Soms kwam er een moment dat een man moest kiezen. Kiezen tussen de slimme, tevens de veiligste keuze, of de juiste oerdomme keuze. En er was een groots man voor nodig om de goede keuze te maken. De keuze die er op neer kwam dat hij het beruchte blauwe gevaar rechtstreeks uitdaagde. Met een taartgevecht. Iets wat Wren vast op de een of andere manier om zou buigen naar een oorlogsmisdaad en een reden om wraak op hem te nemen, tja, je weet hoe vrouwen zijn eh. Maar hij was een idioot met te veel lol in het leven om daar bang voor te zijn en zij was stiekem veel te grappig als je haar uitdaagde, dus hij deed het gewoon. Dumpte Wren's gezicht in de slagroom, net toen zij op een diplomatieke wijze deze dubbel genante situatie op probeerde te lossen. #yolonoragrets

Oeioei, ze leek wel te koken van woede. Haar rode wangen contrasteerden nogal met haar haren en het totaalplaatje bezorgde Allen nog een lachbui. Maar ze bleef maar staren. Hij had niemand vermoord ofzo. ''Weet je, ze zeggen dat het goed is voor je huid, slagroom,'' probeerde hij de situatie nog zeer tactvol te sussen. En toch gooide ze. Allen opende zijn mond nog, grappend. Om de sfeer weer luchtig en gezellig te maken. Het leek niet te werken. Ze bleef maar door gaan. Als een stoomwals op volle snelheid verpletterde ze zijn dromen. ''Nee, Wren, dat is zonde van de taart!'' Zelfs al was het slechts een simpele cakebodem, hij hield van taart in alle vormen, soorten en smaken. Dit misbaksel werd echter aan stukken gereten door Wren's klauwen en was reddeloos verloren. Dat Wren maar boos bleef vond hij niet leuk, nu stelde ze zich gewoon aan. Ze rende op hem af en hij liet de zielige restjes taart maar gewoon los om zijn handen vrij te maken. ''Oh, kóm op, het was maar een grapje,'' klonk het nu dan ook een stuk geïrriteerder. Zijn handen klemden zich om Wren's schouders heen en duwden haar van zich af, op armafstand. Toch kon hij niet voorkomen dat enkele slagroomklodders over zijn natte kleding sproeiden. ''Waarom wordt je altijd zo boos?'' vroeg hij haar, beschuldigend. Zo was er geen lol meer aan.

Het was gek hoe iets heerlijks zo ranzig aan kon voelen wanneer het op je gezicht spetterde. De klodders slagroom en de brokken taart zagen er absoluut niet appetijtelijk meer uit. En Wren was ook echt niet te pruimen wanneer ze zo ontzettend ziedend was. Ze gedroeg zich zo onredelijk! Ja, ok, hij had haar in de taart geduwd, maar dat was gewoon tophumor. Het was niet Allen's grootste talent om zich in iemand anders standpunt te verplaatsen, zeker niet als hij het zelf volkomen grappig vond.

Maar nu hij Wren tegengehouden had in haar slagroom-kamikaze-aanval leek alle fun uit de ruimte weg te sijpelen. Wren keek hem niet eens aan terwijl ze antwoord gaf. ''Maar,'' stamelde jongen. Deze verklaring was te hoog gegrepen voor zijn puberbrein om te begrijpen. Ze voelde zich niet serieus genomen. Omdat hij haar als een gelijkwaardige zag? Als een vriend, waarmee hij kon dollen, in plaats van als een girly girl waarop hij enkel indruk wilde maken en mee wilde sjansen.
Kom op, Allen, denk. Denk! Er zat vast een logica achter. Toch? Zelfs een meisje zou niet zonder reden zo kwaad worden. Toch? Of was ze soms in die tijd van de maand… Ja. Dat moest het wel zijn! Allen's blik lichtte op zodra hij die geniale ingeving verwerkt had. ''Ja, ja, ik snap het.'' Dit was echt heel slim van hem, bedacht hij. Want vrouwen moest je over het algemeen sowieso maar gewoon gelijk geven in een discussie, maar wanneer ze ook nog eens létterlijk bloed-chagrijnig waren kon je maar beter geen risico's nemen. Het was tijd om groot geschut in te zetten om de situatie te kalmeren. ''Wil je soms een stukje chocoladecake om het goed te maken, Wren?'' vroeg hij daarom terloops. Het perfecte geheime wapen.

