Zo. Er was dus een Host Club. Het was iets voor meisjes die over jongens wilden kwijlen en die teveel tijd over hadden, tijd die ze overduidelijk niet in léúke dingen staken. Wren viel in geen van deze twee groepen. Maar toch was ze onderweg naar de kwartieren van de Hostclub in haar tussenuur. Hmmm.. Verklaring hiervoor? Tja, Wren hoorde dan wel niet in de eerder genoemde categorieën, maar ze viel wel in een andere soort categorie die ook bijzondere interesse vertoonde in hostclubs. Meisjes die maar al te graag als prinsessen behandeld wilden worden, of ze het nu waren of niet. En ja, dat was een label dat gemakkelijk op Wren geplakt kon worden.
Het meisje liep dan nu ook, met wat geld in haar hand geklemd, vrolijk richting de lagere delen van de school. Kom maar op met die gastvrijheid, ze wilde wel eens zien hoe goed die gozers daarin waren.

Zelfverzekerd opende ze de hoge deuren, bijna alsof ze een Wild Western pub inliep. Ze miste nog net de sporen aan haar schoenen en de geladen revolver aan haar riem. Wren keek even om zich heen en zocht een plek om het geld neer te gooien, maar aangezien ze nog niemand zag om het te innen besloot ze het bij zich te houden. Misschien moest die host zelf het wel innen, wie weet? En anders gratis, vond zij ook prima.
Nou, bij wie zou ze eens gaan zitten? Een kleine frons verscheen op haar gezicht. Hier had ze nog niet over nagedacht. Sowieso was het verwarrend om iedereen in pak te zien; ze leken ineens zo op elkaar! Het zou verboden moeten worden.

Hmmm.. werkte Allen hier niet? Ze zag hem alleen nog niet en om eerlijk te zijn wilde ze ook niet naar hem toe, omdat hij haar waarschijnlijk alleen maar uit zou lachen. De stoere Wren, in de kelder om zich een kopje thee in te laten schenken. Tja, Allen wist ook wel dat Wren als niets anders dan een keizerin behandeld wilde worden. Maar de gok om op haar eerste visite hier al uitgelachen te kunnen worden.. die nam ze niet. Een andere kleur haar ving haar blik en ze kneep haar ogen even halfdicht, probeerde op die persoon te focussen. Was dat niet haar geliefde Xavier? Haha. Muhahaha. Dat kwam goed uit.
Wren begon naar de persoon toe te lopen die volgens haar Xavier was en plofte aan zijn tafeltje bij een stoel neer. 'Heeeeey, wie hebben we hier,' zei ze opgewekt en blij, hoewel haar lach een slagje gemener was. Ze kon zich wel voorstellen waarom Xav hier was; keiharde cash. Er zat geen greintje oprechte charmantheid in de jongen. Wren was wel benieuwd hoe nou net hij dit werk zou doen; van bijvoorbeeld Hero, die hier ook scheen rond te hangen, kon ze zich nog wel wat inbeelden. Die probeerde al zo smooth te doen. Maar Xavier was een donker wolkje, hoe deed die dat? Wren hield zichzelf tegen om niet opgewekt in haar handen te wrijven. 'En, krijg ik thee van je?' merkte ze liefjes op tegen de jongen tegenover haar. Kom maar op.

[Sowieso met dearie Xav~]

Aha. Het wás Xav! Wren kon haar geluk bijna niet op, wat ook uit haar blik af te lezen was toen ze op de stoel bij Xav's tafeltje plofte. Vrolijk groette ze hem, kreeg een bijna (so close) even lieve begroeting terug. 'Danku, danku,' grijnsde ze naar Xav, zijn wat gemene opmerking negerend. Hij wist dat ze niets liever wilde horen; het betekende dat haar aanwezigheid het gewenste effect had. Wren ging wat rechter zitten en streek haar jurk glad, waarna ze als een échte prinses om thee vroeg. Of ja, dat was het plan. Ze was nog niet zo goed in zijn wat ze wilde zijn, maar ach, ze zou het stereotype wel aanpassen. Wie maalde daar nou om. De sproeterige jongen leek niet van plan zomaar op te geven en keek haar recht aan, vroeg zonder omhaal om geld. Ha. Dit was leuk, Xav speelde mee. Kijk, daarom hield ze nu zo van deze jongen. Een chagrijn tot op het bot, verschrikkelijk voorspelbaar, amusant om te pesten. Ze snapte wel dat sommige meisjes helemaal gek werden als ze die duistere blik zagen; het was te hilarisch voor woorden.

