Op een dag zoals ieder ander, vol met lucht, zuurstof en wind, struint Ludwig door de straten van Amabele. Zonder enige problemen weet hij tussen de hordes en hordes aan Astrals te manoeuvreren, als een slang of in Ludwig's geval, misschien meer een harmless regenworm. Ja, hij is precies als een regenworm, die een kijkje is komen nemen bovengronds terwijl het geen spat geregend heeft. Het enige verschil zijnde dat hij een Astral is, die geen enkele reden heeft om in Amabele te zijn en er om god weet wat voor reden toch is. Ludwig rolt zijn kenmerkend groen-gele ogen in zijn kassen wanneer hij het zoveelste aanbod afslaat om érgens lid van te worden. Of het nu de tijgers, panda's, walvissen of Astrals zijn die uit sterven, hij heeft simpelweg geen geld om van zo'n 'goed' doel lid te worden; hoe graag hij dat ook zou willen. Dus in plaats daarvan luistert hij braaf naar hun vooraf ingestudeerde riedeltje over de ernst van de zaak voordat hij ze beleefd afwijst en zijn weg vervolgd.

Een verrassend koel briesje raakt hem minstens even onverwachts als de ijsberg de Titanic; een siddering langs zijn ruggengraat veroorzakend. Was het niet Lente de laatste keer dat hij de datum checkte? Blijkbaar is de winter nog niet klaar om zijn troon aan de lente af te staan bedenkt Ludwig een tikkeltje somber. Ondanks, of misschien wel juist omdat, Ludwig van het koude Elion af komt hoeft dit nog niet te betekenen dat hij de vrieskou met open armen omarmt. Sterker nog, Ludwig prefereert het warmere klimaat van Eldara of Iriolis meer dan dat van zijn eigen moederland. En met die gedachten sluit hij zijn innerlijke klaagzang over het weer en richt hij zijn aandacht op, aan de letters op de poort te zien, de ingang naar het Park van Amabele. Hij had er niets te zoeken maar tegelijkertijd was hij er nog nooit geweest en lijken de 'pas-in-bloei' bloemen hem plots te trekken. Zodoende het feit dat hij enkele minuten later zich in het park bevind, de bloemen scannend met zachte blik. Hij was niet echt een bloemenmens, maar hij kon evenmin zeggen dat het zicht er een was zonder pracht. Een smalle glimlach kruipt onbewust zijn lippen op, die kort plaatsmaakt voor shock bij een zacht gemauw aan zijn zijde. Daar zul je die stalker van een kat hebben, zíjn kat om precies te zijn. ''Lu.. Had ik je niet gezegd om op de kamer te blijven?'' vraagt hij zijn kat doordringend, die hem schaapachtig aankijkt en miauwt. Ludwig slaat de palm van zijn hand zacht tegen zijn gezicht, deze hoofdschuddend weer naast zich laten vallend. ''Hopeloos.'' mompelt hij met een hint van humor.

Niet echt oplettend welke richting hij op aan het wandelen was, eindigt hij aan de rand van een meer. Ludwig kantelt zijn hoofd lichtjes, halt houdend voor een verweerd bordje waar, naar vermoeden, de naam van het meer op staat. ''Me-... Mesmur? Mesmar?'' zegt hij tegen zichzelf, duidelijk verward door het, in zijn ogen, onduidelijke bordje. ''Wat denk jij, Lu?'' vraagt hij, zijn ogen het bordje niet verlatend. Wanneer hij geen 'antwoord' krijgt van zijn normaal zo assertieve kat, zucht hij. ''Lu?!'' vraagt hij, half roepend nu, wanneer hij tot de conclusie komt dat het beest weer eens de benen heeft genomen. Als die dikke kater eens wist voor hoeveel problemen hij gezorgd had in zijn leven... Ugh! Hij zou hem moeten laten castreren, serieus alleen al voor straf bedenkt Ludwig zich bitter. Zich dus maar omdraaiend, en daarmee de zoektocht naar Lulu -de verwende dikke kater- startend. Nog geen 100 meter verderop treft Ludwig het biefstuk op poten aan, plaats genomen naast een meisje in een pijnlijk uitziende houding. Zonder twijfel loopt Ludwig naar het meisje maar vooral naar Lu toe, zijn handen onderweg uit zijn zakken halend; klaar om het dier bij zijn nekvel te grijpen. Enkele passen voordat hij Lu bereikt heeft lijkt het meisje overigens uit haar trans te schieten, en daarbij ook op te staan. Lu schrikt van haar abrupte beweging en schuilt onmiddellijk achter Ludwig's lange benen, wat een grijns op Ludwig's lippen veroorzaakt. Het meisje lijkt geschrokken van zijn plotse aanwezigheid en zet snel een aantal stappen achteruit, nu gevaarlijk dichtbij de oever van het water. Ludwig doet zijn handen omhoog en open als gebaar dat ze tot rust moet komen. ''Ik wilde je niet laten schrikken.'' meld hij haar rustig. Een van zijn open handen utiliserend voor het verwijderen van enkele haren die voor zijn ogen liggen.

