Wren had heel erg haar best gedaan. Er was heel wat tijd en moeite - naar Wrens standaarden - in dit plan gaan zitten en om heel eerlijk te zijn, was ze er best trots op. Dit ging helemaal goed komen. Ze was al helemaal benieuwd naar de reacties van anderen en hoeveel heerlijke problemen ze ervan ging krijgen! Wren liep dan nu ook met de breedste grijns ooit over de campus, met een net gevulde emmer water in haar handen geklemd. Pfoe, je moest eens weten! Het had haar veel tijd gekost om een stevige, grote emmer te vinden. Ze was helemaal naar de kassen geweest, voorraadschuurtjes, schoonmaakhokken; net zolang tot ze een prima emmer met een paar liter inhoud gevonden had. Toen was het ook nog lastig geweest. Vulde je die in de badkamer en sleepte je er dan mee rond? Nee, nee, dat was allemaal veel te duidelijk. Astrals zagen het dan en begonnen te rennen, waarschuwden de rest als een soort van rooksignaal. Bah, nee, dat moest ze allemaal niet hebben!

Daarom had Wren, geniaal als ze natuurlijk was, verzonnen dat ze naar het meer zou gaan, Lake Mesmore. Daar liepen altijd wel Astrals rond, zij het alleen of in een koppel. Als ze daar met haar emmer heen huppelde en die met water vulde, was er hoe dan ook een slachtoffer vlakbij dat niet meer kon ontsnappen. Dus, zo gezegd zo gedaan, en nu stond ze met een volle emmer aan de kant van het meer en keek ze rond. Op zoek naar een doelwit.
Waarom, vraag je je af? Ze verveelde zich. Ze was helemaal ziek van deze soort van mooie maar net niet echt zomerse dag. Er was niemand geweest die vandaag had gaan willen doen, de Astrals die ze normaal pestten waren oud nieuws en dat moest ze ook niet hebben. Ze had geen zin om fastfood te gaan halen en ze had geen nieuwe kleren nodig. Huiswerk maakte ze nooit en lessen waren snel voorbij; gym kon de klere krijgen. Dus dan verzon je maar een geniaal plan en ging je dat uitvoeren, toch?

Wren moest toegeven, zelfs als het mis zou gaan, dan nog was de anticipatie het al waard geweest. Ze liep nu al minstens een uur te grijnzen, gewoonweg blij met de kans om iemand eens flink op de kast te jagen, misschien wel in een overdreven staring contest of een bitch fight te komen. Het viel haar op het moment alleen wel tegen wat ze rond zag lopen. Een enkel stelletje, waarvan de vriend te gespierd was om het tegenop te nemen; zo'n gast in z'n eentje was prima, maar niet met zo'n krijsende diva ernaast. Nope, dan maar iemand in z'n eentje. Niet ver van haar vandaag zag Wren ineens iemand lopen, toen ze zich een volle 180 graden omgedraaid had om de omgeving daar te checken. Het maakte haar geen donder uit wie het was, zolang degene alleen was en haar niet aan zou zien komen. En die voldeed aan alle criteria.

Het meisje tilde de emmer geheel op van de grond en begon zo snel als ze kon - voorzichtig, om niet te morsen - naar de persoon toe te gaan. Ze vond het jammer dat ze te klein was om de emmer boven iemands hoofd uit te kiepen, maar daar vond ze wel een oplossing voor; een paar meter achter de persoon bleef ze staan. De emmer zwaaide ze heen en weer, probeerde een momentum te creëren. Toen stopte ze de emmer abrupt in zijn voorwaartse gang door hem bij de onderkant vast te klemmen, zodat de inhoud in een mooie boog naar de ander toevloog. Dat was het voordeel; de boog had een hoogste punt dat zij niet kon bereiken als ze alleen haar armen uitstrekte. Nu kon ze het water dus nog een stuk hoger laten landen. Een seconde voordat het water de persoon zou kunnen raken liet Wren de emmer maar uit haar handen vallen en stak haar armen enthousiast op. 'SURPRISE!' De brede lach suggereerde zowat dat ze een cadeau bij had en je dag goed wilde maken; maar dat gold alleen voor wat ze voor zichzelf wilde doen vandaag.

