❥ Naam: Moyra Ayane Kasane
❥ Roepnaam: Moyra
❥ Bijnamen: Ze luistert naar alles wat je maar verzint.
❥ Leeftijd: Bijna 14~
❥ Leerjaar: Eerstejaars
❥ Afkomst: Nidon, Eldara
❥ Element: nvt
❥ Energie: Negatief
❥ Familie:
Isamu Teto [Vader]
Kaja Teto [Biologische moeder †]
Helen Esparanza-Teto [Stiefmoeder]
Veronica Esparanza [Stiefzus]
❥ Geaardheid: Straight as a rainbow [Hetero]
❥ Energie-gebruik: Aangezien Moyra zeer open is stroomt ook haar energie relatief vrijelijk rond. Daardoor is ze zeer empathisch aangelegd en kan ze motieven/gevoelens van nabije Astrals aanvoelen. Hoe heftiger de emoties zijn of hoe meer ze tegen haar gericht zijn, hoe meer ze ervan opvangt. Dit kan tegelijk ook haar gedrag beïnvloeden, omdat ze de gevoelens ook deels in zichzelf opneemt. Moyra's passieve grip op haar energie is erg slecht, waardoor het voor kan komen dat zij degene is die gemanipuleerd wordt door haar omgeving, in plaats van andersom. Gemene, nare gedachten kunnen haar erg raken, wat onder anderen een verklaring is voor haar zonnige gedrag, in een poging zo de narigheid Dünya uit te helpen.

Maar haar energie wordt niet alleen passief gebruikt, Moyra is ook prima in staat om te creeëren. Zeker met haar grote fantasie is dat geen enkel probleem. Illusies intrigeren haar enorm, omdat je zo gedachten tot leven kan wekken. Bij haar zijn die creaties altijd positief, mooi en goedgezind, iets duisters maken kan ze nauwelijks voor elkaar krijgen.
Ook leert ze op Rikka High steeds meer over het controleren van haar kracht - hoe lastig dat ook is voor een wildebras als zij- waarmee ze mogelijkerwijs een figuurlijke afscherming tegen de buitenwereld kan vormen, om zichzelf minder kwetsbaar te maken voor emoties die niet van haar zijn.
Wanneer Moyra zou leren haar energiestromen te controleren zou ze een grote invloed op andere Astrals uit kunnen oefenen om hun gedachten te manipuleren. Het potentieel is er, maar de controle absoluut nog niet.


❥Eerste indruk: Pretty in Pink, zeer kleurrijk, kinderlijk en onschuldig.
❥Haarkleur: Felrood-roze
❥Haarstijl: Moyra draagt haar haar bijna standaard in minutieus gekrulde staartjes, waarmee ze soms zelfs slaapt. Hoe ze het voor elkaar krijgt de krullen zo net te krijgen is net energie. Die staarten worden vastgebonden met dikke elastieken of leuke lintjes. Verder heeft ze lokken voor haar gezicht hangen in een halve pony of gebruikt ze clipjes om haar pony naar achter te duwen. Wanneer ze haar haar los heeft zit er een flinke slag in.
❥Ogen: Rood-roze
❥Bouw: Slank, sierlijk, een grassprietje/elfje. Nog duidelijk in de groei.
❥Lengte: 1.57
❥Kledingstijl: Jurkjes, heel veel jurkjes. Of rokjes en schattige truitjes. Pastelkleuren, polkadots, bloemetjes en kanten randjes. Haar stijl is meisjesachtig en kinderlijk. Toch houdt ze ook wel van stoere kleren als ze van plan is iets te gaan ontdekken en op in haar mooie jurken zijn grasvlekken en modder te vinden als ze weer eens afdwaalt van het pad.


De vooroordelen over de destructieve capaciteiten van negatieve energie kloppen voor geen meter met haar persoonlijkheid. Astrals nachtmerries bezorgen of iemand's lijden vergroten zou ze in geen miljoen jaar (bewust) doen.
Moyra is een levendig en vrolijk kind. Een glimlach is haar automatische reflex op zo ongeveer iedereen die oogcontact met haar maakt of haar aanspreekt.  Ze zit vol met liefde, ziet overal het goeie in. Moyra deelt graag, dat geldt alles eigenlijk; Haar gedachten, haar spullen, knuffels, ze is heel open en vrijgevig. Soms een beetje té. Ze zou dan ook door velen wel als een naïef roze springerig meisje beschreven worden, soms ook nog met het woordje irritant erbij. Dat ze naïef is klopt, of ze irritant is hangt af van je eigen grenzen. Moyra is wel goedgelovig en van dingen zoals sex weet ze nauwelijks iets af, dat is voor haar ook meer een ongemakkelijk giebelonderwerp.