Ze was toch niet bang, of wel? Bedenkt hij zich peinzend,zijn houding ietsje ongemakkelijk geworden. Haar pupillen dansen in haar ogen, en even is Ludwig bang dat ze van plan is om nog meer passen naar achteren te zetten. Als dat het geval was kon hij moeilijk blijven staan en haar in het water laten vallen, hoewel ze het misschien niet leuk zou vinden. ''Voorzichtig.'' zegt hij met een smalle glimlach, een van zijn vingers wijzend naar de water massa achter haar. Nadat ze haar ogen gesloten heeft lijkt ze iets meer verzameld te zijn, waarop Ludwig's lichaam ontspant. ''Mijn kater, zegt hij terwijl hij een zijdelings blik op Lulu werpt, die heftig met zijn staart heen en weer zwiept ''Was er vandoor gegaan. Ik denk dat hij nieuwsgierig was geraakt naar je.'' zegt hij schouder ophalend en met een glimlach. ''Sorry, hij noch ik wilde je laten schrikken of storen.'' zegt hij onschuldig. ''Maar um, wat was je eigenlijk aan het doen?'' vraagt hij ongegeneerd, zelf lichtelijk nieuwsgierig geworden naar haar 'interessante' houding van eerder. Zelf is hij zo boers dat hij geen benul heeft van dingen zoals yoga of zen of Yin en Yang, nee dat is meer voor de Astrals die daadwerkelijk de kans hebben om stil te zitten zonder een ijsklontje te worden. Niets voor de Astrals op Elion dus.
#laaat. Sorry!

Hoewel de zon alle zeilen bij zet om met zijn stralen door de bladeren te priemen, duurt het niet lang voordat donkere wolken het over dreigen te nemen. Het hele schouwspel tussen de zon en de dreigende wolken doet Ludwig kort denken aan de entiteit Rikka en het gevecht van jaren en jaren geleden. Als het niet voor haar en haar moed was geweest dan zagen de tijden er heel anders uit. Een voorbeeld voor allen, en zo is ook Ludwig in de trans geraakt van haar verhaal en levensstijl; is ze iemand geworden voor hem om naar op te kijken. Hoewel Rikka had overwonnen en die strijd lang geleden al gestreden was, lijkt deze strijd in klein formaat over te gaan in een overwinning voor de dreigende wolken. Typisch, alsof het weer nog niet slecht genoeg was vandaag, dreigende regenval of een hoosbui kon er ook nog wel bij.

De grijs-witte kater Lulu piept nu pas met zijn hoofd langs Ludwig's lange stelten, grote ogen op het meisje gericht wat hem de stuipen op het lijf had gejaagd. Wanneer Lu merkt dat de atmosfeer tussen baasje en vreemdeling OK lijkt, komt hij weer achter Ludwig uit en neemt hij enkele pasjes vooruit, de vreemdeling nooit echt uit het oog verliezend. De plots donker wordende aarde schijnt een nieuw 'licht' op het meisje haar gezicht, wat nu veel jonger lijkt als Ludwig in eerste instantie gedacht had. Ze was zeker een paar jaar jonger als hemzelf en daarbij ook een kop kleiner, geen wonder dat ze van hem geschrokken was bedenkt hij zich nu een beetje schuldig. Ze was een speciale verschijning dat moest hij toegeven, met haar lange donkere haar, haar smalle lichaam en priemende blauwe ogen geven hem de rillingen; op een positieve manier dan. Ze leek wel van porselein gemaakt met haar kristal-witte huid die zowel breekbaarheid uitstraalde als gloeide als een warm oppervlak. Ludwig kucht en draait zijn ogen van haar af, kleine blosjes op de appels van zijn wangen. Hij had beter moeten weten als in verbazing te staren naar een meisje, nota bene jonger als hemzelf, om haar vervolgens innerlijk onder te sneeuwen met complimentjes. Soms moest hij zijn gedachten, hoe puur en welbedoeld dan ook, leren onder controle te houden.

Ietsje ongemakkelijk werpt hij na een moment van gedachte-verzameling zijn kijkers weer op de jonge verschijning voor hem. Ze deed hem denken aan een... vuurvliegje; met haar licht gloeiende huid en petit lichaam. Oké Ludwig, stop met de rare associaties en get your act together, spreekt hij zichzelf innerlijk streng toe. Tevreden, en een tikkeltje opgelucht kijkt Ludwig toe hoe het meisje knikt en vervolgens -ietwat ongemakkelijk- op haar plek blijft staan. Minstens even ongemakkelijk haalt Ludwig weer een van zijn handen door zijn zwart-witte haar, zijn vingers tussen de losse plukjes haar strelend. Tijdens zijn monoloog blijft het meisje muisstil, zowel in haar houding als met haar stem. Slechts haar blauwe priemende ogen flitsen soms van kant naar kant, en eenmaal glijden haar vingers naar een los gekomen plukje haar, wat ze weer achter haar oren strijkt. Al met al gaf ze Ludwig een vriendelijke eerste indruk, misschien een tikkeltje verlegen en timide maar vriendelijk des al niettemin. En daar was Ludwig blij mee; op de een of andere manier liepen gesprekken met onvriendelijke lui altijd af in een ongemakkelijk hoogtepunt voor Ludwig. Dit soort contact, daarentegen, zou veel makkelijker gaan. Langzaam loopt hij naar haar toe, zijn houding recht op maar al met al niet dreigend. Met een smalle glimlach houdt hij naast haar halt, zijn groene ogen op het meer richtend. ''Enig idee van de naam?'' vraagt hij met behulp van een knikje van zijn hoofd richting de watermassa. ''Het bordje... was er niet echt duidelijk over.'' zegt hij grinnikend, haar voor een moment weer in haar blauwe ogen aankijkend. In die diepe blauwe poelen zou je zomaar kunnen verdwalen, beseft Ludwig zich verwonderd waarna hij met zijn blik snel terug krabbelt en deze weer op een meer 'neutrale' scene werpt.