[&Arran please~ Hopelijk kan je er wat mee :3]

Zijn mood was álles behalve vrolijk. Gedwongen vroeg opstaan maakte hem sowieso al niet happy, maar gewekt worden door gekletter en geklapper van pannendeksels… Well, dat zorgde ervoor dat hij hellig de dag begon. Z’n kamergenootjes dáchten dat ze grappig waren geweest. Waaruit bleek dat ze nooit iets van natuurdocumentaires hadden bekeken. Want hoelang ging nu al wel niet rond dat je beren in een winterslaap niet moesten wekken? Maar nee. Ze hadden hun verrekte deksels tevoorschijn gehaald en waren er als een stel halvegare idioten mee aan het “spelen” gegaan, waardoor de twee beren in dit verhaal verstoord werden in hun dromen. Samen met Lawrence, de andere jongen die net zo’n slaper was als hijzelf, hadden ze wraak genomen op de overige vier. Het begon eerst met een redelijk heftig kussengevecht, waarbij drie kussens sneuvelden, en toen eindigde in een knokpartij. Een geheel fiasco, compleet uit de hand gelopen. Genoeg blauwe ogen en bloedneuzen waren geslagen. Enkel en alleen voor die verrekte manier van wekken. Zou ze leren. In het vervolg zouden ze het niet nog eens flikken. Arran bromde zacht nadat hij het wondje op z’n onderlip voelde. Deze manier van ochtendgymnastiek was zeer zeker niet z’n favoriete bezigheid. Vechten was zo verkeerd. Maar eens in de zoveel tijd leek het nodig te zijn. Voordat men over je heen liep.
Om zichzelf te troosten van deze mishandeling –kuch kuch-, had de zwart harige jongen besloten richting het winkelcentrum te lopen. Naast nieuwe Nutella kopen -de troost-, besefte hij zich dat de zomer voor de deur stond. De temperaturen liepen steeds verder op en zijn kleren werden meer ongeschikt voor het seizoen. Geen truien, of vesten of lange mouwen meer. Alles werd weer kort. Dus moest hij met ongenoegen z’n garderobe erop aanpassen. Shoppen vond hij drie keer niks. Waarom kregen ze zoiets niet gewoon standaard aangeleverd? Zo van: hier. Nu is het lente. Draag dit maar, dan komt alles goed.  Daarom slenterde Arran door het park heen, langs het meertje. Voor uitstel. Heel vredig en al. Enkel jammer van al het zwijmelende volk dat er liep. Op zich had hij niks tegen de liefde. Hij wenste ze alle geluk toe, alleen kon hij iedereen op het moment wel schieten. Wat goed –of slecht- opstaan wel niet met je deed.
Out of nowhere hoorde Arran een ‘SURPRISE!’. Tijd om zich om te draaien was er al niet eens meer. Een laag water stortte zich over hem heen, wat zijn ademhaling even liet stokken door de plotselinge kalmte. Daarbij had hij z’n schouders opgetrokken, die weer zakten nadat hij doorhad wát er nou precies gebeurd was. Serieus? IJzig langzaam draaide hij zich om, terwijl zijn zwarte haren als een gordijn voor z’n blauwe kijkers hing. ’Héél, héél erg bedankt,’ reageerde Arran, zijn stem zo monotoon als de pest. Wat was er tegenwoordig mis met de humor van Astrals? En wáárom koos deze persoon nou überhaupt vandaag uit?! Hij haalde een hand door z’n zwarte lokken, die naar achteren strijkend, zodat hij degene voor zich kon zien. Deze keek hij met neutraal staande ogen aan, met een lichte neiging naar geïrriteerd. Een klein, tenger meisje stond voor hem, wiens haren lang en blauw waren. Compleet anders dan hij zich had voorgesteld. ’Ik zou maar wegrennen als ik jou was, voordat ik je mee het meer in sleur,’ bromde hij vervolgens. Payback nummer twee.

