My milkshake brings all boys to the yard~

17 Negatief Vuur **Allen** **Admin**istrator

Het was een simpele optelsom geweest: Hij wilde leuke dingen doen, leuke dingen kosten geld. Veel geld, als je zo vrijgevig en feestlustig was als hij. Enndaar kwam ook nog eens bij dat hij de komende vakantie dolgraag door Eldara zou trekken met een rugzak en een tentje. Maarja, voor niets gaat de zon op en hij moest op vakantie toch ook eten. Conclusie: Allen had geld nodig. Bakken gekd, poen poen poen. Hij moest een zakkenvuller worden, rijkdommen vergaren om zijn verlangens te kunnen vervullen. De opties om je fortuin aan te vullen waren echter beperkt. Je kon natuurlijk je vader een zielige brief schrijven over hoe je echt een stel nieuwe broeken nodig had, maar totaal blut was. Dat wilde soms wel werken. Of een keertje een goed resultaat behalen voor een toets en dan hopen dat dat je moeder in een goede bui bracht was ook een optie, waarna je een beloning ontving voor je harde werk. Maar de meest simpele optie was werken.

Dus had Allen een baantje gevonden. Het was wel even lastig geweest. Hij had een indrukwekkend CV, als je alleen naar het aantal functies keek, maar erg lang bleef hij nooit op 1 plek. Soms een weekje, soms werd hij al op de eerste dag de laan uit gestuurd omdat hij zich had misdragen. En im Amabele wemelde het van de Astrals die wel een bijbaantje wilden, dus de concurrentie was scherp. Nu had Allen één voordeel: hij was niet bang om zijn handen vies te maken. Dus had hij alle boetiekjes en cafés geskipt wetend dat hij daarvoor nooit de beste kandidaat zou zijn. In plaats daarvan was hij aangenomen bij een pakketten bezorgingsbedrijf, enkele kilometers buiten Amabele. Hij ging er na zijn lessen of in het weekend op de fiets naar toe en hielp dan met sorteren en het plaatsen van etiketten. Hij kon zelfs brieven aan zijn ouders gratis naar binnen smokkelen op deze manier.

En nu hij daar al flink wat werkdagen had gemaakt kreeg hij zijn eerste loonstrookje. De glanzende cijfers lonkten, maar hij zette de helft onverwachts braaf op zijn rekening. Met de rest van het geld op zak fietste hij het centrum in, hij had de hele middag vrijgehouden. Allen was in een opperbest humeur, aangesterkt door het lekkere warme weer. Met de zon op zijn gezicht en de lente in zijn bol floot Allen een vrolijk wijsje. Het was tijd om zijn vrijheid te vieren!

In het winkelcentrum waren kleding zaken en zelfs een elektronica winkel, maar daar vond hij niets van zijn gading. De geur van versgebakken frieten leidde hem dan ook algauw af van zijn zoektocht naar een materiële beloning voor zijn harde werk. Liever vulde hij nu zijn maag met frituurvoedsel, wat ook een cadeautje voor je smaakpapilen was. Bij de snackbar, die tegelijk als ijssalon functioneerde, bekeek hij vluchtig het menu. Hij maakte xijn keuze en voegde zich bij de Astrals in de rij. "Doet U maar het Mega Smullers menu met een extra portie pindasaus en een grote citroen milkshake." Het bestellen van het eten alleen al was reden genoeg voor hem om breed te grijnzen. Terwijl de man alles in de aftandse mechanische kassa invoerde, keek Allen eens om zich heen. Daar zag hij iemand staan met haar zo rood als lichtelijk opgedroogd bloed, een beetje de kleur die de haardos van Matthias ook had. "Verder nog wat?" vroeg de man achter de kassa verveeld, die blijkbaar net Allen's order had lopen herhalen. "Eh, nou.. Ey, rooie, wil jij wat hebben? Ik trakteer!" Want wat was nou een feestelijk ik-heb-mijn-loon-binnen snackbar bezoek in je eentje? Dat was een vreetbui. Stop er andere Astrals bij en je hebt vanzelf een party.

