Bela was over het algemeen een goed afgerichtte hond. Hij sliep netjes in zijn mand, ging op net bepaalde tijden met haar mee naar buiten en at netjes uit zijn bakje. Over het álgemeen. Nu had het dier echter iets interessants voorbij zien lopen of zich allerlei dingen in het hoofd gehaald, want binnen de korste keren was hij door de open deur naar buiten gesprint, zo de gangen op. Fealwen had geen zin om achter haar hond aan te rennen en daarom wachtte ze even, ging verder met haar werk. Tot het wel erg lang begon te duren. Met een zucht legde ze haar spullen opzij, kon het niet laten enigszins geïrriteerd te kijken. Maar achter die irritatie zat meer; bezorgdheid voor het dier. Rationeel gezien kon ze ook wel bedenken dat er niets met hem aan de hand was, maar toch. Ze moest hem zoeken. Bela was net haar kind, in sommige opzichten. En hoeveel je je ook aan je kind kon irriteren, je hield er ook meer van dan alles in de wereld. Dus sloot ze de deur stevig achter zich en liep de gang op. Gelukkig had ze geen vaste afspraken staan en Astrals konden vast even wachten.

Waar was Bela? Fealwen was wat te trots om het aan anderen te vragen; het was haar hond en die kon ze heus wel vinden. Dus dwaalde ze wel een kwartier rond, tot ze uiteindelijk in de grote hal kwam. Zou ze het opgeven? Misschien zat Bela alweer tien minuten voor haar kamer en kon hij er niet in.. Fealwen keek snel op toen ze een korte, enthousiaste blaf hoorde. Daar was hij! De hond zat voor een meisje en keek haar vrolijk aan. Had ze de aandacht van de hond getrokken? Fealwen fronste, maar besloot rustig naar de twee toe te lopen. Het meisje had ze nog nooit op kantoor gezien, dus misschien was het een nieuwe leerling. 'Goedemorgen,' begroette ze haar. Daarna legde ze een hand op Bela's kop en aaide er even over. 'Het spijt me als deze rebel hier je last bezorgd heeft,' volgde een verontschuldiging. Even keek ze naar de hond, maar keek toen weer terug naar het meisje en besloot het goed te maken met een praatje. 'Welkom op Rikka High. Ik ben Fealwen Fel'dan, het schoolhoofd hier. Wie heb ik het plezier te ontmoeten?' De vrouw klonk vriendelijk, alsof ze glimlachte, maar haar gezicht bleef kalm en neutraal. Ze besloot haar titel erbij te noemen, omdat ze erg out of context was op het moment. Wie zou het meisje zijn?

Aiko had eindelijk haar weg vervolgd, nadat ze tijdens haar reis even langs het meer genaamd Mesmore was geweest. Ze wist eerlijk gezegd niet of ze dan om was gereden, enkel het had haar humeur flink op gepept. Dus om gereden of niet, het was de juiste keus geweest. Daar had ze een jongen, ook een scholier van Rikka High ontmoet. Zijn naam was Ludwig. Zo snel mogelijk was ze toch wel weer verder gegaan. Ook al had ze de volgende dag pas een introductie gesprek, was ze nu al aangekomen. Net op het moment dat ze de gang in liep en met een hand haar zwarte haren uit haar ogen wreef kwam er een loebas van een hond de gang in gerent. Haar heldere, blauwe ogen werden groot. De hond kwispelde enthousiast met zijn staart voordat hij tegen haar op sprong en ze door zijn vaart en kracht op de grond belandde. De val die met een flinke klap gepaard ging, had ze opgevangen met haar rechter hand.

Deze hand was sowieso al haar zwakke plek, naar een val op haar rechterhand in de bergen van Iriolis was die nooit meer de oude geweest. Gelukkig liep de grote hond naar een paar enthousiaste likken over haar gezicht weer van haar af en kon ze op staan. Haar rechterpols bonkte als een gek, en Aiko zuchtte lichtelijk geërgerd. Snel haalde ze diep adem en keek ze de onbekende hond aan. Wie liet nu zijn hond hier rondlopen zonder lijn en Astrals bespringen! Toch was ze een van de vredelievende Astrals in de bergen.

Haar element was dat van water, vandaar dat ze ook zo vrolijk was geworden tijdens haar korte uitstapje naar het meer. Daarbij was haar energie positief, dus normaal gesproken zou ze zichzelf kunnen helen. Dus niet, haar heling richting anderen was sterk, erg sterk. Haast geen verwonding was te ernstig, enkel heling bij haarzelf, nee vergeet dat maar! Die heling was zwak en nauwelijks merkbaar. Het enige was ze met een klein beetje  geluk kon doen, was de pijn verzachten. Tevens gelde het zelfde voor het gebruiken van haar positieve energie. Ze was er niet de beste in, ze wist dan ook niet hoe het moest.

Ook al woonde ze in een redelijk groot bergdorp, nog steeds waren er niet genoeg Astrals die de tijd namen om de jongeren zo nu en dan wat bij te leren. Daarbij was Aiko ook te verlegen geweest om dat überhaupt te proberen. Nee, les nemen in haar gave zou haar niet zo snel bevallen. Toch had ze inmiddels de leeftijd bereikt om naar Rikka High te mogen, en haar ouders hadden erop gestaan, dat ze het tenminste een half jaar moest proberen. Het liefst natuurlijk langer.

De wereld die hier was, was erg anders dan die van haar. Terwijl ze het boven in de bergen met zo min mogelijk spullen deden, waren hier hele straten aangelegd. Huizen die er prachtig en sjiek uitzagen waren geen uitzondering. In ieder geval voor haar, zagen ze er zo uit. En nu en dan een auto of stoomtrein, was ook geen bijzonderheid. Dat zou niemand in de bergen zien. Dat was namelijk behoorlijk onpraktisch. Heimwee sloeg weer eens sterk toe, als Aiko eenmaal gewend was aan een bepaalde omgeving kon ze er prima leven, enkel in elke nieuwe omgeving voelde ze zich als een wildvreemde. Daarbij had ze haar hele leven in de bergen gewoond. Nee, haar ouders hadden het misschien goed bedoeld enkel zo voelde ze het niet.

De hond zat nog steeds kwispelend bij haar en ze zette even onzeker een paar stappen richting de hond, voordat ze die over diens kop aaide. Hopelijk zou deze hond de volgende keer haar wat rustiger begroeten. Dat ze een dierenvriend was, stond in de bergen wel bekend. Ze was dan ook degene, die arme schapen die nog aan de voet van de berg woonde genas. Sommige lammetjes gingen op avontuur hoger in de bergen en verwondde zichzelf, zij kwam elke dag de hele tocht nog beneden om op zoek te gaan naar dat soort lammetjes, die te genezen en daarna naar beneden te jagen. Dan kon ze in alle rust aan een van de kleine stroompjes zitten en een uurtje mediteren. Vaak kwam dan een boer omhoog gelopen en vragen of zij "de Aiko" was. Eigenlijk was Aiko enkel een bijnaam, ze heette voluit -en dat is een lange naam- Aphrodite Darlene Bell. Waarbij Bell haar achternaam was. Maar sinds ze door iedereen toch Aiko werd genoemd, gebruikte ze die naam liever. Aiko betekende zo iets als Geliefde of Kleine Liefde. Ook al hadden Aphrodite en Darlene ongeveer dezelfde betekenis, werden die niet gebruikt.

De hond blafte nu vrolijk een paar keer en ze keek weer op, ja ze was gestopt met aaien en het was haar wel duidelijk dat de hond daar niet blij mee was. Ze had haar gewonde rechterhand tegen haar middel aangedrukt zodat het zo min mogelijk belast werd. Met haar linkerhand aaide ze de hond nog heel even over de kop, voordat ze de gang rond keek. Het was al zo'n 10 minuten geleden dat ze was besprongen door een maar al te enthousiaste hond. Tenminste dat idee kreeg ze. Nu kwam er een wat oudere vrouw aangelopen. Duidelijk geen leerling, dus zou het vast een leraar of schoolhoofd zijn. Met haar rustige blauwe ogen, die bijna altijd vriendelijk stonden, en nu dus ook, keek ze de vrouw aan. 'Goedemorgen,' Groette de vrouw haar, dan had ze niet meer dan een uur of twee bij het meer gezeten, anders was ze nooit in de morgen aangekomen. Met een klein verlegen lachje begroette ze de vrouw, op een zachte vriendelijke toon. 'Goedemorgen Mevrouw,' Ze keek naar de hond die nu door de vrouw werd geaaid. 'Het spijt me als deze rebel hier je last bezorgd heeft,' vervolgde de vrouw, verontschuldigend. Aiko begon te lachen. 'Geeft niet, waarschijnlijk is het voor dieren algemeen bekend dat ik een dierenvriend ben.' Dit was de langste zin ooit, die ze aan een wildvreemde had gezegd. Normaal waren het meer de ja en nee zinnen, afgezien van een goedendag en tot ziens. 'Welkom op Rikka High. Ik ben Fealwen Fel'dan, het schoolhoofd hier. Wie heb ik het plezier te ontmoeten?' Verlegen beet Aiko op haar lip, voordat ze met dezelfde zachte stem antwoorde.'Aphrodite Darlene Bell, enkel noemen ze me altijd Aiko.' Zei ze voorzichtig, alsof ze bang was dat het schoolhoofd beet. Ze lette er wel op dat ze de vrouw niet recht in de ogen aan keek, maar tussen de ogen. Ze vond het altijd vervelend om iemand aan te staren, en daarbij was ze redelijk verlegen. Ze hield haar rechterhand nog steeds tegen zichzelf aangedrukt. Het stak als ze haar vingers wou bewegen. Even keek ze zuchtend naar de hond, die begroeting vond ze op zich niet zo erg, enkel had ze liever op haar linkerhand geland, in plaats van haar rechter. Toch klaagde ze niet, ook al was haar gezicht als een open boek te lezen. Als ze pijn had, was dat overduidelijk op haar hele gezicht te zien, zo nu dan ook. Toch was het haar ook duidelijk dat de vrouw tegen over haar heel neutraal keek, hoe vriendelijk ze dan ook klonk. Glimlachte die vrouw nooit? Ergens kon Aiko dat niet voorstellen, zijzelf glimlachte bijna altijd. Enkel niet, als ze met het verkeerde been uit bed was gestapt, wat gelukkig bijna nooit voorkwam. Ze schudde de gedachten even van zich af en keek de vrouw weer stilletjes aan. Een gesprek starten, was nooit een talent geweest, dus wachtte ze maar af of de vrouw zou starten. Ze legde haar linkerhand voorzichtig onder haar rechter, zodat die wat meer steun kreeg. Elke beweging zei dat ze haar rechterhand bezeerd had, zo voorzichtig ging het.

