Hey little boy

16 Aarde **Cat** Student

De vogels in de bomen aan het raam van de kamer die ze met nog twee meisjes deelde, hadden haar wakker gemaakt. Fluitend hadden ze hun ochtendlied gezongen en de opkomst van de zon voorspelt. Kort wreef ze met haar handen door haar ogen, -om de slaap eruit te krijgen- waarna ze alles uitrekte en een grote geeuw haar mond verliet. Haar kamergenoten sliepen vast -zeker in het weekend- dus zouden de normaal geen last hebben van haar ochtendrituelen. Nadat ze haar blote voeten op de ijskoude grond had gezet en klaar was met het ik-kom-bijna-uit-m'n-bed-ben-ik-al-aan-het-beweging-gedoe, stond ze eindelijk recht. Toch was het nog iets te snel naar de zin van haar lichaam en verschenen er zwarte vlekken voor haar ogen. Hierdoor strompelde ze half verblind naar voren, viel ze bijna over de hakken van een van haar kamergenoten en pakte ze struikelend de boekenplank vast. Een kamerplant donderde naar beneden en het was een wonder dat de meisjes bleven slapen. Gelukkig bereikte ze de badkamers zonder probleem en kon ze opgelucht ademhalen. Eenmaal voor de spiegel wierp ze een vlugge blik op haar gelaat en deed haar bruine haren in een staart. Voor nu zat 'ie nog redelijk strak, maar waarschijnlijk was dat straks anders. Een verfrommelt hoopje kleren werd uit een hoek gehaald en aangedaan. Vlug streek ze met haar hand een paar grote vouwen eruit en deed ze haar sneaker aan.

Iets zachter dan ze was opgestaan sloop ze het vertrek uit en sloot ze de deur zachtjes achter zich. Waarna het bruinharige meisje de gangen door snelde. Gisteren had ze gezien dat er om 9u24 een trein aankwam en als ze die nog wou halen, moest ze snel zijn. Haar horloge gaf 9u20 aan en het treinstation was nog een klein stukje lopen als ze de schooldeuren verliet, dat werd rennen.

Net op tijd snelde ze de deuren van de trein, waarna ze in een vreugde kreet ronddanste. Ze had het gehaald! Met haar vuisten in de lucht maakte ze een overwinningssprong, maar stopte er al snel mee toen ze de blikken van de werkende Astrals om haar heen zag. Mentaal haalde ze haar schouders op, het was niet alsof ze er iemand van kende. Iets rustiger dan net zette ze zich dus maar op een lege stoel en keek ze uit het raam. Dadelijk zouden ze arriveren in Amabelle en kon ze naar het park, naar de vrijheid.

De frisse ochtendlucht brandde in haar longen toen ze van het station naar het park jogde. Vogels floten haar een vroeg welkom en glimlachend beantwoorde ze deze. Eenmaal in het park ontsnapte er een opgeluchte zucht aan haar lippen. Tijdens haar race naar de trein had ze nog wat eten meegesmokkeld uit de keukens en nu was ze van plan om dat in het vroege ochtendzonnetje op te eten. Een klein bankje bij het dunne stroompje dat door het park trok, kreeg haar aanwezigheid. Gracieus streek ze neer op de houten zitplaats en in een vloeiende beweging pakte ze haar rugzak van haar rug. Even kon ze in alle stilte eten, maar daarna werd ze gestoord door een korte blaf. Dromerig had ze voor zich uit zitten staren terwijl ze als een koe haar broodje had verorberd, maar nu vroeg een kleine hond om haar aandacht. Het diertje was sterk vermagerd en keek lichtjes dof uit zijn ogen, aan de bouw te zien was dit nog maar een puppy van enkele maanden ooit. Welke dierenbeul had dit arme wezentje aan zijn lot overgelaten? "Kom maar hier kleintje." Zei ze zacht, terwijl ze haar handen uitstrekte om het diertje te pakken. Deze stapte geschrokken achteruit, het had niet verwacht dat deze vreemdeling zomaar haar zou aanraken. "Het is goed, ik doe niks." Fluisterde ze zoetjes, terwijl ze meer voorover leunde. Haar ranke vingers raakte zachtjes de haren van de hond aan. Voorzichtig aaide ze het beestje over zijn flank en deze sloot zachtjes zijn blauwe oogjes. Langzaam tilde ze het diertje op haar schoot, waar deze even verschrikt bleef zitten. "Alles oké." Haar toon was zacht, als de streling van de wind en toen ze haar hand verplaatste om een stuk brood af te schuren, kwispelde het diertje zachtjes. "Goed zo meisje." Zei ze, toen de hond uitgehongerd het brood verorberde. Waarna deze een lichte kef liet horen. "Jongen dus." Grinnikte ze, waarna ze het beestje langs haar op de bank zette. Deze legde zijn hoofdje smekend op haar boven benen, waarbij ze de blauwe ogen niet kon weerstaan en hem maar brood bleef voederen.

