━━ STAY WITH ME ? ━━

17 jaar Negatief Lucht **Wren** Student

Het was weer eens een van die dagen dat Wren erachter kwam dat de persoon waar ze mee op stap was, eigenlijk een enorme trien was waar ze niet eens in de buurt wilde zijn. Nu klonk het alsof het heel vaak voorkwam, maar Wren kon ook niet zeggen dat het nog nooit gebeurd was. Op de een of andere manier maakte het winkelcentrum sommige meisjes zo zwak in hun zieltjes dat ze direct enige stoere act die ze blijkbaar hadden opgezet dropten en als gekken naar de eerste de beste winkel met roze dingen en bloemetjes renden. Zodra Wren dat zag gebeuren was ze er al klaar mee. Ze wenste dat Nina, haar oude vriendin vanuit Elion, er nog was. Met dat kind had ze altijd zoveel lol gehad! Maar nee, nu waren er dozijnen andere meisjes, allemaal watjes en zeikerds. Pff, Wren had maar een zwaar leven.

De meeste meisjes schenen in het begin ook nog niet door te hebben wat voor karakter Wren had. Haar uiterlijk gaf namelijk niet zoveel weg; klein, grote ogen, jurkjes. De eerste paar seconden vond iedereen haar een schatje. Tot ze haar mond opentrok en ze eens liet weten wat ze er echt van vonden. Het meisje waar ze vandaag mee was, deed er echter wat langer over om uit te vinden dat Wren nooit haar vriendin zou willen zijn. Jammer dat ze er zolang over deed, Wren had er simpelweg het geduld niet voor. Ze had nog geen kwartier met het meisje door het winkelcentrum gestruind en nu al zocht ze wanhopig naar een vluchtweg. Tja, zomaar omdraaien en weglopen ging zelfs tegen Wrens standaarden in. Als ze er nu een mooi 'ik was je kwijt' verhaaltje van kon maken, dan bleef haar reputatie nog enigszins ongeschaad. Dus dat moest ze eerst maar eens proberen.

Hmm. Misschien zodra ze in de pashokjes zat? Ze moest dit goed plannen als ze wilde dat het werkte.. Wren fronste, keek even opzij naar de ander. Oh, ze had een winkel gespot! Dat zag je, haar ogen gingen een beetje glimmen en ze keek vrij enthousiast voor zich uit. Hmm. Dit kwam eigenlijk wel heel goed uit. Ze liep met het meisje mee naar de winkel toe, naar binnen, maar zodra ze daar was trok ze een bezorgd gezicht en bleef staan. 'Hey, Anne,' begon ze, semi-bedroefd. 'Ik zag een andere winkel waar ik heel graag heen wil en hier ben ik laatst nog geweest.. Ik ga daar even heen en dan kan jij hier nog wel kijken, spreken we buiten weer af?' Dit soort momenten waren de enige momenten dat Wren om toestemming vroeg. Zodra het meisje knikte, liep ze 'zo rustig mogelijk' (lees rennen) naar buiten. Weg! Nu alleen nog vermijden dat ze haar later tegenkwam.

Wren had voor zichzelf een milkshake gekocht en zat dat beneden op een bankje te vieren. Het kind zou haar nu wel kwijt zijn en oeps, ze had haar batterij niet opgeladen dus haar telefoon stond uit. Misschien. Nu moest ze alleen nog hier een beetje blijven hangen en straks ongemerkt teruggaan via een omweg door Amabele.. Damn. Wren dook weg zodra ze het meisje vanuit haar ooghoek van de trap af zag komen. Shit shit shit! Ze was dan wel niet de enige blauwharige op de wereld, maar er waren er niet genoeg om haar te verhullen, zoals ze hier totaal rustig op een bankje zat. Ze had nú iemand nodig. Wren keek naar voorbijgangers, keek of ze dichtbij genoeg waren. Ja, hij! Een langere jongen kwam voorbijgelopen. Hij leek wel lang genoeg. Had klein zijn toch nog voordelen. Ze kwam wat omhoog van het bankje, waar hij - jammer voor hem - dicht genoeg langskwam voor Wren. Ze greep zijn arm vast en probeerde hem naar haar toe te trekken, zodat hij haar uit het zicht van het meisje zou houden. 'Eveeen zo blijven staan!' fluisterde Wren hem nogal luid toe. 'Dan koop ik zo een milkshake voor je!' beloofde ze. Bribery. Werkte vaak genoeg.

