Terwijl Anokin de bomen nog een keer aan het controleren was, dacht hij ven na. Een enkele leerling had zich aangegeven voor de les, dat maakte deze les meer een privéles toch? Met een zucht liet hij zich op de grond vallen en voelde de shock door zijn enkels heen gaan. Dat had hij een keertje extra over moeten nadenken volgende keer. “Als het goed is… komt de leerling straks naar station toe.” Hij rekte zich even op, ging recht staan en pakte het pakje sigaretten uit zijn zak. Hij rookte hét goedkoopste merk wat er maar te krijgen was. Echte kon hij nooit stoppen met roken, het was nu eenmaal een verslaving voor hem, al ruim 20 jaar lang ondertussen. “hmmmm” Klonk hij na de eerste hijs, hij genoot ervan op het moment waarna hij toch zijn spullen zou gaan oppakken. Een jas en een grotere rugtas met alle benodigdheden erin. Het zou een kwartier lopen zijn naar de plaats van zijn les, maar hoopte dat deze astral slim genoeg was geweest om kleding mee te nemen dat eventueel vies of stuk mocht. Sinds hij het ergens ook vergeten was het te melden.

Op het perron zou hij rustig zitten in de herfstzon. Voor de herfst was het vandaag mooi weer, bijna een strakblauwe lucht. Heel af een toe zou er een zuchtje wind zijn, het koelde daardoor wel wat gemeen af zodra de zon er ook niet bij stond.
Met een koffie op zijn knie rustend en een sigaret rokende wachtte hij in alle rust op de leerling.

Iedere keer. Iedere verdomde keer vroeg ze zich weer af waarom ze in 's hemelsnaam dacht dat dit een goed idee ging worden. En dan iedere keer als haar wekker weer afging, wist ze weer dat ze zichzelf aan het voorliegen was. Dat ze een grote fout had gemaakt. Ze vergat het weer, vertelde zichzelf dat het zo erg niet was. Dat het wel zou lukken. Maar dat deed het niet. Nee, elke keer had ze weer spijt en vertelde ze zichzelf dat het de laatste keer was, maar dat was het nooit.

Verdomde survivallessen.

Met een chagrijnige kop en een goed gevulde tas sleepte Wren zich naar het station. Je moest er altijd verschrikkelijk vroeg je bed voor uit en dan moest je nog actief gaan doen ook! In haar hand hield ze een plastic geval geklemd die tot de rand gevuld was met koffie. Want man, had zij een paar liter nodig voordat ze hier klaar voor was.
De leraar had haar verteld dat ze naar het station moest komen met een tas met zooi en goede zin. Ofzo. Tenminste, dat was wat de meeste leraren zeiden, dus had ze het daar maar bij gehouden. Iedere keer dacht ze weer dat praktijklessen leuker zouden zijn dan theorie-lessen, maar nu moest je ook echt wat doen. Bah, bah, bah. En dan ook nog met al die jankkinderen die haar medestudenten waren, dan had ze er helemaal geen zin meer in. Ze wist al van Allen dat hij niet meedeed met deze les en ja, hoe leuk kon het dan niet zijn? En als Allen er niet was, wist ze eigenlijk ook al dat Charlie ook niet zou komen. Xav had ze ook nog niet gezien. Dus ja, wat bleef er dan nog over?

Wren kwam met een hoop gegrom en gesteun het perron op. Lui dat ze was haalde ze haar tas niet eens van de grond, maar gebruikte haar zó verschrikkelijk vergevorderde luchtmagie om het ding de trappen op de tillen. Wat nou spierkracht en armen. Ze had vanochtend in haar haast de tas volgegooid met wat oude kleding en genoeg objecten die hopelijk samen een soort van sportkledij zouden vormen. Ze had erop proberen te letten maar jezus, wie kon er nu presteren voordat de eerste koffie achter de kiezen was? Nee, Wren moest maar hopen dat haar pre-koffie zelf een beetje hersenenergie ingezet had om hier een succes van te maken.

