Het werken in het café bracht niet veel op, maar genoeg om haar familie maandelijks iets extra toe te sturen. Nu zij er niet meer was om in het verdorde stukje grond -dat zij de tuin noemde- de eetbare planten te onderhouden, die ze zelf konden eten of verkopen op de zwarte markt. Het leven was hard in de achterbuurten van Cendarion, vooral als je vader een hardwerkende man is, die veel te weinig betaald krijgt. "Cat, de bestelling voor tafel 2." Een vrouwenstem sleurde haar uit haar gedachten terug naar haar werk. Vriendelijk pakte ze het dienblad aan, de muziek die draaide in het caf" zorgde ervoor dat ze wou dansen. I know that now you should better fall. De koffie danste gevaarlijk op de rand van de kop. You shoot me high, call me fly. Een kleine druppel koffie liep langs de rand naar beneden, de tafel met het oude koppel kwam in beeld. Keep on pushing but you better don't. Haar sneaker piepte over de vloer, toen ze onhandig tegen een lege tafel botste, meer koffie kwam over de rand. It's what I thought, call me babe. Kleine zweetdruppels waren op haar hoofd verschenen, maar ze had het overleefd. Zachtjes en beleefd glimlachend zette ze plateau op het tafeltje. Nu ze achterom keek, leek de afstand niet zover. Het oudere stel had elkaar hand vast, romantisch, maar niks voor Cat. Ze zette de koffie voor de man neer, aangezien de vrouw haar drankje al had, raar. Normaal brachten ze alles samen, maar veel tijd om daarover na te denken had ze niet. Een windvlaag vertelde haar dat er iemand nieuw binnen kwam en toen ze achterom keek naar de vrouw achter de bar, zag ze dat deze druk bezig was met een andere vervelende man die duidelijk te weinig had betaald.

Met de plateau onder haar arm liep ze op de jongen af. Afwezig viste ze het bestelboekje uit haar achterzak. Een simpele zwarte short verborg haar benen, maar liet wel enkele koffievlekken zien. Die waren van haar gevecht met de koffiemachine en sindsdien moest ze opdienen, wat ze nog slechter kon. Eigenlijk was ze gewoon een grote kluns, vooral in opdienen, maar ze was te trots om dat toe te geven. Ze plakte een vriendelijke, maar lichtjes vermoeide glimlach op haar gezicht. "Hallo." Ze keek de jongen aan, de meeste Astrals begonnen al weg te gaan. "Kan ik iets voor u brengen?"  Haar toon was beleefd, maar enthousiasme ontbrak. Haar amberkleurige ogen dwaalde kort af naar langs het grote raam naar buiten, waar een jongen en een meisje hand-in-hand langs gelopen kwamen.

››Eerst Asher!