Het water maakte de mooiste paraboolvorm die ze ooit gezien had. Het was een perfecte halve cirkel, gewoon helemaal tot het moment dat het water op het hoofd van de lange jongen voor haar klapte. Het was gewoon perfect. De jongen leek er niet zo blij mee te zijn, of wacht, toch wel! Hij bedankte haar! Wren negeerde het sarcasme van de jongen en bleef breed naar hem lachen. Het moest ook vreemd zijn; de jongen zag een klein, fragiel meisje staan, dat je eerder als een pop zou bestempelen dan als een gevaarlijk irritant exemplaar. Haar grote ogen en haar lange haren konden een lieve indruk wekken, maar deze jongen wist nu al wel beter. Wat hij zag was Wren, een overenthousiaste, blije Wren, die met haar armen in de lucht stond te zwaaien, zelfs een beetje op en neer hupte. Het enige wat je haar wel moest nageven, was dat haar lach oprecht was. Zelf had ze hier echt grote lol aan.

'Ah?' zei ze vragend, hield haar hoofd wat schuin toen de jongen zijn volgende zin uitsprak. 'Wegrennen?' Geen seconde was er een frons of iets van angst of ongemak op Wrens gezicht te zien, ze leek alleen maar blijer te gaan kijken. Dit was precies het soort onheil waar ze naar op zoek was geweest. Wat fijn dat de eerste de beste die ze te grazen nam haar wilde geven wat ze wilde. Maar zo ontzettend duidelijk wilde ze haar tevredenheid niet tentoonstellen, dus keek het meisje heel snel naar beneden en begon ze te pruilen. 'Dat is zooo gemeen!' Ze slaagde erin iets van neptranen te produceren, waardoor haar ogen die verdachte, zielige glans kregen. 'Het was maar een grapje!' Wren keek de jongen aan, hield haar uitdrukking op: 'ik snap niet wat ik fout gedaan heb'! 'Een geweldige grap,' voegde ze er soort van fluisterend tegen zichzelf aan toe. Hoe zou ze het best met deze situatie om kunnen gaan, voor maximum gain?

Wren zat nog te overwegen of ze het erg vond om het meer in gesleurd te worden of niet voordat ze eindelijk weer wat zei. Ze zou vast wel tegen deze jongen kunnen knokken, maar het meisje stond absoluut niet bekend om haar spierkracht, laat staan dat ze deze beer van een vent tegen de grond zou kunnen meppen. Daarbij was ze niet echt uit op fysiek geweld; dat zag er niet uit, ze was al blauw genoeg, hoefde ze geen oog bij. Bovendien deed ze niet al te graag mee aan dingen waarin ze snel het onderspit zou delven. Dus geweld moest ze soort van afhouden. Dus, kom maar op met die geweldige ideeën, right? 'Zal ik je droog blazen,' zei Wren, terwijl ze de pruillip net iets te snel weer naar een lieve lach switchte. 'Ik stuur lucht enzo, dus wie weet?' Ze keek hem hoopvol aan, alsof ze ook maar van plan was om het goed te maken. 'Maar echt even serieus,' zei ze, direct erachteraan. 'Je zag eruit alsof je wel wat verkoeling kon gebruiken! Omdat het weer warm wordt enzo,' probeerde ze. Ja hoor, Wren.

Wren bleef weer even stil, keek de jongen hoopvol glimlachend aan. Niet dat het haar kon boeien of hij vriendelijk deed of niet; het ging haar nu even om het redden van haar eigen huid. Zodra ze zag dat ze fysiek geweld voorkomen had, zou ze weer een kleine duivel zijn en verder gaan met dit specifieke doelwit pesten. Hij was haar mark voor vandaag, haar doelwit. Graag gedaan, you're welcome! Het meisje gooide nu alles even over de aardige boeg, vooral om te zorgen dat de jongen niet gelijk weer weg zou lopen. Dan was haar lol snel over. Misschien kon ze nu een beetje met hem lullen, hield ze hem een beetje in de buurt.. Tot ze kans zag voor een nieuwe grap. Misschien kon ze hem wel in het meer duwen, maakte niet per se uit of ze er zelf bij zat. Misschien kon ze hem de relatie van zo'n koppel per ongeluk kapot laten maken, door er doorheen te lopen of er met het meisje vandoor te gaan ofzo. Ze bedoelde, hij zag er niet per se slecht uit. Terwijl haar breinradaren op volle toeren werkte, slaagde ze er wonderbaarlijk genoeg in de lach op haar gezicht soort van oprecht te houden. Als haar lach haar gedachten weerspiegeld had, had die er niet zo lief en leuk uitgezien. Wren hield haar blik op de jongen gericht en probeerde elke hint op een reactie te peilen. Kom op, kom op, ze wilde gewoon haar vermaak voor vandaag hebben! En voorlopig had ze alle hoop dat die jongen dat aan haar kon geven.