En daar was haar Bela, kwispelend en hijgend in de grote hal. Het dier keek naar een meisje dat voor hem stond, leek erg enthousiast over haar te zijn. Fealwen kon het niet laten zich enigszins te schamen: het was niet netjes om je huisdieren zomaar rond te laten lopen en het zou niet vaker moeten gebeuren. Voor nu kon ze het echter nog niet over haar hart verkrijgen Bela alleen, buiten, achter te laten. Dit was de eerste keer dat hij zoiets uithaalde en ze hoopte dat het daarbij zou blijven. Anders zou zelfs Bela er niet onderuit komen. Fealwen was bereid een uitzondering voor hem te maken, maar niet te vaak.
Dat ze een uitzondering maakte was al bijzonder; normaliter deed ze dat voor niemand niet. Maar Bela lag haar te na aan het hart, Bela had haar gered in haar donkerste tijden. Toen Kendal, haar man, overleden was, was de hond bij haar gekomen. Fealwen was in extreme rouw geweest en als Bela er niet had geweest, had ze nu misschien nog wel op haar kamer gezeten met de gordijnen dicht. De vrouw mocht er nu wel kalm en standvastig uitzien, maar toen had ze dat niet meer op kunnen brengen.

Het was ook zo'n verschrikkelijk moment geweest. Ze onderdrukte de neiging aan haar trouwring te draaien, die nog om haar vinger zat, ook al was hij overbodig. De deurbel was gegaan, midden op de dag. Gewoon de post, Astrals die wat wilden verkopen; je wist het nooit. Maar als ze het geweten had, had ze niet open gedaan. Voor de deur stonden serieuze Astrals in zwarte pakken. Ze waren van de verkeerspolitie en kwamen haar nieuws brengen. Kendall was met een collega van werk onderweg naar huis geweest, maar hij zou niet meer thuiskomen. Nooit meer. De auto's op Dünya waren vrij open en hadden geen airbags om de klap op te vangen. Een spookrijder had hen geraakt en beide mannen waren in één klap dood geweest.
Na het regelen van de begrafenis was Fealwen thuis gaan zitten en voor een paar dagen niet naar buiten gegaan. Ze at weinig en liet niemand binnen. De trouwring hield ze om haar vinger, tot op de dag van vandaag. Ooit zou ze er misschien overheen komen en Kendall laten gaan, maar nu voelde het daar nog te vroeg voor. Ze had hem misschien wel achter zich gelaten, maar hem loslaten was haar nooit helemaal gelukt. Toch was Fealwen, nadat Bela in haar leven had gekomen en het opgevrolijkt had, een nieuwe studie gaan volgen en schoolhoofd van Rikka High geworden. Het werd tijd om los te laten, maar dat was iets wat de anders zo rationele vrouw niet in wilde zien. Kendal had voor altijd een plaats in haar hart.

Bela trof het voor nu dan dat ze deze overtreding door de vingers zou zien, maar Fealwen vond wel dat ze het goed moest maken tegenover het meisje voor haar. Die had ook niet om de grote Samojeed gevraagd. Bela was ongetwijfeld tegen haar opgesprongen, omdat hij dat vrijwel altijd deed. De hond leek soms te denken dat hij nog een puppy was, het was niet te geloven. Fealwen aaide Bela even over de kop en keek toen het meisje aan, verontschuldigde zich. Bijna meteen viel haar blik op de hand die het meisje tegen zich aanklemde. Dat zag er niet goed uit. Jammer genoeg was Fealwen geen heler; ze beheerste het element water, maar daarbij negatieve energie. Dat stelde haar in staat tot zaken als bloedsturen en vooral het gebruik van water op een offensieve manier, waarbij ze het goed kon manipuleren. Dat zou de pols van dit meisje echter niet helpen. Zou ze naar de ziekenzaal moeten?

Het meisje had een vriendelijke uitstraling en groette haar netjes terug. Tja, Fealwen zag er ook weer niet uit als een leerling en dat wist ze zelf ook wel. Het beviel haar wel als Astrals een beetje respect toonden. Ze was wel van het oudere stempel, dat respect tegen Astrals in het algemeen hoog hield. Een lach, het meisje was een dierenvriend. Mooi, dan hoefde ze zich niet al te schuldig te voelen. Zo simpel was het voor Fealwen dan ook weer wel. Wel viel het haar op dat het meisje een verlegen indruk maakte. Opnieuw gleed haar blik naar de hand, maar het meisje antwoordde eerst op haar vraag. Aiko, Aphrodite. Aangezien dat laatste haar echte naam was, besloot Fealwen haar zo te noemen. Ze wist niet precies waaraan het meisje de naam Aiko verdiend had, maar ze wist wel dat zijzelf daarbuiten stond. In Fealwens ogen was het verkeerd de naam die het meisje van haar volk toegewezen had gekregen te gebruiken, het voelde respectloos. Daarbij zou er op al haar documenten Aprhodite komen te staan, omdat het haar geregistreerde naam was. Behalve als het meisje er echt tegen zou zijn, was het toch echt haar officiële naam die over Fealwens lippen ging komen.

Fealwen knikte even. 'Aangenaam kennis te maken, Aprhodite. Gaat het met je hand?' De begroeting was wel genoeg loze praat geweest. Nu moest ze naar die hand kijken, want zelfs als de verwonding net erg was, kon het pijn doen. Even gleed haar blik naar Bela. 'Bela, je moet uitkijken,' verzuchtte ze, al was het meer waarschijnlijk haar stem en haar lichaamshouding die de hond zijn oren naar beneden lieten zakken en maakten dat hij op zijn buik ging liggen, haar smekend aankeek. De woorden zou de hond niet begrijpen. Zonder verder nog iets te vragen bestudeerde Fealwen de hand en de pols, keek naar hoe het meisje het vasthield. 'Ik zal een mitella voor je halen van de ziekenzaal,' besloot de vrouw. Had ze daar geen Astrals voor? Misschien wel, maar het was haar schuld - waarschijnlijk - dat het meisje deze verwonding had en dus moest zij het oplossen. Zo was ze dan ook wel weer, Fealwen leefde naar haar eigen set van niet altijd even handige regels en die hield e ook rigide aan. 'Blijf hier wachten,' beval ze zowel het meisje als de hond voordat ze met een stevige pas wegliep.

Niet lang daarna kwam ze terug, met een mitella en een verband om de pols stevig te houden. Stil wikkelde ze het om de pols van Aprhodite heen, knoopte de mitella vast in haar nek. Tja, als ex-lerares had ze genoeg leerlingen verbonden om er goed in te zijn. Ook had ze een cursus EHBO gevolgd om deze baan te krijgen. Bedrijfshulpverlener zijn kon nooit kwaad. 'Ik hoop dat dit helpt,' zei Fealwen. 'Hoe voelt het nu?'

De vrouw leek Aiko in zichzelf op te nemen. Ze keek rustig toe, het  was haar duidelijk geweest, dat ook de vrouw wel even in gedachten verzonken was. De hond, die nog steeds opgewekt aan het kwispelen was, leek zich van geen kwaad bewust te zijn. Aiko glimlachte weer lichtjes, ze was eigenlijk niet eens zo boos, nee de hond was gewoon enthousiast en dit kon iedereen overkomen. Nadat ze zich had voorgesteld kreeg ze haar geboortenaam te horen. Ze liet niet merken dat ze die naam niet accepteerde, behalve dan dat ze haar ogen ietsje dichtkneep. Een verdere reactie kwam niet. Nee, als het schoolhoofd haar graag Aphrodite wilde noemen, dat moest ze dat vooral doen. Uiteindelijk zou ze naar beide namen luisteren. 'Aangenaam kennis te maken, Aphrodite. Gaat het met je hand?' Aiko keek de vrouw aan en knikte langzaam. 'Redelijk, waarschijnlijk gewoon gekneusd.' Dat laatste mompelde ze er achter aan. Ze had vaker iets gekneusd gehad, niet omdat ze perse onhandig was, nee gewoon omdat ze soms met haar gedachten ergens anders was en dan wel eens ongelukjes voorkwamen. Daarbij leidde ze meestal wel een zorgeloos leventje. Een van de redenen was dat ze bijzonder weinig nodig had om gelukkig te zijn. Haar ouders mistte ze natuurlijk wel, wie zou haar ouders niet missen als die kilometers verder weg woonden. Haar blauwe ogen keken weer naar de vrouw, Fealwen. Blijkbaar kreeg de hond lichtjes op zijn donder, waardoor Aiko wel even moest grinniken. Het zag er dan ook best komisch uit, de hond die ging liggen bij een simpele opmerking. 'Bela, je moet uitkijken,' was het enige wat Fealwen had verzucht. Aiko had dat nog nooit mee gemaakt. Vaak waren baasjes een beetje nalatig en hadden de honden niet altijd even veel respect voor hun. Toch was het duidelijk dat Bela en Fealwen een goed team waren samen. Ze zuchtte zacht. Ergens vroeg ze zichzelf af, hoe het kwam dat ze zichzelf niet kon helen en anderen wel. Fealwen die haar pols even had bestudeerd leek tot een conclusie te komen. 'Ik zal een mitella voor je halen van de ziekenzaal,' was het enige wat de vrouw zei. Aiko moest nog steeds wennen aan de manier van doen op deze onbekende plaats. Voordat de vrouw, die het schoolhoofd was weg liep kreeg ze een duidelijke commando te horen. 'Blijf hier wachten,' ergens voelde ze zich nu net een stoute hond maar kon het wel begrijpen. Het zou ook niet te doen zijn voor Fealwen om hun weer te moeten zoeken. Dat duurde dan allemaal veel langer.

