<sub>Astrals durfde wel eens vreemd op te kijken wanneer de jongeman voorbij zou komen. Ze trokken vreemde blikken, gniffelde even en al de rest van die shit. De reden was een simpele zonnebril. Een zonnebril die Tommy haast altijd op zijn neus had staan en waar hij niet zonder kon. Om even wat te overdrijven kon je wel zeggen dat hij hield van de bril. Het was zijn trade mark, iets waar Astrals hem aan konden herkennen. Zowel binnen als buiten had hij de donkere bril op zijn gezicht. Zelfs in de winter wanneer je het eigenlijk helemaal niet nodig had. Dan keken Astrals pas raar, al helemaal omdat hij niet één of andere speciale reden had. Ach ja, ze konden allemaal mooi oprotten.
Voor het moment van de dag was het echter vrij rustig en stil in de gangen. Zo nu en dan kwam hij wel iemand tegen. Een verdwaalde ziel opzoek naar zijn vriendjes en vriendinnetjes die hem in de steek had gelaten. Die eenzame zielen gunde hij echter niet snel een blik. Tommy zijn aandacht was dan ook vooral gefocust op zijn voetstappen die bij iedere stap geluid maakten in de lege omgeving. Veel beters had hij toch niet te doen, maar daar kwam verandering in.

Uit één van de vele ruimtes kwam gerommel. Kasten die werden open gedaan en weer dicht gingen, handen die tussen voorwerpen aan het graven waren. Niets speciaal maar genoeg om misschien nog iets van zijn dag te kunnen maken. Snel wierp Tommy een blik in de verpleegpost, enkel om een andere - duidelijk een student - persoon te zien. Iemand die voor dat moment niet honderd procent in orde was aan enkele rode plekken te zien.
Eén schouder plaatste de jongen tegen de deurpost, zijn armen sloeg hij over elkaar en zo bleef hij een tijd staan. In stilten keek hij naar de persoon die de ruimten ondersteboven aan het halen was. Wat zouden de bazen hier blij zijn als ze haar bezig zagen. Gelukkig maar dat hij zo een flinke jongen was dat hij anderen niet zou verraden. Wel ja...flink met enkele grote aanhalingstekens. ‘Vind je wat je zoekt?’ vroeg Tommy om de stilten langs zijn kant te verbreken. Hij duwde zich vervolgens recht en liep zelf ook de ruimten in. De vingers van één hand liet hij soepel glijden over een lage kast dat er stond. Zijn hand bleef echter hangen op de scalpel die erop lag. Die dingen waren scherp, vlijm scherp. Als hij niet oppasten zat hij zo door zijn vinger heen. Liet hij maar proberen dat te voorkomen. Tommy liet het dan maar ook voor wat het was, schoof het zelfs wat aan de kant zodat hij zich neer kon zetten op de kast. Zijn twee handen plaatste hij achter hem op de kast om zich er vervolgens zo op te hijsen. ‘Je bent trouwens wat aan het lekken,’ zei hij vrij casual waarbij hij tikten tegen zijn eigen neus.</sub>  

_{Laden en kasten werden nog steeds opengetrokken, maar zodra dat zijn stem door de ruimte galmde kwam een rij vloekwoorden uit de mond van het meisje. Alleen maar omdat ze haar hoofd stoten. Het zag er echt uit alsof dat het haar lucky day was. De korte grinnik kon Tommy niet tegengaan. Wat wilde je ook? Het was amusant om te zien hoe ze reageerde op haar eigen ongeluk. ‘Er ooit al over nagedacht om een harnas te kopen?’ vroeg Tommy rustig. De andere was wel al recht geraakt, en die keer zonder haar hoofd te stoten. Nog steeds wachten de jongen eigenlijk nog op een antwoord op zijn eerder gestelde vraag maar die liet wat op zich wachten. In die tijd had Tommy wel de tijd om zich neer te zetten.
Wat ze ook zocht, zo vond het. Of dat beweerden ze toch. Geamuseerd keek hij het meisje aan. Zijn hand had ondertussen een weg gevonden naar de scalpel. Het scherpe mesje liet hij dat ronddraaien in zijn handen. Met maar een half oor luisterde hij naar de uitleg die hij te horen kreeg. ‘Oh.’ Het was niet zo dat hij werkelijk aan het luisteren was, liet staan dat hij ieder woord van haar geloofde. Een scalpel was net wat interessanter geweest op dat moment. De punt van het operatie materiaal hield Tommy tegen de punt van zijn linker wijsvinger. Een klein bolletje bloed vormde zich er meteen om heen. Wacht even. Er was ook nog een stilten. De zogenaamde assistente was klaar met spreken.
‘Sweetheart,’ begon Tommy. Zijn handen plaatse hij achter hem op het metalen ding waar hij op zat zodat hij iets of wat steun had. ‘Ik heb de helft van je stormloop aan woorden niet gehoord. You care to repeat it?’ Een kleine glimlach kwam op de jongen zijn gezicht. Hij sprak in ieder geval de waarheid. Van al die woorden waren er maar enkele die echt tot hem waren doorgedrongen, grotendeels omdat hij totaal niet aan het opletten was. ‘Maar wat jammer dat er geen wiet is, dat was nu precies waar ik voor kwam. Mijn geheime voorraad onder de losse plank in mijn kamer is namelijk op dus wilde ik wat meer komen halen,’ zei de zwart harige misschien wat over dramatisch. Om het helemaal af te maken zuchten hij aan het einden van zijn verhaal. Het was een lange en vooral diepe zucht, alsof hij het allemaal echt verschrikkelijk vond.}

