Snel liep Azra door de gangen heen. Het was nu zaterdag en twee dagen geleden sinds.. Sinds dat Hero haar voor schut gezet had. Twee dagen te lang, als je het haar vroeg, maar ze had het perfecte plan moeten verzinnen om de jongen terug te pakken. En deze was haar gisteren te binnen geschoten. Jammer genoeg had ze hem niet kunnen vinden en was ze nu opnieuw naar hem op zoek. Hij kon overal zijn; deze school was gewoon te groot. Ze was op de bovenste verdieping begonnen met zoeken en was nu helemaal beneden. Als hij daar niet was, dan zou ze nog buiten kijken, maar ja als ze 'm niet kon vinden hield het op. Misschien ontliep hij haar wel - dat zou zijn eerste slimme keuze zijn.
Want wat Azra voor hem in petto had, was nog een schepje bovenop wat ze allemaal al tegen elkaar gedaan hadden. Een grijns ontstond op haar gezicht toen ze eraan dacht. Ze had de afgelopen dagen geoefend met haar eigen snelheid, hopend deze wat beter onder de knie te krijgen zodat ze net zo snel zou worden zoals hem. En, niet dat ze wilde opscheppen, maar het was redelijk goed gelukt. Ze kon nu - met veel concentratie, dat wel - een stuk sneller bewegen met hulp van haar element. Al zou dit waarschijnlijk nog steeds slowmotion zijn als zij en Hero het op hetzelfde moment zouden gebruiken. Dus hoopte Az erop dat ze het element van verrassing als voordeel had.

Ze maakte een schietgebedje - god knows naar wie of wat - en liep van de  trap af, naar de begane grond. Haar bruine ogen gleden zoekend om zich heen. Vrijwel meteen zag ze hem. Een grijns kwam op haar gezicht. Ze haalde diep adem, waarbij ze haar vingers kruiste. Ze hoopte maar dat het ging werken, anders was haar oefenen voor niks geweest. Ze sloot haar ogen, concentreerde zich, een schoot toen naar voren. Ze zigzagde door de menigte heen, gericht op haar doel. Hero. Ze kwam steeds dichterbij. Ze was er, en ze had de kans om te doen wat ze gepland had. Een warm gevoel van spanning verspreidde zich door haar buik.
Azra pakte zijn hand vast, draaide hem om. Vervolgens pakte ze zijn hoofd vast en deed haar linkerhand bij zijn achterhoofd, waarbij ze hem naar beneden duwde - ze was immers zeker anderhalve hoofd kleiner dan hem. Ze ging op haar tenen staan, en zoende hem vol op zijn mond.
Ze moest en zou het laatste woord hebben, en hopelijk was dat nu gelukt.

+ 1e post Hero :")

<sub>Veel bijzonders had hij niet te doen vandaag, eigenlijk had hij gepland om zichzelf vandaag te verstoppen in de bibliotheek en weer even de nerd uit te hangen. Daarbij had hij ook zat financiën te doen voor de Host Club – nu was het wel zo dat hij er stiekem meer werk van maakte dan het eigenlijk was, maar het was een van de beste smoesjes die hij had om eigenlijk… Niks te doen. Moeilijk was het niet omdat het vaardigheden waren die hij al had geleerd en eigen gemaakt had, hij was in die zin de perfecte persoon ervoor. Het enige minpuntje was dat hij het expres er moeilijk uit liet zien zodat het anderen af zou schrikken, hij had geen behoefte aan Astrals die probeerden te helpen en daarmee juist het tegenovergestelde deden.
Bij de gedachte sloot hij zijn ogen en slaakte een diepe zucht. Een hand ging door zijn haar heen terwijl hij weer opkeek. Er waren best nog wat Astrals hier… Het was niet perse zo dat zijn gevoel voor tijd verpest was dankzij al het gespijbel – maar hij moest wel bekennen dat hij zijn eigen ritme had en dus weinig vat had op wat anderen om hem heen deden.
Dat ging trouwens niet over hetgeen wat een splitseconde later gebeurde, dat was heel iets anders.
 
Zijn hand die vastgepakt werd, een ruk die ervoor zorgde dat hij zich omdraaide – al kwam dat meer doordat hij er best wel van schrok, niet dat hij dat ooit toe zou geven. De andere hand verdween echter alweer snel van de zijne, waardoor hij opkeek en al snel het meisje zag. Een lichte frons ontstond op zijn gelaat in de tijd dat ze hem vastpakte – om specifiek te zijn: twee handen op zijn half op zijn wangen plaatste, duimen onder zijn kaken in een stevige en natuurlijk houdgreep. Een hand gleed echter verder naar achteren, dat alleen zorgde er al voor dat hij meer naar haar toe leunde – alsof hij het wilde. Eigenlijk was het meer een automatisme, veroorzaakt door verwarring waardoor een organisme zich vastklampt aan bekend gedrag en dit was in zekere zin bekend bij de jongen.
Zijn ogen schoten terug naar het meisje, maar door de snelheid waarmee ze het deed was het moment van impact vrijwel gelijk. Met grote ogen staarde hij naar… Niks eigenlijk. Een hand nog geklemd om rugzakband en de ander ergens krampachtig in de lucht in een te slome poging haar te stoppen.

Alles stond stil.

Hij kon niet meer nadenken, wist niet zo goed wat er precies gebeurd was of wat er ook aan de hand was. Het enige wat duidelijk was waren de lippen van de ander, op de zijne. Warm en zacht – maar voornamelijk zelfverzekerd, de manier waarop ze het deed. Het volgende deed hij niet omdat hij wilde winnen, o nee was het maar zo. Dan zou hij zichzelf achteraf minder hebben gehaat. Nee hij deed het puur en alleen omdat hij het fijn vond.
Een hand plaatste zich bij oor; duim er net voor, de andere vingers die door haar haren gleden – zijn andere arm sloeg hij om haar midden, duwde haar tegen zich aan zodat ze niet meer weg kon. Daarbij kantelde hij ook zijn hoofd wat meer zodat hij ’t beter kon doen (ja sorry maar ik ga hier geen details omschrijven lol, PG 13 of zo). O wat voelde het fijn, wat voelde het goed – maar toen er ineens een stemmetje in zijn hoofd keihard STOP schreeuwde opende hij zijn ogen half. Daarna werd hij figuurlijk in zijn gezicht slagen met de realiteit.
Fuck.
Hij was bijna te ver gegaan, was van kussen bijna overgegaan naar – o shit shit shit shit shit. Dat was het enige wat door zijn hoofd ging. Vrij resoluut liet hij haar los, duwde haar zelfs weg – hield haar schouders nogal krampachtig vast. Hij had staan fozen in de gangen met… Azra. Wat geroezemoes zorgde ervoor dat hij stopte met staren met ogen zo groot als schoteltjes naar het meisje en eindelijk knipperde met zijn ogen. Zonder verder nog na te denken tilde hij haar op, gooide haar half over zijn schouder en zette het op een rennen. Eerste beste deur die open was werd ‘t. Jammer genoeg was dat het conciërges hok. Nonchalant zette hij d’r neer en blokkeerde deur. ‘Waar de fuck ben je mee bezig?’