De hond, die dus Bela heette was rustig blijven liggen. Zo nu en dan keek hij haar aan met zijn pientere ogen. Aiko keek streng terug, ook al was het maar een grap, ze was niet echt streng richting dieren. Dat kwam omdat ze er zelf meer in geloofde dat niemand echt streng hoefde te zijn als er wederzijds respect was. Aiko had respect voor de dieren, en de dieren hadden respect voor haar. Ze sloot haar blauwe ogen even terwijl ze zich probeerde te concentreren op een heling. Nee, ze was te zwak, in plaats van zich beter te voelen, werd ze licht in haar hoofd. Had ze misschien te weinig gegeten. Het was haar namelijk wel opgevallen dat als ze flink gegeten en gedronken had, haar heling makkelijker uit kon voeren. Aiko die het idee kreeg dat ze nog wel een poosje hier zo staan ging daarom maar zitten naast de hond. Haar blauwe ogen stonden helder en nadenkend. Misschien moest ze Fealwen vragen, of het wel vaker voorkwam dat sterkere helers hunzelf niet konden helen. Ze schaamde zich er wel een beetje voor in haar dorp stond ze bekend als een getalenteerd heler, terwijl ze soms het gevoel had dat ze een bepaalde balans mistte. En dat ze nog steeds niet alles kon gebruiken, ze had een groot potentieel dat was wel duidelijk. Toch had ze het gevoel dat ze niet op de juiste plek was. Waarom had ze niet gewoon in alle rust en stilte kunnen blijven? Dit gebied kwam haar bijna bedreigend over. Eldare was zo verschillend van Iriolis.

Nadat ze al een poosje rustig zat, kwam Fealwen weer dichterbij. Ze had het niet alleen door doordat voetstappen te horen waren op de vloer. Maar ook doordat de hond harder begon te kwispelen. Was die hond, Bela, altijd zo enthousiast? Want dat zou ze de volgende keer oppassen als ze die hond tegen zou komen. Even draaide ze zich om naar Fealwen. Die stilletjes haar pols in begon te wikkelen. Het verband zat precies goed, niet te los en niet te strak. Snel knoopte Fealwen ook de mitella om haar hals en keek haar weer aan. 'Ik hoop dat dit helpt.' Zei de vrouw, ergens vond Aiko het niet eens zo erg dat het schoolhoofd niet zo veel lachte. Normaal dacht ze altijd dat een dag niet gelachen een dag niet geleefd was, enkel nu merkte ze wel op dat Fealwen gerespecteerd diende te worden. En niet alleen omdat ze schoolhoofd was, nee omdat ze het verdiende. 'Dankje,' Mompelde ze zachtjes, haar voorhoofd begon een frons te vertonen, terwijl ze weer een heling in probeerde te zetten, enkel merkte ze voor de tweede keer op dat enkel een klein beetje pijn verzwakt werd. Ze keek Fealwen aan, een onbeschrijfelijke uitdrukking sierde haar vriendelijke gezicht. 'Zeg, eh....' Even wist ze niet hoe ze het schoolhoofd aan diende te spreken. Met de achternaam of voornaam. Ze besloot op de voornaam te gokken. 'Fealwen, komt het vaker voor dat helers enkel anderen kunnen helen, want daar heb ik geen probleem mee... enkel mijzelf is een totaal ander verhaal..' Ze keek even onzeker naar de grond. Ze had namelijk niet al te veel helers gekend. Behalve haar oma, enkel die was al overleden toen ze 2 jaar oud was. Nee, helers waren in haar bergdorpje niet echt aanwezig. Vele Astrals hadden haar dan ook uitgezwaaid op het moment dat ze weg ging. Ze hield van helpen, dat maakte dat ze positiever naar de wereld keek. Ze wou het goede in zich gebruiken voor het goede. Daardoor was ze ook erg trouw geworden aan haar gemeenschap en vrienden.

'Hoe voelt het nu?' Vroeg Fealwen aan haar. Aiko keek Fealwen even aan met een tevreden glimlachje. Beter dan toen zijzelf het ooit verbonden had, en toen was de pijn minder erg geweest. 'Prima,' zei ze zachtjes. Tja, echt prima natuurlijk niet, want gebruiken zat er nu niet in. Enkel wel stukken beter dan eerst. Daarbij hoefde ze haar hand nu niet te blijven ondersteunen met haar linkerhand. Enkel schrijven leek haar wel lastig worden. Ze was rechtshandig. 'Moeten we trouwens veel schrijven in een les, want ik ben rechtshandig..' Bekende ze met een serieuze blik. Schrijven met links was voor haar iets als zichzelf helen. Niet te doen dus. Tenzij iemand onleesbare kriebeltjes wou ontcijferen!

Aiko sloot haar ogen even voor een paar seconde. Ze wist dat ze haar ouders binnenkort een bericht moest doen van een veilige aankomst. Want binnen de kortste keren zouden de jongere kinderen, waarmee ze soms speelde en oppaste gaan vragen hoe het met haar was. Als haar ouders geen antwoord zouden kunnen geven, zou dat een klein probleem op kunnen leveren. Zeker met het jongetje van 10, die was vastbesloten haar op te komen zoeken, en dus stiekem een treinreis te ondernemen. Ze had hem weten te stoppen, door hem duidelijk te maken dat ze zo veel mogelijk het contact zou onderhouden, en dat de gemeenschap hem ook nodig had. Enkel had ze nog altijd geweten dat hij zou komen als er niet snel genoeg een bericht kwam. Ze moest even in zichzelf glimlachen. Een brief schrijven zou het vast wel doen.

Nu keek ze Fealwen weer stilletjes aan. Geen enkel woord repte ze over het feit dat ze een bekende heler was geweest in haar dorp. Nee, ze schepte niet graag op. Helen was iets als ademen voor haar, ze kon niet zonder. Ze zou zich nutteloos voelen zonder. Nee, als ze iemand ermee blij kon maken kon ze er hele dagen van genieten. Ze wreef even over haar voorhoofd nadat een van haar zwarte haren bijna in haar linkeroog zat en keek even rond. 'Is deze school groot?' Vroeg ze zachtjes, nou ja eigenlijk was alles wel groot vergeleken met waar ze vandaan kwam, maar misschien kon Fealwen haar wat duidelijkheid over de school verschaffen. In ieder geval was ze er nu toch en kon ze er dus beter het beste van maken.

Fealwen had even naar de pols gekeken, maar er was niet veel aan te zien geweest. De pijn moest intern zijn, waarschijnlijk van de schok van de val. Een breuk zou het ook wel niet zijn, anders had je het wel kunnen zien. Het meisje bewoog haar hand verder ook niet zo krampachtig als iemand met een volledige breuk zou doen. Maar wat het ook was, Fealwen wist dat rust geven aan het lichaamsdeel altijd de juiste optie was. Als het nodig was, zou ze het meisje doorsturen naar dokter August. Die wist zich daar wel raad mee; hij had wel ergere dingen gezien dan een zere pols.
Eenmaal in de ziekenzaal legde de vrouw uit wat ze nodig had aan degene die daar was en kreeg de materialen die ze wilde in haar handen gedrukt. Een mitella, een veiligheidsspeld. Watten en gaasjes voor de pols had ze niet echt nodig, omdat de mitella genoeg zou moeten doen en ze het meisje niet helemaal in wilde pakken met watten. Ze bloedde immers niet en als het niet nodig was, dan gebeurde het niet. Simple as that. Fealwen dubbelcheckte of de materialen heel waren en goed te gebruiken voor ze weer vertrok, terug naar de grote hal. Eigenlijk had ze Bela eerst terug willen brengen naar haar kamer, zodat hij niet on the loose bleef, maar op het moment had Aphrodite voorrang. Bela zou echter niet al te lang van deze ongeautoriseerde vrijheid genieten. Over een uurtje stond haar volgende rondje buiten met het dier gepland en dan kon hij weer alles doen wat hij wilde. Soms vond Fealwen het jammer, dat dieren niet dezelfde discipline aangeleerd kon worden als Astrals. Rationeel nadenken, nog even wachten. Dieren waren meer impulsgericht en reageerden consistent op directe beloning. Handig was anders, maar Fealwen voelde zich tegelijkertijd wel bevrijd door het zorgeloze gedrag van de hond. Het was een sterk contrast ten op zichte van haarzelf, maar het herinnerde haar aan Kendal. Die had ook altijd de rem op haar weten te zetten, voorkomen dat ze doorsloeg. Hoewel ze nu wel wat aan de verkeerde kant van de weegschaal zat qua regels en rigiditeit, was Bela de factor die haar in evenwicht hield. Zolang de hond bij haar was, werd ze er continu aan herinnerd dat niet iedereen dezelfde waarde hechtte aan discipline als zij en dat het met wat minder ook allemaal wel goed zou komen.

