De vrouw ging op haar stoel achter het bureau zitten en keek om zich heen, ietwat ongemakkelijk. Het voelde nog zo vreemd om in deze kamer te werken, om van hieruit alles te regelen. Sowieso was dit haar eerste keer dat ze dit soort werk uit zou gaan voeren. Na haar tweede opleiding had ze eigenlijk meteen als schoolhoofd op Rikka High aan de slag kunnen gaan. De school was ontzettend gedaald in populariteit door de vorige hoofdmeester en zij had deze kans met beide handen aangegrepen; de kans om iets vanaf de grond aan op te bouwen. Ze had geluk dat Rikka High een flinke reputatie had gehad en nu dus nog wat over had, nog voldoende leraren en leerlingen had. Het zou even vechten zijn, maar als ze alles netjes op een rijtje kon krijgen, zouden er geen problemen moeten zijn.
De vrouw zuchtte kort, keek even opzij naar het pluizige witte dier dat naast haar zat en haar smekend aankeek. 'We gaan zo een rondje wandelen, Bela,' vertelde ze de hond. Het was een gewoonte om tegen het dier te praten als hij zo om de aandacht vroeg, hoewel het op sommige Astrals wat raar over kon komen. Niet dat Fealwen daar veel om gaf tegenwoordig; Bela had aandacht nodig en stilzwijgend was die zo lastig te geven. Bela ging op de grond naast haar stoel liggen en sloot zijn ogen, tevreden met de belofte die hem gedaan was - mits hij die begrepen had, natuurlijk. Fealwen kende het dier echter goed genoeg om te weten dat hij al haar lichaamshoudingen en gezichtsuitdrukkingen zo kende, dat hij wist wat er zou gaan gebeuren.

Fealwen pakte een pen en trok enkele documenten naar zich toe, die ze nog moest lezen en ondertekenen. Het was nog maar een paar weken geleden dat ze de enorme papierstapel verwerkt had over haar overname van de positie als schoolhoofd en alle beloftes die ze daarbij gemaakt had. Ze was allang blij dat ze de competitie voor deze baan overwonnen had, maar bij die stapel papieren was de moed haar bijna in de schoenen gezakt. Gelukkig had Fealwen grotere tegenslagen gekend en was ze er langzaam en zorgvuldig doorheen gaan werken, tot ze een tijdje terug met een opgeluchte zucht het laatste document op de enorme stapel legde; klaar om te versturen.
Nu echter, had ze nieuwe aanvragen van leerlingen voor zich liggen. Ouders die haar brieven stuurden met het verzoek om een proefles te draaien, die een brochure wilden, of die gewoon wilde weten hoe de aanmeldprocedure verliep. Een groot deel hiervan kon ze gelukkig gericht doorsturen naar het secretariaat, maar er was ook genoeg dat haar persoonlijke handtekening behoefde.

Ze begon het eerste papier te lezen, nam aan dat ze daar wel de rust voor zou hebben. In haar agenda stonden namelijk geen afspraken gepland. Nu wist zij natuurlijk wel, als voormalig leraar, dat dat niet betekende dat de leerlingen niet naar je toekwamen. Hoe dan ook, ze geloofde dat wel graag. Een tijdje zat ze zo in rust geconcentreerd te lezen, met een slapende Bela naast zich. Net toen ze haar zwierige handtekening onderaan de laatste pagina zette, hoorde ze ineens geklop op de deur. Verstoord keek ze op, had toen door dat dit bij haar baan hoorde en zorgde voor een neutrale uitdrukking op haar gezicht. Bij Fealwen moest je er niet vanuit gaan dat je met een glimlach begroet werd. Als ze iets was, dan was het praktisch en rationeel. Voor haar was een neutrale blik de beste optie; meer was niet nodig, dus meer werd er niet gedaan. Ze handelde zaken zo snel mogelijk en zo goed mogelijk af en in haar ogen was er ook niets meer voor nodig.
'Kom binnen,' zei ze wat hard, zodat de persoon aan de andere kant van de deur het ook kon horen. Wie zou daar zijn?