[de eerste post is gereserveerd voor Taeyang~]

17 Geen **Taeyang** Student

What doesn't kill you
Makes you wish you were dead

Drie keer raden wie er weer eens veel te vroeg wakker was geworden, en dat nog wel op een vrije dag ook.. Ja hoor, deze jongen natuurlijk. Taeyang zuchtte en keek zijn kamer rond, geen van de astrals waar hij de kamer mee deelde leek nog wakker te zijn. Fijn, hij was dus de eerste die zijn ogen geopend had. Altijd leuk natuurlijk, want dat betekende dat er niemand was om even tegen aan te praten op deze vroege morgen. Niet dat er iemand naar hem zou willen luisteren, het was niet alsof hij zo extreem veel vrienden had. Met de achterkant van zijn hand veegde de jongen over zijn wangen en voelde dat het toch wel erg droog aan voelde. De tranen die gisteravond zijn ooghoeken in stilte hadden verlaten waar inmiddels opgedroogd, en ook zijn kussen was niet meer nat. Het verbaasde de roodharige jongen nog steeds hoe veel een simpele afwijzing met hem deed. Het was niet het einde van de wereld, ook al voelde het wel zo. Snel hopte Taeyang uit bed in een poging de steeds terugkerende gedachten te stoppen. Even snel richting de wasbak om zijn gezicht schoon te maken, en daarna snel zijn kleren aanschieten die hij altijd een dag van te voren klaar legde. Misschien was het eens tijd om iets leuks te doen, hopelijk zou dat hem afleiden van de huidige trieste situatie.

Het was lang, maar dan ook heel lang geleden dat hij voor het laatst alleen naar het winkelcentrum was geweest. Om eerlijk te zijn kon hij de laatste keer zelfs niet meer herinneren, het was zo lang geleden. Zijn angststoornis belemmerde hem zo erg des tijds, en zonder zijn beste vriend was hij vrijwel nooit buiten de school te vinden. Dit was dan ook de eerste keer dat hij ergens voet zette zonder hem. Tja.. Veel keuze had hij helaas niet, zijn gedachtegang moest hij echt even van hem afzetten. Niet aan hem denken Tae, je bent hier om een leuke dag te hebben. Daar hoef je hem in je gedachten niet bij te hebben. Met zijn handen in de zakken van zijn zwarte dunne zomerjasje sjokte hij langs de etalages van verscheidene winkels. Bij sommige ging hij even naar binnen, maar veel al kon hij niets vinden wat hem genoeg interesseerde om zijn geld aan uit te geven. Niet dat hij zo veel geld had, maar voor één keer mocht hij het wel eens spenderen. Na ruim twee uur lang treuzelen kwam hij in een boekenwinkel terecht, iets waar hij normaal gesproken niet naar binnen was gegaan. Maar iets in hem stuurde hem naar binnen, wat wist hij niet. Maar zonder na te denken liep hij het kleine winkeltje binnen. Na wat rondgekeken te hebben naar boeken die veelal zijn aandacht niet trokken, viel zijn blik op een prachtig a3 tekenblok. Heerlijk dik papier wat zo te voelen perfect was voor aquarel schilderingen. Het enige wat redelijk tegen viel was de prijs.. Veel te duur natuurlijk, hoe kon het ook anders? Voor de zoveelste keer vandaag verliet een zucht de keel van de roodharige jongen en liep hij gefrustreerd de winkel uit.