(o u o)b NICE GOING</sub>

Nou ja, zijn reactie was niet bepaald een verwachte reactie. Ze had zoveel dingen langsgelopen in haar hoofd voordat ze dit gedaan had, zijn reactie inbegrepen, maar dit was niet in haar opgekomen. Wat in haar opgekomen was: 1. Hij zou haar wegduwen. 2. Hij zou haar slaan, lekker waar iedereen kon zien wat voor een dick hij was. 3. Hij zou weglopen zonder iets te zeggen. Het laatste leek nogal onwaarschijnlijk maar dat was wel haar bedoeling geweest. Dit, dit wat er nu gebeurde? Dat was niet haar bedoeling geweest.
Het was bijna lachwekkend hoe verbaasd zijn uitdrukking geweest was (hé, ze ging haar ogen echt niet dichtdoen als ze met hem kuste hoor), zulke grote ogen en gewoon helemaal versteend. Het liet haar bijna stoppen uit medelijden, maar zoals gezegd, bijna. Vrolijk ging ze door, kantelde haar hoofd ietsje. Alleen maar in de hoop hem eindelijk is stil te krijgen. Nou ja, dat was misschien ook niet heel erg waar, ze vond het ook niet vervelend om te zoenen. Zijn lippen op de hare, het voelde wel prettig. Maar ze verloor haar kop niet en bleef nadenken over wat ze nou aan het doen was, en dat was hem voor schut zetten.

Het effect was averechts geweest, jammer genoeg. Want de jongen kreeg opeens de drang om haar terug te kussen en dat was niet de bedoeling. Ze voelde een hand in haar haren, en ze sloot haar ogen. Het was bijna onmogelijk om tegen te gaan - puur instinct, of zoiets. Ze werd tegen hem aangeduwd, door een arm die om haar middel werd gelegd. Het was een goeie sensatie maar ook zo verschrikkelijk verkeerd. Ook zij begon haar denken te verliezen, dreigde te ver te gaan met haar bedoelingen. Het voelde zo goed en warm, dicht tegen hem aan en dit keer, dit keer deden ze niet alsof. Het was echt en ze wist dat ze het allebei voelden. Maar dat betekende niet dat ze door moesten gaan met dit.

Opeens werd ze achteruit geschoven. Ze stond perplex, en dat was lichtjes uitgedrukt. Haar wangen rood, haar lippen een beetje opgezwollen. Ze waren te ver gegaan en het was niet de bedoeling geweest. Maar toch kon ze niets anders dan een gevoel van overwinning te voelen bij de blik van Hero. Het was grappig om te zien, maar ze was niet echt in staat om te lachen.
Toen ze opeens over zijn schouder heen geslingerd werd, kreeg ze een boze uitdrukking op haar gezicht. Ze wist wel dat ze klein was en makkelijk op te tillen was, maar nee, doe dat maar gewoon niet. Ze balde haar vuist en ramde deze op zijn rug met een grijns op haar gezicht - dat had wel pijn moeten doen. "Laat me los," siste ze naar hem toe maar, nou ja, dat deed tie natuurlijk niet. Het was niet voor niks Hero.
Na een tijdje over zijn schouder gehangen te hebben zette hij haar dan eindelijk neer, en het werd tijd ook. Ze sloeg boos haar armen over elkaar. Toch was ze niet héél boos; ze had hem namelijk goed te pakken gehad en haar plan was redelijk geslaagd. Tenminste, dat hoopte ze.  ‘Waar de fuck ben je mee bezig?’ schold de jongen en ze haalde haar schouders op. "Volgens mij had je dat maar al te goed door." beantwoordde ze hem, maar was nog steeds boos over het feit dat hij haar zó door de gangen gedragen had. "Je had er wel zin in." merkte ze toen op, om hem te pesten maar ook een beetje als vraag.


Ohmygod Hero got caught up in the moment

deze twee tho:

<sub>Normaliter had het hem echt niks uit kunnen maken of iemand hem zoende in de gang, of dat hij iemand zoende in de gang. Toch was hij ergens wel meer het soort persoon die er niet hield om al te veel openbaar te doen omdat hij zich nog wel eens bekeken kon voelen en er moest toch een zekere knop omgezet worden voordat hij zich er dan aan kon overgeven – een knop die Azra onbedoeld omgedraaid. Alsof een oude attractie weer eens werd aangezet en de lampjes langzaam begonnen te branden, één voor één naar, naar die knop toewerkend en uiteindelijk: pling.
Daarna was het nog moeilijk om terug te gaan, maar gelukkig deed hij het wel. Werd hij door iets of iemand teruggetrokken aan zijn enkel naar beneden en kwam hij met een harde klap neer op de grond. Pijnlijk.
Vandaar dat zijn oplossing, als je het al een oplossing kon noemen, op dit alles vrij resoluut was; hij koos letterlijk het hazenpad. Nou was dat niet geheel waar, maar hij rende wel weg – met het meisje over zijn schouder en een arm stevig om haar heen geklemd zodat ze niet weg zou glijden of zich los zou wurmen. Azra kennende zou ze eigenlijk niet eens op die gedachte komen om zichzelf los te maken, nee typerend voor haar moest ze op zijn rug slaan. Hij voelde het wel, maar… Hij had harde klappen in zijn leven gekregen. Dus negeerde hij ‘t, eveneens als haar onnodige commando dat luidde: “Laat me los.”

