<sub>Nee, dit was niet hoe hij normaliter zijn vrije dagen besteedde – maar hij kon het niet langer onderdrukken. En zoals hem betaamde schoof hij de schuld weer eens lekker op iemand anders en dus niet op zijn eigen nieuwsgierigheid; het was de schuld van de docenten, als zij hun werk goed deden zat hij nu niet met dat nare gevoel. Alles wat ze erover wisten, bla bla bla en pas de volgende les correcte info? Ze konden hem de pot op, dat trok hij dus gewoon niet. Twee dagen lang had hij het onderdrukt, had er zelf nog over nagedacht, maar hij wilde het gewoon zeker weten. Verdorie.
Vandaar dat hij nu als een of ander duister figuur baande hij zich een weg door de stad (als een of andere drugsdealer yo). Hij had een capuchon over zijn hoofd getrokken en checkte iedere keer of er niet iemand was die hem kon schaden als ze hier achter kwamen. Want hij in en bibliotheek, met ook als echt doel om informatie te halen uit boeken? No way. Dat zou het plaatje wat hij voor zichzelf had geschetst helemaal verpesten.

Zo stil mogelijk als hij kon sloop hij de bibliotheek in, iets wat de vrouw achter de balie ergens wel kon waarderen omdat Astrals meestal met deuren smeten. Hij schonk haar een vage en gehaaste grijns, ervoor zorgend dat ze hem alsnog niet bij zich zou roepen voor iets van een pasje of zo – want tja… Zijn gezicht kon je nou niet zo goed zien door die capuchon. Snel verstopte hij zich tussen de vele kasten gevuld met boeken, leunde eventjes tegen eentje en slaakte een zucht – waarom was hij bleef hij toch zo’n nieuwsgierige oen als het erop aankwam?
Door zijn ervaring met bibliotheken was het ook geen moeite om op de afdeling te komen waar hij moest zijn, natuurlijk was deze bieb erg groot – maar hé: het principe bleef hetzelfde. Boeken waren ook snel gevonden; vijf die volgens hem wel de antwoorden konden bevatten en nee het waren geen dunne boekjes die je uitkoos omdat je iets moest lezen (Nederlands durr).
Na onnodig veel rondjes te hebben gelopen vond hij een goed verstopt plekje, waar niemand was. Voorzichtig legde hij de boeken neer, wilde geen aandacht trekken door ze er luidruchtig neer te gooien. Net zo voorzichtig ging hij zitten, pakte het eerste boek erbij en begon erin te zoeken – maar hij stopte alweer snel: iemand anders was aan dezelfde tafel gaan zitten. Shit, fucking, hoeren … Kut. Hij had deze plek nog wel zo zorgvuldig uitgekozen en toch had iemand hem gevonden en besloten om hem te pesten of zo. Opkijken deed hij echter niet, probeerde zich te concentreren op de woorden in het boek – iets wat moeilijk ging.

OOC; Wie o wie wilt Leroy 'pesten' :'D ?
En ja dit postje is aan de korte kant, maar ik ben slecht met beginsels ~</sub>

Kiro bezweek bijna onder de stapel boeken die hij in zijn handen had. Hij probeerde nog een aantal boeken boven op de stapel te leggen en met die boeken zocht hij een plekje waar hij rustig kon gaan zitten. Kiro haatte de bibliotheek, hij haatte boeken en hij haatte alles wat zo ongeveer ademde in zijn buurt. Hij gooide de boeken op een tafel en keek naar de jongen die ook aan tafel zat. Kiro voelde zich echt gewaardeerd bij de looks die hij kreeg van de gozer. Met een dramatische zucht liet hij zich neer te vallen op de stoel. Hij trok een van de boeken naar zich toe en begon er wat stom zinnig in te bladeren. Hij liet zijn tanden over zijn onderlip glijden en gooide zijn voeten nonchalant op tafel. Hij keek af en toe naar de jongen die net zoals hem in een boek zat. Al snel schudden hij zijn hoofd en begon zich echt te interesseren in het boek. Het ging over energieën en elementen want Kiro moest zijn huiswerk nog steeds inleveren. Kiro haatte ook huiswerk. Misschien kon hij beter een lijstje voor zichzelf beginnen met de dingen die hij niet haatte. Of hij zou het lijstje weer gaan haten omdat het zo kort was. Een kleine grijns verscheen op het gezicht van Kiro en hij keek weer naar de jongen die aan zijn tafel zat.