De vrouw was weer terug in de grote zaal en zocht Aphrodite, die nog netjes op dezelfde plek bleek te zitten als eerst. Mooi zo, dat scheelde weer een hoop onnodig gedoe. Fealwen keek naar het meisje, dat naast de hond op de grond was gaan zitten. Was ze zolang weggeweest? Fealwen besloot daar niet verder op in te gaan en verbond zo professioneel mogelijk het meisje, dat haar netjes bedankte. Prima, dan kon ze nu haar pols laten rusten en zou er verder hopelijk niet teveel mis mee gaan. Een korte blik op Bela waarschuwde hem; geen rare fratsen uithalen, dus niet meer op andere Astrals springen. De hond ging blij hijgend weer staan, maar bleef rustig. Hij had de boodschap goed begrepen. Fealwen aaide Bela goedkeurend over zijn hoofd en richtte toen haar aandacht weer op Aphrodite.
Het meisje trok een ontzettend moeilijk gezicht. Fealwen merkte dat ze iets probeerde te doen, maar veel effect leek het nog niet te hebben. Ze keek zo ingespannen, maar daarna kwam niet de opluchting van een vervulde taak. De vrouw fronste intern, maar hield haar gezichtsuitdrukking neutraal. Het zag er niet te erg uit en ze was niet van plan zich in alle kleine ditjes en datjes van leerlingen te mengen. Daar had ze de tijd helemaal niet voor. Toch besloot ze wel te luisteren naar de vraag van het meisje. Over helers.. Fealwen dacht erover na. Dus, ze heelde anderen met gemak, maar zichzelf niet? Fealwen was zelf ook afkomstig uit een gebied met vele Water Astrals, dus helen op zich was geen onbekend fenomeen voor haar. Zijzelf had er alleen niet de aanleg voor qua energie waardoor ze er vanuit eigen ervaring vrij weinig over kon zeggen.
'Ik weet zelf niet veel over helen,' besloot ze eerst maar als uitleg te geven. 'Maar naar mijn weten komt het vaker voor dat de heler zowel zichzelf als de omgeving kan genezen.' Dit moest op het meisje zelf slaan, toch? Ze was nog jong, waardoor ze nog veel ruimte over had voor groei. 'De Astrals waar ik het over heb zijn echter wel volgroeide magiërs, die hun krachten compleet onder controle hebben. Jij bent nog jong en je kan nog veel leren over je krachten,' vond Fealwen. 'Ik zou zeggen dat het misschien niet vaak voorkomt dat iemand beter is in het genezen van anderen dan in het genezen van zichzelf, maar het hoeft zeker niet zo te blijven. Is het misschien zo dat je veel meer aandacht hebt besteed aan het helen van anderen?' Aphrodite kwam over als een rustig meisje dat anderen wel eens snel boven zichzelf kon zetten. Misschien had ze onvoldoende oefening gehad in het helen van zichzelf, of had ze gewoonweg die kracht verwaarloosd. Fealwen keek het meisje aan, vroeg zich af of er nog meer verduidelijking over de vraag zou komen en wat haar reactie zou zijn. Op zich was Fealwen wel blij dat de vraag over haar eigen element, water, ging. Ze was een goede beoefenaar van haar kracht en stak er altijd veel tijd in, waardoor ze als een getalenteerde watermagiër bekend stond. Dit kwam vooral door haar combinatie van theoretische kennis en praktische kennis. Fealwen was geen freerider, die zomaar dingen uit probeerde. Degenen die haar kenden zouden zeker voorkomen om met haar in een gevecht verzeild te raken. Maar ze kon niet zeggen dat ze veel wist over de positieve energie, die buiten haar expertise lag. Niet nodig was voor Fealwen overbodig; daarvoor had ze de leraren hier.

Schrijven, daar stelde Aphrodite een vraag over. 'Dat verschilt per docent, maar in het mediacentrum staan ook enkele computers. Als je uitlegt dat je niet goed kan schrijven, ben ik er zeker van dat ze je daar op de computers laten om te typen, als dat gemakkelijker is. Verder raad ik je sterk aan straks even bij de ziekenzaal langs te gaan, zodat dokter August er even naar kan kijken. Hij kan je ook een prognose geven over hoelang je nog nodig zal hebben om je pols te laten rusten.' Hier kon ze zelf ook wel een paar schattingen van maken, maar die zouden bij lange na niet zo accuraat zijn als die van August. Daar vertrouwde ze zichzelf niet mee.
De vraag of de school groot was liet een glimp van een glimlach op Fealwens anders zo onpeilbare gezicht verschijnen. Het was meer een glimlach die je onbewust registreerde dan eentje die je echt zag, maar een lach was een lach. 'Het gebouw zelf heeft drie verdiepingen en een kelder,' besloot ze maar te beginnen. 'Wij bevinden zich op de begane grond. Hierboven zijn nog enkele verdiepingen met de klaslokalen en mijn kantoor. Nog wat hoger bevinden zich de ziekenzaal en de lerarenkamer. Onder ons is de kelder en ook de daken zijn betreedbaar, maar enkel op de platte stukken.' De vrouw keek wat rond tijdens de uitleg, alsof ze precies wist waar alles zich relatief tot haar eigen positie nu bevond. 'De indeling kan in het begin wat verwarrend zijn, maar je zult al snel de logica ervan inzien,' beloofde ze Aphrodite. 'Verder zijn er nog de schoolgronden. Daar zul je onder andere een pleintje met een fontein vinden, een plantenkas, verschillende sportfaciliteiten en de slaapzalen voor de leerlingen.' Waarom dit precies klonk als de folder die beschikbaar was voor Rikka High? Tja, die had ze zelf geschreven natuurlijk. Fealwen nam het liefst zoveel mogelijk werk op zich en dit was geen uitzondering. 'Verder kan je ook naar Amabele, het aangrenzende dorp gaan, mocht je dat willen.' Het was een zeer beknopte samenvatting, maar Fealwen nam aan dat het meisje de meeste dingen zelf wel zou ontdekken. Ze zat hier nog een tijdje, dus tijd genoeg. 'Het gebouw is dus vrij uitgebreid en heeft redelijk wat ruimtes beschikbaar. Anders is een kostschool natuurlijk niet haalbaar,' legde Fealwen uit. Door de uitleg was ze weer helemaal in haar element geraakt; dit was haar school, de school die ze nog niet zolang geleden overgenomen had. Zij was uiteindelijk de baas over dit alles en ze had haar best gedaan alles weer netjes te krijgen. Hoewel ze het niet graag toegaf, was ze redelijk trots op wat ze tot nu toe met al het personeel van Rikka High voor elkaar gekregen had. Het was in ieder geval een verbetering op eerst. 'Als je straks nog tijd over hebt kan je meekomen naar mijn kantoor; ik heb daar de roosters en andere informatie voor nieuwe studenten liggen,' stelde Fealwen als laatste vriendelijk voor.

Aiko was eindelijk iets meer op haar gemak. Dat was niet zozeer erg zichtbaar, maar ze voelde zich in ieder geval wat meer ontspannen. Toch had ze veel meer plekken waar ze liever wou zijn dan op school, het leren zelf vond ze niet zo erg, enkel op een onbekende plek terechtkomen wel. Verdwalen was dan ook iets dat ze veel had gedaan toen ze jonger was en nu nog steeds. Het had haar dan eigenlijk ook wel verbaasd dat ze tot nu toe, alles had kunnen vinden. Nee, ze zag er niet zo zeer tegen op nieuwe Astrals te ontmoeten. Astrals werden al snel haar vriend. Ze zorgde graag voor vrolijkheid bij anderen, maar dat leidde nooit tot roekeloos gedrag. Nee, ze zou nog steeds zichzelf blijven, ze was niet iemand die zou veranderen voor een ander, enkel om er bij te horen. Ze was dan veel liever alleen, toch kon ze ook weer niet zonder vrienden. Dan zou ze doodongelukkig worden. Tja, ze zou vanzelf wel merken hoe het leven hier op school zou verlopen.

Op haar vragen kwamen al snel duidelijke en uitgebreide antwoorden. Iets dat ze wel prettig vond, daar had ze tenminste wat aan. Ze had altijd een gloeiende hekel gehad, zover ze hekel kon hebben; aan Astrals die niets uitlegde en weinig tijd leken te bezitten. Astrals die altijd met haast rondliepen. Er waren enkele mannen geweest in haar dorp die zich zo gedroegen en rijker waren dan de anderen, tenminste in geld. Zeker niet in wijsheid. Dat wist het jonge meisje zelf ook wel. Ze keek weer met haar blauwe ogen naar het schoolhoofd terwijl ze aandachtig luisterde op naar de antwoorden. 'Ik weet zelf niet veel over helen,' Begon de vrouw rustig. Aiko glimlachte eventjes, dat had ze ergens ook wel verwacht. Ze was dan ook een van de enige in haar dorp die helen kon. Ergens wou ze dan ook niet al te lang weg blijven. Ze had zoveel verantwoordelijkheid daar. Ze kon toch niet alle anderen achterlaten zonder dokters in de buurt. Ergens was het haar dan ook enorm zwaar gevallen afscheid te nemen van iedereen. Zij was degene die het dorp gezond hield, nadat haar oma was overleden. Tenminste vanaf de leeftijd dat ze het kon, een tweejarige kon natuurlijk niemand genezen, dat zou te zwaar zijn. Dokters waren vaak op een enorme afstand wel te vinden, enkel daar had haar dorpje weinig aan. Dat wist ze zelf ook wel. Ze hoopte maar dat haar ouders eerlijk zouden zijn over de gezondheid in het dorp. Het was haar taak geweest, voor een aantal jaren en ze bleef zich er toch wel verantwoordelijk voor voelen. Wat als een klein kind zou overlijden enkel omdat zij er niet was. Dat had ze zich wel vaker afgevraagd, enkel vonden haar ouders dat ze zichzelf niet mocht vergeten, ze kon nog veel leren en voor zichzelf zorgen. Voordat ze zichzelf vergat en enkel voor andere zou zorgen. Daar was Aiko niet zo bang voor, er waren genoeg tijden dat ze rust en ruimte voor zichzelf pakte, enkel wist ze ook wel dat haar ouders angst daarover niet totaal ongegrond was. Ze kon soms tot midden in de nacht bezig zijn met het helen. Dat was op zich niet al te gezond. 'Maar naar mijn weten komt het vaker voor dat de heler zowel zichzelf als de omgeving kan genezen.' Aiko knikte langzaam, haar oma had inderdaad beide gekund. Daarbij had haar oma ook genoeg leraren gehad om haar te  begeleiden in de groei, iets wat Aiko had gemist. 'De Astrals waar ik het over heb zijn echter wel volgroeide magiërs, die hun krachten compleet onder controle hebben. Jij bent nog jong en je kan nog veel leren over je krachten,' Aiko knikte langzaam even, daar had Fealwen wel gelijk in, ze kon nog veel leren. Ze had genoeg potentieel en tijd om dat te doen. Toch kon ze zich niet afwenden van de zorgen voor haar dorp. Ze zuchtte diep voordat ze weer met haar gehele aandacht bij de vrouw was. 'Ik zou zeggen dat het misschien niet vaak voorkomt dat iemand beter is in het genezen van anderen dan in het genezen van zichzelf, maar het hoeft zeker niet zo te blijven. Is het misschien zo dat je veel meer aandacht hebt besteed aan het helen van anderen?' Aiko had het liever niet bekend, straks zouden anderen het raar vinden dat ze verantwoordelijkheid droeg. Ze wist niet wat normaal was, dus slikte ze even en knikte ze langzaam. 'De meeste Astrals in mijn dorp rekende op mij al heler, dokters zaten wel in andere dorpen, maar ons dorp is relatief klein, dus moesten ze normaal ver reizen. Toch konden vele ernstig zieken het niet, dus hielp ik hen..' Bekende ze zachtjes. Ze had zich er nooit slecht over gevoeld dat ze minder een kind was geweest, het was haar taak geweest, en eerlijk gezegd was ze er ook best wel trots op. Aiko keek het schoolhoofd nu aan. Zou ze bekennen dat ze daarom liever hier niet was, maar haar Astrals hielp? Nee, ze kende haar nog niet goed, en wist bijna wel zeker dat ze als ze problemen ervoer bij Fealwen terecht kon.