Ah, daar was de kettingrokende leraar. O mijn Rikka, was ze nou de eerste hier? Meende je deze? Geweldig, Wren voelde zich gelijk een stuk beter. Er waren nog geen jankkinderen en zij was gewoon een geweldige leerling om er te zijn. Wow, applausje voor jezelf. Het meisje voelde zich gelijk wat beter, maar ze was nog niet helemaal klaar voor dit alles. Ze parkeerde haar tas in de buurt van de leraar en ging er toen zelf ook staan. Ze nam een flinke slok van haar stomende koffie en negeerde het verbrandde gevoel dat zich over haar tong verspreidde. Ze had de koffie gewoon nu nodig. 'Hallo,' groette ze de leraar nonchalant. 'Wren Máraz is present. Waar is de rest? En waar gaan we precies heen?' Ze deed een poging tot een glimlach, maar het was niet echt een succes. Kom op, het was vroeg, het was koud, het was school. Wie wilde dan nog?

Even een moment rust voordat hij allemaal dingen ging doen. Zo was hij even in gedachte verzonken tot een stem hem er weer uit trok. Zijn ene oog ging wat loom open en bekeek de jonge dame. "Welkom.." Sprak hij toch met een geeuw. "Je bent lekker optijd." Klonk hij verder en zag haar kopje koffie waardoor hij toch een keer moest grinniken. "Daar brand je jouw mond nog op... Neem die van mij anders, heb er nog niet van gedronken en het is lauw warm... Dan heb je een extra bakkie ook... Ga ik wel een nieuwe halen. " Klonk hij, nadat Wren die van hem over had genomen was hij een nieuwe gaan halen. "Zullen we maar gaan lopen dan? Het is hier een kwartiertje vandaan, dan zijn we er en kunnen we beginnen. " Melde hij in eerste instantie maar tijdens het lopen keek hij haar wel aan. "Goeie trip gehad?"

Ah dammit! Wren slikte een "godverdomme" in toen ze een slok van haar veel te warme koffie nam. De man merkte op dat ze nog lekker op tijd was en Wren wierp hem een ietwat arrogante blik - weliswaar inclusief oprechtere glimlach - toe. You bet your sweet ass I am. 'Maar natuuuurlijk,' vertelde ze hem. 'Ik zou me nooit kunnen verslapen voor een les als deze. Maar ik moet nog wel wakker worden,' zei ze, semi-grappend, met een gebaar naar de koffie. Ha, de leraar geeuwde ook. Het was toch vreemd hoe koppig leraren konden zijn. Ze zaten zelf verdorie te geeuwen, recht voor haar neus, en nog gaven ze niet aan zichzelf toe dat hun lessen te vroeg waren. TE VROEG. Wat was er zo lastig aan om dat te begrijpen? Pfft, leraren en hun shenanigans.

Het beviel haar niet dat hij om haar moest lachen toen ze haar mond zo onopvallend mogelijk brandde aan haar koffie, maar een aanvallende opmerking werd ingeslikt toen hij haar zijn eigen koffie aanbood. Hoe werkte dat? Mocht je dingen aannemen van vreemden? Had hij enge ziektes? Belangrijker, ging zij 'nee' zeggen tegen gratis koffie?
'Thaaanks,' zei Wren, terwijl ze de koffie aannam. Ze voelde aan de beker dat hij niet gelogen had; het was inderdaad lauw. Yes. Een lichte glimlach verscheen zowaar op haar gezicht. Ze wist niet precies wat ze moest vinden van leraren die te vriendelijk probeerden te zijn tegen haar, want ze bleef ze toch wel pesten, maar toch. Het waren meer punten dan je kreeg als je all strict tegen haar was. Ze nam een flinke slok koffie. Sweet.

Nou, daar ging meneer een nieuwe halen. Geld. Haha, ze had geld bespaard en een leraar van zijn koffie afgetroggeld. Hoe precies wist ze niet, maar ze kon het vast wel toeschrijven aan haar bijzonder leuke uiterlijk ofzo. Of aan haar intellect, daar moest ze nog over beslissen. Wren nam de tijd die hij nodig had om koffie te halen - hoe snel kon je dat doen, oh mijn god - om op het bankje neer te ploffen, onderuit te zakken en haar lauwe koffie (ja, HAAR koffie) te consumeren voordat haar originele koffie koud was. Ze had haar benen op haar koffie gegooid en gaapte een paar keer onbeschaamd terwijl ze flinke slokken koffie nam. Goed, zij was weer ready to go.