››Eerst Holly!

Foto van de puppy c::

19 Geen **Riku** Student

Hij was wakker geworden door het gevoel van verstikking, niet van rugpijn zoals meestal gebeurde. Misschien kwam het omdat hij deze keer niet op een veel te harde matras moest slapen –eentje die meer weg had van een blok beton dan van een echte matras. Deze keer sliep hij in een matras die veel te zacht was naar zijn mening. Ondanks dat hij waarschijnlijk een van de langste studenten was die op de school rondliep, zakte hij er toch helemaal in weg. Riku was dan ook niet van de dikste, was eigenlijk best ondervoed en als hij zijn shirt zou uittrekken zou je zo zijn ribben kunnen tellen. Niet dat hij zijn shirt zomaar zou uittrekken als er veel Astrals in de buurt waren, maar het ging om het idee. Riku had nooit echt de behoefte gevoeld om zijn shirt op een openbare plaats uit te trekken, niet zoals sommige jongens. Hij had nu eenmaal niet het goed gevormde lichaam waar vrouwen op vielen. Niet dat het hem erg veel uitmaakte, vrouwelijk schoon deed hem toch vrijwel niets. Hij viel niet op vrouwen en was waarschijnlijk een van de weinige jongens van zijn leeftijd die zijn ogen op het gezicht van zijn gesprekspartner gericht kon houden in plaats van af te zakken naar haar ‘balkon’.

Met moeite wist de witharige uit bed te rollen en tergend langzaam zocht hij zijn kleren bij elkaar om deze daarna aan te trekken. De riem werd strak om zijn heupen aangetrokken zodat zijn broek niet tot op zijn knieën zou hangen voordat de dag goed en wel begonnen was. Daarbovenop trok hij een wit shirt en zijn rood met zwart geruite hemd aan. Het hemd was twee maten te groot, maar dat maakte opzich niet zoveel uit aangezien hij het gewoon liet open staan. Als laatste trok hij zijn sneakers aan voordat hij de deur uit liep. Met een grijns trok hij deze hard achter zich dicht met de bedoeling zijn kamergenoten wakker te maken vooraleer hij het op een rennen zette. Niet alleen omdat de kans groot was dat toch minstens een van zijn kamergenoten achter hem aan zou komen, maar ook omdat hij de trein naar Amebelle wilde halen.

Met zijn mondhoeken omgekruld in een ondeugende grijns, liep hij over het schoolterrein richting het station. Eenmaal daar aangekomen, zocht hij op zijn gemak een plaats in de trein waar hij onderuitgezakt op zijn stoel ging zitten. Hij had geen zin in conversaties op dit moment en ergens hoopte hij dat zijn houding Astrals ook zou vertellen dat ze zeker geen gesprek met hem moesten proberen aan te knopen. Het was nog vroeg en hij wist gewoon van zichzelf dat hij waarschijnlijk erg kort zou antwoorden als iemand wat tegen hem zou zeggen. Verstoord keek de witharige op toen er een meisje te trein in kwam gestormd net voordat de deuren sloten. Hij rolde even met zijn rode kijkers toen ze bijna een dansje maakte en schudde lichtjes met zijn hoofd. Vrouwen, hij zou ze nooit begrijpen.

Op de bestemming aangekomen, glipte hij tussen de Astrals door naar buiten en vervolgde zijn weg naar een van de plaatselijke bakkerijen waar hij snel een snack vandaan haalde voordat hij verder het park in liep. Erg veel Astrals waren er nog niet, wat het makkelijker maakte om op zijn gemak rond te slenteren en fatsoenlijk wakker te worden. De jongen kneep zijn ogen tot spleetjes toen hij iemand op een bankje zag zitten met een hond, een hond die zo te zien niet de hare was. Hij nam toch aan dat het meisje haar hond niet zo hard zou gaan laten vermageren om hem dan te gaan voeren. Riku had genoeg honden van straat geplukt en mee naar huis –de caravan die hij samen met zin ouders deelde- gebracht om te weten hoe zwerfhonden eruit zagen. “Je weet dat hij zo aan je gehecht gaat raken, toch?” Voor het meisje was hij blijven staan, herkende haar nu pas als het meisje van in de trein. “Ik heb thuis genoeg honden zitten om dat te weten.” Een lichte glimlach vormde zich om zijn mond terwijl hij door zijn hurkte zakte en voorzichtig zijn hand naar het beestje uitstak. “Als je hem wilt houden kan je hem blijven voederen. Als je dat niet wilt zou ik ermee stoppen, want hij gaat naar je blijven zoeken.”