_{Hij had zichzelf weer in de problemen gebracht hoor. Een zucht verliet zijn keel wanneer hij uit het raam klom. Waarom moest hij ook altijd zijn mond voorbij praten en dan over dingen beginnen die helemaal niet waar waren; dat macho gedrag ook de hele tijd.
Eigenlijk had hij deze avond niet echt veel willen doen, misschien slapen voor de verandering, maar hij had weer eens op moeten scheppen en daarmee dus ook moeten liegen. De jongen trok zijn capuchon over zijn hoofd waarna hij een hand liet afzakken naar zijn neus en er eventjes aan voelde. Hij voelde nog hetzelfde aan… Het verbaasde hem dat het niet spontaan was gaan groeien door al die woorden die maar over zijn lippen bleven komen. Het waren niet altijd leugens, maar opscheppen was hij een kei in.
 
Langzaam keek hij op, waarna hij een mondhoek omhoog trok. Daar was hij dan; de girls dorm. Een mythische plek voor vele jongens. Jongens die dachten dat meisjes iedere avond een kussengevecht hadden, in hun ondergoed. En dat alle meisjes ook gezegend waren met een mooie bumper, zowel voor als achter. De realiteit was helaas dat het niet zo was, de meeste meiden waren juist uiterst oncharmant binnen die muren. Hoe hij dat wist? Ten eerste ging hij om met een paar meisjes, ten tweede wist hij ook dondersgoed dat vrouwen niet enkel dienen als lustobjecten en ten derde… Hij ging zelf ook wel eens spieken door de raampjes (hehe).
Hij was en bleef een jongen van zestien.
Binnenkomen was niet zo moeilijk, gewoon een raam dat iemand open had laten staan – want de voordeur nemen zou niet werken, dat was te duidelijk. Rustig, alsof het doodnormaal was, liep hij naar de eerste beste kast toe die hij kon vinden in de kamer en opende deze. Een frons kwam op zijn gelaat. ‘Wacht…’ Hij had ondergoed nodig, niet echte kleren. Zachtjes deed hij de kast weer dicht, leunde ertegen met zijn rug en keek om zich heen.
Een andere kast trok al snel zijn aandacht, trok een van de lades open – waarna er een grote grijns op zijn gelaat kwam. Bingo. Gretig begon hij erin te graaien, bekeek soms iets erg uitvoerend maar besloot altijd dat hij iets beters wilde. Als hij iets deed, dan deed hij het ook goed, dus hetgeen wat hij hier vanavond mee zou nemen moest dan ook gewoon perfect zijn.}

Zuchtend en met wijd opengesperde ogen staarde Azra naar het plafond. Het leek erop dat ze slaapproblemen had, het was nu al zeker een week geleden dat ze een goede nachtrust gehad had. En het was niet dat ze niet veel deed op een dag, nee, het tegendeel was juist waar. Overdag was ze altijd wel ergens mee bezig, of het nou kletsen met andere meiden was, staren naar een jongen of iets lezen in de bibliotheek. Az rolde met haar ogen waarna ze haarzelf voor de zoveelste keer omdraaide op haar zij. Haar lichaam begon zwaar te voelen, al was dat van het vele draaien en niet van de slaap. Ze besloot wat te gaan lezen, voor zulke nachten had ze namelijk altijd wel wat naast haar bed liggen. Ze knipte haar nachtlampje aan, wat een kreun opleverde van één van de andere meiden met wie ze sliep, die boos zei dat ze hem weer uit moest doen. Zuchtend knipte ze het lampje uit en ze ging op de rand van haar bed zitten. Wat nu? Lezen zonder licht ging nogal moeilijk. Dan maar weer terug in bed.

Net toen Azra eindelijk half in slaap gedommeld was klonk er gestommel, en met een ruk schoot ze overeind. Wat was dat? Z-zou het een spook zijn? Angstig keek ze om zich heen, en ze deed daarna haar dekbed over haar hoofd heen waar ze zichzelf bang in een bolletje oprolde. Ze was altijd al bang geweest voor geesten, spoken en dat soort dingen. Zelfs spookverhalen zelf al konden ervoor zorgen dat Az weken- of maandenlang niet sliep. Toen ze de lades van de kast open hoorde gaan, besloot ze dat een spook dat niet zou doen en ze gooide het dekbed van haar af waarna ze opnieuw op de rand van haar bed ging zitten, die nu zachtjes kraakte. Hé, dat had 'tie nog nooit eerder gedaan. Met samengeknepen ogen keek ze om zich heen - te bang dat er weer een boos meisje zou zijn als ze het licht aan zou doen - of ze iemand zag. Ze dacht dat ze iets zag bewegen, en meteen sloeg ze haar armen over elkaar. Wat dacht diegene wel niet? Ze sliep bijna! Boos liep ze op degene af - in haar 'pyama' die bestond uit een onderbroek en bh, ze verwachtte immers een meisje - en tikte degene op haar rug. "Waar denk je wel niet mee bezig te zijn?" Siste ze boos en zag toen dat degene in de onderbroeken la stond te graaien. Oh. Oh! Diegene had waarschijnlijk een ongelukje gehad. Diegene had wel kort haar. En geen vrouwelijke vormen. Het was een jongen.

<sub>Waarom zat er nou niks leuks tussen? Hij was niet perse een fashionista, maar hij wist wel het een en ander – en natuurlijk had hij ook zijn eigen voorkeuren. Nu was het ook zo dat hij al een beeld had van wat hij ongeveer wilde hebben en dan gaat het altijd mis: want niks lijkt precies op wat jij in je hoofd hebt. Vandaar dat dit simpele klusje ook misging, de jongen kon de realiteit niet accepteren dat wat hij in zijn hoofd had hier waarschijnlijk niet tussen zat. Het in hier over schoolmeisjes – niet volgroeide vrouwen. Dan moest hij opzoek gaan naar waar de docentes sliepen, maar dat was weer teveel werk.
 
Zo geobsedeerd met het vinden van het perfecte lingerie stukje, vandaar dus dat hij ook helemaal niks opmerkte – niet eens dat er iemand naar hem toe liep. Alle geluiden beschouwde hij als normaal: meisjes die zich omrolden in hun slaap, praten in hun slaap, wandelen in hun slaap. Pas toen hij iemand op zijn schouder voelde tikken bevroor hij.
Shit.
Oké, rustig – hij kon dit. Hij had zich wel vaker uit moeilijke situaties geluld en dit was vergeleken daarbij niks! Appeltje eitje. Vandaar dat hij zijn rug dus rechtte en zich omdraaide, een onderbroek nog steeds in zijn handen. Langzaam liet hij zijn blik afdwalen naar het kind, herkende haar gezicht vrijwel meteen. ‘O my…’ kwam er zachtjes over zijn lippen, ‘Als we daar de biebhoer niet hebben!’ Ongegeneerd bekeek hij haar, waarna hij zijn blik weer op haar ogen liet rustten. ‘Waar ik nog steeds niet voor zou betalen,’ merkte hij op, leek het totaal niet erg te vinden dat ze daar stond in haar ondergoed. Tja, het meisje was gewoon klein en had voor de rest niet echt iets – daar hield het wel op voor hem.
‘Maar eh… Zeg eens, jij hebt niet toevallig een keer iets gekocht dat je niet paste omdat het te groot was,’ o ja, hij doelde weldegelijk op het feit dat haar voorbumper niet zo groot was, ‘Of heb je misschien een knappe vriendin waarvan ik wat kan lenen?’ Des te meer woorden er uit zijn mond kwamen, des te meer hij het meisje beledigde en ergste was dat hij het niet eens doorhad. Iets wat aangaf dat hij haar niet eens als een meisje zag, want dan zou hij wel rekening houden met eventuele gevoelens.

ooc; ja daarom zei ik dus don't, Hero is gewoon gemeen :'D</sub>

De jongen draaide zich om, mét een onderbroek in zijn handen die hij schaamteloos vasthield. Azra wendde haar blik verlegen af en vouwde haar armen over haar voorkant heen. Niet dat er heel veel bekijks was - haar cupmaat B stelde niet al te veel voor. Maar dat betekende niet dat hij zomaar alles mocht zien.