Niet veel later hoorde, en vooral voelde, hij zijn maag knorren. Dat was ook voor het eerst sinds de afwijzing, normaal gesproken kon voedsel hem gestolen worden. Om er toch vandaag, ondanks het tekenblok wat hij moest overslaan, nog een redelijk leuke dag van te maken besloot Tae maar richting de dichtstbijzijnde snackbar te gaan. Wat een wonder dat hij überhaupt nog wist waar die was! Eenmaal binnen zonderde hij zich af in een hoekje om rustig zijn geld te tellen en te beslissen wat hij wilde gaan halen, maar een stem onderbrak hem al snel. "Eh, nou.. Ey, rooie, wil jij wat hebben? Ik trakteer!" Geschrokken van de plotselinge stem die blijkbaar zijn richting op kwam liet hij al zijn klein geld op de grond vallen. Hee shit, nu was hij niet alleen de tel kwijt, maar lag ook al zijn geld op de grond. Zijn humeur was al niet al te best dus schoot hij een dodelijke blik richting de astral die hem geroepen had. Zo te zien was het een ginger. "Tja, sinds al mijn geld nu op de grond ligt ben je me wel wat te eten verschuldigd! riep hij zijn richting op waarna Taeyang zich bukte in een poging de muntjes op te rapen die verspreid over de winkel lagen. "En ehh.. Ginger.. Zou je zo vriendelijk willen zijn te helpen dit allemaal bij elkaar te zoeken?" Vroeg hij met semi puppy-ogen en een pruillip. Want al die muntjes in je eentje bij elkaar zoeken zou een heuse hel zijn.

17 Negatief Vuur **Allen** **Admin**istrator

Food is love, food is life. En liefde moet je delen. Waar dan weer een ander gezegde bij paste; sharing is caring. Het was gewoon een perfecte levenswijsheid, die wat Allen betreft best in het epische quoteboekje des grandiositeit van het leven terecht mocht komen, zodat elke Astral, jong en oud, het lezen kon en zou weten: Allen Springs is een wijze man, wat zijn schoolresultaten ook zeggen. Die 1,7 voor Flora en Fauna was niet al te tof, tja, hij had toch niet kunnen weten dat een Necconia geen beest maar een plant was? Hij had al zo'n moeite gehad met gokken, dat was dus omdat de meerkeuze antwoorden nergens op sloegen als je dacht dat het om een schattig salamandertje ging. Dat was dus de gekko. Jammer. Maar hij had wel iets goed gehad, soort van, naast zijn naam en het vak. Geen totaal fiasco.

Als hij echt om school gaf zou hij zijn verdriet weg gaan eten, maar Allen was daarvoor te luchtig en zorgeloos, en tja, ook wel een beetje dom. Maar het waren juist meestal de Astrals die hun hoofd volstampten met kennis die zich miserabel voelden, dat was hij mooi niet van plan. Hij leerde niet, voor zijn mentale welzijn. Hij at junkfood, voor zijn fysieke welzijn. Het was een gelukje dat hij nog in de puberale fase zat waarin zijn metabolisme als een trein doorwerkte en alles opstookte wat hij opvrat, anders zou hij veranderen in een oranje Jabba de Hut.

Goedgemuts stond Allen te wachten, de frituurdampen verheerlijkt opsnuivend. In de hoek van de snackbar zag hij een nogal timide figuur staan, geld tellend alsof het op tien cent aan zou komen of hij iets kon betalen. Arme Astral toch, tijd voor wat liefdadigheid. Een benefiet etentje, jep, dat zou hij wel eventjes regelen. Helaas deed zijn goede daad het eerst metaal regenen. De muntjes rolden de hele bar door, naar tafeltjes en randen. ''Haha, ik wist niet dat ik zo afschrikwekkend was dat Astrals meteen hun geld op de grond zouden droppen als ik iets zei,'' reageerde Allen vrolijk. ''Misschien moet ik toch bankrover worden in plaats van operazanger.'' Hij benaderde de roodharige kluns die het swaggy rapmotto 'Make it rain' een beetje verkeerd had opgevat, raapte onderweg wat van de muntjes op. ''Gah, nu zou het handig zijn om een aarde stuurder te zijn,'' verzuchtte Allen, maar ondanks dat geklaag begon hij vlug het geld bij elkaar te zoeken, helaas zonder muntjes-aantrekkingskracht. Nee, zijn magneet werkte alleen op meiden en problemen, vooral dat laatste trok hij aan.
Hij reikte de muntenstrooier een deel van zijn kleingeld aan en grijnsde. ''Volgens mij is dit alles.'' En anders maakte het volgens Allen toch niet uit, het was bij elkaar niet meer dan een tientje geweest.

**Gesponsorde inhoud**