Een zelf verzonnen wereld waar men de beschikking heeft over één van de vier elementen.
 

Welkom GUEST!
USERNAME
PASSWORD
Log me automatisch in bij elk bezoek: 
:: Ik ben mijn wachtwoord vergeten

Navigation

Season

Herfst
[ 8 tot 17°C ]

De herfst staat weer voor de deur en heeft scherpe winden en koude temperaturen met zich meegebracht, maar een mooie herfstdag is geen bijster zeldzaam fenomeen. De bladeren aan de bomen kleuren langzaam rood en bruin en door regelmatige regenbuien zijn er overal regenplassen te vinden.

Events

New Layout

ATF heeft een nieuwe layout, waarbij een aantal nieuwe functies zijn toegevoegd en aangepast. Klik op de volgende link om alle informatie over de nieuwe layout te kunnen lezen!

[ LINK ]


take me some place [OPEN]




https://2img.net/h/oi61.tinypic.com/35hlfl1.jpg

18 jaar
Positief
Vuur
Estel
Estel
Student


take me some place [OPEN] Empty
ma jul 27, 2015 3:26 pm
... where there is music and there is laughter
Ze was nog nooit op het strand geweest. Dit was haar eerste keer. Toen ze nog naar haar oude school ging, had ze er nooit tijd voor gehad. Voor die tijd was het geld er niet geweest om een dagje naar het strand af te reizen en na haar dansschool... Tja, toen was zo’n gedachte nooit bij haar opgekomen. Dus nu stond met haar achttien jaar voor het eerst op het strand en het voelde vreselijk onwennig. Wat was eigenlijk de bedoeling als je op het strand was? Moest je er lopen? Of gewoon een kleedje pakken en een boekje lezen? De zwarte, grote schoudertas voelde zwaar aan. In haar onwetendheid had ze hem volgepropt met een handdoek, een stel tijdschriften, slecht samengestelde sandwiches, een fles water en een boek. Haar donkere ogen bestudeerde de lucht die boven de zee hing. Grijze wolken hadden elkaar opgestapeld en voorspelde regen in de avond. Dagen als deze waren zeldzaam in de zomer en zorgden er kennelijk ook gelijk voor dat een plek als het strand bijna uitgestorven was. Astrals hadden blijkbaar wel iets beters te doen dan een nat pak te riskeren op een dag als deze. De zwartharige dame tuitte haar lippen iets. Misschien had ze een vergissing gemaakt om hier te komen. Ze had nog een week voordat ze op school moest verschijnen en had een appartementje gehuurd in Amabele. Gewoon om de stad te leren kennen voordat ze naar de school ging. Dan wist ze tenminste wat leuk was om te doen als ze vrije tijd had. Want dit was misschien wel voor het eerst in haar leven dat ze te maken had met vrije tijd. En het voelde allemaal zo verdomme raar aan.

Langzaam begon ze richting de zee te lopen. Haar zwarte kisten zakten steeds weg in het zachte zand en Estel besefte dat het zoveel praktischer was om op blote voeten te lopen. Maar trots won het bij haar altijd van praktisch. Iets dichter bij de zee, waar het zand steviger voelde, gooide ze uiteindelijk haar tas op de grond. Ze hurkte en toverde de handdoek uit de overbeladen tas en spreidde deze uit over het zand. Voorzichtig nam ze plaats op de doek, haar knieën omhoog getrokken en haar armen er om heen geslagen. Haar blik was gevestigd op de zee, hoe de golven het strand leken te kussen en weer weg te trekken. Nee. Ze begreep niet waarom iedereen altijd zo lyrisch was over het strand. Misschien was het anders als het weer beter was, maar tot nu toe vond ze het niet bijzonder.

