Wat een droom, wat een heerlijk zachte droom bedenkt Ludwig zich in zijn slaap. Balancerend tussen het bewuste en onbewuste rolt hij van zijn zij naar zijn rug, een smalle glimlach op zijn lippen. In zijn droom, staat de zon hoog aan de hemel met werkelijk geen wolkje in zicht. Een zacht briesje waait langs de bloemenvelden van een onbewoond land, de pollen van de lente mee zwiepend langs Ludwig's neus. De pollen kriebelen in zijn neus en hoewel hij in het echte leven geniest zou hebben, staat zijn droom dit niet toe. Sterker nog, het gevoel blijft aanhouden, wordt langzaam irritant en plots vervolgd door gewicht op zijn hoofd. Prrrmiauw?

Knipperend poogt Ludwig om zijn ogen te openen tussen de donzige vacht van zijn obesitas kat, die royaal op Ludwig's gezicht plaatsgenomen had. De kater miauwt in protest wanneer Ludwig hem van zijn gezicht af gooit, en in een chaos van poten en vacht op de grond naast het bed land. Ludwig sluit zijn ogen weer en draait zich van Lu weg, in een laatste poging om nog in slaap te vallen. Hoogstens twee minuten passeren, en net wanneer het bloemenveld weer in zicht dreigt te komen is daar Lulu weer die het -natuurlijk- niet zomaar opgeeft. ''Godver.. Lu!'' vloekt Ludwig, nu half overeind, tegen zijn kat die hem slechts met knipperende grote ogen aanstaart. Prrmiauw? Ludwig slaat zijn handen tegen zijn oren aan en zucht, nog altijd een beetje slaapdronken. Waarom kan dat beest hem nooit een paar minuten rust en warmte gunnen bedenkt hij zich geïrriteerd. Na enkele keren in en uit geademd te hebben laat hij zijn handen naast zijn lichaam vallen en glijdt hij zonder woorden zijn bed uit, gezicht op donder.

De rest van de vroege uurtjes, tussen 8 en 10, verlopen zoals elke andere dag. De obesitas kat voeren, jezelf voeren, jezelf drinken geven, in de douche springen, iets van je tegenstribbelende haar proberen te maken, van de wc gebruik maken en uiteindelijk tegen 10 voor 10 de deur uit stormen richting de Host club. Ludwig onderdrukt enkele gapen die de kop op komen steken en probeert onderweg naar de club zijn stemming te verbeteren, in de hoop dat hij vandaag in ieder geval een fake glimlach op zijn snoet kon zetten. Het was nu een aantal dagen geleden dat de Host club voor het eerst was open gegaan, en Ludwig was redelijk tevreden met hoe de zaken huidig draaiden. Het was natuurlijk nog veel te vroeg om te zeggen dat het een geslaagd idee was, maar in ieder geval stroomde de centen voorlopig binnen en leken de meeste hosts en klanten het wel naar hun zin te hebben. De rest zou de tijd moeten uitwijzen en lag in alle hosts hun handen, niet alleen die van hemzelf. Onderweg naar de host club worden er enkele vingers op hem gewezen en wordt hem eenmaal de weg geblokkeerd door een brunette die hij eerder die week al gezien had. 'Ben je vandaag ook beschikbaar in de Host Club?' vraagt ze met haar prille onschuldige stemmetje. Alwéér bedenkt Ludwig zich in verbazing. Hij zet uit alle macht een waterig glimlachje op zijn lippen en knikt waarna hij haar passeert en zijn weg vervolgt, haar in lichte verbazing achterlatend. Misschien was de host club niet gezond voor sommige individuen en moesten ze een limiet stellen op de hoeveelheid dat je mag komen per week, voordat al deze onschuldige meisjes allemaal obsessieve stalkers worden en arm zijn. Ach, het blijft hun eigen verantwoordelijkheid. Geld is tenslotte geld.