‘O my…’ Zei de jongen, en met samengeknepen ogen staarde ze hem aan, waarna ze wat awkward met haar voet schuifelde. Was hij nou zo verrast om haar te zien of om haar te zien in haar ondergoed?  ‘Als we daar de biebhoer niet hebben!’ Vrijwel meteen opende Azra geïrriteerd haar mond en automatisch ging haar kaak een beetje schuin - dit gebeurde altijd als ze boos was, zonder dat ze het zelf doorhad. En dat vond ze niet leuk. Wat dacht hij wel niet, met zijn biebhoer?!  ‘Waar ik nog steeds niet voor zou betalen,’ ze was boos en beledigd. En nog iets, wat ze zou omschrijven als verdrietig als ze daar een reden voor gehad had. Maar nu schreef ze het af als hormonen, want waarom zou ze verdrietig zijn door deze jongen? ‘Maar eh… Zeg eens, jij hebt niet toevallig een keer iets gekocht dat je niet paste omdat het te groot was,’ vroeg hij en haar kaak stak opeens wat verder uit. ‘Of heb je misschien een knappe vriendin waarvan ik wat kan lenen?’

Sprakeloos staarde Azra hem aan, niet goed wetend wat ze moest zeggen, waarna ze zich resoluut omdraaide en naar haar bed stampte waar ze in ging liggen. Zachtjes begon ze te snikken en woest trok ze de deken over haar hoofd. Ze was helemaal niet zo klein! En hij was zelf wel klein! Oh fijn, nu maakte ze zichzelf echt uit als een gek, niet? Ze pakte haar kussen vast en gaf er een harde, gedempte gil in waarna ze weer opstond en de jongen een klap in zijn veel te knappe gezicht gaf. "Nee," siste ze vervolgens en gaf hem een volle trap in zijn eigen gedeelte.

_{Nadat hij was uitgepraat en zich eindelijk weer goed focuste op het meisje voor hem zag hij haar blik pas. Een frons vormde zich langzaam op zijn gelaat. Dafuq was die blik nou weer. ´Dat -´ merkte hij op terwijl hij met een handgebaar duidelijk maakte dat hij het over haar gezicht had, ‘Dat moet je niet doen. ’t Maakt je nog onaantrekkelijk.’ Laten we het erop houden dat de jongen te hoge standaards heeft – maar dit is meer omdat hij weet wat hij bij dat soort vrouwen kan doen.
Je kunt het niet perse bindingsangst noemen, maar er is wel zeker een soort van angst als het om dit soort kwesties gaat. Daarbij schrijft hij meisjes zoals deze ‘biebhoer’  dus ook af als niet zijn type. Puur omdat het de makkelijkste smoes is die hem ervan overtuigd dat hij haar echt niet aantrekkelijk vindt of iets in die richting.
 
Ietwat verbaasd en verward knipperde hij tweemaal met zijn ogen toen ze zich gewoon omdraaide en wegliep. Oké dan, zij had dus ook geen gevoel voor humor. Nadat ze zich onder haar deken verstopte trok hij zijn mondhoeken een beetje naar achter. Verdomme, waarom moest hij dan ook zoveel op zijn moeder lijken als het erop aankwam. Die vrouw was altijd te lief geweest.
Snel keek hij om zich heen, waarna hij zijn mond opende en wat wilde zeggen – maar ze kwam alweer tevoorschijn. Verward keek hij naar hoe ze weer terug naar hem toeliep. Waar was ze mee bezig, had ze tijd nodig gehad om een goede comeback te verzinnen?
Ondanks haar boze blik had hij de klap alsnog niet verwacht, vandaar dus dat hij haar ook met grote ogen aankeek nadat ze het had gedaan. Toen na een tel doordrong wat ze nou precies had gedaan kreeg ook hij een boze uitdrukking op zijn gelaat. Hoe durfde ze? Hem zomaar slaan – in zijn gezicht nog wel! Dat was goud waard ja. ‘Hey! -’ Zijn zin kon hij niet afmaken of hij voelde de schok door vrijwel zijn gehele lichaam gaan, waarna er een pijn bleef bij zijn onderbuik en een bepaalde specifieke plek.
Hij liet zich op zijn knieën vallen, liet daarbij ook de onderbroek vallen en plaatste uiteindelijk ook zijn handen op de grond. Met moeite hapte hij een paar keer naar adem. ‘What. The. FUCK,’ hij keek op, met tranen in zijn ogen, ‘Wat is jouw probleem?!’ Zich niet meer bewust van het feit dat er nog andere meisjes hier sliepen had hij zijn stem verheven, snauwde zowat.}

Het voordeel van maar één kamergenoot hebben is dat als die er niet is, je alles kan doen wat je wilt. Zo had Cat nu ook het geluk dat het meisje met wie ze een kamer deelde, voor dringende zaken terug moest naar haar huis. Niks ernstig -gelukkig- maar de bruiloft van haar zus kwam nu eenmaal voor school. Dus nu lag de brunette hier alleen, met enkel Wolf als gezelschap. Het enige probleem was dat het veel te warm was om te slapen: ze had het raam al open gezet, haar dekbed van zich afgestampt. Maar niks leek te helpen of zorgde voor verkoeling. Haar amberkleurige ogen staarde naar het plafon, het geluk van weinig slaap nodig hebben zat ook aan haar kant. De bruin-witte vacht van de puppy rees en daalde in een gematigd tempo, een teken dat het diertje helemaal van de wereld was. Zoals ze nu lag -met haar armen onder haar hoofd gevouwen en haar benen over elkaar- zou ze toch nooit kunnen slapen. Kort tilde ze haar hoofd op, om zich ervan te verzekeren dat Wolf nog sliep en toen dat het geval was, zette ze haar blote voeten op het parket. De koelte die haar voeten binnendrong maakte dat het meisje zin had om languit op de vloer te liggen, maar met een ijzersterke wil wist ze zichzelf tegen te houden. Langzaam drukte ze zichzelf af van het licht krakende bed, waarna ze even stil stond toen de hond kort piepte. Aan zijn poten te zien was het beestje nog altijd in dromenland, al leek het haar geen aangename droom. Als ze straks terug was en hij was nog altijd naar aan het dromen, zou ze hem wakker maken -beloofde ze zichzelf. Blootsvoets liep ze richting de gezamenlijke ruimte om een glas water te halen, met niets meer aan dan haar pyjama sloop ze door het donker. Haar schenen vingen enkele korte klappen op, maar daarna bereikte ze ongedeerd de deur.

