Without Judgment [&James]

18 Positief Water **William** Student

William kwam graag naar het dak na schooltijd en dan het liefst nog een uurtje later. Dan waren de meeste Astrals wel weg, die er na school bleven hangen of naar het dak gingen om ongestoord elkaar de liefde te kunnen verklaren of gewoon een picknick op het dak wilde houden. Je wilde niet weten wat hier allemaal gebeurde. Maar William kwam hier niet met vrienden; hij wachtte expres tot iedereen weg was en zat hier dan, zelfs als het regende. Hij wilde hier alleen zijn, kwam hier om weg te zijn van alle nieuwsgierige blikken die onder zijn capuchon wilden kijken. Iedereen wilde weten wat eronder zat, tot ze het hadden gezien. Een misvormd gezicht met een blind oog. Over zijn linkeroog zat een ijzige glans en het staarde recht vooruit. De linkerkant van zijn gezicht was ook een netwerk van aderen. Zijn huid was droog als papier en even bleek; niet echt fijn om te zien. Hoewel de rechterkant van zijn gezicht vrij normaal was, scheen niemand daar echt wat om te geven. Ze hadden allemaal zo snel hun oordeel klaar.

Nu spikkelde het maar lichtjes, waardoor hij geen dikke jas aan had hoeven doen. De temperatuur was aangenaam genoeg voor hem om in zijn vest te zitten. Daarnaast prefereerde hij de koelte; dan bleven de wormen beter in slaap. Warmte en opwinding, magiegebruik. Allemaal dingen die restricties op zijn leven plaatsten, alles om die wormen in zijn lichaam niet opnieuw wakker te maken. Het was lastig leven, maar het was iets van een leven. Hoewel hij iemand was die eigenlijk dichter tegen de dood aanzat dan tegen het leven, had hij daarmee om leren gaan. Mocht hij morgen sterven, dan had hij daar vrede mee. Maar als het een maandje later zou zijn, had hij er ook geen problemen mee.
De jongen ging rustig zitten op het dak, zodra de laatste Astrals weg waren. Met een zucht trok hij de capuchon van zijn hoofd en leunde tegen de muur, zijn hoofd wat omhoog, zijn ogen gesloten. De zachte regen leek zijn pijn minder erg te maken, of hem ervan af te leiden. Het verkoelende effect maakte dat hij zich beter voelde en alle blikken van vandaag weer van zich af kon schudden. Even rust. De rust die hij nodig had.
William was even verloren in zijn gedachten, zat vast in zijn eigen hoofd. Als er iemand aankwam, zou hij dat niet horen tot die persoon vlak naast hem stond. Meestal kwam er niemand meer hier; hij rekende er dan ook niet op. Pas toen hij voetstappen meende te horen schoten zijn ogen open en greep hij naar zijn capuchon, hopend dat het maar een droom was. Was dit ene momentje rust teveel gevraagd..?

[OOC: sorry, it's a bit crappy D: Hopelijk heb je er wat aan~ Had even niet heel veel inspi voor een beginpost o: Ik ben erg benieuwd naar James : D]

15 years Vuur **James** Student

_{A DAY OF JAMES FELIX YVES -
Iedereen had wel eens een ongeluksdag en voor James was dat die dag. School was nog maar net gedaan en hij was oorspronkelijk van plan naar zijn kamer te gaan, een groep jongeren hadden er voor gezorgd dat hij zijn plannen nog even moest uitstellen. De zwart harige was per ongeluk tegen iemand aan gelopen en van het één kwam het ander. Hij eindigde met een gebroken brilglas, een bloedneus en een gestolen rugzak. Een rugzak waar alles wat hij nodig had de volgende dag in zat. Al zijn boeken, zelfs huiswerk en nog wat persoonlijke bezittingen. Het kwam er dus op neer dat hij zijn rugzak wel terug moest vinden. De leerlingen die met zijn rugzak waren gaan lopen had hij richting het dak zien gaan dus dat was ook de eerste plek waar hij van plan was om te gaan zoeken.
Bloed drupte nog steeds uit zijn neus terwijl dat de jongen zich nar boven begaf. Om de zoveel tijd viel er wel een druppel bloed op de grond waardoor hij een spoor achterliet. Eén waar dat hij zich zelf niet van was bewust. Het kwam zelfs niet in hem op om een zakdoek of iets anders tegen zijn bloedende neus te houden. Het was haast alsof hij het bloed op zijn kleding en de grond niet eens opmerkte.

