<sub>Persoonlijk vond hij het avond leven hier veel fijner dan het leven overdag. Dat gold echter niet voor Cenarion, daar vond hij beiden maar niks – maar de rust hier in de avonden… Hij kon er niet genoeg van krijgen. Overdag was het druk en was iedereen zo druk, maar in de avonden leek iedereen te verdwijnen. Natuurlijk was het in de binnenstad van Amabele nog wel druk, vol met jongeren die uitgingen, maar hij zou deze avond even overslaan. Hij had even wat tijd voor zichzelf nog.
Normaliter had hij zich wel verstopt in de bieb, maar om de een of andere reden was het daar altijd zo druk en begon iedereen gewoon te praten of fluisteren – wat hijzelf eigenlijk nooit echt als fluisteren beschouwde maar oké – en dan was zijn rust alsnog weg. Vandaar dat hij nu was overgestapt naar rondslenteren door de buitenstad. De woonwijkjes waar het alweer stil was rond dit uur en waar niemand nog rondhing rond dit uur.
Op de jongen na dan.
 
Eventjes keek hij op, kon al vrij snel herkennen waar hij was. De speeltuin. Normaal waren hier krijsende kinderen, of schreeuwende hangjongeren. Nu was echter hij de enige die hier was. De bankjes waren nu niet bezet… Hij kon zijn benen vast wel wat rust gunnen en –
Hij bleef stilstaan, merkte een zacht geluid op. Hij draaide zich om en liep richting het geluid, wat hij later kon identificeren als gemiauw. Bij de doos bleef hij staan, keek neer op het kleine schepseltje erin. Eventjes keek hij om zich heen om te checken of er niemand was, waarna hij door zijn knieën zakte en een hand uitreikte naar het beestje. ‘Hey,’ glimlachte hij, krabde het katje onder zijn kin, ‘Jij hebt vast honger, niet?’ Het jonge diertje was niet meer dan een zwervertje, alleen achter gelaten. Sommigen zouden het als slecht beschouwen dat het hielp, dat hij het dier langer in leven hield en daardoor alleen maar meer liet lijden.
De jongen ging weer rechtstaan, keek op zijn horloge. Er was nog tijd. ‘Ik ben zo terug, oké?’
Hij wachtte geen seconde, begon te rennen. Steeds sneller en sneller, tot hij voor andere Astrals niet meer was dan een blur (gotta go fast). Hij kocht snel iets bij de eerste de beste winkel die nog rond dit uur open was en rende weer terug naar de speeltuin.
Met een grote grijns, zijn haren helemaal door de war en een lichte blos op zijn wangen keek hij naar het katje. Zijn ademhaling was sneller, net zoals zijn hartslag. Hij hurkte weer neer bij het diertje en toverde wat eten uit het zakje wat hij bij zich had. ‘Tadaa!’ bracht hij blij uit waarna hij het begon te voeren. Zo, nu had hij ook weer een goede daad verricht.
 
Hij was nog niet zolang bezig met het dier vetmesten of hij hoorde iets. Beter gezegd: iemand. Zijn blije glimlach verdwijn toen hij zijn kaken op elkaar klemde.
Kut.
Als iemand hem zo zag en het door zou vertellen… Niemand zou hem nog serieus kunnen nemen. Het maakte niet uit hoe angstaanjagend hij kon kijken, als men wist dat hij moeite had gedaan om een klein katje blij te maken… Dat hij eigenlijk wel een degelijk persoon was… Nee, dat zou nooit goedkomen. Dan kon hij net zo goed naar alweer een nieuwe school gaan.

ooc; gereserveerd voor iets van lolo <'3</sub>

De jongen stak zijn gebruikelijke sigaret op en liep rustig naar de speeltuin. Hij verwachtte niet dat hier iemand zou zijn, zeker niet rond dit tijdstip. Het werd zo ongeveer zijn hangplek, wat stoer van hem. Cam bleef er terugkomen juist omdat het zo rustig was. Overdag zat hij al opgescheept met al die peasents op school. 's Avonds was hij blij als hij zijn hersenen kon laten rusten na al het gezijk van alle newbies.

Toen hij aankwam, was zijn sigaret bijna op en hij gooide hem op de grond, waar er dankzij hem al meerdere lagen. Toen hij opkeek, merkte hij dat hij niet alleen was en hij was meteen alert, waarbij hij zijn hand opende en een kleine bal vuur maakte. Voor het geval dat. Zijn groene ogen scande de omgeving en waren samengeknepen. Toen hij echter een jongen zag zitten bij een zwetfkat die hij lekker aan het verwennen was, verdween de bal vuur.

Was dit een soort grap? Hij had deze dude wel vaker gezien. Hij was toch altijd zo stoer en meneer cool? Not dus. "Is dat jouw kat?" Vroeg Cameron monotoon en staarde naar het zwarte beestje. Ach ja, je weet wat ze zeggen; zelfs de sterksten hebben een zwakte. Hijzelf hield helemaal niet van dieren, maar katten waren (als hij moest kiezen) toch wel de beste keus. Hij verweet het de jongen ook niet, nah, maar hij keek natuurlijk wel arrogant - dat was een soort van zijn tweede gezicht geworden.