_{Er werd door Tommy één vinger tegen zijn kin gelegd en een nadenkende ‘Hm’  kwam er ook nog bij. Zo probeerde Tommy om er uit te zien alsof hij iemand was die zeer diep aan het nadenken was. God nee, een verstandig antwoord ging niet uit zijn mond komen. In geen geval. ‘Waarschijnlijk was in toen niet aan het luisteren.’ Zijn lippen krulde zich op tot een grijns. Waar dat Astrals tegenwoordig allemaal problemen van maakten, het was niet te geloven. Een leven! Dat moesten ze misschien eens zoeken. De zwart harige was er echter niet uit of ze zijn drugsverhaal nu serieus nam, of dat ze er gewoon op in ging omdat...omdat het kon of zo. ‘Zal ik allemaal onthouden voor wanneer ik een drugsprobleem ontwikkel,’ ondertussen had hij enkele keren tegen zijn eigen hoofd getikt. Van het eerdere bloed op zijn wijsvinger was al niks meer te zien. Het leek haast volledig te zijn verdwenen.
Ze had commentaar op zijn bril. Natuurlijk had ze commentaar op zijn bril. Niet de eerste keer, of de laatste. Toch schoten zijn wenkbrauwen wat omhoog bij de opmerking. Eén hand plaatsten hij op de plek van zijn hart. ‘Ho no! Zo gemeen…denk aan mijn arme gevoelens,’ waren de woorden die dat hij zelf uit sprak. Het was serieus begonnen, maar Tommy betrapte zich erop dat hij nadien toch moest grinniken. ‘Maar inderdaad ja, we zijn binnen. Dat heb je goed gezien.’ Door zich met zijn handen af te zetten wist hij weer recht te springen, van de kast af. Oh ja. De scalpel legde hij ook maar weer neer. Met rustige maar grote passen begaf hij zich naar het meisje toe.
‘Maar aangezien je de assistent-’ met zijn vingers maakten hij er gebaren bij van onzichtbare aanhalingstekens. ‘-bent kan je me misschien vertellen of er hier iets is tegen passief dove Astrals. Anders mis ik de volgende keer je fantastische verhaal weer en dat zou pas zonden zijn. Vind je ook niet?’}

OOC: ik wilde niet powerplayen, dus eh, je mag zelf beslissen of Ais de zonnebril heeft gepakt, of dat Tom d’r tegen heeft gehouden. Whichever you prefer :’D