De wind speelde zachtjes met haar krullen terwijl haar gedachten afdwaalden. Het was nu dinsdag, dus ze had nog bijna een volle week te besteden voordat ze moest verschijnen op Rikka High. Ze had nog geen idee wat ze van de school moest verwachten. Haar ouders en zij waren tot de conclusie gekomen dat ze zich maar beter gelijk kon inschrijven, in plaats van eerst open dagen te bezoeken. Reizen was immers duur en dat geld kon wel beter gebruikt worden. Het gevolg was echter wel dat ze de school niet had gezien, nog geen Astrals persoonlijk had gesproken en dat ze nu op het strand zat te mokken. Eigenlijk was ze vandaag van plan geweest om de stad te verkennen en op zoek te gaan naar een bijbaantje. Maar de straten hadden beklemmend gevoeld en ze had nog geen idee wat voor werk ze kon en wilde doen. Bediening was geen optie, omdat ze dan de hele dag zou moeten lopen en dingen tillen. Veel slechter kon het haast niet voor haar rug. Maar wat dan wel? Opnieuw werd ze geconfronteerd met haar onwetendheid over de ‘normale gang van zaken’. Daten, naar school gaan, bijbaantjes en hobbies was allemaal vreemd van haar. En nu kwam het opeens op haar pad en had ze geen idee hoe ze er mee om moest gaan.

Misschien was het strand zo slecht nog niet. Hier was het tenminste rustig en kon ze de rest van de wereld een beetje vergeten. En zo waar verscheen er een subtiele glimlach op haar volle lippen. Nee, het strand was zo slecht nog niet.



https://i.imgur.com/s1RH8Np.png

16 Jaar
Negatief
Lucht
Hero
Hero
Student


take me some place [OPEN] Empty
ma jul 27, 2015 11:48 pm
Het was zomer en dat betekende twee dingen: strand en bikini’s.
Het was niet zozeer dat de jongen erop leefde, maar hij vond het wel leuk om te kijken en misschien ook nog eens om wat interactie aan te gaan met een willekeurig persoon. Dünya was groot, dus er waren genoeg visjes die hij kon bekijken en misschien wel kon proeven (o god waarom typ ik dit). Vandaar dus ook dat de jongen onbezorgd en blij door de stad liep. Sommige dingen waren nou eenmaal belangrijker dan school en hij had deze dag ook gewoon weinig lessen én de lessen die hij had… Tja daar stond hij toch goed voor. Nou stond hij eigenlijk goed voor alle vakken en kwam hij soms gewoon langs als hij of verdacht vaak wegbleef of als hij eens een keer zin had. Maar meestal had hij altijd spijt van zijn beslissing bij reden twee om daadwerkelijk op te komen dagen in een les.
 
Onbewust had de zeelucht hem naar het strand gelokt, stond nog boven op de duin en keek naar alle Astrals. Was het niet een beetje vreemd om rond te dwalen op het strand met je kleren aan en in je uppie? De meesten Astrals waren hier in groepjes… En hij was helemaal alleen én had niet eens een zwembroek bij zich, wat er nog meer voor zorgde dat hij er een beetje tussenuit sprong – maar wacht…
Wat boeide hem dat nou?
Het kon hem, als het daarop aankwam, helemaal niks schelen wat Astrals van hem dachten. Dus baande hij zich een weg naar beneden en begon het strand te verkennen. Er waren best veel Astrals ondanks dat het geen vakantie was en de meesten eigenlijk zouden moeten werken of naar school moesten of what not. Hij had zichzelf even vrij gegeven, misschien dat anderen dat ook hadden gedaan? Het kon niet zo zijn dat hij de enige was die schijt had aan dingen soms, nee er moesten er meer zijn. Misschien dat iedereen die hier was wel schijt had aan alles. Dat moest wel betekenen dat de meeste Astrals hier een beetje dezelfde mening moesten hebben… Maar dat was te mooi om waard te zijn en leek hem ook enigszins onlogisch.
Ach, wat zou het. Het enige wat nu belangrijk was, was dat hij ook iemand anders spotte die alleen was en het voelde alsof hij gezegd werd want het was zowaar iemand van het andere geslacht. Zonder enige twijfel liep hij naar haar toe, maar bleef op een gegeven moment stilstaan. Ineens was er een stem in zijn hoofd die hem zei het niet te doen, een stem die was opgedoemd nadat hij haar beter had bekeken. D’r was iets. Er klopte iets niet aan haar.
Meh, whatever.
 