'Maar natuuuuuurlijk,' zei Wren, die zonder omhaal een twee muntjes (één van 1 en één van 2) op het tafeltje liet vallen. Ze schoof de muntjes toen tot op het randje van de tafel, helemaal naar Xav toe. 'Dan krijg ik nu toch wel thee van je, Xaaaav~' zei het meisje plagerig. Ah, hij moest eens weten dat ze dit alleen maar deed omdat ze hem mocht. Wren had rare manieren om affectie te laten zien, rare hersenkronkels die haar lieten besluiten of ze iemand mocht. Zo mocht ze vaak Astrals die meteen aardig tegen haar deden totaal niet, terwijl oude brompotten als Xavier gelijk in de favorietenlijst kwamen. Maar kom op, je deed toch alles voor die irritatie die van zijn gezicht af te lezen was?
'Hop hop, je gaat me niet laten verdrogen,' commandeerde Wren met een grijns. Ze keek toe en wachtte tot haar allerliefste verzoek uitgevoerd zou worden. Haha, het kostte misschien geld, maar voor dit vermaak zou ze een baantje gaan zoeken. 'Dus, Xav,' zei ze wat later, 'Ik zie dat jij je roeping gevonden hebt! Flirt,' zei ze, lachtte iets te hard om het nog een aanstekelijk, liefelijk lachje te laten zijn. 'Ik moet zeggen, dat pak staat je bééldig! Nooit geweten dat je zo romantisch was..' Ze was nu gewoon een beetje aan het vissen, probeerde op verschillende manieren een reactie uit te lokken. Ze wist dat het te duidelijk was, dat Xavier het gelijk zou zien; maar ergens hoopte ze dat hij er desondanks alsnog op zou reageren. Want voor die reactie deed ze het uiteindelijk.

Ah, please! Dit was het vermaak dat ze zo hard nodig had, meer vermaak dan ze had durven hopen toen ze naar de hostclub kwam. Wren vond het heerlijk om voor een paar euromuntjes commando's uit te mogen delen aan de jongen die haar eigenlijk zou willen wurgen als ze dat deed. Maar ja, dat mocht alleen buiten werktijd. Maar Xav was niet de persoon die gauw opgaf - wat het amusanter maakte voor Wren, over het algemeen - maar nu was ze toch wel echt verrast. Hij kon het gewoon.
Dat hele hostgedoe, het rolde over zijn lippen. Misschien wat geforceerd, maar je zag Wrens wenkbrauwen wat omhoog gaan in verbazing, toen Xavier de oh zo gehaatte woorden uit zijn keel perste en zelfs vrij duidelijk hardop uitsprak. Wow. Misschien had ze hem onderschat. Prinses, ja hoor. Dat was een rangetje te laag voor Wren, maar daar begon ze de volgende keer wel over. Nu moest ze even deze nieuwe indruk op zich in laten werken. Xav was deep, deep down een gentleman?

Toch kon ze het niet laten nog wat opmerkingen te maken met haar hatelijke toontje, dat door Astrals die haar niet kenden gemakkelijk als aardig opgevat kon worden. Wren had, als ze hard haar best deed, de capaciteit om een gemene grap te maken en het te laten klinken alsof ze dat per ongeluk had gedaan. Maar iedereen die haar langer dan een dag kende, wist al dat dat nooit zo zou zijn. Wren wist vaak maar al te goed wat er uit haar mond kwam, en ze genoot ervan.
Aha! Betrapte ze hem daar op sarcasme? Hoewel Wren Xav liet praten en thee liet pakken zonder iets te zeggen, was er aan een kleine triomfantelijke uitdrukking op haar gezicht te zien dat ze huis wel merkte dat Xav hier nog niet zo goed in was. Sarcasme zat in hem ingebakken en het leek er niet zomaar uit te gaan. Maar wacht, dat spelletje kon zij ook spelen. De pérfecte gastvrouw. 'Vriendelijk bedankt,' grinnikte het meisje, toen ze het kopje aanpakte. 'Wat thoughtful van je, het servies past bij mij! En er zitten rozen in, hoe wist je dat dat mijn favoriete bloem was~' Wren deed haar best oprecht blij en verrast te klinken, maar het lukte niet helemaal. Dit was geweldig. Ze loog niet eens; rozen waren echt haar favoriete bloemen, niet alleen vanwege de gemene doornen. Ze nam een slokje van de thee, ervan overtuigd dat Xavier haar wilde vergiftigen. Maar tot haar grote verbazing smaakte de thee nog lekker ook. Indrukwekkend, fronste ze, tegen zichzelf. Diepe wateren en stille bodems, of hoe ging die uitspraak?