<sub>Misschien als hij zich niet zou verroeren dat de ander hem niet zou opmerken. Het principe met dinosauriërs, dat als je je niet verroerde dat alles dan oké was. Hoewel… Dat was wel altijd zo in de films hé en dan werkte het ook niet eens altijd. En de andere persoon was dus een Astral, geen dino. Waren er überhaupt nog wel dino’s op Dünya? O dat zou wel cool zijn, je eigen dino…
“Is dat jouw kat?”
Hij kwam maar overeind, zag hoe de kitten met grote ogen zijn bewegingen volgde. Daarna draaide hij zich om naar de jongen, duwde het zakje achter zich met een voet. ‘Nee,’ bracht hij zwakjes uit, binnensmonds zelfs, ‘Niet echt nee…’ Hij keek de ander niet aan, keek ergens schuin naar de grond. Maar zijn blik schoot naar zijn voeten toen het katje in beweging kwam, kroop uit de doos en begon hem te overladen met kopjes.
Nee, hou op. Hij mocht nu niet lief en snoezig gaan doen en aangeven dat hij een lief persoon was. Want als iedereen gemeen doet tegen een persoon, maar dieren schijnen toch van hem te houden – dan blijkt hij toch wel een goed persoon te zijn. Ergens, diep van binnen.

Uiteindelijk richtte hij zich maar tot de andere persoon, liet het katje maar voor wat het was. ‘Maar wat doet iemand zoals jij op een plek zoals dit?’ Hij zweerde dat hij de persoon ergens van herkende, maar er waren wel meer Astrals hier die hij meende te herkennen. Tja, zoveel medescholieren waren er hier. Dus het zou hem niks verrassen als hij de ander wel eens een keer eerder voorbij had zien komen.</sub>

De jongen veerde overeind en er kwamen geamuseerde pretlichtjes in de groene ogen van Cameron. Busted. Het ontging hem niet dat de ander een soort zakje achter hem duwde en met een opgetrokken wenkbrauw keek Cam hem aan. Oh, hij was dat ding aan het vetmesten. ‘Nee,’ klonk het toen wat zacht. ‘Niet echt nee…’
Het katje begon de ander kopjes te geven. Goh, wat een afschrikwekkend gezicht zo zeg. "Misschien moet je hem maar houden," merkte Cam droog op.

‘Maar wat doet iemand zoals jij op een plek zoals dit?’ Dus de jongen wilde over een ander onderwerp beginnen. Cam staarde hem aan en keek daarna de speeltuin rond, waarna zijn ogen op de rechterschommel vielen; de schommel waar hij al zo vaak opgezeten had dat zijn afdruk er ongeveer in te zien was. "Ik kom hier wel vaker," zei hij, waarna zijn ogen weer naar de kitten gleden - die kat wist maar van geen ophouden zeg. "Serieus," zei Cam toen, waarna hij op de zwerfkat wees. "Je moet hem houden." De sarcasme uit zijn stem van eerder was verdwenen en hij keek de jongen doodserieus aan.

_{Ew.
En hij maakte nog een heleboel andere geluiden in zijn hoofd na een tijdje naar de ander te hebben gekeken. Hij was lelijke gezichten gewend – en dan had hij het over de expressie, niet over wat moeder natuur je gaf – maar deze gast bracht het naar een nieuw niveau.
Als hij de ander was tegengekomen in een andere periode van zijn leven dan was hij waarschijnlijk jaloers geweest. Hoeveel educatieve tikken hij wel niet had gekregen omdat hij niet instaat was zich te focussen en zijn pokerface dus zo belabberd was als maar kon. Dezer dagen kon hij het zo voor elkaar spelen, maar prefereerde emoties gewoon. Hij was een persoon met veel expressies (jankt bij iedere romantische film), praatte het liefst ook met zijn handen – dus waarom iets doen dat tegen je eigen natuur ingaat?
 
De woorden van de ander zorgden er echter voor dat zijn hele houding veranderde. Met een blik die de woorden sprak: ik weet niet of je nu echt zo dom bent, of gewoon maar dom doet. De jongen kennende ging hij echter van het eerste uit en dat niet eens omdat zijn ego zo groot was dat hij nog maar net door sommige deurposten paste.
‘Natuurlijk kom je hier vaker,’ merkte hij op, ‘Het ging meer om het tijdstip.’ Iets wat hij niet had hoeven uitspellen, maar het was niet de eerste keer dat Astrals hem teleur hadden gesteld op dit niveau. Nu was het erge eigenlijk dat hij zichzelf ook heel vaak teleurstelde als het erop aankwam. ‘En nee,’ bracht hij langzaam met een ietwat lage intonatie uit, ‘Het maakt niet uit hoe je het brengt: droog, serieus, sarcastisch, vragend – het maakt niet uit op welk woord je de klemtoon legt in die zin: ik doe het niet.’ Zijn mondhoeken krulden zich omhoog en ietwat arrogant keek hij de ander aan. ‘Ik zou eerder zeggen dat jij hem moet meenemen.’ Als hij nu alweer moest gaan uitspellen wat hij daarmee bedoelde zou hij niet enkel facepalmen hij zou ook gewoon weglopen.}

