[OPEN] Drip drop die~

15 Positief Water **Nox** Student

Haar handen begroef ze diep in de zakken van haar jas, haar capuchon wierp een schaduw over haar gezicht. Haar gevoelens van onzekerheid en hoop verborg ze achter een neutrale fuck it all houding. Zenuwen voor haar nieuwe school? Psh, echt niet. Op een afstandje volgde ze de mensenmassa die uit de trein stroomde. Astrals wilden instappen, zij liep in de weg. Niet haar probleem. Het perron was nagenoeg verlaten toen zij het stationsgebouw binnen liep. Als een heremiet die na jaren uit zijn muffe hol gekomen was dwaalde ze stuurloos door de hal, langs de kleine spoorwinkeltjes, waar de geuren van koffie en croissants haar tegemoet vlogen. Ze had enkel een versleten grauwgroene rugzak bij zich, de rest van haar bagage zou wel geregeld worden, daar hoefde ze zich echt geen zorgen om te maken, zo hadden pa en ma Roche hun liefelijke dochtertje verzekerd, waarna ze in gevoelsmatig eeuwigdurende omhelzingen getrokken was.

Het was maar een korte treinrit geweest, en toch voelde het als een lange reis, geen weg terug, geen retourtje. Niet dat ze dat zou willen. Want hoe stom en rot deze school misschien ook zou zijn, met haar ouders in hun appartement opgesloten zitten was pas echt een regelrechte hel. Om de drie tellen vroegen ze wat. Of ze wel lekker zat. Of ze misschien een glaasje sap wilde. Of ze de dokter al teruggebeld had; De uitslag van de laatste bloedtest zou onderhand wel beschikbaar zijn. Toch? Het was wel heel belangrijk, dus misschien moesten ze maar even bellen. Ja? Al die bemoeizuchtige bezorgdheid maakte Nox enkel bozer en afstandelijker. Het was niet alsof een knuffel of een appeltje voor de dorst haar probleem op zou lossen.

Gelukkig was gisteren de laatste dag in ruime tijd geweest dat ze met hen opgescheept zat, terwijl ze haar spullen inpakte. Haar moeder was bezig geweest met het maken van overzichtelijke stapeltjes, ondergoed, sokken, shirts met korte of lange mouwen. Nox was even later haar kamer binnen gesloft om zich midden op het bed te laten vallen, waarbij de orde weer tot chaos verging. Kleren bad ze lukraak in haar koffer gestopt, al was proppen een meer accurate beschrijving. Dat moest Maria, het dienstmeisje, natuurlijk weer opruimen. Een misselijkmakend afscheidsetentje was de volgende kwelling geweest, waarbij ook haar broer aanwezig was. Ze had letterlijk kotsend boven een afvalbak gehangen, niet dat dat aan het eten of haar gezelschap te wijten was. Maar om nou te zeggen dat ze het thuis ging missen? Nee, ze zou wel gewoon in rust en stilte weg gaan kwijnen op Rikka High, als een vergeten kasplantje, wat langzaam verging.

Vanuit Amabele, zoals dit armzalige stadje heette, moest ze nog een eindje lopen. Nox was blij dat ze haar stevige zwartleren laarzen aan had, waarin ze tenminste letterlijk stevig in haar schoenen stond. Zodra ze het station verlaten had versnelde het meisje haar pas, haalde links en rechts rakelings Astrals in. Het regende zachtjes, tere minuscule druppeltjes landden op haar jas. Ongeïnteresseerd liep Nox de schoolpoorten door, bekeek het pleintje. Eigenlijk zou ze gelijk naar binnen moeten om zichzelf voor te stellen aan de schoolleiding en daarna het hele nutteloze kennismakingsproces te doorlopen. Ze werd er immers al verwacht door de directrice. Maar juist daarom weigerde Nox haast te maken, zakte neer op de rand van de fontein, die ondanks de motregen nog vrolijk stralen water opspoot. Spetters raakten haar rug. Niet dat dat wat uitmaakte, nu ze toch al nat werd van de regen. Met gebogen rug bleef ze op de fonteinrand zitten, pulkend aan haar half-doorzichtige panty, waardoor de gaten en rafels enkel groter werden. Ze haatte het hier nu al.

[Eerste schooldag, spannenddd.]

18 Positief Water **William** Student

Hij was hier al een tijdje geleden aangekomen, maar nog steeds had hij niet helemaal zijn draai gevonden. Dat kon er volkomen aan liggen dat hij zich tot nu toe nog niet erg sociaal gedragen had; nauwelijks hoi zeggen, Astrals glimlachend aankijken. Will kon het gewoon niet altijd opbrengen en al helemaal niet in het hol van de leeuw. Een school, waar iedereen een oordeel klaar had en niemand zijn verhaal begreep. Will had zijn capuchon ver naar voren getrokken, zodat zijn gezicht in de schaduw gehuld bleef. Met een gezicht als het zijne was je niet altijd even happig om open en bloot rond te lopen. De jongen zuchtte en ging verzitten, omdat het na het uur dat hij hier had doorgebracht was ongemakkelijk begon te worden. Hij zat op de stenen rand van de fontein op Rikka High's binnenplaats en keek stil recht voor zich uit. Achter hem bleef de fontein vrolijk spuiten, al had het weinig toegevoegde waarde nu het toch al motregende. De jongen had zijn handen op zijn schoot in elkaar gevouwen en hoewel je het op het eerste gezicht niet zag, kon je bij een betere blik zien dat hij hard in zijn handen kneep. Zijn blik was leeg, maar als je zijn gezicht een beetje kon zien zag je dat hij op zijn droge lip beet. Af en toe liet hij de grip op zijn handen los om de mouwen van zijn vest wat verder naar beneden te trekken, zodat je de vieze aderen die daar liepen niet kon zien. Ook moest hij zo nu en dan de capuchon over zijn gezicht was naar voren trekken; dat kwam omdat hij het niet kon laten telkens omhoog te kijken. De regen op zijn gezicht was zo'n fijn gevoel, zo'n afleidende sensatie.

Belangrijker; het leidde hem af van de pijn die op dit moment door zijn hele systeem klopte. Hij was er vanochtend mee wakker geworden en had een paar lessen gevolgd, maar het was maar niet opgehouden. Daarna had Will huiswerk proberen te maken, maar het wilde gewoon niet lukken. Zijn linkerarm voelde alsof hij ieder moment los kon scheuren, de opgezette aderen klopten en zijn hoofd werd zowat doorkliefd. Ook voelde hij een pijn in zijn binnenste, net vaag genoeg om hem bang te maken. Het was een fantoompijn, die laatste, dat wist hij ook wel; maar dat betekende niet dat hij het niet voelde. Het was lastig voor hem om zich in dit klimaat te handhaven, vooral nu het lente was. Hij kwam uit het Noorden van Elion, waar het lekker koud was. Dit remde vaak de pijn die hij voelde, verdoofde hem. Nu hij naar een warmer gebied was gekomen en het seizoen begon te veranderen, begon de pijn weer op te spelen. Het zou even duren voor hij hieraan gewend was. De jongen beet wat harder op zijn lip en vlocht zijn handen in elkaar. De koude lenteregen zorgde gelukkig voor nog wat verlichting.

