_{Koppig als ze kon zijn liep het meisje al rond door het school gebouw. Haar blote voeten maakten een luid geluid in de lege gangen. De voer was koud, hard en kil. Zelf vond ze het maar niks, maar dat zou ze aan de buitenkant nooit tonen. Met haar kin een beetje in de lucht liep ze stug door – terwijl ze eigenlijk geen idee had waar ze nou precies naartoe moest.
Voor normale studenten was het gemakkelijk: je las gewoon de bordjes en wist je daarmee te oriënteren. Maar wat had je aan die bordjes als je ze niet eens kon zien? Lezen was onmogelijk voor Penelope, ze kon niet eens iets zien. Laat staan lezen. Maar ze had geweigerd te luisteren en was gewoon zelf op onderzoek uitgegaan, ze zou zelf wel zaken regelen omtrent haar ‘aandoening’. De term alleen al zorgde ervoor dat ze een vies gezicht trok: ze was blind, niet hulpeloos.
 
Ze kon Astrals horen, ze kon ze voelen, maar ze had geen idee wie de schoolhoofd was. Als ze heel eerlijk was… Ze was zelfs de naam vergeten. Ze wist niet of het een hij, zij of misschien wel een het was! Alles kon, tenminste wel in Penny’s wereldje. Als ze wist hoe de vrouw aanvoelde, dus hoe ze liep – de manier waarop ze haar voeten op de grond plaatste, de druk veranderde (en hoeveel ze dus ook eigenlijk woog) – rook of klonk… Dan… Dan had ze haar vast wel kunnen vinden hoor!
Maar ze wist niks. Noppes. Nada.
Het meisje zwierf door de gangen, wilde niet opgeven maar voelde zich ergens best wel verloren. Met zware passen liep ze een trap af, ze wist niet eens of ze naar beneden of naar boven moest. Ze wist niet eens meer op welke verdieping ze zich bevond. Ze was verdwaald. En als blind persoon is dat een van de ergste dingen die je kan overkomen.
 
Uiteindelijk bleef ze stilstaan, hoorde redelijk wat Astrals praten. Misschien als ze gewoon hier zou blijven staan… En als de bel dan ging dan kon ze -… Ja ze zou hier gewoon blijven staan, gewoon onzichtbaar zijn. Dat was de beste tactiek in deze situatie! Eigenlijk wilde ze wel zitten. Ze maakte echter geen aanstalten om een plekje uit te zoeken om te kunnen zitten, want het voelde alsof iemand op haar afkwam.
“Hallo.”
Ze draaide haar hoofd een beetje, keek hem natuurlijk niet aan want… Dat was iets wat ze gewoon niet kon doen. Ze wist zijn lengte niet, wist niet eens waar ze haar ‘blik’ naartoe zou moeten sturen om hem aan te kijken – of zelfs een poging tot. Wat ze wel wist was dat hij overduidelijk een jongen was, zijn stem gaf het weg. ‘Host Club?’ echode ze hem na. Wat was nou weer een host club? Overduidelijk geen kantoor van het schoolhoofd.
Penelope draaide zich richting de jongen, hief haar kin op – maar keek helaas net naast hem. ‘Waar ben ik?’ vroeg ze erg impulsief, ‘Ik bedoel… Weet U misschien waar het kantoor is van het schoolhoofd? Ik ben verdwaald ben ik bang en -’ Er was een vraag die haar dwars bleef zitten.
‘Wat is een Host Club?’
Tja, als ze toch vragen aan het stellen was dan kon ze net zo goed gelijk alles vragen – niet?}

_{Hij zette een stap achteruit toen ze opkeek. Ze kon het voelen en ze was niet het soort persoon om het te negeren. In het begin was bijna iedereen bang voor haar geweest, omdat ze blindheid zagen als iets besmettelijks terwijl dat natuurlijk helemaal niet was. En hoewel ze later nog steeds deden alsof het iets slechts was, ving ze wel subtiele hints op dat ze het soms juist zagen alsof ze gezegend was. Ze wist zelf niet hoe de wereld eruit zag en kon het dus ook niet echt vergelijken, maar ze was gewoon blij dat Astrals haar niet meer vermeden.
De jongen leek dat echter wel te doen en ze wilde daar graag verandering in brengen: een simpele uitleg kon wonderen doen! Maar voor ze daar de kans voor kreeg kwam er eerst een uitleg over wat die Host Club nou precies was. Aan haar gezicht was duidelijk te zien dat ze na de eerste paar woorden al afhaakte: nee dit was niet haar… Ally.
 
‘Aangenaam… Isaiah,’ bracht ze langzaam uit, vond zijn naam nogal apart klinken, ‘Ik ben Penelope, maar je mag me ook Penny noemen hoor!’ Sommige Astrals prefereerden afkortingen, anderen niet. Vandaar dat ze er ook niet op hamerde dat ze liever Penny genoemd wilde worden, het klonk wat vrijer en minder intimiderend in haar ogen, maar als Astrals liever haar volledige naam gebruikten dan accepteerde ze dat.
Toen haar werd aangeboden om plaats te nemen tijdens het wachtten tot hij haar kon begeleiden ging ze heel simpel zitten op de plek waar ze stond. Netjes in kleermakers zit. Dit was niet perse te danken aan haar blindheid, maar ook dankzij haar opvoeding. Als nomade had ze eigenlijk geleerd dat alles een stoel was, bij wijze dan. Je kon vrijwel overal op zitten, dus voor haar was de grond gewoon een stoel. Zo simpel was het. Natuurlijk was zand wat fijner omdat dat een beetje met je mee vormde en je kon er ook wat vorm aan geven – met of zonder gebruik van een element – maar deze grond was ook wel oké. Ze moest hem alleen nog een beetje opwarmen.
‘Wanneer denk je dat iemand je komt overnemen?’ vroeg ze alsof dit alles de normaalste zaak ter wereld was, zich totaal niet bewust van de blikken die er op haar geworpen werden – oké misschien wel een beetje, maar ze had er lak aan.}