 | | wo mei 06, 2015 10:53 am | | | ♪ And there she goes again off to crazytown ♪
ALGEMEEN [ NAME ] Avery Flora Roche
[ GESLACHT ] vrouw
[ LEEFTIJD ] 15
[ ELEMENT ] Water
[ ENERGIE ] Positief
[ LEERJAAR ] vierdejaars
[ GEBOORTEPLAATS ] Hamilton, Elion.
[ HUIDIGE WOONPLAATS FAMILIE ] Nabij Amabele, Eldara
[ FAMILIE ]
Norbert Jerold Roche – vader – 49.
Haar vader, een rijke man met een groot imperium opgebouwd uit een kinderlijk eenvoudige uitvinding. Norbert is een slappeling en een zakkenwasser. Hij laat Timothy begaan in al zijn onbezonnen acties, maar Nox probeert hij stevig onder de duim te houden. De man heeft moeite met accepteren dat zijn dochter ziek is geworden en zeker met het feit dat ze er nu uit ziet als een halve wilde. Hij denkt erg traditioneel en is niet gediend van rebelse woorden en vooruitgang. Norbert heeft de neusring van Nox losgerukt toen hij hem ontdekte. Wel stelt de man alles wat in zijn macht ligt in om Nox de beste zorg te bieden die er in heel Dunya verkrijgbaar is, hij gooit bakken geld neer om teddyberen en fruit en hippe superfoods te regelen. Goed bedoeld, maar niet echt iets wat Nox waardeert. Philipa Everdeen Roche – moeder – 41.
Philipa is was de jongste dochter van een gezin met vier kinderen en werd altijd gruwelijk verwend. Haar leventje bestond uit weinig zorgen en heel veel luxe, waardoor dat ook het enige is wat ze kent. Op haar negentiende trouwde ze met Norbert, een man die ruim 8 jaar ouder was dan zij. Volgens Nox is ze vooral inhoudsloos, een glimlachende barbie in haar perfecte poppenhuisje, een slechte moeder die slechts verlangde dat haar leventje uiterlijk perfect was. Philipa had een halve zenuwinzinking toen Nox gediagnostiseerd werd, trok gelijk een boel aandacht naar zichzelf. Ook nu doet ze vrij weinig, behalve zich aanstellen en proberen haar dochter te paaien met zoetigheden en roze glittercadeaus. Philipa maakt zich oprecht druk om Nox welzijn en probeert haar nieuwe ‘stijl’ ook wel te accepteren, maar weet dat niet goed/heel slecht te uiten. Toch heeft Nox ook goede herinneringen aan haar jeugd en de momenten die ze met haar moeder doorbracht. Timothy Brandon Roche – broer – 19.
Grote broer Tim was ooit Nox’s voorbeeld. Nu is hij voor haar het toonbeeld van de afschuwelijke schepsels die de vrouwenhatende elitistische maatschappij voortbrengt. Timothy is nogal een bal, hij studeert Rechten en Economie en zit in allerlei bestuursraden en andere opzichtige verenigingen, waar hij de andere studenten tiranniseert. Hij ziet zichzelf als een meester-flirter en met de meest grove technieken weet hij meiden het bed in te praten. Timmy is echt de trots van de familie en het feit dat hij al zo’n twee ongewenste zwangerschappen op zijn naam heeft staan en er lustig op los feest. De broer-zus relatie van de twee was goed, maar is omgeslagen toen Timothy begon te puberen, zo rond zijn 14e-15e. Nu kunnen ze slecht overweg, maar omdat Nox nou eenmaal ziek en zielig is doet Timothy geforceerd aardig wanneer dat sociaal wenselijk is. Wat Nox natuurlijk alleen maar nóg irritanter vindt. Harold Daniel Roche – oom – 37.
Veel heeft ze met deze man niet te maken gehad, voornamelijk omdat ze hem al van kinds af aan probeerde te ontwijken. Hij was altijd al een beetje een eng figuur en sinds hij op Timothy’s 16e verjaardag nogal over de schreef ging in een dronken bui staat hij bij Nox eveneens op het lijstje ranzige zwijnen die zichzelf mannen noemen. Toch is Harold redelijk belangrijk voor de familie geweest, omdat hij als lid van de bestuursraad van Hamilton en omstreken de regulatie nog wel eens in het voordeel van Norbert heeft weten te schuiven. UITERLIJK De eerste indruk die je van haar krijgt is duister, wild, onvoorspelbaar en niet al te vrolijk.
