-- always picking a fight with you

Bubblegum pop en hoge stemmetjes werden door de luidsprekers, handig verborgen onder tafels of tussen banken, uitgespuwd. Het systeem stond luid genoeg om hoorbaar te zijn, maar niet luid genoeg om de songteksten die gezongen werden werkelijk te verstaan. Het was sfeermuziek, het dure soort; speciaal opgenomen voor dit doel, om Astrals in een goed humeur te krijgen. Een humeur waarin ze niet zoveel nadachten over het geld wat ze uitgaven en meer dachten aan het vrolijke interieur van het café, het kant aan de petticoats wat onder de rokjes van de serveersters uitstak, het eten wat stiekem veel te duur was maar wel erg lekker.
Op Aubree had het niet langer het gewenste effect; ze werkte nu zo lang bij het café dat ze daadwerkelijk mee kon zingen met het zachte popstemmetje wat over dates en jongens en kersenbloesems vertelde op een vier-akkoorden melodie. Het moment dat ze dat doorhad, stond ze daadwerkelijk even stil. Dienblad in een hand, kan koffie in de andere, midden in het gangpad. Fuck, ze hadden haar te pakken. Ondanks dat ze een milde hekel had aan de muziek, ondanks dat het roze interieur niet haar smaak was, ondanks dat haar petticoat jeukte als de neten en al haar puber-onzekerheden blootlegde, neuriede ze vrolijk mee met het muziekje wat ze speelden.

Een zacht kuchte achter haar wekte Bree uit haar shock. Ze had waarschijnlijk maar een seconde stil gestaan, maar in een druk café was het niet de bedoeling dat je ook maar een halve seconde stil stond. Alles moest snel en alles moest met een glimlach, en in je hoofd staan vloeken over het meezingen met de achtergrondmuziek was zowel langzaam als iets wat ze niet echt met een glimlach had gedaan. Het meisje lachte verontschuldigend naar haar langere (en veel geschiktere) collega, waarna ze zichzelf in haar hoofd nog eens vervloekte, dit keer wel glimlachend. Ze had werk te doen. Die identiteitscrisis kwam later wel, als ze in bed lag en zich zorgen maakte over huiswerk ofzo. Wanneer ze dat soort dingen normaal gesproken had, niet op het werk.
De witharige lachte nogmaals verontschuldigend toen ze bij haar tafel kwam en de drie jongens koffie bijschonk. Ze wist niet zeker of haar trip naar de keuken en terug voor drie kaneelrollen echt langer had geduurd dan normaal, maar verontschuldigingen kreeg het trio voor de zekerheid toch. Een beetje verlegenheid, had Aubree gemerkt, kon haar fooi toch verdubbelen. En die fooi had ze nodig, want veel van het geld wat ze hier verdiende ging naar schoolspullen. Alleen wat ze over hield kon ze uitgeven aan dingen die ze leuk vond (kuch, voetballen en tenues) en dat was vaak niet zo veel.

Tijdens het opnemen van haar volgende bestelling (twee omeletten, een hamburger van de dag, en oh, mogen we een kan water erbij) waren haar gedachten bij het geld wat dit opleverde. Als ze een goed budget aanhield en zich niet nog eens door Aislin en Hero en co. liet meeslepen, dan had ze volgende maand meer dan genoeg om haar voetbalteam weer het leven in te roepen. Met een glimlach vertelde ze haar tafel dat ze hen begrepen had en dat het er aan kwam, met haar gedachten zat ze met haar knieën in het gras en riep ze iets grofs naar haar spits.
Het briefje met de bestelling schoof ze onder de klem bij de keukendeur, waarna ze een kan met water vulde (gewoon uit de kraan, want het water was hier prima, geen reden om flessen te verspillen aan het spul) en weer terugkeerde naar de tafel. Vanuit haar ooghoek zag ze een tafel leegruimen; dat was er een van haar geweest. Betalen deed je aan de bar, dus ze kon zonder veel gedoe gaan opruimen. Met d’r ietwat korte benen was ze snel bij de tafel, die ze behendig afruimde en in een keer ook afnam. Borden naar de keuken, glazen afspoelen, bestek in de week, klaar.

De bestelling van haar tafel was nog lang niet klaar; een hamburger duurde wel even om te maken, zeker als deze vanuit het niets moest komen. Haar minst echte glimlach tot dan toe kwam opzetten. Niets te doen betekende gasten groeten bij de deur. Laat dat nu eens zijn waar Aubree de meeste problemen mee had, in haar roze-witte uniform met kant en madeliefjes.
Ze ademde diep in en uit, glimlachte iets minder nep en gaf zich over: wat moest dat moest. Het meisje nam haar plaats in bij de deuropening en, bij de eerstvolgende gast die zich liet zien, sprak haar riedeltje zonder ook maar een hint van sarcasme.
“Welkom thuis, mijnheer/mevrouw, kan ik u van dienst zijn?”
Ze klonk zelfs enthousiast. Goed toneelspel, Bree.