Haar houding na zijn vraag haalde nog net niet het bloed onder zijn nagels vandaan, maar zorgde er wel voor dat zijn armen over elkaar sloeg (om te voorkomen dat hij ze zou ballen tot vuisten en haar echt een klap zou verkopen) en klemde zijn kaken op elkaar. Ooh als ze een jongen was geweest dan had ze zoveel pech gehad want dat hij haar nog een kop kleiner gemaakt. Snertkind dat ze was. ‘Er zijn grenzen,’ merkte hij uiteindelijk op, keek haar eindelijk aan hoewel het meer overkwam alsof hij op haar neer keek. ‘Wat je deed was gewoon ordinair.’ Vervolgens stak hij zijn kin een beetje in de lucht en haalde zijn wenkbrauwen op. ‘Daarbij had jij er net zoveel zin in,’ kaatste hij haar woorden terug als een vervelend snotjoch dat hij kon zijn.
Vervolgens slaakte hij een zucht en liet de arrogante houding varen. ‘Maar even serieus: niet doen.’ Ze had geen idee wat ze wel niet in haar hoofd had gehaald met al dit gedoe. ‘Het is niet dat het me wat uitmaakt, maar ik ben wel een Host, remember?’ Hij keek weg, leek moeite te hebben met de volgende woorden: ‘Er zijn bepaalde Astrals die dit soort dingen niet… Waarderen…’ Persoonlijk kon het hem geen ruk schelen wat ze bij hem zouden doen omdat hij deels al gewoon wist wat ze zouden doen. Meisjes die op een zeikstem begonnen te klagen over ‘dat meisje waarmee hij had gekust’ en hoe hij eerder nog had gezegd (een fucking maand geleden of zo) dat zij de enige voor hem was. Het was allemaal een act, maar sommige meisjes konden zo delusional zijn en geloofden daadwerkelijk dat ze hem konden veranderen. Dat is hetgeen wat ervoor zorgt dat meisjes in eerste instantie een aantrekkingskracht voelen tot ‘slechte’ jongens: ze menen dat ze hem kunnen veranderen, dat hij haar als speciaal ziet omdat hij niet perse gemeen is. Ooit gehoord van passief-agressief maybe? Blijkbaar niet.</sub>

Haar nonchalante houding verdween niet toen ze zag hoe boos de jongen eigenlijk was. Dat was nou ook weer niet haar bedoeling geweest.. Of wel? Hij had haar ook nogal boos gemaakt in de Host Club, dus maakte het uit? Maar eigenlijk had ze gewoon liever hem het zwijgen opgelegd, laten zien dat er met haar niet te fucken viel. Blijkbaar kon dat niet bij Hero - nee, meneer werd agressief en balde zijn vuisten in plaats van het rustig te bespreken of zo. Bijna dacht Azra dat ze een knokpartij gingen houden, maar hij kon zich blijkbaar goed genoeg inhouden om zijn armen over elkaar te slaan. Ze snapte werkelijk niet waarom hij zó boos was. Ten eerste waren alle dingen die hij bij haar gedaan had wel gelijk aan één simpele kus. En ten tweede, zo erg leek hij het ook niet te vinden. Hij vond het volgens haar nog best fijn.

‘Er zijn grenzen,’ begon hij toen, en Az bolde haar wangen - deed ze altijd als ze boos was. Kreeg ze nou een preek van hem? Dat sloeg nergens op. En zijn houding stond haar niet aan, want zo leek het net alsof hij veel groter was. Wat ook zo was, maar, doe maar niet - dat was de pose om het meisje boos te maken. ‘Wat je deed was gewoon ordinair. Daarbij had jij er net zoveel zin in,’ deze opmerking was misschien wel een klein beetje waar, en haar lichaam reageerde daar prachtig op door rode blosjes te geven op haar wangen. Dat voelde ze wel; altijd als ze bloosde kreeg ze het warm op haar gezicht en ze wist het dan ook meteen. Met een dodende blik keek ze hem aan. "N-niet." loog ze, verschrikkelijk overtuigend natuurlijk, waarna ze nog roder werd. Way to go.
Toen opeens was die rothouding waarbij hij pure arrogantie uitstraalde weg, en dat stelde haar een beetje gerust. Dan was hij niet heel erg boos, of wel dan? Want dat wilde ze niet. Nou ja, dat wilde ze wel. Ugh - ze wist niet meer wat ze wilde. Het irriteerde haar. ‘Maar even serieus: niet doen.’ ze stak haar tong uit, volwassen dat ze was. ‘Het is niet dat het me wat uitmaakt, maar ik ben wel een Host, remember?’ een frons kwam op Azra's mooie gezichtje. Het is niet dat het me wat uitmaakt? Wat bedoeld hij daarmee? Vond hij het fijn en gaf hij het nu toe, of wat? Grote verwarring was van haar gezicht af te lezen. En als hij een Host was, dan mocht hij in zijn privé leven gewoon doen wat hij wilde, niet? ‘Er zijn bepaalde Astrals die dit soort dingen niet… Waarderen…’ Nou, fuck hun dan? Azra snapte d'r echt geen hol meer van. Wat hij nu ongeveer zei was dat het hem niets uitmaakte als ze hem zou kussen, zolang anderen er maar niet achterkwamen? De verwarring was groot en heel haar vijandige houding was weg. Watwatwatwatwat?

<sub>Ze scheen het niet te snappen, kon enkel een kinderlijke houding aannemen. Het liefst wilde hij het hier gewoon bij laten en dan was het haar zorg, maar hij wist dat zijn geweten hem zou opvreten als hij dat zou doen. En sinds al dat gebeuren met zijn moeder ging hij dat soort kwellingen liever uit de weg, hoewel de neiging erg groot was om het meisje gewoon aan haar lot over te laten om later nog een: ik had het toch gezegd – tegen haar te roepen ergens met een voldane grijns. Helaas was hij gewoon niet zo gemeen, ondanks alle dingen die zijn vader hem had geleerd; hij kon gewoon niet zo kil zijn als de man.
Het feit dat haar houding veranderde gaf aan dat ze het gewoon echt niet snapte en het zorgde ervoor dat de jongen zijn ogen haast dichtkneep en met een zijn en wijsvinger zijn neusbrug vastpakte – enkel en alleen om te voorkomen dat hij óf met zijn ogen zou rollen of een diepe zucht zou slaken die zou aangeven hoe vermoeiend hij dit wel niet vond. Probeerde hij eens oprecht vriendelijk, of iets in die trant, te doen – was ze te dom om het te snappen. Hij wist echt niet wat hij met haar aan moest.
 