En dat was maar mooi ook, want daar kwam meneer weet-ik-veel-wie aan met het jolige bericht dat ze gingen lopen. Wie had dat plan nou? Niet vliegen? Bah. Wren besloot niet teveel te fronsen, omdat de dude haar toch koffie gedoneerd had. 'Yoo, top,' zei het meisje. Ze was een beetje in haar straattaal bui vandaag en dat betekende dat ze erg nonchalant antwoord gaf. Het ging wel weer over als ze wakkerder was, maar Wren kennende was dat over een uurtje of twee. Of wanneer ze zou gaan sporten, maar stel je voor. Dat zou toch hopelijk niet gebeuren vandaag?
Ze liep achter de leraar aan, niet eens erg sloffend. Nee, ze zou het eerste stukje wel haar best doen. Kon ze haar prestatie heel langzaam af laten zakken naar een onacceptabel niveau, maar dan viel het wat minder op.

'Ging goed hoor,' antwoordde ze nonchalant. 'Ik had bijna de halte gemist maar ik werd toch nog op tijd wakker.' Geen problemen dus, het was écht niet te vroeg voor een lesje gym. 'Hé, meneer,' vroeg Wren, die even een blik op de man wierp, terwijl ze haar tas achter zich aan sleepte over de grond. 'Hoe heette u nu ook alweer? Ik ben het weer vergeten, maar het is wel handig om te weten als ik u kwijt raak.' Het klonk opnieuw heel nonchalant, maar ze meende het. Wat nu als ze besloot om weg te lopen, maar uiteindelijk toch het gebied niet bleek te kennen? Kon zomaar gebeuren! Dus nu haar brein een koffie-shot had, moest ze maar met dat soort situaties rekening houden. Dat was nou wel hoe cool zij was natuurlijk. 'En privéles is wel sweet hoor meneer, maar ik ben niet zo'n sportwonder,' zei het meisje wat later. Ze was even stil geweest om zich te concentreren op haar sturing. Tja, na een minuutje of vijf werd die tas toch wel weer erg zwaar. Ze was niet gespierd en niet lang (lang genoeg, ja, maar niet erg lang, pff, niet klein hoor, wat denk je), dus dit was gewoon makkelijker. Ze gebruikte haar sturing om de tas een stukje van de grond te tillen en vooruit te stuwen. Pas daarna nam ze het woord weer. 'Dusseh, ik weet niet precies wat we gaan doen, maar ik zal maar zeggen dat erg acrobatische dingen niet gaan lukken. Maar nu we het er tóch over hebben, wat gaan we doen?' Zo smooth. Ze zou met school moeten stoppen en een eigen bedrijfje moeten beginnen. Als ze niet zou lui was. Damn.

Wie sloeg er nou niet een gratis kopje koffie af? Die persoon was wel haast gek, maar zo nam ook deze leerling het lauwe kopje aan. Bij de straattaal moest hij toch wel ergens grijnzen. Hoevaak had hij dat wel niet gebruikt naar een leraar toen hij nog niet eens zo oud was.
Bijna bij de plaats aangekomen zei deze paarsharige dat ze de priveles wel leuk vond, maar dat ze geen sportwonder was. Anokin verwachtte het ook niet van een persoon dat hij of zij in dit geval. Een sportwonder kon zijn, die had hij ook niet heel veel.
"Anokin Delia. " Antwoorde hij rustig. "Blij dat je reis goed was, maar... Zo vroeg is het al niet meer."Nee... Hij had zich voorgenomen zelf ook rustige ochtenden te nemen en begon zijn lessen nooit meer voor half 9. Ook sommige leerlingen waren hire ook wel een stuk blijer om.

