Het langharige meisje was op een van de speeltoestellen gaan zitten. Een glijbaan waar toch niemand op zat. Ze vond het prima om op te zitten, terwijl ze haar dagen overdacht. Er waren al weer een paar dagen voorbij op Rikka High en eigenlijk verbaasde het haar dat de tijd zo snel leek te gaan. Binnen een paar weken zouden de lessen verder gevorderd zijn en zou ze flink haar best moeten doen om op het juiste niveau te komen en te blijven. Met het helen van anderen voorzag ze geen problemen, enkel het helen van zichzelf kon nogal wat veroorzaken. Het gesprek met het schoolhoofd zat nog vers in haar geheugen. Met haar linkerhand haalde ze een deel van haar haren uit haar ogen. Haar rechterhand legde ze op haar schoot neer nadat ze zich van haar mitella had bevrijd. Haar hand voelde al iets beter, haar pols genas goed. Iets waar ze erg blij mee was. Ze kon zich niet voorstellen alles eeuwig met een hand te moeten doen, moest ze ook niet willen ook. Voor nu was alles sereen en rustig, precies zoals ze het prettigst vond.

Al snel hoorde ze geschreeuw van jongere kinderen en stond ze op voordat ze op het houten bankje ging zitten. Het was aan de rand van de speeltuin en zat niet al te prettig, enkel was het beter dan niets. Kinderen van rond de elf waren richting de glijbaan gerent waar ze nog net had gezeten. Stilletjes keek ze toe, zelf had ze al lang niet meer zo opgewekt gespeeld, ze had belangrijkere dingen aan haar hoofd gehad. Soms miste ze het zorgeloze gevoel wel, enkel wist ze ook dat ze volwassen diende te worden, wou ze ooit groots heler in haar dorpje zijn. Ze was al redelijk goed in helen, enkel kon het nog altijd beter. Het briesje was iets aangewakkerd en liet de bladeren in de bomen ritselen. Ze glimlachte even tevreden, zelfs als ze een rotbui had kon de natuur haar nog geruststellen en opvrolijken. Hier had ze alle rust, ook al hoorde ze zo nu en dan schreeuwende kinderen.

Er leken geen Astrals in de buurt te zijn van haar leeftijd, iets wat ze niet al te erg vond. De meeste van hun zouden toch hun best doen, stoer over te komen. Iets waar ze zo min mogelijk aandacht aan besteedde. Haar heldere blauwe ogen stonden rustig terwijl ze voor zich uit staarde, alsof ze in het niets keek. Ze zag dan ook niet veel, enkel een beetje wazig; spelende kinderen. Niet veel bijzonders dus want die waren er al een poosje. Ze knipperde een paar keer met haar ogen voordat ze opstond en rond keek. Een jongen met rood haar viel haar op, ze liep rustig op hem af voordat ze hem recht in zijn ogen aan keek. 'Hallo,' Zei ze kalm en vriendelijk. Een zachte stem, die makkelijk te herkennen was, kwam van haar. Ze sprak haast nooit luid, enkel heel soms kortaf. Ze was dan ook in volwassenen hun ogen goed opgevoed. Een voorbeeld, nu zo zag ze zichzelf niet. Iedereen in zijn waarde laten was ook een kunst wat haar betrof.

De kinderen leken helemaal op te zijn gegaan in hun spel, en werden er niet bepaald rustiger en zachter van. Ze keek een keer om waardoor een groot deel van haar lange zwarte haren in haar gezicht zwiepte. Ze veegde die met een korte beweging weer weg, het ritstelen van de bladeren was zachter geworden. De wind leek te gaan liggen, zijn rust te nemen. Ook al wist Aiko maar al te goed dat de rust tijdelijk was. Uiteindelijk was er altijd een stilte voor de storm...