Nippend van haar koele glas water sloop ze langs de verschillende deuren. Even leek ze stemmen te horen vanuit een deur aan haar linkerkant, maar het waren haar zaken niet, dus ging ze niet naar binnen. Toch kon ze haar nieuwsgierigheid niet bedwingen toen ze een stem hoorde vloeken en niet zomaar een stem, nee! Een jongens stem. Ze zou die twee tortelduifjes eens goed laten schrikken, nam ze zichzelf voor toen ze zonder geluid te maken de deur open duwde. Haar glas had ze voor het gemak langs de deur neer gezet en op haar tippen liep ze richting het tweetal. Haar amberkleurige kijkers waren gewend aan de duisternis en dus was het niet moeilijk om twee lichamen te onderscheiden. Een persoon -ze veronderstelde het meisje- stond rechtop, terwijl een jongen op zijn knieën zat en zijn handen op de grond plaatste. Vanuit de schaduwen schreed ze naar voren, terwijl de duisternis het grootste deel van haar gezicht verhulde. Dankzij haar vrouwelijkere vorm kon ze makkelijk voor een leerkracht doorgaan. "En wat denken wij te doen?" Zei ze met een erg autoritaire stem, duidelijk gewend was aan gehoorzaamheid. Vanbinnen maakte ze een vreugde dansje om haar imitatie, maar vanbuiten leek ze wel een ijsbeeld. Plukken die ontsnapt waren uit haar staart danste langs haar gezicht, door de wind die door het raam kwam. Via haar voeten voelde ze de aanwezigheid van de leerlingen voor haar. Het meisje was nog redelijk jong, maar de jongen kon  nooit heel oud zijn.

››Als ik mag ^-^

‘What. The. FUCK,’ met een gemene grijns keek ze hem aan, en een triomfantelijk gevoel rees in haar op toen ze wat zag glinsteren in de buurt van zijn oog. ‘Wat is jouw probleem?!’ Zijn harde stem zorgde ervoor dat een aantal meisjes begonnen te ssh-ten, en ze keek hem arrogant aan, waarna ze haar vinger beschuldigend naar hem liet wijzen. "Jij bent mijn probleem," zei ze boos. Azra schrok op toen er opeens een andere stem tussen hen voegde.

"En wat denken wij te doen?" Met een ruk keek Az op en keek in het gezicht van één van de oudere meisjes. "Meneer wilde hier even wat ondergoed stelen. En natuurlijk wel de allermooiste, want hij heeft nog kapsones ook." Antwoordde ze, nog steeds met een beschuldigende vinger naar hem gericht.

<sub>Oké, hij had het ergens wel verdiend - hij was zelfs op het punt geweest waarop hij het zich ook had gerealiseerd en misschien sorry zou hebben gezegd - maar haar reactie erop was ook overdreven. Een klap op zijn gezicht was oké geweest, dat was een normale reactie geweest, maar haar handeling daarna? Nee, dat was gewoon te overdreven en pijnlijk geweest.
Dit kind was echt gek.
Beantwoordde zijn vraag daarna ook nog eens door te zeggen dat hij haar probleem was. Waar sloeg dat nou weer op? Sure, hij had haar beledigd maar dat betekende niet dat hij ook gelijk een probleem was. Ietwat scheen keek hij naar de vinger waarmee ze naar hem wees waarna hij zijn blik op haar ogen liet richtte. Net toen hij wat wilde zeggen hoorde hij iets, keek met een ruk om.

O wow.

Hij kon het silhouet van de ander al snel goed herkennen. Hij kwam overeind, langzaam en met lichte moeite - negeerde het blonde meisje totaal. Dit was hetgeen waarnaar hij opzoek was geweest: een gezegend meisje, die je ook net zo goed een vrouw kon noemen.
De situatie waarin hij zich bevond was echter niet echt fijn. Normaliter had hij zich een eind weg kunnen lullen hier, zich subtiel haar kamer in weten te lokken en dan had hij gewoon wat van haar gestolen en klaar. Zijn blik dwaalde even af naar het meisje naast hem. Dat kleine kreng met haar veel te schelle stem, hij zou er nog eens doof door worden.

Uiteindelijk gaf hij zich maar gewoon over. Zonder nog te twijfelen sloeg hij zijn arm om de schouder van Azra en trok haar naar zich toe. 'Je gaat me nu niet zeggen dat dit je in verlegenheid trekt,' grijnsde hij liefjes terwijl hij naar haar keek, daarna wendde hij zijn blik af en keek naar de ander - die hij eigenlijk vele malen interessant vond, maar ja... Soms moest je tevreden zijn met minder.
'Azzie hier had een weddenschap verloren en ik had dus gewonnen - lang verhaal kort: ze helpt me met het vinden van een leuk souveniertje,' loog hij de ander zo voor alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Tja, als hij het nodig had dan kon hij liegen als de beste. Nu maar hopen dat dat kind eens normaal deed en meespeelde.

ooc; heb het op mijn tablet getypt, dus sorry als hij beetje vaag is of zo ;w;</sub>

<sub>Het was eigenlijk een grappig beeld, een behoorlijk jong meisje dat een oudere jongen op zijn knieën had gekregen. Dat er een jongen zomaar in hun kamers stond, vond ze wat minder grappig. Komaan, die jongen had hier toch niks te zoeken? Het was duidelijk een of andere pervert die de meisjes wou begluren of iets anders raar.

Ondergoed stelen? Hoorde ze dat nu goed? Wou hij ondergoed stelen? Weirdo. De jongen was ondertussen recht gestaan en zijn blikken waren haar ook niet ontgaan, maar ze besloot ze te negeren. De arm om het meisje zag er geforceerd en gemaakt uit en de liefelijke grijns liet een rilling over haar rug lopen. "Een weddenschap dus." Zei ze langzaam, waarna ze uit de schaduwen stapte en recht voor de twee tieners ging staan. "En dat souvenirtje moet dus ondergoed zijn?" Haar wenkbrauw was behoorlijk hoog omhoog getild en haar armen waren voor haar borst gevouwen. Het was raar, ondergoed als souvenir, maar als hij het echt nodig had, mocht hij het hare wel hebben -natuurlijk op voorwaarde dat hij er niks mee zou doen. Niet omdat ze de jongen mocht, maar meer omdat ze de reactie van het jongere kind wou zien. Het was niet zo dat ze jongere Astrals niet mocht, het was meer dat ze niet goed met hen kon opschieten en soms vond dat ze vervelend waren. Natuurlijk zou ze dat nooit laten merken, maar diep vanbinnen rolde ze vaak genoeg met haar ogen.</sub>

Uitdagend keek ze de jongen uit, en toen ze zijn arm zag bewegen was ze bang dat ze een klap terug kreeg. Maar wat hij nu deed, had ze niet verwacht. Zijn arm sloeg over haar schouder en hij glimlachte zo lief naar haar, dat ze het er spontaan warm van kreeg en haar wangetjes schattig rood werden. 'Je gaat me nu niet zeggen dat dit je in verlegenheid trekt,' Verbaasd staarde Az hem aan. Waar had hij het nou weer over? Over zijn arm of over de situatie? Ze besloot dat het over zijn arm ging, maar toen zei hij daarna nog wat waaruit bleek dat het niet over zijn arm ging. 'Azzie hier had een weddenschap verloren en ik had dus gewonnen - lang verhaal kort: ze helpt me met het vinden van een leuk souveniertje,' Azra snapte het. Wat moest ze doen? Voor hem liegen of niet? Als ze het wel deed, was ze boos op zichzelf. Als ze het niet deed, had ze een zestienjarige achter haar aan. Hm.

"Een weddenschap dus." De bruine ogen van het kleine meisje schoten weer naar de ander. "En dat souvenirtje moet dus ondergoed zijn?" De armen van - ja, was het een vrouw of een meisje? - waren over haar borst heen gevouwen. "U-uh.." Stotterde Az, maar besloot toen maar om mee te spelen. "Ja, een weddenschap.." Zei ze, waarna ze naar de jongen keek. "Het is mijn vriendje dus ik kon moeilijk nee zeggen." Ze knipoogde naar hem waarna ze hem vrolijk een kus op zijn wang gaf. Pf, als ze moest meespelen zou ze het wel leuk doen hoor.