De jongen schrok op toen een meisje zonder te kijken haar weg naar de fonteinrand baande. Hij moest razendsnel zijn lange benen intrekken, zodat ze er niet over zou vallen. Ze stopte abrupt en ging op de rand van de fontein zitten, niet heel ver van hem vandaan. Will draaide zijn hoofd een beetje om haar te bestuderen. Gothic, gefrustreerd. Dat bleek wel uit de manier waarop ze langs gestampt was. Hij keek nog even, maar keek al snel weer voor zich. Sociaal zijn was niet zijn sterkte punt, vooral omdat hij niet wilde dat Astrals zijn verminkingen uitgebreid konden bekijken. Hij was echter ook niet bereid om op te staan en zijn plaats hier op te geven; daarvoor deed het allemaal teveel pijn. Moest hij wat tegen haar zeggen? Hij keek opnieuw naar het meisje. Het zag er niet naar uit dat ze graag wilde praten, constateerde hij, waarna hij weer terug keek. Maar het was niet netjes om niets te zeggen.. En zo bleef hij heen en weer kijken tussen de grond en het meisje, niet zeker wat hij eraan moest doen. 'Eh, heb je geen last van de regen?' vroeg hij uiteindelijk maar aan haar, zacht en timide. Was dit een goed idee?

15 Positief Water **Nox** Student

Dat er een of andere freak in de weg had gezeten had ze eerst niet gezien en toen het haar eenmaal opgevallen was -omdat ze zowat vol op zijn scheenbenen trapte- negeerde ze hem. Het ging haar meesterlijk af, Nox had zichzelf gespecialiseerd in het totaal ontkennen van andermans aanwezigheid, een leuke manier om psychologen helemaal gek te maken. Die wilden babbelen over de vijf stappen van rouwverwerking. Ontkenning, gevolgd door protest en woede, waarna er een loze poging tot vechten volgt, met depressie tot gevolg. En maar streven naar stap 5, die o zo geweldige aanvaarding. Wat wilden ze nou van haar? Hadden die volwassen mannen in hun nette pakjes nou echt het gore lef om van haar te verwachten dat ze zou accepteren dat ze eraan ging? Dat ze langzaam en pijnlijk in haar eigen speeksel zou stikken, rochelend in een laatste poging zuurstof binnen te krijgen. Haar laatste woorden zouden als het aan die rotzooi psychologen lag iets ontzettend moois moeten zijn. Motivationele tekstjes, die je zo op een foto van een zonsondergang neer kon zetten en dan zouden honderden tienermeisjes erbij staan springen omdat het zo ontzettend diep was. Don't cry because it's over, smile because it happened- fuck my ass.

Kijk, voor ontkenning was ze te slim en te nuchter. Maar vechten zou ze doen tot ze erbij neerviel en de boosheid zou echt niet als sneeuw voor de zon verdwijnen. Nee, dat waren de enige twee dingen die haar staande hielden. Woede tegen de hele fucking wereld en de wil om te strijden voor elke extra dag. Gefrustreerd haalde Nox adem, wat een snuivend geluid teweeg bracht. Pokkeweer, ze werd er verkouden van. Maar dat die ene loner daarnaar vroeg stootte haar tegen de borst. Wat dacht hij wel niet, die kleine emo met zijn zwarte capuchon? Dacht hij dat hij stoer was omdat hij een stukje stof over zijn lijpe gezicht heen kon trekken? Dacht hij zomaar even tegen haar te kunnen praten, met woorden die zo uit haar moeders mond hadden kunnen stromen? Of ze geen last had van de regen? ''Oh, jawel, juist verschrikkelijk veel,'' beet ze hem toe. Nox draaide haar gezicht naar hem toe, trok blind met haar vingers een flinke scheur in haar panty. Het geluid van de splijtende stof deed haar smalend glimlachen. ''Het brandt, het brándt zo erg! Red me dan, voordat ik stérf, schlemiel.'' De laatste woorden spuugde ze haast uit, met alle verzamelde minachting die ze in zich had; speciaal voor de trieste vertoning die de bleke jongen naast haar uitvoerde.

18 Positief Water **William** Student

Dit meisje was echt niet de vrolijkste tante die hij hier tegen het lijf ging lopen. Dat straalde ze al uit vanaf het moment dat William zijn benen in moest trekken, omdat zij er bijna op stampte. Wilde ze zijn botten breken ofzo? Nou ja, dat kon hij haar ook niet toeschrijven. Ze wist niet eens dat hij zo gemakkelijk iets kon breken, dus waarschijnlijk was ze gewoon chagrijnig en kwam dat er vandaag heel duidelijk uit. Je moest iemand altijd een kans geven, zelfs al had het geen zin meer voor hem om vrienden te maken. Daar was het toch allemaal al wat te laat voor. En zelfs als hij vrienden maakte, dan kon hij toch geen leuke dingen met hen gaan doen. Hij was niet in staat om lekker buiten te gaan rennen, even te gaan sporten, een avondje uit te gaan. Hij kon niet eens fatsoenlijk deelnemen in de lessen, omdat het gebruik van zijn krachten zijn dood kon betekenen! William beet bij die gedachte even zacht op de binnenkant van zijn wang en merkte dat de pijn even scherp opschoot voor hij er weer in slaagde het te negeren. Okay, hij zou wel wat tegen het meisje zeggen. Een gesprekje starten zou vast afleiding bieden.

Even rustig. Williams ogen werden even wat groter; hij schrok, was verbouwereerd door haar reactie. Ze had er heel erg veel last van en ze leek het niet te waarderen dat hij ernaar vroeg. Die reactie had hij niet helemaal aan zien komen. William zelf was een rustige, vergevingsgezinde jongen die niet snel uit zijn slof schoot. Astrals konden ook niet vaak een verkeerde snaar bij hem raken, omdat hij zich bij heel veel dingen al neergelegd had. Hij kon er allemaal niet zoveel meer om geven. Maar dit meisje snapte hij niet. Ze had zijn gezicht nog niet eens gezien, ze kende hem niet; ze had geen enkele reden zich zo tegen hem te gedragen. Dit ging voorlopig om iets anders dan hem als persoon, maar hij zag niet in wat.
Hij wist ook even niet meer wat hij moest zeggen, vooral niet toen het meisje uit frustratie een ladder trok in haar eigen panty en naar hem schreeuwde dat hij haar moest redden. Hem daarna zelfs uitschold. Okay. William hief zijn hoofd een beetje naar haar op en probeerde haar aan te kijken van onder de schaduw van zijn capuchon. Even had hij een prikkel gevoeld, alsof hij op wilde staan en haar eens de les wilde lezen. Maar nog geen seconde later realiseerde hij zich dat dat helemaal geen zin had, dat het meisje toch niet naar hem zou willen luisteren. Ze schreeuwde er lekker op los omdat ze dat wilde, omdat haar iets dwars zat waar hij niets mee te maken had. Wat kon het hem dan schelen dat ze hem uitschold? Hij had wel eens ergere namen naar zijn hoofd gekregen, vooral van Astrals die zijn gezicht gezien hadden.