Die big-smile on her face. Dat overdreven blije gedoe. Dat waren triggers. Wellicht zou het hem op moeten beuren, maar het werkte averechts. Een donkere wolk leek haast boven Arran zijn hoofd te hangen, met z’n gezicht dat op onweer begon te staan. Werkelijk… Haar doen afkoelen in dat meer was zo’n aanlokkelijk idee. Een koekje van eigen deeg. Welke idioot gooide een onbekende nou zo onder water? Tenslotte liep er zoveel volk hier. Als dat wicht het zo grappig vond Astrals onder te gooien, waarom koos ze dan geen tweetal? Tweemaal zoveel “lol”. Mogelijk ook tweemaal problemen. Mocht dát de reden zijn dat die hypere kabouter hém had uitgekozen, dan zou hij er persoonlijk voor zorgen dat de problemen zich zouden verdubbelen. Slechter kon deze dag niet. Voor hem tenminste. Die van Smurfin kon nog komen. Hoe dan ook, deze keer zou hij ervoor zorgen dat hij niet in zijn uppie naar de bodem zonk.
Maar van zijn duistere, badass, gedachtes leek een einde te komen. Stukje bij beetje verscheurd door het zien van die dodelijke pruillip. In het bezit zijn van een klein hartje was op het moment alles behalve positief, want Arran moest en zou dat kind in het water gooien. Mission impossible, right now. Die glans in haar ogen… Ze ging niet huilen toch? Alsjeblieft niet. Doe het niet. Wáág het niet. Iemand zien janken was zeer zeker één van zijn grootste zwakheden. Wanneer krokodillentranen over haar wangen zouden gaan lopen, kon hij die donkere blik op z’n gezicht al helemaal niet behouden. ’Sommigen hebben nou eenmaal niet dezelfde humor,’ mompelde Arran.  Hoe oud was ze eigenlijk? Afgaand op haar uiterlijk leek ze haast 12? 13? Jonger wellicht? Hoe kon je daar nou gemeen tegen blijven? “Man the fuck up Arran,” sprak hij in gedachten tegen zichzelf. “Kijk naar jezelf, wat ze je heeft aangedaan. Pak d’r terug. Verlaag jezelf naar haar niveau.”
Sarcastisch trok hij een wenkbrauw omhoog. ’Hah, ja vast. Jij me droog blazen. Nee laat dat maar, voordat ik straks daar ergens in de bomen terecht kom.’ Deze jonge dame vertrouwen was wel het allerlaatste wat hij zou doen. Haar blik liet hem argwanend kijken, nog altijd niet geheel erover uit wat hij met haar aan moest. Het voelde net alsof een engeltje op zijn ene schouder zat, die zei: loop weg en laat haar, maar op de andere schouder bevond zich een duiveltje, die weer geheel tegenstrijdig sprak. ’Verkoeling?’ Bullshit excuus nummer één. ’De enigste die verkoeling nodig lijkt te hebben ben jij. Met die achterlijke ideeën. Intussen was zijn blik gericht op het meertje. ’Geef me twee verdomd goede redenen om je niet daarin te mieteren.’ Zijn ogen leken te verharden. ’Kies je woorden zorgvuldig uit, want als het me voor geen meter aanstaat, lig je daar binnen drie tellen.’ Zijn keuze lag nu in haar handen.