"Wat lees je?" Vroeg hij met een brede grijns. Hij haalde zijn voeten van tafel en leunde naar de jongen toe. Zonder te vragen schoof hij het boek onder de jongen zijn neus vandaan en begon er in te lezen.
"Hmm ik had meer iets spannends verwacht eigenlijk." Mompelde Kiro. "Of iets waar je rooie oortjes van hoort te krijgen, waarom zou je anders zo stil in een hoekje zitten?" Grijnsde Kiro. Hij vond het heerlijk om Astrals voor schut te zetten. Hij schoof het boek weer onder de jongen zijn neus en leunde weer achterover in zijn stoel. Hij gooide weer nonchalant zijn voeten op tafel en pakte zijn eigen boek.

<sub>Hij had het weer eens getroffen hoor. Niet alleen kon hij nu niet rustig nerdje spelen, de persoon die bij hem was gaan zitten was ook nog lekker luidruchtig. Hij gaf de ander één blik, enkel om te bekijken wie the fuck zo irritant was, waarna hij zich richtte op zijn boek. Concentratie had hij genoeg als hij wilde, hij kon dit wel. Gewoon rustig -
Als zijn spieren spanden zich aan en hij kneep zijn ogen dicht wanneer hij het harde geluid hoorde van schoenen die op een tafel werden geplaatst. Seriously? Hij was zo dichtbij om er wat van de zeggen, om zo als een biebvrouwtje ‘sshhhhttt’ te gaan sissen of om gewoon weg te lopen. Maar Leroy was een jongen met trots en dit was een gevecht. No way dat hij weg zou gaan, hij was hier als eerste gaan zitten. De ander donderde maar een eind op.

“Wat lees je?”
Gewoon lekker ne- het boek werd weggetrokken. Een paar tellen staarde hij naar de kale tafel, waarna hij héél langzaam opkeek met een blik die kon doden. Met deze blik bleef hij naar de jongen kijken, zelfs toen hij het boek weer terugkreeg. ‘Ten eerste kan ik betere dingen krijgen als ik dat soort needs heb,’ begon hij, ‘Ten tweede: why the fuck ga jij hier dan zitten? Wel om even lekker te fappen of zo?’ Hij keek weer naar zijn boek, was ergens heel erg blij dat het weer onder zijn neus lag – maar dat uitte hij niet.
Hij had vandaag eigenlijk heel iemand anders willen zijn… Maar dat ging dus niet. Hij slaakte een diepe zucht waarna hij naar de ander keek. ‘Aan de titel alleen al kan ik zien dat jouw boeken niet heel veel spannender zijn dan de mijne,’ merkte hij op, ‘Dus doe jezelf een plezier en hou gewoon je bek voor je het jezelf nog erger maakt. Je bent half niet zo cool als je denkt.’ O jee, waarom moest hij dat nou weer zeggen… Nu klonk hij weer eens als een of andere meid die een jongen een blauwtje gaf.

ooc; ik heb het gevoel dat ik het je te makkelijk maak D:
Maar Lee is gewoon makkelijk :'D...</sub>