Ze was hier pas net, anderhalve dag om precies te zijn. Gisteren was ze aangekomen en al vroeg uitgeput in haar bed beland, vandaag liep ze op haar paasbest over de gangen, met haar handen stevig om de banden van haar rugzak geklemd. Helemaal in het nieuw gekleed, klaar voor haar eerste schooldag. En hoewel mevrouw Fel'dan haar ervan verzekerd had dat het in orde was als ze eerst een beetje op adem zou komen en de school zou ontdekken wilde Moyra daar niets van weten. Ze was veel te nieuwsgierig naar de docenten van Rikka High om ook maar één les te willen missen. Daarbij zou het ook structuur geven, wat ze wel kon gebruiken als ze normaal om wilde gaan met alle invloeden van buitenaf die de Astrals om haar heen op haar afvuurden.

Maar Fealwen had wel een punt gehad; de school ontdekken was nog een hele klus. Het wemelde overal van de Astrals, die allemaal doelbewust onderweg waren. En daar stond zij dan tussenin met haar agenda in haar handen geklemd, wanhopig proberend boven de lange tieners uit te komen zodat ze kon zien of ze de goede kant op ging. Ze dacht deze gang te herkennen, hupste monter door tot ze bij een ingang kwam. Toen ze de deur open trok bleek echter dat die een lokaal vol muziekinstrumenten verborg, in plaats van een zaaltje vol eerstejaars en een docent. Ze sloot de deur weer en net op dat moment brak de hel op aarde los, luid gerinkel van de schoolbel liet haar een halve meter de lucht in springen. Een halve hartverzakking later merkte Moyra dat de gangen nu al een stuk leger waren, iedereen was bij de juiste les beland. Behalve zij. Ohnee, wat nu?

Als de zenuwachtige stresskip die ze soms was dacht ze niet rationeel na, nee, ging ze niet rustig op zoek naar het lokaal waar ze dan wel moest zijn, maar begaf ze zich richting de enige locatie op Rikka High die ze herkende. Het kantoortje van de aardige vrouw die haar gisteren vluchtig de basics had uitgelegd. Toen had ze maar de helft onthouden door alle indrukken en nieuwe prikkels, maar dat ze volgens Fealwen altijd langs mocht komen als haar iets dwars zat wist ze nog wel. Dus liet een van haar trillende handen haar rugzakrand los en klopte viermaal op de deur. Bijna meteen kreeg ze een reactie en op die uitnodiging duwde ze de deurklink naar beneden en betrad de ruimte waar ze gisteren nog had gestaan. ''Ik.. eh..'' Daar stond ze dan, ietwat verloren in de lege ruimte tussen de deur en het meubilair. Verlegen streek Moyra de plooien van haar jurkje glad en zette enkele stappen richting het bureau van de vrouw die ze met haar kinderlijke onzekerheden kwam storen. Ze haalde even diep adem om zichzelf te kalmeren en gooide het probleem er dan maar gewoon uit: ''Ik kan het lokaal niet vinden en nu ben ik te laat.''

OOC: Sad face ;w;

Fealwen haalde een hand door Bela's pluizige haar en bleef even gehurkt naast het dier zitten om hem te aaien. Bela hijgde enthousiast en keek haar met zijn glimmende ogen aan, schuurde even met zijn kop langs haar arm. Hij voelde nog wat koud aan van de harde wind die door zijn vacht gewaaid had toen ze net waren gaan wandelen. Fealwens haar was ook wat verwaaid en ze had het moeten kammen om het weer fatsoenlijk te krijgen. Er stond best een flinke wind buiten, dat had ze niet verwacht. Maar het was voor de vrouw geen excuus om niet met Bela te gaan wandelen. Ze had hier vier momenten gedurende de 24 uur van een dag voor, waarin ze een tijd voor Bela inroosterde. Het was misschien wat time consuming, maar Bela had het nodig en ze was niet van plan haar dier te verwaarlozen. Het betekende wel dat ze niet 24/7 op kantoor zat. Daarom ging ze vrij vroeg in de ochtend uit bed voor een rondje en net voordat ze ging slapen. Verder plande ze het vooral tijdens lessen, als de meeste leerlingen druk waren en er dus waarschijnlijk niemand langs zou komen. De meeste docenten wisten wel dat ze dan rondliep met Bela en zo lastig was ze niet te vinden op het schoolterrein. Heel ver weg van Rikka High zou ze niet gaan.

