<sub>School was allang voorbij. Naschoolse activiteiten waren al voorbij.
En toch was er nog één ziel die zich toch nog begaf op het sportterrein van Rikka High. Hij was er gekomen nadat iedereen weg was gegaan, voornamelijk omdat hij dit het liefst alleen wilde doen. Hij wilde niet dat Astrals keken, want dan voelde hij zich bekeken. Nu voelde hij zich altijd bekeken, anders zou hij zichzelf niet willen verbeteren – dan was het goed geweest. Maar dat was het niet, nee het moest beter. Het moest sneller.
 
Hij moest sneller.
 
Hoeveel rondjes hij nu al had gerend? De Origins mochten het weten. Steeds maar opnieuw: hij trok een sprint, remde weer af, begon weer te sprinten en remde weer af. Iedere keer weer naar zijn snelste punt en weer helemaal terug naar nul. Hij moest sneller optrekken, als je het al zo kon noemen. Zijn doel was om van een split seconde naar zijn topsnelheid te gaan, maar dat was makkelijk gezegd dan gedaan.
Zijn benen protesteerden, alles protesteerde. Maar stug bleef hij doorrennen, maar stopte nu niet meer – als hij zou stoppen dan zou hij instortten. Gewoon sneller en langzamer rennen, zolang zijn benen maar in beweging kwamen. Benen met schaafwonden erop want tja… Remmen was ook niet zijn sterkste punt. Dat was dus ook iets waar hij beter in moest worden, want iedere keer op je snufferd vallen was ook zo charmant.
 
Het zweet dat parelde op zijn voorhoofd. Zijn open mond waar een hijgend geluid uit kwam en de blik die op zijn gezicht zat: ik wil niet meer, maar ik moet. Zijn houding was alsnog perfect, mooie rechte rug en het leek er eigenlijk niet op dat hij echt uitgeput was – terwijl dit wel zo was. Man je wilde niet weten hoe uitgeput hij was, je kon zeggen dat hij het gewoon aan het ontkennen was.
Een laatste keer versnelde hij zijn pas, bracht zijn kin wat meer naar zijn borst en kneep zijn ogen dicht.
Kom op.
Een kreet verliet zijn keel waarna hij ineens naar voren schoot, zo snel dat hij niet meer dan een blur was voor de buiten wereld. Doordat hij zichzelf verraste met de snelheid waarmee hij van tempo veranderde lette hij niet op en struikelde hij o zo charmant. Hij zowat de lucht in gegooid door zijn grootse snelheid, voeten die van de grond kwamen waarna hij hard op de grond terecht kwam en ook nog heel leuk een stukje door schoof.
Langzaam duwde hij zich op van de grond en bekeek zijn armen. Maar uiteindelijk kreeg hij een grijns op zijn gelaat en slaakte hij zucht. He di dit, didn’t he?

ooc; eerste post gereserveerd voor zeus!</sub>

Geconcentreerd balanceerde Cynae een voetbal op haar hoofd. De concentratie verdween echter al na enkele seconden zodra er een vogel voorbij kwam gevlogen. De brunette volgde het beestje met haar hoofd waardoor de voetbal er vrijwel meteen af rolde. Het duurde even voor ze door had dat de bal van haar weg rolde. Dammit, soms kon ze zich irriteren aan haar eigen concentratie vermogen. Er viel uiteindelijk toch te zeggen dat ze dat amper had. Binnen een paar, half rennende, stappen stond ze weer bij de bal. Met haar voet gooide ze het witte ding met zwarte vlakken weer de lucht in. Zodra de voetbal weer naar beneden kwam ving ze hem tussen haar handpalmen. Haar vingers hield ze gestrekt tijdens het vangen. Voorzichtig legde ze de bal weer op haar hoofd waarna ze weer verder ging met het balanceren. Deze keer werd haar aandacht weggehaald door een ploffend geluid. Op het laatste moment wist Cynae de bal nog te vangen voor die de grond raakte. Nieuwsgierig als ze was liep ze in de richting waar het geluid vandaan was gekomen. Al snel zag ze een jongen staan op de atletiekbaan. Hij stond startklaar en begon te rennen. Zijn snelheid was verbazingwekkend, al duurde het niet voor lang. De zwartharige viel voorover, schoof een stukje vooruit, kwam tot stilstand. In een joggend tempo rende de brunette op de jongen weg. Tegen de tijd dat ze bij hem stond duwde hij zich met zijn armen weer omhoog en slaakte een zucht. Cynae liet met een hand de bal los en stak deze uit naar de jongen om hem eventueel verder overeind helpen te komen. "Gaat het? Maar man jij bent snel!" De lichtelijke bezorgdheid in haar vraag werd al snel overrompeld door haar eindeloze enthousiasme. Deze keer ging die over de snelheid van de jongen.