Wat een grap.
‘Natuurlijk kom je hier vaker,’ had de ander brutaal geantwoord ‘Het ging meer om het tijdstip.’ Langzaam richtte Cam zijn blik op en keek hem aan alsof de ander stupid was, maar antwoordde niet. Hij was nou eenmaal niet zo'n prater, en al helemaal niet bij dit soort types waarbij je toch alleen maar alles fout kon doen.

Het katje liep ongeduldig tussen de benen van de ander door, waarschijnlijk op zoek naar meer voedsel. Cam trok zijn wenkbrauw op en keek weer naar de jongen. Die leek wel echt een bond met dit ding te hebben, hoor. "Je moet hem houden," zei de korte jongen waarna hij op het zwarte beest wees, maar dat voorstel wees de (duidelijk verwende) jongen meteen af. Natuurlijk. ‘En nee,’ Ach, het jochie probeerde een lage stem op te zetten. Wat schattig. ‘Het maakt niet uit hoe je het brengt: droog, serieus, sarcastisch, vragend – het maakt niet uit op welk woord je de klemtoon legt in die zin: ik doe het niet.’ Nou, dat was wel lekker duidelijk. ‘Ik zou eerder zeggen dat jij hem moet meenemen.’ Een verscheen een heel klein glimlachje op het gezicht van Cam. "Ik zou het niet eens erg vinden," antwoordde hij daarop en hij zakte door zijn knieën (even leek het alsof hij de ander een blowjob ging geven) maar pakte toen het katje op en wreef hem even op zijn kop.

<sub>Hij wist niet waarom, maar hij was altijd wel goed geweest met dieren. Een echte favoriet had hij niet en zijn ouders hadden altijd gezegd dat het teveel werk was (en ook vies), dus had hij nooit een huisdier gehad. Tegenwoordig durfde hij het niet, ondanks dat hij nu meer vrijheid had dan destijds op dat soort gebieden, puur omdat hij de verantwoordelijkheid niet aan durfde. Het was een van die dingen die hem weerhield van vele dingen: verantwoordelijkheden.
Daarbij gedroeg vrijwel ieder dier zich zo tegenover hem: omdat hij ze gaf wat ze wilden. Dieren spraken wat dat betreft best een universele taal: eten is goed. Natuurlijk waren er andere gevallen die ‘speciaal’ waren om bepaalde redenen, maar de jongen was geen idioot en liet ze gewoon in hun waarde.
 
“Ik zou het niet eens erg vinden.”
Afwezig keek hij op, waarna hij een klein stapje achteruit deed zodat de ander beter bij de kat kon. Zijn wenkbrauwen trokken langzaam iets meer naar elkaar toe wat zorgde voor een lichte frons. ‘Waarom doe je dan zo moeilijk?’ merkte hij op, ‘Neem ‘m gewoon mee. Je zit ook op Rikka High, right? Huisdieren zijn daar toegestaan.’ Hij snapte de ander niet. Ze zeiden dat meisjes altijd lastig waren om te doorgronden, maar jongens konden net zo vaag zijn. Misschien zelfs vager, omdat hij soms niet kon begrijpen hoe iemand van hetzelfde geslacht niet ook ongeveer hetzelfde zou denken als hij. Maar ja, iedere Astral bleef wel anders.

ooc; prut, sorry :[</sub>

De ander stapte achteruit en Cameron liet zijn hand over de kop van het zwarte beestje glijden, waarna hij zijn hand weer terugtrok en weer rechtop ging staan. No way dat hij hem mee zou nemen en zijn imago zou verpesten. Nee, hij was een coole dude, niet een kattenmannetje - zo wilde hij ook niet bepaald bekend gaan staan.

‘Waarom doe je dan zo moeilijk?’ De vraag van de ander verraste Cam wel. Was het niet juist de ander die moeilijk deed? Maar hij besloot zijn mond te houden. ‘Neem ‘m gewoon mee. Je zit ook op Rikka High, right? Huisdieren zijn daar toegestaan.’ Langzaam schudde hij zijn hoofd en hij beet zonder het door te hebben op zijn lip.

"Nee, bedankt." Antwoordde hij simpel. Er was geen verdere uitleg nodig, de andere jongen moest hem wel begrijpen, aangezien hij een beetje dezelfde reden had, niet? Cam stond bekend als een probleemjochie - ook al kende niemand zijn achtergrond - die hier en daar vaak op zoek was naar een gevecht. Zo'n katje kon in één klap alles wegvagen en hij had geen zin om het sukkeltje te worden.