Nu was ze net terug en had ze Bela schoongemaakt van buiten, zodat hij weer rustig kon gaan liggen. De hond spendeerde de tijd die ze samen doorbrachten altijd ontzettend intensief, waardoor hij nu weer een paar uurtjes rustig kon liggen om bij te komen. Fealwen aaide hem nog een laatste keer en stond toen op om achter haar bureau te gaan zitten. Net toen ze stond, echter, hoorde ze zacht geklop op de deur. 'Binnen,' antwoordde ze vrij snel, waarbij ze een blik op haar agenda wierp. Nee, ze had geen afspraken staan op dit moment. Wie kon het zijn? Op een antwoord hoefde ze niet lang te wachten. Daar kwam het rozeharige meisje alweer binnen, dat zich gisteren ook had gemeld bij haar op kantoor. Ze was nieuw en heel, heel erg gemotiveerd om met lessen te beginnen, al had Fealwen haar verteld dat ze niet gelijk aan het volledige lesprogramma hoefde te beginnen. Eerst je spullen uitpakken en een dagje door de gangen lopen hielp meestal wel met de oriëntatie. Het meisje had daar echter niet veel van willen horen en had haar ervan verzekerd dat ze het liefst eerst naar de lessen wilde. Fealwen had haar daar ook niet van willen weerhouden, dus had ze haar gelaten. Maar nu was het meisje terug.. en ze zag er nogal verloren uit.

'Moyra, waar kan ik je mee helpen?' vroeg Fealwen. Ze zag er wat onzeker uit. Fealwen liep achter haar langs en sloot de deur weer, alvorens ze het meisje naar de stoel bij haar bureau begeleidde. 'Ga maar zitten,' zei ze. Daarna ging ze zelf tegenover het meisje zitten. Hopelijk zou dat haar al wat rust geven, gewoonweg het rustig zitten en weten dat er naar je geluisterd zou worden. Moyra vertelde in één zin wat eigenlijk het probleem was en Fealwen luisterde. Ach, er was helemaal niets ernstigs aan de hand. Ze was verdwaald en nu was ze te laat. Fealwen besloot allereerst het meisje wat meer op haar gemak te stellen. 'Wil je iets drinken?' Ze had net al warm water voor zichzelf aangezet omdat ze graag thee wilde, maar daar kon het meisje ook van meedrinken. 'Ik heb al thee klaarstaan.' Op de hoek van haar bureau stond ook altijd een plateau met twee kopjes, een theepot (nu nog leeg) en verschillende smaakjes. Zo kon ze haar gasten altijd wat aanbieden.

Nu kon ze wel wat over het eigenlijke probleem vertellen. 'De docenten vinden het niet erg, Moyra,' zei Fealwen als geruststelling. 'Ze begrijpen dat het voor eerstejaars lastig kan zijn het lokaal te vinden.' Ze bukte even en zocht in haar laden een plattegrond van de school. 'Laat me je rooster eens zien, dan zal ik kijken waar je naartoe moet,' bood Fealwen vriendelijk aan, hoewel er geen lach op haar gezicht te zien was. Haar stem vertelde een ander verhaal: als je haar gezicht niet zou zien, zou je een brede lach verwachten. Ze hoopte dat het meisje een beetje zou kalmeren door de thee en de hulp. Als ze haar geholpen had kon ze misschien nog wat vriendelijk met haar praten, zodat ze haar stress weer zou vergeten en rustig op pad zou gaan. Nu gelijk de les binnenvallen zou Moyra en de docent beide geen goed doen, dus dat moest ze nog even voorkomen.

