De horror maandag was achter de rug. Men had het weer overleefd. Halleluja. Dan moest Arran ook wel toegeven dat de maandag voor hem er nooit zo spectaculair eruit zag. Vijf uurtjes les, dat was niks toch? Daarvan had hij maar vier bijgezeten, want voor de zoveelste keer had hij zich in het eerste uur verslapen. Oké, als hij direct naar de klas was gegaan, was hij hoogstens een kwartier te laat geweest. Maar kom op. Te laat was al te laat. No way dat Arran nog credit had gekregen voor het feit dat hij dan alsnog op was komen dagen. Tenslotte zouden ze hem niet erg gemist hebben. Fysiek zou hij aanwezig zijn geweest. Mentaal aan de andere kant… Hehe, nope. Zijn gedachten zaten vandaag compleet ergens anders. Wat wellicht kwam door het feit dat de lessen hem simpel weg niet interesseerde. Het zou hem echter niet verbazen als hij de skill had om met ogen open te kunnen slapen. Gaaf toch? Op die manier zou je docenten enorm in de zeik kunnen nemen. Totdat ze het door zouden krijgen of course.
Tijd voor verder luieren was er verder niet meer. Arran realiseerde zich dat hij op deze manier nooit z’n schoolprestaties omhoog ging halen, want als hij de hele dag zo lui bleef zou hij vannacht niet slapen. En wanneer hij ’s nachts niet sliep, leek hij de volgende dag op een zombie, met als gevolg dat hij wéér in slaap zou vallen. Enkel door een andere reden. Maar meneer had een geniale uitvinding gevonden: voetbal. Uitputtend en vermakend. Want tsja, wie vermaakte zich nou niet met een bal?
Gehuld in een zwarte voetbal broek met daarboven een zwart loszittende hemd met blauwe letters die de woorden vormde: No girlfriend, no problems, en afgetrapte witte gympen vervolgde Arran diens weg naar het voetbalveld. Voor zijn voeten rolde een voetbal, die hij had geleend uit de gymzaal. In de begin jaren dat hij op Rikka high zat had hij een aantal keren meegevoetbald met een aantal jongens. Echter verstoorde een ruzie de plezier, waardoor iedereen ermee stopte. Zo af en toe waren jongens net zulke drama queens als vrouwen. Om eerlijk te zijn wist Arran al niet eens meer waar die ruzie toentertijd over ging. Misschien moest hij eens een shirt laten maken met: No boys, no problems. Ach nee. Dat zou wel súper nichterig overkomen.
Zodra het veld voor de jongen verscheen, schopte hij de bal zo hard mogelijk richting het doel. Het belandde er niet in. Sterker nog, het viel op ongeveer drie meter ervoor stil. Schijnbaar was de lengte van het veld langer dan hij zich kon herinneren. Voor een moment keek Arran moeilijk, waarna hij zich ertoe zette om op een rustig drafje de bal op te halen. Jammer genoeg kwam het niet terug rennen als je floot, zoals bij een hond. Al die luiigheid. Bijna schaamde hij zich ervoor. Wat kalmpjes “dribbelde” hij de bal tussen zijn voeten. Van links naar rechts, rechts terug naar links, enzovoort. Vervolgens besloot Arran te veranderen van trick. Hij tikte de bal met zijn sterke voet omhoog, slechts 20 cm, en ving die tussen beide voeten. Meteen draaide zijn lichaam, waarbij hij de bal –in de draai- omhoog tikte met z’n slechte voet. In de krappe tijd dat de bal door de lucht “vloog”, draaide hij terug, waarna hij de bal met de binnenkant van z’n voet weer ontving. Het gaf een goed gevoel het nog niet volledig verleerd te zijn, al moest hij toegeven dat iedere idioot het kon. Arran zuchtte zacht, nadat hij begon hoog te houden. En nu? Alleen was het een stuk saaier dan met een gehele groep. Er was geen strijd. Geen gescheld. Niks. Zijn blik viel op het doel, aan de andere kant van het veld. Met een harde uithaal ramde hij het ronde ding die kant op. Echter leek de bal een soort eigenwil te hebben. Het ging alles behalve de goede kant op. Sterker nog, het ging recht op een meisje af. ’Oh shit,’ bromde Arran eerst tegen zichzelf. ’HEE,’ Riep hij toen meteen, terwijl hij haar kant op rende. ’PAS OP!’ Al wat hij hoopte was dat geen klap tegen haar hasses zou krijgen en op tijd zou wegstappen.
& Cynae~~
Index 