‘Het is mooi hé?’ merkte hij op toen hij naast d’r stond, liet zijn blik langzaam afdwalen naar het meisje, ‘Ik voel me nu ergens verplicht om de opmerking te maken: maar niks is zo mooi als jou, maar dat bespaar ik je maar.’ En toch had hij het op die manier alsnog gedaan. Zonder om toestemming te vragen ging hij naast d’r zitten, keek om zich heen en uiteindelijk analyseerde hij de situatie om haar heen. ‘Aan je spullen te zien neem ik aan dat je of alleen bent of op iemand wacht,’ concludeerde hij, waarna hij haar aankeek, ‘Dus heb ik twee vragen: wat doet een schoonheid als jou hier alleen – en in het geval dat je op iemand wacht: wie durft jou te laten wachtten? ’t Zou eerder andersom moeten zijn.’

OOC; Hey, kom je hier vaker :'D ?



https://2img.net/h/oi61.tinypic.com/35hlfl1.jpg

18 jaar
Positief
Vuur
Estel
Estel
Student


take me some place [OPEN] Empty
di jul 28, 2015 11:39 pm
Rust was een grappig iets, want het was slechts rustig op het moment. Dat het nu rustig was, betekende niet dat het over een half uur nog steeds zo zou zijn. Alles kon de rust verstoren. Een regenbui, een zwerm meeuwen of gillende kinderen en hun geïrriteerde ouders. Een half uur kon ook slechts vijf minuten zijn en de verstoring kon ook een bijdehand joch zijn die dacht dat hij het recht of het lef had om haar aan te spreken. Voor beiden opties was er toch werkelijk een verkeerde conclusie getrokken. Niemand het recht om haar favoriete metgezel “Rust” te verdrijven. En ze betwijfelde sterk of de jongen nog wel het lef had om te blijven als hij vijf minuten met haar in gesprek was geweest. Ja, hij was compleet incorrect bezig, maar vreemd genoeg was het niet zijn – maar haar probleem. Zeker, rust was een zeer grappig iets en ze verlangde er heel hard naar terug.

De minimale glimlach die op haar lippen had gelegen was inmiddels verdwenen toen ze opkeek naar de jongen naast haar. Zwart haar, arrogante uitstraling, opvallende ogen. Vooral het tweede wat ze aan hem opmerkte, zorgde er voor dat het woord “nee” door haar hoofd siste. Een sis die zich ontwikkelde tot een inwendig schreeuw toen de jongen doorsprak en haar helemaal niks bespaarde, wat hij zelf dan ook mocht beweren. Als ze een kat was geweest, had haar rug zich gekromd en haar vacht rechtop gaan staan. Maar ze was geen kat en moest het doen met het verstijven van haar lichaam en het iets weg leunen terwijl de jongen naast haar plaats nam. Zonder te vragen of het mocht. Hoe onbeleefd. Zij bleef koppig zwijgen en staarde hem alleen nors aan de hoop dat hij de hint zou begrijpen. Kennelijk niet. Kennelijk vond hij het nodig om door te ratelen. Prachtig. Nee, echt geweldig dit. Haar moment van vrede was ingeruild voor een spraakziek jochie dat duidelijk een paar jaar jonger dan haar was. Serieus, welke god had ze boos gemaakt om dit lot te verdienen? De woorden die uit de mond van de jongen vloeiden, waren zo mierzoet dat Estel opeens sterk de behoefte had om een afspraak bij de tandarts te plannen. Tegelijkertijd was ze ook licht onder de indruk. Ze dacht altijd dat types als hij alleen maar in boeken, films en series bestonden. Maar schijnbaar kon je zulke idioten ook in het dagelijks leven tegen komen. Wat een geluk had ze toch. Kuch.

‘Heeft niemand je ooit vertelt dat antwoorden een kostbaar iets zijn en dat voor alle kostbare dingen in het leven eerst gewerkt moet worden?’ Een zuivere, herkenbare spot klonk door haar in woorden. Haar linker wenkbrauw ging iets omhoog terwijl ze de jongen inschattend bekeek. Nee, ze bekeek hem niet, maar keurde hem. Haar blik was eerst gevestigd op zijn fel gekleurde ogen, dwaalde af langs zijn kaaklijn en speelde kort met zijn kleding. Uiteindelijk klonk er een afkeurend geluid uit haar keel en draaide de dame haar hoofd terug naar de zee. Haar zwarte krullen volgden die beweging en vielen weer gedeeltelijk langs haar gezicht.