De mevrouw die achter haar bureau zat was omringd door papieren en andere zaken die er behoorlijk belangrijk uitzagen. Toch leek ze niet kwaad dat Moyra haar kwam storen. Het was niet alsof Fealwen dolblij stond te springen om haar aanwezigheid, maar het schoolhoofd was even kalm en vriendelijk als gisteren. Ze deed haar denken aan een kabbelende beek. Vastbesloten, maar niet gehaast, met een duidelijk doel voor ogen.
Gehoorzaam liet ze zich naar een stoel begeleiden en nam plaats, met haar rugzak netjes naast haar tegen de stoelpoten gezet. ''Dankuwel,'' antwoorde ze plichtmatig. Met de topjes van haar schoenen raakte ze het tapijt aan, tekende cirkeltjes. Het was een kalmerende omgeving. Hoewel Moyra best besefte dat de vrouw het druk moest hebben merkte ze dat ze het fijn vond om hier te zitten, zonder enge 20jarige hogerejaars om haar heen. ''J-ja graag, mevrouw Fel'dan,'' sprak ze met een verlegen lach, die algauw kuiltjes in haar wangen veroorzaakte. De grote variëteit aan smaakjes verbaasde haar nogal, maar toen ze de smaak aardbeien aantrof was ze al helemaal gelukkig. Ze had niet eens geweten dat zoiets als theesmaak bestond!

Een warme mok thee rustte nu in haar handen en alleen al de geur was zoet en puur aardbeiïg. Kindersmaken, zo zou Veronica dat plagerig noemen. Moyra nam een klein slokje van de thee, die wonderbaarlijk genoeg minder naar fruit smaakte dan dat het ernaar rook. Ach, het was wel lekker warm. Op verzoek van Fealwen diepte ze haar agenda op uit haar tas en bladerde naar de eerste bladaanwijzer, waar haar tijdelijke rooster te vinden was. Op haar dikke agenda stonden twee roodborstjes, versierd met hartjes en leuke patroontjes, het was een vrolijk ding met veel beschikbare lijntjes per dag, wat haar volgens haar vader zou helpen om alles netjes bij te houden. ''Hier, ik heb, eh, had nu positieve energie lessen geloof ik, maar er was een lokaalwijziging.'' Nu ze was gekalmeerd nam Moyra de kans om eens goed rond te kijken in de kamer van de hoofdmeesteres. En daar ontdekte ze een pluizige bol schattigheid. ''Ahhwww,'' kirde ze instinctief. ''Is dat Uw hond, mevrouw?''

Het meisje ging zitten en accepteerde haar aanbod van thee. Mooi, dat was al een begin. Fealwen schoof wat papieren weg die nog wat dicht bij Moyra in de buurt lagen om haar wat meer ruimte te geven en te voorkomen dat ze er thee op zou morsen. Sommige documenten waren handgeschreven, dus daar wilde ze extra goed op passen. Het meisje kwam erg verlegen over, maar antwoordde beleefd op haar vragen en bleef rustig zitten. Ze moest zich echt voorbeeldig willen gedragen, zo rechtop zat ze. Fealwen schoof het bakje met smaakjes naar haar toe en schonk ondertussen het hete water in een kopje, waarna ze ook voor zichzelf wat inschonk. Een beetje Earl Grey hielp haar wel bijkomen van een flinke wandeling met Bela. Zodra alles weer terugstond focuste ze zich weer op Moyra en vroeg haar haar agenda erbij te pakken. Dan zouden ze samen alles uit kunnen vogelen.

