Aiko had haar eerste schooldag duidelijk wel anders verwacht. Ze had verwacht niet meteen bij de schooldokter langs te moeten gaan. Enkel leek dat dus wel het geval te zijn. Ze was namelijk gevallen en had haar pols bezeerd. Het was niets ernstigs enkel wel pijnlijk en het schoolhoofd had haar aangeraden om toch nog even langs de schooldokter te gaan. Ze zuchtte diep terwijl ze naar de gewezen richting liep. Ze had het meestal niet zo met onbekende en vond het nogal ongemakkelijk om meteen de eerste dag, als de eerste en beste kneus langs te komen. Ze klopte met haar linkerhand even op de deur voordat ze die voorzichtig openende. Haar blauwe ogen stonden vriendelijk maar het was duidelijk dat ze niet helemaal op haar gemak was. Ze knikte de man toe, waarvan ze verwachtte dat hij de schooldokter was. Ze hield haar adem even in, voordat ze de vrijheid nam om verder naar binnen te lopen. 'Hoi,' Mompelde ze verlegen en ongemakkelijk.

Ze was haast nooit bij een dokter geweest en bleef even staan terwijl ze rond keek. Ze had liever zichzelf geheeld maar wist dat ze dat nog niet goed kon. Enkel andere helen was iets waar ze erg goed in was. Daarom had ze ook wel redelijk wat respect voor de dokter. Ook al kende ze hem nog niet. Ze keek naar de grond om niet in zijn ogen te hoeven kijken. Natuurlijk had het schoolhoofd haar doorgestuurd gezien haar rechterpols gekneusd leek te zijn. Daarbij moest ze volgens Mevrouw Fel'dan rust houden, zodat haar hand goed kon helen, maar voor de zekerheid toch nog vragen aan de dokter om er even naar te kijken. Haar hand was al stevig verbonden en keek hem toen weer aan. 'Volgens Mevrouw Fel'dan moest ik even langs U.' Zei ze zachtjes, nauwelijks hoorbaar. Ze zuchtte weer eens.

In haar dorpje was zijzelf degene geweest die voor het dorpje moest zorgen, die de gezondheid bewaakte. Daardoor kon ze ook zo goed anderen helen, enkel ging het ten koste van haarzelf. Ze sprak er niet al te vaak over, ze sprak überhaupt nauwelijks. Ze hield niet van aandacht en naar de dokter gaan betekende aandacht. Ze knipperde even met haar ogen en wachtte even af. 'Enkel had ik niet verwacht nu al U te ontmoeten.' Zei ze toen mompelend tegen niemand in het bijzonder. Toch had ze nu een half glimlachje op haar lippen staan.

Ze vroeg zich natuurlijk wel af hoe ze nu haar ouders moest bereiken, brieven schrijven ging het nu niet worden. Ze was eigenlijk ook best wel nieuwsgierig naar de dokter. Hoe hij te werk zou gaan, en of ze er nog wat van kon leren. Want uiteindelijk wou ze weer voor haar dorpje kunnen zorgen. Ze fronste even nadachtig. Ze liep naar voren toe voordat ze hem haar linkerhand gaf en zichzelf voorstelde. 'Aiko, aangenaam' Ze glimlachte weer, enkel was het wat geforceerd. Haar hand stak zo nu en dan nog steeds, en dan vooral bij haar pols.

Normaal gesproken wou ze niets zeggen, niets aangeven. Ze wou gewoon rust hebben en geen verantwoordelijkheid. Tenminste erg vaak, behalve dan als iemand in grote problemen verkeerde. Ze wou zichzelf kunnen zijn, maar ergens had ze zichzelf al kwijt geraakt. Ze wist nu ook waarom haar ouders zich zorgen hadden gemaakt om haar. Toch wou ze het niet snappen en loog ze dus tegen haarzelf. Ze wou het niet bekennen. Ze wou niet bekennen dat ze slecht voor zichzelf had gezorgd al die jaren, toen ze de anderen boven zich had geplaatst en dus sprak ze er niet over. Dat was dan ook een van de redenen geweest dat ze een beetje tegen het schoolhoofd was uitgevallen. Ze had een andere mening gehad. Ze vond het normaal verantwoordelijkheid te dragen, tenminste dat hield ze zichzelf voor. Ze kneep haar ogen even nadenkend tot spleetjes voordat ze haar aandacht weer op de man richtte.

