Hoewel iedere leerling anders was, uniek en natuurlijk leuk, was het af en toe vermoeiend. Toen Rikka High net de poorten geopend had was er natuurlijk een flinke stroom aan nieuwe leerlingen gekomen. Fealwen had ze één voor één ontvangen, roosters gegeven, uitleg herhaald tot ze het zelfs in haar dromen hardop herhaalde. Natuurlijk; het was haar werk, ze deed het met liefde, maar dat wilde niet zeggen dat het af en toe vermoeiend werd. Saai. Een sleur. De vrouw was toe aan een uitdaging, maar ze wist nog niet waar ze tijd vandaan ging schrapen om daar ook daadwerkelijk aan te beginnen. Ze was elke dag aanwezig hier, elke dag regelde ze dingen; nieuwe inschrijvingen, slaapzaalindelingen, sollicitatiegesprekken. Wat zou ze blij zijn als ze alles rollende had gekregen en ze er wat minder naar om kon kijken.
Fealwen was blij dat het nu nog wat vroeg op de dag was en ze, rustig aan haar kopje thee, kon concluderen dat ze voor vandaag nog genoeg energie over had voor haar werkzaamheden. Daarom verplaatste ze haar theepot naar het plekje dat ze daarvoor op haar ordelijke bureau gecreëerd had en settelde zich daar bij een dikke stapel papieren. Ze was nu bezig met de dossiers van haar leerlingen. Rangschikken, op alfabetische volgorde opbergen. Alles wat ze over een bepaalde student kreeg verdween in de map, in de kast, bij de eerste letter van de achternaam. Systematisch te werk gaan maakte alles wat je deed overzichtelijk, makkelijker. Het was Fealwen's manier van werken.

Zo zat ze daar wat dingen door te lezen, enkele handtekeningen te zetten. Ze moest niet vergeten die brieven straks op de post te doen. Een nadeel aan de grootte van Dünya was dat post er ook lange tijd over deed Astrals te bereiken. Even persoonlijk de brief brengen zat er al helemaal niet in, dus legde ze de brieven op een hoekje van haar bureau. Ze zou die wel versturen als ze een rondje met Bela ging wandelen. Haar blik dwaalde even af naar de pluizenbol, die tegen de zijkant van haar bureau aan lag. Hij werd al wat ouder en sliep steeds meer, maar dat kwam Fealwen eigenlijk wel goed uit. In zo'n drukke periode van haar leven - ze gaf het niet graag toe, maar het was wel zo - had ze toch net wat minder tijd om aan haar lobbes te besteden.

Ze keek op toen er op de deur geklopt werd, slikte haar slok thee door om degene binnen te laten. 'Binnen,' gaf ze aan. Ze zette nog een handtekening onder een document voordat ze opnieuw opkeek. Wie zou er zomaar binnen komen? Had ze een afspraak? Fealwen wist zeker dat ze enkele afspraken gepland had, maar sommige waren 'kom maar binnenlopen' en waren dus niet aan een bepaalde tijd verbonden. Ach. De persoon was er nu toch, ze kon net zo goed op het nu focussen en haar agenda even vergeten. 'Kan ik je helpen?'

OOC: Gereserveerd voor Noor~

Astrals zonder afspraak; ze had de hoop al opgegeven. Fealwen was zelfs al op het punt dat ze het eigenlijk niet meer erg vond, mits het bezoek niet te ongelegen kwam. En op dit moment was dat niet het geval, dus liet ze de bezoeker gewoon binnenkomen. Het bleek een klein meisje te zijn, waarschijnlijk niet ouder dan vijftien. Fealwen nam haar even in zich op. Ze was gekleed op een manier die haar vreemd was; het leek traditionele, oude kleding, door de motieven en het kleurgebruik. Ook viel haar op aan het meisje dat ze raar liep. Niet met echte stappen, nee, ze haalde haar voeten nauwelijks van de grond af. Daarbij had ze niet eens schoenen aan. Een lichte frons ontstond op Fealwens voorhoofd, maar ze besloot er vooralsnog vanuit te gaan dat iemand van haar leeftijd er of een goede reden voor had, of niet wist dat ze iets onbeleefds deden. Ze bleef stil en wachtte tot het meisje voor haar stond.

