Een zachte zucht slipt ongemerkt tussen de vele glimlachen door die Ludwig schenkt aan zijn 'trouwe klanten' van de Host club. De blondine en brunette tegenover hem staren hem met van die grote bambi-ogen aan waarna Ludwig weer een van zijn 'charmante' glimlachen laat zien. De blondine die net bezig was om, met halve aandacht, de vork met cake naar haar mond te brengen mist het doelwit. Typisch  bedenkt Ludwig zich kort voor hij als de bliksem een witte katoenen servet gepakt heeft en dichter naar haar toe leunt. Met voorzichtig deppende bewegingen dept hij de slagroom en cake kruimels van haar mondhoek af, waarna hij kort zijn groen-gele ogen in die van haar werpt en glimlacht. ''Zo, even perfect als voorheen.'' fluistert hij met een glimlach waarna hij weer terug leunt in zijn fauteuil. Zo'n soort acties zou ze eigenlijk extra moeten kosten bedenkt hij zich met een licht gefronst voorhoofd. Eurotekens verschijnen nog nét niet in zijn ogen wanneer de brunette vraagt of er iets mis is. Ludwig schud zijn hoofd: Slechts jouw ogen waarin de maan en de sterren zelfs verdrinken.'' zegt Ludwig op z'n smoothst. De goed gevormde brunette krijgt een roze kleur op de appels van haar wangen, waarna ze haar hoofd van hem afdraait. Mission accomplished.

Het duurt niet lang voordat de sessies van zowel de blondine als de brunette verlopen is waarna ze nog de keuze krijgen om deze te verlengen. Na een blik in hun sprankelende oogjes te werpen weet Ludwig genoeg, ''Sorry mijn prinsessen, zegt hij met een halve buiging en 'oprecht' verontschuldigend gezicht. ''Maar mijn host activiteiten komen over enkele minuten tot een einde.'' zegt hij met een verontschuldigende toon. De brunette schud meteen haar hoofd en prevelt iets in de vorm van; 'het maakt niet uit, alsjeblief hef je hoofd.' Ludwig grijnst, ongezien en sluw waarna hij de façade weer opzet zodra hij overeind komt. Hij zet een stap naar haar toe en legt zijn lange vingers rondom en onder haar kin, deze zachtjes omhoog duwend. ''Mijn prinses haar begrip kent werkelijk geen limieten. Je bent te goed voor deze wereld.'' zegt hij vriendelijk, vergezeld door een knipoog. Zo, dat zou voldoende moeten zijn om ze morgen weer terug te zien bedenkt hij zich, duidelijk tevreden met zichzelf.

De twee dames verlaten de host club waarna Ludwig een zucht loslaat en zijn ledematen rekt en strekt. Hij trekt zijn stropdas rondom zijn nek losser en ontdoet de knopen van het colbertje, het open laten staand. Met een soepele beweging draait hij zich 180 graden om richting 'zijn' host club, zijn armen over elkaar geslagen. De afgelopen dagen, sinds dat ze geopend waren, was de business best goed gegaan. Sommige hosts hadden hier en daar wel nog wat bijschaving nodig maar over het algemeen leken de meeste klanten met een tevreden gezicht de deur uit te lopen. Natuurlijk is het nog te vroeg om te zeggen dat het een succes is, maar met de aankomende event dagen en toneelstukken moeten de klanten toch geïntrigeerd blijven, aldus Ludwig. Of het waar is zou alleen de tijd kunnen zeggen... Kort glijdt Ludwig met zijn ogen over de verschillende werkende hosts en hun klanten die ofwel een beetje verbaasd, blij ofwel een beetje chagrijnig op hun stoel zitten. Hoe en waarom sommige meiden en jongens kicken op de manieren van host Xavier zou Ludwig een raadsel zijn, maar zolang het werkt heeft hij niets te klagen over zijn gedrag. Zolang alles goed zou blijven gaan was hij zelfs bereid om de eventueel huilende individuen er tussenuit te pikken en een vergoeding te geven. Alles kwam goed... Zijn schuld zou binnen  no-time afgelost zijn... Hopelijk.

