Het was koud, het was plakkerig, het was nat en hij voelde het over zijn hele lichaam: water.
Het was te verwachten, de waterlessen waren niet bedoeld om scheikundige formules over water te behandelen of te berekenen hoe hard de klap zou zijn als iemand van een 50 meter hoogte de zee in zou springen. Nee, de waterlessen gingen - zoals verwacht dus - puur om de sturing. Nou was Xavier geen water-Astral, een element was bij hem non-existent, dus ging hij vooral naar de verdedigingslessen. Had hij kunnen verwachten dat hij zeiknat terug zou keren van de les? Ja, natuurlijk. Maar dat maakte zijn humeur niet veel beter.

Terwijl hij in zijn hoofd al een wraakactie begon te plannen tegen de persoon die hem nat had gegooid, liep hij naar zijn slaapzaal om van kleding te wisselen. Hij zag er uit als een bezopen kat en zijn gezichtsuitdrukking verried dat hij uit zou halen naar wie hem dan ook durfde aan te spreken. Er hing bijna een donderwolk boven zijn hoofd en het beeld was eigenlijk meer komisch dan intimiderend. Zijn laarzen sopten over de vloer en het water gleed in druppels van zijn haar en kleding af, zo doende liet het een letterlijk spoor van water achter. Ineens voelde hij een bekende kriebel aan zijn neus, alsof een onzichtbare veer zijn neusvleugels kriebelde. Zijn longen zogen een hoop lucht naar binnen en stootten het lucht gelijk weer weg met een luide nies. Het fabeltje dat de ziel het lichaam even verliet bij een nies? Ja, zo voelde het. Maar in plaats van dood neer te vallen, bleef Xavier staan terwijl er nog een rilling over zijn rug kroop, als bij-effect van de nies. 'Muh.' bracht hij uit en veegde zijn neus af. Stay in bed tomorrow.

Nadat hij zijn natte kleding had uitgedaan en droge kleding aan had gedaan, merkte hij dat er iets miste. Tijdens het uitpakken van zijn tas zag hij dat hij zijn boek niet meer in zijn tas had. Hij fronste en plofte voor zijn tas op de grond om Sherlock te gaan na te denken. Wanneer had hij dat boek voor het laatst open geslagen? Tijdens het ontbijt een keer en ook tijdens de lunch. Het boek kon mogelijk in de eetzaal liggen, maar het kon inmiddels ook meegenomen zijn naar de gevonden voorwerpen. Twee plaatsen waar hij dus moest gaan kijken, maar hij had het gevoel dat hij het boek nog een keer had opengeslagen. Was hij niet gestopt met lezen bij een cliffhanger? Maar wie stopte hem dan, want normaliter zou hij niet stoppen? Oh.  De docent water. Waarschijnlijk lag het dus in het lokaal.

Eenmaal aangekomen bij het lokaal hoopte Xavier niet dat de deur nu op slot zou zijn. Nu hij terugdacht aan de cliffhanger wilde hij echt wel weten wat er verder zou gebeuren. Hij draaide aan de deurklink en de deur bleek niet op slot te zijn. Good. En zijn boek lag er ook nog. Bij zijn tafel aangenomen raapte hij het boek op en keek hij even het lokaal rond. Al het water was weg en verder was het netjes opgeruimd. Waarschijnlijk waren er geen lessen meer. Waarom was de deur dan nog open? Was de leraar de deur vergeten te vergrendelen? Waarschijnlijk. Dit gaf Xavier echter wel een kans om in het bureau van de docent te kijken, om bijvoorbeeld te zoeken naar antwoordvellen (als de leraar dan zo dom was om de antwoordvellen achter te laten). Misschien dat hij ze kon verspreiden, zodat de directie compleet zou flippen om een fraudezaak. Als hij dan toch geen fysiek geweld mocht gebruiken, dan ging hij maar achter de schermen werken.
Xavier liep op het bureau af en haalde een zakdoekje uit zijn zak om daarmee de klink van de la vast te pakken en de la open te trekken (wat diefstal je wel niet leerde). Geen antwoordvellen. Volgende la. Ook niks, al vond hij wel een zak pretzels. Die verdwenen in de zak van zijn vest. Volgende la. Niks behalve stof. Ugh, jammer ook weer.

@''Ike''