Ze kon nog een valse opmerking maken, maar stiekem hoopte ze dat haar minachting al duidelijk genoeg was geweest. Dat de jongen zou denken dat hij geen zin had om met een chagrijnig kind te praten en dat hij wel iets beters te doen had met zijn dag. Dat hij weer op zou staan en Estel haar rust weer zou wederkeren. Was dat nou werkelijk te veel gevraagd?

gawd ~ Estel is zo freaking melo-dramatisch :’)



https://i.imgur.com/s1RH8Np.png

16 Jaar
Negatief
Lucht
Hero
Hero
Student


take me some place [OPEN] Empty
wo jul 29, 2015 2:38 am
Het duidelijk dat ze het niet leuk vond dat hij zich zomaar naast d’r plantte, het was héél duidelijk. Of het hem wat uitmaakte? O nee, helemaal niet. Het was niet zo dat hij het type was dat viel op meisjes die hard to get waren, gemakkelijke types waren net zo welkom hoor – maar je kon wel zeggen dat als hij iemand eenmaal in het vizier had hij niet snel om zou kijken naar iets anders. Hij had op het moment enkel oog voor haar, of ze het nou wilde of niet. Nou was het in zijn ogen ook nog eens zo dat ze erom vroeg, moest ze maar niet alleen op het strand gaan zitten en mooi zijn – dan lok je dat soort dingen gewoon uit. Het ergste hieraan was nog wel dat hij vond dat ze geluk had dat hij degene was die op haar was afgestapt, er waren zat lui die nóg erger waren.
Terwijl het kind naast hem nog net niet aan het hissen en dreigend uithaalde met haar klauwen als een kat was hij vrolijk aan het praten. Leek haar chagrijnige blik niet eens op te merken. Hij was er zich eigenlijk helemaal van bewust, maar hij was het wel gewend: chagrijnige, geïrriteerde, boze en zelfs woedende blikken. Hij had ze allemaal voorbij zien komen en keek er niet echt meer van op. Ondanks dat zijn doel in eerste instantie veroveren was, kon hij het niet helpen dat het nu meer klieren werd. Voornamelijk omdat hij toch een jochie bleef van binnen en dan is meisjes plagen leuk; het is immers een van de manieren van een jongetje om duidelijk te maken dat hij een meisje leuk vindt, in het geval dat hij eigenlijk te verlegen is en het niet durft te uitten. Nou gaat dit wel over jochies die niet eens weten wat het woord liefde eigenlijk betekend, meisjes zijn eigenlijk nog ew dan.
 
Een van zijn mondhoeken krulde omhoog toen hij haar woorden registreerde. Ze had een leuke stem, een fijne, het paste bij haar – maar stemmen waren niet echt iets waar hij veel waarde aanhechtte en toch sloeg hij ze op, iedereen deed ‘t. Zij keek weg en hij keek ook weg. Haar afkeurende geluid schrok hem niet af, zijn doel was toch allang veranderd – ’t was juist alleen maar beter dat ze hem zelfs op dat vlak niet zag zitten.
Maar ze was wel een chagrijn zeg. Hij wilde niet weten hoeveel rimpels zij wel niet zou hebben als ze later oud was door al die nare blikken die ze de wereld in joeg.
‘Nee,’ beantwoordde hij haar vraag na een redelijk lange stilte, ‘Mij is geleerd om ervoor te zorgen dat ik de antwoorden krijg die ik wil, dan hoef ik er niet eens op te wachtten – want ik weet ze dan toch al.’ Zijdelings keek hij naar haar, wilde d’r peilen. ‘En met werk bedoel je vast: bloed, zweet en tranen? Hij kon een lachje niet onderdrukken, vond het gewoon té typisch. Een chagrijnige meid met zo’n mentaliteit. Nee, ik heb geleerd kostbare dingen te krijgen op mijn manier.’ Tja, hij kon moeilijk gaan liegen over het feit dat hij was geboren met een zilveren lepel in z’n mond. Nou drukte hij dat feit liever niet op Astrals en was hij er ook niet bijster trots op, maar er écht nadrukkelijk over liegen? Nee, dat was teveel moeite.