Tijd voor lunch bedenkt Ludwig zich traag nadat hij een golf van misselijk- en duizeligheid overleefd heeft. Werken op een lege maag was niet goed voor je, maar wie vroeg ook om de hoge prijzen van de kantine hier? Ludwig zucht en draait zich om richting de twee witte deuren van zowel de in- als uitgang. Nog voordat hij ze overigens gebruikt neemt hij kort de tijd om zijn naam op het schuifbord naar het kopje 'On a short break' te plaatsen. Hoe 'kort' deze pauze daadwerkelijk zou zijn was nog te bezien, first things first; eten. De gangen van Rikka high zijn wonderbaarlijk rustig voor het tijdstip, wat de korte afstand naar de kantine smooth sailing maakt. Onder nauwlettend oog voor de prijs, kiest hij het meest goedkope maar efficiënte broodje kaas en ham uit wat er te vinden is waarna hij deze met pijn in zijn beurs afrekent. Het broodje is overheerlijk, maar het intense genot van vers eten wat door zijn keelgat glijdt is van korte duur aangezien na enkele minuten zelfs de kruimels tussen zijn vingers verdwenen zijn. Zucht, vandaag bewees een vermoeiende dag.

Na nog een kleine tiental minuten, eenzaam, aan een tafeltje te hebben vertoeft raapt Ludwig zich bij elkaar en begint hij aan de korte reis terug naar de Host Club die over een paar uur weer open zou gaan voor klanten. Nog nagenietend van het excellente broodje wordt hij bij het om lopen van de hoek plots omver gewalst door... Rezso.  Ludwig beland op zijn onderrug en jammert kort terwijl hij met zijn linkerhand over de zere plek wrijft. Ludwig's ogen ontmoeten die van Rezso, die een duidelijk verschrokken blik op zijn gezicht heeft staan.''Het is ok~'' spreekt Ludwig al voordat de stille jongen iets kan vragen. Ludwig glimlacht en net wanneer hij overeind wil krabbelen wordt hij door Rezso opgepakt. Ludwig grijnst, ergens wel gecharmeerd door zijn acties. Ludwig kijkt op bij het horen van zijn stem en grijnst. ''Het is niet erg, kan gebeuren, Reszo.'' zegt hij met een warme glimlach. ''Ik ben niet van suiker gelukkig.'' zijn Ludwig's volgende woorden, die er grinnikend uitkomen. Nog nimmer had hij 'zoveel' woordenwisseling gehad met de boom van een jongen. Hij was vriendelijk en stil, meer dan dat wist Ludwig eigenlijk niet van de jongen, hoewel de roddel rond ging dat de jongen niet alleen een boom is maar ook een geldboom op zijn rug heeft groeien. ''Onderweg naar de host club?'' vraagt Ludwig dan nieuwsgierig, ''Ik wel namelijk.'' zegt hij daarna onder leiding van een glimlach. Ludwig slaat zijn armen weer over elkaar heen zoals eerder in de host club en onderzoekt de jonge host kort met zijn ogen, waarna hij glimlacht. Hij had er goed aan gedaan om de jongen uit te nodigen bedenkt hij zich, trots op zijn eigen marketing inzicht. ''Bevalt het tot nu toe?'' schiet er tussen zijn lippen door, een paar haren uit zijn eigen gezicht strijkend en hem daarna uitnodigend aanstarend.

In zijn standaard relaxte houding, kijkt Ludwig langs de boom van een jongen heen, de relatief lege gang achter deze in. Heel even lijkt er een donkere schim achter Rezso zijn rug langs te vliegen, maar het kleine figuur is alweer verdwenen voordat Ludwig er echt een goed beeld van heeft gekregen. Ludwig kantelt zijn hoofd iets uit verwarring, en onderzoekt de gang kort op eventuele verdere tekenen van leven. Een klein zacht briesje in de gangen, waarschijnlijk afkomstig van een open raam ergens, doet lange donkerbruine haren opwaaien van achter een pilaar, een aantal meter van Ludwig en Rezso vandaan. Ludwig grimast automatisch en kijkt kort naar Rezso, waarna hij langs de jongen heen stapt en met zijn handen in zijn zakken richting de pilaar loopt. Hij hoort het meisje naar adem happen terwijl hij voor haar gaat staan. Een strenge uitdrukking staat even op zijn gezicht, voordat deze zacht wordt en er een charmante glimlach op zijn lippen speelt. Tot Ludwig's verbazing heeft het meisje dikke rode ogen en stromen er tranen langs haar wangen. Ludwig's glimlach verdwijnt en in plaats daarvan vist hij een wit katoenen zakdoekje uit zijn voorste jaszakje. Met een voorzichtige beweging dept hij haar wangen droog en strijkt hij met behulp van de zakdoek haar nat geworden lokken uit haar gezicht. ''Zo... veel beter.'' zegt hij met een warme glimlach, waarna het meisje hem verschrokken aankijkt en ervandoor rent. Ludwig, die voorover gebogen stond om haar recht aan te kunnen kijken, komt weer overeind en grijnst in zichzelf. En hier dacht hij dat het iemand was die te verlegen was om hoi te zeggen tegen hemzelf of Rezso. Blijkbaar had hij de situatie te positief in geschat en ergens had hij er spijt van dat hij naar haar toegelopen was. Niemand werd graag in tranen betrapt, niemand niet. Hij vouwt zijn katoenen zakdoek in stilte weer op en loopt weer terug naar zijn oude plek, vlak voor Rezso. Ludwig glimlacht en haalt zijn schouders op. ''Soms, is er geen betere oplossing voor tranen dan ze gewoon te laten stromen.'' zegt Ludwig cryptisch, maar met een glimlach op zijn gezicht; Terugdenkend aan het meisje, wat hem ergens aan zichzelf van een aantal jaren terug deed denken. Zelf was hij ook altijd ' het jongetje in tranen' en was hij degene die altijd door zijn broer getroost moest worden. Maar we worden allemaal ouder en Astrals komen en gaan, zo ook zijn broer waardoor Ludwig nu toch echt zijn eigen tranen zal moeten drogen.