Wanneer dat James het dag eenmaal had weten te bereiken was het bloeden gestopt, maar het opgedroogde bloed hing nog aan zijn gezicht en zijn linker brilglas was nog steeds gebarsten. Vluchtig keek de zwart harige om zich heen, in de hoop zijn rugzak ergens te zien maar niks. Wat hij wel zag was iemand anders. Misschien dat hij meer wist? Zijn aanwezigheid werd in ieder geval niet geapprecieerd want zodra hij door de andere werd opgemerkt greep die naar zijn capuchon. ‘Uhm sorry voor het storen,’ begon hij wat zacht terwijl hij e andere door zijn brilglazen aan keek. De andere leek het niet al te plezierig te vinden dat hij op dat moment gestoord werd door de knul. Wel ja, het was niet zo dat James daar stond met veel plezier. ‘Heb jij toevallig een rugzak gezien? Zwart van kleur en zonder print, ongeveer zo groot,’ beschreef James zijn rugzak terwijl dat hij met zijn handen ook aanwees hoe groot de rugzak ongeveer was.}

18 Positief Water **William** Student

William besteedde over het algemeen niet teveel aandacht aan zijn omgeving. Het was niet alsof andere Astrals hem graag zagen en hun blikken vol vervreemding of walging zag hij liever niet. Zolang niemand onder zijn capuchon poogde te kijken ging het prima; daarna werd het meestal allemaal wat minder. William vond het lastig om contact te zoeken met anderen, al helemaal als ze zich zo'n houding aanmaten. Daarom was het extra bevrijdend hier op het dak te zitten, met zijn capuchon in zijn nek. Het was wel even vervelend geweest om te wachten; er liepen Astrals naar het dak, rond de tijd dat hij er wilde zitten. Maar godzijdank waren die jongens na een paar seconden weer weg; ze hadden toch besloten weer weg te gaan? Het maakte Will weinig uit; zolang hij zich op het dak kon parkeren, in stilte, was hij meer dan tevreden.

Hij mocht echter niet lang van de stilte genieten en hij greep alweer naar zijn capuchon zodra hij het minste geluid hoorde. De capuchon zat nog niet helemaal over zijn gezicht, maar hij hoopte dat de ander er niet teveel over na zou denken. De persoon die bij hem stond zag er namelijk wel uit alsof hij met een paar andere dingen bezig zou moeten zijn. Uit zijn neus drupte bloed en een brillenglas leek gebroken te zijn. William trok de capuchon goed, voelde zich gelijk veilig en rustig. Hij kon weer normaal ademhalen, maakte zich even geen zorgen meer. Zijn gespannen houding verslapte en hij was weer in staat normale gesprekken te voeren, op dezelfde apatische manier als hij altijd deed.
De jongen begon wat te gebaren en te vertellen, maar Will kon alleen maar zijn hoofd schudden. 'Ik heb hier nog niet gekeken,' gaf hij eerlijk toe. 'Maar net voor ik hier was liepen hier wel Astrals rond.. dus misschien hebben ze je rugzak hier ergens achtergelaten?' William besloot dat hij wel even kon kijken voor de jongen. Met zijn rechterhand greep hij een randje vast zodat hij zichzelf op kon drukken, vermeed expliciet het gebruik van zijn lelijke linkerhand. Die was ook bedekt in opgezette aderen en gaf meer dan genoeg weg over het verborgen deel van zijn gezicht. William ademde scherp in toen een pijnsteek door zijn ribbenkast schoot, maar hij slaagde erin het te negeren en trillerig op te staan. Hij stond wat gebogen en hij wist dat hij mank liep, maar niettemin stond hij. 'Het kan geen kwaad om te kijken,' stelde hij timide aan de jongen voor, waarna hij zich - wat minder trillerig dan tijdens het opstaan - naar een hoek van het dak bewoog waar hij niet op kon kijken vanaf zijn positie. Wie weet?