Een korte blik van verbazing verschijnt op haar gezicht zodra Ludwig zijn laatste vraag stelt en hij grimast kort, bemoedigend. Misschien was de vraag een tikkeltje te voorwaarts en had hij het moeten houden bij 'hee, hallo; hoe gaat het en sorry voor het storen en toen weg moeten gaan'. Naja, vandaag was hij nu eenmaal in een -zeldzame- gezelschap zoekende bui. En hoewel Ludwig een antwoord verwacht, zijn haar eerste woorden niet meteen wat hij verwacht had. Hij glimlacht en werpt een blik op Lu. ''Hm, als het commando volg of stalk van waarde is? Dat beheerst Lu zeer goed. Heel soms wil hij nog wel eens apporteren, maar zijn grootste hobby... zoals je misschien wel kan zien, is eten.'' zegt Ludwig onschuldig, met een engelachtige glimlach. ''Maar uiteindelijk doet hij waar hij zin in heeft.'' zegt Ludwig een beetje gefrustreerd, zijn ogen weer op het meisje richtend. Eigenlijk heeft Ludwig de hoop op een antwoord al in de wind gegooid maar zodra blijkt dat ze deze nog niet vergeten is glimlacht hij breed. ''Mediteren?'' vraagt hij eerst met lichte verbazing, zijn twee kleurige wenkbrauwen omhoog trekkend. ''Werkt het ook?'' vraagt hij uiteindelijk, de gedachten even door zijn hoofd tollend. Zelf had hij er nooit bij nagedacht om het te gaan doen. Mediteren was voor de Astrals die innerlijke rust konden creëren en behouden, Ludwig was niet zo'n type. Het vuur in hem bleef hem aanwakkeren, ernstig lang stilzitten zat er niet in voor hem. ''Zit je op Rikka High?'' vraagt hij plots, nieuwsgierig. Ergens geloofde hij, nee wist hij van wel. Gewoon een voorgevoel zo zou je het kunnen zeggen wat hij bij het donkerharige meisje had. ''Ah, Ik ben Ludwig. zegt hij kort, met een warme glimlach. Hij strekt zijn hand uit naar haar en houd deze enkele centimeters voor haar lichaam, uitnodigend in de lucht. ''Aangenaam.'' zegt hij vriendelijk. Dan was het hele voorstel gedoe ook maar weer uit de weg en hoefden ze niet langer meer om het gebruik van namen heen te draaien.

Enkele malen gedurende hun gesprek zwiept de wind vanuit de waterkant op, wat een rilling langs de ruggengraat veroorzaakt en een wirwar aan haren die als noten op de wind zijn lied meespelen. Zelf hoeft hij weinig moeite te doen om de zaak onder controle te houden, tenslotte doet zijn haar altijd wat het wil, maar het meisje voor hem lijkt er zichtbaar meer problemen mee te hebben. Wat een verschrikking moet het zijn om een meisje te zijn, bedenkt hij zich met een korte spurt van medelijden. Ergens wilde hij helpen, het schaap wat het is, en twijfelt hij even om een pluk uit haar gezicht te strijken. Nog nét voordat hij de actie wil ondernemen herinnert hij zich 'personal distance' en laat hij het, haar dan maar droog aanstarend. Lu weet de aandacht van Ludwig te overwinnen en het meisje gaat door haar knieën heen. Ludwig grimast om haar opmerking en schud zijn hoofd lichtjes. ''Ik denk niet dat hij me dat ooit zou vergeven.'' zegt hij grijnzend. ''En je wil niet weten wat een dikke kat allemaal voor een schade kan aanrichten.'' zegt hij semi-serieus. ''Denk aan omgevallen lampen, planten, kapotte banken, gordijnen om maar een paar te noemen. Om nog maar niet te praten over het luidruchtige gemiauw 's morgens vroeg.'' zegt hij speels, zijn kat even zijdelings aankijkend. Jep, het is een onrustshopper maar ondanks alles wel goud waard voor Ludwig. Tenslotte is het het laatste cadeau wat zijn verdwenen broer hem heeft nagelaten. Het enige wat hun tweeën nog samen verbind... Een dikke kat.