"Maak je geen zorgen... Je had je toch opgegeven voor mijn les? Niet gekeken naar de titel die in blokletters erop stond?" Vroeg hij maar beetje sarcastisch terug. "'Anyhows' Boomklimmen en spoorzoeken. " Hij probeerde ook weer wat straattaal... maar liet het maar ergens ook weer achterwegen sinds het hem niet zo goed leek te lukken zoals deze kleine meid. "MOet je toch wel lukken? Boompje klimmen?"

Ahh, koffie. Het maakte Wren altijd net dat beetje gelukkiger. Als ze koffie dronk wist ze weer waarvoor ze op deze aarde rondkroop. En dan vooral waarom ze bij survival was. Soms, heel soms, dacht ze dat ze niet helemaal lekker was. Maar dan gooide ze weer wat alcohol naar binnen en was alles weer goed. Wat kon het leven toch lekker ongecompliceerd zijn.
Hij grijnsde een beetje om haar woorden en het zorgde ervoor dat hij in ieder geval niet daalde in Wrens waardering. Sommige leraren zouden haar echt fronsend aankijken en vragen of ze misschien liever terugging naar de vuilnisbelt waar ze klaarblijkelijk opgegroeid was, maar deze niet. Nou, was dat eens fijn. Ze begon maar een beetje tegen hem aan te praten, deels om wakker te blijven en deels omdat ze de dude niet al te verkeerd vond. Wren lag in de clinch met de meeste leraren vanwege haar cijfers. Maar het was ook weer zo dat als ze een leraar te aardig vond, dat ze zich afvroeg of er misschien wat mis met haar was en dan weer erg defensief was. Nee, een gouden middenweg was misschien nog wel het mooiste. En daar bevond.. Anokin Delia? zich nu.

'Leuke naam,' merkte Wren terloops op, waarna ze het laatste beetje koffie naar binnen goot en het bekertje in haar tas propte. Ze kon het later wel ergens op de grond gooien waar het niet zo opviel. Het is niet meer zo vroeg? Wren fronste. 'Oh. Dan is m'n biologische klok in de war. Het voelt alsof het verdorie 6 uur in de ochtend is,' zei ze klagerig. 'Maar ik heb koffie, dus no worries.' Ze voelde zich best relaxed en gedroeg zich dus ook maar zo. Het verbaasde sommige Astrals wel eens dat ze, als er geen anderen bij waren, net zo onbeleefd en dom was als normaal. Maar ja, het was dan ook geen act, het was 100% Wren. En zij voelde zich goed zo, of er nu anderen keken of niet.

De leraar gaf haar een beetje sarcasme. Ze had genoeg koffie op om niet terug te happen. 'Mwah nee,' antwoordde ze, haalde haar schouders op. 'Boeit mij wat. Ik wilde gewoon mee survivalen dus dan doe ik dat. Zie ik vanzelf wel wat ik ga doen.' Ze fronste een beetje toen hij vroeg of het haar wel zou lukken. 'Probs,' vond ze, in plaats van normaal 'waarschijnlijk' te zeggen. 'Moet wel lukken hoor. En dan een beetje achter beren aanlopen kan ik ook wel,' vond Wren. Nu ze het zo hoorde, had ze wel vertrouwen erin. Ze was immers zó goed. Nu moesten ze er alleen nog komen, want als er één ding was wat Wren niet had, dan was het geduld. En dat was ze zelfs bereid om toe te geven. Om het nog wat langer vol te houden begon ze haar tweede kop koffie naar binnen te slaan, die nu al wat afgekoeld was. Nice. Je kon niet genoeg caffeïne in je lichaam hebben. 'Dus, u vindt het leuk om irritante kinderen te leren overleven?' vroeg Wren, om het gesprek maar een beetje gaande te houden. Er stond een grijns op haar gezicht, die aan moest geven dat ze het niet gemeen jegens hem bedoelde, maar tegenover alle afwezige leerlingen. 'Niet dat het me saai lijkt hoor,' voegde ze eraan toe. 'Maar het lijkt me dat er vakken zijn waar je wat minder voor moet bewegen.' Eens lui, altijd lui. Ach ja.