Fealwen schoof het net afgeronde document opzij en keek naar het meisje, nog steeds zwijgend. Ze had haar binnengelaten en een vraag gesteld; het antwoord moest van het meisje komen. Deze maakte een kleine buiging, waarschijnlijk als verontschuldiging. Dat beviel Fealwen wel, die nu iets meer geloofde in de goede manieren van het kind. De opmerking over afspraken viel Fealwen wel op. Nomadengroep? Die Astrals kwam je ook niet vaak tegen. Wat zou ze hier te zoeken hebben? 'Op het moment komt het niet ongelegen, maar op deze school is het maken van afspraken vrij gangbaar,' antwoordde Fealwen rustig, niet om het meisje te veroordelen, maar omdat ze hoopte dat het haar leven wat gemakkelijker zou maken. Ze kon niet zomaar iedere les binnen waltzen en hopen op het beste. Het meisje ging weer verder, vertelde waarvoor ze hier was.

Een conditie? Fealwen fronste opnieuw lichtjes, maar al snel keerde haar uitdrukking terug naar haar gebruikelijk, neutrale expressie. Penelope Piccone; onbekend voor de overheid, buiten de greep van het systeem. En vanwege haar blindheid was ze naar Rikka High gestuurd. Goed. Rikka High weigerde natuurlijk geen leerlingen met handicaps, maar ze had tot op heden nog geen andere blinde studenten, waardoor ze geen materialen en hulpmiddelen voor die groep Astrals op school had. Daarbij vroeg ze zich af hoe de nomadengroep 'afstaan' zag. Legden ze Penelope in haar handen? Of wilden ze meer van haar af zijn?
Het meisje zat nu netjes op de grond en vroeg Fealwen beleefd om acceptatie op de school. Daarna liet de vrouw even een stilte vallen. Dit was een vrij onverwacht verzoek en ze wilde er geen overhaaste antwoorden op geven. 'Allereerst; ik wil graag wat meer weten, Penelope,' gaf de vrouw aan. 'Ik vraag me af hoe het zit met het 'afstaan'. Hoe je groep en jijzelf daar tegenover staan.' Het klonk misschien wat vaag, maar voor Fealwen leek het allereerst een goed idee uit te vinden wat de redenen waren voor dit gebeuren. Dit kwam je nu ook niet iedere dag tegen. 'Daarbij zou ik overwegen je te accepteren als student hier aan Rikka High, maar daar komen wel een paar dingen bij kijken. Je zou een dossier nodig hebben: een registratie bij de overheid, om je inschrijving en recht op een monetaire studiebijdrage vanuit de regering vast te leggen.' Fealwen wist dat ze dat wel zou kunnen regelen; de politiek was een leuk spelletje voor haar, waar ze zich wel thuis voelde. Een paar documenten voor een nomade regelen lag niet buiten haar capaciteiten. Het was niet iets dat op veel tegenstand zou stuiten en zou snel te regelen moeten zijn. 'En over je 'conditie'. Als ik je zou accepteren, moeten er nog maatregelen getroffen worden. Op het moment zijn er geen faciliteiten aanwezig voor blinden op deze school. Ik moet dan weten wat jij nodig hebt om hier als een student te functioneren.' Tja, als ze Penelope toe zou laten op deze school, moest ze wel een fatsoenlijke student worden. Fealwen zag zichzelf in geen geval als opvangtehuis voor het zielige en het achtergelatene. Als dit meisje alleen maar een paar jaren gebruik kwam maken van deze school als onderdak, kon ze vertrekken. Het feit dat het meisje blind was deed Fealwen daarbij niets; ze zou dat niet meer mee laten spelen in haar beslissing dan andere factoren. Nu zweeg Fealwen weer en ze wachtte geduldig op de antwoorden van het meisje. Haar beslissing stond nog niet vast.