Nox heeft zwarte haren, die in slierten langs haar ingevallen gezicht hangen. Enkele stukjes zijn slordig gevlochten en Nox bleekt en verft delen van haar kapsel ook, de meest voorkomende kleuren zijn magenta, paars en blauw. Ze begint langzaamaan dunner haar te krijgen, wanneer ze haar haren kamt komt er een overvloed aan strengen haar mee, vandaar dat ze dat tot het minimum probeert te beperken.
Haar huid is licht, dun, haast doorschijnend. Een dunne nek ondersteunt haar alien-hoofd, zoals ze dat zelf noemt. Door haar vermagering lijken haar blauwgrijze ogen diep in ingevallen oogkassen verborgen, constant door wallen ondertekend. Droge gebarsten lippen en duidelijk zichtbare aderen zijn andere tekenen van haar verslechterde gezondheid. Haar rechter neusvleugel wordt ontsiert door een onregelmatig litteken, doordat daar een neusring uitgetrokken is -thanks Dad. Het enige mooie aan haar gezicht vind ze zelf haar wenkbrauwen, die zonder enige verzorging in de elegante vorm groeien.
Op haar linkerpols zit een rafelig litteken van een onbezonnen snijpoging, dat ze met brede leren armbanden of lange mouwen bedekt. Ook krijgt ze erg gauw blauwe en beurse plekken en stolt haar bloed langzaam. Desondanks is ze geen al te lelijk monster, geen wrattenkop met een heksenneus, ze is gewoon geen stralende lachende meid die je op een feest aan zou spreken.
Nox draagt veel donkere kleding, capuchons, broeken met scheuren en gaten. Meestal lijkt ze een deel van zichzelf te willen verbergen achter de stof. Toch draagt ze soms ook provocerende hotpants en gescheurde netpanties, maar omdat ze het snel koud heeft zal dat enkel 's zomers zijn. Haar shirts zijn vaak bedrukt met prints van grove woorden, omgekeerde kruizen, schedels of andere onconventionele zaken en hebben soms onbehoorlijk wat inkijk. Daarvoor moet Nox wel moeite doen, want zó veel buste heeft ze ook weer niet. Haar nagels scheurt ze af als ze zenuwachtig is of zich intens verveelt, waardoor ze altijd kort en redelijk rafelig zijn. Ook de huid rondom haar nagels moet eraan geloven en ze heeft er altijd wel velletjes of wondjes zitten.
Ze heeft redelijk wat sieraden, vooral armbanden en enkele kettingen. Ze had een neuspiercing, maar die is dicht gegroeid. Verder gebruikt ze make-up om haar ogen nog meer in duisternis te hullen, soms een bloedrode/donkere lippenstift en slordige nagellak als ze er zin in heeft.
PERSOONLIJKHEID
-- Boos -- Verontwaardigd -- Bang -- Bot -- Cynisch -- Nox is boos, heel erg boos. Op alles en iedereen. Trappen tegen deuren en smijten met borden-boos. Als blikken konden doden-boos. Het is niet eerlijk dat zij ziek is geworden, dat ze misschien haar sweet sixteen niet eens zal kunnen vieren. En zo is er wel meer niet eerlijk, heeft ze gemerkt. Het is niet eerlijk dat mannen nog steeds meer verdienen dan vrouwen, het is niet eerlijk dat armere gezinnen geen topbehandeling kunnen betalen als hun kind ziek wordt en dat haar rijke ouders kunnen zorgen voor voorrang op de wachtlijst. Kortom, de hele wereld is een gluiperige, corrupte, smerige, onrechtvaardige bende, geregeerd door idioten en kontenlikkers.
Voornamelijk haar ouders en de artsen krijgen deze woede over zich heen, maar ook klagende Astrals kunnen haar heel kwaad maken. Tegen haar zeuren over die drie hoofdstukken huiswerk kun je maar beter niet doen als ze in een slechte bui is, want er zijn godverdomme wel ergere dingen in de wereld dan het recht om te mogen leren, bevoorrecht onderkruipsel.