Een grijns verscheen op het gezicht van Kiro op het moment dat hij de dodende blik van de gozer zag. Hij vond het heerlijk als astrals zo naar hem keken, je kon wel zeggen dat het daar beneden strakker zou gaan zitten dan. Gelukkig was Kiro nog niet zo erg van het padje af. Of wel... Nha Kiro was redelijk normaal als je normaal als gestoord zou zien. ‘Ten eerste kan ik betere dingen krijgen als ik dat soort needs heb,’
"Zoals?" Onder brak Kiro hem met een grote grijns. Hij keek vanuit het boek naar de jongen, waarschijnlijk als Kiro zichzelf tegen gekomen was had hij die grijns echt van zijn eigen gezicht geslagen. Die eeuwige grijns die bloed irritant was, maar sommige meisje ook behoorlijk aantrekkelijk vonden. ‘Ten tweede: why the fuck ga jij hier dan zitten? Wel om even lekker te fappen of zo?’ Kiro schoof het boek terug en haalde zijn schouders op. "Licht er aan wat ik voor mijn neus heb en of er een wc in de buurt is, dan zou het natuurlijk wel een beetje vreemd zijn. Kom op een wc bied wat meer privacy niet iedereen hoeft te zien waar ik naar kijk." Zei Kiro sarcastisch. Hij leunde tegen de rugleuning van zijn stoel en bladerde verder in zijn eigen boek. Kiro wuifde de opmerking over zijn boek weg door zijn hand in de lucht te houden en zo de jongen tegenover hem tot stilte te brengen.

‘Dus doe jezelf een plezier en hou gewoon je bek voor je het jezelf nog erger maakt. Je bent half niet zo cool als je denkt.’ Met een klap liet Kiro het boek uit zijn handen vallen op tafel. De grijns was van zijn gezicht verdwenen en zijn ogen stonden zo kalm dat zelfs een lijk nog de koude rillingen over zijn rug zou krijgen. Hij ging recht zitten en keek de jongen tegen over hem aan.
"Cool?" Vroeg Kiro. "Serieus?" Vroeg hij dood kalm. Kiro klom over de tafel zodat hij nog maar een paar centimeter bij de jongen vandaan was.
"Weetje wat er gebeurd is met de laatste persoon die mij 'cool' noemde?" Vroeg hij. "Hij zal zijn hele leven lang zijn woorden op papieren moeten schrijven omdat zijn stembanden er uit zijn." De grijns verscheen weer op het gezicht van Kiro en hij ging weer zitten op zijn stoel.
"Dus welke stuff adviseer je om mijn rechterhand mee wakker te houden?" Vroeg hij alsof er niets gebeurd was net.

_{“Zoals?”
Normaliter had hij er lollig over gedaan, als het met de dorks was, maar momenteel kon hij er niet de lol van inzien. Vandaar ook dat zijn blik exact hetzelfde bleef terwijl hij de woorden langzaam uitspraak: ‘The real deal.’ Dat was gedeeltelijk waar. Sure, hij was niet lelijk en hij kon heus wel een meisje regelen – maar hij kon soms ook lui zijn en dan was een cd wel fijn. Hij was en bleef het kind van een rijke papa, dus aan dat soort zooi komen was nooit moeilijk.
‘Privacy?’ - nu pas kwam er een verandering in zijn expressie: een lichte frons – ‘Je komt nou echt niet over als het soort persoon dat daar ook maar iets om geeft.’ Wat hij ergens ook al aangaf door later zijn hand op te steken om hem zo stil te krijgen. Hij was al uitgepraat hoor, het was niet alsof hij hem afkapte of zo (Leroy wees niet zo butthurt). En hij dacht dat hij soms arrogant kon zijn, maar deze jongen tegenover hem scheen in een hele andere wereld te leven: een wereld waarin alles om hem draaide of zo.
 
Zijn ogen lieten blijken dat hij nog steeds vrij verveeld was na de plotselinge verandering van de ander in houding, zijn mond die openging en een perfect ‘O’ vormde. Dit was waarschijnlijk wel een bedreiging, maar helaas voor de ander was hij in een wereld opgegroeid vol met bedreigingen. Het waren dingen geworden die hij gewoon niet meer serieus kon nemen.
Vandaar dat hij ook niet inging op de vraag die de ander vervolgens stelde – nadat hij weer helemaal blij was met zijn grijns. ‘Weet je,’ begon hij, zijn blik afdwalend naar zijn boek, ‘Misschien moet je daar eens naar laten kijken.’ Hij begon te bladeren en eigenlijk ook weer serieus te lezen, iets wat leken blijken dat als hij al interesse had gehad in de ander (al was het maar in de vorm van irritatie) dat deze nu volledig was verdwenen. ‘Zulke stemmingswisselingen geven aan dat er misschien iets mis is in jouw hersenen, kan misschien wel ernstig zijn.’ Hij liet de opmerking maar achterwegen dat hij nog sneller leek te zijn dan een vrouw in de overgang.}

