<sub>Het maakte niet uit hoe goed zijn beheersing was, het was en bleef vermoeiend. Er was nooit echt direct een uitknop geweest, het was meer een vorm van onderdrukking. Wel was het zo dat focussen op één stroom ervoor zorgde dat hij niet op andere lette en het niet bijster veel energie kostte. In de lessen werkte het, maar in de gangen… Nee. Daar trok hij het liefst van frustratie zijn capuchon over zijn hoofd of een muts of wat dan ook. En als je dacht dat je even alleen was, dan pikte je toch weer de aanwezigheid van iemand anders op – oh the joy!
Hij had geen zin meer in lessen, dus zou hij ze voor vandaag niet meer gaan volgen.
Ondanks dat de gangen leeg waren kon hij alsnog Astrals horen in de lokalen en dan pikte hij de gedachtes nog niet eens op – hij hoorde ze echt gewoon. ‘Houdt het dan ook nooit op,’ zuchtte hij waarna hij in iets porde in zijn zak. Een klein muisje kroop eruit die op de grond sprong en tijdens de val veranderde in een kat. Het dier schudde zich uit en keek hem aan. ‘Ja ja ik weet het Chatzi.’ Terwijl hij met zijn ogen rolde draaide hij zich om en begon te lopen. ‘Maar ik mag er nog wel over klagen…’

De twee eindigden bij de plantenkas. Eventjes staarde de jongen naar de deur, leek ergens anders met zijn gedachtes. Een miauw klonk van de kat en hij keek op. ‘Er is niemand.’ Dat leek een seintje te zijn, want voorzichtig betraden ze de kas waarna ze de deur achter zich dicht maakten.
Toen er een mooi en rustig plekje was gevonden trok de jongen zijn jas uit en gooide hem ergens neer waarna hij ging zitten. ‘Kun je de wacht houden?’ De kat knikte en ging op een afstandje zitten. In kleermakers zit staarde de jongen eventjes naar zijn handen, waarna hij deze op zijn knieën plaatste en diep ademhaalde. Misschien zou wat rust ervoor zorgen dat hij niet meer zo chagrijnig was… Het was belangrijk om controle te houden over jezelf. En wie weet… Wie weet zou hij deze keer wel kunnen doorbreken naar die andere wereld.

OOC; Eerste post voor Justine!</sub>

<sub>Het was de truc om nergens aan te denken, maar alleen dat was al een gedachte. Zelfs al probeerde je je op een bepaald geluid te focussen: dan herhaalde je dat geluid in je hoofd en was je alsnog in zekere zin aan het denken. Telkens als hij zichzelf weer afleidde schudde de jongen zijn hoofd en haalde hij diep adem om vervolgens weer diep uit te ademen en opnieuw te beginnen. In die zin had hij erg veel discipline, maar het probleem was dat hij die discipline enkel kon opbrengen voor zaken die hijzelf belangrijk vond. Dus bij de meeste vakken deed hij niks, behalve proberen kattenkwaad uit te halen in de zin van spullen stelen van medestudenten. Nee, Eli was alles behalve een teamplayer.
Chatzi was ondertussen op haar rug gaan liggen, spinde nog net niet van genot. Het was instaat om zich al gewoon fijn te voelen in de aanwezigheid van de ander, wetende wat er zou gebeuren als ze gescheiden zouden worden.
De rustige scene werd echter verstoord toen er een schelle stem door de kassen galmde. De kat rolde op haar buik en keek alert op – maar de jongen gaf geen reactie. Eventjes keek het naar hem, om vervolgens met een ruk om te kijken toen het iets haar kant op hoorde komen. Met grote ogen keek Chatzi naar het blauw harige meisje dat neerknielde, maar het was van korte duur omdat Chatzi overduidelijk geen Siri was. Wie of wat Siri ook mocht wezen.
 
Bij het zien van de affectie tussen de twee keek de andere kat echter om naar haar eigenaar. Die zat er nog steeds hetzelfde bij, maar door de connectie tussen de twee kon het toch aanvoelen hoe geïrriteerd hij wel niet was. Ondanks dat hij er rustig bij zat, was hij meer bezig met het ontspannen houden van zijn spieren dan echt mediteren. Rustig liep het naar hem toe en drukte haar snuit tegen zijn arm. Geen reactie. Een kopje. Geen reactie. Een por met haar poot. Geen reactie. Nog een kopje –
De jongen schoot overeind. ‘EN NU IS HET GENOEG!’
Yep. He snapped.
Een blik naar Chatzi was voldoende om ervoor te zorgen dat het ineen dook, waarna hij met een ruk opkeek en het blauwe geval al snel spotte. Boos beende hij op haar af, bleef voor haar staan en keek op haar neer (ik neem aan dat ze door haar benen is gegaan om Siri te aaien?). Met vuisten die trilden omdat hij er zo hard in kneep bleef hij even boos staan kijken. ‘Er zijn hier Astrals die hier komen voor hun rust ja?!’ begon hij, nog steeds boos, ‘Dus je doet er goed aan om heel vriendelijk op te rotten.’ Zijn stem was verheven en de overduidelijke articulatie gaf aan dat hij haar aanzag als een debiel. Wat ze ook was. In zijn ogen.

OOC; De reden dat ik switch tussen het en haar voor Chatzi is omdat het onzijdig is, maar eerder geassocieerd kan worden met het vrouwelijke geslacht - als het/zij zelf mocht kiezen hierover :></sub>

Met een zucht hield Daeli zijn hoofd in zijn handen, waarbij hij zijn ellebogen op zijn knieën rustte. Hij staarde naar de grond onder zich waardoor z'n blonde lokken in zijn meisjesachtige gezicht vielen.
Hij was moe, en bovenal werd hij gek van al het gezeur aan zijn hoofd. Hij leek dingen te zien die anderen niet zagen, dingen te horen die anderen niet hoorden, kon dingen die anderen niet lukten. Hij wilde gewoon meedoen met de rest, hetzelfde zijn als de rest, vrienden maken, lachen, ga zo maar door. Maar het lot zat hem niet echt mee, want hij was geboren met beide energiestromingen in plaats van één met een element.
Zijn blauwe ogen schoten naar de muur waar hij enige beweging leek te zien. Het was een schaduw. Eerst leek hij van de boom die tegenover hem stond te zijn, maar het maakte hem bang om te zien dat de schaduw de vage vorm hield van een Astral. Daeli kneep zijn ogen dicht, hij wilde 't niet zien. Hij wist wel wat het waren - geesten. Van dode astrals, nota bene.

Een harde stem deed hem opschrikken, en toen hij opkeek was de schaduw weg. Gelukkig. Maar dat was niet waar de stem vandaan gekomen was. De blonde jongen draaide zich om naar achteren, keek het plantenhuis in - wie maakte daar nou zoveel lawaai? Planten konden niet heel gezellig zijn - en haalde toen zijn schouders op. Hij kon net zo goed gaan kijken wat er aan de hand was, want alleen zijn maakte niets beter.
Toen hij het glazen huis binnenliep zag hij een blauwharig meisje en een blonde jongen. Hij keek naar de jongen die duidelijk pissed off was en zwaaide een beetje awkward met z'n hand. "Ik euh - Ik kom niet ongelegen, hoop ik..?" zijn stem viel een beetje weg op het einde. Ahum, hij stoorde duidelijk in iets. Hij ontweek beide de astrals hun blik. On-ge-ma-ke-lijk.