Woooow, hij was een serieuze badass. Wren begon te begrijpen dat hij niet bepaald vergevingsgezind zou zijn, zelfs niet bij iemand waarvan je niet wist dat ze eigenlijk al 17 was. Dat zou ze hem voorlopig ook nog niet vertellen, nu ze nog het 'voordeel' van haar lengte mee had. Met sommige dingen moest je gewoon uitkijken. Dit spelletje werd met de seconde uitdagender en leuker. Wren kon haar geluk niet op! Misschien zou ze er zelfs mee kunnen leven als ze in het meer belandde.. Nah, wacht even, dan moest ze eerst nog wat meer lol uit deze knul zien te persen.
Ze merkte al snel dat haar neptranen en haar zielige blik een gewenst effect hadden; het agressieve aura van de ander leek even te flikkeren, te verminderen, alsof er een stevige wind door dikke mist waaide. Prima, dat moest ze onthouden. Wren functioneerde op dit soort momenten op een piek van haar kunnen, was hyperalert en lette op alles. Velen vroegen zich af waarom ze dit soort gedrag niet op school op kon brengen. Gewoon het simpelweg opletten in de les zou haar cijfers al rond de zes houden. Ze was zeker geen wonderkind, maar niets doen en geen aandacht aan de les besteden had nog nooit iemand goed gedaan. Niet dat Wren daarom boeide, nee. Haar maximale moeite stopte ze in het pesten van anderen en kijken hoe ze het best op hun knopjes kon drukken. Vaak verpestte ze het doordat ze weinig geduld had of te bruusk was, maar het bleef een leuk en spannend spel. Vooral nu de jongen de inzet verhoogd had.

Sommigen hebben niet dezelfde humor. Pardon, wilde je zeggen dat zij bij de 99% procent hoorde? Dacht het niet! Wren vond zichzelf een unieke persoon, een uitzonderlijk iemand. Haar humor mocht dan ook wel een beetje anders zijn van de rest, niet? Zij was immers een geboren heerser en die moest je nu eenmaal niet bij de rest van het volk proberen te schikken. Ofzo. Wren was geswitcht naar de lieve, smekende en nog steeds ietwat zielige glimlach, maar de pruillip stond klaar om weer ingezet te worden als ze het nodig achtte. Misschien hield deze jongen niet van huilende kleuters. Prima, dat kon zij weer voor zichzelf inzetten. Ze voelde namelijk dat deze situatie niet helemaal positief voor haar aan het uitspelen was.
Hij sloeg haar oh zo genereuze aanbod om haar luchtsturing op hem te gebruiken af, het moment dat Wren geschikt vond om de pruillip voorzichtig terug te brengen. 'Oh..' zei ze, alsof het haar wat kon schelen. Zij had verkoeling nodig? AHAHAHA. Misschien, maar liever nog even niet! Toch durfde ze haar gedachten nog niet hardop uit te spreken; deze jongen was op het moment een bom die op ontploffen stond. Twee redenen? In drie tellen zou hij haar in het meer mieteren? Wrens pruillip werd wat erger en het meisje begon na te denken over haar woorden. Even leek het alsof ze haar mond wilde openen om wat te zeggen, maar toen..

Het kostte moeite en haar ogen begonnen te branden, maar Wren slaagde erin enkele druppels over haar wangen te laten stromen. 'M-maar,' stotterde ze, de woorden kwamen ongemakkelijk over haar trillende lippen. De tranen kwamen makkelijker nu ze dacht aan een keer dat ze uitzonderlijk slecht nieuws had gekregen. Gewoon dat er een paar seconden bij betrekken en daar ging ze. De tranen, haar trillende lip, het lichte gesnotter dat erbij hoorde. Wren probeerde met haar handen haar gezicht te bedekken en keek naar beneden. 'Maar ik.. ik ben bang!' Ze deed haar vingers uit elkaar zodat ze hem even aan kon kijken, maar keek toen weer snel naar beneden. 'Ik.. ik' Ze kwam maar niet verder uit haar woorden. 'Omdat.. ja, omdat..' Het was alsof ze wel een reden probeerde te geven, maar het er gewoon niet uitkwam.