<sub>Dat het één keer was gelukt betekende niet dat hij nu gelijk onder de knie had. Misschien dat hij een beetje een idee had van wat hij nou precies moest doen in het vervolg: maar als hij eerlijk was, was hij zo moe dat hij helemaal niet had opgelet en dus geen stap verder was dan voor dit alles.
Nja, had hij weer een excuus om onnodig veel rondjes te gaan rennen hier. Het zorgde er wel voor dat hij sexy bleef zijn conditie goed bijhield en dus niet snel zou eindigen als een persoon als overgewicht. Niet dat hij er bang voor was… Oké, misschien een beetje. Zijn uiterlijk was erg belangrijk voor de jongen, gewoon omdat hij geleerd had dat het belangrijk was. Astrals konden namelijk in drie seconden al een oordeel vellen over iemand, puur gebaseerd op het uiterlijk! Natuurlijk dat hij, na het weten van zo’n weetje, er het liefst gewoon goed wilde zien.
 
Momenteel zag hij er echter niet echt goed uit. Zijn huid glom door de transpiratie, zat zijn haar erg warrig door de wind (die hijzelf natuurlijk creëerde bij zichzelf door zo snel te rennen) en had hij een paar schaafwonden – waarvan een paar aan het bloedden waren, maar het was iets dat hij negeerde omdat het geen ramp was. En zat hij nu ook onder die vage rode korrels van de renbaar.
“Gaat het?”
Langzaam keek hij op, had niet eens gemerkt dat de ander naar hem toe was gekomen. Een meisje. Lange bruine haren, blauwe kijkers en… Ze was eigenlijk best knap en in vergelijking met de meeste meisjes hier had ze wel vormen (en was ze niet meteen vervelend). Met een glimlach pakte hij haar hand vast en kwam hij overeind. ‘Dank je-’ zijn charmante glimlach verdween toen hij merkte dat zijn benen er echt geen zin meer in hadden. Maar no way dat hij zou laten blijken dat hij moe was, niet voor haar ogen.
Toen hij merkte dat hij haar hand nog vast had liet hij deze meteen los. ‘Sorry,’ verontschuldigde hij zichzelf snel, waarna hij een paar tellen zweeg, ‘Wat doet iemand zoals jij nog hier?’ Hij had overduidelijk de voetbal niet opgemerkt, maar was ook meer bezig met het opgang houden van de conversatie – want om eerlijk te zijn wilde hij haar wel erg graag leren kennen.

ooc; prrruuuuttt</sub>

De zwartharige jongen keek op en pakte met een glimlach haar hand aan. ‘Dank je-’ Het was te zien dat het niet helemaal goed ging met zijn benen. Waarschijnlijk was hij al een hele tijd aan het rennen en waren zijn benen het zat. Hij liet haar hand weer los. ‘Sorry,’ verontschuldigde hij zich voor het langer vast houden van haar hand. Cynae schudde met haar hoofd om duidelijk te maken dat ze het niet zo erg vond. Als hij het niet had gedaan was hij voor het zelfde geld nog omgevallen en dat had hij nog niet genoeg gedaan. Enkele secondes was de jongen stil waarna hij haar een vraag stelde. ‘Wat doet iemand zoals jij nog hier?’ Haar had het wel duidelijk geleken aangezien ze een voetbal onder haar arm had. Al zou het natuurlijk ook gewoon kunnen dat hij die niet had gezien. Cynae pakte het zwart witte ding tussen haar twee handen vast en hield die een stukje om hoog. Een vrolijke glimlach sierde haar gezicht. "Ik had niet te doen dus was een beetje aan het voetballen," vertelde ze aan de jongen. Wat hij aan het doen was hoefde ze niet te vragen, dat was duidelijk genoeg. Vragen zou dus een beetje raar en dom over kijken. Ze hield haar mond daarom ook dicht daarna, dan zou ze in iede rgeval niet weer een heel verhaal vertellen wat er eigenlijk totaal niets meet te maken had.