Toch heeft ze ook een stoerdere kant, ze ontdekt graag de mysterieuze plekken om Amabele heen en verzint daarbij met haar grote fantasie spannende verhalen.  Het is haar ultieme droom om later avonturier te worden, ze leest veel avonturenromans en hoopt ooit ook ontdekkingsreizen te maken. Als ze je zegt dat je ook wel een keertje mee zou mogen op zo'n tripje is dat een van de grootste complimenten die ze je kan maken.

Ze fantaseert dolgraag over sprookjes, maar ziet zichzelf liever niet als de hulpeloze prinses in de hoge toren. Nee, meisjes kunnen ook best op een wit paard gaan zitten, toch? Tegelijk blijft Moyra wel heel erg vatbaar voor charme, hoewel dit maar deels haar eigen schuld is. Dit heeft ook te maken met haar energiestromingen, die zeer gevoelig zijn voor de vibes om haar heen (zie voor meer informatie 'Energiegebruik')

❀ܓLevensdoelen: Avonturier worden, haar energieën leren beheersen
✿ܓAngsten: Onder druk van anderen dingen doen waar ze zich niet fijn bij voelt of er niet bij horen.
❀ܓLikes: Vrijheid, ijsjes, fruit, bloemen en planten, regenbogen, giebelen, met vriendinnen kletsen, alles wat in haar belevingswereld ook maar een klein beetje schattig is.
✿ܓDislikes: Regels, bevelen, vieze dingen, saaie klusjes, ziektes, nadenken over zware onderwerpen.

Haar jeugd begon goed. Haar moeder was lief en zorgzaam en Moyra groeide op als een vrij en vrolijk kind, dat hield van buitenspelen en bloemen plukken. Moyra's vader was de mede-eigenaar van een klein bedrijfje dat ICT ondersteuning bood aan ándere bedrijven, waar hij vol enthousiasme aan werkte. Haar moeder werkte parttime als bloemiste en zorgde verder voor haar dochtertje. Moyra leerde  voorspoedig lezen en schrijven op de basisschool en bleek een zeer empathisch begaafd kind. Maar het geluk kon niet eeuwig duren. Toen Moyra slechts zeven jaar oud was werd haar moeder ziek. Het begon als een onschuldig griepje, maar na enkele dagen werd het erger. Kaja werd opgenomen in het ziekenhuis en telkens als Moyra haar moeder bezocht leek ze kleiner in het reusachtige witte ziekenhuisbed. Haar ouders bleven optimistisch, je vertelt een zevenjarig kind immers niet zomaar dat mamma er niet meer zal zijn straks. Maar het zag er niet goed uit en met de dag werden de vooruitzichten erger. Haar vader liet het bedrijfje verslonzen om voor zijn dochter en vrouw te kunnen zorgen. Moyra raakte achter op school en bezocht haar moeder elke dag, kon nauwelijks slapen. Na een jaar ging  het nog steeds niet beter met Kaja. De doktoren noemden de situatie onhoudbaar en hopeloos. Ze adviseren Kaja om terug naar huis te gaan en daar haar laatste weken door te brengen. In de woonkamer wacht haar moeder elke dag na school op Moyra. Ze vertelt haar moeder alles, beschrijft de levendige buitenwereld voor haar moeder en ziet hoe die eventjes opleeft bij de verhalen over grasvelden en in bomen klimmen. Mede daardoor wordt Moyra gestimuleerd om steeds mooiere verhalen te verzinnen en sprookjes voor te lezen aan de rand van haar moeders bed. Soms lijkt het bijna of ze haar oude mamma terug heeft. Maar beter worden is niet meer mogelijk en langzaam begint ook Moyra dat te beseffen.