‘The real deal.’ Kiro trok zijn wenkbrauw op. The real deal? Yeah right waarschijnlijk wist hij niet eens wat hij op moest zoeken als hij iets wilde vinden. Kiro rolde met zijn ogen en trok het boek weer voor zijn neus. Het kon hem vrij weinig schelen eerlijk gezegd. Hij luisterde ook al niet meer naar de woorden van de jongen tegen over hem. Toen hij de bladzijde omsloeg van zijn boek stak hij subtiel zijn middelvinger op naar de jongen en keek hem daarna zo onschuldig mogelijk aan.
"Soms hé die vingers van mij." Sprak hij zo onschuldig mogelijk en ging weer verder met zijn boek.

Hij had de jongen niet perse bedreigd, alleen gewaarschuwd. Kiro was in staat tot dingen die het daglicht niet konden verdragen. Hij heeft al zoveel dingen gezien en gedaan dat hij niet eens meer wist welk verhaal bij welk persoon hoorde. Of hij het gedaan had of Luka of misschien Kira of misschien Astha. Of misschien hun alle vier tegelijk. Sommige dingen kon hij gewoon niet meer onthouden. ‘Misschien moet je daar eens naar laten kijken. Zulke stemmingswisselingen geven aan dat er misschien iets mis is in jouw hersenen, kan misschien wel ernstig zijn.’ Kiro keek niet eens op van zijn boek toen hij dit zei:
"Theatrale persoonlijkheid stoornis: De persoon kan realiteit en fantasie niet uit elkaar houden. Is erg egocentrisch en staat graag in de middelpunt van de belangstelling. Zijn reacties kunnen overdreven zijn en soms zelfs theatraal. Meest herkenbare: De snelle stemmingswisselingen die bijna theatraal lijken." Beantwoorde Kiro zijn vraag met een grijns. Hij keek weer naar de jongen.

<sub>Hij scheen de middelvinger van de ander niet eens te zien. Het gaf enkel aan dat de ander geen weerwoord had tegen het zijne en dat was genoeg voor hem. Des te meer woorden over de lippen van de ander kwamen, des te dikker de stempel op hem drukte met het woord kinderachtig erop. Hij kon zelf ook behoorlijk kinderachtig zijn als het erop aankwam, verwend zelfs – en misschien was hijzelf net zo erg als de ander omdat hij hem dus een term opdrukte. In zijn hoofd weliswaar. Niet dat de ander het ook maar een ruk kon schelen, vandaar dat hij het ook niet zou zeggen.
 
Hij sloeg zijn ogen op toen hij een uitleg kreeg van de ander over een of andere stoornis. Hmn, dat moest vast inhouden dat hij of dacht dat hij deze zelf had of dat het daadwerkelijk vast vastgesteld bij hem. Nou kwam de roodharige jongen ergens wel over als een of andere attention whore, dus zou het hem niks verbazen als hij toevallig wat over die stoornis had gelezen en het had geclaimd zodat hij aandacht kon krijgen van anderen.
‘Gefeliciteerd.’
Dat was het enigste wat hij erover te zeggen had, to be honest. Hij keek niet eens op, las gewoon rustig op zijn gemakje verder. Waarom zou hij ook wat terugzeggen? Dit was zijn terrein niet, hij was geen psycholoog – nee bedankt, hem niet gezien hoor. Dus om er wat over te zeggen zou zinloos zijn en daarmee zou hij de ander alleen maar meer lol gunnen, gezien het feit dat hij er dus wel wat dingen over scheen te weten en hij dus een gemakkelijk doelwit zou zijn om te dissen.

ooc; sorry dat hij zo zinloos is, maar ik wist echt even niks ;w;</sub>

Met laaghangende schouders en een ingezakte houding slenterde Azra door de gangen heen, trap op trap af, steeds weer opnieuw, totdat zij en de Astrals die ze nu al tig keer tegen gekomen was gek werden van haar. Met een diepe zucht ging ze random op de grond zitten, maar toen er anderen aankwamen stond ze snel op. Peasants. Ze had geen zin in die dudes. Snel dat ze was rende ze weer van de trap af en in haar ooghoek zag ze de ingang van de bibliotheek, waar ze toen maar met een zucht op afliep. Here we go.