<sub>De ander scheen ze niet echt te geloven, zette ook een stap dichterbij waardoor hij haar eindelijk goed kon zien. Als ze al intimiderend over wilde komen dan kon ze het nu wel vergeten. Ze had mooie rondingen, maar haar gezicht gaf ergens alsnog weg dat ze lang niet zo oud was als haar lichaam je deed denken. Hetgeen wat hem eigenlijk meer dwarszat was dat haar gezicht hem herinnerde aan een bepaald volk uit Cenarion - een volk dat hij koppelde aan meer nare herinneringen dan goede.

Om de een of andere reden besloot Azra mee te werken, ondanks dat ze zo boos op hem was - al vanaf het moment dat ze hem voor het eerst had gezien (in die bieb) had ze vreemd gedaan. Tja, sommige Astrals kunnen snel een oordeel vellen over anderen; wellicht deed zij dat ook wel en vandaar ze hem nu dus niet mocht. Nou gaf hij haar ook niet echt een leuke tijd met al zijn opmerkingen naar haar toe, maar alsnog.
Toch bleek nu dat haar haat wellicht helemaal geen haat was, want anders zou ze niet mee hebben gewerkt - toch?
Zijn glimlach liet blijken hoe dankbaar hij wel niet was dat ze meespeelde, kneep ook zachtjes in haar schouder. De kus op zijn wang had niet gehoeven voor hem - maar hij kon er moeilijk over gaan klagen nu. 'Ik kan er helaas niets aan doen dat mijn vrienden zo vol zitten met hormonen,' lachte hij zachtjes, 'Ze zitten echt al weken te zeuren aan mijn hoofd over hoever ik nu al ben.' Hij richtte zijn blik even op de grond. Ergens was dat wel de waarheid: hij was hier nu omdat men wilde dat hij met een prijs terug kwam deze keer (na al zijn uitsloverijen).
'Maar Az is het wachten waard en ik begrijp het ook wel dat ze het rustig aan wilt doen, maar ze wilde me niet eens iets geven zodat ik mijn vrienden even stil kan krijgen,' legde hij uit, 'Dus dan maar via een weddenschap.' Tijdens de woorden had hij enkel naar het blonde meisje gekeken, leek enkel oog voor haar te hebben. Uiteindelijk keek hij toch weer naar de andere persoon.
'Sorry voor de overlast, het was niet onze bedoeling.'

ooc; bluh, hij is een beetje prut sorry >.<</sub>

<sub>Dus nu was het plots haar vriendje? De vreemde wending die het verhaal gekregen had, liet haar verbaasd haar wenkbrauw optrekken. Dat meisje had dus eigenlijk net haar vriendje in zijn wel... intieme delen getrapt? Lieten ze zo hun liefde voor elkaar zien? Vreemde manier van liefhebben, maar sommige Astrals hielden nu eenmaal van de soort pijn. Niet?

"Toch raar dat je je vriendje in de ballen hebt getrapt." Ze draaide er niet omheen, maar keek hen recht en zei gewoon wat ze dacht. Het meisje moest haar best doen om geen kost bewegingen te maken toen de jongen zijn zoete praatjes begon te verkopen. Eigenlijk geloofde ze er niks van. Waarschijnlijk was deze creep de meisjesdorm ingeslapen, had hij een random kamer gekozen en was het meisje wakker geworden. Alleen snapte ze het stuk niet waarin ze dit allemaal eerlijk aan haar toegaven. "Weet je, pretty boy." Ze richtte zich tot de jongen, "Ik geloof er niks van." Haar stem was niet kil, maar eerder gevoelloos. Toen richtte ze zich tot het meisje. "Wel, young lady." Zei ze een tikkeltje bespottelijk. "ik denk dat deze douchebag gewoon per ongeluk jouw kamer is binnen gesneakt, in jouw lingerie heeft zitten snuffelen en dat jij hem dan betrapt hebt." Al zou de jongen niet echt iets geweldigs vinden om zijn vrienden te bedriegen, toch zeker niet in haar kleerkast. "Alleen moeten jullie me eens één klein dingetje uitleggen." Ze hield haar hoofd lichtjes scheef en bekeek hen allebei, "Waarom liegen jullie daarover?" Het was niet dat zij zo'n klikspaan was die alles aan de leerkrachten ging rapporteren, meer het tegen over gestelde. Meestal was zij degene die werd verklikt en ze wist hoe vervelend dat was. Altijd weer die zelfde preek over gedrag en bla bla bla. Nee, ze was niet van plan om dit duo te verklikken, tenzij ze hier natuurlijk toe werd gedwongen.

››Flut, I know :/</sub>

"Toch raar dat je je vriendje in de ballen hebt getrapt."
Shit. Dat ze dat gezien had. Met een heel zachte zucht draaide ze haar hoofd naar Hero. Wat gingen ze nu doen? Azra probeerde een verklaring te verzinnen maar het lukte haar niet echt. Ondertussen begon het grote meisje - tenminste, hopelijk was het gewoon en meisje en niet een nieuwe lerares - door te praten en hen te beschuldigen van precies wat er gebeurd was. "Weet je, pretty boy. Ik geloof er niks van." Nog steeds keek Az ongemakkelijk naar Hero. "Wel, young lady. Ik denk dat deze douchebag gewoon per ongeluk jouw kamer is binnen gesneakt, in jouw lingerie heeft zitten snuffelen en dat jij hem dan betrapt hebt." Toen kreeg Azra een idee. Ze zou maar even heel, héél bitchy doen. Hopelijk zou dat de ander haar bek laten houden. Met het arrogantste gezicht dat ze had, keek ze naar het kind waarna ze haar haar uitdagend over haar schouder naar achter sloeg. Oh ja, ze was nog steeds in alleen een bh en onderbroek. De jongen naast haar had haar voor het eerst zo gezien van iedere jongen, wat een geluk voor hem. "Alleen moeten jullie me eens één klein dingetje uitleggen. Waarom liegen jullie daarover?" Azra sloeg haar armen over elkaar en haar heup stak uitdagend uit.

"Luister is, lady," begon ze, heel hard hopend dat dit geen nieuwe docent was. Heel hard. "Ik wilde hem nep-trappen, omdat hij zonder te zeggen de slaapkamer inkwam." Hierbij leunde ze zachtjes met haar hoofd tegen de arm van Hero die nog steeds om haar schouder geslagen was voor het effect. "Maar toen raakte ik hem per ongeluk. En de rest weet je allemaal zelf al, geloof ik. Zo moeilijk is het toch niet, schat? Of zie je er niet alleen uit als een koe maar heb je daar ook de hersenen van?"

+ Whoo Azra in de aanval

_{Hij voelde blik van Azra gewoon brandden, maar kon het niet helpen dat hij naar de brunette bleef kijken – vernauwde zijn ogen zelfs een beetje. Ja, het was leuk dat ze hem mooi noemde, maar hij wist zelf ook wel dat hij knap was (hoezo ego, ahem). Daarbij wist hij ook dat ze het ergens niet meende, want de houding die ze had… Ze kwam net over als een docente die haar leerlingen de les las. Nou newsflash: hij stond in de top drie als het op cijfers aankwam hier, dus ze moest gewoon haar mooie mondje houden. Als ze stil was, was ze veel mooier.
Maar hij vond dat dat voor erg veel meisjes gold.
Zo ook het meisje naast hem. Hij kon haar even niet aankijken, was te druk bezig om ietwat pissig naar de ander te kijken. Hij zou nog net niet met zijn ogen rollen en weglopen omdat hij hier he-le-maal geen zin in had. Het zat hem voornamelijk dwars dat hij eigenlijk had willen ruilen; dus dat hij arm om haar heen had en niet om Azra. Maar ja, je kunt niet alles hebben.
 