Zijn handen willen de knoppen van de witte deuren omhelzen wanneer het hem opvalt dat ze al geopend zijn. Waren de andere hosts eerder gekomen dan nodig was? Of was er een verdwaalde klant binnen gelopen die niet weet van de weekend-uren? In het weekend hadden ze een paar dagen geleden andere uren afgesproken als door de weeks, aangezien de meeste hosts prefereerde om te kunnen uitslapen op voorwaarde dat ze dan tot later moesten door werken. En dus zou de host club nog voor een uur niet open gaan, hoewel de hosts binnen nu en een uur wel een voor een zouden moeten binnen druppen. Nieuwsgierig geworden naar de vroege vogel, reikt hij met zijn hand naar de deur om deze verder open te zwaaien. Vlak voor zijn hand de deur aanraakt hoort hij een vrouwelijke stem om 'aandacht' vragen. Hij grijnst en schud zijn hoofd bij haar woordkeuze. Zonder twijfel zwaait hij de witte deuren open, waarna hij zijn stropdas aantrekt. ''Je bent te vroeg, prinses'' spreekt hij ongegeneerd, zijn ogen op het figuur voor hem werpend, die hij nu slechts van de achterkant kan zien. ''Ik verzoek je vriendelijk om over een half uur terug te komen.'' zegt Ludwig dan neutraal maar naar het chagrijnige toe. Blijkbaar had hij zijn chagrijnige stemming van vanmorgen nog niet geblust bedenkt hij zich grimmig. Ach, het is toch buiten zijn werkuren besluit hij grimmig. Ludwig neemt plaats naast de deuren, zijn armen en handen in de richting van de deur richtend. Weg. Nu. Wilde hij prevelen, maar kreeg het niet over zijn lippen. En dus... wachtte hij maar 'geduldig' tot het prinsesje genegen was om de ruimte te verlaten en over een half uur terug te komen. En hopelijk zou hij tegen die tijd zijn gezicht ook glad gestreken en op standje fake hebben staan. Dat het al deze tijd al om een bekende gaat heeft slaapdronken Ludwig niet eens door in zijn chagrin, het enige wat hem momenteel boeit is een moment alleen om zijn ballen bij elkaar te rapen en rustig te worden.

OOC hij gaat hier zo'n spijt van hebben ;v;

Enkele seconden passeren terwijl hij in zijn halve buiging staat, hopend dat het individu genegen was om de zaal te verlaten. Hij kon haar moeilijk forceren tenslotte, dat zou het hele Host idee een beetje om zeep helpen. Hij zou de headings in de schoolkrant al zien staan: 'Host Ludwig Will Kresnik sleept hardhandig 'prinses' uit kamer.' Dan was er niet veel meer over dan dat de volgende heading: 'Host club tot een einde?' zou zijn bedenkt hij zich sober. Roddels verspreiden zich sneller dan vuur tenslotte. Nee, hij behoorde 'geduldig' te wachten op een antwoord van eens soort. Het oh zo bekende maar momenteel onbekende meisje haar stem schiet een toonhoogte omhoog bij het horen van het standaard koosnaampje wat hier gebruikt werd. ''Tenzij je iets anders prefereert is dat hoe we onze klanten hier aanspreken.'' zegt Ludwig met een flauwe glimlach. Hij was er zelf ook niet gek op, maar gebleken heeft dat de meisjes hier op Rikka high diep vanbinnen allemaal een prins op het witte paard willen, en daarbij zelf niet eens als prinses maar als koningin behandeld willen worden. Haar retorsie ontvangt Ludwig met eenzelfde glimlach als voorheen waarbij hij knikt. ''Mario zou elke dag zijn Peach verlaten voor een moment met de prinsessen hier op Rikka High.'' spreekt Ludwig als een getrainde robot, gespecialiseerd in 'charmante' zinnetjes waar je tenen van omkrullen. Pff, waar deed hij eigenlijk nog moeite voor? Het meisje stond duidelijk niet op het punt om de kamer te verlaten, zijn rug deed pijn dankzij de ongemakkelijke houding en zijn humeur werd er alles behalve beter op. Whatever, ze doet maar.