https://2img.net/h/oi61.tinypic.com/35hlfl1.jpg

18 jaar
Positief
Vuur
Estel
Estel
Student


take me some place [OPEN] Empty
wo jul 29, 2015 12:33 pm
Er was een stilte tussen de twee lichamen ingevallen. Een stilte die bijna de illusie gaf dat de rust was wedergekeerd. Een stilte die Estel tevens de kans gaf om de lucht boven de zee te bestuderen. Zoals eerder gezegd was het een opvallend bewolkte dag voor het seizoen dat het was. Maar de wolken waren lichtgrijs geweest en lieten genoeg warmte door om te zorgen voor een aangename temperatuur. De lucht die boven de zee hing en langzaam hun kant op trok, vertelde een ander verhaal. De wolken waren donkerder van kleur en voorspelde regen. Regen niet in de avond, maar eerder de naderende middag. Wederom vroeg Estel zich af waarom er sowieso Astrals zich op het strand hadden gewaagd. Sowieso het was maandag. Een schooldag. Het joch naast haar zag eruit alsof hij naar school zou gaan, ze was er vanuit dat hij naar Rikka High ging. Wat deed hij hier? Waarom zat ie niet in de lessen? Ergens vond ze het vreselijk typisch dat een gozer zoals hij zijn kansen zo verspeelde. Had je de gelegenheid om naar een uitstekende school te gaan met prima leraren, dan ging je niet. Hoe ondankbaar.

Ze speelde kort met het idee om er naar te vragen, maar hij was haar voor met zijn antwoord op haar eerder gestelde vraag. Haar blik viel snel, en duidelijk beledigd, op hem toen een lach zijn woorden opvolgden. Lachte hij haar nou uit? Dat brutale joch wist zijn grenzen niet. Een stille woede trok door haar ogen terwijl ze besloot om of naar hem uit te halen, met woorden of handen, of het beter was om gewoon haar spullen te pakken en er vandoor te gaan. De laatste optie zou iets moeilijker blijken, want de jongen zat wel op haar handdoek en die ging ze dus mooi niet achter laten. Net toen ze weer uit stil protest haar blik op de zee had gericht, sprak hij de woorden waardoor haar razernij gelijk gestild werd.

‘Zijn manier’.

De woordkeuze weergalmde helder als een bel door haar hoofd. Ze had niet verwacht dat de jongen ook maar iets had kunnen zeggen waar ze zich in herkende. Nu het toch gebeurde was het onverwachts als sneeuw op een zomerse dag. Vrijwel onmiddellijk besefte ze dat haar manier niet gelijk zou zijn aan zijn manier, maar toch… Met een expressie waaruit bleek dat ze geïntrigeerd was, bekeek ze de jongen wederom. 'Wat-' Bijna gelijk kapte ze haar eigen woorden af. Nee, ze moest hem niet aanmoedigingen om in gesprek met haar te gaan. Het was de bedoeling om hem weg te krijgen, niet om de conversatie op gang te houden.

Met haar ogen weer op het zand gericht voelde ze hoe een koude bries langs haar armen trok. Ze besloot even op te staan om het bruine houthakkershemd dat ze om haar middel geknoopt had aan te doen. De manier van opstaan was niet van de van een gemiddeld persoon: met een bolle rug en ongemakkelijke benen. Nee, Estel was sierlijk zoals een (ex)danseres betaamde. Knieën tegen elkaar en een rechte rug. Ze dacht er geen eens meer over na, het was haar gewoon geworden. Eenmaal staand deed ze vlug het hemd aan en rolde de mouwen op tot haar ellebogen. Vervolgens bleef ze staan en keek op de jongen naast haar neer. Het lengteverschil beviel haar wel, gaf haar een soort van overmacht en maakte de rangorde duidelijk. Zij boven hem.



https://i.imgur.com/s1RH8Np.png

16 Jaar
Negatief
Lucht
Hero
Hero
Student


take me some place [OPEN] Empty
wo jul 29, 2015 6:59 pm
Zou ze het ook erg gevonden hebben als hij gewoon naast d’r was gaan zitten en helemaal niks had gezegd. Het was duidelijk dat ze vrijwel alle woorden die over zijn lippen kwamen irritant vond; zijn hele aanwezigheid was niet gewenst – maar wellicht was dat heel anders geweest als hij niks had gezegd om mee te beginnen. Wellicht had ze het vreemd gevonden… Om eerlijk te zijn had hij geen idee wat ze ervan gevonden zou hebben, hij kende haar niet. Het enige wat hij wist was dat ze een meisje was en dat er iets was aan haar wat hem aantrok. Discovery channel en zo, die zouden het vast beter uit kunnen leggen – maar die details interesseerden hem niet. Niet meer, althans.
 