[Eerste post sowieso gereserveerd voor Lemon~]

17 Vuur **Ludwig** Student

+

━━ STAY WITH ME ? ━━

Het was bepaald, hij was té goed voor deze wereld, veel te goed. Deze en soortgelijke gedachten scheuren door Ludwig's hoofd heen terwijl hij een Cappuchino uit het koffie-apparaat voor zich haalt. Normaal werkte hij alleen op Zondag in een kleinschalig café aan de rand van Amabele, maar vanochtend had een andere werknemer zich ziek gemeld en waren ze aan Ludwig's deur komen kloppen. Of beter gezegd bellen om 6 uur in de morgen. Hoewel de verleiding om 'nee' te zeggen groot was, zag Ludwig het uiteindelijk als een kans om extra centen te verdienen en daarbij een 'free pass' te krijgen voor mocht hij een keer niet kunnen. Kortom, hij had zijn Host Club activiteiten gecanceld en was vervolgens op een drafje naar het café gehobbeld om daar aan zijn activiteiten te beginnen. Aangezien het precies om dezelfde functies ging als die hij normaal invulde gingen de eerste paar uur sneller voorbij als gedacht. Het is pas tegen het einde van zijn dienst dat de klok ineens twee keer zo lang over diezelfde minuut lijkt te doen. Bovendien was natuurlijk alles weer eens óp en moesten de apparaten schoon gemaakt worden en bij gevuld. Daarnaast was er nog een akkefietje bij een van de tafels waar de newbie een dienblad had laten vallen, en last but not least had hij van een van de klanten een cup ontvangen die zogenaamd 'verkeerd' was maar daadwerkelijk een nummer op geschreven stond. Zonder twijfel had hij het ding weg gegooid, hoe had hij tijd voor liefde als hij altijd verstrengeld was in werk!? Bovendien was de vrouw een paar jaar ouder als hem, en hoewel dat niet onaardig was, is het tegelijkertijd niet Ludwig's ideaalbeeld van een relatie. En zo belande de 'cup of love' zomaar in de prullenbak, waar hij behoorde.

Ergens in het begin van de middag, tegen het einde van Ludwig's invaldienst aan, stopt hij voor een seconde waar hij mee bezig is. Het waren nog maar 10 minuten, dus dan kon hij net zo goed die laatste minuten even tijdrekken om zich werk te besparen en dan meteen omkleden en naar 'huis' toe gaan. De wijzers tikken langzamer voorbij als gehoopt waardoor Ludwig's uitrek-plan niet werkt en hij uiteindelijk alsnog een latté machiato en café mocha heeft moeten maken en uitgeven. Met een enorme zucht gepaard met een vermoeide uitdrukking loopt hij uiteindelijk de kleedkamers achter het café binnen. Vluchtig, maar niet al te gehaast, werkt hij zich uit zijn plakkerige werkshirt en gooit hij een plens water in zijn gezicht en hals. Na zichzelf droog te deppen met behulp van een handdoek gooit hij het donkergrijze t-shirt aan waarin hij gekomen is en pakt hij zijn tas uit zijn kluisje. Met een simpele wuif en groet verlaat hij zijn werkplek, opgelucht dat het er voor vandaag weer op zit.

In de tussen tijd was het buiten, zonder dat hij daar ook maar iets van gemerkt had, aangenaam warm geworden en de stad een 'gezellige' drukte. Ondanks Ludwig's haat voor ontzettende drukte, kruipt er toch een tevreden glimlach op zijn gezicht. De bedrevenheid van de Astrals in de stad en de warme zon die zijn huid doet tintelen doen hem denken aan de zomer, die nu niet meer ver weg was. Ludwig en de zon, zee en strand zouden spoedig weer herenigt worden, iets waar Ludwig nu al met veel anticipatie naar uitkijkt. Nog even geduld, nog even geduld bedenkt Ludwig zich semi-tevreden, zijn pas richting Rikka High voortzettend.