15 years Vuur **James** Student

_{A DAY OF JAMES FELIX YVES -
Ondanks de sneller reactie van de jongen om zich gezicht te verbergen had James er een glimp van opgevangen, maar hij reageerde er amper op. Geen vragende blik, geen verafschuwing, hij liet het voor wat het was. Het was niet aan hem om Astrals te beoordelen. De enige persoon waar hij aan kon vragen of hij een rugzak had gezien had het niet gezien. Dat hij niet had rondgekeken verbaasde James weinig want niet iedereen was heel de tijd in de weer om alles om zich heen te zien. Er waren echter wel enkele Astrals eerder op het dak geweest. Eén stap in de goede richting. ‘Be-’ maar verder geraakte hij niet uit zijn woorden. Wat moeizamer leek de andere recht te komen en om wat plek te maken zetten James automatisch enkele stappen naar achter. Wacht. De andere zou hem helpen met zoeken. Dat was nooit de bedoeling geweest. Hij- hij kon zijn rugzak vast wel alleen zoeken, maar de moed om dat te zeggen had James niet. ‘Vast niet,’ zei hij dan maar. Het kwam zeker niet door bepaalde aspecten van de andere dat hij geen hulp wilde, maar James had zo wel zijn redenen.
Een andere keus had hij in ieder geval niet meer want de grote jongen - damn, waarom was iedereen zo groot? Het leek wel alsof hij tussen reuze zat - had zich al bewogen richting en bepaalde plek op het dak. Dat terwijl dat James nog steeds op dezelfde plek stond en toe keek hoe dat andere mee opzoek ging naar zijn rugzak. Misschien moest hij maar gewoon mee zoeken. Met wat geluk vond hij zijn rugzak eerder en kon hij zich sneller terugtrekken in zijn eigen kleine wereldje. Dat klonk als een plan en hij zetten het meteen in werking.
Zijn hoofd draaide van links naar recht en hij nam alles in zich op. Hij ging zelfs naar de rand van het dak en boog voorover om te zien of hij zijn spullen daar vond. Jackpot. Iets verder naar beneden hing zijn rugzak vast aan een staaf die vermoedelijk diende voor een vlag of zo iets aan te hangen. Daar zou hij nooit aan geraken. Peilend keek hij vluchtig naar de witharige in het gezelschap. Misschien moest hij maar- nee, hij had geen hulp nodig. James boog zich nog verder voorover tot hij haast op de rand lag met één arm uitgestrekt naar beneden om naar zijn rugzak te reiken. Zolang dat hij er echter niet bij zou geraken liet hij zich meer en meer naar beneden buigen, tot het gewoon weg gevaarlijk aan het worden was.}

18 Positief Water **William** Student

Hij kende deze jongen niet; had geen idee wie het was, had hem nog nooit gezien. Maar toch had William het idee dat hij zijn hulp aan moest bieden. Wie weet zou de jongen het dak wel niet verlaten voordat hij zijn tas gevonden had en dan zat Will er maar weer mee. Hij wilde even wat tijd voor zichzelf, had besloten dat hij dat hier wilde doen. Per se hier en per se nu. Er waren tegenwoordig maar weinig dingen die Will echt wilde of waar hij echt zijn zinnen op zette, maar dit was er één van. De andere jongen ging waarschijnlijk ook zoeken, bedacht Will, terwijl hij zelf naar een verstopt stukje dak toe liep. Je wist nooit wat dat soort Astrals met je spullen deden. William had dat soort Astrals vaak genoeg meegemaakt en hij was er zo ondertussen wel uit dat ze hun brein meestal niet teveel gebruikten voor grappen. De grappen kwamen vaak terug, werden cliché, maar toch bleven ze op de een of andere manier leuk.. voor hen. Ach. Het maakte ze gemakkelijk voorspelbaar.

William keek om de hoek, probeerde wat in de schaduwen te zwaaien met zijn hand, maar hij vond niet de solide vorm van de zwarte rugzak. Hij liep een rondje, om beter te kijken in elk hoekje. Hoe sneller hij de tas had, hoe sneller de ander hem zijn rust weer zou gunnen, niet? Maar de tas was er niet. Will zuchtte en haalde zijn schouders op, begon terug te lopen. 'Hier is hij niet,' deelde hij mee aan de ander.
Even schrok Will; hij verstijfde en bleef staan alsof hij aan de grond genageld was. 'He-hey,' stotterde hij. 'Kijk uit!' William was niet snel; rennen ging hem niet al te goed af en van een spiermassa was al helemaal geen sprake meer, maar toch probeerde hij zo snel hij kon naar de rand van het dak te gaan. De andere jongen had zijn tas gevonden, hoopte Will, en bungelde nu over de rand om hem te pakken. Of hij wilde zelfmoord plegen maar durfde niet? William hoopte op de eerste optie. William greep naar de enkels van de ander, probeerde die zo stevig mogelijk vast te pakken. 'Moet ik je omhoog helpen? Lukt het?' De stress, paniek bijna, was duidelijk in Wills stem te horen. Jeez. Wilde deze kerel naar beneden donderen? Dit was gewoon extreem gevaarlijk, maar de ander deed het zonder ook maar een seconde te twijfelen. Ongelofelijk. Toch durfde William hem niet terug te trekken op het dak; hij was te zwak om dat voor elkaar te krijgen als de ander tegen zou stribbelen, zou hem dan juist misschien wél laten vallen. Dus was het beter eerst medewerking te verkrijgen en dan hem terug te halen. William had geen zin in bloed op zijn handen, dat sloeg hij wel over.

