Met een halve glimlach op zijn gezicht lag Cameron in de zon, lekker bruin te worden. Dat was niet iets voor alleen de chicks, dat moest hij natuurlijk ook doen. Dat maakte hem (hopelijk) nog aantrekkelijker. Hij had zich er helemaal voor omgekleed; nu had hij een korte spijkerbroek zonder shirt aan. Na een tijdje begon hij in slaap te vallen, maar hij stopte zichzelf niet. Als hij in slaap viel dan bleef hij sowieso langer liggen dan als hij niet sliep.

Cam werd met een schok wakker en keek om zich heen. De zon was weg en hadden plaats gemaakt voor dikke, grijze wolken, die al wat druppels hadden laten vallen. Deze druppels werden steeds grotere druppels en steeds harder begon het te regenen, tot grote ergernis van Cam. Hij pakte zijn spullen op - een zonnebril en een doos met koekjes - en rende naar het overdekte gedeelte, waar al meerdere leerlingen zaten te schuilen.

+ 1e Esra en dan open

Esra liet het potlood over het witte papier heen gaan terwijl ze haar gedachten volledig op het tekenen probeerde te richten. Ze wist heel goed dat zij niet goed in tekenen was, maar toch deed ze het graag. Haar teken kunsten waren wel oké de een mooier dan de ander, maar dat was natuurlijk altijd zo. De tekeningen die ze altijd maakte hield ze om die redenen ook altijd verborgen, ze tekende alleen wanneer ze in de les zat of als ze alleen was. Dat was een van de redenen dat ze wel eens slechte cijfers haalt die ze gelukkig voor haar naar een paar keer hard blokken zo weer op haalde. Af en toe keek ze op naar de Astrals die langs liepen. Esra zat hier misschien al een vanaf haar viertiende op school, ze had nooit echt de moeite genomen om vrienden te maken. Natuurlijk kende ze wel wat Astrals van haar lessen, maar buiten het goeie dag om ging het nooit. Dit kwam grote deels omdat heel lang erg verlegen en onzeker over haar zelf was geweest, langzamer hand leek die kant in haar te verdwijnen en kwam eindelijk de zelfverzekerde kant in haar omhoog. Maar ze had tot nu toe nog geen Astrals benanderd iets wat ze dit jaar wel van plan was om te gaan doen. Ze zou haar kluizen naars leventje gedag zeggen in de hoop een betere school jaar te krijgen dan haar afgelopen vier school jaren. Terwijl ze in gedachten was merkte ze niet dat er langzaam regen druppels naar beneden vielen. Pas wanneer haar papier nat werd keek ze op en zag de grote grijze wolken. Precies op dat moment begon het harder te regenen. Snel stond ze op waarna ze haar potloden set in haar tas propte samen met de punterslijper en de fles water die naast haar tas had gelegen voor ze op stond de tas over haar schouder heen gooide om vervongens met het tekenblok tegen haar aan naar het overdekte gedeelte. Haar blik was volledig op de grond gericht waar door ze niet door had wat er voor haar gebeurde waar door ze tegen een persoon op liep. Meteen stopte ze waarna ze op keek. "Sorry, mijn fout ik lette niet op." glimlachte ze terwijl Esra hem aan keek.

Ja het ik loop tegen iemand aan zonder wat te zien manier hihi

_{Al neuriënd huppelde het meisje wat rond. Vrolijk keek ze om zich heen naar alle Astrals om haar heen, was blij om zoveel leven te zien. Desondanks had ze nog niet echt veel interactie gehad met anderen, misschien omdat ze anderen altijd wist af te stoten met haar… Aanwezigheid. De meesten beschouwden haar als een vreemde vogel en het ergste was dat het ook nog zo was. Mabel was definitie van het woord uniek, een echt geval apart. Of ze er last van had? Wel nee joh! Ze had de tijd van haar leven, ze zag het altijd als de verlies van de ander als deze besloot weg te lopen.
 
Ietwat verward bleef ze stilstaan toen Astrals ineens hun spullen begonnen op te rapen en weg begonnen te gaan. ‘Hey…’ kwam er zachtjes over haar lippen. Ze konden haar niet eens horen, waren zich niet een bewust van het feit dat zij er überhaupt was – maar in Mabels ogen was het een hele andere beleving. Iedereen liep ineens weg van haar en niemand wilde nog van de zon genieten – dat was een ramp! De arme zon toch.
Ze keek op met een trieste uitdrukking op haar gelaat. De zon moest zich vast rot voelen omdat niemand haar meer wilde vergezellen, maar no worries zij zou blijven! Zij zou de zon –
Een druppel op haar neus zorgde ervoor dat ze haar ogen dichtkneep en haar hoofd gelijk liet zakken. Nog eentje op haar hoofd volgde en al snel had ze door waarom iedereen de zon in de steek liet: regen! Wild begon rende ze een kant op, waarna ze stil bleef staan en om zich heen keek. O jee, waar moest ze nou naartoe? Waar kon ze schuilen. Twijfelend over welke kant ze nou op moest rende ze halve rondjes, als een of ander verdwaald baby eendje.
 
Uiteindelijk trok ze maar een conclusie en rende ze een kant op terwijl ze een vage ‘Waaaah’ over haar lippen liet komen. Ze wist eindelijk een droge plek te vinden, hoewel ze wel al half nat was, maar daar ging het niet om. Licht hijgend bleef ze staan en keek ze naar hoe het steeds harder begon te regenen. Wat jammer dat ze nu niet haar regenjas en laarsjes aan kon doen, want dan was dit nog best leuk geweest.
Met grote ogen keek ze om zich heen, waarna ze iets spotte.
Zwijgend liep ze op de personen af, zei niks en pakte gewoon een koekje waarna ze dit in haar mond propte. Ongegeneerd propte ze nog een in haar mond waarna ze opkeek. ‘Mwaarum hweb ju geen shiert aawn?’ vroeg ze aan de jongen met een volle mond, terwijl ze nog steeds van zijn koekjes bleef eten alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Haar blik dwaalde echter alweer snel af naar de ander persoon en ze stopte met eten, slikte de grote koekjesbrei door en staarde naar wat het meisje in haar handen had. ‘Oee ~’ bracht ze verrukt uit, ‘Wat staat daarin?’ vroeg ze blij terwijl ze naar de tas wees.}

Er kwam een meisje zijn kant op, haar handen waren vol met spullen. Cam liet haar lekker lopen. Zolang hij geen last van d'r had ging hij haar ook niet helpen. Laat haar lekker klungelen. Hij vond het allemaal mooi en prima, totdat ze tegen hem aanbotste. Zijn wenkbrauw schoot omhoog en hij keek haar arrogant aan, zoals hij dat zo goed kon. "Sorry, mijn fout ik lette niet op." Als het kon, ging zijn wenkbrauw nog verder omhoog. No shit. "Je meent het," zei hij droog.

Er liep een ander meisje op hem af. Er kwamen meisjes op hem af en hij hoefde er niets voor te doen. Dat streelde zijn ego wel. Jammer genoeg was dit meisje er niet voor hem maar voor zijn koekjes en ze propte er twee in haar mond. Uhm? ‘Mwaarum hweb ju geen shiert aawn?’ Aantrekkelijk. Heel aantrekkelijk. Ga zo door, dan kunnen we nog meer van je eten zien. "Ik was aan het zonnen." Antwoordde hij en zijn groene ogen volgden het meisje, die nu de ander lastig viel en vroeg over wat ze in haar handen had. Cameron keek rustig mee en zag dat het meisje lekker gekleurd had. Nou ja, ze was er nog best goed in.