De weg van het café naar Rikka High is niet bijzonder lang of ver, hetgeen wat een tegenvaller is, is het feit dat je door de drukke stad moet wandelen om er te komen. Bij een van de pleinen wordt zijn pas abrupt verbroken door een hand om zijn onderarm die hem dichterbij trekt. Ludwig draait zijn ogen in zijn kassen en wil zonder pardon weer verder lopen wanneer hij tegen gehouden wordt door haar licht wanhopige woorden en de zachte druk om zijn onderarm. Ze maakte een grapje... toch? Bedenkt hij zich ergens een beetje geïrriteerd, wat hem zelf een beetje verrast. Tegenwoordig leek hij van de kleinste dingen geïrriteerd te raken, maar goed, dat was voor later. Ludwig trekt aan zijn onderarm en stopt zijn handen in zijn broekzakken, niet bijzonder ruw maar evenmin voorzichtig. Zijn blik glijdt even over haar gestalte heen waarna hij haar blik volgt naar een frantisch meisjes-meisje figuur wat de trappen af komt gedarteld. Werd ze gepest? Is de eerste gedachten die, geheel onterecht, door zijn hoofd schiet. Wanneer het hormoon gedreven meisje haar ogen kort op het blauwharige meisje voor hem richt weet Ludwig dat hij een besluit moet maken; doorlopen of...

Geheel automatisch schuift hij zijn lichaam voor het meisje wat om hulp vroeg, schuift hij haar rechte pony opzij en drukt hij zijn lippen op haar voorhoofd, daardoor het complete zicht van het meisje blokkerend. Na enkele seconde in deze, semi-ongemakkelijke houding komt hij overeind en verschijnt er een grijns op zijn lippen. ''You're welcome.'' bromt hij niet onvriendelijk naar haar, zijn handen weer in zijn zakken stekend. ''Als je maar weet dat een 'milkshake', nog niet eens een begin maakt aan hoe je me terug gaat betalen.'' zegt Ludwig met een flauwe grimas. Hij had nog wel wat tijd over voor een avontuurtje met het meisje wat hem zo abrupt uit zijn pas gehaald had. Waar hij vroeger door was gestruind met een vriendelijke glimlach en de woorden 'een bedankje is niet nodig', lijkt zijn attitude nu 360 graden gedraaid te zijn. Deze nieuwe kant van hemzelf die hij niet kende laat hem in verwarring achter, verwarring waar later tijd voor zou zijn. Nu zou hij simpelweg roeien met de riemen die hij had, en tot dusver ging dat niet geheel verkeerd. Ludwig knikt naar het meisje wat intussen haar rug weg gedraaid heeft van hen tweeën en de andere kant op struint. ''Vriendin van je?'' vraagt hij aan het petit individu voor hem, een smalle glimlach op zijn gezicht.

OOC: Hier is ie dannnnn c:
Ik kon het niet laten en moest gewoon 'misbruik' maken van de situatie. I'm sorrrry Wrennie <33

DAT BOOTY @ SET SAIL

17 jaar Negatief Lucht **Wren** Student

Godzijdank. Wren had de eerste onderarm die ze voorbij zag komen vastgegrepen en geprobeerd de persoon die eraan vast zat naar haar toe te trekken. Voor geen goud dat het kind op de trap haar mocht zien, dan mocht Wren dingen uitleggen. En daar had ze nou net geen zin in. Anne was niet eens de persoon waarmee je spectaculaire ruzie kon trappen, ze zou eerder gaan huilen. Daar werd Wren zo moe van; je kon er niets mee. Iemand sleepte alle aandacht de eigen kant op, maakte zichzelf zo zielig dat ze publiekelijk niets meer kon maken. Nee, ze moest buiten beeld blijven. Gelukkig bleef de - oh, het was een jongen, waarschijnlijk van school ofzo - persoon staan, luisterde voorlopig naar haar wensen. Ze zag aan zijn blik dat hij nog niet helemaal warm liep voor het idee, zelfs niet met een overheerlijke milkshake in het vooruitzicht. 'Alsjeblieeeeft?' smeekte Wren, die haar allerschattigste blik opzette. Pfft, dit kon maar beter de moeite waard zijn.

