Centuries

15 years Vuur **James** Student

_{A DAY OF JAMES FELIX YVES -
Wat was een betere plek dan het dak om wat rust te vinden. De hardere wind en de hoogten hielden Astrals vaak tegen om er te komen maar dat was voor de jongen geen probleem. Dat er weinig volk was, dat was geen probleem. De hoogten ook zeker niet meer de wind was vaak een serieus minpuntje. Er waren wel plekken uit de wind, en op zo’n plek had hij zich neergezet op de grond met zijn rug tegen de muur. In zijn handen had hij een papier vast met daarop notities voor één of andere toetst die hij binnenkort zou moeten hebben. Belangrijke notities om zo maar even te zeggen. Veel streepjes en lijntjes waren getrokken in verschillende kleuren. Het leek bijna op codetaal, maar dan gelukkig codetaal waar dat James aan uit kon. Rustig besloot James om uiteindelijk maar eens recht te staan zodat hij naar binnen kon gaan. Het papiertje had hij nog in zijn hand, maar wanneer dat hij het weg wilde steken in zijn broekzak gebeurden het. Een windvlaag waar hij niet op gerekend had en woops! Weg waren zijn notities.
Nenenene! Wacht verdommen! Dat papiertje had hij nog nodig. Domme wind! Domme, domme, zeer domme achterlijke wind. Al rennend ging de jongen achter het papiertje aan dat werd meegevoerd door de wind, naar de rand van het dak. Steeds sneller zag hij de rand naderen, en het papiertje verdwijnen. Het moment dat hij niet verder kon naderde sneller dan dat hij had verwacht. James had zijn arm volledig gestrekt, terwijl hij met zijn andere hand de rand vast hield. Zo ver hij kon zonder eraf te vallen hing hij over de rand heen, maar op een centimeter na kon hij het papiertje niet vast nemen. Sterker nog, wanneer dat hij zijn hand sloot vloog het papiertje door de luchtverschuiving alleen maar verder weg om traag naar beneden te dwarrelen.
Verslagen. Hij was verslagen door een dom papiertje. James liet zich haast naar achter vallen om op zijn kont te belanden. De verslagen uitdrukking was duidelijk om zijn gezicht te zien terwijl hij naar de heldere lucht keek. Wel fuck het. Hij moest het papiertje al niet meer hebben. Toch bleef hij daar op de grond zitten, zijn armen over elkaar heen geslagen en zijn benen in kleermakerszit. Ha well, hij zou het wel opnieuw maken.- OPEN FOR EVERyONE}

16 Water **Victoria** Student

Het dak, een van de weinige plekjes die ze nog niet ontdekt had. Het rijkeluiskind liep met een koffiebeker in haar hand de trappen op. Je kon stellen dat ze cafeïne verslaafd was, maar eigenlijk was het vooral de warmte van de koffie die haar aandacht had. Meestal dronk ze de koffie niet eens op en gooide ze hem gewoon weg als 'ie koud geworden was. De geur deed haar denken aan de keukens thuis, waar ze soms uren met Elise kon praten terwijl die eten voor haar maakte. Haar lange benen beklommen de trappen, maar met haar gedachten zat ze totaal ergens anders. Dankzij de warmte leek het alsof haar nanny haar hand vast had en ze samen naar boven liepen. Nog steeds was ze laaiend op haar ouders, want die hadden zonder haar medeweten Elise gewoon ontslagen toen de tijd rijp was. De zware deur haalde haar uit haar gedachten en moeizaam duwde ze hem met haar schouder open. Ze keek wel uit dat ze haar koffie niet op haar topje morste, dat zou gênant zijn. De deuren lieten haar toe tot het dak, waar de gure wind om haar oren sloeg. Haar rode haar zat in een warrige dot en enkele rebellerende plukjes danste om haar gezicht. Nonchalant zette ze een paar passen vooruit en liet haar arrogante blik over de omgeving glijden. Een jongen die verslagen aan de rand zat, trok haar aandacht. Niet omdat hij er zo zielig uit zag, meer omdat hij op het plaatsje zat waar zij eigenlijk wou gaan zitten. Onbewust nam ze een slokje van de nog steeds gloeiend hete koffie en liep ze op de jongen af. "Pardon?" Haar heldere stem werd door de wind meegevoerd, maar deze was misleidend. Victoria was allesbehalve het lieve kind dat haar stem deed vermoeden. Nee, ze was eerder een keiharde onderhandelaar dan een zachtaardig meisje. "Je zit op mijn plek." Dat ze hier nog nooit geweest was en dat het dak van iedereen was, liet ze even aan de kant. Zonder op een antwoord van de jongen te wachten, ging ze zitten. Niet dat ze een antwoord verwachtte en anders zou ze toch nog gewoon haar zin doen. Dat deed ze namelijk altijd en als ze haar zin niet kreeg, gebruikte ze haar gave wel om die te krijgen.