15 years Vuur **James** Student

_{A DAY OF JAMES FELIX YVES -
Zijn rugzak was maar een klein stukje verwijderd van zijn hand. Het scheelde maar een centimeter als het niet minder was. Een klein stukje. James zou zich nog maar een klein stukje moeten laten zakken en dan zou hij de rugzak omhoog kunnen trekken. Dat of hij viel met rugzak en alles naar beneden en brak in het slechtste geval zijn rug of nek. Beide was met elkaar verboden dus het zou hoe dan ook de komende dagen voor stijfheid kunnen zorgen en hij zou vast scheef gaan lopen. Astrals zouden dan pas raar gaan beginnen kijken. Ach, hij kon zijn eigen ruggengraat vast wel weer op zijn plek krijgen.
Met die gedachten wilde hij zijn hand die de rand nog vast had los laten om zonder moeiten zijn rugzak vast te nemen. Mentaal had hij zich helemaal klaargemaakt op de val maar die kwam maar niet. Iets hield hem tegen aan zijn benen, enkels om precies te zijn. James zijn alreeds kapotte bril was wel naar beneden gevallen. Faex! (shit) Nu zou hij een kip nog niet van een ei kunnen onderscheiden. 'H-het is allemaal in orde,' zei James terwijl hij daar hing. Die ging hem niet meer los laten en de rand hing ook niet al te comfortabel. Hij zuchten zacht maar toch hoorbaar. 'Je mag me uhm-' begon hij zonder zijn zin af te maken. Zijn blik richten zich op de grond onder hem waar hij amper wat van kon zien. Moest hij nu vragen om hem los te laten? Hij wilde wel maar de andere zou het negen van de tien keer niet doen. Dan kwam er ook nog eens bij kijken dat hij weer als gek zou worden beschouwd of hoe je het wilde noemen.
Vanuit zijn ooghoeken probeerde James de anderen weer aan te kijken, wat niet echt lukte. Het kon vast geen kwaad als hij hem weer op de rand zou helpen. Zijn rugzak had hij nu toch al en James moest toegeven dat het niet goed hing. Zijn armen hingen maar losjes naar beneden en in één hand had hij zijn rugzak vast. De onbekende zou het vast beter accepteren als hij James omhoog mocht helpen en het zou hem vast opluchten. Stres en paniek was al in de oudere jongen zijn stem te horen en het zou hem niet goed doen als hij later last ging krijgen van ptsd omdat hij iemand van een dak liet vallen.
'Help me maar omhoog,' zei James uiteindelijk. Veel te kalm natuurlijk voor de situatie waar hij zich in verkeerde.}

18 Positief Water **William** Student

Hoewel William Astrals met een doodswens heel goed kon snappen, begreep hij dit niet helemaal. Je leven wagen voor je rugzak leek een beetje.. extreem, maakte niet echt uit wat erin zat. Bovendien deed de ander het met zo'n overtuiging dat Will bijna bang was dat het hem niet uitmaakte of hij viel of niet. Waar hij al paniekeerde toen hij de jongen over de rand zag hangen, leek die helemaal niet bang te zijn. Hij liet zichzelf zelfs helemaal los, allemaal om die rugzak te grijpen. Betekende dat ding zoveel voor hem? Of gaf hij gewoon niets om zijn eigen leven?
Will klemde de enkels van de ander vast en probeerde hem de kans te geven zijn blijkbaar oh zo geliefde rugzak te pakken en hem niet te laten vallen. Een val van de daken, paar verdiepingen naar beneden donderden, dat gaf op zijn best een paar gebroken botten. Op zijn slechtst een directe trip naar de hel, de hemel.. of waar je dan ook in geloofde. En beide leken geen aantrekkelijke opties voor Will, zelfs niet voor iemand anders. Niet als hij de kans had diegene te redden.

