Aiko was nog maar net in Eldara, ze was opgegroeid in de bergen waar het weliswaar vaak best koud was. De temperatuurwisselingen waren dan ook iets waar ze nauwelijks aandacht aan bestad. Ergens vond ze het best wel interessant dat er zoveel verschil was tussen Eldara en Iriolis. Behalve de Astrals was de natuur anders, iets dat haar aandacht echt wel trok. Het weer was ook warmer, en ondanks ze de omslagen van het weer niet kon voorspellen droeg ze vaak toch wel een dunne jas over haar kleding heen. Toch had ze het bijna nooit koud en deed die binnen altijd meteen uit. Nee, waarom een jas aan als het toch niet nodig was, was een van haar motto's. Ze had haar dwarsfluit weer eens uit haar tas gepakt en bekeek haar lievelingsinstrument met een tevreden blik. Hier in de kassen waren er toch nog geen Astrals aanwezig, dus kon ze haar gevoel gewoon laten gaan en op haar fluit spelen. Normaal deed ze dat nooit, nee daar was ze veelte verlegen voor. Ze hield er niet van om in middelpunt te staan. Waardoor ze enkele op moment voor haarzelf haar muziekinstrument erbij pakte en begon te spelen.

Ondertussen was het weer duidelijk omgeslagen, de regen stroomde langs de kaswanden naar beneden toe, iets wat haar nauwelijks op liet kijken, nee waarom zou ze. Ze had wel vaker regen gezien. Ze floot rustig verder en ging soepel over naar een wat springerige melodie. De tonen waren iets hoger dan ze normaal deed, enkel klonk het nog steeds goed, in ieder geval in haar ogen en zij was nogal een perfectionist als het om muziek ging. Ze kon er haar gevoel duidelijk in kwijt, zonder dat ze moest huilen of lachen, gewoon genieten en een zijn met de muziek. Nu ging de deur van de kas duidelijk open en keek ze even verward op. 'Fucking hell,' Snel stopte ze met spelen en legde haar instrument uiterst voorzichtig in haar tas. Ze fronste even maar negeerde het gescheld. Ze had door dat de jongen haar nog niet had opgemerkt en was daar eigenlijk stiekem wel blij mee. Maar de blijdschap veranderde al snel in verlegenheid, zoals altijd wanneer ze iemand ontmoette. 'Oh, eh, h-hai',' Klonk er een ongemakkelijke begroeting. Ze knikte de jongen enkel toe voordat ze een zachte en verlegen groet terug gaf. 'Hoi, lekker weertje..' Dat laatste klonk alsof ze het echt meende, iets wat ze ook deed, de regen bracht verkoeling. Dat was nou eenmaal hoe de natuur zijn werk deed, en eigenlijk hield ze van bijna alles in de natuur. Sommige insecten uitgezonderd.

Toch was ze geen meisje dat bang was voor een spin, of wesp. Nee, ze keek enkel op haalde dan haar schouders op en zou gewoon verder lopen. Hun een leven, zij een leven. Zo was het nu eenmaal en zo hield ze het ook graag. Ze draaide nu haar hoofd weer naar de jongen toe voordat ze haar tas dichtritste en naast hem ging staan. Ze keek naar buiten toe, tenminste wat er van buiten te zien was en grijnsde even. 'Gelukkig ben je niet van suiker!' Dat was een opmerking die wel vaker in haar dorp werd gezegd, en vast ook in andere dorpen, als kinderen zich aanstelde omdat er een beetje regen viel. Nu was deze bui wel meer dan een beetje, enkel negeerde ze dat maar. Regen was regen, en daar hield ze het voor het gemak maar bij.

Bij haar opmerking over suiker leek de jongen haar aan te kijken alsof ze gek was. Ze beet even nerveus op haar lippen terwijl ze naar hem luisterde. 'Hè?' Klonk er dan ook al snel. Blijkbaar had hij haar opmerking niet begrepen. Hij had haar ook al behoorlijk raar aangestaard toen ze het over een lekker weertje had. Ze keek de jongen met haar lichtblauwe ogen stilletjes aan zodat ze niet hoefde te praten, maar hij wel doorhad dat ze luisterde. Ze was best wel opmerkzaam. 'Uh, gelukkig niet nee,' antwoorde hij uiteindelijk. Nu glimlachte Aiko oprecht. 'Naar regen komt altijd zonneschijn,' tja ze sprak soms in halve raadsels omdat ze dat nu eenmaal gewend was, en niemand leek er echt last van te hebben. De jongen leek zijn natte haar uit zijn gezicht te willen houden enkel veel geluk leek hij niet te hebben. Aiko keek in haar rugzak en zocht geduldig naar een handdoek die ze altijd bij zich had omdat ze wel eens op gekke plekken wou mediteren. Ze liep naar hem toe en gaf het met een zwijgende glimlach aan hem. 'Alsjeblieft.' Klonk er enkel zachtjes en verlegen.

Ze mocht misschien van water houden maar echt gek was ze niet. Ze wist ook wel dat hij anders kou kon vatten en sinds hij geen droge kleding aan kon trekken, was het wat te beperken met een handdoek. Kon hij tenminste zijn haren drogen. Omdat het een kleine kas was, konden ze elkaar overal nog blijven zien. Een paar plantjes hadden weinig licht gehad, en dat leek de jongen ook op te merken. 'Deze planten zijn best zielig. Ze krijgen te weinig licht hier,' Aiko knikte enkel terwijl ze uit de beregende raam bleef staren. Daarna draaide ze zich om. Hij was duidelijk net zo ongemakkelijk als zij was onder de Astrals. Als ze eenmaal los kwam was het geen probleem, maar het feit was dat nieuwe Astrals ontmoeten niet haar hobby was. De jongen leek in staat te zijn licht te creeëren iets wat Aiko best leuk vond om te zien en sprak weer verder. 'I-Ik ben trouwens Ike, uh, l-leuk je te ontmoeten, denk ik,' Vooral het laatste liet haar een klein beetje glimlachen. 'Aiko, en ingelijks.' Zei ze enkel. Aiko betekende zo iets als kind van liefde, kleine liefde. Iets wat haar dorpje, gemeenschap haar had gegeven. Een bijnaam iets wat ze vaker gebruikte dan haar eigen naam. Ze was zo gewend Aiko genoemd te worden dat ze het daar ook bij hield. Verder wist ze niets te zeggen dus keek ze onder haar wimpers door naar de planten in de kas.

Wat mistte ze haar dorpje ook. Dit was zeker uit haar comfortzone, ze wou gewoon kunnen zijn wie ze was. Enkel wie ze dacht dat ze was, was ze hier niet. Hier was ze een doodnormale student terwijl ze thuis in het dorpje soms levens redde. Het was een omslag die ze lastig vond te maken. Haar zorgzame kant bleef altijd wel boven water drijven, enkel gebruikte ze die minder vaak. Haar blauwe ogen stonden ietwat afwezig, in al haar gepeins.

OOC: Ik heb nu ook een niet al te lange post.