En met die laatste gedachten in zijn achterhoofd komt hij met zijn bovenlichaam overeind, glimlach verdwenen en een 360 graden attitude change. Het is dan, dat hij ook pas voor de eerste keer écht het meisje aankijkt met zijn groen-gelige ogen en haar herkent als een bekende. Aislin. Schiet er razendsnel door hem heen, waarbij op zijn gezicht een kort vlaag van verrassing gemengd met schaamte op display staat. Hij wrijft met een hand door zijn halflange haren heen en luistert met een neutrale blik naar haar woorden. ''Wie had gedacht jou hier te treffen. Ik had je niet als passend binnen déze scene gezien.'' zegt hij sober, armen over elkaar heen geslagen en duidelijk nog altijd met het verkeerde been uit bed gevallenstapt. Ludwig strijkt met het topje van zijn vinger kort langs zijn pak heen waar ze op de een of andere manier van onder de indruk was. ''Het is slechts een vorm van poppenkast, maar dan een die daadwerkelijk klanten trekt.'' zegt hij, de situatie voorziend van uitleg. Aislin haar aanwezigheid deed zijn stemming opbeuren, hoewel dat van de buitenkant nog niet echt te zien was. Ergens schaamde hij zich voor zijn gedrag van eerder en tevens van zijn hele look en bijbehorende gedragingen. Dat hij haar een prinses genoemd had wordt er, natuurlijk, nog een keer ingewreven. Onbewust brengt het een glimlach op zijn gezicht, waardoor de rest van zijn lichaam in een keer ook lijken te ontspannen. Ridder? bedenkt hij zich verrast terwijl hij opmerkt hoe ze langzaam maar zeker dichterbij komt 'gekropen'. Nee, ze was geen ridder, niet in zijn ogen althans. Ondanks dat veel woorden op zijn tong liggen, besluit hij niets te zeggen en haar rustig haar verhaal af te laten maken. Klaarblijkelijk had ook zij veel te zeggen.

Meer dan dat het echt iets voor hemzelf bedoeld was, ging haar antropomorfische verhaal over haar vrienden. Ludwig zucht en passeert haar zijdelings, koers gezet voor de achterkant van de host club. ''Hero, Allen en Isa zullen waarschijnlijk binnen de kortste keren komen aan gedrupt. De host club's activiteiten beginnen, zoals ik gezegd had, namelijk over een half uur.'' zegt Ludwig met een flauwe glimlach over zijn schouder heen. "Ik wist niet dat je bevriend was met hen?'' zegt hij slaperig. Figures. Bedenkt hij zich glimlachend als een schaap. ''Ah. Je koninklijke derrière mag plaats nemen waar deze dat wil.'' maakt hij duidelijk, indicerend dat ze niet de zaal hoef te verlaten. Niet dat dat überhaupt een mogelijkheid zou zijn, ze is nu niet direct het type wat zich zomaar de deur laat wijzen.'' bedenkt hij zich fronsend. Ludwig schud zijn hoofd op haar vraag en haalt zijn schouders op. ''Het is niet alsof ik je koppige zelf op de een of andere manier kán verwijderen...'' zegt hij een tikkeltje speels, dezelfde houding aannemend als zijzelf. ''Of wel soms?'' vraagt hij haar met een van zijn fake arsenaal aan glimlachjes. Kort erna leunt hij weer van haar weg en glimlacht hij even oprecht. nu ze er toch was... ''Honger? Dorst? Kan ik je helpen?'' vraagt hij op een speelse en overdreven manier terwijl hij zich naar het 'buffet' baant van de host club. Hij zou zometeen aan de slag gaan met het bakken van de verse cakes en koekjes zodat ook de eerste lading van prinsessen een 'heerlijk' koekje bij de thee kon nuttigen.

Terwijl hij bezig is met voor zichzelf water in te schenken en met zijn rug naar Aislin toe staat zucht hij diep, voor een moment niet wetend wat hij moest zeggen of doen. '' Voor een moment herkende ik je niet... Aangezien ik je alleen nog maar 's nachts gezien heb.'' zegt hij grijnzend, en niet helemaal eerlijk. Hij was te chagrijnig geweest om echt aandacht te spenderen aan wie er was, toen hij eenmaal keek wist hij meteen dat het Aislin was. Zo'n... persoon vergeet je niet zomaar tenslotte bedenkt hij zich terwijl hij de waterkoker vult met water en opzet. Misschien een tikkeltje ongemakkelijk draait hij zich weer naar haar toe en knikt hij naar ergens in de kamer. ''Wat vind je er van? De host club?'' hij was niet oprecht oprecht benieuwd naar haar mening, maar het vulde in ieder geval wat gespreksopeningen en hield het gesprek gaande. ''Niet jou... cup of tea?'' vraagt hij, terwijl hij een slok van zijn water neemt, leunend tegen de buffettafel.