GENERAL

[ NAME ] Dave Cameron
[ GENDER ] Man
[ AGE ] Zestien jaar
[ ELEMENT ] Vuur
[ ENERGY ] Positieve energie
[ YEAR ] Derdejaars
[ BIRTH PLACE ] Iriolis

APPEARANCE

[ HAIR ] Blond en kort
[ EYES ] Groen
[ LENGTH ] 1m78
[ BUILD ] Gemiddeld BMI, niet erg gespierd en niet erg opvallend
[ CLOTHES ] shirt en spijkerbroeken
[ SPECIAL ] X

PERSONALITY

Dave is best wel cool. Je zou het niet zomaar zeggen als je hem kent, maar op het eerste gezicht doet de stoere zonnebril wonderen. Verder gedraagt hij zich ook wel sarcastisch naar Astrals om ze een beetje bezig te houden, zodat ze meer met hem bezig zijn dan met zijn gewoonten. Zodra je echter langs al die brillen en houdingen bent, dan kom je erachter dat Dave helemaal niet zo cool is; hij is eigenlijk meer sneu. Voor hemzelf is dit niet zo: hij ziet het hoarden niet als een probleem en heeft de obsessieve gedachten geaccepteerd voor wat ze zijn. Zolang hij zich houdt aan die compulsies en tics is er niets aan de hand en kan hij zichzelf zijn; redelijk sociaal, graag onder Astrals en echt niet te beroerd om het gesprek te beginnen. Wanneer hij zichzelf even niet in de hand heeft, zie je zijn andere kant. Stil, teruggetrokken, niet van plan iemand bij zich in de buurt te laten. Dave kan niet voorspellen wanneer zo’n bui toeslaat, maar het maakt hem een compleet ander persoon. Op zo’n moment is hij onzeker, maar bovenal bang. Hij kan de gedachten die door zijn hoofd razen niet stoppen. Alles is zijn eigen schuld en hij had moeten zorgen dat zijn ouders niet gescheiden waren, de regen van gisteren is zijn schuld en al helemaal het feit dat hij zijn wekker verkeerd had gezet, daardoor valt de wereld uit elkaar..
Met andere woorden, de stoppen slaan door. Het maakt hem verschrikkelijk bang en hij rolt zich dan het liefst op onder de dekens. Wanneer dit niet het geval is, is Dave gewoon een chille gast die eigenlijk maar weinig vijanden heeft.
[ LIKES ] Spullen - Muziek - Dagen waarop het vroeg licht wordt
[ DISLIKES ] Weggooien - Praten over gevoelens en problemen - Astrals die hem te goed kennen

GESCHIEDENIS

Iriolis
Kleine Dave wordt geboren aan de grens van Iriolis, in een bescheiden huis met een bescheiden familie. Hij woont in meer stedelijk gebied, waar zowel Dirk als Roxy werk hebben. Zodra de baby geboren is pakt Roxy haar baan weer parttime op, om het gezin te ondersteunen. Dirk werkt fulltime en is niet vaak thuis. Toch houden de twee van het kind en proberen ze er zoveel mogelijk van hun vrije tijd mee door te brengen. Dave groeit rustig op; hij is wel een teruggetrokken kind, dat niet vaak uit zichzelf naar anderen toegaat en vaak in gedachten verzonken zit. Toch is hij daarnaast het typische kind dat aan alles en iedereen vraagt ‘wat’ iets is en ‘waarom’ het dan zo is en ‘hoe’ het dan wel niet werkt. Dave is pas stil als hij antwoord krijgt, vooral als hij kan luisteren naar een boeiend verhaal over hoe de wereld werkt. Hij is erg nieuwsgierig, maar angstig om alles uit te vinden. Vaak moet één van zijn ouders het eerste stuk met hem mee; de rest daarna doet hij helemaal zelf. Het zijn de eerste stapjes waar hij moeite mee heeft. Dirk is vrij weinig thuis en is ook vaak geïrriteerd als Roxy weer eens meer tijd aan Dave besteedt dan aan hem. Het is altijd Dave voor, Dave na. Hij weet dat het zo niet anders kan, maar het is een twijfel die steeds harder aan hem gaat knagen. Zijn vader vertoont bepaalde tics. Alles moet altijd recht liggen; er moet altijd een even aantal voorwerpen op tafel staan. Ook drinkt hij vaak alcohol om hiermee om te gaan, maar gelukkig is hij het soort persoon dat stil en filosofisch is als hij dronken wordt, niet agressief.