Dus stelde Will een paar domme vragen aan de jongen, die niet per se logisch waren en nog dommer klonken door zijn paniekerige stem. Het was dat zijn stem niet oversloeg om als een puberjongen een paar hogere octaven te halen, dan was het plaatje helemaal compleet geweest. Het is in orde? Het is helemaal niet in orde, wilde Will schreeuwen, maar hij vond dat een beetje te ver gaan. De andere jongen had vast wel een soort van idee wat er goed was en wat er minder goed was. Toch?
Godzijdank kreeg hij niet veel later een seintje dat hij hem op mocht heisen. 'Kan je een beetje helpen door jezelf omhoog te drukken?' vroeg William, voorzichtig en enigszins beschaamd. Een volwassen gast die nog even geen andere, kleinere jongen omhoog kon hijsen. Tja, de prijs van lichamelijke aftakeling. William had niet veel spierkracht, zijn lichaam was eerder een lat dan een bodybuilding prijswinnaar. Maar hij slaagde erin de jongen aan zijn enkels wat naar achter te trekken, net zolang totdat zijn zwaartepunt aan de goede kant van het dak was en het allemaal niet zoveel moeite meer kostte. Zodra de jongen met het grootste deel van zijn lichaam weer op het dak was, liet Will zijn enkels weer los en liet zichzelf neerzakken, uitgeteld. Zijn armen lagen nutteloos in zijn schoot, herstellende van de druk die hij erop gezet had. 'Ah, je hebt je rugzak terug,' zei Will, tevreden. 'Waarom zouden die jongens dat doen?' vroeg hij zich hardop af. Een leuke grap kon je dit nauwelijks noemen. Nu waren er ook teveel Astrals met een slechte humor, dat kon ook een verklaring zijn, vreesde hij.
Misschien moest hij proberen de stilte een beetje breken? William wist niet goed wat hij moest. 'Je hebt toch geen zelfmoordneigingen, hé?' hoorde hij ineens uit zijn mond komen. Meteen keek hij wat geschrokken, klemde zijn mond even dicht. 'Sorry, dat bedoelde ik niet zo,' voegde hij er later, wat verontschuldigend aan toe. Man, dat was echt way to go. Het was een stomme vraag. De jongen leek niet de persoon die je koste wat kost van de dakrand weg moest houden omdat hij continu zou willen springen. Stomme, stomme vraag. Hij zou beter zelf kunnen springen, bedacht Will zich. Was hij van al het gedoe af. De pijn van het sterven zou vast niet erger zijn dan de pijn van de wormen. 'Ik bedoel meer, volgende keer moet je wel uitkijken, zo'n val kan je lelijk bezeren.' Kijk, dat was een betere opmerking. Nu klonk hij wel weer als de grote broer die hij was; maar de opmerking was al honderd keer minder bot. Hij had echt te weinig ervaring met sociale situaties..

15 years Vuur **James** Student

_{A DAY OF JAMES FELIX YVES -
Seconden tikte voorbij en daar hing hij dan. Over de rand van een schoolgebouw met een rugzak in zijn handen en iemand die hem aan zijn enkels tegen hield. Angst was niet bij hem op te merken, maar hij voelde zich best ongemakkelijk. Kwam vast door de aanwezigheid van de anderen. Wie weet wat hij zijn maten zou vertellen als James eenmaal besloot weg te gaan van het dak.
‘Natuurlijk.’ James had de andere jongen al de toestemming gegeven om hem te helpen, dus moest hij ook maar wat doen om het hem gemakkelijker te maken. Met zijn handen taste hij naar iets waar hij wat steun op kon vinden en zo goed en zo slecht als hij kon probeerden hij de jongen te helpen. Het koste meer moeiten voor de onbekende dan James had verwacht, maar uiteindelijk kwam hij met beide voeten terug op het dak terecht.

Op het moment had hij echt het gevoel dat hij zo blind was als een mol, misschien zelfs nog blinder. Wie zou het hem zeggen? Veel zag hij voor het moment niet. Het verbaasde hem al dat hij niet over de andere persoon heen was gestruikeld die blijkbaar op de grond was gaan zitten. Zijn schouders gingen meteen de lucht in. ‘Omdat ze het leuk vinden?’ was het antwoord dat hij gaf. Hij kon geen gedachten lezen, dus wist James ook niet wat zich in de hoofden van de andere jongens had afgespeeld. Misschien was het voor hen wel een heel logische actie geweest met een goede verklaring. ’Het houd me in ieder geval bezig,’ opperde hij vervolgens. Als het niet voor zijn rugzak was geweest had hij zich naar zijn kamer begeeft en de rest van de dag daar doorgebracht.
Volgende woorden zorgde ervoor dat de jongen zich ineens een pak minder op zijn gemak voelde op het dak bij de anderen. Zijn ogen richten zich op zijn eigen handen waar hij niet veel van zag. ‘Nee, die heb ik niet, helemaal niet,’ waren de woorden die vluchtig uit zijn mond kwamen. Zelfmoordneigingen waren niet meer van toepassing, misschien levenneigingen. Dat hij zijn hart weer zou proberen te laten kloppen aan de hand van elektriciteit of zo iets. ‘Ow is het al zo laat, misschien is het beter dat ik maar eens ga,’ ondertussen had hij op zijn horloge gekeken, en had hij ook de andere gestoord door te spreken wanneer hij ook wat zei. Zonder op een reactie te wachten wilde hij weg wandelen, om haast meteen tegen een stoel op te lopen die natuurlijk op de grond moest vallen. Wel damn.}