<sub>Ah, ze had een leuk gezichtje en haar persoonlijkheid beviel hem tot nu toe ook nog eens. De wonderen waren de wereld nog niet uit. Nou was het niet zo dat er niet meer meisjes waren geweest zoals dat (ik zal maar geen namen noemen) maar dit meisje voor hem had ook nog eens mooie vormen. Daarbij gedroeg ze zich gewoon… Normaal. Iets wat hij wel prettig vond, hoefde hij niet na te denken over ieder woord wat er uit zijn mond kwam – wat hij eigenlijk nu juist wel ging doen omdat hij een goede indruk wilde maken.
Hormonen ook.
Hij kon zichzelf wel voor zijn gezicht slaan toen ze de voetbal toonde en zijn vraag beantwoordde. Hij moest vast als een of andere blinde sukkel overkomen die nog net niet in een rolstoel zat. ‘Ik zou graag meewillen doen om je verveling te doden,’ grijnsde hij waarna zijn blik afdwaalde naar de grond en hij met een hand over zijn nek wreef, ‘Maar mijn benen hebben er helaas niet echt veel zin meer in…’ Het was echt jammer, want haar zou wel graag rennend willen zien.

Hij moest de conversatie opgang houden, anders zou ze doei zeggen en weer verder gaan spelen met haar voetbal. ´Maar ik neem aan dat je cijfers dan wel goed zijn,´ merkte hij op, ´Gezien je de luxe hebt om te gaan voetballen in plaats van studeren.´  Normaliter had hij genoeg dingen om over te praten, maar wanneer het erop aankwam kon hij alleen maar over saaie en domme dingen praten. Kom op, hij kon dit wel – hij wist dat hij dit kon.</sub>

Voor zo verre leek de jongen haar wel te mogen, ook andersom. Wel goed, ze kon nooit genoeg vrienden hebben. ‘Ik zou graag mee willen doen om je verveling te doden,’ zei de zwartharige waarna zijn blik naar zijn benen afgleed. ‘Maar mijn benen hebben er helaas niet echt veel zin meer in…’ Zei hij met zijn hand in zijn nek. Cynae glimlachte vriendelijk terug, het was voor hem geen goed plan om nu te spelen. "Misschien een andere keer dan," antwoordde ze terwijl ze haar schouders ophaalde. Cynae draaide de voetbal een keer een helemaal rond in har handen. ´Maar ik neem aan dat je cijfers dan wel goed zijn,´ zei de jongen vervolens. Wacht wat was zijn naam eigenlijk? Natuurlijk kwam ze er weer pas achter als het gesprek al helemaal op gang was. ´Gezien je de luxe hebt om te gaan voetballen in plaats van studeren.´ Verklaarde hij de reden waarom hij dat eerste had gezegt. De brunette knikte besvestigend, met haar cijfers was niets mis. "Ik onthoud zegmaar alles dat ik in de les hoor, best handig. Maareh wat is je naam eigenlijk, de mijne is Cynae." Atwoordde het meisje waarna ze meteen om zijn naam vroeg. Het was wel zo handig om te weten tegen wie je het had.

_{Ze was gewoon normaal. Misschien wel iets té normaal voor hem, maar op het moment was het wel fijn. Echt goed nadenken kon hij momenteel niet en hij voelde er ook niet de behoefte voor om daar verandering in te brengen – het was lekker rustig op deze manier. Het was gewoon stil. Dat was wat het was, in zijn hoofd. Geen overbodige gedachtes.
Bij het horen van de reden waarom haar cijfers goed waren kreeg hij een vage grijns op zijn gelaat. Aha, ze ging dus wel naar de lessen. Zelf ging hij niet zo vaak naar de lessen – maar hij leerde dan weer wel en haalde daarmee toch altijd wel hoge cijfers mee. Oké hij hoorde bij de beste van de klas als het om cijfers ging, maar hij heeft gewoon vroeg al geleerd wat leren precies inhield. Deze manier werkte goed voor hem, dus waarom zou hij het veranderen en toch lessen gaan bijwonen als het… Overbodig was.
 