15 years Vuur **James** Student

_{A DAY OF JAMES FELIX YVES -
Het papiertje was dus weg. Misschien dat iemand anders het nog kon vinden en dan zou kunnen gebruiken...wat onmogelijk was. Die persoon kon er vast dan toch niet aan uit. Iemand vroeg echter om zijn aandacht. Zonder er de eerste paar tellen op te reageren keek hij omhoog. Hij zat, de andere stond recht dus hij moest wel omhoog kijken. Eigenlijk moest hij door zijn lengten altijd omhoog kijken of toch zeker vaak. De geur van de cafeïne die in haar drankje zat was duidelijk op te merken wat er vermoedelijk op wees dat ze iets van koffie aan het drinken was. Ugh bah. Die vloeistof kreeg hij niet binnen, had hij nooit binnen gekregen en dat zelfs wanneer dat hij nog in leven was. Het smaakten zo vies en was altijd veel te straf, zelfs als je er tonnen melk in zou kappen. Gaf hem maar een goed tas thee met enkele klontjes suiker. Dat smaakten pas.
De andere was ondertussen door gegaan met spreken. Door zijn grote brilglazen keek hij op naar de persoon die hem aan sprak, of eerder het meisje. Haar plek? Er was toch meer dan genoeg plek langs zijn rechter en zelfs linker kant. Om het te bevestigen keek hij even om zich heen naar de rand van het dak. Er was zeker nog plek zat. ‘Er is plek zat,’ liet hij weten. Met een kort gebaar wees hij naar de overige plek die er was. Hij keek zelfs even naar de plek waar hij zelf zat. Niks speciaals viel hem op. Het zag er hetzelfde uit als de rest van de rand. Toch had de persoon plaats genomen naast hem. ‘Uhm yeah sure, maak het jezelf gemakkelijk.’ Onbewust was hij enkele centimeters opzij geschoven toen dat de andere bij hem was komen zitten om nog wat meer afstand te creëren.}

16 Water **Victoria** Student

Zijn woorden vlogen langs haar als bladeren gedragen door de wind en dus negeerde ze hen maar en deed ze niet eens moeite om hen te kunnen horen. Een eenzaam papiertje dwarrelde naar beneden, fel gekleurde lijnen waren erop te zien. "Is dat van jou?" Vroeg ze een tikkeltje arrogant. Het was haar niet ontgaan hoe de jongen was opgeschoven, al zou ze dat zelf ook gedaan hebben. Haar aandacht werd vastgehouden door het papiertje, op een of andere rare manier. De warmte in haar hand begon weg te trekken, een teken dat de koffie koud werd. Koud was het een vies, bitter goedje dat ze niet moest hebben, al zou ze er warm ook niet veel van drinken. Het enige nadeel van al die koffie was dat ze nogal moeilijk inslaap viel, of het kon aan de nachtmerries liggen, maar die optie sloot ze liever uit. Haar handen lagen op haar schoot gevouwen en traag knipperde ze met haar ogen. Dankzij het papiertje werd ze loom, het werkte hypnotiserend.

15 years Vuur **James** Student

_{A DAY OF JAMES FELIX YVES -
Door alles was James al niet zo een sociaal persoon, liet staan dat hij zich comfortabel voelde bij Astrals die zichzelf duidelijk hoger plaatsen dan hij was. Dat was ook niet moeilijk, iedereen met een kloppend hard stond in feiten hoger dan hem. Wanneer dat het meisje weer begon te spreken keek hij vanuit zijn ooghoeken naar wat ze vast had. Even werden zijn ogen groot van verbazing. Dat was toch naar beneden gedwarreld? Snel wende hij zijn blik echter weer af en keek hij naar zijn eigen voeten. Ondanks de andere het niet zou kunnen zien was hij nerveus zijn tenen aan het bewegen. ‘Nee, nog nooit gezien. Zeker niet van mij,’ zei hij. God, wat was hij een slechte leugenaar. Hij moest vast de slechtste leugenaar zijn die rond liep op de school. Het papiertje was wel degelijk van hem, James herkende ieder lijntje dat erop stond.}

16 Negatief Lucht **Azra** Student

Met een vrolijke twinkeling in haar ogen beklom Azra het dak. Ze had het dak haar plekje genoemd, hier kwam ze iedere keer als ze alleen wilde zijn; er kwam toch amper iemand. Haar lange vingers - met zwartgelakte nagels - sloten zich wat strakker om haar beker met warme chocolademelk. Het was lente, dat wist ze wel, maar het was gewoon zo lekker! Koffie lustte ze niet, dus dit was haar vervanging. Het gebeurde vaak dat Astrals haar hier raar op aankeken en iets zeiden in de trant van 'Maar koffie is leven!" of zoiets. Dat maakte Az niets uit, ze vond het maar vies smaken en als ze het proefde stond ze een aantal seconden daarna al boven de wasbak om het spul uit te spugen. Trauma's, vond ze zelf.

Toen ze op het dak aankwam, merkte ze meteen op dat het waaide. Onwillekeurig sloot ze haar vingers nog steviger om haar beker heen. Ze wilde niet dat die weg zou waaien, toch? Haar ogen scanden haar omgeving, en ze versmalden toen Azra zag dat er anderen waren. Waarom waren er anderen? Konden die niet even oprotten? Ze liep op het duo af en nam een slok van haar choco, die haar van binnen helemaal warm liet worden. "Zeg, kunnen jullie niet weggaan?" Vroeg ze zonder schaamte.

**Gesponsorde inhoud**