Geniusss

Vrouwen hé. Dat was zo ongeveer het resultaat van Allen's denk proces. Vrouwen waren ontzettend emotioneel, zeker wanneer ze hun maandelijkse bezigheden hadden en op zo'n moment had ruzie maken helemaal geen zin. Dan kon je maar beter gewoon een stukje chocolade aanbieden als vredesgeschenk. Dus toen Allen dat opperde keek hij Wren hoopvol, maar tegelijkertijd op zijn hoede voor een nieuwe vulkaanuitbarsting, aan. En het plan werkte gewoon! Chocoladecake. Waar hij dat vandaan ging halen wist hij nog niet helemaal, maar dat was een volgende stap in zijn plan. Improviseren, niet vooruit denken.

Wren vroeg hem met een lachje of hij haar zou trakteren. ''Ja, natuurlijk?'' antwoordde hij, met een aarzelend vraagteken aan het einde van zijn zin. Hij had hier niet echt ervaring mee en de totale meegaandheid die hij nu als tactiek gebruikte voelde nog erg onwennig aan. ''De voorraad hier is op, maar we kunnen naar het centrum gaan naar een café, toch?'' Eerst toestemming vragen, voordat hij op haar lange tenen trapte op de weg naar buiten en ze weer zo aangebrand zou reageren. Het was immers nog steeds code oranje.

Toen Wren voorstelde dat hij zijn grap nog eens moest uitproberen keek Allen haar een beetje vreemd aan. Dit klonk bijna als een valstrik van een irrationele Astral, om hem weer iets verkeerds te laten zeggen. Sommige Astrals zochten ook altijd een reden om boos te worden. ''Ja, ja,'' wuifde hij haar voorstel luchtig weg. ''Laten wij eerst maar eens gaan, hoe eerder de cake er is, hoe beter. En dan kunnen wij gezellig.. praten.. Samen.'' Hij zou haar superduper serieus nemen en ze zouden een goed gesprek hebben en hij was echt een genie dat hij dit zo bedacht had. Zo zou hij hun vriendschap wel weer repareren.

Had hij maar een pen en een notitieblok; een stomp potloodje en een servetje; iets! Hier moest hij echt aantekeningen bij maken, wanr dit was echt een wonderbaarlijk succesvol verhaal van hoe een dappere Host een monsterlijk wilde PMS meid temde. Met cake. Geen wonder dat vrouwen zo stereotypisch in de keuken thuishoorden, met de belofte van voedsel hield je ze zo onder de duim. Ludwig zou er niet al te blij mee zijn dat hij zijn clientèle meenam naar een café, aangezien dat betekende dat ze niet hier aten. Maar wat moest hij dán? De enige cake die hier op voorraad was was door gretige handen kapot gescheurd en gebruikt om Astrals mee te besmeuren.. Hij had geen keuze. En daarbij was de chocolade cake van de Buffalo Bistro onwijs lekker, met vloeibare kern, drie porties slagroom en vanille-ijs en ontelbaar veel calorieën. Ideaal voor een jongen in de groei, die zo ongeveer elk moment van de dag wel open stond voor vet voedsel.

Dat Wren nog even langs haar kamer wilde interpreteerde Allen meteen als nog een bevestiging van haar maandelijke probleempje. Wren was te stoer voor modeprobleempjes zoals een gescheurde broek, toch? Vooral omdat ze naar beneden keek, jeweetwel, naar 'daar beneden'. Ze moest vast ietss doen voordat ze weg konden. Niet dat hij er al te veel van af wist, moest hij tot zijn schaamte bekennen. De voorlichtingsstrategie van zijn ouders kwam neer op: Luister maar naar je broers, zij weten wel hoe dat allemaal gaat en kunnen het makkelijker uitleggen. En dat betekende dus dat er vrij weinig aandacht werd besteed aan de daadwerkelijke mechanismen en hormonen, maar wel werd geconcludeerd dat vrouwen gewoon tijdbommen werden, die enkel met chocolade onschadelijk gemaakt konden worden. En dat was ook makkelijker en minder vies, want denken aan die hele ramp die meiden elke maand door moesten maken was maar smerig. ''Is goed. Neem je tijd voor wat je moet eh doen. Dan pak ik m'n fiets en zie ik je bij de poort.'' Wren kreeg vrij pad. Allen had het idee dat hij zich niet hoefde te haasten, dus liep hij eerst nog even door de ruimte van de hostclub. Met zijn voet schopte hij de grootste brokken cake bij elkaar, maar toen hij geen makkelijke manier kon bedenken om het op te ruimen liet hij dat maar voor wat het was. Hij stapte op een slagroomvlek, glibberde een stukje en liet de rotzooi dan achter.

Allen kon meteen naar de stalling toe, hij had alles wat hij nodig had al in zijn broekzak. Sleutels, geld en aftands mobieltje. Dus nu hoefde hij enkel zijn barrel fiets als een koets voor te rijden en te wachten tot Wren haar probleem had opgelost.