Daarom keek William haar even aan, in twijfel, maar wendde niet snel daarna zijn gezicht weer af om naar de grond te kijken. 'Okay,' antwoordde hij passief. 'Succes.' Dan had hij geen boodschap aan haar. Als ze de regen niet kon uitstaan en verbrandde moest ze naar binnen. Als ze dat fijn vond bleef ze buiten. Hij had hier helemaal geen zin in. Als iemand zo moest reageren irriteerde het zelfs hem, maar voor nu kon hij die irritatie loslaten en in zijn eigen passieve houding terugzakken. Hij hield zich maar weer bezig met de pijn bevechten en zei verder niets meer tegen het meisje. Het enige wat hij deed was zijn rechterhand optillen om zijn linkerarm stevig vast te klemmen en wat meer in elkaar duiken. Hoe zielig die vertoning ook was, dit meisje kon er toch niet om boeien. Dus hij kon net zo goed wat meer toegeven aan de pijn en wachten tot zij hem alleen liet. Misschien vond ze hem wel zo sneu dat ze er gewoon vandoor ging en dan was hij er ook weer vanaf. Prima. Zij was het soort persoon dat in staat was hem boos te krijgen en hij hoopte dat het niet zover zou komen: zich druk maken was niet wat op zijn doktersvoorschrift stond.

15 Positief Water **Nox** Student

Het gaf wel gelijk een geweldige indruk van de leerlingen die op deze o zo speciale school zaten. En met het bedoelde ze dan natuurlijk de bemoeizuchtige emo naast haar. Als haar moeder zou bellen om te vragen hoe het op Rikka High was zou ze vertellen dat ze lastig was gevallen door een graatmager lijkbleek gothic joch. Nox wist al precies hoe haar ma zou reageren. Ongeheurd natuurlijk, moest de schoolleiding op de hoogte worden gesteld? Nee, bij nader inzien was het toch een beter idee om haar eerste schoolervaringen voor zich te houden. Ze bekeek haar lieve welkomscomité eens wat beter, probeerde zijn gezicht in de schaduwen te ontdekken. Haar groenige ogen troffen kort de zijne en ze trok traag een wenkbrauw op. Lekker beoordelend, ze gooide haar onzekerheid in boze woorden op hem af en probeerde hem zo de grond in te boren. Pff, zo te zien kwam hij uit een of ander onontwikkeld landje, zo dom als hij haar aankeek. Begreep hij het soms niet? Was haar sarcasme soms te geavanceerd voor zijn garnalenbreintje?

Daar kwam dan zijn reactie. Een totaal van twee uitermate teleurstellende woorden. Was dat alles wat ze waard was? En waarom bleef hij zo rustig? Succes? Zij had zijn succes niet nodig! Het irriteerde haar nu al. Het liefste zou ze zijn capuchon van zijn arrogante gezicht rukken en een scheldtirade op hem afvuren. Bijna alsof de ander haar hatelijke hersenspinsels aanvoelde kromp hij wat ineen, als ziek vogeltje met een gebroken vleugel. Tuurlijk, dat trof zij weer: Het meest armzalige scharminkel van heel Eldara zat op haar fonteinrand. ''Kijk me aan als je tegen me praat, schlemiel,'' siste ze in zijn richting. ''En ga je me geen welkom heten op de geweldige wereldbefaamde shitstain Rikka High?'' Ze hield niet van trieste gevallen als dit, maar ze hield er al helemaal niet van om genegeerd te worden. En zo voelden zijn twee passieve lege woorden wel. Hij negeerde haar woede en dat maakte het alleen maar erger. ''Nou? Of ben je soms bang voor me?'' Fel draaide ze zich nu volledig naar hem toe, de vermenselijkte versie van een tikkende tijdbom. Elk woord wat hij zei kon haar laten ontploffen.

18 Positief Water **William** Student

Hij had beter zijn mond kunnen houden. Het meisje flipte om één simpele opmerking die helemaal niet slecht bedoeld was, besloot hem voor van alles en nog wat uit te maken. Prima. De meeste Astrals waren misschien boos geworden, geïrriteerd op zijn minst. Maar William had wel ergere dingen gehoord en dat soort woorden uit de mond van je eigen ouders kwamen wat harder aan dan de woorden van een blijkbaar puberaal meisje. Hij had er simpelweg geen boodschap meer aan.
Oh nee, ze smolt door de regen. William sloeg haar even gade, verbaasd, geschrokken, maar dat voor slechts eventjes. Daarna zakte hij weer terug in zijn passieve gedrag. Zijn antwoord gaf daar ook alle blijk van. Twee simpele woorden die alles wat het meisje net gezegd had afschreven, het belang van haar woorden reduceerde tot niets. Niet dat William het zo zag; hij vond haar reactie onnodig en zag het nut er niet van zich hierover op te winden. Dit waren van die Astrals waar je niet van kon winnen en William had allang opgegeven. Er zat geen vechtkracht meer in hem. Astrals die hem vertelden dat hij niet op kon geven werden uitgelachen. Hij leefde alleen nog voor zijn zusje en nu hij zag dat zij het zonder hem prima afkon, had hij eigenlijk geen reden meer. Hij wachtte op de dood.

Het enige jammere was natuurlijk de pijn. William zakte een beetje ineen, onderdrukte gekreun. Hij had geen zin dit meisje nog meer reden te geven tegen hem te spreken. Maar blijkbaar verzon ze zelf wel een reden, want het duurde niet lang voor ze hem weer uitmaakte voor slappeling en commandeerde dat hij haar aan moest kijken. William negeerde dit bevel en wreef over zijn linkerarm, om de pijn te sussen. Jezus, met haar geschreeuw leek ze het alleen maar erger te maken. William sloot de gevoelens van irritatie buiten en haalde een keer diep adem om zichzelf te kalmeren en de pijn weer te laten zakken. Ze riep iets over een welkom en vond het nodig weer te schelden. De irritatie werd steeds lastiger te onderdrukken. Waarom had hij háár tegen het lijf moeten lopen? William begon zich steeds meer miserabel te voelen.

Fijn. Dit kreeg hij weer op zijn dak. Vroeg hij erom? Het meisje klonk heel fel en draaide zich nu helemaal naar hem toe. William keek nog steeds niet op of om, maar bleef een beetje naar de grond staren. Ze zou er ook niet gelukkig van worden als ze de capuchon van zijn hoofd zou halen om hem te dwingen haar aan te kijken, dus dat zou hij maar besparen. En daar ging ze hoor, nog een opmerking. Of hij bang van haar was. Nou, nee. Hij was bang geweest van de dood en nu hij die gedachte, de gedachte van verdwijnen en vergaan, omarmd had, voelde hij eigenlijk geen angst meer. Hij voelde vrijwel niets meer. Alleen een dof gevoel dat nooit meer zo sterk werd als het origineel. Maar de doffe pijn die nu op zijn borst drukte was geen angst. William had liever niet willen reageren, maar voordat hij het doorhad gleed er een diepe zucht over zijn lippen. Het was een zucht die hard genoeg was om te horen, een vermoeide zucht. Een zucht die mogelijk kon betekenen dat het meisje haar mond moest houden en beter iemand anders kon irriteren; maar dat was niet helemaal zijn bedoeling geweest. Ach. Wat er ook zou gebeuren, hij zou er wel weer bovenop komen. En zo niet, dan was dat ook geen probleem.