Uiteindelijk liet hij zijn hand zakken, stopte allebei in zijn zakken en duwde zijn armen tegen zich aan waardoor zijn schouders een beetje omhoog kwamen. ‘Meisjes kunnen erg gemeen zijn,’ probeerde hij het anders uit te leggen, iets minder subtiel dan de vorige keer. Hij sloeg zijn ogen op, keek d’r aan. ‘En ik wil niet zeggen dat ik perse fans heb, maar hebben soms de eigenschap op dingen te interpreteren zoals zij willen – maar dan betekent het nog niet dat het ook daadwerkelijk zo is.’ Het was niet fijn om hierover te praten, het was best gênant eigenlijk – vandaar zijn houding ook. Toch hoopte hij dat als hij eerlijk zou zijn over hoe hij zich voelde, doormiddel van deze houding, dat ze hem serieus zou nemen.
In de paar tellen die hij haar gaf om na te denken over zijn woorden bekeek hij haar. Hij was niet zozeer boos geweest op haar, meer op zichzelf en dan niet omdat hij niet snel genoeg was geweest om haar aanval te blokkeren – maar meer omdat hij erin mee was gegaan. Hij voelde zich niet aangetrokken tot haar… Nee. Azra was irritant, ze had een schelle stem en was op mentaal gebied een klein kind. Ze was zijn type gewoon niet en dan moest hij maar niet beginnen over haar uiterlijk – terwijl… Qua uiterlijk keek hij nooit echt veel naar Astrals, sure bepaalde vormen waren wel wenselijk en leuk om naar te kijken… Maar meer niet.

Oké, fuck it. Hij wist dat als hij het niet zou doen hij eraan zou blijven denken. Hij moest het gewoon weten; hij moest zekerheid hebben over zichzelf. De enige reden dat hij op haar in was gegaan was omdat hij het niet had zien aankomen, dat was de enige reden! Maar hij moest het wel zeker weten; vandaar dat hij een stap dichterbij zette, zijn handen uit zijn zakken haalde en deze keer degene was die de ander vastpakte. Handen half om haar kaak, half op haar wang. ‘Dus als je het wilt moet je het wel goed aanpakken.’ Hij wist dat het simpel was om ervoor te zorgen dat ze er niks achter zocht: zorg ervoor dat het overkomt als een pesterijtje en klaar. Dat was nou weer handig aan dat kinderachtige van haar kant.
Zonder verder nog iets te zeggen bracht hij zijn lippen dichterbij de hare, sloot zijn ogen half. ‘Zoals op een plek zoals dit,’ fluisterde hij zachtjes, wilde er zeker van zijn dat ze er écht niks achter zou zoeken. After that, he went in for the kill. Kantelde zijn hoofd zo en plaatste zijn lippen op de hare, sloot daarbij zijn ogen. Nu zou het wel fijn zijn als ze ook meewerkte, want dat was ergens wel essentieel voor het experiment. Hij deed dit niet om te winnen - nee daar was hij allang niet meer mee bezig, maar dat was wel wat zij ervan moest denken.</sub>

Ze werd er zenuwachtig van, niet weten wat te doen. Ze haalde een hand door haar haar, begon met een lok te spelen. Ontweek zijn blik. Waarom had ze ooit gedacht dat hem kussen een goed idee was? Het had haar alleen maar meer verwarring gebracht en ze had spijt. Maar, tot haar verbazing, nam Hero de moeite om haar uit te leggen waar hij het nou precies over had. Het stelde haar een beetje meer op haar gemak, en ze keek hem aan - met rode wangetjes, dat wel.
‘Meisjes kunnen erg gemeen zijn,’ zei hij, en ze maakten oogcontact. Azra keek niet weg, wilde niet wegkijken. Hij had mooie ogen, hoe vervelend hij ook was, en ze wilde gewoon niet wegkijken. ‘En ik wil niet zeggen dat ik perse fans heb, maar hebben soms de eigenschap op dingen te interpreteren zoals zij willen – maar dan betekent het nog niet dat het ook daadwerkelijk zo is.’ een kleine glimlach kwam op d'r gezicht om zijn... ongemakkelijkheid? 't Zag er best schattig uit, want hij was altijd zo zelfverzekerd en nu niet. Misschien, misschien snapte ze hem wel een beetje. Het was niet zo'n heel slimme actie geweest en dat had ze zelf ook echt wel door, maar als het zo'n drama was, waarom had hij dan zelf zijn lippen een keer op haar wang gedrukt? Zouden daar dan niet ook roddels van komen?

Oh shit, hij stapte dichterbij. Automatisch zette Azra een stap naar achteren - wat was hij van plan? Zijn hand pakte de hare vast, ze liet het toe. Ze keek omhoog, voelde zijn andere hand op haar wang.  ‘Dus als je het wilt moet je het wel goed aanpakken.’ ademloos afwachten was het enige wat ze kon. Eerst boos worden, dan vervolgens hetzelfde doen? Azra was niet de slimste, maar dom genoeg om te geloven dat hier niks achter zat was ze niet. Maar wat..? ‘Zoals op een plek zoals dit,’  zijn stem was fluisterend, het deed haar nog heviger blozen dan dat ze al deed. Ze voelde een warm gevoel in haar buik; een mix van spanning, verbazing en een gevoel van het nodig hebben van zijn lippen. De rollen waren omgedraaid - haar knop werd aangezet. Zijn lippen op de hare, ze duwde hem niet weg. Het voelde te goed. Haar vrije hand, die al die tijd slap naast haar lichaam had gehangen, bewoog naar zijn nek toe, waarbij deze in zijn haar gleed. Ze moest op haar tenen staan. Haar ogen sloten zich, ze bewoog haar lippen en hoofd op het ritme van de kus. Ze zou niet stoppen, ze wilde niet stoppen. Nog lang niet.



aw yeah, ik had deze reactie pas vannacht verwacht owo

<sub>Ze had een stap achteruit gezet, maar haar beentjes waren kort dus het maakte niet bijster veel uit. Het was niet alsof zoiets hem tegen zou houden, desnoods zou hij haar tegen de muur duwen – to get it over with; zodat ze niet meer weg kon en dat kinderachtige gedoe ook stopte. Gelukkig hoefde dit niet te gebeuren, gaf ze het al snel op en bleef ze gewoon staan. Hij kon voelen dat ze haar adem inhield terwijl hij de woorden fluisterde, daarvoor was hij dichtbij genoeg. Ondanks dat het donker was in ’t hok kon hij wel opmerken dat ze weer eens rood werd – of nóg roder. Er waren zoveel details die hij op het moment kon zien, behalve een duidelijke expressie. Eveneens als een glim in haar ogen die hem kon vertellen hoe ze zich hierbij voelde, maar hij had meiden wel eens het zwijgen opgelegd door ze te zoenen dus zo’n ramp was het niet. Daarbij was hij ook zo egoïstisch op het moment om enkel aan zichzelf te denken; hij wilde weten hoe hij zich erbij voelde, hoe zij zich voelde kon hem weinig uitmaken.
 