'PFFFFT,' lachtte Wren, met haar lippen op elkaar gedrukt om er geen thee uit te laten ontsnappen. JA HOOR. Xavier vond dit geweldig, met de schoonheden van de school. Snel zette ze haar kopje maar neer, om te voorkomen dat ze het over zichzelf heen zou gooien. 'Ahaha, ja, haha, ik snap het,' zei ze, wreef even een denkbeeldige lachtraan uit haar ogen. Hilarisch. Oh wacht, shit, ze probeerde een perfecte gast te zijn. Dat was heel even mislukt, maar gewoon die toon en dat hoofd.. Ze had het niet meer.
Wren wilde net naar haar thee reiken toen ze ineens iemand aan haar haar voelde zitten. Gelukkig was haar haar lang genoeg om haar nog soort van recht te laten zitten, in ieder geval werd ze nog niet over het tafeltje gesleurd. Met een gealarmeerde blik keek ze Xavier aan, verwerkte zijn woorden wat later. Dus dit vonden andere meiden romantisch? Oh. Misschien moest ze dat dan maar onthouden ofzo. Xavier leek zijn perfect host rol weer teruggekregen te hebben, noemde haar zelfs lief. Hij was in de flow. Wrens ogen gleden naar haar haren, ergens bang dat Xavier die hele pluk er gewoon uit zou trekken. Even twijfelde ze. Nog meer pesterige opmerkingen maken..? Ach wat, hij had haar haren toch al vast en hij was op werk. Risico's nemen was toch haar ding.

'Nou nou, ik moet toegeven dat je wel wat in huis hebt voor deze baan,' gaf Wren, nadat ze zichzelf gerustgesteld had, toe. 'Niet huilen hoor, je weet dat ik je nooit zou beledigen,' zei het meisje. Moest ze zo casual mogelijk uit haar theekopje proberen te drinken? Ja, tuurlijk! Ze ging het gewoon proberen! Al ging het wat awkward omdat ze eigenlijk haar hoofd niet zoveel durfde te bewegen nu Xav haar haren in zijn handen had. Je wist het nooit, ze moest uitkijken.. Maar om een rustig postuur te behouden besloot ze het maar gewoon te doen en nam de meest awkward nip uit een kopje thee die in de geschiedenis van theedrinken gedocumenteerd was. Smooth, Wren. Ach, ze had het zelf nooit door als ze er als een sukkel bij zat.
Wren besloot dat ze er zo ondertussen wel genoeg van had en zette haar kopje neer, waarna ze glimlachend naar Xav keek. 'En, hoe romantisch wil je vandaag zijn?' zei ze, glimlachte vrij schattig voor haar doen. 'Je hebt wel wat te bewijzen aan mij, met al die claims die je maakt.' Tja, Wren wilde hem nog een beetje latten flipperen als een vis die niet kon wennen aan zijn waterloze territorium. Hoe goed hij zich ook aanpaste, ze was in dit soort gevallen een bloedhond; er waren openingen in de verdediging waar ze nog wat mee kon. Terwijl ze sprak legde ze zacht haar hand op zijn hand, hoewel ze daar haar arm wel voor moest uitrekken. Damn, sinds wanneer was haar haar zo lang? Ze hoopte dat ze hem zo een beetje zou verrassen en begon rustig tegen zijn vingers te tikken, probeerde haar haren los te maken. Als hij nu een beetje schrok van die plotse affectie, zou ze nog wel eens succes kunnen hebben. Op dit soort momenten merkte je dat Wren wel degelijk meer IQ had dan een aardappel, maar dat het er gewoon op school niet uitkwam. Maar in deze situaties, als ze echt een uitdaging voelde. Reken dan maar dat ze alles gebruikte wat ze tot haar beschikking had. 'Vertel me eens over al die mooie prinsen en prinsessen die bij jou langskomen,' zei ze plagerig. Hoe mooi zou hij dat onder woorden gaan brengen?