De dokter kwam naar haar toegelopen, en had duidelijk haar uitleg, opmerking gehoord. 'Natuurlijk, mevrouw Fel'dan is langs geweest voor verband en heeft je al goed geholpen, maar het is goed om het nog even na te laten checken.' zei hij rustig en nam Aiko's hand aan toen ze zich voorstelde en haar hand uit stak. 'Dokter Altman. Neem maar plaats op dat krukje daar, dan haal ik even iets op en kijk ik naar je pols.' Hij knikte met zijn hoofd naar een krukje en liep toen zijn werkkamer even in. Aiko had een andere naam van Mevrouw Fel'dan doorgekregen namelijk zijn voornaam, maar was respectvol genoeg om hem gewoon Dokter Altman te noemen. Ze deed nooit echt moeilijk met namen. Dus nam ze langzaam, zoals hij haar had gevraagd, plaats op het krukje. Haar pols stak zo nu en dan nog steeds, en eigenlijk irriteerde het haar wel. Ze sloot haar ogen even om zo rustig mogelijk te blijven, en misschien weer even te mediteren. Ze kon snel in een mediterende staat belanden waardoor ze bijvoorbeeld pijn minder sterk voelde. Dan voelde ze bijna niets, wel kon ze schrikken als er ineens iemand voor haar neus verscheen dus was ze uiterst voorzichtig met de plekken waarop ze het deed. Het gaf haar duidelijk wel balans.

De tijd leek maar langzaam weg te tikken, maar het was maar een minuutje dat de dokter weg was geweest. Al snel kwam hij terug met een potje in zijn handen, waar een stikker op zat. Ze snapte wel waarom, er waren vast tientallen bruine potjes, met elk een andere inhoud, dus was een herkenningsteken wel van belang. Enkel snapte ze niet waarom hij zo'n potje had meegenomen, toch vroeg ze er niet na. Ze besloot dat ze hem net zo goed kon vertrouwen, en hij niets voor niets dokter was geworden. Dus dat hij heus wel wist wat hij deed. Het potje werd even weg gezet, terwijl hij een tweede krukje voor zichzelf plaatste. Hij nam daarop plaats en pakte kalm haar arm vast. Ze keek hem aan met haar heldere blauwe ogen. Die vriendelijkheid, en vertrouwen uitstraalden. Iets wat niet elke patiënt zou bezitten. Ze kon zich voorstellen dat vele onrustig zouden worden in het bijzijn van een dokter, omdat ze nooit wisten wat hij zou doen. Toch wist ze uit ervaring, dat dokters lang gestudeerd hadden en wisten wat ze deden. Anders waren het geen dokters. Haar mitella werd ontknoopt en ze onderdrukte de neiging haar hand beschermend tegen zich aan te drukken. Heel even beet ze enkele seconde op haar lip, terwijl de dokter het drukverband verwijderde. 'Doet je pols veel pijn of valt het mee? Is het een bonkende pijn of doet het alleen pijn als je je pols beweegt?' Werd haar kalm gevraagd. Zijn kalmte werkte in haar geval aanstekelijk. Ze kon nooit goed overweg met gestreste Astrals, en al helemaal geen dokters. Heel even dacht ze na, om het juiste antwoord te kunnen geven. Ze was altijd wel een beetje pijn in haar pols gewend, dus daar was haar pijngrens hoger. Ze wist dat daardoor de verwonding ernstiger kon zijn dan dat het zou lijken. 'Erger dan normaal, enkel ben ik denk ik daar ook wel wat pijn gewend, dus ik weet het niet. Mijn pijngrens bij die pols is tamelijk hoog.' Antwoorde ze uiteindelijk. 'Het steekt en bonkt als ook als ik het niet beweeg.' Vervolgde ze. Ze knipperde even met haar ogen terwijl ze de dokter aan keek, zijn ijsblauwe ogen waren identiek, ze had nog nooit iemand met die kleur ogen gezien.