Bijles geven. De meesten deden dit voor het geld. Aubree deed het voor de studiepunten. Het geld had ze niet echt nodig, want haar ouders verdienden genoeg en, wel, ze had een baan. Nee, Bree deed dit niet voor de magere vijf euro per uur die de school haar gaf voor haar hulp, ze deed het omdat het studiepunten opleverde voor vakken waar ze minder goed voor stond en omdat het een goed punt zou zijn om op te schrijven voor haar motivatie voor een universiteit.
Dat, en ze vond het stiekem wel leuk. Het meisje was geen leraarmateriaal, maar vond leren leuk en vond het leuk om die passie met anderen te delen. Kortom, ze was enthusiast over het geven van bijles en was er nerd genoeg voor om het nog in haar vrije tijd te doen ook.

Meestal waren haar leerlingen jonger dan zij - eerste of tweedeklassers die achterlagen op de basis, vaak bij watermagie en helen. Voornamelijk helen. Ze kon je niet vertellen hoe vaak ze wel niet bijles had gegeven over de basis en theorie van watermanipulatie en helen. Het antwoord kwam ergens in de buurt van te vaak.
Maar vandaag niet, vandaag hadden ze haar gevraagd om een oudere jongen te helpen met… lezen. Okay. Het had haar drie blikken op het blaadje gekost om te begrijpen dat er echt stond dat ze een achttienjarige ging helpen met lezen, maar goed. Het leverde studiepunten op. Ze werd niet meegesleurd om te gaan drinken. Het was een kans om in de bibliotheek te zitten.

Het meisje was, zoals gewoonlijk, een minuut of tien te vroeg in de bieb. Ze klom twee trappen op om bij de studieruimte te komen die ze haar lieten gebruiken voor haar bijlessen, dumpte haar tas bij een van de stoelen en ging aan de tafel zitten. Ze had de jongen laten weten waar hij moest zijn - nu maar hopen dat hij kwam opdagen, anders zat ze hier ook voor niets.

De boeken die ze uit haar tas haalden waren niet bepaald boeken voor beginnende lezers, maar het meisje had weinig keuze gehad. Kennelijk waren ze vergeten om leesboeken aan te schaffen, dus moest ze maar wat uit haar eigen boekenverzameling grijpen. Helaas was de helft van haar boeken geschreven in haar moedertaal, die bestond uit een alfabet wat zelfs zij niet altijd begreep - een ae en een æ waren heel verschillende dingen, geloof haar - dus had ze ongeveer een keuze uit vijftien boeken.
Acht daarvan vielen af omdat het schoolboeken waren - watertheorie en een hoop over genezen, naast nog een encyclopedie en een hele zooi aan theorie over positieve energie op zich. Nu beheerste ze dat laatste niet, maar ze was ervan overtuigd dat als ze de theorie maar kende, dat het helen vanzelf makkelijker zou gaan. Tot nu toe had ze gelijk gehad; de lessen hadden haar geholpen met het verminderen van de extra effecten die haar genezen tot nu toe had gehad.

Maar dat was nu even niet relevant. Relevant waren de boeken die Aubree had uitgekozen voor haar nieuwste leerling, de achttienjarige die ze alleen kende als Hati. Zijn achternaam, die leek op een achternaam van een jongen die ze terug op Elion had gekend, had ze maar niet geleerd. Te ingewikkeld, plus, ze zou er niets aan hebben.
Op haar tafel lag een boek met korte mythen over de geschiedenis van Dünya en een verzameling short stories over opgroeien onder de naam de geschiedenis van een zelfmoord. Het waren niet de meest charmante boeken, maar op nieuw, ze had niet veel keuze gehad.

De jongen kwam binnen met een minder dan vrolijke blik op zijn gezicht en was, in een woord, intimiderend. Nu was Bree met haar kleine postuur snel geïntimideerd, maar deze jongen zag er werkelijk uit alsof hij haar met een hand op z’n rug de nek om kon draaien. Hij deed haar denken aan de man die haar handdoek nog had. Niet bepaald een goede associatie.
‘Ehm.’[b] was haar reactie op zijn openingszin.[b] ‘Ik ben Aubree, en je moet dit minstens drie keer doen voordat je je kan afmelden.’ Dit werd er zo een. Een moeilijke, die er helemaal geen zin in had. Nu was dat voor Aubree geen vreemd verschijnsel, sommige Astrals hadden werkelijk een hekel aan bijvoorbeeld fabeldieren, maar iets zo simpel als lezen, dat moest je toch wel een beetje interesseren?

‘Dus eh, hoe ver ben je eigenlijk met lezen?’ ging ze maar verder. Hey, je moest ergens beginnen. Een goed begin is het halve werk.