Toen hij zag dat ze weer naar hem keek, keek hij weg – richtte zijn blik voor zich uit.
Bingo.
Het was niet zo dat hij vrouwen allemaal over één kant schoof, hoe kon hij met iemand zoals Aislin in zijn leven die vrijwel alles tegensprak met haar hele… Bestaan. Maar voorheen was hem wel geleerd dat vrouwen meestal maar op een paar dingen uitwaren en eentje was natuurlijk geld. Rijkdom, zonder er iets voor te hoeven doen – behalve het simpele offer dat ze getrouwd moesten zijn met een lelijke oude vent die op sterven na dood was, maar tja… Dat hield je een jaartje vol, daarna ging hij dood en uiteindelijk was alles van haar.
Vreemd genoeg voelden vrouwen zich ook aangetrokken tot jongemannen met veel geld. Zij het zo dat het officieel nog niet hun geld was, maar van hun ouders – in zijn geval van zijn pappie – maar dat maakte niks uit: ze hadden er acces tot en konden ze op die manier alsnog verwennen. Meestal waren het de vosjes onder de vrouwen: degenen die dachten de arme, jonge zieltjes te manipuleren. Meestal lukte het ook nog eens, huzzay voor hun, maar helaas was dit alles té goed uitgelegd bij de jongen in kwestie. Toen zijn vader nog wat om hem gaf, toen de band nog goed was, waren het dingen waar ze soms over spraken – op een veel te jonge leeftijd weliswaar – maar de tijd die ze met elkaar hadden was altijd schaars. En jong geleerd, oud gedaan en hij was in die zin nu eigenlijk al oud.
 
Haar interesse die haast onnatuurlijk leek, hij had ’t wel door, gaf het gelijk weg. Nee, hij wist haar diepste geheimen niet (o boy en laat dat ook maar zo blijven) maar hij kon wel een schatting maken van wat voor soort persoon ze ongeveer was.
Vanuit zijn ooghoeken zag hij hoe ze opstond, had moeite om zijn hoofd niet helemaal naar d’r toe te draaien en het spektakel geheel te aanschouwen. Het was niet hetzelfde als atletisch, dat was gewoon al als je zonder enige moeite kon opstaan zonder het gebruik van je handen – de manier waarop zijn opstond… Het deed hem denken aan een kat. Gepaard met haar donkere krullen die sierlijk met haar beweging mee bewogen. Zijn blik gleed over haar heen toen ze rechtstond, eindigde tenslotte bij haar ogen. De glim die hij erin zag… Hij moest zich inhouden om niet in lachen uit te barstten.
Zijn ogen vernauwden zich een beetje, zijn mondhoeken krulden omhoog tot een grijns die enkel als vervelend beschouwd kon worden: ‘Da’s best zielig.’ Met die uitspraak sloot hij zijn ogen en liet hij zich langzaam naar achteren vallen zodat hij uiteindelijk lag. Op haar handdoek. Een hand op zijn buik, de ander naast hem spelend met het zand. ‘Het feit dat iets zoals hoger staan als de ander op fysiek gebied je een fijn gevoel geeft, een gevoel van macht… Dat geeft enkel en alleen aan waartoe je écht behoort in deze wereld.’ Hij opende een oog, keek naar d’r. ‘Dat realiseer je je toch ook wel?’ Daarna sloot hij ‘m weer, nam het besluit om even te doen alsof ze er niet was – gewoon om het in haar neus te wrijven. Het feit dat hij zich niet bekommerde om wat ze ging doen, dat gaf aan hoeveel overmacht hij had ten opzichte van haar.