Niemand begrijpt haar echt. Vergoelijkende opmerkingen dat het vast wel goed zal komen en dat ze er vooral positief in moet staan zijn dom om te maken. Dat ze moet vechten, dan slaat ze zich er wel door heen – alsof het de schuld van de patiënt is als die morsdood eindigt na een slopende ziekte, omdat diegene niet hard genoeg vocht. Die opmerkingen komen van Astrals die zich niet in haar situatie kunnen verplaatsen. En als Astrals dat al proberen falen ze er voor Nox gevoel in en maken ze het alleen maar erger door zogenaamd begripvol met haar te ‘levelen’ en te pogen met haar over angsten en het hiernamaals te babbelen alsof het om tieneridolen en basketbalwedstrijden gaat.
Nox doet heel stoer en laks, scheld een heleboel en doet (niet altijd even geslaagde) pogingen tot het maken van keiharde cynische grappen. Ze houdt ervan om te choqueren. Zomaar haar mouw opstropen om de littekens van naalden te laten zien of Astrals vertellen dat ze 'doodziek' van hen wordt, dat soort ongepaste opmerkingen maakt ze van tijd tot tijd wel. Maar o wee als andere Astrals dat tegen haar doen, voordat ze haar echt goed kennen. Niet alleen wordt ze dan uiterlijk kwaad, ook kunnen zulke woorden een grimmige herinnering zijn aan wat ze zo hard probeert te vergeten. De dood. Die negeert Nox namelijk het liefste. Ze zou dapper genoeg willen zijn om de dood in de ogen te kijken en te zeggen 'Kom maar, probeer me maar op te halen.' Maar in werkelijkheid schijt ze het in haar broek van angst, ze wil niet dood, ze wil gewoon een normale tiener zijn, met als grootste gezondheidsprobleem een puist vol pus. Het zorgt voor emotionele buien, waarin ze opeens die klote opmerkingen niet meer vol kan houden en haar negatieve fuck-the-world houding keihard terugvuurt op haar mentale staat. Bakken met tranen janken, stiekem heel erg verlangen naar knuffels en geruststelling. Dan voelt ze zich heel erg alleen. Tja. Zo onlogisch is het niet, gezien het feit dat ze zich altijd afzondert.
Dat maakt haar nogal een complex gevalletje. De manier waarop ze haar ziekte negeert is erg ongezond, voor zover de situatie nog slechter kan. Ze zwerft tussen de rouwfases in, van ontkenning naar woede en verdriet. Of ze ooit acceptatie van haar situatie aankan is maar de vraag.
Maar er is ook nog een meisje achter de zieke kalende kop verstopt. Een meisje dat eigenlijk dolgraag een mooi geliefd figuur wilde zijn, bekend en bemind, maar die illusie is als een spiegel gebarsten toen haar haren uit begonnen te vallen en bleek dat de behandeling haar fysieke groei sterk zou remmen. Nox is ervan overtuigd dat geen enkele jongen haar in deze staat ooit leuk zou vinden, en ook dat raakt haar heel erg. Sowieso is een relatie niet voor haar weggelegd, wie wil er nou een stervenszieke vriendin. De blonde meisjes in haar oude klas hadden allemaal een leuke date voor het schoolfeest, zij had een oude vriend die haar uit medelijden en onder druk van zijn ouders mee had gevraagd. En hij was niet eens knáp.
De overtuiging dat ze een lelijk monster is dat nooit geliefd zal zijn heeft ertoe geleid dat ze jongens wegduwt, mannen in het algemeen eigenlijk lijkt te haten. Ze heeft alle vertrouwen in de wereld en in het lot verloren, ziet overal onrechtvaardigheid. Mannen zijn tyfuslijers, met hun bevooroordeelde rotkoppen vol met glanzend haar. Mannen zijn vieze zwijnen die alleen naar konten en tieten kijken, naar anderen en niet naar haar. Mannen, tja je begrijpt het al, zijn verachtelijk en dom, gedreven door dierlijke instincten.
