Dave was nog niet zolang op Rikka High en het viel hem zwaarder aan te passen dan hij gedacht had. Nu hij met zoveel andere Astrals in een gebouw rondliep, lessen volgde, allemaal nieuwe vrienden moest maken.. Hij wist het zo net nog niet. Hoe goed hij erin was viel hem om eerlijk te zijn nogal tegen. Het kon komen door de spiegelende zonnebril die hij altijd op zijn hoofd droeg, of het ongeïnteresseerde gezicht (lees: cool) dat hij altijd vertoonde. Maar verder was hij een prima sociale jongen, die het echt niet eng vond om met andere Astrals te praten.
Op dit moment wenste hij eigenlijk dat er niemand binnen zou komen. Het was al lastig genoeg om zijn tics en trekjes weg te houden van de anderen, zeker op de kamer die je met vijf anderen deelde. Dave vond zijn gewoontes niet zo raar, maar van de reacties van de Astrals om hem heen had hij geleerd dat het beter was het niet te laten blijken. Niet dat het iets ernstigs was, maar voor Astrals van zijn leeftijd was 'vreemd' vaak al een erg genoeg brandmerk. En dat kon hij nu net niet gebruiken.

Het probleem was dat hij in zijn slaap nogal fanatiek gerold had en alle spullen op zijn nachtkastje omgestoten had. Zijn wekker, zijn boeken, zijn horloge, wat papieren.. Ook de laatste dingen die hij verzameld had. Er hadden wat steentjes, een potlood (veel te kort om mee te schrijven) en een al even kleine gum in een opengesneden en omgespoeld sodablikje. Nog wat meer kleine dingetjes die ernaast hadden gelegen.. Alles, alles was op de grond gevallen en in totaal andere patronen neergekomen dan het op zijn nachtkastje gestaan had.
Toen Dave wakker was geworden, waren zijn ogen gelijk wijdopen gesperd. Nee. Mijn god, waarom? Hij vervloekte zichzelf. Goddamn, waarom had hij dat gedaan? Alles lag door elkaar en nu ging er iets mis en waarom kon hij zich niet precies herinneren hoe alles had gestaan?

Zonder verder na te denken sprong hij uit bed, met zijn haar nog in a mess en zijn slaapshirt en broek aan. Daar gaf hij op dit moment niet om, dat was wel het minst belangrijke! Gelukkig was het een weekenddag en had hij lang uitgeslapen, waardoor de Astrals uit zijn dorm al weg waren en hij geen les hoefde te missen. Dave begon als een gek alles bij elkaar te schrapen, met snelle bewegingen die zijn angst uitdrukten. Voor hem was dit verschrikkelijkl. Als hij het niet snel oploste, dan.. dan..
Hij slikte en zag dat ook zijn zonnebril half onder het bed lag. Hij moest languit op de grond gaan liggen om erbij te kunnen, maar uiteindelijk had hij toch alles wat op het kastje had gelegen weer bij elkaar. Zijn linkervinger tikte snel, neurotisch, op de grond naast zich en met zijn rechterhand schraapte hij de spullen nog wat meer bij elkaar. 'Hoe ga ik dit oplossen? Wat moet ik doen?' mompelde hij tegen zichzelf. Op vorm, op grootte? Op kleur! Het heftige getik met zijn vinger stopte meteen en hij begon de voorwerpen op kleur te sorteren. Hij hield ieder stukje omhoog, controleerde het en begon de dingen op de grond naast elkaar te leggen. Als hij dat gedaan had was alles weer goed en dan kon het zo terug op de kast, dan was het allemaal weer netjes en mooi en was er niets aan de hand.. Hij had niet eens door dat de deur opengegaan was op het moment dat hij begon met sorteren.

~Iedereen welkom

occ; this is bollony ;--; sorry, ik krijg het voor soms reason niet veel groter atm.

Dag in dag uit in Rikka High was toch een heel ander verhaal dan dag en nacht thuis. Hier had je alarms… dat was het feit gewoon. Phoenix had weer eens een nacht door gehaald. Hij had soms nog van die slapeloze nachten, dan had hij vaak nachtmerries van zijn vroegere ongeluk. In deze nacht had hij maar even flink getraind, ook om zijn element beter te beheersen maar ook om van de energy af te komen die hij nog vast had. Goed, dit ging zeker niet zonder vallen en opstaan.
Begin ochtend, toen de zon opkwam wist hij zich met moeite omhoog te duwen. Hij was kapot moe… Kleine kringen onder zijn ogen, maar ook zou je het kunnen zien in zijn ogen. Met wat gestuntel wist de jongen zich naar boven te werken. Met zijn haren hoog in een staart, simpele vest broek en gympen liep hij de gang door. Heel zacht hoorde je zijn gympen piepen bij elke stap dat hij aan het zetten was.