Lil’ Cal
Er lijkt echter nog niets mis in het huwelijk en als Dave drie is komt kleine Calvin ter wereld. Dave weet eerst niet wat hij ervan moet vinden, maar hoe ouder hij wordt, hoe meer hij de rol van grote broer op zich neemt. Waar Dave eerst zelf niets uit durfde te vinden, neemt hij nu vaak Calvin mee om dingen te laten zien die hij vroeger fascinerend vond. Hij wordt er niet veel socialer op: alleen met Calvin speelt hij veel. Zijn sociale vaardigheden zijn niet slecht, maar hij vindt het gewoon nog niet nodig met anderen om te gaan. Dave ziet ondertussen niet dat zijn vader en moeder langzamerhand steeds verder uit elkaar drijven, totdat de ruzies beginnen. Ruzies om niets; vooral Roxy die Dirk vertelt dat hij op moet houden met de drank en de tics en Dirk die dan weer terug schreeuwt dat het allemaal haar schuld moet zijn. Vaak sluit Dave zich op zijn kamer op, samen met Calvin, om te ontsnappen aan het geschreeuw beneden. Er vallen echter nooit klappen en verder dan elkaar doodzwijgen gaan de ouders niet. Ook gedragen ze zich naar hun kinderen nog steeds liefdevol en lijden ze niet veel onder de stress.
Tot het moment natuurlijk dat de scheiding aanbreekt. Het is een echte vechtscheiding; ruzies gaan door, er worden advocaten ingehuurd en Dave en Cal worden gedwongen om een keuze te maken. Dave is nu acht en Cal is vijf. Het hele breekpunt in het huwelijk is veroorzaakt door een affaire van zijn vader. Dave weet niet wat hij moet doen, wordt uiteindelijk bij zijn moeder geplaatst. Dirk heeft echter Cal omgepraat en voor hij het doorheeft verdwijnen niet alleen de spullen van zijn vader uit huis, maar ook zijn kleine broertje.

It’s in our genes
Iets wat Dave nooit geweten heeft, is dat zijn vader gediagnosticeerd was met OCD. Zijn moeder heeft het hem ook nooit verteld, het enige wat Dave te horen kreeg was dat hij steeds meer op zijn vader begon te lijken. Obsessieve compulsieve stoornis is een psychiatrische stoornis waarbij er obsessies, compulsies of beiden aanwezig zijn. Obsessies zijn terugkerende en aanhoudende gedachten of dwangen die iemand probeert te onderdrukken met andere acties. Hier komen dan de compulsies erbij: dit zijn herhalende gedragingen of mentale acties die uitgevoerd moeten worden, omdat er anders iets ‘mis zal gaan’. De obsessies en compulsies zijn tijdrovend en dienen geen ander doel. Op het moment dat het gedoe rond de scheiding begint en Calvin weggaat, wordt er bij Dave iets getriggerd. Het begint heel klein; de gedachtes in zijn hoofd worden steeds luider en naarder. Wat als Roxy ook zomaar weggaat en hem achterlaat? Wat als ze zonder een dak boven hun hoofd en niemand bij zich achterblijven? Hij ontwikkelt een angst voor alleen zijn en alles kwijtraken en deze gedachten worden zijn obsessie.
Doordat Dirk het huishouden heeft verlaten leert Roxy hem dat het belangrijk is goed op te letten wat je koopt, wat je weggooit, wat je kan hergebruiken. Ze vindt dit zeer belangrijk en Dave neemt de waarden over alsof ze zijn Bijbel zijn. Dit loopt echter al snel uit de hand. Zodra hij iets weg wil gooien, bedenkt hij zich weer wat zijn moeder erover zei. Hij kan niet zomaar iets weggooien. Als hij dat doet wordt ze boos en verlaat ze hem. En dan.. is hij alleen.
Dit is het moment waarop de knop bij Dave helemaal omslaat. De obsessieve gedachten worden niet zomaar onderdrukt en hij kan niet slapen, tot hij een compulsie ontwikkelt en deze ook braaf iedere dag uitvoert. Hij zal niet zomaar dingen meer weggooien. Hij zal zoveel mogelijk bewaren. Wanneer hij zonder goed na te denken iets weggooit of iets laat liggen, voelt hij zich onrustig worden en probeert hij op andere manieren te compenseren. Zo gaat hij dan alles wat hij heeft op willekeurige criteria rangordenen; de ene keer is het grootte, dan weer kleur. Als dit niet af is, kan hij geen oog dichtdoen en voelt hij zich erg onrustig. Deze compulsies blijven doorgaan en Dave ontwikkelt er op een gegeven moment zelfs een tic bij, waardoor hij soms bepaalde deuntjes moet tikken voordat hij weer verder mag.
In het begin is het allemaal niet zo erg en kan hij er prima mee omgaan, maar hoe erger het wordt, hoe angstiger het hem maakt en hoe slechter hij ermee kan stoppen. Dave heeft slecht inzicht. Hoewel hij doorheeft dat wat hij doet niet per se normaal is, ziet hij niet in dat hij eigenlijk hulp nodig heeft en vindt hij het hoarden wat hij ontwikkelt de normaalste zaak van de wereld. Zolang hij voor zichzelf een verklaring heeft, is het goed. Hij heeft genoeg inzicht om het van anderen te verbergen, maar zou nooit uit zichzelf hulp zoeken. Dave’s symptomen blijven redelijk stabiel, maar het wordt erger wanneer hij erachter komt dat zijn moeder het verbiedt dat Cal hen op komt zoeken. Hij weet op dat moment niet wat hij eraan kan doen, maar het is genoeg stress om zijn OCD te verergeren. Ook het feit dat zijn moeder erg beschermend over hem doet en hem eigenlijk verstikt maakt het er niet beter op.