Ook hoefde ze niet lang te wachten op antwoord op haar volgende vraag. Wat schrijven betreft wist het schoolhoofd haar al snel gerust te stellen. 'Dat verschilt per docent, maar in het mediacentrum staan ook enkele computers. Als je uitlegt dat je niet goed kan schrijven, ben ik er zeker van dat ze je daar op de computers laten om te typen, als dat gemakkelijker is. Verder raad ik je sterk aan straks even bij de ziekenzaal langs te gaan, zodat dokter August er even naar kan kijken. Hij kan je ook een prognose geven over hoelang je nog nodig zal hebben om je pols te laten rusten.' Aiko knikte langzaam, op haar eerste dag al kennismaken met de dokter. Dat was niet iets dat ze had verwacht eerlijk gezegd. Ze fronste even lichtjes voordat ze besloot te antwoorden. 'Zou u de weg willen wijzen, want eerlijk gezegd, verdwaal ik zelfs in mijn eigen dorp nog wel eens.' Grinnikte ze zachtjes. Nu kon ze sinds ze vele dorpelingen hielp steeds beter de weg vinden, enkel wist ze dat deze school totaal onbekend gebied was dus hoopte ze maar op een helpende hand. Te laat komen was duidelijk niets voor haar, ze zou nog liever een nacht niet slapen dan ergens te laat komen. Ze was voor belangrijke afspraken dan ook altijd zenuwachtig. Ze moest en zou op tijd zijn. Zodra ze had gevraagd of de school groot was verscheen er warempel een glimlach op het gezicht van Fealwen, iets dat Aiko niet had verwacht. Toch bleef ze er niet lang bij stil staan want er kwam al een verdere uitleg over de school. 'Het gebouw zelf heeft drie verdiepingen en een kelder,' begon het schoolhoofd. 'Wij bevinden zich op de begane grond. Hierboven zijn nog enkele verdiepingen met de klaslokalen en mijn kantoor. Nog wat hoger bevinden zich de ziekenzaal en de lerarenkamer. Onder ons is de kelder en ook de daken zijn betreedbaar, maar enkel op de platte stukken.' De vrouw keek wat rond tijdens de uitleg, alsof ze precies wist waar alles zich relatief tot haar eigen positie nu bevond. Iets dat Aiko nogal verbaasde. Zijzelf zou dat nooit kunnen, hoe bekent een plek haar ook was. 'De indeling kan in het begin wat verwarrend zijn, maar je zult al snel de logica ervan inzien,' beloofde Fealwen, Aiko al snel. 'Verder zijn er nog de schoolgronden. Daar zul je onder andere een pleintje met een fontein vinden, een plantenkas, verschillende sportfaciliteiten en de slaapzalen voor de leerlingen.' Aiko deed haar best om alles in haar hoofd te prenten en te onthouden, maar wist dat het haar niet zou lukken. Ze had op zich een best wel goed geheugen enkel was ze nooit in staat alles in een keer in te prenten. Ze zou toch echt wel haar best moeten doen om iets te bereiken met de stof die haar aangereikt werd. 'Het gebouw is dus vrij uitgebreid en heeft redelijk wat ruimtes beschikbaar. Anders is een kostschool natuurlijk niet haalbaar,' legde het schoolhoofd uit, iets wat Aiko wel begreep. Ze had ook niet anders verwacht. Een kostschool had nou eenmaal veel ruimte nodig voor elke leerling. Niemand kon iedereen op elkaars lip laten leven, zeker een kostschool niet. 'Als je straks nog tijd over hebt kan je meekomen naar mijn kantoor; ik heb daar de roosters en andere informatie voor nieuwe studenten liggen,' stelde de vrouw uiteindelijk nog voor. Aiko glimlachte dankbaar voordat ze even rond keek. Ze bewonderde het schoolhoofd nu al en maakte in stilte een belofte aan de vrouw. Ze zou er alles aan doen om haar niet tot een last te zijn. Ze keek even snel rond voordat ze weer naar Fealwen keek. 'Mag ik nog een ding vragen?' Vroeg ze netjes, en vriendelijk. 'Wilt u dat ik u Fealwen noem of bij u achternaam?' Ze wist uit ervaring dat sommige dorpelingen van ongeveer Fealwens leeftijd het fijner vonden als ze hen bij hun achternaam noemde. Dus deed ze dat dan ook.

Aiko, vond het ergens nog onwennig, dat Fealwens voorkeur uit leek te gaan naar haar geboortenaam. Niemand noemde haar nog Aphrodite. Tenzij haar ouders boos op haar waren, dat eigenlijk nooit voorkwam, dan zouden ze haar met Aphrodite aanspreken. Dat was zo'n beetje standaard in haar dorpje. Niemand gebruikte de geboortenamen tenzij er iets ernstigs was. Daar had Aiko dan ook vaak op gelet als nieuws haar oren bereikte. Ernstig zieke werden namelijk ook altijd met hun geboortenaam aangeduid en daardoor wist Aiko altijd precies wie haar het meest nodig had. Ze miste de verantwoordelijkheid niet echt, ze nam het zichzelf dan ook vaak kwalijk als ze iemand niet snel genoeg geholpen had. Iets dat haar natuurlijk niet sterker maakte. Toch vond ze het moeilijk dat zelf te bekennen. Als iemand haar nodig had, kon ze haast geen nee zeggen. Want zij was de enige geweest. Weer zuchtte ze zacht in haar gedachten verzonken.

Fealwen vertelde maar kort iets over helen, gewoon omdat ze er niet veel over wist. Vroeger had ze het zichzelf wel aan willen leren, maar omdat haar negatieve energie sterker was dan haar positieve, had ze er maar een minimale aanleg voor. Wanneer ze had geoefend op nephuid om een wond te sluiten, kwam het vaak voor dat ze alleen maar de wond erger maakte of niet verder kwam dan het water eromheen wikkelen. Daarom behielp ze zichzelf met de normale eerste hulp waar iedereen op steunde die niet kon helen via water en dat ging haar wat beter af.
Aphrodite leek zich echter wel te kunnen vinden in haar opmerkingen, wat voor Fealwen een beter idee gaf over de situatie van het meisje en het meisje zelf. Ze was immers zomaar tegen haar opgelopen - of liever Bela, de logge, maar springerige hond - en meer dan een naam wist ze eigenlijk niet. Fealwen probeerde niet teveel op eerste indrukken te vertrouwen, omdat dat enorme bevooroordelende effecten had op latere beslissingen. Ze wilde iemands persoonlijkheid wat meer doorgronden, gedragsmotieven ontcijferen. Dan zou ze wel haar conclusie trekken. De meeste leerlingen zaten hier toch nog een paar jaar op school, dus veel haast was er niet bij. Fealwen hechtte er grootse waarde aan: objectiviteit, rationaliteit. Ze probeerde al jarenlang haar emoties in te ruilen voor die twee kwaliteiten, maar het lukte haar nooit geheel. Door de tijd was ze er echter steeds beter in geworden. Dat was wel te zien aan de hoeveelheid lachjes die je van haar af kon lezen. Ze had een heel kalm en stil gezicht, waar sommige Astrals zich nooit bij voor konden stellen hoe emotie daarop afgetekend zou staan. Het mocht vreemd overkomen op anderen, maar vreemd genoeg was het wat Fealwen wilde. Als ze de kracht van emoties in kon dammen, de effecten op zichzelf kon verminderen, dan kon ze veel betere beslissingen maken en een betere leider zijn. Natuurlijk had je emoties nodig voor empathie en dergelijke, maar in Fealwens ogen waren emoties ondergeschikt aan de dingen die belangrijk waren in het leven. Een leuke bijkomstigheid, nodig om anderen te doorgronden; meer niet. Beslissingen maakte je op rationaliteit. Als Fealwen een keuze moest maken tussen één persoon of 500 personen opofferen, dan wist ze het wel. Wie die ene persoon ook was, die zou het moeten laten afweten.