Nox wil gewoon leuk (en mooi) gevonden worden. Dat klinkt heel ijdel en oppervlakkig, maar ze zoekt voornamelijk naar erkenning en aandacht. Een jongen die met haar flirt of zelfs een blik die duidelijk op haar buste gericht is, stiekem vind ze het best een beetje fijn. Vooral omdat het voor veel van haar vriendinnen de normaalste zaak van de wereld was dat er altijd wel jongens om dates vroegen of gewoon ongepaste opmerkingen maakten heeft Nox het idee dat het bij knap zijn hoort. En dat is wat ze stiekem wilt. Een normaal leven.
GESCHIEDENIS Echt bijzonder was ze nooit. Wel aardig, wel leuk, maar niets nieuws of opvallends. Gewoon de grijze, saaie middenmoot. Haar familie was rijk geworden via een aantal patenten op ‘uitvindingen’ zoals het stokje waarmee je je koffie kon roeren, gevolgd door vele investeringen. Aan spullen en speelruimte had ze dus geen gebrek. Ook haar grote broer Timothy wist haar vroegste jeugd prettig te maken, door haar speelkameraadje te zijn. Ze werd op een privéschool gezet, waar ze naast de standaard vakken ook poëzie, schermen en andere nonsense onderwezen kreeg. Daar vormde ze een vriendengroepje met een jongen genaamd Jerry en zijn zus Jessica, de drie waren zo hecht als het maar kon zijn en gingen ook samen naar de middelbare school.
In de hogere klassen van de basisschool en de middelbare school maakte ze meer dan genoeg tienerdrama mee. Ze was de beste vriendin van een van de populairste meisje van de klas, die ene die geaccepteerd werd omdat de Queenbee dat zei en erbij hing waardoor de rest nog mooier leek. Jessica leek haar reddingsboei, die haar bovenaan de sociale ladder hield. Hoewel ze van haar vriendinnen heus wel aandacht kreeg leken jongens haar niet te zien staan. Of lette ze zelf gewoon niet goed op omdat ze haar standaard te hoog zette?
Onder de invloed van haar vriendinnen begon ze al jong met feestjes bijwonen, iets wat haar ouders compleet accepteerden en aanmoedigden. Bij belangrijke diners kreeg ze altijd een glaasje wijn aangeboden alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Avery was een normale pre-tiener met een enorme kalverliefde. Het meisje had een keiharde crush op een van de tweedejaars, een stoere jongen, totaal onbereikbaar. Omdat ze zich ervoor schaamde en niet goed wist wat ze met die gevoelens aan moest vertelde ze het aan niemand, behalve haar beste vriendin. Die dat logischerwijs in een aangeschoten bui doorvertelde, wat eindigde in een publiekelijke afwijzing. Dat Jerry haar daarna wekenlang troostte en opvrolijkte waardeerde ze slechts matig, ze miste de signalen die de verlegen jongen haar gaf.
Altijd al was Avery een redelijk progressieve en feministische ziel geweest, waarmee ze een buitenbeentje was in de conservatieve Roche-familie. Daarover ging ze ook vaak genoeg in discussie. Maar sinds Tim was gaan puberen werd het conflict steeds erger. Hij nam meisjes mee naar huis, bimbos met opblaastieten en nep witte tanden. En op zijn 16e verjaardag kwam de klapper: Een stel strippers, in hun woonkamer. Waar haar vader grijnzend bij stond. Waar haar oom maar moeilijk vanaf kon blijven. Avery was woedend, in die kortzichtige woede schold ze de hele boel bij elkaar, brak de buffet tafel af en vluchtte naar Jessica’s huis, waar ze een week bleef.
Het waren relatief kleine problemen waar ze mee zat, gewoon een jong meisje dat haar plek in de wereld probeerde te ontdekken. Maar langzamerhand raakte Avery steeds vermoeider en trok ze zich meer terug, verborg zich ongemerkt meer en meer voor haar problemen en haar vrienden, haar gewrichten deden pijn als ze een nachtje doorhaalde. Maar toegeven wilde ze het niet. Jerry maakte zich zorgen, Jessica maakte zich zorgen. Zelfs Timothy snapte niet wat er met zijn zusje aan de hand was. Na maanden lang dralen is ze uiteindelijk uitgebreid getest. De uitslag was erger dan ze verwacht hadden, Avery had een redelijk onbekende vorm van bloedkanker. Ze was pas net 14 en ze was ernstig ziek.
