Wolf vroeg meer aandacht dan zo'n kleine puppy nodig had en zoals elke morgen stond ze op toen het diertje wild begon te keffen. Ze had nog geluk dat er buiten één persoon niemand op haar kamer lag, maar dat meisje sliep zo vast dat het niet meer normaal was. Misschien dat ze slaappillen pakte voor de momenten dat de aard-astral gillend in haar dromen om haar heen sloeg. Wat wel vaker voorkwam, maar sinds ze Wolf had, ging het beter. Aangezien de kleine puppy altijd op haar buik kwam liggen als ze weer eens zo'n rare nachtmerrie had en op een vreemde manier kalmeerde dat gebaar haar. Zijn geblaf werd feller en half-slapend schudde Cat haar hoofd los. "Ja, ja. Pak de riem al maar." Ze wapperde met haar hand in de richting van de deur, terwijl ze met de rug van haar andere hand door haar ogen veegde. Het bruin-wit-zwarte wezentje kwam vrolijk terug gehuppeld en had duidelijk geen last van het ochtendhumeur van zijn baasje. Grommend kwam ze overeind, deed Wolf aan zijn band en tilde het kleine hondje op tot ze uit de deur waren. Waarna ze hem weer neer zette en richting het park dat rond de school gelegen was liep.

Wolf had zijn behoefte gedaan, was terug moe geworden en strompelde half voor haar uit. Eigenlijk benijdde Cat het diertje, hij kon gewoon terug in zijn mand kruipen en slapen. Terwijl zij verplichtingen had, moest gaan werken en ondertussen haar huiswerk moest doen. Toen ze terug wandelde richting de grote hal, fladderde haar gedachten alle kanten op. Van hoe het met haar familie zou gaan, tot het aanlokkelijke idee om iemand anders haar huiswerk te laten doen. Ze werd uit haar gedachten gehaald toen een groot beest -dat ze herkende als een wolf- vlak langs haar heen kwam rennen. "Hee!" Het grote dier vertrappelde bijna Wolf en kwaad pakte ze het arme wezentje op. "Alles goed vriend?" Als antwoord kreeg ze een piepje en een lik over haar neus, waarna ze de puppy lachend in haar armen liet liggen. Met grote passen beende ze op het blauwharige meisje af, waar de wolf bij lag. "Sorry," Begon ze, toen ze nog enkele stappen van het kind verwijderd was, "Maar is die wolf van jouw?" Vluchtig bekeek ze het meisje, maar ze leek niet ouder te zijn dan 12. "Want als dat zo is moet je hem dringend manieren leren." Zei ze kalm, terwijl het hondje in haar armen fel met zijn blauwe ogen naar de wolf staarde. In dat opzicht was de hond en zijn baasje precies hetzelfde, hard van buiten, zacht van binnen.

Wolf kon het nogal slecht vinden met zijn verre neef. De hond blafte vanuit haar armen uitdagend naar het dier, maar toen ze hem op de grond zette en grijnzend toe keek, kroop hij met zijn staart tussen zijn poten achter haar benen. Alleen was er één raar detail, de schedel. Waarom droeg die wolf in Zeus' naam een schedel op zijn kop? Het meisje had een vriendelijke toon en stelde zich voor als Mayla Coldwater, een naam die ze opsloeg in haar geheugen. "Cat Donovan." Antwoordde ze kort, maar vriendelijk. Waarna ze haar hand uitstak om het blauwharige meisje te begroeten. De wolf noemde Logan en het was dan ook zo vriendelijk om haar eigen volgeling aan haar voor te stellen. "Die bangerik is Wolf." Liefkozend stak ze haar hand achter haar benen en krabbelde de hond achter zijn oortjes. Daarna ging ze terug recht staan en bracht ze denkend haar hand naar haar kin. "Aanmelden gebeurt bij de balie." Even haalde ze het plan van de school voor haar hoofd. "De twee gang links, normaal hangt daar wel een bordje boven." Kort keek ze naar de reusachtige 'hond'. "Maar ik denk niet dat hij je kan vergezellen." Haar toon was niet twijfelend, maar sterk, vol zelfvertrouwen. Als het één ding was dat haar was bijgebleven van de plek waar ze was opgegroeid was dat ze altijd zelfverzekerd moest overkomen, of je dat nu was maakte niet zoveel uit, zolang je maar zeker van je stuk leek.