Hier stond ze dan, op Rikka High. Geweldig, echte helemaal geweldig. Haar zware tas ruste op de fontein en starend in de verte verloor ze zich in haar eigen gedachten. Elise was er al een tijdje niet meer, toen haar vader haar het geweldige nieuws kwam vertellen. Ze zat alleen in de eetkamer haar maaltijd te eten, terwijl haar vader met een brief in zijn handen was komen binnenstormen. Direct had ze een onnatuurlijk kilte in de zaal voelen komen. De bediende die haar eten had opgediend, had nog bij de deur gestaan, maar met een simpel handgebaar van haar vader verdween deze. "Victoria! Ik heb geweldig nieuws!" Had haar vader het gesprek geopend. Waarna ze erg haar best had moeten doen om niet met haar ogen te gaan rollen of een stekkende opmerking te maken. Dat ze niet verder had gepraat, had haar vader als een hint genomen. "Ik heb de perfect school gevonden. Rikke High" Zijn stem was vreugdevol geweest, maar zijn ogen hadden kil gestaan, zoals gewoonlijk. Haar vork was kletterend op het bord beland en vuurspuwend had ze hem aangekeken. Waarna ze zonder iets te zeggen de eetkamer was uitgerend.

En nu had haar vader dus wat hij wou, dat zijn dochter op een school zat mijlenver van hem verwijderd. Zodat hij en moeder zich niks meer van haar moesten aantrekken. De rode haren van het meisje diende mee op de zuchten van de wind, haar donkere ogen stonden kil. Victoria zou haar vader eens laten zien welke kansen hij had laten liggen, nu zijn dochter niet meer bij hem was. Vroeger was ze vaak expres mee geweest naar meetings van haar vader, om hem te steunen. Maar eigenlijk was ze een lokmiddel geweest. Zodat de klanten naar haar vader toe kwamen, als bijen naar een bloem.

››Open c:

Als een soort zombie liep Az door de gangen heen. Ze. Was. Zo. Moe! Het meisje zuchtte diep en haalde haar hand door haar blonde haren die irritant voor haar ogen waren komen hangen. Haar bruine ogen gleden naar buiten en zagen dat het best lekker weer was. Tenminste, het was zonnig, de temperatuur kon ze natuurlijk niet zomaar voelen als ze binnen stond. Even staarde Azra lusteloos naar de deur, dan moest ze daar wel helemaal heen lopen.. Voor deze keer dan, hield ze zichzelf voor, waarna ze de deur onder luid kreunen openduwde. Het was ook zo zwaar.

Met een gaap ging ze zitten, ergens vlakbij een roodharig meisje, die ze nooit eerder gezien had. Ze was ook totaal niet van plan de ander aan te spreken, want die had nogal kil naar haar gekeken. Ze straalde ook kilheid af. Nee, Az was meer van de drukke types; al zou ze die nu voor hun kop slaan omdat ze zo moe was. Afwezig staarde ze voor zich uit.

Een blond, nogal vermoeiend uitziend meisje kwam langs haar zitten, maar ze keurde haar geen blik waardig. Kort rammelde ze in haar tas, opzoek naar haar gsm. Felicia was de enige vriendin die ze ooit had gehad, maar dankzij haar vader zag ze haar nooit meer. Fel was een energiek meisje en lachte altijd, toch vond Robert haar weer eens niet goed genoeg voor zijn dochter. Alsof Victoria in zeven sloten te gelijk zou lopen als ze omging met iemand van een lagere klasse. Opnieuw sloot iemand zich aan bij hun gezelschap, maar in tegenstelling tot het blonde meisje stelde de jongen zich direct voor. Dus besloot Vic het zoeken naar haar gsm maar even op te geven en richtte ze haar donkere kijkers op de jongen voor haar, die zich had voorgesteld als Dave. "Victoria." Zei ze simpel. De jongen leek energieker dan het meisje langs haar, maar door de zonnebril kon ze zijn ogen niet zien en dat vond ze tamelijk vervelend. Hoewel ze haar achternaam met trots droeg, stelde ze zich toch liever voor zonder. Waarom wist ze niet, het was gewoon een gewoonte.

Vanuit haar ooghoeken zag ze iets bewegen, maar ze keek de kant niet op. Het maakte haar nu echt niets uit of er iemand aankwam en al helemaal niet als diegene toch niks ging doen. Al leek hij wel wat te doen; bij hen staan. Haar bruine ogen schoten zijn kant op en ze zuchtte zachtjes. Ze had helemaal geen zin in Astrals, kon hij niet zijn eigen plek opzoeken?

'Hoi,' Ah nee hé, hier ging het komen. Gezelschap. Ergens waar Azra dus geen zin in had op het moment. Je kon altijd bij haar staan, altijd met haar kletsen en altijd een grapje met haar maken, behalve als ze moe was, dan was dit taboe. Als ze moe was moest je haar met rust laten en het allerliefste 500 kilometer verderop staan. Dit gold voor als ze moe was en als ze haar period had. 'Ik ben Dave, wie zijn jullie?' Ze rolde met haar bruine ogen en plukte aan haar trui - een zwarte met de woorden 'be brave' erop. "Victoria." Antwoordde het kille meisje en met een zachte, bijna onhoorbare zucht rechtte Az haar rug. "Ik ben Azra," begroette ze terug, en het klonk niet eens onvriendelijk. Gelukkig maar.