Ze knikte bij het verhaal van het meisje. Kon ze hieruit afleiden dat het meisje een heler was geweest in haar kleine dorp, bij gebrek aan een dokter in de buurt? Dat zou wel verklaren waarom ze meer op anderen focuste dan op zichzelf. De meeste dokters hadden nooit geleerd hoe ze bij zichzelf verbanden aan moesten leggen, hoe ze het vanuit een andere hoek klaar moesten spelen. Dat kon bij haar ook wel eens het geval zijn. Fealwen knikte daarom rustig naar het meisje, als een soort van teken dat ze luisterende en haar kon begrijpen. 'Dat moet een lastige situatie zijn geweest, maar het lijkt mij dat je een prima heler bent,' besloot ze te zeggen. Het was bedoeld om het meisje wat op haar gemak te laten voelen. Haar stem was immers veel zachter gaan klinken toen ze die laatste zinnen uitte. Het leek alsof ze er niet helemaal comfortabel mee was, wachtte op een veroordeling. En dat was juist wat Fealwen wilde voorkomen. 'Ik denk dat je in de lessen ook vragen kunt stellen aan de docenten. Met oefening kan je ver komen,' was Fealwens advies, voor ze op de volgende vraag van het meisje inging.

Ja, Rikka High zelf. Fealwen kende het gebouw op haar duimpje. Ze was echt niet van plan geweest ergens te gaan werken en dan niet te kunnen vertellen waar alles was. Natuurlijk was ze wel eens verkeerd gelopen, was ze verdwaald. Maar daar ging het niet om: het ging erom dat je niet verdwaalde op het moment dat je wel echt ergens moest zijn. Aphrodite vroeg haar of ze de weg kon wijzen naar de ziekenzaal. 'Natuurlijk, die is vrij dichtbij,' knikte Fealwen. Nadat de oh zo fijne gedachten aan de school weggezakt waren, waren ook haar mondhoeken weer naar beneden gezakt en was de koele gezichtsuitdrukking weer terug.
Goed, ze zou haar dus zometeen haar rooster geven en haar dan naar de ziekenzaal brengen, had Fealwen besloten. Bela naast haar was op de grond gaan liggen, bijna tegen Fealwens been aangeplakt. Het duurde hem allemaal iets te lang, maar hij had ook wel door dat zijn baasje er niet blij mee zou zijn als hij er nog een keer vandoor ging. De volgende vraag verbaasde haar enigszins. De meeste Astrals vroegen dat niet, maar ach. 'In gesprekken als deze vind ik mijn voornaam een prima optie,' gaf de vrouw aan. 'In formelere situaties of met andere studenten of docenten erbij heb ik echter lieven dat je mijn achternaam gebruikt om me aan te spreken.' Anders zou Aphrodite nog haar autoriteit ondergronden. Als de hele school haar bij haar voornaam ging noemen, had ze een probleem! Ze hoopte dat het meisje haar zou begrijpen en anders zou ze simpelwel niet op de manier van aanspreken reageren tot deze juist was.

'Zijn er nog meer dingen die je wil weten?' vroeg Fealwen. Daarna keek ze even naar Bela, die op de een of andere manier begreep dat ze weer wilde gaan lopen. 'Ik stel voor dat we onderweg gaan naar mijn kantoor om je rooster op te zoeken.' Fealwen zocht met haar blik Aphrodite weer op. Bela rekte zichzelf uit en leek weer wat opgewekter, nu er actie kwam. 'En nadat je je rooster hebt, kan ik je naar de ziekenzaal begeleiden.' Fealwen had nog niet bewogen, al had Bela haar beslissing al als absoluut gekenmerkt. Ze wachtte nu alleen nog op een reactie van Aiko.

Het verhaal bracht een rustige vriendelijke reactie op van het schoolhoofd. De zachte stem was geruststellend en Aiko wist bijna zeker dat het ook geruststellend was bedoeld. Ze hoorde zoals gewoonlijk gewoon de opmerking van het schoolhoofd aan. 'Dat moet een lastige situatie zijn geweest, maar het lijkt mij dat je een prima heler bent,' Daar zat wel wat in, ze wist tenminste iets van helen af, en daarbij werkte het altijd, enkel niet bij haarzelf. Ze moest er niet zo'n groot probleem van maken. Elke Magiër had wel iets dat hij of zij moeilijk vond, of iets minder aandacht aan had besteed. Toch vond ze niet dat het een lastige situatie was. 'Het is geen lastige situatie, ik heb gewoon mijn verantwoordelijkheid in het dorp.' Verdedigde ze zich zachtjes, het was duidelijk dat ze zich verantwoordelijk voelde en dat ze het zelf niet zozeer erg vond ergens verantwoordelijk voor te zijn. 'Net zoals ieder Astral ook verantwoordelijkheid draagt voor zijn gedrag, draag ik de verantwoordelijkheid om de burgers in het dorpje gezond te houden.' Zo zag ze het nog steeds, het was haar verantwoordelijkheid. Ze wist ergens ook wel dat haar ouders daar bezorgd om waren geweest, omdat ze over dat feit wel een erg sterke mening had. Ze bedoelde het niet slecht, en ze wist ook dat het schoolhoofd die opmerking niet slecht had bedoeld. Ze was het gewoon gewend, de een deed de afwas en de andere heelde. Zo zag ze het, zo voelde het ook voor haar. Beide dingen moesten toch ooit gedaan worden. Ze wist wel dat haar stem een beetje hard had geklonken voor haar doen en keek de vrouw excuserend aan. 'Sorry, het .. is gewoon dat ik gewend ben voor ze te zorgen..' Mompelde ze er licht beschaamd achter aan. Ze liet zich wel vaker zo gaan als ze het ergens duidelijk niet mee eens was, ze vond zichzelf dan ook niet anders. Ze was gewoon een heler die haar dorpje hielp, meer niet. Misschien was ze nog redelijk jong, enkel was het gezegde niet "Jong geleerd, Oud gedaan?" Dus vond ze dat er niets mis mee was. 'Ik denk dat je in de lessen ook vragen kunt stellen aan de docenten. Met oefening kan je ver komen,' Was het advies van Fealwen. Aiko knikte, van vragen kon ze leren. Haar ouders hadden altijd gezegd dat er geen domme of slechte vragen waren. Ze moest vragen stellen wou ze er iets van op steken. Aiko zuchtte zacht terwijl ze de vrouw weer aan keek. Soms vergat Aiko dat ze nog steeds een puber was, dat ze eigenlijk voor haar leeftijd te veel verantwoordelijkheid droeg en dat daarom haar ouders ook zo bezorgd waren geweest, tevens was haar broer dat. Het was niet haar echte broer, nee het was een van haar beste vrienden die haar als een zusje zag en zij zag hem als een broer. Ze miste hem wel, sinds hij nu in het dorp weer woonde en net zijn studie op Rikka High had afgerond, en zij er nu zelf heen ging. Reizo was altijd zo beschermend over haar geweest, en van hem had ze vele opmerkingen wel serieus genomen. Misschien wel serieuzer dan bij haar ouders. Als hij haar vertelde het rustiger aan te doen, dan deed ze dat. Als haar ouders dat deden, gooide ze dat gewoon in de wind.

De vrouw vond het duidelijk niet erg toen Aiko vroeg of ze de weg naar de ziekenzaal dan kon wijzen. Aiko wist zeker dat het schoolhoofd dat wel kon. Aan de blik die ze had getoond toen ze het gebouw had uitgelegd was duidelijk dat ze wist waar alles was, en dat als er vragen waren, die moesten worden beantwoord, Fealwen altijd wel een antwoord paraat had. Iets wat Aiko ook respecteerde, een schoolhoofd diende nu eenmaal dingen over haar school te weten. Anders kon ze nooit de school goed leiden. 'Natuurlijk, die is vrij dichtbij,' had het schoolhoofd geknikt nadat ze haar vraag had gesteld. Aiko glimlachte dankbaar. 'Oke, enkel lijkt de school nog bijna groter dan het dorpje.' Grinnikte Aiko zachtjes, dus wat de vrouw dichtbij vond, kon Aiko al ver weg vinden. Natuurlijk was de school niet groter dan het dorp enkel probeerde Aiko daarmee duidelijk te maken, dat ze de school reusachtig vond. Tja, haar gevoel voor humor was niet echt uit te leggen. Toen Fealwen klaar was met de uitleg over de school zakte haar mondhoeken weer iets om laag. Duidelijk was dat het schoolhoofd trots was op haar baan en de school die ze leidde. Iets waar Aiko enorm van kon genieten. Ooit wou zij ook zo trots zijn op haar baan.

Bela leek ongeduldig te worden, en ergens kon Aiko dat ook wel voorstellen. Vele honden hadden nou eenmaal meer nodig dan wachten. Uiteindelijk wouden ze dan toch in de benen komen. Nou ja, in de poten komen, want zover Aiko wist noemde alle Astrals dieren hun ledematen poten. Bela lag dus bijna tegen het schoolhoofd aan, en Aiko kon hem nog net niet in een ongeduldige tiener zien veranderen die zuchtend wachtte op iemand. Ze glimlachte een beetje bij haar eigen gedachten. Bij de vraag die ze stelde over het aanspreken van Fealwen, keek het schoolhoofd een beetje verbaasd. Aiko vond het zelf een doodnormale vraag, die diende gesteld te worden. Sommige voelden zich namelijk duidelijk erg oud bij het aanspreken van Mevrouw en wouden liever gewoon bij hun voornaam genoemd worden, terwijl anderen dat nou net weer on-respectvol vonden. 'In gesprekken als deze vind ik mijn voornaam een prima optie,' gaf het schoolhoofd aan. Aiko knikte begrijpend. 'In formelere situaties of met andere studenten of docenten erbij heb ik echter lieven dat je mijn achternaam gebruikt om me aan te spreken.' Aiko knikte onmiddellijk weer, dat zou zij waarschijnlijk toch wel automatisch doen. Dat gaf aan dat er respect was voor de ouderen, voor de leraren en zeker voor het schoolhoofd. Een schoolhoofd die niet gerespecteerd werd, dat zou toch wat zijn.