Ze werkte mee.
’t Was haar goedrecht, maar het was ook gewoon fijn. Een hand in zijn nek die omhoog gleed en door zijn haren ging, ze moest op haar tenen zijn gaan staan – om de een of andere reden kon hij het voelen, omdat het makkelijker ging of zo. Hij kon het echter niet helpen dat hij moest fronzen en zijn ogen haast dichtkneep en dan niet omdat hij zijn best deed (oké, misschien een beetje) maar omdat hij meer wilde. Het voelde alsof hij aan het stikken was, alsof zijn lichaam niet de tijd wilde nemen om fatsoenlijk adem te halen – iets wat geuit werd aan de buitenkant doordat hij steeds grover werd, niet op toestemming wachtte en gewoon deed wat hij wilde (wup, tong d’rin. Sorry maar ik ben best wel awkward met deze shit beschrijven eh eh).
Hij liet d’r hand los, liet ook zijn andere hand van haar wang glijden en pakte uiteindelijk haar bovenarmen vast. Het liefst had hij zijn armen om haar middel geklemd en haar een beetje opgetild – maar hij kon nog genoeg denken om dit te stoppen. Om zichzelf te stoppen. Uiteindelijk duwde hij haar een beetje weg en liet hij haar gaan, trok zich terug en keek naar de grond met een nogal ernstige blik. ‘Sorry,’ kwam er hees over zijn lippen. Hij wist wat het was. Hij had een antwoord op zijn vraag gehad. Het lag niet aan Azra, het lag aan hem. Er was geen duidelijke aantrekking, er was al helemaal geen sprake van gevoelens – nee wat dit was… Dit was pure lust.
Het feit dat hij haar armen nogal stevig vasthield en dat hij naar de grond bleef kijken zou boekdelen moeten spreken, maar ze kon onmogelijk weten dat hij eigenlijk bang was op het moment. Gefrustreerd en bang – bang voor zichzelf. Hij hield er niet van om geen controle over zichzelf te hebben en op het moment was het moeilijk om die te behouden. Pesterijtjes terzijde: Azra was onschuldig. Hij mocht dit niet doen, hij zou dit niet moeten doen… Het was leuk om haar te plagen, maar hij ging nu te ver. Hij was degene die grenzen aan het overschrijden was, niet zij.

Uh-oh, foei Leroy.</sub>

Zijn lippen voor de tweede keer vandaag op de hare. Dit keer uit iets anders dan plagerijen maar wat was voor Azra een raadsel. Wat ze wel goed wist was hoe goed het voelde om hem te zoenen. Ze ging op haar tenen staan om haar hand in zijn nek te leggen, waarna deze door zijn haren gingen. Het voelde o zo goed en ze kon niet stoppen, mocht ze dat willen. Maar ze wilde nieg stoppen, helemaal niet. En dat liet ze merken ook, door haar lippen wat harder tegen de zijne te drukken en met haar hand zijn haar nu ruiger vast te houden. Hij wilde meer en dat kon ze voelen. Ze liet hem. Zodra ze voelde dat hij zijn tong naar binnen wilde doen opende ze haar mond, liet hem in. Maar niet nadat ze even op  zijn onderlip gebeten had; voor wat hoort wat.
Zijn handen gingen van haar wangen af, zachtjes kreunde ze van teleurstelling. Ze wilde niet stoppen, ze wilde doorgaan. Het was hem gelukt haar te breken. Zijn lippen gingen van de hare af, haar ogen gingen open. Ze keek hem aan. Wat had hem gestopt? Hij zei sorry. Verward keek ze hem aan. "Waarvoor?" fluisterde ze, niet in staat om goed te kunnen praten. Zijn handen voelden warm op haar armen en ze liet ook haar hand uit zijn nek glijden. "Ik vond het niet erg," gaaf ze, nog steeds fluisterend, toe. Nee, ze vond het helemaal niet erg. Ze wilde meer, het had een verslavend effect. "Nog eentje.." prevelde ze zachtjes, keek hem hoopvol aan. Ze wilde nog een kus. "Niemand kan ons hier zien." merkte ze zachtjes op. Ze konden doen wat ze wilden.
De reden dus om door te gaan. Nu nam zij weer het initiatief, schudde zijn greep af en liet haar beiden handen in zijn nek rusten, waarbij ze hem ietsje naar beneden duwde en zij op haar tenen ging staan. Hard duwde ze haar lippen op de zijne, waarbij ze met haar tong zijn onderlip likte, als teken dat ze naar binnen wilde. Ze wilde hem.



Mobielpost, sorry voor korte post (?) of spelfouten
Zal ik anders [MC] (mature content) in de titel zetten? :')

<sub>Langzaam keek hij op, kon gewoon zien hoe wanhopig ze eigenlijk was. Hij kon echter niet bepalen hoe ze zich precies voelde omtrent dit alles, maar het was beter om te voorkomen dan genezen. Ze maakte het echter niet makkelijker voor hem met haar woorden die aangaven dat ze het niet erg vond, dat er ook geen reden was voor hem om te stoppen want ze waren nu immers op een plek waar ze niet gezien konden worden. Was dat niet de enige voorwaarde die hij had gehad om dit soort dingen te doen? Het was de enige voorwaarde die hij had opgenoemd, maar er waren meer eisen en er werd niet aan allen voldaan.
Hij schudde zijn hoofd, wilde aangeven dat het alsnog niet oké was – maar hij werd afgekapt door haar handelingen. Ze trok hem naar beneden en ging zelf op haar tenen staan, haalde binnen no-time de afstand tussen hun lippen weg en gaf hem niet echt een kans om ook maar iets te doen. Ze maakte het hem echt niet makkelijk, maar hij moest sterk zijn.
Vandaar dat hij haar uiteindelijk ook wegduwde, zich bevrijdde uit haar greep. ‘Stop,’ commandeerde hij haast, ‘Alsjeblieft.’

De jongen had even tijd nodig om zijn woorden uit te zoeken en het lukte hem alsnog niet echt helemaal. ‘We moeten dit niet doen,’ merkte hij op, ‘Ik moet dit niet doen.’ Omdat hij zich anders schuldig zou gaan voelen en daar had hij geen zin in. Bij willekeurige meisjes had het niet zoveel uitgemaakt, maar hij had onbewust teveel met Azra opgetrokken waardoor hij ergens wel om haar gaf… Als een vriend en dat was dat. Het was niet meer, er waren niet meer gevoelens en daarom kon hij dit niet doen. Zelfs al zou zij ook niks voor hem voelen, hij kon het gewoon niet omdat… Omdat het gewoon niet kon. Het was vreemd of zo.