'Kijk, ik zal wat uitleggen over de nummers die voor lokalen staan,' bood Fealwen aan. 'De hoofdletter B voor een cijfer staat voor begane grond. Voor de rest staat het eerste cijfer altijd voor een verdieping, dus 1 of 2. Het getal wat na dat eerste stukje volgt is het nummer van het lokaal waar je les hebt en dat staat naast de deur van het lokaal op de muur. Je kunt de cijfers dan volgen en dan kom je er snel genoeg. Als laatste kan er nog A of B achter staan, als je bijvoorbeeld in de mediatheek zit en je met twee klassen les hebt. De mediatheek is dan in twee delen opgedeeld en dit geeft aan in welk deel je zit.' Ze keek Moyra even aan om te zien of die het nog volgde. 'Verder zijn de gymlokalen te vinden op de schoolgronden, waardoor het een apart gebouw is en deze niet met nummers etc. aangegeven staan. Alle lesen die buiten gegeven worden, worden ook met de woordelijke locatie aangegeven en niet met nummers. Dat is eigenlijk hoe het zit. Dus als je naar het lokaal voor positieve energie wil, moet je naar de tweede verdieping en het vijfde lokaal.' Fealwen stopte, had het idee dat ze weer heel veel informatie ineens gegeven had. Hopelijk volgde Moyra het. 'Kijk maar even naar de les die hierna komt. Waar denk je dat je die hebt?' Even uitproberen zou het meisje misschien wat zekerheid geven.

Nu werd Moyra echter afgeleid door Bela. Fealwen knikte en keek richting de pluizebol. 'Ja, dat klopt. Dit is Bela,' zei ze, terwijl ze met een knikje van haar hoofd de hond lokte. Iets pluizigs aaien stelde de meeste Astrals ook wel gerust. Bela liep naar Fealwen toe en toen deze hem maar kort aaide, had hij door dat hij naar Moyra toe moest. Met glimmende oogjes keek hij haar aan en begon te bedelen om een aanraking. 'Bela kan af en toe best wild zijn, dus kijk uit als je wil dat hij niet op je springt,' waarschuwde Fealwen, maar haar stem onthulde de affectie die ze voor de hond voelde en gaf aan dat je niet echt bang hoefde te zijn. Het meisje mocht Bela nog wel even aaien; zodra ze weer helemaal op haar gemak was en de wereld weer aankon, dan zou Fealwen haar weer de gang op sturen.

Plannen was best lastig hier op Rikka High. Er waren zo veel lokalen en verdiepingen, zo leek het, en het wemelde altijd van de Astrals die totaal zelfverzekerd wisten welke kant ze op moesten. En dan waren er soms ook nog buitenlessen, zo had een klasgenootje haar toevertrouwd! Het duizelde haar nu al. Gelukkig gaf Fealwen een uitleg waar sommige docenten nog een puntje aan konden zuigen. De cryptische nummers en cijfers, die een beetje op een geheimzinnige code hadden geleken, bleken eigenlijk heel logisch te zijn. Twee delen, gymzalen. Ahaa. Op haar gezicht was de herkenning af te lezen. ''Ohh, de B is begane grond! Straks heb ik twee keer Flora en Fauna en dat is... In de kassen?'' Ja, bevestigend knikte ze. Er stond weer een A achter, dus dan was de kas vast in twee delen opgedeeld. ''Volgens mij snap ik het wel,'' sprak ze met een hoop meer zelfvertrouwen dan voorheen.

De hond, die gerust als een soort pony voor kleine kinderen kon dienen, kwam overeind uit diens zittende positie en waggelde naar het bureau. Nahhww. Ze heette Bela. Moyra boog iets voorover en lokte de hond met haar hand, waar het dier nieuwsgierig aan snuffelde. Verrukt kriebelde ze Bela achter de oren. ''Oh, dus het is een jongen!'' was haar eerste verraste reactie. ''Wat leuk. Wat ben jij zacht, ja, ahhw, lieve Bela.'' Wauw, ze moest ook echt een hond nemen! Al zou haar vader haar daar waarschijnlijk nog te jong en onverantwoordelijk voor vinden. En terecht, ze kon een warhoofd zijn en al zou ze voor altijd onvoorwaardelijk van haar huisdier houden, hem vergeten uit te laten zat er best in. Misschien moest ze maar beginnen met iets kleins, wat zichzelf uitliet. Een vogeltje ofzo. ''Mogen leerlingen ook huisdieren hebben? Ik zou zo graag een vogeltje nemen.'' Ze zag het al helemaal voor zich, dan oefende ze de vogel om briefjes te dragen en kon ze zo Astrals berichtjes sturen! Als 'ie maar geen muisjes zou vangen, bah..