Zonder dat hij het doorhad begon er een halve bitchfight te ontstaan. Normaliter had hij met alle liefde scheidsrechter gespeeld en had hij er ook wat popcorn bij gepakt, maar op het moment ging dat moeilijk omdat hij er eigenlijk middenin zat.
“Of zie je niet alleen uit als een koe maar heb je daar ook nog de hersenen van?”
Er kwam een frons op zijn gelaat en met een ruk draaide hij zijn hoofd. Het enige wat zijn blik zei: dafuq zeg jij nou weer. Ze waren niet echt in de positie om de ander te beledigen. Hij liet zijn hand over haar schouder glijden en plaatste hem vervolgens op haar mond. ‘Wohow, even een tandje minder lief,’ bracht hij nog steeds licht gechoqueerd over haar worden uit, ‘Het is niet de bedoeling dat je nog meer Astrals pijn gaat doen deze avond, want ik weet hoe pijnlijk jouw woorden kunnen zijn.’ Hopende dat hij haar even zo kon laten zonder dat ze vreemde dingen met zijn hand zou doen richtte hij zijn blik op de brunette. ‘Je weet wat ze zeggen: meisjes plagen, kusjes vragen -’ o god die uitspraak trok hem zowaar in verlegenheid, iets waar hij nu geen tijd voor had ‘- maar soms loopt dat plagen een beetje uit de hand… Maar het zijn juist die reactie waar ik van hou.’
Hij haalde zijn hand weg bij Azra’s mond en plaatste deze op haar hoofd waarna hij haar liefdevol aaide – maar het ging al snel over naar haar haren gewoon in de war brengen, iets wat hij met een plezierige grijns deed. Nja, hij moest ergens zijn pay back krijgen en omdat meisjes erg veel van hun haar houden… Het was iets.}

<sub>Kort was ze niet aan het opletten en liet ze haar gedachten gewoon de vrije loop. Natuurlijk besloten het lot net op dat moment dat die kleine opdonder haar moest beledigen. Haar blik richtte zich furieus op het kind, de jongen die de gemoederen probeerde te bedaren kreeg ook een vieze blik. Ze zag wel hoe hij haar haar in de war bracht met zijn hand en zo'n dingen vertelde haar genoeg. In de straten had ze geleerd dat het kleinste detail het belangrijkste was en deze uitspraak bleek nog maar eens waar.

"That's so funny. The last time I heard that, I laughed so hard, I fell off my dinosaur." Grijnsde ze sarcastisch, waarna ze dichter naar haar toe stapte. "Het zou toch jammer zijn," Ze bracht haar gezicht dichter bij het hare, "Als de leerkrachten achter dit nachtelijke avontuurtje zouden komen." Natuurlijk zou ze nu ook de jongen kloten, maar hij had nog niet echt iets gedaan waardoor ze hem niet mocht. Hierdoor gaf het haar kort een slecht gevoel, maar daar kon ze zich vlug overheen zette. Oké, hij was de meisjes dorms binnen geslopen, maar dat maakte hem nog geen vijand. Hij was eerder een lachwekkende vreemdeling. Toen richtte ze zich tot de jongen en draaide ze haar lichaam een kwart, maar doordat ze behoorlijk dicht bij het meisje had gestaan, stond ze nu ook redelijk dichtbij de jongen. "Jammer toch." Zei ze poeslief, "Dat je door je vriendinnetje in de problemen komt." Heel onschuldig knipperde ze met haar lange wimpers, waarna ze -als een volwaardig actrice- haar hand op haar borstkas legde. "Het was niet mijn bedoeling om jullie te verklikken. Absoluut niet!" Begon ze even onschuldig, "Ik wou jullie eigenlijk gewoon met rust laten, zodat jullie je spelletje konden hervatten. Maar ja, dat kind geeft me nu eenmaal geen keus." Ze haalde theatraal haar schouders op, waarna ze haar hoofd lichtjes boog. Vanaf nu stond die blonde snotneus op haar vervelende-kinderen-lijst. Ze had het sowieso al niet op jongere kinderen, maar dat blonde exemplaar haar had haar kans nu eenmaal verpest.</sub>

Het verbaasde haar dat Hero zo verbaasd was over haar woorden. Oh. Oh. Zoals vaak (sterker nog, bijna altijd) besefte ze zich veel te laat wat de consequenties waren aan zulke brutale woorden. Met een verontschuldigende blik keek ze terug, zijn blauwe ogen in. Uhm. Ja. Dan had hij maar niet moeten 'vragen' of ze hem zou helpen, het was voor de hand liggend dat ze het weer zou verpesten. Zoals altijd. En als ze heel eerlijk moest zijn, vond ze het ook jammer dat ze nu Hero had teleurgesteld. Maar dat was alleen als ze heel erg eerlijk moest zijn.

‘Wohow, even een tandje minder lief,’ zei hij, en ze beet zachtjes op haar lip. Oeps. ‘Het is niet de bedoeling dat je nog meer Astrals pijn gaat doen deze avond, want ik weet hoe pijnlijk jouw woorden kunnen zijn.’ Azra glimlachte. "Sorry, maar ik wil gewoon niet dat ze ons in gevaar brengt.. Snap je?" Bij het 'snap je' tikte ze hem liefkozend op zijn neus en een vrolijke twinkeling stond in haar ogen. Wat was het grappig om een stelletje te spelen zeg! Moest ze is vaker gaan doen. ‘Je weet wat ze zeggen: meisjes plagen, kusjes vragen, maar soms loopt dat plagen een beetje uit de hand… Maar het zijn juist die reactie waar ik van hou.’ Az versmalde haar ogen en nu was het haar beurt om een frons op haar voorhoofd te krijgen en hem gek aan te kijken. Waar sloeg deze opmerking nou op? Veel tijd om na te denken kreeg ze niet.

"That's so funny. The last time I heard that, I laughed so hard, I fell off my dinosaur." Ook dat sloeg volgens Az weer nergens op. Vast omdat ze ouder zijn, bedacht ze zich maar. "Het zou toch jammer zijn, als de leerkrachten achter dit nachtelijke avontuurtje zouden komen." Oeps. Alweer. Nou ja, één pluspunt, dit meisje was dus geen nieuwe docent. Pfoe. "Jammer toch." Zei het kind tegen haar vriendje, "Dat je door je vriendinnetje in de problemen komt." "Het was niet mijn bedoeling om jullie te verklikken. Absoluut niet! Ik wou jullie eigenlijk gewoon met rust laten, zodat jullie je spelletje konden hervatten. Maar ja, dat kind geeft me nu eenmaal geen keus."

Weer begon Azra het warm te krijgen, maar dit keer niet van een arm op haar schouder - nee, ze kreeg het warm omdat ze boos werd. Echt boos. De vorige keer (met de beledigingen) was ze niet eens boos geweest. Het blonde meisje wist niet zo goed wat ze moest doen. De ander een klap verkopen? Helaas zag de ander er helemaal niet zwak uit en ze kon zeker wel tegen een stootje, dat was makkelijk te zien.

Nep tranen vormden zich in de bruine ogen van Az, die nu groot stonden. "I-ik.. Sorry," zei ze zachtjes, en kroop angstig naar Hero toe. "Ik wilde gewoon.. We logen niet. Ik wilde.. We hadden het eerst heel lang geheim gehouden en nu wilde we het open houden dus daarom wilde ik niet dat er nog wat over gezegd werd dat het niet waar was," ratelde ze aan één stuk door en haar bruine ogen schoten nu weer naar die van Hero. Little help, please?