15 Positief Water **Nox** Student

Zijn gedrag was nog asocialer dan hoe zij zich als 14-jarige van haar familie had afgesloten. Jeez, zij had tenminste het fatsoen gehad om iemand uit te kafferen als ze tegen haar spraken. Het enige wat hij deed was uiterst melancholisch over zijn arme armpje wrijven. Boehoe, had hij zo'n pijn dan? Was hij gevallen en had mama er nog geen kusje op gegeven? Misschien moesten ze samen naar de ziekenzaal gaan, dan kon zij een infuusje meepakken en zochten ze voor de naamloze dude hier een kinderpleister met een schattig eendje erop.

''Jezus man, ik praat toch niet tegen een muur? En dan kan je wel lekker gaan zuchten, maar misschien moet je eens proberen je bek open te trekken en er meer dan twee woorden uit te persen, joh.'' Het maakte haar boos dat zij hem niet boos kon maken. Het irriteerde haar dat zijn stilzwijgen tot nu toe effectiever was dan al haar gegil bij elkaar. Dat zij energie kwijt raakte in een poging hem tot leven te wekken, maar hij enkel als een zwaar gedrogeerd muisje bleef zitten suffen. Maar Nox wilde ook niet opstaan en weglopen. En stil zijn was alsof ze toegaf aan zijn wens om rust. Dus ze ging maar lekker door met haar tirade. ''Serieus, gozer, welke pillen heb jij allemaal genomen, dat je zo ontzettend stoned voor je uit zit te staren? Daarvan wil ik er ook wel wat van voor bij het slapen.'' Ze schoof wat dichter naar hem toe. ''En nu geef je antwoord of ik donder je zo die fontein in. Zul je eens zien hoe lekker water kan branden.'' Hoewel ze haar watersturing nogal roestig was door haar gebrek aan herhaalde oefening schepte ze wat water uit de fontein en gooide die naar hem toe. Maar in plaats van zachte spetters gaf ze de waterdruppels nog wat extra snelheid mee zodat ze tegen hem aan zouden roffelen, zoals harde regen of zelfs hagel normaal aanvoelde op je huid.

18 Positief Water **William** Student

Blijkbaar was negeren niet de juiste keuze geweest; William voelde bijna hoe de irritatie van het meisje sterker werd. Haar hele aura sprak een soort van ongerechtvaardigde haat uit, die William juist zou moeten herkennen. Zo had hij zich gevoeld toen de wormen net in zijn lichaam zaten en hij wist dat er niets meer aan te doen was. Het was een ongerichte woede geweest, tegen alles en iedereen. Niemand kon iets goed zeggen en hij kon niet stoppen met schreeuwen. Alles wat hij deed, alles wat hij dacht; het was gevuld met die woede. Dat was langzaamaan afgenomen toen zijn conditie begon te verslechteren en nu zat hij erbij als een oude man. Ach, hij was misschien niet meer zo levendig als vroeger, maar William was meer dan tevreden met zijn acceptatie. Het maakte alles rustiger en zoveel gemakkelijker.

En daar ging ze weer, door en door en door. Wist ze niet van ophouden? Kon ze niet begrijpen dat hij geen zin had in een kleine herleving van zichzelf, zoveel jaar geleden? Hij werd niet graag herinnerd aan die periode. Daarbij doorkliefde haar geschreeuw zijn hoofd en hij wenste dat ze gewoon weg zou gaan. Hij besloot ook niet te reageren op haar halve smeekbede om meer dan twee woorden uit zijn mond te horen. Nou, hij was nog nooit zo populair geweest. William bleef zitten, stil, concentreerde zich zoveel mogelijk op zijn eigen gedachten om haar geschreeuw uit te blokken. Als het kon zou hij weglopen, maar de pijn in zijn lichaam vertelde hem dat hij nog even moest wachten met opstaan. Op de grond vallen zodra hij stond was geen optie.

Waarom kwam ze dichterbij? Het maakte Will ongemakkelijk. Dit meisje wilde iets te graag aandacht. Hem in de fontein gooien? Dat was geen goed idee! Als hij zo doorweekt raakte kon hij alleen maar ziek worden. Het was niet alsof zijn immuunsysteem dat kon handlen. Dat van de fontein moest hij dus maar voorkomen. Maar moest hij dan wat tegen haar zeggen? Williams brein begon te kraken. Aan de ene kant wilde hij haar het liefst negeren, maar aan de andere kant had hij er echt geen trek in nu al in de fontein te belanden. Maar voordat hij iets bedacht had, voelde hij een soort van hagel tegen zijn zijkant aan regenen. Het deed pijn op de plekken die toch al beurs waren, waardoor hij even in elkaar dook en zijn ogen dicht moest knijpen. Waarom wilde ze zo graag zijn aandacht?

Ergens wilde hij zijn watersturing gebruiken om haar eens te laten zien hoe dat voelde, maar dat zou echt zonde zijn. Zichzelf vanbinnen wat verder uit elkaar scheuren, enkel en alleen om dit meisje een lesje te leren. Nee, dat was ze echt niet waard. Maar toch, de neiging was groot. Hij had schoon genoeg van dit meisje en als ze nog lang doorging zou er zelfs in Will wat knappen. Goed, helemaal goed. Dan zou hij wat zeggen, zij zou winnen. William gaf altijd snel op; wat maakte het allemaal nog uit. 'Je bent echt sneu,' zei hij daarom, terwijl hij even haar kant opkeek. Zijn gezicht zat nog steeds verstopt in de capuchon, zodat het nog steeds lastig bleef hem recht aan te kijken. De manier waarop hij de woorden uitsprak weerspiegelde de vermoeidheid, dat hij er een beetje klaar mee was, maar bovenal: dat hij het ook echt meende. Dit meisje en haar hele gedrag; het was een zielig vertoon.

15 Positief Water **Nox** Student

Je kon Nox's lichaam gerust een kunstwerk noemen. Niet omdat ze zulke prachtige rondingen had, zoals de Romeinen in hun standbeelden vereeuwigden. Nee, vanwege de vlekken in alle kleuren en maten; op haar benen was een compositie van 50 tinten bruin te zien, enkele wondjes en ook versere blauwe plekken. Elke ongelukkige botsing was te herleiden op een tijdschaal van verkleuring. Maar dat maakte haar niet minder onvoorzichtig. Nox was onstuimig en ongebonden, wilde graag het ideaal plaatje van de vrije rebel bereiken. En maar doen alsof niets haar raakte. Ergens vroeg ze zich af waarom de ander niet met haar wilde praten. Ja, ze had niet helemaal prettig op zijn vraag gereageerd, maar dat was toch niet haar schuld? Had hij maar iets normaals moeten bedenken, in plaats van haar als een wegsmeltend suikerklontje te behandelen. Daar kreeg ze thuis al genoeg van.