OOC; Naah, want ik kap 't hier af :'D #troll</sub>

Ze werd weggeduwd.
Dat stelde haar flink teleur en toen ze haar ogen opende keek ze ook niet-begrijpend naar de jongen. ‘Stop,’ zei hij tegen haar. Ze haalde haar handen weg. ‘Alsjeblieft.’ Ze deed het, stapte naar achteren. Ze snapte niet waarom ze zo teleurgesteld was. Het was logisch dat hij niet verder wilde, het was allemaal een pesterijtje geweest, toch? Beschaamd sloeg ze haar ogen naar de grond.
‘We moeten dit niet doen,’ zei hij simpel, Az haalde haar schouders op. Waarom niet? ‘Ik moet dit niet doen.’ vertelde hij haar. Ze vroeg zich af wat bij hem de klik gemaakt had om te stoppen.

En toen overviel het haar, wist ze waarom ze zo teleurgesteld was. Dat gevoel dat ze gekregen had, was niet het gevoel van 'spanning', zoals ze gedacht had. Het was een gevoel van verliefd zijn en ze wist het. Maar dat was niet de bedoeling, dat was nooit haar bedoeling geweest. Ze was niet verliefd op hem, nee, echt niet. Dat kon niet; hij was vervelend en hij had echt last van moodswings. Maar de kus had het aangezet, tenminste, dat dacht ze dan. Ze vond hem leuk en ze wist het nu. Haar wangetjes kleurde rood. Van alle jongens, koos ze de jongen waar ze niet eens de echte naam van wist. Fuck my life.

<sub>Het zou het beste zijn geweest als hij zich gewoon had omgedraaid en weg was gelopen, maar hij deed het niet. Hij wilde het niet pijnlijk maken, echter was dit wel hetgeen wat hij het maakte door te blijven. Ze zei niks, maar haar houding sprak boekdelen: ze was teleurgesteld. Ondanks dat hij het liefst een opmerking maakte, een stomme waardoor ze boos werd en waardoor alles weer normaal zou zijn – het ging niet, hij kon het niet. Het enige wat hij kon doen was met moeite naar haar kijken, niet instaat om ook maar iets te doen.
‘Het spijt me Azra,’ wist hij zachtjes over zijn lippen te krijgen. Het moest wel duidelijk zijn waarom hij zich verontschuldigde, zelfs zij kon dat nog snappen.
Er was niet bijster veel wat hij kon doen, want een flauwe grap was nog too soon. Natuurlijk had hij haar heel gemakkelijk kunnen geven waar haar hartje om begeerde, maar hij wilde het niet. Hij wilde die fout in haar leven niet zijn omdat hij zich er verantwoordelijk voor zou voelen – maar dat deed hij nu eigenlijk ook al. Toch was het dit beter, het was beter dan haar hoop geven… Toch?

Hij haalde adem, opende zijn mond en had één tel nodig om de volgende woorden ook écht uit te spreken: ‘Daarbij is het ook niet echt wenselijk om je eerste keer in ’t hok van de conciërge te hebben – zo had ik je echt niet ingeschat… Hoewel… Misschien wel een beetje.’ Het was een half automatisme: de serieusheid uit een situatie weghalen met een domme grap of opmerking. Zelfs al had hij er moeite mee en wist hij eigenlijk dat dit wel het laatste was wat hij moest doen in deze situatie… Hij wilde haar ook niet achterlaten want dat voelde ook zo cru om te doen.

So smooth</sub>

Het ging wel heel snel door naar awkward. Azra sloeg haar ogen neer, ze wilde geen awkwardness tussen hen en al helemaal niet zo snel al weer. ‘Het spijt me Azra,’ zei hij zachtjes en ze sloeg haar armen wat onzeker over elkaar. Há, Azra en onzekerheid? Dat gebeurde niet vaak. Het was hem echt helemaal gelukt, hoor. Geweldig. Maar misschien had hij ook wel gelijk. Misschien gingen ze te ver; al helemaal omdat Hero haar niet zag staan - tenminste, dat dacht ze dan. Anders was hij niet gestopt, toch?
‘Daarbij is het ook niet echt wenselijk om je eerste keer in ’t hok van de conciërge te hebben – zo had ik je echt niet ingeschat… Hoewel… Misschien wel een beetje.’ meteen schoot haar blik omhoog naar zijn ogen en met een scherpe blik keek ze hem aan. Ahum. "Ik ben geen slet, als je dat soms denkt." beet ze hem toe, een frons was op haar gezicht verschenen. Nou ja, was ze eigenlijk geen slet? Ze vroeg het zich nu wel af. Want zo staan snoggen met hem deed je niet zomaar, of wel?
"Hé, Hero." begon ze toen, enkele nervositeit in haar stem. "Dit komt niemand te weten - dat is in allebei onze voordelen." zei ze, haar stem klonk krachtig en het was dan ook belangrijk dat hij instemde. Want als hij dat niet deed? Dan had ze een nogal groot probleem.

<sub>Zijn slechte opmerking bleek toch een goed effect te hebben. Een ietwat typische opmerking werd hem toegebeten – ze leek sneller hersteld te zijn dan hem want hij kon het niet helpen en trok zijn mondhoeken omhoog tot een warme glimlach. Hij was opgelucht en blij, maar ergens ook trots dat ze zo trouw aan zichzelf bleef en het gewoon liet gaan alsof het niks was – althans zo leek het dan. Het was onmogelijk voor hem om haar gedachtes te lezen, misschien als hij geen element had gehad en  dan ook nog het geluk had om beiden vormen van energie te bezitten… Misschien dan had hij een kleine kans gehad.
Hij besloot geen verdere reactie te geven op haar woorden, uit voorzorg. Hij had het gevoel dat hij geluk had gehad hiermee en wilde dit dus niet voor zichzelf óf voor Azra verpestten.