<sub>Dingen liepen uit de hand.
Het liefst zou hij er nu gewoon vandoor schieten, maar dit alles was ergens wel zijn schuld. Alles was heel anders gelopen als hij hier niet was geweest. Azra zou niet wakker zijn geworden, de brunette zou gewoon weer naar bed gegaan zijn en alles was dan oké geweest. Als hij enkel snel genoeg kon rennen om terug in de tijd te gaan dan had hij dat nu meteen gedaan, puur en alleen omdat dit alles vermoeiend was. Het liefste had hij de blondine eigenlijk nooit meer willen zien, met haar schelle stem en pubergedrag.
Maar nee hoor, dat kreng had zich toch weer in een moment van zijn leven moeten wormen. Hell, ze kleefde op het moment half aan hem vast – mede dankzij zijn arm maar hij had geen keus. En hij maar denken dat Wren genoeg was, maar blijkbaar bestond er een versie nummer twee van haar.
Zijn hand zakte een beetje naar beneden toen ze toch wat zei, ze tikte hem ook op zijn neus waardoor hij een vage grijns op zijn gelaat kreeg. O god alles wat hij in zijn maag zat wilde abrupt omhoog komen, hij was niet gemaakt voor dit soort gedoe. Hij was juist de jongen die stomme streken uithaalde bij koppeltjes die dit soort dingen deden. Een keer had hij zelfs een rol tape gepakt en twee personen aan elkaar vast getaped omdat hij het wel geinig vond.
Een antwoord gaf hij echter niet op zijn woorden, wilde het liefst even zijn lippen op elkaar houden want ehm… Ja, het kon heel goed dat er geen woorden overkomen maar heel wat anders.
 
O mevrouwtje vond zichzelf wel heel stoer met haar dino. Hij kon het niet laten dat hij eindelijk met zijn ogen rolde nadat hij haar woorden hoorde. Was deze bitch serieus? Nou, zag je ook maar weer dat looks niet alles waren. Want des te meer woorden over haar lippen kwamen, des te meer hij de opmerking van Azra snapte. Ze was inderdaad ergens wel een koe, maar Azra was dan weer een cavia die maar bleef fluiten.
Hij knipperde tweemaal achterelkaar en keek naar de hand van de brunette die ze op haar borstkas plaatste, staarde er een paar tellen naar en keek nogal verward op toen ze stopte met praten. Een blik die gewoon zei: Huh wat? (Boobs?) Zijdelings keek hij naar Azra toen ze begon te praten. O fuck, hij had wat gemist… Want hij had echt even geen idee meer waar het nu precies over ging.
Uiteindelijk hapte hij eenmaal snel naar adem, herpakte zichzelf en draaide zich volledig naar het blonde meisje toe – negeerde de brunette met haar vormen. ‘Hey hey,’ suste hij zachtjes, ‘Rustig maar, het is al goed.’ Hij aaide haar weer over haar hoofd, trok zijn mondhoekje omhoog tot een bescheiden glimlach. Voorzichtig plaatste hij zijn andere hand op haar wang, veeg met een duim een traan weg. ‘Niet huilen, je weet dat ik dat haat.’ Vervolgens drukte hij even kort zijn lippen tegen haar voorhoofd waarna hij haar weer aankeek. ‘Dus niet doen, oké?’
 
Daarna liet hij haar voor wat ze was en wendde hij zich tot de brunette, duwde Azra daarmee een beetje achter zich. ‘Weet je,’ begon hij met een grijns, ‘Je mag dan een mooi lichaam hebben, maar je bek is echt vreg.’ Met een teleurgestelde blik wendde hij zijn blik af. ‘Jammer toch.’ Zijn blik kwam langzaam weer omhoog, maar het was geen spelletje meer. Voor een paar seconde had hij een blik die kon doden, een stalen blik. De blik waar men hem om prees in de zakenwereld, de blik waarmee hij oudere mannen het zwijgen mee oplegde. ‘Dat je door je tekortkoming aan manieren nu in de problemen komt.’
Hij zette nog een stap dichter naar haar toe, keek op haar neer. ‘Ik weet wel waar je vandaan komt, ik herken jullie meteen,’ siste hij zachtjes, hopende dat Azra het niet kon horen. Ja, hij herkende het wel: sommige uiterlijke kenmerken die typerend waren voor Astrals uit Cenarion – hij kwam er nota bene zelf vandaan. Maar er waren een paar dingen die verschilden tussen Astrals binnen de ring en Astrals erbuiten. 'Dus ik zou maar oppassen als ik jou was.' Het was niet zo dat hij de Astrals van buiten de ring niet mocht, het was juist zo dat hij zijn eigen soort niet mocht. Maar op het moment kon hij niet anders, het was het enige waar hij nu de overhand in had.

ooc; pruuuuut, maar ik kon even niks bedenken .-.</sub>

Dampende thee.

Wat ze er niet voor zou geven om net een klein beetje vuur te kunnen beheersen, dan zou ze niet iedere keer van de slaapzalen naar het koffie/thee/warmedrankenapparaat beneden hoeven hobbelen voor een fatsoenlijke kop dampende thee. Erg veel gevraagd was het toch niet, dat ze er ook een op de slaapzaal zouden hebben? Of tenminste iets van een mini-keukentje. For fucks sake, Bree bracht hier een groot deel van haar tijd door. Er zou meer voedsel beschikbaar moeten zijn dan een lullige machine en deze thee, waarvoor ze een trap op en af moest hobbelen.
Ze was niet zo heel erg into het verlaten van haar slaapzaal na negenen, maar dat godvergeten opstel waar de computer op was vastgelopen moest morgen worden ingeleverd en ze moest nog een bronnenlijst + voetnoten afraffelen. Op een dag zou ze dat niet de avond van tevoren doen, maar het zag er niet naar uit dat die dag vlug zou komen. Met de hoeveelheid werk die ze op zich nam, vrijwillig, was het al moeilijk om tijd om te eten in te plannen. Laat staan dat ze een keertje niet tot twaalf uur aan het werk zat.

Maar goed, genoeg geklaag, ze had nu dampende thee en een koekje. Want zelfs superserieuze studenten die teveel hooi op hun vork nemen (Bree in a nutshell) houden van koekjes. Wie de fuck houdt er niet van koekjes?
Dat zou een heel goede vraag geweest zijn, ware het niet dat de slaapzaal waar ze langs kwam een veel interesanter vraag presenteerde: wat deed Leroy “Hero” Jenkins op een meisjesslaapzaal, en waarom had hij niet een, maar twee meisjes die alle aandacht op hem hadden gericht?

De paar woorden die ze verstond - “Dus ik zou maar oppassen als ik jou was.” hielpen haar niet echt verder. Dus als een ware ‘vriendin’ leunde ze tegen de post van de openstaande deur, hief ze een wenkbrauw de lucht in en nam ze een slok van haar thee voordat ze haar vraag stelde.
‘Wat de hell, Lee?’

<sub>Dat vervelende blonde kind begon te huilen, zonder enige aanleiding. Snotterend begon ze te brabbelen over geheimhouding en gedoe. Whatever, het kon de brunette allemaal niet echt veel schelen. Normaal was ze onderhand al wel weggelopen, als de jongen haar niet plots begon te bedreigen. Ze had beter van hem verwacht. Zijn stalen blik liet haar glimlachen, zo'n dingen werkte al lang niet meer bij haar. Zijn bedreigingen klonken als kindermuziek in haar oren.