"bedankt... Mijn mams koos het.." Natuurlijk pakte je ouders je naam uit, wie anders moest het doen? Ergens kreeg hij wel een idee dat dit een soort popje was, een onrel schopper die in het begin lief en aardig was, maar achteraf toch wat anders bleek te zijn.
'of ze irritant zijn durf ik niet altijd te zeggen... maar ja, ik vind het een balangrijk onderdeel, iets wat je wel moet kunnen want stel dat je iets overkomt en je kan jouw element niet gebruiken? Ze zijn al met dingen bezig waardoor je het niet meer kan gebruiken, iets waar ik een eerste hand op heb. "Dat kan, zo zal je ook vast wel een theorie les van mij hebben... niet dat die makkelijker zijn." Het was een droge antwoord, want ze waren er al bijna en hij dropte de tas op de grond. "We zijn er.." Merkte hij op en keek even rond. "Ik zal je een korte uitleg geven en dan mag je van mij part aan de slag met een van de twee... sinds je alleen ben heb je de keuze. " hij pauzeerde even en legde toen uit. "Sporen zoeken, door middel van een pootafdruk of een spoor moet je een dier vinden en kunnen identiciferen. Al is het identiviceren een extra gedeelte. Verder heb je het boom klimmen, hoe hoger en sneller deste meer punten je kan krijgen. Natuurlijk moet je er zelf uit komen... Als ik je ruit moet helpen ben je niet geslaagd. Is het duidelijk?"

Wren was alweer bijna vergeten dat ze iets over zijn naam had gezegd toen de leraar reageerde. Het was ook niet alsof het echt boeide, right? Wren zei wel vaker dingen die haar zo weinig boeiden dat ze ze gelijk weer vergat. Dit maakte het soms ook moeilijk om ruzie met haar te maken. Wanneer het haar niet genoeg boeide, wist ze niet eens waar ze ruzie over had. Niet dat dat haar tegenhield; je moest wel je best doen als je een goede ruzie wilde. Zij wist dat, als expert-bitch. Meer dan genoeg ervaring. En tja, stiekem was ze daar best trots op.

Ze vond het stiekem best grappig dat de leraar gewoon serieus op haar opmerkingen inging. Niet dat ze het gemeen bedoelde of wat dan ook, maar de meeste leraren zagen haar als een kleine duivel - hun goed recht, maar toch - dus was ze er niet echt aan gewend níet genegeerd te worden. 'Hmmhmm,' was haar zangerige antwoord. 'Dat is waar, je weet nooit. Het lijkt me sowieso leuk, maar het is fijn dat het ook nog nuttig is!' Het meisje gebruikte de energie die ze kreeg van de koffie om wat enthousiasme voor deze les op te zwiepen en het was te zien aan de arm die ze de lucht in stootte, haar vuist hoog, en de lach op haar gezicht. Misschien, als ze kon voorkomen dat ze een verveeld kind werd, kon deze les nog wat worden. Al zouden een paar slechte grappen er nog wel bij moeten. Kom op, ze kon niet zonder. Een les kon niet vredig verlopen als Wren Máraz binnen was komen lopen.

Ze registreerde zijn laatste antwoord nauwelijks, omdat hij zijn tas op de grond flikkerde en opmerkte dat ze er waren. Wren volgde zijn voorbeeld, bijna trots dat ze een voorbeeld zo kon verpesten, door haar armen voor zich uit te steken en de tas zomaar los te laten. Het ding plofte met een dof geluid voor haar voeten neer en ze keek er even tevreden naar, voordat ze weer naar de leraar keek. Damn, wat was ze af en toe ver weg in haar eigen perfecte wereldje. Ze verdiende het, dus erg was het ook niet, toch?
Ohh, ze mocht kiezen, grote verrassing. Wren knikte, registreerde de uitleg. Ze kon het niet maken om niet op te letten nu. Daarbij was er ook niemand anders hier om haar af te leiden, dus ze was een redelijk acceptabele leerling. 'Klinkt awesome,' knikte ze, lichtelijk sarcastisch, maar alsnog enthousiast. Het was te zien: ze kon lastig stil blijven staan en zelfs zijn korte uitleg duurde haar lang. Na al dat lopen vond ze dat het wel eens tijd was om te beginnen. 'Laten we dan eerst boomklimmen nu ik nog energie heb!' deelde ze, iets te luid, mee. Ja, best idea ever.