18 Positief Water **William** Student

Pff, William had vergeten dat andere lichamen veel zwaarder waren dan zijn eigen uitgemergelde omtrek. De jongen had er niet verder over nagedacht, hoe zwaar het nu echt was om een ander op te tellen. Hij merkte echter al snel dat het geen leuk grapje was; zelf bewoog hij weinig, was al helemaal niet degene die een zwaar sportregime moest hebben. Enigszins beschaamd vroeg hij de ander om hulp húlp, terwijl hij hem juist aan het helpen was. Maar veel was er niet aan te doen; in zijn eentje zou de jongen voor eeuwig over het randje moeten blijven hangen, getuige van Wills sneue pogingen hem het dak op te trekken.
Het was even wat gedoe, maar uiteindelijk kwam de jongen weer veilig op het dak terecht. William liet los en ontspande zijn spieren, voelde gelijk dat hij er morgen last van zou hebben. Vooral zijn linkerarm, waar toch al van alles mis mee was, begon op een nare manier te kloppen. Ach, hij had er zelf wel een beetje om gevraagd.

Nu ze zo met z'n tweeën op het dak stonden, voelde Will zich een beetje verloren. Wat moest hij nu weer tegen de jongen zeggen? Die leek niet al te happig, niet al te blij om hier met hem te zijn. Moest hij nu praten? Hoe werkte sociale interactie, hallo? Dus stelde hij een paar vragen, wat lomper dan origineel de bedoeling geweest was. Heb je zelfmoordneigingen. De jongen gaf vast alles toe, als hij ze al had natuurlijk, want Will was de meest betrouwbare onbekende die hier rondliep! Sowieso was hij een psychiater en kon hij er ook wat aan doen. William zuchtte inwendig om zijn eigen onhandigheid. De laatste keer met dat agressieve meisje was ook al helemaal mis gegaan.. Hij was niet zo goed meer in sociale interactie sinds hij zich afzijdig hield van het leven.
De ander had nog de beleefheid antwoord te geven op zijn sukkelige vragen, hoewel de antwoorden wat kortaf op Will overkwamen. En ja hoor, de ander besloot er vandoor te gaan. Will moest er maar mee leren leven dat hij een kleine mislukkig was.

De jongen die weg wilde gaan keek op zijn horloge, maar Will wist niet precies wat hij daar had willen zien. Het feit alleen al dat de jongen nu tegen de stoel opliep zei Will al genoeg. 'Het lijkt me geen goed idee als je in je eentje al die trappen afgaat,' zei Will, op een assertievere toon dan hij zich ooit aangemeten had. Dit betekende nog steeds dat hij zacht en voorzichtig sprak; het was eerder de formulering van de zin. Het was een statement, geen vraag. 'Als je een bril hebt gehad.. Heb je nog een reserve ergens?' William keek de ander aan, wrong zijn handen een beetje. Het was nogal een random voorstel, niet? Vooral nu hij net lekker awkward tegen de jongen had laten praten. Maar juist omdat hij de enige hier in de buurt was, kon hij het niet over zijn hart verkrijgen de jongen alleen naar beneden te laten strompelen. Straks brak hij zijn nek nog echt en dan, ja. 'Ik loop wel mee,' besliste Will, zachtjes. Als de jongen niet oplette, zou hij die zin waarschijnlijk niet eens horen. Dat negeerde Will maar even; hij liep naar de jongen toe en keek hem even voorzichtig aan. Wie weet werd hij wel boos door zijn plotse beslissing, je wist het nooit.

**Gesponsorde inhoud**

» Cupcakes and tea // James
» ► James Felix Yves ◄
» Letters and dust. {-James-}