_{Met een glimlach die op sommige Astrals hun zenuwen zou kunnen werken luisterde hij hoe het meisje hem aan het beledigen was. Wat was het verschrikkelijk dat zij het erg vond dat hij bestond. Straks zou heel zijn leven nog in elkaar vallen omdat ze hem mentaal zou breken. Not. ‘Het leven verloopt jammer genoeg niet altijd zoals je het wilt.’ Als ze wat dichter in de buurt had gestaan zou hij nog een hand op haar schouder hebben gelegt. Wat een zonde was het dat ze daar net wat te weg voor stond. Wanneer dat hij dan eindelijk dichter in de buurt was, was het natuurlijk al te laat om dat nog te doen.
Een duidelijke frons vormde zich echter op zijn gezicht wanneer dat zijn wenkbrauwen werden opgetrokken. Waar ze het zo ineens over had wist hij zo even niet, maar ze had vast wel haar redenen om dat te zeggen. Wacht, natuurlijk! Dat was haar manier om hem te helpen met het zijn van passief doof. ‘Denk niet dat jou manier helpt bij iets dat aan de oren ligt,’ antwoordde hij kort en misschien wat te serieus. ’Maar ik zal je raad overwegen.’ Hij was in ieder geval weer een typetje tegen gekomen. Iets of wat een probleem zoeker, al had ze de problemen van die dag duidelijk al gevonden. Het blauwe en rode op haar gezicht was daar het bewijs van.
Zijn reactie vermogen was gelukkig snel genoeg om in te grijpen wanneer hij haar hand naar zijn bril zag gaan. Het was niet meer dan normaal dat hij met zijn eigen hand greep naar het haren zodat hij haar zou kunnen tegenhouden in haar acties. ‘Was dat maar waar,’ zei hij, en bij die woorden bekeek hij haar toch even goed. Het zou fantastisch zijn geweest moest zijn bril daartoe in staat zijn. Langs de andere kant waren er genoeg Astrals die hij absoluut niet naakt wilden zien. Yuck. Nee echt niet. ‘Alvast sorry dat ik je teleur moet stellen, maar het is niets meer dan een normale zonnebril. Het enige dat het doet is me de mogelijkheid geven om Astrals aan te kijken zonder dat ze het weten en mijn ogen beschermen tegen de zon.’}

'August.'

Zuchtte hij nu werkelijk de naam van de dokter, zoals hij soms de naam van een leerling zuchtte als ze weer overstuur waren en niet begrepen dat hij geleerd had om confrontatie niet aan te gaan? Ja, dat deed hij. Tegen al zijn beleefdheid in had de psychiater, met zijn bril scheef op zijn gezicht en een bos haar die deed denken aan een plek waar vogels nestelden, de naam van zijn collega verzucht. 'Alsjeblieft.'
Zijn hand ging naar zijn hoofd, automatisch ondanks het feit dat hij al een pijnstiller had geslikt tegen de hoofdpijn. Hoofdpijn veroorzaakt door een opkomende migraine die iemand als hij, die ervoor gestudeerd had, niet zou mogen negeren, maar wat hij toch koppig deed. Dokters zijn niet perfect. Psychiaters zijn niet perfect. En op dit moment waren er twee leerlingen die in dezelfde ruimte waren als een boze dokter en een verstrooide psychiater.
Het geschreeuw had hem gealarmeerd - dat van August, niet dat van de leerlingen. Het gebeurde wel vaker als hij zaaldienst had, dat August terugkwam en een stel wachtende patiënten trof. Hij deed zijn best om het te voorkomen, maar ja. Thom got lost in the files and forgot to watch the ward. Het was een slechte gewoonte. Hij werkte eraan. Shh.

'Het is mijn fout dat het zo ver is gekomen, je hoeft niet tegen ze te roepen.' Verdedigde de man Airhead 1 en Airhead 2, zoals hij ze in zijn hoofd vlug even dubde. 'Niet dat ze niet dom bezig waren,' volgde hij op, met een blik naar het stel, 'Maar ik had er voor ze moeten zijn.' Hij stapte, vanuit de deuropening die leidde naar de kleine kamer die hij had om met leerlingen te praten, de ziekenzaal in en met een vlugge pas op de twee leerlingen af.
'Ik heb dienst, laat het maar aan mijn over.' Vertelde hij zijn collega, met nu al een schuldgevoel over zijn botte gedrag. Maar ja, het was nodig - Gus was te boos op dit moment, en Thom wist heel goed dat het niet de bedoeling was dat leerlingen zichzelf hoefden te helpen. Zeker als het om iets simpels als een bloedneus ging. Hij wist niet zeker of er wat met de jongen mis was, maar als dat zo was, dan zou ook dat zijn verantwoordelijkheid zijn.

De spullen lagen waarschijnlijk nog geen twee minuten in de handen van het meisje voordat Thom ze er weer uit pikte. De man bewoog met zijn hoofd naar een van de bedden. 'Ga zitten, dan lap ik je op.'