Wat er gebeurde was echter niet helemaal waar ze op berekend was, hoewel het zeer zeker effectief was. Zonder verder iets te zeggen schoof de jongen voor haar, zoals de bedoeling was. Maar hij nam het toneelspelletje nog een stapje verder; terwijl Anne vrolijk de trap af huppelde , schoof hij haar haren opzij en drukte zijn lippen op haar voorhoofd. What? Wrens wangen liepen bijna gelijk rood aan en ze liet snel de arm van de jongen los, alsof dat de fysieke afstand tussen hen zou verminderen. Hoe-hoezo? Ze wilde zich het liefst losscheuren van zijn aanraking, maar wist ook dondersgoed dat Anne hen dan zou zien. En tja, het was haar eigen vraag geweest. Ze had geen instructies gegeven over de executie van haar verzoek.
Zodra Wren de jongen achteruit ziet bewegen, ademt ze opgelucht uit. 'D-dankje,' weet ze uit haar keel te krijgen. Haar stem heeft een paar seconden langer nodig, maar ze dwingt zichzelf snel over de schok heen om haar normale houding weer op te pakken. Tot ze zichzelf weer vertrouwde met haar gedrag spiedde Wren het gebied rond, om er zeker van te zijn dat Anne weg was. Ze moest hier nog even van bijkomen. Jammer genoeg zakte het rood in haar wangen niet zo snel als ze wilde. Tja, Wren werd nu eenmaal niet zo vaak gekust en ze was zelf ook niet het type om allerlei jongens af te lebberen. Hoewel ze het niet erg vond om een beetje met ze te flirten, ging het meestal niet verder dan een beetje met een jongen rondhangen en dergelijke. Op dat gebied voelde Wren zich helemaal niet zo zeker en dat probeerde ze om eerlijk te zijn te negeren.

Haar stem was weer terug naar normaal, haar gedachten bijna; Wren durfde antwoord te geven op de volgende woorden van de jongen. 'Aww? Jammer, jammer,' zei ze. Waarom moesten Astrals altijd meer hebben? Het menselijk ras was maar inhalig, jaja, daar kon zij vooral zelf wat over zeggen. Natuurlijk, ze was zelf het heiligste boontje van allemaal, reken maar van yes. 'Nou ja,' verzuchtte ze, haalde haar schouders op. 'Voor deze keer dan, omdat je me zo geweldig geholpen hebt.' Wren voelde dat haar wangen weer bij haar normale bleke kleur in de buurt kwamen en durfde nu op te kijken.
Of ze een vriendin was? Wren knikte lichtjes, maar gniffelde er wel bij. 'Ja, tja, zo kan je het noemen. Ik was met haar gaan shoppen hier maar ze is zó vervelend. Je zag haar net toch wel lopen? Het straalt er vanaf.' Wren zuchtte diep, hief haar blik kort ten hemel. 'Dan wil ze weer die winkel in om drie kwartier alles aan te raken, alleen maar om de rest van de dag de leuke dingen die ze heeft gezien in andere winkels voor een lagere prijs te zoeken!' Wren zei het alsof het ongelófelijk was. Voor haar wel. Je wilt het, je koopt het. Te duur, dan niet, dan zoek je door. Maar ach, dat was Anne. 'Dus toen ze even niet keek ben ik maar in m'n eentje verder gegaan,' zei Wren, die een onschuldige blik opzette en nep kuchte. Dat moest wel duidelijk zijn; ze had het op een rennen gezet en was zojuist aan Anne ontsnapt. 'Dus om je vraag te beantwoorden, béste vrienden,' voegde het meisje er met een enorme grijs aan toe.

Nu stond ze op, was weer bijna de oude. Ze streek haar jurkje glad en keek toen op naar de langere jongen. 'Maar wat zeg je ervan, als we nu eerst die milkshake gaan scoren, dan verzin jij nog iets dat ik wel voor je kan regelen om het goed te maken?' De jongen had haar in een goede bui gebracht, dus ze had het wel ervoor over om hem nog wat terug te betalen voor zijn goede daad. Zodra ze het zat was zou ze weglopen, maar voor nu wilde ze graag weten waar dit allemaal heen zou gaan. Terwijl ze op antwoord wachtte bedacht ze zich ineens iets: wie was dit eigenlijk? Hmm. Ze kon er zo even niet opkomen, maar iets zei haar dat hij wel soort van bekend was op school.. alsof één van haar vriendinnen een keer zo'n iemand beschreven had, met dat haar enzo. Maar ze kon er gewoonweg niet opkomen, dus vragen was de enige optie.. Daarom stak het meisje haar hand maar enthousiast naar hem uit. 'Trouwens, ik ben Wren, wie ben jij?'

OOC: Wiii, eindelijk antwoord~ Stoute Lud, je brengt Wren helemaal in verwarring D: Ik vind het wel leuk tho, 'nieuwe' Lud :3 Ben benieuwd!

**Gesponsorde inhoud**

Mission: Disappear [Lud]

━━ STAY WITH ME ? ━━