'Zijn er nog meer dingen die je wil weten?' Vroeg het schoolhoofd, die meteen daarna naar haar ondeugende hond keek. Aiko schudde even nadenkend haar hoofd. 'Ik denk dat alle vragen wel beantwoord zijn.' Antwoorde ze op dezelfde zachte toon die bij haar stem kenmerkend was. Met haar linkerhand schoof ze haar pony weer uit haar gezicht, zo nu en dan viel een deel van haar pony voor haar ogen en dat irriteerde haar enigszins maar niet genoeg om de pony kort te laten knippen.
'Ik stel voor dat we onderweg gaan naar mijn kantoor om je rooster op te zoeken.' Besloot de vrouw nu, Aiko knikte onmiddellijk. Dat leek haar wel een strak plan, met een rooster op zak zou ze in ieder geval de juiste plekken en lokalen op kunnen zoeken. Ze glimlachte even om Bela die zich eens flink uitrekte. Zover Aiko wist had Fealwen nog geen duidelijk teken gegeven, enkel leek de hond te weten wat zijn baasje in gedachten had. 'En nadat je je rooster hebt, kan ik je naar de ziekenzaal begeleiden.' Ging het schoolhoofd verder. Aiko knikte rustig, 'is goed.' Ze wist namelijk dat het best wel eens handig kon zijn als ze wist waar het kantoor was, mocht ze Fealwen nodig hebben, en de ziekenzaal zou ook best handig zijn om te vinden. Ze zou maar eens gewond zijn, en niet in staat om naar de ziekenzaal te komen. Dat zou zeker geen pretje zijn! Haar vriendelijke blauwe ogen stonden nog nadenkend terwijl ze het schoolhoofd aan keek. Ze zou misschien moeten vragen waar de postbus was, want haar ouders verwachtte zeker een brief van haar. Maar dat kon later altijd ook nog.

Aphrodite leek nogal defensief als het ging over haar rol als heler van het dorp. Had ze hier wel vaker kritiek op gekregen? Fealwen zou bijna denken van wel, ze was ook zo jong. Hoe kon ze dan al zoveel verantwoordelijkheid dragen? Als moeder of vader moest het lastig te accepteren zijn dat jouw kind niet buiten ging spelen, hoe nobel de vervangende daad ook was. Maar Fealwen was niet de moeder van dit meisje en ze ging maar tot in beperkte grenzen over de dingen die het meisje kon doen en kon laten. Daarom zweeg ze en knikte ze, als antwoord op de defensieve woorden die ze terugkreeg. Ze voelde zich niet aangevallen, maar ze voelde zich ook niet verantwoordelijk er verder op in te gaan. Dat zou geen nut hebben, laat staan dat Aphrodite zomaar naar haar zou luisten. Om naar Rikka High te komen had ze toch al haar taken tijdelijk opgegeven, dus Fealwen zag niet in waarom ze verder op het helen in zou gaan. Haar advies was er, klaar.

Fealwen kon bijna glimlachen om Aphrodite's opmerking over de grootte van de school. Voor een redelijk stadsmeisje als zijzelf was dit helemaal niet zo'n big deal, zeker niet als je de potentie wilde hebben vele leerlingen te behuizen. Maar voor iemand uit een bergdorpje moest dit enorm zijn, vooral in de termen van een gebouw. Fealwen had geen weet van hoe de dingen er daar uitzagen, maar Aphrodite's reactie alleen al gaf haar een goed idee daarvan.
Aprhodite gaf aan dat ze niet nog meer dingen wilde weten en daarom gaf Fealwen Bela een miniscuul seintje, dat ze zouden gaan. Op naar kantoor, om daar wat documenten uit te zoeken. Aphrodite moest haar rooster nog krijgen, de schoolregels en de indeling en het nummer van de kamer waar ze sliep. 'Goed, dan gaan we,' zei Fealwen, waarna ze zich omdraaide en op een rustige pas richting de trappen liep.

--Locatieskip~--

Haar kantoor bevond zich op de tweede verdieping, aan het einde van een gang met allerlei lokalen erin. Er zat wel wat meer afstand tussen het laatste lokaal en haar kantoor dan tussen de lokalen zelf, maar dat vond Fealwen niet erg. Aan de ene kant wilde ze goed bereikbaar zijn, zodat leraren niet een kwartier moesten lopen voor ze bij haar waren. Maar aan de andere kant kon ze zich niet goed concenteren als er continu lessen naast haar gegeven werden, dus dit was wel perfect. Het kantoor zelf was één kamer, vrij ruim. In het midden stond een bureau met een stoel aan beide kanten en op de grond lag een warm tapijt. Ze had het kantoor voornamelijk wit gehouden, met grijs langs de plinten. Ook waren er blauwe onderdelen, zoals de gordijnen en de bekleding van het meubilair. In de linkerhoek stond een mand voor Bela, samen met een bak voor eten en drinken. Ze kon het dier daar ook niet iedere keer voor naar buiten komen lopen. Aan de muur hingen twee landschapsschilderijen van het bosrijke en meer plattelandse Eldara, van schilders die opgegroeid waren in dezelfde gebieden als Fealwen zelf. Er stonden nog wat reservestoelen en een lestafeltje in de hoek, op het moment voor Hati's bijlessen. Het bureau lag vol met papieren en er stond een plateautje op met een theepot en glazen, op het moment leeg. Aan de zijkant was een groot raam waar de blauwe gordijnen voor hingen, nu naar de zijkant geregen. Fealwen had het handig gevonden om de deur die in de muur aan de achterkant van het kantoor zat, aan de zijkant te plaatsen. Via die deur kon je naar haar andere vertrekken, die daarachter verstopt waren. 's Nachts was de deur zichtbaar, maar overdag hing het gordijn dat opzij werd geregen er precies voor, zodat niet iedereen gelijk haar vertrekken kon zien. Overdag kwam ze er toch niet vaak, dus problemen had ze er niet mee.

Na een korte wandeling waren ze bij het kantoor aangekomen en Fealwen deed de deur open voor Aphrodite. Bela schoot al naar binnen en rolde zich knus op in zijn mand, waarna Fealwen Aphrodite binnen liet gaan en als laatste zelf binnenkwam, zodat ze de deur kon sluiten. 'Je kan gaan zitten,' gaf Fealwen aan. Zelf liep ze naar haar eigen kant van het bureau en begon door de papieren te zoeken. Ze had nog geen nieuwe leerlingen verwacht, dus lagen deze papieren nog verborgen. De vrouw pakte een dikke stapel en legde die op haar bureau neer, waarna ze erdoorheen begon te zoeken. Bell, Bell... Hopelijk zou het niet al te lang duren, maar Aphrodite kon nu wel even rustig zitten. Even wachten zou haar geen kwaad doen.

Aiko was wel opgelucht dat Fealwen de woorden niet persoonlijk had genomen en enkel zwijgend had geknikt. Normaal gesproken gingen Astrals nogal snel in discussie en om eerlijk te zijn was dat niet iets waar het meisje op aan het wachten was. Ze keek het schoolhoofd stilletjes aan terwijl ze nadacht over de feiten. De feiten waren duidelijk voor haar, ze zou nog veel moeten leren. Of ze het leuk vond of niet. En ze kon er natuurlijk beter meteen het beste van maken. Ze zuchtte diep voordat ze de oudere vrouw op de voet volgde. Bela de hond leek al door te hebben dat ze op pad zouden gaan en liep, voor hem redelijk rustig, met het schoolhoofd mee. 'Goed, dan gaan we,' Had het schoolhoofd enkel gezegd zodra ze had aangegeven geen andere vragen meer te hebben. Zo ver ze wist had ze ook bijna alle vragen gesteld die mogelijk waren. In ieder geval die in haar op waren gekomen. Een rustige blik was alles wat ze haar omgeving gunde. Nee, ze was van plan verder haar mond te houden, zodat ze niet weer een kattige opmerking zou krijgen. Zo nu en dan had Aiko een momentje dat alles tegen leek te zitten, en kon ze wat onaardig overkomen. Zeker voor wie niet wist hoe er mee om te gaan.

Uiteindelijk kwamen ze aan op de tweede verdieping. Vele lokalen waren ze al langs gekomen, die Aiko allemaal in haar hoofd probeerde te prenten zodat ze het niet zou vergeten. Nu wist ze bijna zeker dat het wel het geval zou zijn. Enkel kon proberen altijd. Dat kon namelijk geen kwaad, ze zou nog veel dingen mogen proberen. Ze sloot haar ogen even voordat ze naar het schoolhoofd keek dat voor haar kantoortje stond. Er zat een wat grotere ruimte tussen dan bij de lokalen en Aiko kon zich wel voorstellen dat het prettig was. Dan zat de vrouw tenminste niet zo dicht bij de lessen dat ze zich niet kon concentreren maar was wel altijd bereikbaar. Zo hoorde het in Aiko's ogen ook.

Aiko keek bewonderend rond, een groot tapijt lag op de vloer, dat het een warm en gezellig uiterlijk gaf. Het bureau stond in het midden en de rest van de kamer waren in wit- grijs- en blauwtinten. Voor haar was dit best smakelijk ingericht. Toch wist Aiko ook dat Fealwen waarschijnlijk veel tijd zou doorbrengen in dit kamertje en het daarom ook wel gezellig moest zijn. Anders zou iemand binnen de kortste keren gek worden. Thuis hadden ze ook altijd dingen anders neer gezet en gelegd om zo een gezelligheid te bewaren. Veel spullen hadden ze niet gehad maar improviseren was wel altijd leuk geweest. Ze fronste even nadenkend terwijl ze naast het schoolhoofd ging staan. 'Je kan gaan zitten,' gaf Fealwen aan, terwijl ze op haar eigen plek ging zitten. Aiko ging tegen over haar zitten en keek rustig om haar heen. De hond was bijzonder rustig in zijn mand gaan liggen en zo nu en dan richtte het meisje een blik op het robuuste dier. Ze was er zonder veel kleerscheuren vanaf gekomen, maar oppassen deed ze wel in deze omgeving. Daarbij hield ze ook niet zo veel van grappen uithalen. Dus meestal was ze een redelijke rustige studiebol. Sommige zouden het een nerd noemen, enkel vond ze dat ze dat niet was. Ze was gewoon een rustig meisje dat graag haar best deed, zodat ze trots kon zijn. Hoe anders moest ze trots zijn? Door lui op de bank te hangen en niets te doen? Veel had ze niet te zeggen dus hield ze geduldig haar mond.