OOC; Nyeh, wat een poopoopost :U



https://2img.net/h/oi61.tinypic.com/35hlfl1.jpg

18 jaar
Positief
Vuur
Estel
Estel
Student


take me some place [OPEN] Empty
vr jul 31, 2015 8:25 pm
Ze wist niet hoe en al helemaal niet waarom, maar iets aan deze jongen haalde het bloed onder haar nagels vandaan. Het meest tolerante persoon was ze nooit geweest, maar ze kon meestal wel een soort van geduld opbrengen. Haar hoofd bleef dan koel genoeg voor opmerkingen scherp als een pasgeslepen mes. Die koelte kon ze niet vinden. Nee, haar bloed leek direct onder haar huid te koken. Iets in haar wilde ook gewoon heel graag weg lopen. Serieus, hoe duur was een handdoek nou? Maar iets hield haar op der plek. Iets wat de naam trots droeg. Als zij weg zou lopen, zou hij gewonnen hebben en dat was beneden haar doen. Die lol gunde ze hem niet. Ergens achterin haar hoofd besefte ze dat ze hem nu wel het plezier gaf om haar te treiteren, maar ze behield tenminste haar eergevoel. Net zoals dat het beter voelde om boven hem te staan. Hogere plekken voelden sowieso altijd beter. En in dit geval gaf het haar niet alleen overzicht, maar ook een afstand. Een fysieke afstand die er hopelijk ook voor een mentale afstand zorgde.

De hitte door haar aderen leek te trekken, werd ijskoud toen ze zijn blik zag. Die grijns die haar zo duidelijk bespotte: kleineerde. Het voelde als toen ze de eerste keer een solostuk moest dansen voor haar klas, verkeerd terecht kwam na een sprong en op de grond viel. De leraar had er voor gezorgd dat het gegniffel snel was gestorven, maar haar trots had een diepe wond opgelopen. Net zoals nu. Het voelde precies hetzelfde. Alsof ze werd bespot. Maar in plaats van huilen wat haar achtjarige ik had gedaan, werd ze nu boos. Ze voelde hoe haar tanden zich om op elkaar klemden en haar linkerhand zich tot een vuist baalde.

Rot joch. Liggend op haar handdoek. Waar haalde hij het lef vandaan? Bij elk woord dat hij sprak, voelde ze de spanning in haar lichaam toe nemen. ’Zielig.’ Houd je mond. ’Behoort in deze wereld.’ Wees stil. ’Toch?’ Nee.

‘Bij Liri’s honger!’ De vervloeking was eruit voordat ze erg in had. Haar hand vloog door haar haar. Haar ogen die eerst alleen een hint van een vulkaan boden, spoten nu vuur. ‘Wat voor kut jeugd heb je gehad om je zo een irritant, bijdehand, rot joch te worden?’ Prachtig. De snauw was geen eens in de buurt van intelligent. Maar haar mond was op dit moment sneller dan haar hoofd. ‘Serieus, een nieuwe stad is al moeilijk genoeg. Die verdomde school brengt ook al genoeg stress. En ik weet dat ik waarschijnlijk in elk vak zal falen. En ja ik moet ook nog zo’n irritant, nutteloos bijbaantje vinden, want hey je zou maar ouders met geld hebben. En het “o zo geweldige” strand, is gewoon een hartstikke saaie, rot plek. En ik heb mijn tas veel te vol gestopt met dingen die ik niet nodig heb. Maar niemand heeft mij ooit een strand-uitleg gegeven! En die sandwiches zijn denk ik ook hartstikke smerig, want ik kan nog steeds niet koken. En jouw aanwezigheid kan ik op dit moment echt niet gebruiken!’ En zo stroomde alle opgebouwde frustratie er uit. Ja, het was ver beneden haar doen, maar het luchtte wel op.

De nagels die in haar handpalm priemden, brachten weer rust in haar bloed. Ze dwong zichzelf diep adem te halen en weer op de handdoek te gaan zitten. Opnieuw met dezelfde sierlijke wijze als ze op was gestaan. Sommige dingen bleven ongeacht je emotie gewoon in je systeem zitten. Licht beschaamd om der eigen mini uitbarsting, keek ze van hem weg. Ze besefte pijnlijk goed dat hij nu alsnog gewonnen had, maar aan de andere kant… Er was waarschijnlijk ook geen situatie waarin hij niet zou winnen.

‘Heb je nu je entertainment?’ Haar ogen zochten hem weer op. De woede en de irritatie was weg uit haar blik. Beiden emoties hadden plaats gemaakt voor een vreemde soort trots die leek te dansen met een lichte zelfspot en cynisme. Maar er was geen zwakte in te herkennen. Nee, ze zou niet buigen – niet voor een persoon als hij.





Gesponsorde inhoud


take me some place [OPEN] Empty
 Soortgelijke onderwerpen
-
» A new place
» Wel hello. (Open)
» New day ››Open
» I can sleep everywhere |Open
» Research [open]