Voordat Ludwig verstrengeld raakt in die oude spinnenwebben van zijn verleden, focust hij zich weer op Rezso. Rezso knikte op Ludwig's vraag van of hij onderweg was naar de host club waarop Ludwig grijnst. ''Mooi, dan kunnen we samen gaan.'' zei Ludwig met een glimlach, waarna hij de eerste stappen zet in de richting van de Host club, die intussen wel een en al business zou zijn. Business was goed, maar hoe je het ook wende of keerde; werk bleef vervelend, zelfs al was het dit soort werk. Ludwig is niet geheel verrast om te horen dat Rezso zijn taken binnen de host club leuk vind, maar ziet dit als de ideale mogelijkheid om misschien een wat... 'uitgebreider'  gesprek met de jongen aan te knopen. ''Oh? Wat vind je er precies leuk aan?'' een open vraag, speciaal uitgekozen voor Rezso. Natuurlijk moest hij niet teveel out of character groeien, maar een beetje conversatie voeren zou volgens Ludwig geen probleem moeten zijn. Vooral niet buiten zijn functies als Host, bedenkt hij zich met een glimlach, geboren uit het stralende gezicht van Rezso.

Ludwig, in een en al beweging richting de host club, heeft geen flauw benul van Rezso's intenties en schrikt lichtjes van de jongen zijn plotse aanraking. Rezso plaatst zijn hand tegen Ludwig's voorhoofd, voorzichtig maar met een zekere vastberadenheid waarvan Ludwig moet schrikken. Ludwig deed meestal wel alsof hij stoer en volwassen was, maar werkelijk bleef daar niets van over in situaties als deze. Ludwig bekijkt Rezso vanachter zijn zwart-witte lokken, zijn groene-gele ogen in die van Rezso priemend. Soms zou het fijn zijn als je precies kon weten wat iemand dacht door in iemands ogen te kijken, jammer genoeg was zo'n Superpower alleen weggelegd voor hoofd personages uit Anime en Manga. Zodra de aanraking de tien-seconde regel overschrijdt zet Ludwig een pasje naar achteren, zijn haren met zijn vingers weer goed strijkend. ''Wat... was je aan het doen?'' vraagt Ludwig onder begeleiding van een warme glimlach. ''Heb ik koorts ofzo?'' vraagt hij vervolgens, terwijl hij zijn eigen handpalm tegen zijn voorhoofd legt. Zijn voorhoofd leek misschien een aantal graden warmer te zijn voor zijn eigen gevoel, niet vreemd aangezien Ludwig zijn dagen doorbrengt met werk, werk en een minimalistische hoeveelheid aan rust en eten. Ludwig lacht zijn problemen overigens weg en kijkt Rezso zonder zorgen aan. ''Niets om je zorgen over te maken, Rezso'' zegt Ludwig, die zijn hand kort op Rezso's schouder legt. (half omdat Rezso's schouder redelijk buiten bereik is). Een grijns siert zijn lippen kort, waarna hij zich van Rezso wegdraait en de gang verder in loopt. Ze hoefden zich geen zorgen te maken om hem, hij redde het wel. Zijn lichaam was erger gewend als dit, en zolang hij over zijn mentale staat niet nadacht, kwam alles goed. Het duurt nog geen paar minuten langer voordat de twee voor de witte deuren van de host club staan. Ludwig reikt naar de deurknop maar wordt geraakt door een slag van duizeligheid. Deze negerend, zijn tanden op elkaar zettend duwt hij de twee deuren open, een warme glimlach op zijn gezicht. Werk kwam eerst, bedenkt hij zich sober. ''Zullen we ze niet nog langer laten wachten?'' Rezso zijdelings even aankijkend voor hij de host club binnen wil lopen.