Hoe kon iemand als hij de verleiding van honderden boeken weerstaan? Onmogelijk. Hij kon er ook niets aan doen dat zijn onschuldige wandeling in het park geëindigd was in de bibliotheek. De eerste keer dat hij langs een paaltje was gelopen, zo'n paaltje met allerlei richtingaanwijzers erop, was hij vrij onbewust die bepaalde richting ingelopen. Twee paaltjes later kwam hij erachter welke route hij daadwerkelijk volgde: die naar de openbare bibliotheek. Even had hij getwijfeld of hij er wel mee door zou moeten gaan, maar toen had hij zijn schouders opgehaald en was hij doorgelopen. Iets mooiers dan boeken kende hij zowaar niet in deze wereld.
De jongen stond nu dan ook als gehypnotiseerd naar de prachtige kaften te kijken, naar de ruggetjes waar in sierlijke letters de titel en auteur op stonden. De boeken hadden allerlei kleuren, maar eentje trok zijn speciale aandacht. De letters waren een helder zilver, het boek zelf was zwart. William Shakespeare, stond erop, in krullerige letters. Een kleine lach vormde zich op Williams gezicht en hij reikte naar het boek, nam het voorzichtig en respectvol in zijn handen. Hij had zijn eigen exemplaar op de slaapzaal laten liggen, maar het bleek dat hij ook vandaag zijn geliefde boek niet hoefde te missen.

Er waren nog zoveel andere boeken, maar hij pakte toch altijd weer Shakespeare. De woorden, de rijmelarij, de verhalen met terugkerende motieven. Geen schrijver boeide hem zo als deze man. Hij zou zich straks weer verdiepen in één van de sonnetten van de grootmeester. Maar toch besloot William nog niet te gaan zitten. Nu hij zijn grootste aanwinst had, besloot hij nog een beetje verder te kijken. Wat had de bib nog meer te bieden? Wie weet wat voor geheime schatten hij hier nog ging vinden.
Hij liep op een rustig tempo langs de kasten, zo langzaam dat hij ze van onder tot boven kon bekijken. Hmm, niet slecht. Hij zou hier zeker nog eens terug moeten komen. Oh, dat was interessant! Boeken met meerdere verzamelde toneelstukken uit dezelfde tijd als Shakespeare.. Zou het niet leuk zijn om die te vergelijken met Shakespeare? Hoewel ze vast niet zo goed zouden zijn, was het misschien wel leuk.. William bedacht zich even hoe sukkelig deze hobby eigenlijk was voor iemand van zijn leeftijd, maar hij besloot het te negeren. Als dit was wat hij graag wilde doen, toch?

Met de boeken in zijn armen liep William naar een stoel met een tafeltje ernaast, legde ze erop en keek nog even om zich heen voordat hij plaats ging nemen. Hij wilde zeker zijn dat dit een plekje was waar niet teveel Astrals voorbij zouden lopen; anders werd hij als nog de hele tijd gestoord en dan had het allemaal geen zin. Toen hij opzij keek echter, was hij verbaasd. Was dat.. iemand die hij kende? Het was lastig te zeggen; hij zag de persoon alleen van de achterkant en zo vaak had hij de ander nog niet gezien. Maar toch.. Kon het kwaad om hem te groeten? William slikte even. Hij was niet de beste met sociale situaties, had ook weinig vrienden. Maar degene die hij daar zag staan, hij zag hem wel als een vriend. Want ja, als je samen tegen giftige vissen vecht creëer je wel een band, niet? Daarom haalde Will diep adem en hij liep op de andere jongen af, klopte hem op de schouder. '.. Ike?'

Gereserveerd voor Ike aub~

'AUCH,' was het eerste wat William uit kon brengen na zijn voorzichtige begroeting. Hierna sloeg hij echter snel een hand over zijn mond, geschrokken door het volume van zijn eigen stem. Het was een bibliotheek! Hier moest hij stil zijn. Iemand verderop keek verstoord naar hem, maar verder waren er gelukkig geen Astrals in de buurt om hem eruit te trappen. William liet een zachte zucht zijn keel verlaten en liet zijn hand nu naar zijn neus gaan, waar hij voorzichtig aan voelde. Man, deed dat zeer! Het was niet bepaald de begroeting die hij verwacht had, al was het waarschijnlijk wel een beetje zijn eigen schuld. Als je slapende Astrals wakker wilde maken, wist je nooit precies wat er nu ging gebeuren.

