Tientallen sterren van allerlei formaten, een grote halve maan en enkele planeten bedekken het plafond en de muren van mijn deel van de kamer. Als je goed kijkt, kun je het plakbolletje tussen het plastic en de muren zien, bedenk ik me terwijl ik op mijn rug op mijn bed lig. Ik schuifel een beetje op het matras en leg mijn rechterhand onder mijn hoofd. Ooit, toen ik nog jonger was, had ik al deze glow-in-the-dark dingen gekregen van mijn ouders, die hoop hadden dat het zou helpen bij mijn angst in het donker. Dat mocht helaas niet baten, de sterren gaven uiteindelijk net niet genoeg licht. Een nachtlampje in de vorm van een konijn deed uiteindelijk meer de truc. Toch was ik in zekere maten gehecht geraakt aan de oplichtende sterren en had om deze reden de sterren daarom ook meegenomen naar Rikka High. Mijn trouwe konijnen nachtlamp was natuurlijk ook meegegaan, die zou ik voor geen goud durven achterlaten. Wat dat betreft had ik misschien ook wel geluk dat ik nu gewoon met Thys een kamer deelde. Die wist van mijn angsten en was het ook gewend. Ik vroeg me vaagjes af of Astrals accepterend zouden zijn van de vele lichtjes op mijn helft van de kamer als ze met mij hadden moeten delen…

Natuurlijk gaven de sterren op dit moment geen licht, het was tenslotte nog maar middag, waar de zon nog volop deed schijnen. Niet geheel abnormaal voor mij ben ik gewoon wat aan het hangen, lekker lui en languit. Mijn huiswerk is al af, had ik al reeds in de lessen weten te maken en het duurde nog even voor het avondeten was. Lichte verveling bekruipt me, want hoe je het ook wendt of keert, zelfs luieren word op een gegeven moment saai. Ik wend mijn blik van de opplaksterren af door mijn ogen te sluiten. In een zachte zucht blaas ik mijn uit, de lucht genoeg om die ene pluk tussen mijn ogen even te doen opwaaien. Dan open ik mijn ogen terwijl ik overeind schiet, mijn benen nu in kleermakerszit, mijn handen om mijn enkels bevestigd. Ik kan niet ontkennen dat ik lichtjes baalde. Ik had geen idee waar Thys was en dat irriteerde mij. Normaal zou ik hem vragen of hij zin had in een spelletje of iets. Maar helaas. Tijd voor andere ideeën.

In een grote, wilde beweging zwaai ik mijn benen over de rand van het bed, waarvan ik mijzelf opdruk en richting de kamerdeur loop, waar tevens mijn sneakers zich bevinden. Deze schiet ik snel aan voor ik de deur doorloop en mij een weg naar buiten baan, maar niet voor ik mijn tas met polaroid camera mee heb gepakt. In de eerste paar seconden dat ik mij buiten de dormitories bevind, sta ik stil want… Wat nu? Ik had mezelf weten aan te zetten tot beweging maar echt een verder plan had ik niet in gedachten. En tja, ik heb ik dan wel mijn camera meegepakt, maar dat wil niet zeggen dat ik meteen foto’s ga wegschieten van vanalles. Nee, dit soort dingen, voorwerpen, objecten, Astrals, situaties, die moet je maar net tegenkomen.

Na even twijfelen en een vuile blik van een medeleerling (‘Waarom sta je in de ingang te staan?! Loop door!’) pak ik mijn pas op en loop ik richting de renbaan. Geen echte specifieke reden waarom om eerlijk te zijn. Gewoon, want waarom niet? Op mijn weg kom ik enkele andere Astrals tegen die diep met elkaar in conversatie zijn, hetgeen mijn vraag weer doet aanwakkeren waar Thys is. Had hij me vanmorgen iets verteld dat hij ergens heen moest? Mijn gezicht betrokken in concentratie probeer ik mij de ochtend voor de geest te halen. Ik hoor iemand iets roepen. Dan is het alsof het kwartje valt! Maar het is niet het antwoord dat mij binnenvalt. Sterker nog, het is geeneens het kwartje! Het is ik die val, achterover op mijn kont, uit balans geraakt door… iets? Huh? Dan begint mijn voorhoofd te kloppen en lichtjes te branden. Zittend op de grond reik ik met mijn hand naar waar het pijn doet. Geen bloed, maar jeetje, wat deed dat pijn! Zo’n halve meter van mij vandaan zie ik een frisbee liggen. Ah! Dus dat was de boosdoener! Met mijn hand tegen mijn voorhoofd zie ik iemand op mij afrennen. ‘Eh.. Sorry?’ hoor ik haar zeggen als ze eenmaal voor mij halt houd. Dit is de eigenaar van de frisbee, neem ik met haar woorden aan. Een flauwe glimlach vormt zich op mijn gezicht, terwijl ik mezelf tot een staande hijs. “Is niet erg,” zeg ik, mijn hand nog steeds tegen mijn kloppende voorhoofd. Menig persoon was misschien boos op het blauwharige meisje geworden, maar boos worden was niet echt iets wat ik makkelijk deed. Het was tenslotte een ongelukje.. Tenminste, dat hoop ik? Ze zou het toch niet expres hebben gedaan? Nee, zo zijn Astrals niet. Dan herinner mij mijn camera. Shit. Mijn kloppende voorhoofd vergeten gris ik met beide handen naar mijn schoudertas, die ik openklik en meteen het toestel vandaan haal. Het ding lijkt in orde en ik haal opgelucht adem. Daar had ik tenslotte hard voor gespaard. Een oprechte glimlach op mijn gezicht richt ik mijn blik weer op het meisje. “Alles is in orde,” zeg ik, een blije klank in mijn stem. Ik zak door mijn knieën heen en pak de boosaardige frisbee op, die ik vervolgens haar glimlachend toereik.

ugh, sorry als het een beetje meh is.. heb al lang niet meer geschreven... ;\