Pas bij haar latere woorden kwam er een reactie. Eerst fronste de jongen, waarna hij omhoog keek en bedenkelijk over zijn kin wreef. Uiteindelijk keek hij haar aan. ‘Ik denk dat het daar al te laat voor is,’ merkte hij op, ‘Je had toch wel door dat de gang redelijk vol was of niet? Daarbij verspreidden roddels zich snel, als meisje zou je dat moeten weten.’ Het was ergens wel grappig dat zij erover begon op dit moment, terwijl hij er eerst nog over had geklaagd en ze het toen niet snapte. Nja, blijkbaar zag ze de ernst nu wel in van dit alles maar dat maakte het er nog niet perse beter op. ‘Nou moet ik wel toegeven dat mijn vervolgacties niet perse beter waren…’ Hij haalde zijn schouders op en keek weer weg. ‘Maar jij begon.’ In andere woorden: ’t is je eigen schuld.</sub>

Pf, die glimlach deed haar warm voelen, maar ze negeerde het dapper. Ze was boos op hem, moest ze zichzelf aan herinneren. Toen vroeg ze hem iets belangrijks, iets heel belangrijks. Hij moest geheimhouden wat er gebeurd was tussen hen. Hij leek het niet helemaal te snappen, blijkbaar, want hij dacht dat het over hun eerste kus ging. Nee, daar ging het niet over.
‘Ik denk dat het daar al te laat voor is. Je had toch wel door dat de gang redelijk vol was of niet? Daarbij verspreidden roddels zich snel, als meisje zou je dat moeten weten.’ Ze trok haar neus op. 't Was waar, en ze wisten 't allebei. Maar die eerste zoen maakte niet zo veel uit; die stelde nog niet zo veel voor.  ‘Nou moet ik wel toegeven dat mijn vervolgacties niet perse beter waren…’ begon hij. ‘Maar jij begon.’ hierbij stak ze haar tong uit naar hem. 't Was waar, maar niet wat ze bedoelde.

"Ik bedoel.." begon ze daarom ook, een beetje awkward. "Het vervolg op die kus." ze keek 'm aan, maakte oogcontact, liet zien dat ze dit echt belangrijk vond. "Want dat in de gang betekende niet zo veel. Hier trokken we bijna elkaar kleren eraf.." het laatste kwam er iets onzekerder uit dan bedoeld en dat irriteerde haar. Ze wilde d'r normale stem terug in plaats van deze zachte trillende stem.

_{Hij kon het niet helpen dat hij zijn ogen ten hemel sloeg na het horen van haar woorden, hij facepalmde nog net niet. Oké, ze had de ernst dus niet door. Net als er een sprankje hoop bleek te zijn wist ze het weer te verpestten voor zichzelf. Misschien had hij beter doorkunnen gaan want ze was een typisch voorbeeld van een meisje dat mooier was als ze haar mond hield.
Haar blik kon hem echter niet zoveel schelen, het boeide hem niet meer zoveel hoeveel waarde ze eraan hechtte want het was duidelijk dat ze niet onder de voorafgaande acties zou lijden dus het was allemaal alweer oké. ‘Ten eerste: waarom denk je dat ik erover zou praten?’ begon hij waarna hij haar aankeek, ‘Het is echt niet alsof ik over zoiets kan pronken, niet met jou. Verder ben ik daar ook het type niet voor.’ Hij zette een paar stappen achteruit zodat hij tegen de deur aankon leunen. ‘Denk dat je beter zelf moet uitkijken dat je het er niet uitflapt tegen je vriendinnen.’ Het was een opmerking die op geen manier minder arrogant had kunnen klinken.
Daarna keek hij weg, zuchtte nogal diep. ‘En zoals ik eerder zei geloven Astrals wat ze willen geloven: dat jij zegt dat het niet veel betekent zorgt er niet automatisch voor dat iedereen er zo over denkt.’ Hij zette zich af, draaide zich een kwartslag zodat hij de deurklink kon pakken. ‘Astrals gaan er toch wel dingen achter zoeken, of ze nou weten wat er hier is gebeurt of niet. Hoogstwaarschijnlijk duikt er toch een roddel op over wat we wel niet hier hebben gedaan – that’s how that works.’ Het was ergens vreemd dat hij dit beter snapte en wist dan zij. Ze was een meisje, ze hoorde toch te weten hoe die wereld werkte – of niet soms?}

Ze wilde het goed doen, echt waar, maar steeds leken haar woorden verkeerd te vallen bij hem. Het maakte niet uit wat ze deed; ze deed 't niet goed genoeg en het deed d'r pijn, al vond ze het moeilijk om toe te geven dat ze er last van had dat deze jongen haar niet goed genoeg vond. Ach ja, 't was toch altijd zo geweest, niet? Voor haar vader was ze ook nooit goed genoeg geweest, niet zijn mooie meisje zoals hij haar gewild had, niet zo'n perfect kind waar hij over kon opscheppen tegenover zijn rijke vrienden. En dan denken - na de laatste ruzie - dat hij het goed kon maken door haar met een creditcard in haar hand voor een school af te zetten. Mooi niet. Alleen de gedachte eraan deed haar wangen rood worden van boosheid, al was ze er al redelijk overheen, het was al een hele tijd terug. En geen één keer was hij haar komen opzoeken, of wel dan? En om over haar moeder maar te zwijgen. Die wist niets beters te doen dan opscheppen bij haar vriendinnen over haar chihuahua.
Hero's woorden lieten haar opschrikken uit haar gedachtes. ‘Ten eerste: waarom denk je dat ik erover zou praten?’ haar blik gleed naar de grond. Ze wist niet hoeveel teleurstellingen ze nog aankon in haar leven voordat ze zou breken en 24/7 onder een deken zou zitten met haar hoofd tussen haar knieën te lopen janken over hoe verkeerd haar leven wel niet ging. ‘Het is echt niet alsof ik over zoiets kan pronken, niet met jou. Verder ben ik daar ook het type niet voor.’ Z'n woorden deden pijn, al wist ze dat ze zich er niks van aan moest trekken. Hij stapte naar achteren. Az zakte door haar knieën om vervolgens op de grond te gaan zitten. Ze keek 'm aan van onderen (alsof ze niet altijd al klein genoeg was). ‘Denk dat je beter zelf moet uitkijken dat je het er niet uitflapt tegen je vriendinnen.’ verontwaardigd tuitte ze haar lippen. Ze was niet eens een flapuit en als ze iets geheim moest houden dan deed ze dat ook.
‘En zoals ik eerder zei geloven Astrals wat ze willen geloven: dat jij zegt dat het niet veel betekent zorgt er niet automatisch voor dat iedereen er zo over denkt.’ het was zeker waar; zij van iedereen kon dat weten. ‘Astrals gaan er toch wel dingen achter zoeken, of ze nou weten wat er hier is gebeurt of niet. Hoogstwaarschijnlijk duikt er toch een roddel op over wat we wel niet hier hebben gedaan – that’s how that works.’ en opnieuw had hij gelijk. Ze haalde haar schouders op. "Weet ik." zei ze simpeltjes, en liet zich vervolgens met een diepe zucht achterover vallen (vanuit haar zittende positie) zodat ze met haar hoofd op de grond lag. Als ze van Hero's lengte geweest was zou het niet gepast hebben - één van de voordelen van klein zijn.
"Sorry." zei ze toen zachtjes, haar ogen op het donkere plafond gericht. Ze wist zelf niet eens goed waarvoor ze sorry zei, het kon van alles zijn. Zei ze sorry omdat ze hem geschopt had toen hij lingerie probeerde te stelen? Zei ze sorry omdat ze hem voor schut had gezet - want he, met haar zoenen was echt niet het beste wat hij kon krijgen. Zei ze sorry omdat ze zojuist te ver gegaan was? Of, heel misschien, zei ze sorry omdat ze een sorry terug wilde? Wilde ze hem om zich te verontschuldigen voor zijn gedrag? Ze wist het niet, het enige wat telde was dat ze sorry had gezegd en daarmee hopelijk een aantal dingen rechtgezet had tussen hen. Ze wilde geen ruzie meer.