Met een verveelde uitdrukking tikte ze met haar nagels, die totaal niet goed onderhouden waren, op de kaften, wachtend op een goed boek. Er kwamen meerdere boeken geschiedenis langs, en één over mythen, nog een ander over vuurmagie, niets waar ze wat aan had. Of interessant vond. Az bekeek het rek nog is goed en ontdekte met een kreun dat ze in het vak van de schoolboeken stond. Dammit. Snel liep ze uit het rek en botste bijna tegen een stoel op, die overdreven ver achteruit geschoven stond en met een geïrriteerde zucht staarde ze naar de jongen die erop zat. Roze haar was het eerste dat haar opviel. Waarom had hij roze haar? "Watch it," zei ze boos en stak haar middelvinger op, zoals altijd niet nadenkend over de consequenties die daaraan vast zaten.

‘Gefeliciteerd.’ Met een frons keek Kiro de jongen aan. Hij had hem niet echt gefeliciteerd in deze omstandigheden. Hij keek de jongen wat verveeld aan en besloot het te laten bij deze conversatie. Kiro moest ook wel een beetje oppassen met wie hij vrienden maakte en wie niet. Met zijn verleden kon hij er niet nog meer problemen bij hebben. Zeker als Luka en Astha op de hoogte kwamen van waar hij nu was dan kon hij het zeker schudden. Kiro ging op zijn stoel zitten met zijn boek in zijn handen. Hij gooiden zijn voeten weer op tafel en voor even was het stil.

Natuurlijk kon het nooit te lang stil blijven want anders was er ook geen plezier. Kiro begon zich dan ook al te vragen wanneer het weer zou gaan beginnen en wie er zou beginnen. Kiro kennede zou hij de boel wel op stelten zetten, maar voor nu was het even iemand anders. Een meisje nog wel. Een blond meisje botste tegen zijn stoel aan. Hij keek haast verveeld op van zijn boek en zat het meisje naast hem staan. "Watch it," Hij snapte haar boze reactie niet helemaal maar ging er gewoon in mee.
"Sorry ben al bezet vanavond maar je mag gerust even op schoot komen zitten." Grijnsde hij charmant naar het meisje. Hij wist helemaal niet wie het was en waar ze ook in eens vandaan kwam. Zo ver Kiro bekend was met deze bibliotheek was deze hoek altijd stil. Waar kamen toch ineens al die astrals vandaan?

_{Hij zou bijna een glimlach op zijn gelaat willen toveren omdat hij zo blij was met de nieuwe stilte. Deze werd enkel even een keer onderbroken door de ander die weer even heel charmant zijn voeten op tafel moest plaatsen, iets wat overigens ook helemaal niet zou mogen – maar wat is het nut nou precies van regels. De helft leest ze niet en de andere helft ervaart ze als dingen om te breken. Nou was er ook nog die overige vijf procent die wel wat ermee deed. Ze echt naleven deed niemand, maar ze in je achterhoofd houden was wel fijn – dat deed hij althans. Je wist maar nooit wanneer je de regels kon gebruiken tegen degene die ze überhaupt verzonnen had, de persoon in kwestie kon dan onmogelijk een goed weerwoord geven.
 