Na een ziektebed van meer dan een jaar bezwijkt Kaja. Als Moyra de kamer inloopt ziet ze enkel een bleke schim van een vrouw, die niets wegheeft van haar moeder zoals ze zich die herinnert. Ze wil er niet naar kijken en vlucht naar buiten. Het idee dat het nu definitief is doet te veel zeer in haar hart. Ze huilt hete tranen en haar vader, die haar verstopt tussen de struiken aantreft, weet niet goed hoe hij met haar verdriet om moet gaan, zo gebroken is de man zelf.
Na de begrafenis gaat alles bergafwaarts. Haar vader verkoopt het bedrijf, is niet in staat te werken. Na een aantal zwarte weken, waarin Moyra voor zichzelf moest zorgen, kan Isamu's zus het niet meer aanzien en belt de dokter. Die komt meteen en heeft slechts een blik op de verslonsde woonkamer nodig om tot een conclusie te komen.Depressief, zo noemt de dokter het. Haar vader kreeg medicijnen en hulp, langzaam herstelde hij weer een beetje. Hij leerde inzien dat zijn vrouw nooit zou willen dat hun dochter gebukt zou gaan onder haar overlijden. Nog steeds miste hij zijn geliefde vrouw, maar hij wist ermee om te gaan. Moyra kreeg een hechte band met haar vader. Op haar nachtkastje had ze een foto van haar moeder staan, waar ze elke avond naar keek. Kaja was haar grote voorbeeld. Het grootste compliment wat ooms en tantes haar kon geven was dan ook dat ze zoveel op haar moeder leek. Moyra schrijft regelmatig verhalen op in haar dagboek, die ze adresseert aan haar moeder.
Moyra is onderhand elf jaar oud en de herinneringen aan haar moeder vervagen langzaam. Niet omdat ze het wil, maar omdat het allemaal gebeurd is toen ze nog zo jong was. Ze probeert elke dag voor het slapen gaan terug te denken aan Kaja, om haar niet te vergeten. Moyra laat haar vader verhalen vertellen over hoe Kaja was, tot ze ze woord voor woord kent. Maar haar vader wil steeds minder vaak praten over zijn overleden vrouw, zegt dat ze verder moeten gaan met hun leven. Dat mamma had gewild dat ze doorgingen en niet bleven hangen in het verleden. De reden hiervoor wordt al snel duidelijk, hij heeft een date gehad. Niet succesvol, maar wel een begin van een nieuw tijdperk. Ze wil haar vader graag gelukkig zien, dus ze zegt niets, maar het doet pijn om te zien hoe hij steeds vrouwen ontmoet en lacht als zij lachen.

Ze gaat vaak langs bij het graf van haar moeder en praat dan tegen haar. Ze vraagt om advies en hulp, maar krijgt zoals te verwachten is van een dode nooit antwoord. Moyra hoort van de geruchten dat elementloze Astrals soms in staat zijn om hun energieën te laten stromen en daarmee kortstondig contact met rondwarende geesten te maken. Hiermee beginnen de problemen. De jonge Astral krijgt het niet voor elkaar haar moeders stem te horen, al meent ze wel een warme hand op haar schouder te hebben gevoeld. Vanaf dat moment wordt ze steeds gevoeliger voor de emoties die Astrals om haar heen voelen voelen. Als een spons lijkt ze de vibes van andere Astrals op te zuigen, wat niet alleen vermoeiend, maar ook beangstigend is. Moyra merkt dat het erger wordt wanneer ze net haar energiestromingen heeft geactiveerd om te oefenen en de gevoeligheid daarna langzaam wegebt. Maar toch blijft ze vastbesloten om haar krachten te leren benutten.

Ondertussen ontmoet Moyra af en toe vrouwen waarover Isamu haar al vertelde. Vrouwen die heel anders ruiken dan mamma's kleren, die nog steeds netjes in de kast liggen. En anders lopen, anders praten, niet zo lief en mooi zijn als Kaja. Geen van de nieuwe dates hebben echt succes. De meesten worden al na een paar ontmoetingen afgekeurd, anderen stoppen het contact als ze achter het bestaan van Moyra komen. Dus Moyra en haar vader leven kalmpjes verder met z'n tweetjes. Tot de vrouw met de helblonde haren de kamer binnenkomt. Ze blijkt  Helen te heten en komt uit een hele andere streek dan waar Moyra en haar vader woonden. Binnen een half jaar is er echter een verhuizing geregeld naar de andere kant van het land, ze moesten immers verder gaan met hun leven, en is Helen constant dichtbij. Helen heeft een dochter, Veronica, die twee jaar ouder is dan Moyra. Isamu is helemaal gek van Helen, ze is anders dan alle andere vrouwen waarmee haar vader hiervoor dates of korte relatie's had. In het begin lijkt dat vooral op een positieve manier. Veronica is aardig en zit vol spannende verhalen over de middelbare school. Moyra kijkt tegen haar op en ze mogen elkaar wel. Ook Helen is in het begin aardig. Isamu vraagt haar ten huwelijk op een warme zomeravond. Moyra is geschokt, dit gaat wel heel snel. Maar ze ziet dat haar vader gelukkig is en slikt de bittere woorden weg.

De nieuwe familie woont samen en is redelijk gelukkig. Er verandert wat in de houding van Helen, die zich langzaam heer en meester van dit huishouden voelt. Ze stelt regels op over voeten vegen, schoonmaken, afwassen. Op zich vrij redelijk, maar Moyra vindt het lastig om gezag te accepteren van iemand die niet eens haar moeder is. Want ze weigert pertinent moeder te zeggen, wat Helen irriteert. Die wil graag een perfect gezinnetje zijn, met twee lieve dochtertjes die luisteren en samen spelen. Dat laatste lukt redelijk, maar luisteren gaat de ietwat eigenzinnige Moyra slecht af. Isamu kiest de kant van Helen, een beetje discipline is goed voor een kind. Dus nog meer regeltjes en strafmaatregelen volgen.