En als hij zo stom wilde doen, door te zwijgen, dan zou zij het gesprek wel weer starten. Waarom moesten vrouwen altijd alle moeite doen? Haar dreigementen werden beloond met maar liefst een duizelingwekkend aantal van vier woorden, een verdubbeling van zijn vorige record.
Toch gaf het haar niet het triomfantelijke overwinnaars gevoel, de euforie bleef uit. Want in plaats van toe te geven of dan in ieder geval echt boos te worden, sprak hij een oordeel uit. Niet meer en niet minder. Nox voelde haar hart ineen krimpen, gekleineerd door zijn stem. Gereduceerd tot zijn waardeoordeel. "Wát..." klonk het fluisterzacht. Verbijstering, schok. Nox keek hem aan alsof ze een klap in haar gezicht had gekregen. Maar dan vlamde de woede weer op, als een lopende gaskraan waar een lucifer bij gehouden wordt.

"Wie denk jij dat je bent, om mij zomaar te beoordelen?" Haar vingers kromden zich tot vuisten, haar nagels boorden zich in haar handpalm en met een vuist ramde ze op haar eigen bovenbeen, een stukje boven haar knie. De beurse plekken die onder de panty doorschemerden zouden er zo te voelen weer een maatje bij krijgen. Niet dat dat wat uitmaakte, haar benen waren toch spuuglelijk, net als de rest van haar gebroken lichaam. Lelijk, ja, tactloos, vreemd, onredelijk, soms moest zelfs zij dat toegeven. En dat had ze ook al vaak genoeg gehoord van allerhande Astrals. Maar sneu? Dat voelde echt als een trap in haar ballen, mocht ze die gehad hebben. Frustratie deed tranen in de hoeken van haar ogen springen, maar ze wilde niet verdrietig zijn door zijn woorden, wilde niet breken omdat een wildvreemde haar zwak vond.

"Wat denk je wel.. Je kent me niet eens. Jij weet niets van mij, helemaal niets!" Halverwege die woorden stond ze op, haar handen nog steeds krampachtig tegen haar lijf gedrukt tot ze een woeste beweging met haar vuist maakte. In de lucht, wel half in zijn richting, maar op afstand; niet met het doel hem in een box wedstrijd te engageren. Die druppels waren al genoeg geweest om hem te laten creperen, dus hem K.O slaan was vast geen bevorderlijk actie om op een goed blaadje bij de schoolleiding te komen staan.

"Jij weet niet wie ik ben, jij weet niet wat ik allemaal doormaak." Walk a mile in my shoes. Nox krabde met haar scherpe nagels over de littekens die haar leren armbandjes verborgen. "Niemand begrijpt me en het boeit me helemaal geen ene zak wat jij van me vindt." Haar woorden waren telkens meer opbouwend geweest, op weg naar een climax, maar nu viel alles weg, het stopte gewoon, zoals een tekenfilmfiguur dat opeens merkt dat hij boven een afgrond zweeft. Ze haalde even diep adem en liet dan een haast onhoorbare zucht gaan. "Creep." Welkom op Rikka fucking High, waar mannen net zo hypocriet waren als waar dan ook op Dünya.

18 Positief Water **William** Student

William keek weer naar de grond, probeerde dat vreemde meisje naast hem maar te negeren. Het gebeurde niet vaak dat iemand hem wat pissig kreeg, maar zij kreeg het wel voor elkaar. Met haar vreemde, onvoorspelbare en vooral onredelijke gedrag. Kon ze niet gewoon accepteren dat niet alles om haar draaide? Was het echt nodig zo om aandacht te vragen? Het vermoeide Will verschrikkelijk en daarom had hij die woorden uitgesproken. Hij wilde gewoon dat ze hem met rust liet. Een beetje stilte, maar dat was teveel gevraagd.
Oeps, zijn reactie viel niet goed. William slikte, niet helemaal tevreden met zijn uitspraak net. Hij was een beetje boos op zichzelf dat hij zich zomaar liet gaan en haar zo'n effect op hem liet hebben. Negeren is negeren en nu was dit meisje nog bozer. Wat ook logisch was; aardig was de uitspraak niet geweest. Maar het had ook niet het effect gehad dat hij wilde bereiken. Het meisje was er nog steeds en ze leek voorlopig nog niet weg te gaan. Jammer. William wilde zijn excuses bijna aanbieden, maar hij betwijfelde of dat zou helpen. Daarbij was hij nu nog niet op het punt waarbij hij een excuses ook echt meende. Nee, hij was moe van dit meisje, geprikkeld en geïrriteerd. Een excuus zou nog even op zich moeten laten wachten.

Wie denk je dat je bent. Je kent me niet eens. Natuurlijk ken ik je niet. Natuurlijk heb je een zwaar leven. Schreeuw het er maar uit, prima. Will zweeg en bleef naar de grond kijken, al spanden zijn vingers zich iets strakker om zijn arm. Ze irriteerde hem mateloos. Niemand begrijpt me. Niemand. Puber, puberalert, huilebalk omdat ze niet tot twaalf uur uit mocht van haar ouders zeker. Cry me a rivier. William bewoog zijn hand over zijn arm, wreef om de pijn te verminderen en om zichzelf af te leiden van het geluid van haar stem. Ze gilde naar hem dat hij niet wist hoe het was om haar te zijn en dat het haar geen ene zak kon schelen wat hij vond. Waarschijnlijk wel, maar dat ontkende ze.
William werd moe van haar woorden. Niet alleen vermoeide haar gedrag hem, maar ook haar gezeur. Alsof zij de enige was die het zwaar had gehad. Ze wist ook niets over hem, ze had niet meegemaakt wat hij had meegemaakt. Hij kon haar van alles beschuldigen waar zij hem van beschuldigde, maar ook hem boeide het niets wat de ander te zeggen had. Hij zei er niets van.

'Laat me gewoon met rust,' verzuchtte William, toen ze klaar was met razen en tieren. Fijn dat hij een creep was. Het liet hem koud. Als zij hem vandaag een creep noemde en hij zou morgen sterven, zou hij dan ongelukkiger zijn? Haar woorden hadden geen grip op hem, hij schudde ze van hem af als een otter waterdruppels van zijn gladde pels schudde. William had het einde van zijn leven geaccepteerd, had vrede gesloten met alle hoofdstukken van zijn leven. Dit meisje was een verstoorder van zijn rust, maar haar woorden veranderden niets aan de uitslag van zijn leven.
Hij bleef naar de grond kijken, wilde haar niet laten blijken dat er toch wel wat met hem gebeurde. Hij zat wel tegen zichzelf te zeggen dat haar woorden hem koud lieten en in een zekere zin was dat ook zo; hij voelde zich nauwelijks persoonlijk aangevallen, zag het meer als haar probleem en voelde zich niet minder in zijn waarde gelaten door deze uitbarsting. Maar ze irriteerde hem met haar zielige gedrag, met haar gegil, haar attention seeking. Hij drukte zijn tanden op elkaar en bleef naar beneden kijken, probeerde zich in te houden. Het liefst zou hij opstaan en terug schreeuwen, haar vertellen dat ze maar eens goed haar leven moest overdenken. Dat ze alles wat positiever mocht zien. En vooral dat ze hem met rust moest laten, vooral dat. Maar dat wilde hij niet doen; hij wilde niet tegen haar gillen en haar verdere reden geven naar hem uit te halen. Maar het scheelde niet veel meer..