Helaas werd de rust toch weer verbroken en liet hij zijn schouders daardoor even zakken, sloot zijn ogen en stak zijn kin in de lucht waarna hij geïrriteerd diep adem haalde. Tel tot tien, Jenkins, tel tot tien. De woorden van de twee opvangend liet hij zijn kin weer langzaam zakken en opende hij zijn ogen. Een meisje, wat overduidelijk boos en arrogant was, had zich bij hun gevoegd.
Great.
‘Ze zeggen dat haat dichtbij liefde staat,’ merkte hij vaagje op als buitenstaander, ‘Sorry maar ik doe niet aan orgies.’ Maar alsnog was hij niet degene die een poging deed tot opstaan zodat hij weg kon. Nu was het deels omdat hij lui was en geen zin had om weer al die boeken met zich mee te sjouwen, maar het begon ergens ook een beetje als een wedstrijdje aan te voelen en stiekem wilde hij eigenlijk wel winnen. ‘Dus ga maar ergens anders flikflooien.’
Nja ergens was het wel gunstig, wie weet zou die andere gast zich zo bezig houden met dat kind dat ze vanzelf met elkaar weg zouden lopen. hand in hand huppelend richting de zonsondergang}

"Sorry ben al bezet vanavond maar je mag gerust even op schoot komen zitten." Wat was dat nou weer voor antwoord? Met een vragende en boze blik keek Azra naar de jongen - die duidelijk veel ouder was dan haar. Wat een stom kind. ‘Ze zeggen dat haat dichtbij liefde staat,’ haar bruine ogen schoten naar de jongen die het spontaan leuk leek te vinden om zich te mengen. ‘Sorry maar ik doe niet aan orgies.' Haar ogen stonden nu niet meer vragend en boos, nee, ze stonden nu erg verward. Wat was een orgie? Maar ze deed maar alsof ze het wist. Play it cool, dacht ze in ze sloeg koppig haar armen over elkaar. ‘Dus ga maar ergens anders flikflooien.’ Wát?! Bedoelde ze dát? Met een vies gezicht stapte Az achteruit.

"Wat dacht je, dat ik een hoer ben of zo?" Het kleine meisje trok haar grote bek open en staarde naar de blauwe ogen van de jongen. Iew, wat waren dit voor viezeriken?! Maar toen begon zich een plannetje te vormen in haar hoofd en met een gemene grijns ging ze op de schoot van de jongen met de roze haren zitten.

‘Ze zeggen dat haat dichtbij liefde staat,’ Kiro rolde met zijn ogen en keek weer naar de jongen. "Ow jij bent er ook nog." Grijnsde Kiro een beetje vals. Hij keek daarna weer naar het meisje. Kiro was geen jongen die subtiel was dus zijn ogen gleden zonder enkele schamen over haar lichaam. ‘Sorry maar ik doe niet aan orgies. Dus ga maar ergens anders flikflooien.’ Kiro grijnsde breed, nee orgies waren ook niets voor hem veelste veel werk voor hem. Hij negeerde de jongen en zag dat het meisje nog kwader werd van hun gesprek. "Wat dacht je, dat ik een hoer ben of zo?" Kiro schudden heftig zijn hoofd.
"Dat heb ik nooi-.." Kiro hield zijn handen in de lucht zodra het meisje op zijn schoot ging zitten. Ja die had hij kunnen verwachten van haar. Hij speelde het dan ook cool en legde zijn handen zo neer dat het nog redelijk netjes was. "Gezegd." Grijnsde Kiro breed. Hij was toch best wel een beetje trots dat hij een (zeker mooi) meisje op zijn schoot had zitten nu.
"Wat zei je ook al weer wat je naam was? Kon het eerder niet helemaal verstaan." Zei Kiro smooth en hij keek het meisje aan.

Daarna keek hij even triomfantelijk naar de jongen die aan de andere kant van de tafel zat. Alsof hij hem even zijn ogen wilde uit krabben dat hij nu een meisje op zijn schoot had zitten en hij niet.

_{“Wat dacht je, dat ik een hoer ben of zo?”
Schaamteloos ging hij wat rechter zitten zodat hij haar beter kan zien, waarna zijn ellenboog op de tafel plaatse en zijn kin op de palm van zijn hand liet rusten. ‘Nop,’ beantwoordde hij haar vraag te nuchter, ‘Want je zou waarschijnlijk vrijwel niks verdienen, met dat figuur. ’t Zou voor anderen aanvoelen alsof ze het met een kind doen.’ Hij boorde haar ogen gewoon in de hare, wilde niet dat ze wegkeek – liet dat niet toe. ‘Bah,’ kwam er langzaam over zijn lippen, waarna hij eindelijk wegkeek en zijn blik vestigde op de jongen – die een hele andere mening had ten opzichte van het meisje die hij duidelijk maakte nadat ze plaats had genomen op zijn schoot.
 