Vanaf daar begon de ziekenhuis achtbaan. Behandeling na behandeling, vermoeidheid, angst. Een heleboel angst. In het ziekenhuis leerde ze jongeren kennen in dezelfde situatie als zij, maar ze zag hen ook sterven. Een van haar beste chemo-maatjes kon het niet meer aan en beëindigde zijn leven, wat haar ontzettend kwaad maakte. Hoe durfde hij het zomaar op te geven? Haar achter te laten? Nu ze voor haar gevoel alleen moest vechten was het nog zwaarder. Avery begon zich af te zetten van haar ouders. Ze veranderde haar naam naar Nox, de nacht. Ze veranderde haar normale kleren in provocerende zaken. Met potten textielverf schilderde ze doodshoofden op haar mooiste galajurk, haar kamer werd een inktzwart hol volgeschreven met deprimerende quotes. Nox nam een neuspiercing, maar kon er niet lang van genieten, aangezien haar vader de ring losrukte. Dit was de meest aggressieve reactie die ze ooit van haar ouders had gekregen en het maakte de zaak alleen maar erger. Haar levensvisie werd nog radicaler, haar vader werd er gek van. Timothy trok zich er weinig van aan, maar als ze bij elkaar waren was Nox altijd geïrriteerd en gaf ze hem zelfs de schuld van haar misère.
Nadat ze ongeveer een jaar behandeld was kwam een arts met een bijzondere tip. In Eldara was een laboratorium bezig met een nieuwe vorm van therapie, met combinaties van positieve en negatieve energie die op verschillende manieren ingestraald werd. Het bood een extra kans voor Nox om haar situatie te verbeteren, die haar ouders met beide handen aangrepen. Ze zijn verhuisd naar een geheel nieuwe omgeving, waar Nox intensieve start therapie onderging. Gelukkig was het vooruitzicht hoopvol, de behandeling leek aan te slaan. Maar natuurlijk volgden er ook tegenslagen, wanneer de effecten opeens verergerd leken door de loodzware therapie. Toch voelt ze zich al met al wel wat beter, ook door de pijnstillende middelen, merkt ze minder van de oorlog die zich in haar lichaam bevindt. Daarom is besloten dat ze weer naar school zal gaan, omdat het volgens de psychiater die haar ouders aangeroepen hadden cruciaal was dat ze de kans kreeg om een semi normaal leven te leiden. Dus in de hoop dat ze op deze manier Nox weer een beetje terug krijgen als hun lieve dochter is ze onmiddellijk naar de allerbeste nabijgelegen school gestuurd.
ZIEKTE Nox ontvangt sinds haar 14e behandeling voor haar bloedziekte. Het zorgt ervoor dat bepaalde bloedcellen ongeremd delen en de productie van o zo belangrijke andere cellen langzaam maar zeker afneemt. Het heeft invloed op haar immuunsysteem en haar bloeddruk. Ze is sneller vermoeid, heeft minder eetlust, bloedt sneller en krijgt sneller blauwe plekken. Hiervoor wordt ze momenteel behandeld met injecties die ze dagelijks zelf geeft, maandelijks een infuus en een cleaning en als belangrijkste aspect krijgt ze een experimentele energie stralings behandeling, waarbij positieve en negatieve straling afgewisselt en gecombineerd worden, waarmee cellen hopelijk gereset worden en schadelijke cellen verdwijnen. Om het weekend verblijft ze daarvoor in een kleine kliniek nabij Amabele, een van de grootste redenen dat haar hele familie naar deze streek van Eldara verhuisd is.
Ook heeft ze last van een koortslip die om de zoveel weken de kop op steekt, maar dat valt redelijk in het niet tegenover de ernst van de andere gezondheidsklachten.
Note: Niets in deze karakterkaart is bedoeld om te beledigen, choqueren of iemand te kwetsen. Mocht je desondanks problemen hebben met iets wat genoemd wordt, neem dan vooral contact met me op.
|
|
|