[OOC; OMG boze Will D: Nox UYDODIS

15 Positief Water **Nox** Student

Hij was het springlevende rottige bewijs dat alle mannen eikels waren. Wat een misselijkmakend ventje was het, stoer hoor. Ughh. Haar handen jeukten om hem zo'n harde opdonder te verkopen dat hij met z'n kop tegen de stenen rand van de fontein zou klappen. 'T zou zijn verdiende loon zijn. Die neiging wist ze nog te onderdrukken, al bracht hij haar wel erg in verleiding. Ze wist niet goed hoe ze met zijn stiltes om moest gaan, vulde ze op met gekrijs en kattengejank. Maar ook dat werkte niet. Niets werkte.

''Nee, laat JIJ mij gewoon met rust!'' Haar geschreeuw had de aandacht van enkele Astrals getrokken, maar geen van hen leek geneigd te zijn in te grijpen om de arme jongen te beschermen. Waarschijnlijk maakten ze de verkeerde inschatting van de situatie, waarin de jongen vast wat verkeerd had gedaan om dit te verdienen. En dat had hij ook, in Nox's onredelijke ogen. Met een vlammende woede in haar tengere lichaam schoot Nox terug naar de zittende jongen en haalde uit naar zijn wang. Er zat een flinke kracht achter, want ze was dan wel geen bodybuilder, maar ze had genoeg spieren om zich niet onder de anorexia patiëntjes te scharen.

Haar uithaal werd gevolgd door de clichématige omdraaibeweging, waarbij haar wilde bos haren meedeinste, klaar met zijn zielige poging haar te kleineren. Nox hief de hand waarmee ze naar hem uitgehaald had op, met één vinger aan de top, en stampte richting de ingang van de school, terwijl ze met haar voeten de straatstenen probeerde te doen wijken. Drip drop die, motherfucker.

18 Positief Water **William** Student

Hij was er zowat klaar mee. Ze gilde en ze gilde maar, maar dat veranderde niets. Wanneer zou ze het leren? Nooit, dit meisje was één van de personen waar William niet rustig bij kon blijven. Astrals als Kaoru waren netjes, vriendelijk, begrepen dat niet iedereen evenveel behoefte had om te praten. Maar dan kwam dit wicht naar binnen waltzen, zijn personal bubble in, en begon hem te vertellen dat hij niet wist hoe haar leven in elkaar zat. Huilie huilie, is je profielfoto door iedereen geliked maar niet door je crush? Heb je de verkeerde hashtag gebruikt? Wat een zwaar leven moest ze hebben. Het kon hem niet schelen dat deze gedachten helemaal mis konden zijn; zij gedroeg zich precies op de manier dat ze zelf niet behandeld wilde worden. Hij klemde zijn kaken op elkaar en probeerde haar woorden te negeren, maar een soort van woede begon steeds meer in hem op te borrelen. Wat wilde ze in hemelsnaam bereiken?

Hij vroeg of ze hem met rust wilde laten, maar ze schreeuwde dat hij haar met rust moest laten. Hij keek op, vermoeid, bij die woorden, net op tijd om haar vuist naar hem toe te zien vliegen. Tevergeefs probeerde hij wat opzij te gaan, maar haar vuist raakte bijna vol zijn wang. William ademde scherp in, bewoog zijn hand naar zijn wang en drukte die erop. Waarom? Zijn hoofd schokte opzij en hij voelde een scherpe pijn. Ze had hem natuurlijk geslagen op de verkeerde kant van zijn gezicht, onder zijn blinde oog. Daarom had hij een foutieve inschatting gemaakt met uitwijken; hij miste diepte in zijn zicht. Ze had recht op de opgezette aderen geslagen, tegen zijn fragiele kaakbeenderen. Het deed zeer. In de zijwaartse beweging schoof zijn capuchon af, maar dit merkte William nauwelijks. Ze was te ver gegaan.

Nog voor het meisje twee flinke stappen had gezet stond hij op en greep de pols van de hand waarmee ze een vinger naar hem opstak. 'Dus nu moet JIJ met rust gelaten worden,' zei William, op een toon die voor hem gerust als woest geclassificeerd kon worden. Hij probeerde haar te dwingen weer om te draaien door haar arm vast te houden, zodat ze ook niet meer vooruit kon. Zijn lippen waren tot een dunne streep gedrukt en zijn ene oog straalde zijn borrelende woede uit. 'Ik ken jou niet, jij kent mij niet,' zei William boos, met enige stemverheffing. Dit hield meer in dat zijn stem op normaal volume was, maar hij voelde zich alsof hij net zo stond te razen en te tieren als het meisje zelf. 'Maar ga er niet vanuit dat jij de enige bent die wat doormaakt.' Hij haalde zwaarder adem, liet haar pols weer los. Ze maakte hem zo boos, zo boos had niemand hem de laatste jaren gekregen.

Even keek hij geschrokken toen hij merkte dat zijn capuchon van zijn hoofd af was. Met een snelle, haastige beweging trok hij het ding weer over zijn hoofd, maar hij keerde daarna weer terug naar zijn woedende modus. 'Weet je, ren maar weg als je dat zo graag wil.' William keerde zijn gezicht weer wat van haar af, zich er volledig van bewust dat ze zijn misvormde trekken had gezien. 'Ga maar gillen en huilen in het hoekje van je kamer.' William wist niet wat hij tegen haar wilde zeggen, dus kwamen de woorden er maar gewoon uit. Een woedende blik was te zien als je onder de capuchon probeerde te kijken. Hij had de capuchon niet zover naar voren getrokken, waardoor al te zien was dat de plek op zijn wang belachelijk snel blauw was geworden. Er waren aderen gesprongen, zwakke, uitgeholde aderen. De hele geraakte plek begon er al misselijkmakend uit te zien en het lekte wat door naar de andere delen van de zijkant van zijn hoofd. 'Als je al denkt dat niemand je begrijpt, doe dan niet alsof je anderen begrijpt en zomaar alles bij hen kan doen!' Het was haar eigen schuld dat niemand haar begreep, met dit gedrag. William haalde diep adem, hoopte zichzelf te kalmeren. Zoveel opwinding was niet goed voor hem, het alarmeerde de wormen. Hij moest hiermee uitkijken. Het was maar goed dat ze hem niet in zijn buik had geslagen. William fronst even toen hij een ijzerachtige smaak proefde in zijn mond en langzamerhand iets langs zijn mondhoek voelde lopen, warm en dik. Wat was- Oh.. Hij reikte naar zijn mond, ineens volledig zijn aandacht voor het meisje kwijt. Een klein straaltje bloed lekte uit zijn mond. Natuurlijk; haar klap had zijn wang op sommige stukken langs zijn tanden geschuurd en zo een kleine lek veroorzaakt. Verdomme. William veegde het weg, probeerde het beetje bloed dat nog in zijn mond zat door te slikken. 'Je wordt bedankt..' mompelde hij, waarna hij het meisje een boze blik toewierp. Hoe graag hij wel niet tegen haar wilde zeggen dat ze geluk had, dat ze hem misschien morgen niet meer hoefde te zien. Maar schreeuwen over levensbedreigende dingen deed hij niet graag, dus hield hij zijn mond en hield zijn koude vingertoppen tegen zijn blauwe wang aan. Hopelijk zou ze hem niet nog een keer slaan..