Eldara
Dave blijft in Iriolis wonen tot hij naar de middelbare school mag. Hierna besluit zijn moeder echter te verhuizen: Dünya is enorm en reizen is een dure grap, vooral omdat ze eigenlijk wil dat hij ieder weekend thuis is. Dat zou alleen onmogelijk zijn als ze niet in de buurt wonen, dus verhuist Roxy met haar hele inboedel naar Amabelle. Ze moeten inleveren op ruimte, maar aangezien ze het grootste deel van de tijd alleen door zal brengen. Ze wonen nu in ieder geval bij Rikka High, een school die goed aangeschreven staan. Verder is Roxy ook hierheen verhuist om dichter bij haar familie in de buurt zijn. Toen ze met Dirk meeging, liet ze alles en iedereen achter. Nu heeft ze besloten dat ze weer bij hen wil wonen en dat ze toch toe was aan een nieuwe baan. Daarom is de keuze voor Amabelle snel gemaakt.
Het verhuizen is een grote klap voor Dave. In zijn basisschool jaren was het hoarden misschien nog vrij onschuldig, maar Roxy had wel door dat Dave veel te veel onnuttige spullen had. Blikjes, flyers, oude kleding die hij niet eens meer aankon. Met de verhuizing dwong ze hem dan ook al deze spullen achter te laten en alleen het hoognodige mee te nemen.
Dit had echter een averechtse werking voor Dave. Niet alleen zorgt het ervoor dat zijn stress omhoog schiet, iets dat nooit goed is voor psychiatrische stoornissen, en daarbij verliest hij alles op een dag dat hij zijn ritueel niet uitgevoerd had. Dat moest het zijn. Hierdoor had zijn moeder slechte ideeën en raakte hij alles kwijt.. Zijn angsten en tics worden gevoed. Roxy gelooft dat haar zoon genezen is, omdat ze in Amabelle nooit meer stapels afval en andere oude dingen ziet liggen. Ze is blij dat hij eruit gegroeid is en uiteindelijk toch niet zoveel op Dirk lijkt. Dat is alleen maar schijn, jammer genoeg. Dave had wel door dat zijn moeder het er allemaal niet mee eens was en is nu een stuk sluwer in het hoarden. Hij houdt er echter niet mee op.

Rikka High
Nu gaat Dave netjes naar school en doet hij zijn best om te presteren. Ondanks zijn vervelende symptomen kan hij zich redelijk redden en is hij goed geworden in verklaren waarom dat houten roerstaafje in zijn zak verdwijnt. Hij kan zich goed uit situaties praten en zijn excuusjes hebben zijn sociale vaardigheden verbetert. Hij is beter in het aflezen van hoe Astrals zich voelen aan de hand van houdingen en gezichten en kan er ook wat beter op inspelen, mits hij niet in zijn obsessies verstrikt is geraakt.
In de rustige en gestructureerde omgeving van Rikka High worden zijn symptomen wat minder ernstig dan net na de verhuizing. Hoewel hij niet stopt, kan hij het al verminderen en wordt voornamelijk het tikken met zijn vingers minder. De gedachten blijven echter de wortel van het probleem en laten zich niet uitroeien. Dit is te merken doordat er op de slaapzaal bij zijn bed een hele hoop spullen ligt. En niet zomaar een beetje. Zodra je weet waar Dave slaapt, is goed te zien dat hij een hoarder is. Hij probeert het enigszins te verstoppen, maar het gaat nogal lastig. Gelukkig verzamelt hij veel kleine dingen en kan hij die redelijk gemakkelijk opbergen. Resultaat is wel dat je al die vijftig schoenendozen moet verklaren, maar dat is alweer iets gemakkelijker.
Naast dat zijn compulsies bepalen of hij slaapt of niet, gebruikt hij ze ook om in slaap te komen. Wanneer zijn gedachten rond blijven razen en hij over bijvoorbeeld de dood of het verlaten van Astrals blijft piekeren, helpt het om de dingen die hij heeft eindeloos te sorteren. Het zal dus niet vreemd zijn hem af en toe naast zijn bed te vinden in plaats van erin.
Over het algemeen gaat het goed; hij kan zijn symptomen redelijk verborgen houden, vooral als Astrals er niet op letten. Ook is hij vrij sociaal geworden en hoewel hij Astrals niet graag tot zijn echte persoonlijkheid toelaat, heeft hij een groep vrienden waar hij prima mee uit kan hangen. Op het gebied van element- en energiesturing is hij zeker geen genie, maar zolang hij zijn compulsies netjes uit blijft voeren is er genoeg concentratie over om een fatsoenlijke schoolprestatie te leveren. Dave heeft het hier meer naar zijn zin, zonder de constante verstikking van Roxy, maar hij gaat wel af en toe naar huis om haar een plezier te doen. Het enige wat niet beter wordt, is zijn inzicht. Als je hem ermee confronteert zal Dave keihard ontkennen dat hij psychische hulp nodig heeft.

ETCETERA

- Faceclaim: Dave Strider [Homestuck]
- Dave loopt graag met zijn koptelefoon op en houdt van muziek
- Dave heeft geen huisdieren