Wanneer Isamu op zijn werk is, een saai bureaubaantje, gebeurt het. Moyra was buiten druk aan het oefenen met het oproepen van illusies en heeft daarmee een klein hondje gelokt, die oneindig gefascineerd werd door de niet bestaande bloem die zij op het asfalt had laten ontstaan. Ze neemt de pup uiteraard mee naar huis, is volkomen in de wolken met het modderige beestje. De vuile vlekken, de snuit van de hond, die nieuwsgierig tegen het been van Helen aanduwt. Het is allemaal te veel. Helen ontploft, wordt woedend. Ze gilt dat Moyra op moet rotten, die rothond mee moet nemen en ver weg moet gaan, dat ze de relatie met Isamu alleen maar verpest. Moyra trilt van de enorme emoties die door haar lichaam vibreren, zowel van haarzelf als van Helen. En zonder te weten waarom neemt ze de benen, de pup met zich mee sleurend. Ze eindigt in het nabije park, waar ze de hele avond zit, tot de zon allang onder is gegaan en een stelletje halfdronken hangjongeren haar ontdekken. Gelukkig zijn de jongens genoeg bij zinnen om de politie te bellen en Moyra, die geen zinnig woord uit kan brengen, wordt thuis afgeleverd, totaal in paniek. De lieve stiefmoeder die uiteindelijk vals blijkt, het klassieke sprookje. Maar zo zwart-wit is het niet, Helen is een Astral, die in een woede-uitbarsting verkeerde dingen zei.

Moyra wordt door artsen onderzocht en er worden wat testjes gedaan. Uiteindelijk komen ze erachter dat er een reden achter Moyra's empathie zit: Haar energiestromen haken zich als het ware in de aura's (of hoe je het ook wil noemen) van andere Astrals. Daardoor is ze vatbaarder voor emoties, maar ook voor suggesties en dwang, indien er sprake is van hevige emoties. Sinds Helen dit in haar heeft losgemaakt wordt het steeds erger, omdat Moyra haar energieën wel kan sturen en gebruiken om iets te creeëren, maar ze over het algemeen niet onder controle kan houden. Het blijkt dat ze zulke bevelen wel kan negeren, maar dat kost flink wat concentratie en wilskracht. Hierop probeert Moyra te oefenen, maar de neiging om met de stroom mee te gaan blijft aanwezig. Isamu vreest dan ook voor haar onschuld wanneer Moyra naar de middelbare school gaat, waar het wemelt van Astrals met foute bedoelingen. Helen verontschuldigt zich wel duizend maal. Isamu en zij blijven samen, na een lastige periode vol ruzie's in hun huwelijk. Moyra wil Helen wel vergeven en begrijpt ook wel dat ze niet echt boos op haar mag zijn om die ene vergissing, maar het is zo lastig.

Moyra ontmoet op school een leuke jongen, eveneens een elementloze Astral, waarmee ze goed bevriend raakt. Samen oefenen ze vaak op hun sturing en Moyra is helemaal dol op hem. Ze meent hem te kunnen vertrouwen en vertelt hem over haar problemen. Andy luistert aandachtig en maakt er dan misbruik van. Ze kust hem, gedwongen. Als ze hem woedend vertelt dat ze hem haat, dreigt hij iedereen te vertellen wat er mis is met haar. Zoals te verwachten valt weet hij zijn mond niet te houden en vertelt hij het in een poging om stoer te doen aan klasgenoten. Moyra wordt er flink om gepest, de jongens roepen naar haar dat ze de ideale hoer is die alles doet wat een man wil. Andy krijgt spijt, zo had hij het nooit bedoeld, maar het is al te laat. Isamu stelt haar gerust: Ze is bijna 14 en kan alvast naar Rikka High, waar ze een nieuwe start kan maken en haar controle kan verbeteren.
Dus gaat ze weg van huis, onzeker, maar hoopvol. Op Rikka High zal ze na de zomervakantie officieel beginnen, maar met toestemming van het schoolhoofd doet ze nu al hard haar best om met de eerstejaars mee te komen.

☆~ Moyra neemt het Astrals snel kwalijk wanneer ze haar iets laten doen wat ze niet wil, ook als het onbedoeld is. Maar op het moment zelf heeft ze hun bedoelingen vaak niet door, waardoor je zou kunnen zeggen dat het haar eigen  schuld is.
★~ Ze schaamt zich voor het feit dat ze zo makkelijk beïnvloedbaar is en praat er liever niet over, zelfs niet met de docenten die haar zouden kunnen helpen haar energiestromingen beter te beheersen.
☆~Haar moeder is in Moyra's herinneringen een soort superheld geworden, die altijd alles goed deed. Ze mist haar nog steeds, al vervagen de herinneringen steeds meer.
★~ Op haar nachtkastje staat een van de weinige foto's die ze heeft van hun gezin toen ze nog compleet waren.