15 Positief Water **Nox** Student

Zijn wang was als een zachte bal ranzig gehakt, deukte in als een pakje boter, veerde mee als een stressballetje.. Alleen zijn botten hadden nog een beetje stevigheid, maar ook die deden haar het meeste denken aan de botjes van een doodgeboren vogeltje of een schelpje, welke je met je voet zo kon verpletteren. Bah. Dit voelde gewoonweg ranzig. Ze veegde haar hand af aan haar korte broek, al was er fysiek niets van viezigheid op te zien.
Nou, ze had wel weer genoeg van deze lozer met zijn leipe hoofd. Het was in alle eerlijkheid maar beter geweest dat hij zijn capuchon op had gehouden, want holy mother of god, dit was echt het toppunt van lelijkheid. Kon hij zijn hoofd niet in verband wikkelen ofzo? Jeez, de enige dag in het jaar waarop zijn hoofd legaal zou mogen zijn was Halloween, voor de rest van de tijd kon de regering hem beter opsluiten in één van die fancy verlaten kasteeltorens van vroeger, waar volgens de verhalen prinsesjes in terecht kwamen als hun idiote ouders besloten dat het meisje niet goed genoeg was. Okthxbye, was dan ook haar conclusie, veel plezier met je spastische gezicht en geniet van de blauwe plekken~

Helaas bleek het bleke skelettenjong nu opeens wel daadkrachtig en bovendien ook nog eens in staat emotie te tonen. En hij wilde handjes vasthouden, want ontzettend gezellig. Haar armbandjes werden omhoog geschoven en ze kon de strepen voelen branden, daar waar ze getest had of ze dapper genoeg zou zijn om er een einde aan te maken wanneer ze enkel nog in staat was om door een rietje soep op te slurpen. Ze kon de littekens haast voelen branden, al zou hij het waarschijnlijk niet opmerken door enkel zijn hand als een bankschroef om haar huid te klemmen. Hij had een sterkere grip dan ze verwacht had, dat was vast de adrenaline die in zijn puberale lijf rondraasde. Nox deed een poging zichzelf los te rukken, wat aardig lukte toen ze er wat venijnige nagels bij in zijn arm zette. Maar daar hield het niet mee op, want door tegen haar uit te vallen wist hij haar in zijn greep te houden zonder haar fysiek aan te raken. Wat zou hij te zeggen hebben?
Hij was duidelijk Oost-Indisch stom, aangezien hij nu opeens wel een tirade afstak, die Nox enkel met haar ogen deed rollen. Pff, ja, mijnheer, bedankt voor het wijze gejank. Zij kende hem niet, hij haar niet, wauw, ze kenden elkaar niet. Wat een wonder, alleen een vieze stalker zou iemand kunnen kennen zonder dat het tegenovergestelde ook gold. Waar ze hem aan de andere kant ook best wel voor aanzag, als ze keek naar de manier waarop hij zijn gezicht in de schaduwen verborg en haar zomaar had aangesproken. ''Oh, nu kan jij me opeens vertellen wat ik moet doen? Laat mij jou wat vertellen: Eén: Je weet echt geen ene neuk over hoe dit zit, hoe arrogant je ook loopt te bazelen. Twee: Ik zou eerder spontaan janken als ik nog langer naar jouw gezicht moest kijken.'' Met die woorden spuwde ze een fluim spuug op de grond, vlak voor zijn voeten. Uitdagend keek ze hem aan, bloed raasde door haar lijf, maakte haar bleke wangen zowaar lichtelijk rood. Maar niet zo rood-blauwig als zijn wang, ontdekte ze toen ze hem aankeek.

De sfeer sloeg opeens om van woede naar vervreemding. Hij was even helemaal in zijn eigen wereldje aan het spacen door de bloederige uitwerking van haar agressie, zij probeerde haar bezorgdheid (en walging) om te zetten in desinteresse. Wat niet echt lukte. ''Shit. Fuck. Gebeurt dit altijd wanneer je, eh, jeweetwel?'' vroeg ze met een hand naar haar eigen wang gebarend. Jeweetwel, wanneer iemand je in je gezicht smasht. Haar stem bevatte een kleine trilling van onzekerheid, niet zo zeer bezorgdheid (ze kende hem immers niet eens..). Was dit haar schuld? Man, ze was toch geen Hulk geworden? Nou, groen was haar hand in ieder geval niet toen ze voorzichtig vooruit reikte, om zijn capuchon nog wat verder aan de kant duwen zodat ze beter kon beoordelen of zijn wang echt helemaal naar de gallemiezen was of dat het gewoon aan de bedrieglijke schaduwen lag.

18 Positief Water **William** Student

De capuchon was een soort van veilige haven geworden, een schaduw waarin hij zijn gezicht fatsoenlijk kon verstoppen. Astrals vonden het vreemd, maar hij wist zeker dat ze het wel met hem eens waren. Je weet wel, als ze eenmaal onder de capuchon gekeken had. Hij zag het ook, in de flits dat hij het meisje recht aankeek, die blik. Het was een blik van walging en onbegrip, eentje die hij maar al te goed kende. Zijn capuchon trok hij zo snel mogelijk weer over zijn hoofd, alsof hij er dan nog aan kon ontsnappen. Alsof het nog ongedaan te maken was. Maar ach, voor dit specifieke meisje gaf hij er niet zoveel meer om wat zij van hém dacht. Ze had al bewezen dat ze niet echt volwassen was en had zich uitermate kinderachtig gedragen. Voor William was dit al meer dan genoeg reden om haar mening niet te serieus te nemen. Maar toch.. haar gedrag deed hem wat, liet hem naar haar toe lopen en haar stoppen. Het was dat zij niet zo snel was; anders had hij haar met zijn manke linkerbeen nooit in kunnen halen. Maar niet lang nadat ze zich omgedraaid had, had hij haar bij de pols gepakt en riep hij eindelijk wat meer dan drie woorden naar haar. Zijn fout. Maar waarom voelde het dan zo goed?

Haar nagels in zijn huid deden zeer, William liet snel los. Maar zijn stem leek haar ervan te weerhouden dat ze wegliep. Had er nog nooit iemand tegen haar gegild zoals zij naar anderen gilden? Williams uitbarsting was vele malen zachter en minder indrukwekkend dan de hele show van het meisje net, maar voor hem was dit één van de eerste keren in lange tijd dat hij iets uitte met meer decibel dan een fluistertoon. Zijn stem leek te ontploffen in zijn eigen oren. Het meisje had haar woorden al snel klaar. Hij kon haar niet vertellen wat zij ging doen en ze kon zijn gezicht niet uitstaan. Dat was alweer opgelost. Er kwam slechts een wrange lach op Williams gezicht te staan. Hij opende zijn mond om te antwoorden, maar toen pas voelde hij het straaltje bloed langs zijn mondhoek naar beneden lopen. Direct filterde hij de omgeving uit en bracht zijn vingers verbaasd naar zijn mondhoek. Bloed?
Hij liet haar zijn capuchon opzij trekken, nog te afgeleid terwijl hij zelf naar het glanzende rode laagje op zijn vingers keek. Ergens wist hij dat hij niet verbaasd moest zijn, maar hij had het nu niet eens open voelen gaan. Was dat een goed of een slecht iets? De pijn zou waarschijnlijk later wel komen.