Aphrodite volgde haar netjes naar haar kantoor en Bela huppelde erachteraan. Een blik op de hond had Fealwen ervan verzekerd dat hij er niet nog een keer vandoor zou gaan. Het dier had zijn dagelijkse hoeveelheid rennen en springen weer gehad en zou de komende paar uur wel rustig in zijn mand liggen en door haar kantoor zwerven. Maar dat was prima. Ze had alleen liever niet dat hij opnieuw een leerlinge zou verwonden; dan zou haar goede reputatie zo voorbij zijn. Je kon maar net de verkeerde persoon treffen, niet? Ach, het viel allemaal wel mee. Fealwen had er het volste vertrouwen in dat de hand van Aphrodite hier niet te lang onder zou leiden.
Ze vertelde het meisje dat ze kon zitten en ging zelf ook zitten. 'Zou je wat thee willen?' vroeg ze haar maar, voornamelijk uit beleefdheid. Ze had het gezet voor ze wegging, dus het water zou nu wel op drinktemperatuur zijn. Daarbij waren er genoeg smaakjes om uit te kiezen, dus daar zou geen probleem in zitten. Vervolgens begon Fealwen te zoeken.

Vele namen flitsten voorbij, maar nog niet de naam die Fealwen zocht. Je zou zeggen dat je de B gemakkelijk moest vinden als het op alfabetische volgorde lag, maar zo kreeg ze de aanmeldingen jammer genoeg niet binnen. Dat moest ze allemaal zelf regelen: zodra iets afgehandeld werd, borg Fealwen het op in één van de kasten aan de wand en legde ze het netjes op alfabet. Hoe moest je anders alles nog terugvinden? Een school runnen had veel organisatie nodig en gelukkig was Fealwen er goed in, maar zonder wat moeite kwam je er niet.
Ah, daar was het. Fealwen trok het rooster en de andere papieren tussen de rest uit en legde het neer. Vervolgens plaatste ze de stapel terug naar waar hij vandaag kwam. 'Zo, even kijken,' zei ze, terwijl ze de papieren naar Aprhodite toe schoof. 'Dit zijn je rooster, de schoolregels en het nummer van de kamer waar je zal slapen in de slaapzalen,' lichtte Fealwen toe. Het meisje zou er vast even naar willen kijken, dus zweeg Fealwen en schonk voor zichzelf een kopje thee in. Ja, een kruidenmix met citrus, dat leek haar wel wat. Ze pakte het smaakje en liet het zakje langzaam in haar thee zakken. Hoe voorzichtiger je dit deed, hoe delicater en zachter de smaak werd. Tenminste, dat beeldde Fealwen zich graag in. Ze had het idee dat dit fijner was, dan wanneer je het zakje gelijk al zijn smaak uit liet lekken door er direct water op te gieten. Ze verkoos over het algemeen de snelste en meeste efficiënte methode, maar voor thee maakte ze een uitzondering. 'Is alles wat daar staat duidelijk?' besloot de vrouw na een tijdje te vragen. Anders konden ze hun gesprek waarschijnlijk afronden.

Kort nadat ze in haar zetel zat, was Fealwen ook gaan zitten. 'Zou je wat thee willen?' Vroeg de vrouw, waarschijnlijk uit beleefdheid. Aiko schudde even haar hoofd. 'Nee, dankje.' Zei ze toen maar zachtjes. Haar arm was weer begonnen met steken waardoor ze even nergens anders aan dacht, dan haar hoop dat de pijn snel weer zou verminderen. Haar onrust leek ze proberen te verbergen, terwijl ze met haar linkerhand voorzichtig haar rechter weer aanraakte. De mitella ondersteunde het geheel prima, enkel zorgde het er wel voor dat ze haar arm wat minder goed kon bewegen. Natuurlijk was dat de bedoeling, maar erg prettig vond ze het niet altijd. Vervolgens begon de vrouw duidelijk te zoeken naar het juiste dossier. Het wachten duurde voor Aiko niet te lang en ze keek een beetje nieuwsgierig het nette kantoor rond.

Verbazing stond op Aiko's gezicht te lezen, zodra ze door had hoeveel papieren er wel niet waren. Duidelijk niet geordend, iets wat ze niet bij de vrouw had verwacht. Ze had verwacht dat Fealwen overal wel een nette oplossing voor was, en erg strategisch was ingesteld. Toch leek het door het gezoek niet zo. Het kwam niet in haar op, dat de papieren niet zo netjes binnen kwamen en later allemaal op volgorde diende te worden gelegd. Toch wist ze ook wel dat er veel werk in zat, dus bleef ze geduldig zitten. Net op het moment dat Aiko weer naar de vrouw keek, pakte ze er een rooster uit. Het papier zag er netjes uit, zonder enkele kreuk er in, en Aiko glimlachte even naar haar. 'Zo, even kijken,' zei het schoolhoofd tegen haar. Voordat de papieren haar kant op werden geschoven. 'Dit zijn je rooster, de schoolregels en het nummer van de kamer waar je zal slapen in de slaapzalen,' lichte de vrouw haar duidelijk toe. Aiko nam even de tijd om alles snel door te nemen voordat ze naar Fealwen glimlachte. Het was een best duidelijke uitleg, en ze was er zeker van dat ze het naar haar zin zou hebben op deze school. 'Is alles wat daar staat duidelijk?' Besloot de vrouw te vragen, en Aiko knikte. 'Ja, alles is duidelijk, bedankt.' Zei ze rustig, haar ogen gleden even naar de hond, die nu rustig lag. Wat waren dieren soms ook rare beesten. Ze zuchtte diep terwijl ze afwachtte of de vrouw nog wat wou zeggen.

Het zoeken had even geduurd, maar Fealwen was er toch in geslaagd Aphrodite haar rooster en appendices te geven. Dat was toch alweer iets, als je naging dat ze nog niet alles gesorteerd had. Het meisje had aangegeven geen thee te willen, dus schonk Fealwen alleen voor zichzelf in. Simpel genoeg; je gasten wat aanbieden betekende niet dat 'nee' geen antwoord was. Het scheelde haar juist weer moeite. Fealwen schoof de documenten naar het meisje toe en gaf haar de tijd ernaar te kijken. In de tussentijd gleed haar blik wat af naar Bela, die daar zoetjes lag te slapen. Wat was het toch een schat, als je even vergat dat hij net een kneuzing of iets dergelijks bij het meisje veroorzaakt had. Haar arm was pijnlijk, daar kon je wel zeker van zijn, maar Fealwen was blij dat ze het adequaat had kunnen verbinden. Ze was niet van plan de eerste de beste leerling een slachtoffer te laten worden op haar school. Gastvrijheid was iets wat ze wilde laten zien, naast de striktheid die overduidelijk heerste op Rikka High. Dat was iets wat wel duidelijk was bij Fealwen; er was een verschil tussen wat ze deed en wat ze wilde zijn. Als het aan Fealwen was, had ze zich lang geleden tot een robot om laten bouwen. Geen emoties, alleen pure, rationele beslissingen, waarbij extra bagage geen waarde heeft. Een machine die altijd even efficiënt kan werken, die nergens last van heeft en via de regels van de logica tot beslissingen kwam. Het maakte het leven makkelijker en zo zou ze Kendal kunnen vergeten.. Maar ze wist aan de andere kant ook dat andere Astrals wel waarde hechtten aan emoties en die ook wilden zien. Ze had ze ook nog wel, maar Fealwen deed altijd haar uiterste best die emoties te onderdrukken of in ieder geval niet mee te laten spelen. Maar ze uitte ze altijd, lichtjes, in haar houdingen en gesprekken. De kleine glimlachjes, de geruststellende woorden. Het waren dingen die ze deed omdat ze het nodig achtte voor een goed en soepel verloop van sociale interactie. Maar het waren geenszins de dingen die ze graag wilde doen.

Alles was duidelijk. Fealwen knikte rustig. 'Mooi, dan mag je de papieren houden en raad ik je aan naar de ziekenzaal te gaan. Ik zal je nog even begeleiden, zodat je de weg niet kwijtraakt,' gaf de vrouw aan. Dat leek geen slecht plan. Ze dronk het laatste beetje van de thee op waar ze de hele tijd aan had zitten nippen en stond op. Bela keek naar haar, met grote ogen, nieuwsgierig wat zijn bazinnetje van plan was. De vrouw schudde echter haar hoofd en de grote hond sloot zijn ogen weer, gleed terug in ruststand. Het had jaren gekost, maar zo'n soepele relatie met haar hond maakte alles veel gemakkelijker. Elke beweging, elke blik had een betekenis tussen de twee. Fealwen wist nu dan ook dat het dier haar niet zou volgen en ze knikte nu naar Aphrodite. Daarna liep ze naar de deur en hield deze alvast voor het meisje open. 'Als je nog vragen hebt, of andere zaken waar je advies of hulp bij nodig hebt, mag je altijd binnen komen. De deur is altijd open en een afspraak maken kan altijd.' Ze wachtte tot het meisje door de deur was en deed die toen weer netjes achter zich dicht. 'Zo, dan zal ik je nu de weg wijzen,' gaf Fealwen aan. Prachtig. Weer een student goed begeleid op haar eerste schooldag; Fealwens doel was weer behaald.