Terwijl Wren een goede boom probeerde uit te zoeken, realiseerde ze zich waarom ze eigenlijk nogal enthousiast was over dit alles. Het bracht haar terug naar vroeger. De tijden dat ze nog met een hoop andere ontspoorde, hopeloze jongeren op straat rondhing en ruzie zocht met andere 'bendes'. Er waren geen geweren, ze waren maar een stel luidruchtige tieners. Maar ze verdedigden hun hangplekken, zochten ruzie met meisjes die er met de jongens uit hun groep vandoor wilden gaan. Ze sprayden grafitti op muren en vandaliseerden bushokjes. Het was het goede leven. Maar dit alles bracht bij Wren ook herinneringen terug, misschien eerder een soort van 'muscle memory', over boomklimmen. Hoe vaak had ze dat wel niet moeten doen om aan een boze tegenstander te ontsnappen? Of om ze juist te verrassen door op ze te springen? Ze was niet sterk, dus had ze altijd dit soort methodes toe moeten passen om niet helemaal bont en blauw thuis te komen. Hoewel ze niet graag een gevecht uitliep en vaak een gezwollen lip had, had ze vaak genoeg de bomen ter assistentie gebruikt.

Het meisje had dan ook een redelijk smug lach op haar gezicht toen ze op de stam van een flinke boom klom. Ze wist dat ze niet helemaal bovenin ging komen, maar de takken zaten in ieder geval van onderen vrij goed verdeeld. Ze zaten niet te dicht op elkaar, waardoor ze er gemakkelijk langs zou kunnen, maar ook niet zo ver uit elkaar dat haar lengte een nadeel was. Daarom wist ze dat ze niet erg hoog ging komen, maar goed. Het tweede onderdeel werd een ramp, kon ze net zo goed hier haar best doen.
'Nou, daar gaan we dan,' verzuchtte Wren, terwijl ze haar handen om de onderste tak sloot en haar voeten tegen de stam plaatste. Fysiek werk was niet leuk, maar hier hing een nostalgische waarde aan die het prachtig maakte.

Ze drukte zichzelf op de eerste tak, zorgde dat ze er met beide voeten opstond. Ze was nooit een fan geweest van het zitten op takken; het maakte je langzamer, was eigenlijk nog gevaarlijker. En Wren had genoeg zelfvertrouwen om niet twijfelachtig langs haar voeten naar beneden te kijken terwijl ze naar het uiteinde van de tak liep. Vanaf daar kon ze bij de tweede tak, die wat meer omhoog en opzij zat. En zo verder, verder. Af en toe slipte haar voet, maar het liet haar niet echt schrikken. Voor één keer wist ze wat ze aan het doen was, voor één keer kon ze haar ervaring het over laten nemen.
De bast van de boom voelde natuurlijk onder haar handpalmen. Ze gebruikte de groeven om haar vingers in te haken en zorgde ervoor dat ze altijd stabiel was met haar handen als haar voeten bewogen en andersom. Op die manier lukte het haar om zich om twee meter boven de grond te komen, waarna ze even stilstond om de situatie te bekijken. Het kostte haar misschien wel tijd, maar ze vond haar nek toch belangrijker.