Het leek weer wat beter te gaan nu Moyra van haar thee sipte en aandachtig luisterde naar de aandacht over het systeem van cijfertjes en lettercodes. Fealwen had het als één van de eerste dingen nieuw ingevoerd op de school, overtuigd als ze ervan was dat dit soort dingen nut hadden. Zodra je het snapte was er niets meer aan. En wie ging er nu enorme wegwijzers hangen in een schoolgebouw? Nee, een subtiele, simpele code. Dat was de elegantie die Fealwen in dit soort gevallen aansprak. Gelukkig was iedereen het daar wel mee eens en begrepen ze het ook. Alleen had het af en toe een extra steuntje nodig. Prima, die kon Fealwen makkelijk geven. Daarvoor zat ze hier immers de hele dag achter haar bureautje.

Fealwen knikte bemoedigend toen Moyra het eerste stukje van de locatie van haar nieuwe les ontcijferde. Het was bijna alsof ze een schatkaart las, met een groot kruis naar de exacte locatie. 'Precies, heel goed,' beloonde Fealwen het meisje na haar juiste deductie. Een glimlach was echter nog steeds niet van haar gezicht af te lezen. Oh joy, Fealwen was echt de leukste persoon om mee uit te hangen.
Fealwen kon wel bijna glimlachen toen Moyra uitvond dat Bela een jongen was. 'Ja, de naam roept nog wel eens verwarring op. Maar Bela is simpelweg een Elionees woord voor wit,' legde Fealwen uit. Er zat niet echt een geslacht aan verbonden, maar omdat het op een 'a' eindigde, namen veel Astrals aan dat de fluff hond een meisje was. Niets was minder waar. Huisdieren. Fealwen dacht even na, haalde de regels op die daarvoor bestonden. 'Huisdieren hebben is geen probleem en een vogel valt ook niet onder speciale regelingen,' gaf ze aan. 'Maar vanzelfsprekend mogen de dieren niet de lessen in en of ze in je slaapzaal gehouden mogen worden, hangt ook af van je kamergenoten,' legde ze uit. Een kleine vogel - geen valk of iets dergelijks - zouden best op een slaapkamer kunnen; wanneer kamergenoten dit niet wilden echter, moest het vogeltje gewoon bij de andere dieren buiten. Daar moesten de meeste dieren heen. Voor echte huisdieren werd er wel eens een uitzondering gemaakt, maar bij voorbaat al minder gebruikelijke dieren moesten sowieso buiten blijven. Voor katten en honden gold dit ook, behalve als niemand op de kamer er grote problemen mee had. Fealwen had dit maar aangepast, omdat veel Astrals zich bijna huilend aan hun huisdier vastklampten als ze dat hoorden. Daarbij vond ze het in consensus ook niet zo'n probleem, dus had ze de regel van een fail-safe gezien. Anders kreeg je iedere dag petities op je bureau over het huisdier van één persoon, niet graag.

Fealwen bedacht zich dat ze nog wat had liggen en stond op om een schaaltje te pakken van een kast wat verder weg. 'Het spijt me, dit was ik vergeten aan te bieden,' verontschuldigde ze zich netjes, waarna ze het schaaltje met koekjes aanbood aan Moyra, zodat ze er eentje uit kon kiezen. 'Heb je verder nog vragen over huisdieren of andere zaken?' besloot ze het meisje te vragen. Het was zo'n verlegen typje, maar Fealwen wilde niet dat ze onnodig met vragen bleef zitten. Op veel dingen was immers een simpel antwoord te vinden. De vrouw nam zelf nog een slok van haar thee en bleef rustig zitten. Ze wilde Moyra niet het idee geven dat ze snel op moest rotten, nee, dat was nergens voor nodig. Bela liet zich nog steeds door het meisje aaien en begon tegen haar benen aan te schuren. De hond was veel te naïef, maar Fealwen vond het alleen maar ontzettend schattig. Ze zou echt niet weten wat ze zonder dat dier moest.