Hij sloot zijn ogen na het zien van de blik van de roodharige jongen. ‘Je bent wel makkelijk genoeg om door te gaan voor hoer, tho,’ verzuchtte hij, ‘Als je trouwens iets hards voelt zou ik opspringen als ik jou was, hormoontjes maken jongetjes zoals meneer daar erg hitsig.’ Hij opende zijn ogen half, keek even naar de tafel waarna hij met zijn vinger op het  boek tikte. Waarom deed hij überhaupt nog de moeite? Dat meisje was overduidelijk alleen opzoek naar aandacht en om de een of andere reden voelde die gast – met hoe zijn psychische ziekte ook al weer heette – de behoefte om hem de grond in te boren. Vast zodat hij zichzelf beter kon voelen.
‘Het is wel zonde,’ zijn blik dwaalde weer af naar het meisje, ‘Je ziet er wel uit als een meid die leuke dingen zou kunnen doen met haar leven, dus dit soort gedrag… Het is echt gewoon zonde.’ Meer aandacht geven zou niet helpen, dat zou het ego van beiden strelen – wacht… Sinds wanneer was dit twee tegen één? Bij die gedachte kreeg hij even een lichte frons op zijn gelaat waarna hij zijn blik weer richtte op zijn boek. O wow, hoe hadden ze hem zo kunnen afleiden van zijn doel?}

"Dat heb ik nooi-.." Ja, ja. Vast en zeker. Met een gemene grijns op haar gelaat liep Azra naar de jongen toe, waarna ze met een gemene grijns op zijn schoot ging zitten. Oké, ze zouden het zo spelen. "Gezegd." Maakte de jongen zijn zin af en ontspannen liet ze zich tegen zijn buik aanzakken. Pff, nu was hij haar stoel ook. ‘Nop,’ kwam het nu van de kant van de jongen met de blauwe ogen, en Az trok uitdagend een wenkbrauw op. ‘Want je zou waarschijnlijk vrijwel niks verdienen, met dat figuur. ’t Zou voor anderen aanvoelen alsof ze het met een kind doen.’ Ze staarden elkaar lang aan, terwijl zijzelf nog even verwerkte wat hij nou allemaal wel niet gezegd had. Eigenlijk was hij wel knap, maar gewoon verschrikkelijk irritant. Jammer van zo'n gezicht. Maar ja, je hoorde wel vaker; mooi vanbuiten maar lelijk vanbinnen. ‘Bah,’ Haar wenkbrauw schoot nog wat verder omhoog. "Je hoofd is bah," kaatste ze terug. ‘Je bent wel makkelijk genoeg om door te gaan voor hoer, tho. Als je trouwens iets hards voelt zou ik opspringen als ik jou was, hormoontjes maken jongetjes zoals meneer daar erg hitsig.’ Met versmalde ogen staarde ze hem aan. Probeerde hijzelf die dude nou 'op te hitsen' of was dit een serieuze opmerking? ‘Het is wel zonde,’ hij keek weer naar haar ‘Je ziet er wel uit als een meid die leuke dingen zou kunnen doen met haar leven, dus dit soort gedrag… Het is echt gewoon zonde.’ Nu stond Azra op en bracht haar gezicht vlakbij de jongen. "Wie vertoond hier nou verschrikkelijk gedrag?" En ze lachte hem in zijn gezicht uit, waarna ze weer terug op de schoot van de jongen ging zitten.

"Wat zei je ook al weer wat je naam was? Kon het eerder niet helemaal verstaan." Haar hoofd draaide zich naar de jongen. Wat een slijmbal zeg. "Ik heb het eerder ook niet helemaal gezegd," antwoordde ze met een knipoog. "Azra, en jij bent?"