Aiko was niet van plan geweest zo ver weg te gaan van de school. Nee, ze was enkel van plan geweest van de natuur te genieten. Van de flinke bries die door haar lange zwarte haren waaide en van het gefluit van de vogels. De lente was duidelijk aangebroken. Haar hand zat nog steeds verbonden in een mitella, ze werd zo nu en dan wel iets beter in het helen van zichzelf, enkel kwam ze niet verder dan de pijn verzachten. Die dag had ze haar eerste les in watersturen gehad. Het bewegen van het water zodat ze er later mee kon helen mocht het nodig zijn. Enkel was het een niet al te makkelijke les voor haar gehad. Meestal zou ze het namelijk met twee handen doen, en ze had er enkel een die ze kon gebruiken.

Gelukkig werd het haar dan ook niet kwalijk genomen, en werd ze niet ontmoedigd. Soms miste ze haar kleine gemeenschap met de weinige spullen. Ze waren wel eens waar geen monniken enkel gedroegen zich wel zo. De bergen in Iriolis waren misschien niet de prettigste plek om te wonen, tenminste dat dachten te meesten. Enkel het waren prettige gemeenschappen, die vergevingsgezind waren en als familie van elkaar opgroeiden. Ze had nooit echte broers en zussen gehad, maar zag enkele van de andere dorpsbewoners als haar broers en zussen.

De kliffen die in de buurt van het strand waren, gaven en prachtig uitzicht. Ze keek rond terwijl ze de haren uit haar ogen probeerde te houden. Uiteindelijk gaf ze het maar op en bond haar haren in een hoge staart. Ze duwde de pony rustig uit haar ogen en ging onder een van de kliffen zitten voordat ze in een lotushouding haar ogen sloot. De wind woei zo nu en dan onder de klif door enkel vond ze dit een goede plek, redelijk verscholen van de rest van de Astrals, iets waar ze van hield. Met een rustige diepe ademhaling voelde ze de rust in haar lichaam wederkeren. Zodat ze zich enkel van de natuur bewust was.

Ze wist niet hoe lang ze er al gezeten had, enkel merkte wel dat er een klein laagje zand over haar voeten lag. Het weer was nog niet omgeslagen en mooi. Ze stond langzaam op terwijl ze de zand van zich af veegde, de wind was niet gaan liggen, en Aiko keek op naar de ruwe kliffen. Ze bekeek alles tot in detail, tot de mossen aan toe. Voordat ze zich omdraaide en over het strand begon te lopen. Gewoon op haar blote voeten, ze kon zich toch wel weer omkleden en douchen als ze weer op Rikka High was. Een meisje die ze wel wat vaker op Rikka High op de gangen had gezien, zag ze in de verte wel. Net als haar zag ze er redelijk verwaaid uit. Ze ging iets sneller lopen, totdat ze ongeveer bij haar was. 'Hoi!' Zei ze zachtjes op een verlegen toon, waardoor haar stem nauwelijks boven de flinke bries uit kwam.

Victoria (sorry voor de laatheid, had even wat meer te doen dan verwacht)

Een arrogante blik was meteen op haar gericht, waar Aiko rustig naar keek. Haar blik was ietwat vrolijk en verward, ze begreep nooit iets van de arrogante persoontjes en vond ze ook vaak een tijdsverspilling. Als iemand arrogant wou doen moest die het weten. Ze zou er zo weinig mogelijk aandacht aan besteden. Een muurbloempje dat was ze misschien, enkel dat kon haar ook weinig schelen. Liever een muurbloempje en in balans dan een aandachtschreeuwer. Het andere meisje bekeek haar van top tot teen, ze was toch geen paard dat gekeurd diende te worden? Maar ze besloot er maar niet op te zetten en keek het andere meisje vriendelijk aan. 'Hallo.' Klonk er kil waarna de ander haar armen om haar heen sloeg en haar intimiderend aan keek. Aiko wou liever niet weg kijken enkel deed ze dat al wel snel. Dit was dus de verkeerde persoon geweest om aan te spreken. 'Goedendag.' Was het enige wat ze de ander met een klein glimlachje toewenste, voordat ze zich omdraaide en rustig door het zand weg liep. Ze bond haar staart nog eens goed op hoog op haar hoofd waardoor haar lange haren niet helemaal tot midden rug kwamen en luisterde naar de geluiden van de zee. De ander mocht dan misschien niet op haar gemak hier zijn, enkel vond zijzelf dat prima. De zee was een van haar favoriete plekken, had ze dan nu ook besloten. Zolang er water en natuur aan te pas kwamen was zij gelukkig. Dus negeerde ze de ander maar, die had blijkbaar haar aandacht niet verdiend. Dat was ook iets nieuws voor Aiko. Normaal was zij de verzorgende en allemansvriend in ieder geval in haar dorpje. Tja, als het hier niet gewenst was, kreeg ze vanzelf wel een andere plek in de groep.

-sorry kort..

Het roodharige meisje leek haar toen ineens nodig te hebben dus draaide Aiko zich rustig om en keek haar met kalme ogen aan. 'Hee! Weet jij de weg terug naar Rikka High?' Riep ze haar toe. Aiko knikte even langzaam. 'Ik weet welke trein ik moet hebben, als dat is wat je bedoeld?' Ze had zelf expres opgeschreven welke trein ze kon pakken wou ze terug gaan, ze schudde haar hoofd even en haalde het elastiekje nu met een zucht uit haar haren. Ze vond een staart dragen meestal toch niet zo fijn, en ook al was de wind hard, ze had nu haar haren toch liever in haar ogen. Ze zuchtte diep terwijl ze nadacht over het feit dat het meisje echt een rijkeluiskindje was. Alsof iedereen echt stond te springen om haar te helpen. Ze was echt niet beter dan een gewone burger! Aiko keek haar aan, meestal vond ze dat soort kinderen net kriebelige insecten. Irritant en onnodig om lang bij je te houden. Een rustige diepe zucht kwam dan ook over haar lippen, alweer.