"Moet ik nu bang zijn? Wenend naar het schoolhoofd rennen?" Zei ze sarcastisch en met een verveelde blik. "Want zo'n dingen werken helaas niet meer bij mij." Ze had zijn blik wel herkend en nu ze erover nadacht kwam zijn manier van doen ook wel overeen met de zakenmensen van Cenarion. Het waren die personen die haar vader hadden gekleineerd, die haar moeder hadden verstoten en haar broertje tot de vergetelheid hadden veroordeeld. Dagelijks was het meisje naar binnen geslopen om wat eten voor haar familie te stelen. Ze verafschuwde de rijke Astrals daar, die hardwerkende Astrals zoals haar vader lieten opdraaien voor alles. De plotseling binnenkomst van een ander meisje liet haar opkijken en grijnzend keek ze toe hoe zij heel kalm van haar thee een slok nam. Ze deed haar mond open om iets te zeggen, tot een fel gekef haar afkapte. Nee hé! Moest hij net nu wakker worden? Aan het geluid te horen was Wolf het geurspoor van zijn baasje al aan het volgen, soms was die kleine puppy te protective voor zijn leeftijd en grootte. De kleine Australische Herder schoot langs de benen van het thee drinkend meisje en snufte kort aan de broek van de blondine, voordat hij zijn oortjes draaide. Nee, Wolf was alles behalve vriendelijk tegen vreemdelingen. Vrolijk kwispelend kwam hij langs haar staan en liet weer een vervelende kef horen, iedereen die nog niet wakker was geworden zou nu zeker en vast naar het lawaai komen kijken. "Wolf, beste Astrals." Zei ze met een sarcastische wenk naar de hond, die ondertussen de jongen zijn broek uitvoerig aan het besnuffelen was, tot de puppy besloot dat de hand van de brunette interessanter was.</sub>

Hahaha, hij begon haar gerust te stellen.
Wat een giller. ‘Hey hey,’ begon hij en zielig keek ze hem aan. ‘Rustig maar, het is al goed.’ Weer ging zijn hand over har hoofd. Ze was niet z'n kat. Zijn duim veegde een traan van haar wang weg. ‘Niet huilen, je weet dat ik dat haat.’ Hmhm. De kus op haar voorhoofd verraste haar, maar ze vond het niet erg. Duh, ze had het net zelf gedaan. Natuurlijk vond ze het niet erg. ‘Dus niet doen, oké?’ Ze knikte langzaam en snoof zachtjes, waarna ze zijn hand vastpakte. Allemaal voor het effect, natuurlijk.

Hij duwde haar wat achter zich maar ze bleef zijn hand vasthouden. Hij begon wat te dreigen tegen de ander en Azra glimlachte zelfvoldaan. Gelukkig was hij nu niet meer boos op haar maar op dat andere wijf. Uit het niets kwam er een meisje de kamer in lopen die helemaal niet bij Az op de kamer sliep en vragend keek ze het blonde meisje aan. ‘Wat de hell, Lee?’ Oh, het was een vriendin van Hero.. "Hoi, ik ben Azra, de vriendin van hem." Ze wees met haar vrije duim (de andere hand hield namelijk nog steeds die van Hero vast) naar Hero. Ze keek het oudere meisje een soort van streng aan. Nu moest die wel meespelen, anders was alles voor niks geweest.

Er klonk een kef. Nog een kef. Er kwam een puppy de kamer inlopen. Az kreunde zachtjes toen ze zag dat hij regelrecht op haar af kwam. Als hij haar maar niet omver liep. Stel je voor, dat zou erg charmant zijn. Maar toen stelde dat monster de puppy aan hen voor. Ze had kunnen verwachten dat dat mormel van dat kreng was. Ha, de naam was wolf, wat toepasselijk zeg. Ugh. "Originele naam," zei ze, sarcastisch vrolijk.

_{Hij trok langzaam een mondhoek omhoog tot een vage scheve grijns. ‘O maar ik had het ook niet over dat soort dingen,’ fluisterde hij zachtjes. Hij wist dat simpele dreigementen niks uithaalden bij Astrals zoals haar. Alles afnemen? Had geen zin. Maar hij was wel instaat om haar leven kapot te maken met een simpele vingerknip, maar zijn vader had hem beter geleerd. Een waarschuwing, daar begon het mee; een waarschuwing die op het netvlies van de desbetreffende Astrals gebrand zou staan. Het ging niet om simpele woorden: praten kon iedereen.
Nee, de aanpak die hij had geleerd was heel anders dan die van de doorsnee zakenmensen – zijn manier was erger. Iets wat hij ook subtiel duidelijk wilde maken aan de ander, maar een derde persoon – een nieuw maar wel bekend individu – weerhield hem ervan.
“Wat de hell, Lee?”
Langzaam draaide hij zijn hoofd, keek naar het meisje in de deuropening. ‘Aubree…’ kwam er zachtjes over zijn lippen, vergat even de situatie waarin hij zich bevond. Maar de plezierige stem van Azra trok hem terug de realiteit in. Als dit alles niet zo in zijn nadeel had gewerkt had hij zichzelf natuurlijk een chickmagnet genoemd want kijk nou: zo drie meisjes die hij aantrok. Maar alles was heel anders, het was niet leuk, omdat hij op het moment de rol van vriendje speelde. Ook nog wel van het meisje waarbij het dat het minst graag wilde doen in deze ruimte.
 
Hij kreeg geen kans om zich nader te verklaren tegenover Aubree. Schel geblaf klonk en vulde de ruimte. Al snel bleek dat het mormel van de brunette was. ‘Leuk beestje,’ merkte hij op, waarna hij even naar haar toe leunde en zijn mond dichterbij haar oor bracht, ‘Het zou zonde zijn als er iets aan die onschuld gebeurt.’ Het was niets meer dan een fluistering, enkel voor haar bedoeld. Daarna liep hij langs haar, trok Azra met zich mee (want ze had zijn hand nog vast en toeval en zo), zodat het niet vreemd over zou komen dat hij in haar richting had geleund.
‘Kom we gaan, Wolf maakt iedereen wakker en dat is niet onze zorg maar de hare,’ verklaarde hij, ‘En ik heb dus geen zin dat Astrals hier boos worden op ons vanwege haar.’ Hij bleef even een seconde bij Aubree stilstaan, keek haar aan met een blik die boekdelen sprak: een blik die haar smeekte hem te helpen. ‘Waar is hier eigenlijk de recreatie ruimte?’ vroeg hij over zijn schouder aan het meisje wiens hand hij nog steeds vasthield.}

Ze voelde de sterke neiging om zich uit te rekken. Bree was meer dan moe - ze was uitgeput. Maar dit was, op een of andere ziekelijke manier, veel te leuk om van weg te lopen en daadwerkelijk uit te rekken (en dan op haar bureau in slaap te vallen, want ja, dat gebeurde haar vaak genoeg. Eens een stuudje, altijd een stuudje).
Begrijp me niet verkeerd; ze vond Lee best aardig. Hij was niet de meest vreselijke persoon in haar voetbalteam (die award ging op het moment naar klefbek 1 en klefbek 2, die compleet de regels overtraden met hun sexual tension) maar hij was… Wel, hij had een strafblad, in Bree’s ogen. Een strafblad dat ervoor zorgde dat ze zich niet al te slecht voelde dat ze binnensmonds lachte om de hele situatie.