Voor een kleuter was dit een vrij overtuigende opzet. Wren had dan ook jaren geoefend, op leraren, 'vrienden' en allemaal andere, onschuldige, omstanders. Ze was een kind dat alles bij haar ouders voor elkaar kon krijgen, iemand die door het stof kon gaan voor iets wat ze wilde. Maar al die tijd dat ze hier stond te janken en te stotteren, al die tijd kwam het woord 'sorry' niet over haar lippen. Zelfs als ze speelde probeerde ze dat te vermijden, misschien deels onbewust. Het was simpelweg een woord dat niet in haar woordenboek voorkwam. Ze vond het een nutteloze combinatie van letters, de moeite niet waard. Haar excuses aanbieden? Dat niet; zo'n leugenaar was ze niet. Als ze sorry zou zeggen, zelfs nu ze een performance aan het geven was, dat zou er niet overtuigend uit komen. Ze meende er geen zak van en dat zou zo snel genoeg duidelijk worden. Wren schudde de niet helpende gedachten van zich af en beeldde zich in hoe éng het wel niet zou zijn om in het meer gesmeten te worden. Ze hief een trillende vinger op en wees naar het onschuldig glimmende water. '..Eng,' vertelde ze de jongen. Nu keek ze weer even op, wilde checken of het ook maar enigszins hielp. Anders zou ze binnen een seconde dit zielige vertoon afkappen en weer verdergaan. Maar wie weet, misschien was het wel een succes!

Haar zielige manier van doen, het trok Arran apart. Deels omdat hij geen flauw idee van haar moest denken. Mocht ze een kind zijn, dan had hij haar allang vergeven en had hij zijn weg vervolgd. Maar welk jong kind sleurde zo’n volle emmer zo even door het park? Nee, hij kon haar absoluut niet peilen. En dat maakte het gewoon zo moeilijk. Zo graag wou hij haar terug pakken. Zo graag had hij haar het meertje in gesmeten. Alleen wou hij niet het imago opzetter als de enorme kinder-hater van Rikka High, al moest hij toegeven dat kinderen niet zijn favoriete type volk was. Dat jonge ding voor hem was het grote voorbeeld daarvan. Jong en onschuldig. Alles wat zij deden kon maar door de beugel. Werd het hun vergeven. Ze hadden immers dat besef van goed en fout niet. Of in ieder geval niet zo sterk als bij een volwassene. Daar kon Arran niet zo best tegen. Nee, deze jongen zou later geen vader worden. Absolutely not.
En ja hoor, daar kwam het: de gevreesde tranen. Hun baan over haar wang afleggend. God nee. Wat een hel. Waarom ook? Zo erg waren zijn woorden toch ook weer niet geweest? Oké, een klein beetje dreigen, dat kon toch wel door de beugel. Moedeloos keek Arran weg, nog net niet facepalmend om zijn eigen stommiteiten. Een geschikt moment om weg te lopen en haar achter te laten. Zo’n stelletje zou haar vast wel troosten. Ja, dat was een prima goede back-up plan. Niemand die echt hard bewijs had dat hij wat tegen haar had gezegd wat haar aan het huilen had gemaakt. Arran vouwde zijn armen over elkaar heen, voor zijn borstkas langs. Bang. Hah. Bespottelijk. ’Veeg die tranen weg,’ sprak hij. De twijfel bleef nog altijd groot. Binnenin. Van buitenaf hield de jongen zich hard. Mannen-eigen. Hun ware gevoelens opzij zetten, om zich groot te houden naar de buitenwereld. Arran wist niet beter. Hij had geen moeder die zei dat het oké was om eens te huilen. Geen vader die met hem de kerel-dingen besprak. Altijd was hij de pionier geweest van zijn eigen leven. Had het zelf moeten uitvogelen de eerste jaren.
Gefronst volgde zijn blik de trillende vinger van het meisje, dat wees naar het meer. ’Eng?’ Herhaalde Arran langzaam. ’Je smijt iemand onder het water, maar vervolgens vind je het meertje eng? Wat denk je dat daar zit? Het monster van Loch Ness?’  De sarcasme, het leek haast te voelen. ’Hebben je ouders je nooit verteld dat sprookjes niet bestaan? Evenals de kersman en sinterklaas.’ Dat laatste floepte er eigenlijk zo uit. Mocht ze nog geloven, dan was dat dus nu kapot geslagen. Moest hij haar dan nog wel het water in gooien? Het leek hem nogal dubbelop, en daarom wachtte hij haar reactie daarop af.
Lichtjes schudde Arran zijn hoofd. Waarom verspilde hij zijn tijd eigenlijk nog aan haar? Ze zou ongetwijfeld voet bij stuk houden: ze had niks fout gedaan. Begreep niet dat Astrals graag droog bleven als ze ergens naar opweg waren. Zou hij de strijdbijl het daar bij neergooien? Zou hij vrede houden met die beredenering?  Veel kon hij er niet aan veranderen. Ze was tenslotte –en godzijdank- niet zijn dochter. Daarom maakte Arran een wegwuif beweging met zijn hand. ’Laat ook maar zitten. Ik heb geen tijd voor dit gezeik.’