kleine sneakpeak in Az d'r history ;3

<sub>Hij kon zien dat ze zijn woorden niet leuk vond, maar wat moest hij anders. Hij kon er moeilijk om liegen en in zijn wereld voldeed een simpele oké dus niet. Er moest een beredenering bij, een extra bevestiging in de vorm van een motief zodat je zeker wist dat de ander zich aan de belofte zou houden. Zonder die bevestiging had je geen zekerheid en dat kon beangstigend zijn. Nu waren de geheimen in die andere wereld wel wat extremer dan dit (c’mon it is highschool), maar voor de twee personen in deze ruimte – of althans Azra dan – was het wel zo belangrijk. De jongen in kwestie was zijn interesse alweer een beetje kwijt en bestempelde het als een simpele: eigen schuld dikke bult.
Ze maakte zich nog kleiner, ging zelfs half liggen. Wat wilde ze gaan doen? Hier gaan slapen? Hij zag haar niet als het type dat zou gaan janken om iets zoals dit, nee ze zou wel een volgend target vinden om zich mee bezig te houden. Ze kon hem nu misschien wel afvinken, wist hij veel.
 
“Sorry.”
Hij staakte zijn aanstalten om weg te gaan, keek naar haar. ‘Waarvoor?’ Shit. Waarom deed hij dit? Hij moest gewoon met zijn ogen rollen en weggaan – maar zo zat hij helaas niet in elkaar. Hij was emotioneel teveel geïnvesteerd in het meisje op dit punt en er was weinig wat hij daaraan kon doen op het moment zelf. Pas na dit alles kon hij er wat aan doen, maar nu was het gewoon onmogelijk.
Zijn hand gleed van de deurklink af, een teken dat zijn gedachtes weer helemaal bij haar waren en niet meer bij zichzelf. Zijn andere hand legde hij in zijn nek en ietwat ongemakkelijk keek hij weg. ‘Dit alles is meer mijn schuld,’ begon hij, ‘Want ik heb voor het begin gezorgd, hetgeen wat hiertoe leidde: ondergoed.’ Het klonk zo dom en dat was het ook. Dit alles was kinderachtig, maar wat wilde je ook van ze? Het waren kinderen en ze mochten het nu nog doen. Beter dat ze ervan leerden zodat ze dit soort fouten niet meer zouden begaan in de toekomst.


OOC; Ho-ho õwõ</sub>

"Sorry."
Het klonk zo simpel, maar dat was het niet. Het kon over van alles gaan. Azra staarde naar het plafond, wachtend op een reactie. ‘Waarvoor?’ klonk het vanaf Hero en ze trok haar neus op. Moest ze dat ook nog vertellen? Ze wachtte net zolang totdat hij doorging. Het duurde lang. Haar blik gleed naar hem, en ze zag dat hij naar haar keek. Meteen keek ze weer weg, haar wangen kleurden rood en ze blies een haarlok uit haar gezicht. ‘Dit alles is meer mijn schuld,’ zei hij toen en verrast keek ze omhoog. Ze had niet verwacht dat hij de schuld op zich zou nemen, al had ze het wel gewild, stiekem. ‘Want ik heb voor het begin gezorgd, hetgeen wat hiertoe leidde: ondergoed.’ een kleine glimlach kwam op haar gezicht. "Tja." zei ze simpeltjes en kwam half overeind, waarbij ze zichzelf opdrukte op haar ellebogen. Een lok haar kwam onder haar arm terecht en geïrriteerd schudde ze haar haren uit nadat ze haar arm had opgetild. Ze zuchtte. "'t Maakt niet uit," vertelde ze hem toen.

- meh, flutje, sorry.

<sub>Haar reactie duidde aan dat ze hem niet zo goed kende als ze waarschijnlijk dacht. Het was een logische handeling van hem om de schuld op zichzelf te nemen, hoewel het in dit geval ook vanuit een bepaald oogpunt ook zo was zou hij het ook doen wanneer het totaal niet zo was. Weer iets waar hij zichzelf om kon haten, maar iets wat hij ook koesterde omdat het hem ook weer beter maakte dan zijn vader… Misschien was het beter om er niet over na te denken, niet dat hij dat deed op het moment maar hij zou het later vanavond ergens wel doen – als hij niet instaat zou zijn om te slapen omdat hij zich zo zou frustreren aan alles wat er op dit moment gebeurde.
Zijn blik forceerde haar niet perse om hem aan te kijken, maar het was duidelijk dat hij dit niet accepteerde. Het was niet perse pijn in zijn ogen, meer teleurstelling. Diep haalde hij adem, alsof hij dit eigenlijk niet wilde doen – wat eigenlijk wel zo was, maar toch deed hij het. Omdat hij gewoon een goedzak was, dat was de enige verklaarbare reden.

Hij liep weer naar het meisje toe, hurkte voor haar neer – was alsnog groter maar daar ging het niet om. ‘Je liegt.’ Het waren simpele woorden. Net zoals haar excuses. ‘Ik weet niet of het direct gerelateerd is tot mij of dat het je eigen leven omvat, maar er is wel iets. En ik weet zeker dat ik dat iets heb getriggerd.’ Het enige wat hij miste was een bril en een fancy ruimte. Dan lag zij op zo’n bank en had hij een aantekeningen boekje waar hij eigenlijk alleen tekeningetjes in maakte zodat hij bezig en geïnteresseerd leek. ‘Maar ik heb geen zin in een scenario waar jij je kut gaat voelen om zoiets zoals… Wat het dan ook is en dat ik me daar dan verantwoordelijk voor moet gaan voelen.’ En o wee als ze hier dingen achter ging zoeken, dan zou hij haar zo een draai om haar oren geven.</sub>