━━ ANTHEM OF THE LONELY ━━

Hangende schouders, met daar bovenop een vermoeid/koortsachtig hoofd wandelt door de gangen van Rikka high. Het was een vermoeiende dag geweest, vanmorgen vroeg was hij, jammer genoeg maar waar, ziek uit bed gestapt. Ondanks zijn koorts en behoefte aan intense warmte, was hij de koude ochtend in gestapt om naar zijn eerste taken voor die dag van de host club te slenteren. Onder licht gevloek was hij de gangen door geslenterd om daar, met zijn gebruikelijk neppe glimlach, de meisjes te serveren die al veel te vroeg in de rij stonden. Die ochtend aan werk was gelukkig smooth sailing geweest en na een overdosis aan pijnstilling genomen te hebben, leek ook zijn hoofdpijn eindelijk weg te ebben. Natuurlijk was dat pas het begin van zijn dagelijkse lijdensweg. Na alles opgeruimd te hebben van de zooi die zijn 'geliefde prinsesjes' achterlieten en hun cakejes met tegenzin naar binnen te proppen, had hij zijn ballen bij elkaar geraapt en vertrokken naar de eerste les van die dag.

Precies vijf lessen later stond hij weer in de host club, wat nu ongeveer 10 minuten geleden is, en heeft hij zijn functies proberen uit te voeren tot hij warme thee heeft laten overlopen en met zijn hoofd op een prinses haar schouder was gevallen, zonder veel protest van haar, maar alsnog. Hij had zijn mede hosts een zeer ' fijne' dag gewenst en had zijn naam op het 'aanwezigheidsbord' met een zekere vastberadenheid naar links geknald; 'afwezig voor de rest van de dag'. Na een korte stop gemaakt te hebben bij de ziekenboeg om een dosis nieuwe pijnstillers op te halen was hij uit puur melancholisch gedrag de trappen gaan lopen van Rikka high. Helemaal naar boven, zodat hij tenminste kon vloeken op de hoogte van het gebouw en hoe ze daar iets anders voor hadden moeten bedenken. Alles is beter dan toegeven dat je 'zwak' bent en het even niet meer trekt vandaag. Naast een paar vreemde blikken en Ludwig's cynische opmerkingen naar hen toe, was hij veilig aangekomen op zijn 'niet zo'n werkelijke bestemming'; het dak.

Zonder verder gevloek of getier uit Ludwig's mond, neemt hij plaats op het dak, zijn bovenlichaam het al gauw begevend onder moeder aarde haar zwaartekracht. Zijn handen vouwt hij achter zijn hoofd, en zijn ogen sluit hij waardoor hij nu net zo'n 'van de zon genietende student' lijkt te zijn, terwijl hij in werkelijkheid zichzelf gewoon door deze dag probeert te slaan. Voor een aantal minuten lijkt de warmte van de zon, het geritsel van de bladeren en de koele ondergrond, de juiste cocktail mix te zijn aan pijnstilling. Zijn hoofdpijn wordt achtergrond muziek en ook zijn misselijke vlagen zo nu en dan lijken om te slaan naar 'slechts een gek gevoel'. Voor het eerst die dag voelt hij zich rustig, en kruipt er een voorzichtige tevreden glimlach op zijn lippen. Hoewel Ludwig wel verwacht had dat dit tevreden gevoel slechts tijdelijk was, had hij niet gehoopt dat het zo snel alweer onderbroken zou worden...

Met zijn ogen nog gesloten hoort Ludwig hoe de ijzeren deur naar het trappenhuis dichtvalt, gevolgd door lichte nauwelijks opmerkzame voetstapjes. Of het was een meisje, of het was een tengere jongen concludeert Ludwig aan de lichte vibraties die door de grond gaan. Plots komt er een angstaanjagende realisatie in hem naar boven en schiet hij overeind, zijn geel-groene ogen de gedaante zoekend. Het zou toch niet? Beelden van Astrals die van het dak af springen en vallen vullen zijn hoofd en laten hem met een leeg gevoel achter. Hij kan het meisje overigens slechts van achteren zien, waardoor haar intenties onbekend blijven. ''Um!'' begint hij plots, eigenlijk niet wetend wat hij nu precies wilde zeggen. Hij kijkt een tikkeltje nerveus van links naar rechts waarbij hij overeind krabbelt. ''Wat... ben je aan het doen?'' komt er uiteindelijk onhandig uit. Ludwig wrijft door zijn haren, zijn zieke zelf van net even opzij schuivend en zijn complete focus veranderend naar het meisje. Hij zou het zichzelf nooit vergeven als iemand zomaar langs hem heen liep en vervolgens een einde maakte aan zijn of haar leven.

Hij had nooit naar het dak moeten komen, zonder te realiseren wat voor angstaanjagende plek dit eigenlijk kon zijn. Er was tenslotte geen school zonder gepest en getier, en er waren studenten die dit als de enige uitweg zagen. Zonder twijfel loopt hij naar haar toe en legt hij zijn hand op haar schouder, haar met een zachte beweging omdraaiend, zijn ogen in die van haar priemend. Misschien had hij het misbegrepen... waarschijnlijk wel en maakte hij nu weer een enorme idioot uit zichzelf. Maar toch, hij zou zichzelf in ieder geval morgenvroeg weer in de spiegel aan kunnen kijken, ongeacht de waarheid.

OOC Ludwig en situaties verkeerd inschatten... Laten we het maar gooien op de pijnstillers die hij al genomen heeft. XD

Voor Cynae.