OOC: Onwijs slechte post. Sorry :c

Ze probeerde wat meer tranen over haar wangen te laten lopen, zodat ze zelfs aan haar wimpers bleven hangen terwijl ze naar de jongen opkeek. Want ze vond water zo eng, zeker weten. Wren snikte een beetje, voelde dat haar lip zelfs wat ging trillen. Ze deed voorlopig nog geen poging om iets aan de tranen te doen; had al haar concentratie nodig in het toneelstukje dat ze nu voor de jongen op ging voeren. Met het trillende vingertje, het zielige stemmetje. Het was compleet. Hoewel dit haar flink wat moeite kostte, vond Wren het tot nu toe zeker de moeite waard. Toen ze weer opkeek naar de jongen om te checken of het hielp, kon ze tevreden constateren dat ze zeker iets bij hem teweeg bracht.
'Veeg die tranen weg,' werd haar opgedragen. Wren keek hem verbaasd aan, met grote ogen; dit was niet gespeeld. Was dat de reactie waarop ze gehoopt had? Niet helemaal. Het was geen slechte reactie, maar ook niet dé reactie. Daarna zijn sarcastische opmerking over het Monster van Loch Ness, over de verdorie kerstman. Ze was zielig hoor, je moest haar troosten! Al kon dit ook een mannelijk defensiemechanisme zijn, maar het was niet wat Wren wilde zien. Ze wilde zien dat hij voorzichtig met haar ging doen, alsof ze kon breken als hij nog wat zij. Maar deze kerel was dus net zo tactvol als een aardappel.

Wren was nog even bezig met deze plotse wending te verwerken terwijl de jongen nog iets zij over haar ouders en dat hij niet begreep hoe ze wel Astrals onderdompelde, maar dan zelf bang was voor het meertje. Tja, dat was wel een goede vraag. 'M-maar,' stamelde ze, hoewel ze het niet voor elkaar kreeg verder te gaan voordat de jongen haar weer onderbrak. Even had hij in een innerlijke discussie geleken, maar nu liep hij weg. Er waren twee dingen die hierbij voor Wren te ver gingen. Normaliter had ze het leuk gevonden dat ze er goed vanaf gekomen was, was ze blijven janken tot hij totaal uit zicht was. Nu echter, zag ze dat niet zitten. Gewoon hoe hij haar gedoe al 'gezeik' durfde te noemen, waar haalde hij dat vandaan? En dan ten tweede, dat.. dat.. handwuifje. Het maakte haar woedend. Als hij haar als een vliegje weg wilde slaan. Wren had hem bijna weg laten gaan, maar nu weigerde ze dat.

Zo snel als de tranen gekomen waren, zo snel stopten ze ook weer. Dit ging ze niet pikken! Wren pakte de emmer weer op en smeet die achter de jongen aan, niet met de intentie om hem te raken, maar wel om zijn aandacht te trekken. 'En dan loop je zomaar weg?' vroeg ze, duidelijk geïrriteerd. Haar stem klonk nog wat shaky van haar acteerwerk net, maar werd steeds vaster en duidelijk. 'Je kan me niet zomaar wegwuiven,' voegde ze er bijna snuivend aan toe. Het maakte haar echt woest! Zo boos dat ze allemaal domme dingen ging doen. Foei, Wren. Leer je trots opzij zetten. 'En voor de duidelijkheid, natuurlijk geloof ik niet in het monster van Loch Ness,' vond ze. Ze had een hand in haar zij gezet en keek de jongen aan met een frons, die moest aangeven hoe beledigd ze was. Niemand, maar dan ook niemand, ging weg voordat ze haar voldoende geamuseerd hadden. Hij kon maar beter omdraaien!