“Wat is je naam eigenlijk?”
De jongen keek op, zweeg voor een paar tellen waarna hij een glimlach op zijn gelaat toverde: ‘Het is een genoegen je te ontmoeten Cynae, ik ga bij de naam Hero.’ Ze had best een aparte naam, hij had nog nooit zoiets gehoord – niet dat het daardoor verkeerd was, wel nee, het klonk juist best wel leuk. Maar dat soort opmerkingen waren erg standaard, net zoals deze conversatie eigenlijk.
‘Dus, Cynae, waar kom je vandaan – als ik dat vragen mag natuurlijk.’ Hij keek eventjes langs het meisje, leek ergens naar te zoeken. ‘Kunnen we misschien ook ergens gaan zitten?’ Ja, zitten zou fijn zijn… Even wat rust voor zijn benen, want die voelden nog steeds niet erg stabiel aan.}

Het duurde even voor de jongen antwoord gaf en dat antwoord begon met enkel een glimlach. Zou hij zijn naam nog gaan vertellen of moest ze hem maar gewoon 'jongen' noemen? Het is een genoegen je te ontmoeten Cynae, ik ga bij de naam Hero.’ Stelde hij zichzelf uiteindelijk toch voor. De brunette knikte vriendelijk. Hero hm? Dat was ook geen alledaagse naam, net als de hare. ‘Dus, Cynae, waar kom je vandaan – als ik dat vragen mag natuurlijk.’ Vroeg Hero haar vervolgens. "Nee dat mag je niet vragen," antwoordde het meisje met een uiterst serieuze blik in haar ogen. Echter vertrok haar gezicht binnen enkele secondes al weer naar een lach. "Just kidding, ik kom van Cenarion." Vertelde ze grinnikend. Echt heel serieus zijn kon ze toch niet, enkel voor de grap enkele secondes dat daarna eindigde in een lach omdat ze haar eigen leugen niet eens geloofde. ‘Kunnen we misschien ook ergens gaan zitten?’ Vroeg de zwartharige jongen haar vervolgens. Meteen knikte Cynae en tilde haar ene been lichtjes op terwijl ze een halve draai maakte staande op haar andere voet. Voor ze de opgetilde voer weer wegzette besefte ze iets en draaide ze weer terug. Haar voet zette ze weer normaal weg waarna ze zich tot Hero wendde. "Kun je lopen? Of moet ik je dragen Hero?" Vroeg de brunette half serieus, half grappend. Als hij serieus niet goed zou kunnen lopen zou ze hem waarschijnlijk gewoon optillen en naar een bankje dragen.

<sub>“Nee dat mag je niet vragen.”
Het erge aan die opmerking was dat hij haar zowaar geloofde, dat hij er echt voor gevallen was. Normaliter was hij de persoon die dat soort opmerkingen maakte, beter dat hij ze dan ook gelijk herkende als iemand het bij hem deed – maar op het moment zelf kon hij niet zo goed nadenken, dankzij meerdere factoren.
Ze onthulde uiteindelijk dat ze van Cenarion kwam, iets wat ervoor zorgde dat zijn vriendelijke uitstraling verdween. Waarom moest alles gerelateerd aan die plek hem een slecht gevoel geven? Hij was niet eens weggegaan uit eigen wil, maar was er nu wel blij om. Het was dom om te denken dat hij het continent geheel uit zijn leven kon bannen, voornamelijk omdat op Rikka High kinderen zaten van veel verschillende afkomsten. Zo dus ook Cenarion.

Hij kon echter wel gelijk zien dat ze een normaal leven zou moeten hebben geleefd daar, of ze had de beste pokerface in de gehele wereld.
Met grote ogen keek hij echter op toen het meisje voor hem zich in een soepele beweging omdraaide, was gelijk weer helemaal bij de realiteit. Haar bruine haren die sierlijk mee zwaaiden, de manier waarop ze het deed in combinatie van de rode avondzon die alles aan haar verwarmde en haar een warme gloed gaf – zijn mond zou er bijna van openvallen. Ze draaide echter weer terug, hij mocht haar nog een keer aanschouwen.
Hij schudde zijn hoofd. ‘Ik ben nog prima instaat om te lopen,’ grijnsde hij, ‘Daarbij denk ik ook niet dat je instaat bent om me te dragen, tenzij je element aarde is en je stiekem de hulk bent.’ Het liefst had hij nu zitten uitsloven en had hij haar opgepakt en zelf naar een bankje gebracht maar eh… Kut benen. Dus besloot hij maar langs haar te lopen, draaide daarna echter zelf om en ging liep achteruit verder. ‘Prefereert U een bankje, mevrouw Cynae?’ Want als dat niet zo was dan ging hij op het eerste beste plekje met gras liggen.</sub>