Ze vroeg hem of het altijd gebeurde, haalde hem weer terug uit zijn tijdelijke afwezigheid. Ja, hij snapte haar verwondering wel. Het gebeurde nooit dat Astrals zo'n heftige fysieke reactie hadden op een simpele klap. Nu was zijn fysieke staat ook helemaal niet wat het moest zijn. William interpreteerde haar reactie als een verbaasde, een walgende. Bezorgdheid verwachtte hij niet van dit meisje en wanneer er bloed kwam, vielen de meesten stil. Ach, het was een wonder dat hij nog niet doodgebloed was. Zijn wang zag er steeds gehavender uit, elke seconde lekte er meer bloed vanuit de aderen onderhuids. Het was niet veel, maar elke keer werd de plek wat donkerder. William haalde in een snelle beweging zijn mouw langs zijn gezicht, wat een pijnscheut in zijn wang veroorzaakte, maar het bloed was weg. 'Ach, ja..' beantwoordde hij haar vraag. Het was lang geleden dat hij in zijn gezicht geslagen was, dat was toen hij nog gezond was. Als hij moest kijken naar hoe snel hij intern bloedde, moest dit geen verrassing zijn. Daarom was zijn reactie nogal plat, was de frustratie uit zijn stem even weg. 'Het maakt ook niet meer uit,' besloot William te zeggen. Hij trok zijn capuchon in een beschermende beweging weer naar voren. Hij voelde zich nog steeds boos, gefrustreerd, maar wist niet wat hij erop moest zeggen. Daarom mompelde hij nog maar een paar woorden als antwoord op haar vraag, om iets te zeggen. Wat moest hij anders doen? 'Het is niet alsof het ooit weer beter wordt,' zei hij. Aan de niet geraakte kant van zijn gezicht trok zijn mondhoek op in een soort van grimas-achtige lach, maar die was al snel weer weg. Hij was nu even rustig, maar hij voelde aan zichzelf dat hij snel kon ontploffen. Als dat meisje nog een keer erover begon dat hij niets begreep van de situatie waar zij in zat zonder aandacht te geven aan zijn situatie, dan was hij weer terug bij af.

15 Positief Water **Nox** Student

Woede was als de benzine op het vuur, het hield Nox gaande en het was zo veel beter en simpeler en bovenal instinctiever dan de situatie lijdzaam te accepteren. Tenminste, dat het simpeler was hield ze zichzelf voor. Misschien was opgeven een stuk rustiger, js hoefde er immers praktisch niets voor te doen naast op je luie reet zitten en ophouden met vechten. Maar daarvoor had Nox te veel haat opgebouwd, te veel verontwaardiging jegens het onrecht in de wereld. Ze kon niet zomaar opgeven, ze zou zich vastklampen aan het leven, schoppen en bijten en niet loslaten tot de dood haar persoonlijk los kwam trekken. Dat schoppen en bijten en ontzettend boos worden deed ze eigenlijk te pas en te onpas, er hoefde maar iets te gebeuren en de bom barstte. Het koste vermoeiend, maar het was haar overlevingsstrategie. Vandaar ook dat ze zich van de survival lessen had geëxcuseerd, dat had ze al in de vingers.

De jongen voor haar, bloedend van een simpele stoot, zou ook wel zoiets kunnen gebruiken, want gezond zag hij er absoluut niet uit. Daarom irriteerde zijn laconieke antwoord haar ook wel een beetje. Ach ja? Dat was wat je zei als iets gebeurde, wat niet uitmaakte. Maar hij werd 1 keer geraakt en zijn gezicht werd onmiddellijk nog tienmaal griezeliger. Ach ja.. Verontwaardigd keek ze hem aan, hoe durfde hij de schade aan zijn gezicht te relativeren alsof het niet erger was dan een vlek op een shirt?!
En dan die tweede opmerking.. Het maakte niet uit? "Hoe bedoel je, het maakt niet uit?" Een van de vele beledigende aanspreekvormen die ze constant had gebruikt als ze iets tegen hem gilde liet ze maar even achterwege. "Je bloedt als een malle, weet je.." Ze was geen arts, maar de onderhuidse bloedvlekken, wijnrood gekleurd, zagen eruit alsof er iets meer dan een pleister vereist was om dit op te lossen.

"Het is niet alsof het ooit weer beter wordt." Eh? Wat? "Oh..Kay..." Was dit gewoon een emo remark? Inhoudsloos en negatief, zoals de levensmoeie jongen constant al had lopen mompelen? Of was het gemeend? "Ehm, nou, succes ermee dan maar? Bezoek de ziekenzaal ofzo." Ze was te moe om te bedenken wat zijn woorden precies betekenden, had geen zin meer in dit gedoe. Dus draaide Nox such nogmaals om en verliet de fontein, om haar nieuwe school te betreden. Het begon bijna als een herhaling van een verhaaltje te voelen, maar deze keer liet ze zich echt niet tegen houden hoor!

18 Positief Water **William** Student

Ze had hem geslagen en hij was er om eerlijk te zijn nu al helemaal klaar mee. Eerder had ze iets gedaan wat bijna niemand voor elkaar kreeg; een boze William. Hoewel dat op zich nog best een anticlimax was geweest, was het wel vrij bijzonder. Hij accepteerde vrijwel alles lijdzaam, probeerde nergens iets aan te veranderen. Maar dit meisje kreeg hem boos. Met haar gegil en gedoe. Zat het wel allemaal goed bij haar? Hij was nu druk bezig met het betasten van zijn wang, erachter proberen te komen hoe erg de schade was. Het meisje leek gelukkig ook uitgeput te zijn door al haar acties en hij kreeg slechts een slappe reactie terug. Godzijdank. Hij wist niet hoelang hij haar nog uit had kunnen staan.

Ze draaide zich om en hij liet haar gaan nu, voelde de behoefte niet om haar levenslessen te lezen. Hij beantwoordde haar vraag niet eens. Hij zou wel naar de ziekenzaal gaan, de dokters daar wisten over zijn toestand. Ze waren gelukkig ook zeer discreet en hadden er geen problemen mee hem te helpen. Dat was de enige normale reactie. William concludeerde dat het op het bloed na allemaal wel meeviel nu, maar hij bleef nog steeds staan. Wilde wachten tot het meisje in de school verdwenen was voordat hij ook de school binnen zou gaan. Anders zou ze straks denken dat hij haar stalkte en weer een hele scène schoppen. De Astrals die bij de fontein hadden gestaan keken hem nu ook raar aan, maar hij had geluk dat het er maar een paar waren en dat zijn capuchon weer stevig over zijn hoofd getrokken zat. Alles was goed, niets aan de hand. Nu rustig ademhalen, medische hulp zoeken en weer verder slenteren. Dat was het enige wat hij echt kon doen, toch?

E N D

**Gesponsorde inhoud**

» Drip drip drop, little april shower
» Drip drop [ Le Cat ]
» //drop// Topics
» [Drop] Topics
» [ drop ] wretches and kings