Wren besloot nog een paar takken omhoog te klimmen, maar niet boven de drie meter uit. Daar begonnen de takken steeds dunner te worden, schaarser en fragieler. Het was niet dat ze nu 100 kilo woog, maar ze wist best dat haar ruwe bewegingen aan de ledematen van de boom haar niet in dank afgenomen zouden worden. Ze streek haar haren uit haar gezicht en positioneerde zichzelf op de enige tak die nog dik genoeg was om haar zeker weten te kunnen houden. Ze hield niet van risico's als het om haar eigen leven ging.
Zodra ze zichzelf geparkeerd had grijnsde ze naar beneden, zwaaide naar de leraar. 'Mag ik naar beneden met een beetje hulp van de elementen of moet ik dat óók nog zelf doen?' vroeg ze, in een klagerige toon, maar met een grote hint van blijdschap erin. De grijns op haar gezicht was groot door de adrenaline kick (klein, maar fijn) die ze had gekregen van deze workout. Het voelde vertrouwd, het voelde goed. Ze zwiepte wat met haar voeten, wachtend op het antwoord. 'Oh, en wat is m'n cijfer?' Ze onderdrukte de neiging haar tong naar hem uit te steken. Anders zou ze hier straks nog moeten blijven zitten tot hij weg was en tja... dat was niet hoe ze deze dag voor zich gezien had.

Hét moment dat hij kon niksen en de leerling het werk zien doen… Ach… wat was een leerkracht zijn toch geweldig… Een ander zien zwoegen en jij hoefde enkel maar te zeggen geslaagd ja of de nee… Eenmaal dat dit kleine meisje een boom had uitgezocht stak hij een sigaretje aan. Ergens dacht hij wel wat simpel over vrouwen, maar dat beeld werd al snel veranderd. De lag die zij had, was een die hij herkende van zijn tijd. Een lichte frons kwam op zijn gezicht… ze was dus een type zoals dat… meer een kwaaddoener dan een serieuze student.

Hij bekeek haar manier van klimmen, het ging goed een enkele nadeel had hij gezien, de gebruikte de barst in plaats van de stompen. Iets waar je soms wel mee moest oppassen. Bij het zien van de voet die soms slipte maakte hij een kleine tsk bij zn woorden, hij kwam toch meer onder de boom staan waar zij bezig was… mocht er wat gebeuren, moest hij haar opvangen… Nu dat hij erbij na dacht.. misschien had hij wat verzekeringswerk mee moeten nemen… moeten vermelden dat ze goeie grip schoenen moesten aandoen… Gympies hadden vaak weinig grip… Even schudde hij zijn eigen hoofd door de fout die hijzelf gemaakt had… Gym en survival waren twee dingen apart die hij iets had gecombineerd…
Toen de kleine bovenin was ,zag hij de hoogte. Dit was de eerste die in no-time zo boven was zonder takken te breken. “Je moest zelf beneden komen, ik zei niet hoe… Wees creatief!” Hij had de opdracht gezegd, zelf beneden komen en geen speciale manieren eraan. Je was dus zelf vrij om te gaan zoals je wilde. Zolang je maar beneden kwam.
“ Het cijfer weet je zodra je beneden bent!” Riep hij naar boven en ging iets aan de kant voor mocht ze springen… Wel hield hij haar goed in de gaten… Naar zijn idee waren types zoals haar soms nog wel eens…. Roekeloos.

Eenmaal dat ze veilig beneden was vertelde hij haar dat ze voor dit onderdeel een 9 was en legde daarbij ook uit hoe het kwam dat ze dat cijfer had. “Je was snel, je zag hoe je moest staan, waar je moest staan en had de boom ermee niet beschadigd. Echter had je twee punten… Je gebruikte de barst. Je haakte je vingers ertussen, als je pech heb kan de bast onder je hand afvallen waardoor je geen grip meer hebt, zorg dat je de stompen gebruikt zoals deze…” Hij liep naar de boom toe en liet een stomp zien van een eerder afgebroken tak. “De basis hiervan is en blijft altijd sterk… Je kan daar beter om hoog trekken dan de barst zelf… De andere punt komt van mijzelf af… “ Hij was eerlijk… “ Ik heb het niet afgetrokken van het cijfer. Het feit dat je schoenen af en toe glipte kwam door de zool.. Zorg dat je, als je gaat klimmen goeie schoenen ervoor aan hebt… Dit was mijn fout maar een les voor jou ook.” Vermelde hij. “Je cijfer word gedeeld met het spoorzoeken.. Ik ga je een paar tekeningen laten zien van dieren…  ik vertel je zo in theorie hoe je ze kan vinden, wat welk is…En wat je zelf moet doen is een spoor zoeken, vermelden welk dier en welke richting… dit moet je 3x doen, daarna heb je jouw eind cijfer. “ even een korte pauze zodat ze dit allemaal in haar op kon nemen. “Zijn er verder vragen of mag ik beginnen?” Klonk hij en ademde de rook van z’n peukie uit weg van haar.