Zijn kamergenoten hadden ook altijd de deur wagenwijd open, dus hij liep de eerste en beste open deur in. Hij zuchtte zachtjes en dacht zijn eigen kamer in te lopen. Echter keek hij al naar de grond waar de jonge bezig was. “hnn. . . ?” Klonk hij toch wat verward en ging zo maar op bed zitten, van wie maakte hem weinig uit. “Jack..? Do we have a new one..?” Phoenix zat op moment flink in een dipje en hij zag het allemaal niet zo vreselijk goed nu, ook mede doordat hij gaaptraantjes kreeg bij elke gaap dat hij liet en in zijn ogen wreef. “Wait… why are you in my room?’  Jaaaaaa, de jonge was al heel wakker. Kuch kuch. Tijdens dat hij dat zei, wees hij naar hem. Blond haar? Hadden ze wel iemand met blond haar in hun eigen kamer? Hij wist het niet eens meer.

Dave bleef doorgaan met sorteren, koortsachtig, er heilig van overtuigd dat het hem zijn leven zou kosten als hij het niet meteen op kleur sorteerde voor hij het terugzette op zijn kastje. Zijn blik was gefocust, met een zweem angst. Zijn handelingen reflecteerden zijn spanning en zijn bewegingen waren schokkerig. Als hij het maar zo snel mogelijk op kon lossen! Pas toen hij geluid hoorde, keek hij geschrokken op. Wat? Wat was er? Dave keek om, verkrampte zowat. Er was iemand! Er zat daar iemand en hoeveel had die persoon gezien? Dave greep in één beweging zijn zonnebril en plaatste die op zijn slaaphoofd. Die jongen hoefde niet te weten hoe geschrokken hij echt keek.
Dave's geluk was dat de ander nogal slaperig leek en er niet helemaal bij was. Nonchalant schoof hij wat opzij, zodat hij voor de spullen zat. Goddammit. Hij moest zo snel mogelijk alles op kleur terugleggen en het even snel doen kon ook niet, dan zou het allemaal niet meer kloppen..

'Eh, dit is mijn kamer. Ik heb jou nog nooit gezien,' antwoordde Dave, zenuwachtig en defensief. 'En ik ben niet Jack, ik ben Dave.' Hij wist niet wat het helemaal moest betekenen, maar als deze jongen hier niet hoorde wilde hij hem eigenlijk zo snel mogelijk weer weg hebben! Dat maakte het allemaal wat makkelijker. Dan kon hij gewoon alles opruimen en met een gerust hart aan zijn dag beginnen. Nu dat uitgesteld werd, voelde hij zichzelf met de seconde zenuwachtiger worden. Dave tikte met zijn vinger tegen de rand van het bed, voor hij bedacht dat hij eigenlijk wel op kon staan. 'Dus eh, ik neem aan dat je ergens anders moet zijn?' Ga nou maar snel weg, wenste de jongen vanbinnen. Hij wist niet hoelang hij dit nog vol ging houden.

'Nee, ik heb jou niet als kamergenoot,' gaf Dave snel snel aan, toen de jongen vroeg of het echt niet zijn kamer was. Nee, duh, had hij net al gezegd toch. Ga maar snel weg! Dave voelde zich met de seconde zenuwachtiger worden. Hij moest alles op kleur leggen en wel NU! H-helpen? Meende hij dat? Dave slikte. Het zou onzin zijn om 'nee' te zeggen. Het was totaal geen onredelijk voorstel voor Astrals die niet zoals Dave waren en opruimen was geen leuke klus, waardoor er duizenden redenen waren om ja te zeggen. Verdomme. Dave slikte even en ging wat rechter zitten. Hij observeerde de jongen, die steeds wat wakkerder leek te worden.. en steeds minder van plan om weg te gaan. Had hij geen leven? Had hij geen betere dingen te doen? Kon hij hem niet met rust laten?!

Dave zuchtte zachtjes, in zichzelf, en keek op naar de jongen. 'Dit is 41B,' vertelde hij. 'En mijn kamergenoten hebben vanochtend vergeten de deur dicht te doen, denk ik,' vertelde hij erachteraan. Hij had zoveel geluk dat hij nog enigszins slaperig was; anders was de paniek die als adrenaline door zijn lichaam vervoerd werd gemakkelijk te horen geweest. Nu, echter, werd dit verhuld doordat zijn stem nog loom en zwaar was. Niet klaar voor trillende geluiden. Maar Dave wist ook wel dat het niet lang meer zou duren.
'Eh, ja, natuurlijk,' antwoordde hij daarom maar, schoof opzij zodat hij weer naast de spullen kon zitten. Dan zou hij er zelf maar aan beginnen. Het keek even snel, pakte een grijs object. Hij zou wel met die kleur beginnen. Hij legde het terug op zijn nachtkastje en liet de ander er schoorvoetend bij. Het zou wel op moeten vallen; zo'n vreemde verzameling aan spullen, zijn specifieke manier van terugleggen. Maar het was geen aandoening die je even kon onderdrukken als er iemand binnenkwam, die je even kon negeren op het moment dat het beschamend was. Alles moet op kleur liggen. Wel nu. En als de jongen het verkeerd zou doen, zou Dave alles weer opnieuw neer moeten leggen, opnieuw en opnieuw tot het helemaal klopte. Anders zouden er vandaag nare dingen gebeuren, daar was hij van overtuigd.