Bree, gewend aan grote honden (hallo, opgegroeid in een rivierstad, natuurlijk waren er honden, die hielden al het ongedierte weg), negeerde het beest. Hij heette kennelijk Wolf, maar erg geïnteresseerd in meer te weten komen over het dier was ze niet. Het ging haar meer om de positie waarin Leroy op dit moment was.
De positie van vriendje, kennelijk. Haar witte wenkbrauw trok zo mogelijk nog verder omhoog. ‘Dat heb je me nooit verteld.’ zei ze, ietwat vragend, in Leroy’s richting.

De reden waarom Leroy haar nooit wat had verteld kwam niet via een gesproken antwoord, maar via een blik. De blik van een geslagen puppy, die zelfs een antisociale nerd als Aubree kon lezen als help me alsjeblieft. Ze moest haar best doen om niet in lachen uit te barsten, en hield het uiteindelijk beperkt tot een soort van raar gegnuif door haar neus.
‘Hier naar beneden, dan de grote deur links.’ beantwoordde ze de vraag voor het kleine blonde meisje dat kon doen. ‘Ik loop wel mee - realiseer me net dat ik mijn koekjes vergeten ben.’

No way dat ze hem niet ging helpen. No way dat ze hier niet nog even van wilde genieten.

ooc; shit i'm so sorry

<sub>De onschuldige ogen van Wolf stelde haar gerust. Het was dan wel een kleine puppy, als het moest kon hij flink bijten. Haar hand rustte op het hoofd van de hond en zachtjes speelde ze met diens oortjes, terwijl ze door haar knieën was gezakt.

De woorden van de jongen voor haar lieten rillingen over haar rug glijden, maar ze kende zijn manier van dreigen. "Doe wat je wilt, het zal toch niet werken." Haar stem was gevoelloos en kil, net als haar ogen. Natuurlijk gaf ze ontzettend veel om Wolf, maar dat ging ze deze lastpost nu eens niet aan zijn neus hangen. Achterlijke kip dat het was, als hij ook maar één vinger durfde uit steken naar Wolf had hij een probleem, een serieus probleem. Het belangrijkste wat Cat had geleerd, was dat je dierbare beschermde -zelfs al kostte het je studiebeurs. Het blonde mormel trok de jongen bij haar vandaan en langzaam stond ze op, waarna ze haar ogen op het meisje in de deuropening focuste. Lee, zo had ze de jongen voor haar genoemd. Toch leek de jongen niet echt een Lee, zijn naam was waarschijnlijk erg bekakt en daarom korte het meisje dit zo af -dacht ze. Ze negeerde het drietal, pakte Wolf op en fluisterde in diens oor: "We zijn hier weg, voor dat er problemen van komen." Niet dat ze deze nu nog niet had, al leek de jongen nog dieper in de problemen te zitten. De drie nachtbrakers vertrokken naar links, dus ging Cat de andere kant op. Genoeg spanning voor één avond en hoogstwaarschijnlijk ook genoeg vijanden voor één avond.

››Cat is topic uit.</sub>

Het leek niet alsof iemand behalve de trut die hond nou echt leuk vond, en Azra grinnikte zachtjes. ‘Leuk beestje,’ zei Hero net zo sarcastisch als zijzelf zonet geweest was. Ha, vast net zo'n leuk beest als z'n baasje.
Uit het niets werd ze meegetrokken en bijna struikelde ze over haar eigen voeten. Gelukkig net niet helemaal, want dat zou echt heel vernederend zijn. ‘Kom we gaan, Wolf maakt iedereen wakker en dat is niet onze zorg maar de hare. En ik heb dus geen zin dat Astrals hier boos worden op ons vanwege haar.’ Met een arrogante glimlach zwaaide ze naar het kind.
‘Waar is hier eigenlijk de recreatie ruimte?’ Vroeg Hero aan haar, en ze wilde haar mond openen om wat te zeggen, maar het andere meisje was haar voor. ‘Hier naar beneden, dan de grote deur links. Ik loop wel mee - realiseer me net dat ik mijn koekjes vergeten ben.’ Oh, dat meisje had koekjes, dat was geen probleem. Az liep nog steeds hand in hand met Hero met hen mee, waarbij ze merkte dat het andere meisje haarzelf nu snel uit de voeten maakte. Net goed voor die bitch.

Toen de ander uit het zicht verdwenen was liet Azra de hand van de ander los en rood verscheen op haar gezicht. Ze had haar pokerface véél te lang opgehouden en kon het nu echt niet meer aan. "Graag gedaan," zei ze, waarna ze een lok uit haar gezicht streek. "Oké," het blonde meisje richtte zich op de vriendin van Hero "We zijn dus geen écht stelletje." Even voor de duidelijkheid, ahum, nee bedankt.

<sub>Van alle Astrals die hem had kunnen vinden in deze situatie moest het Aubree zijn. Nou was het zo dat Aislin waarschijnlijk erger was geweest: die zou de situatie niet kunnen analyseren en het gelijk verpest hebben voor hem, waarna ze hem ook voor de rest van zijn leven zou hebben uitgelachen met een mond gevuld met cake nog wel, bah. Dan had hij inderdaad liever de blondine, maar deze maakte het hem moeilijk op een andere manier, dus subtiele manier. ‘Het was ook een geheimpje,’ verklaarde hij met een geforceerde glimlach (je kon nog steeds zien dat het hem irriteerde), ‘Je weet hoe ik ben: dat maakt het allemaal wat spannender.’
Ze redde hem echter wel uit de branding door instructies te geven, door hem zelfs te willen begeleiden omdat ze er toch zelf naartoe moest. Oh, als hij niet zo verstrikt had gezeten in deze leugen had hij haar spontaan een knuffel gegeven (tegen haar zin).

De ander liet hun echter alleen, ging weg, toen zij weggingen voor koekjes. Over zijn schouder keek hij hoe ze wegliep met een blik die liet blijken dat hij hier niet blij mee was. Het had niet zo hoeven gaan… Maar hij had niet echt een keuze gehad, of ja hij maakte zichzelf gewoon wijs dat hij die niet had – want je hebt altijd een keuze. Waarom had hij eigenlijk tegen haar gelogen? Waarom was hij nou niet gewoon een vent geweest en had hij het feit omarmt dat hij meidenondergoed leuk vond.
Met een ruk keek hij weer naar de andere twee meisjes wanneer Azra zijn hand losliet. Ietwat verward hoorde hij haar woorden aan, was heel ergens anders met zijn gedachte, maar hij schudde daarna al zijn hoofd. ‘Natuurlijk niet gek,’ hij hief zijn armen op, maakte er een kruis mee, ‘Jij bent wel de laatste waarmee ik uit zou gaan.’ Hij liet zijn armen echter alweer snel een beetje zakken en keek naar Aubree. ‘Jij wilt vast een uitleg, niet?’ het kwam er moeizaam uit, iets wat aangaf dat hij er eigenlijk helemaal geen zin in had maar wist dat hij haar dat verschuldigd was.
Uiteindelijk keek hij toch weer even naar het kleine meisje. ‘Maar eh, dank je lieverd,’ bedankte hij haar maar, niet dat hij het echt meende want tja… Zij had in eerste instantie voor de problemen gezorgd. ‘Je bent echt een engel,’ knipoogde hij naar d’r waarna hij zich weer op Aubree richtte, naar haar toeliep en een arm om haar schouder een sloeg. ‘Je mag vast ook wel een koekje!’ Hij ging er gewoon al vanuit dat hij er sowieso eentje zou krijgen, maar hij zou het waarschijnlijk gewoon krijgen en niet begrijpen dat er een verschil was tussen krijgen en gewoon nemen.

ooc; sorry sorry sorry, ik realiseerde me niet dat het mijn beurt was ;w;</sub>