Woosh, daar ging ze! Wren voelde zich goed, vreemd genoeg blij met het idee dat er iets gelukt was in de les. Het boeide haar niet als iets niet lukte, maar blijkbaar was succes een gevoel dat daar helemaal los van stond. Hoe ze zich voelde was prima te zien aan de brede grijns die het meisje op haar gezicht had toen ze vanuit haar fijne, hoge positie naar de leraar beneden haar keek. Nou, kom maar op met het cijfer! Toen ze hoorde dat ze daarvoor eerst naar beneden moest komen liet ze even een zachte zucht aan zich ontsnappen en liet zichzelf toen gewoon van de tak afglijden. Dit mocht er nogal suïcidaal uitzien, maar Wren had enige macht over de Negatieve en Lucht-energieën. En dat betekende dat deze kleine duivel de zwaartekracht kon beïnvloeden.

Wren bewoog nonchalant haar hand wat terwijl ze naar beneden suisde, paste het zwaartekrachtsveld direct onder zichzelf en om haar heen aan. Het was goed dat Mr. Delia opzij gestapt was, anders had hij nu voor de helft in haar veldje gestaan. Ze merkte gelijk dat, nu ze de kracht van haar veldje opvoerde, haar snelheid afnam. De afstand naar de grond was maar heel kort, dus ze had snel moeten zijn. Maar dit keer bezorgde Wrens roekeloosheid haar geen problemen; ze dreef op een rustig tempo het laatste stukje naar beneden, onder invloed van een verlaagde zwaartekracht. Zodra ze weer naast de leraar stond, hief ze rustig haar veldje op en keek de man aan terwijl haar lange haren weer netjes over haar rug en schouders gingen liggen. Met elementen spelen was altijd leuk.

'Yes!' riep Wren enthousiast, en ze stootte haar vuist de lucht in. Een negen! Dat ging ze aan haar moeder vertellen, dan kreeg ze zeker weten een verhoging in zakgeld. Omdat ze zo tevreden was met haar cijfer kreeg ze het zelfs voor elkaar nog een beetje te luisteren naar de uitleg van de leraar. 'Oh ja, inderdaad, de stompjes! Dat is een goede. En ik zal op de schoenen letten hoor, promise!' grijnsde ze hem toe.
Wrens aandacht bleef echter niet lang bij de waarschuwingen van de leraar; ze gingen al door naar het volgende onderdeel. Spoorzoeken. Nou, dat ging wat worden. Wren was geen fan van door de modder kruipen, maar ze zou het er maar bij laten. Als ze hier nou eens een 6 uit kon slepen, dan was alles prima.

'Begin maar!' Meldde ze aan de docent. Hier midden in de wildernis zou er toch niet ineens een koffiestandje zijn. Ze kon beter opschieten en dan terug gaan naar de school, waar ze zichzelf zo vol met koffie zou kunnen gooien als ze wilde. 'Wat voor beesten zitten hier allemaal? Ik heb geen zin om op gegeten te worden,' informeerde ze de leraar. Het was niet alsof ze voor de lol op beren ging jagen. Misschien een hert ofzo, prima, konijnen, eekhoorns, al dat soort zooi. Zolang het haar niet zou bijten vond Wren het prima. Wie weet wat voor nare ziektes die dingen met zich mee droegen. Nee, bedankt, Wren was en bleef een verwend, stads meisje. Planten en bomen waren prima, maar met dieren (exclusief katten) had ze nou echt helemaal niets. Dus, concludeerde het meisje, laten we maar snel beginnen! Dan was ze er ook zo weer vanaf.