Um.

Fuck. Holy fucking shitstains on a fuckstick.
Fuck.

De benauwde paniek van extreme introverten kwam bij Bree aan als een truck. Shit, ze was gesnapt. Nu zou de vrouw eisen dat ze de conciërge haalde en haar verbannen uit het media centre voor mochten de goden weten hoe lang, en dan zou ze niet langer een plek hebben waar ze zich kon verschuilen van de dorks en aan haar huiswerk kon zitten. Nu was dit niet helemaal het geval, zou ze waarschijnlijk alleen een preek krijgen, maar voor Aubree zou het voelen als een mediatheekverbod. Ze was niet goed in confrontaties, en trok zich meestal terug als iemand haar ergens op had aangesproken. Voor eeuwig. In een hoekje. Opgerold in een bal, zodat niemand haar op zou kunnen merken.
En dat wilde ze niet.
Deze mediatheek was een van haar safe zones, een van de plekken waar ze zich werkelijk op haar gemak voelde. Om hier niet te kunnen komen zou, zacht uitgedrukt, behoorlijk kut zijn voor Aubree.

Het duurde even voordat ze zich realiseerde dat de stem niet bij de bibvrouw hoorde, maar bij iemand anders. Een heel iemand anders, iemand die haar deed blozen om de kleur shirt die ze aanhad - donkerblauw.

'Oh.' Briljante reactie, Bree, voornamelijk met die blos van hier tot Tokyo en die half-gestresste blik in je ogen. 'Fuck.' Perfecte follow-up, zeker zo under your breath, alsof je niet wil dat de ander het hoort. Bree wilde ook eigenlijk niet dat Ike haar hoorde, wilde liever helemaal niet dat hij hier was. Ze wilde gewoon weggaan uit de media en wachten tot het probleem overwaaide, zoals ze normaal gesproken zou doen bij computerproblemen.
Maar dat ging nu duidelijk niet, want zoals de witharige jongen had gezegd, haar figuurlijke vingerafdrukken waren over de gehele crime scene verspreid. De gedachte alleen al deed haar nerveus op haar onderlip bijten - ze moest nu wel terug, moest nu wel iets doen om het bewijs te wissen.

'Weet eh,' begon ze, op fluistertoon, 'Weet jij hoe ik 'm misschien weer aan de praat kan krijgen, voordat ze langskomt?'

Haar witte wenkbrauwen kropen als twee onverzorgde rupsen samen. Aan en uitzetten? Dat.. Dat was een idee. In haar blinde paniek en nerveuze angst voor de mediathecaresse hadden haar een beetje in overdrive geschoten. ‘K had alleen het scherm geprobeerd.’ gaf ze sputterend toe.
Bree’s vingers sloten zich om de band van haar schoudertas, zwartgelakte nagels kortgeknipt en in haar palmen gedrukt. Stom. Natuurlijk. ‘Ik bedoel, ik raak dan wel alles kwijt, maar goed. Ik heb m’n aantekeningen nog.’
Het meisje knikte en was bezig met het diep inademen van een teug lucht, om dan de grote boze buitenwereld buiten de boekenkasten weer in te stappen en haar computer af te sluiten, toen het lot haar nog een ontmoeting in de schoot wierp.

Iemand die ze niet kende, deze keer, iemand die haar geen advies had gegeven over het kleurenpalet van haar garderobe. Dat ze overigens nog steeds niet veranderd had, want wie was Ike om daar beslissingen over te maken. Dark neutrals for lyf, brah. Het meisje riep naar hen, en in een stomme “ik coach een team stommelingen en heb dus een moederinstinct ontwikkeld ondanks dat ze bijna allemaal ouder zijn dan ik”-reflex liep ze, een twijfelende blik op Ike werpend, niet naar de computer waarop haar werkstuk nog open stond, maar naar de computer van het meisje.
‘Ik weet ‘t niet.’ was haar eerste reactie.[b] ‘Ehm, de stekkers? ‘K heb wel eens gehad dat ze er allemaal uitlagen.’[b] Erg behulpzaam was ze niet, maar Aubree wist niet heel veel af van computers. Het waren oude talen en mythologie en voetbal waar ze zich mee bezig hield, niet technologie en fancy-as-fuck computerdingen.

En na die portie extreem behulpzaam advies keerde ze zich naar de vastgelopen computer met haar half-afgeschreven werkstuk en, met een zucht, drukte ze op de uitknop. Ze liet pas los toen het scherm zwart werd.