Zodra hij de jongen - vermoedelijk Ike - op zijn schouder getikt had, was de ander met een schok omhoog gevlogen. Recht in Will's gezicht. Ook had hij van alles gemompeld over zijn onschuld en hij moest eerst wakker worden voordat hij hem eindelijk leek te herkennen. Maar toen de jongen zich eindelijk naar hem omdraaide (godzijdank het was Ike, het had nog eens iemand anders moeten zijn, dat kon er ook nog wel bij hoor) kreeg Will een lach op zijn gezicht. 'Hoi! Ik dacht al dat ik je herkende,' zei hij, vrij vrolijk. Will negeerde het feit dat zijn neus zeer deed en wat beurs aanvoelde. Gelukkig was het niet zo'n harde klap geweest. 'Hoe is het met je! Dat is lang geleden,' vond Will, waarna hij een stoel achteruit schoof en naast Ike ging zitten. Dit was een vrij normaal gesprek geweest, als Will niet op een soort van fluistertoon had willen converseren. Hij had net al lawaai gemaakt en wilde dat niet nog een keer.

'Ik was gewoon hier om wat boeken uit te zoeken toen ik jou ineens zag,' vertelde Will. Hij lachte wat nerveus en wreef door zijn haar, met een kleine lach. Hij wist niet helemaal of Ike het zou waarderen dat hij hem wakker had gemaakt. 'Maar, sorry, ik had niet helemaal door dat je sliep..' Hopelijk zou de jongen niet boos op hem worden; Ike was zo ongeveer het dichtste bij een vriend dat hij had. In ieder geval iemand die hem zonder capuchon op aan kon kijken. Niet dat hij zijn capuchon afdeed in een publieke ruimte als deze. Stel je eens voor.
Will boog nu wat voorover en tilde een boek op om naar de kaft te kijken. 'Wat ben jij aan het lezen?' Normaal was hij niet zo sociaal en praatgraag, maar het weerzien met Ike maakte hem gelijk vrolijk. Daarom begon hij geïnteresseerd de boeken van de jongen te bestuderen en leek compleet zijn eigen zoektocht naar Shakespeare vergeten te zijn. Nu keek hij weer naar de ander, wachtend op een antwoord. Hopelijk zou Ike ook een beetje blij zijn hem terug te zien!

En toen maakte hij Ike ineens wakker. Dit was echt een kleine wereld. William wreef nog even voorzichtig over zijn neus, maar hij was eigenlijk vooral blij dat er niets bloedde, niets gebroken was. Zouden al zijn pilletjes en drankjes toch een effect hebben? Hij liet zijn neus weer los toen hij er voldoende van overtuigd was dat alles nog op z'n plek zat. Toen kon hij zijn aandacht weer op de verwarde jongen voor hem richten. 'Ja, eh, alles is okay,' meldde hij, kon het niet helpen dat hij zelf toch ook wat verbaasd klonk. Het gebeurde ook niet vaak dat hij geen bloed morste.
Ike begon te antwoorden; waarschijnlijk was Williams woordenstroom iets teveel geweest voor de net ontwaakte Ike en voor een moment vreesde William dat hij weer iemand aan het afstoten was. Gelukkig voor hem leek het daar nog niet op; de ander gaf normaal antwoord, zelfs al leek hij nog niet helemaal wakker te zijn.

'Geeft niet,' gaf William zachtjes aan toen Ike zich verontschuldige, in een poging het excuus te accepteren maar tegelijkertijd niet door Ike heen te praten. Way to go Will, je bent echt te enthousiast als je eindelijk vrienden hebt. Oh, hij liep achter en kwam huiswerk maken in de bibliohteek. Kon gebeuren? En atlassen waren absurd duur, vooral omdat Dünya gewoon een enorme planeet was. Maar was dat echt een excuus om arme studenten zich in de schulden te laten werken?
Zijn gedachtengang werd onderbroken toen Ike naar een boek in de stapel reikte. Nieuwsgierig volgde William met zijn blik de hand, die zich verder en verder uitstrekte.. en bij Shakespeare eindigde. William kon zich niet herinneren dat hij ooit zo'n brede lach over zijn gezicht uitgespreid had gehad. 'Je kent Shakespeare?' De jongen keek naar Ike, enthousiast, nee, dolgelukkig. Het was een rare hobby voor iemand van zijn leeftijd, een ongepaste obsessie. Maar hij kon er niets aan doen; Shakespeare was één van de beste dingen in zijn leven.

Gelijk vergat William alle dingen die hiervoor gebeurd waren, zijn pijnlijke neus, de awkward stilte. Het maakte allemaal niet meer uit. Iemand zag Shakespeare en leek ook een fan te zijn. Het verbaasde Will, hij wist niet of hij het kon geloven. 'Ik heb mijn eigen exemplaar op mijn kamer laten liggen,' vertelde Will, niog steeds verdwaasd. Droomde hij? 'Daarom heb ik het hier gepakt. Wat is jouw favoriete verhaal?' Hij drukte nu zijn lippen kort op elkaar, wist dat hij anders niet meer te stoppen zou zijn. Voor iemand met weinig hoop in het leven was dit het enige waar hij veel plezier uithaalde; het viel te goed te merken. Maar nu was het belangrijker te horen wat Ike te zeggen had!