Hangjongeren [Kiro]

17 jaar Negatief Lucht **Wren** Student

Het was compleet normaal om in een speeltuin rond te hangen als je al zeventien jaar oud was. Dat was ook niet wat Wren irriteerde; ze was immers zelf naar deze plek toegegaan en zo vreemd was zelfs zij niet. Wat haar wél irriteerde, was dat de kleine ukjes naar haar toekwamen om te vragen of ze mee wilde spelen. Alsof ze zelf nog een baby was?! Hoe kwamen die kleuters daarop? Ze kregen dan ook een vuile blik toegeworpen, maar de kleuters hadden meer doorzettingsvermogen dan Wren verwacht had. Waarschijnlijk hadden ze nog niet helemaal door wat er zou gebeuren als ze Wren echt pissig kregen.
Het kleine, blauwharige meisje hield er namelijk niet van dat ze bespot werd om haar lengte. Het waren de verdorie genen! Zij kon er niets aan doen en haar lengte betekende niet dat ze nog een basisschool kind was. Met haar 1m54 had ze al genoeg Astrals in elkaar geslagen (lees; woest aangekeken en uitgescholden), dus Astrals moesten niet zo met haar sollen. Waarom ze dan naar de speeltuin was gekomen terwijl ze dit kon verwachten? Tja, dat was Wren; koppiger dan drie ezels en een steen. Ze zou die kleuters haar er niet onder laten krijgen!

Zonder zich te generen smeet Wren zand tegen een kleuter aan die op de schommel zat, zodat het kind huilend in zijn ogen moest wrijven en van de schommel afviel. Zonder nog naar het ding te kijken nam zij de schommel over en ging er scheef op zitten, met een blikje energy in haar hand. Haar hoofd hief ze een beetje op en nogal smug deed ze haar ogen dicht toen ze een slokje nam, alsof ze net de troon van de kleuters overgenomen had en ze nu maar haar autoriteit moesten accepteren. Tja, wereldheerschappij stond nog steeds op haar bucket list en als ze met de speeltuin begon, so be it.
Wren dronk het blikje leeg en kijlde het een eindje weg, recht in de zandbak. De kleuters leken steeds minder met haar te willen spelen, maar waren ook nog niet van plan met zijn allen op haar te springen. Daarom zwaaide Wren tevreden wat met haar benen en keek de ukkies één voor één met een valse grijns aan. Wat fijn dat de enige moeders een eindje verderop stonden te kletsen en het kleine meisje niet als gevaar zagen. Als je haar op het eerste gezicht zag, kon ze nogal schattig lijken. Maar de meeste Astrals waren na enkele seconden van dat waanbeeld genezen.

Nu begonnen de kleuters toch wel enigszins raar naar haar te kijken. Wren fronste lichtjes, maar liet de kleine monsters haar groeiende onrust niet merken. Als ze bloed roken, wilde ze niet weten wat er gebeurde. Ze had iemand nodig, iemand van haar leeftijd, die wat zekerheid kon bieden. Zag ze nu iemand lopen? Iemand die vast op weg was naar de meer volwassen delen van Amabele, maar boeiend. 'HEY,' gilde het meisje, terwijl ze blij zwaaide naar de jongen die niet zo ver weg voorbij liep. 'Jij wil mij vast wel helpen,' voegde ze er direct aan toe. Haar enthousiaste glimlach gaf helemaal niets weg van haar eerdere nare gedrag. Zonder verder nog toe te lichten reikte ze haar hand naar hem uit en keek hem vragend aan. 'Ik ben Wren, aangenaam.'

17 Lucht **Kiro** Student

Kiro had zijn handen in zijn zakken gestoken terwijl hij tegen een klein beetje zand aan schopte in de speeltuin. Hij keek naar het torentje dat zijn zusje had gebouwd. "Wauw knap zeg." Mompelde hij lichtelijk sarcastisch wat hem vervolgens een stomp tegen zijn scheen gaf. Kleine etter moest altijd slaan als ze het ergens niet mee eens was. Gelukkig hield hij wel van der ander had hij echt niet blijven staan toe kijken hoe iemand hem een stomp gaf. Hij liet zijn ogen wat geïrriteerd over het speeltuin glijden en al snel viel hem een meisje op met blauwe haren. Hij was lichtelijk verbaasd dat ze met zand begon te gooien en de schommel afpakte van een klein kind. Kiro was gemeen, maar dat ging hem te ver. Hij was misschien ook meer sadistisch, hij had waarschijnlijk het kind gecommandeerd om toe te kijken hoe hij schommelde, of misschien wel gevraagd of het kind hem wilde duwen. Kiro haalde lichtelijk zijn schouders op, nha misschien had hij het kind wel in zijn waarden gelaten en laten huilen in de zandbak. Kiro keek weer omlaag naar zijn zusje die nog steeds bezig was met een toren te bouwen. "Ga nou maar." Mompelde het kind geïrriteerd. Dat was waar ook Laytin had een crush op een jongen die hier rond liep. Kiro keek nog een keer rond de speelplaats, de arme jongetjes waren helemaal niet bezig met liefde, meisjes waren vies en kusjes daar deed je niet aan. Als je het aan Kiro vroeg waren meisjes nog steeds naar en was het enige leuke wat je kon doen met ze in bed. Gelukkig maar dat Kiro niet zo van de liefde was en zijn rechterhand nog prima werkte en als die er geen zin in had was hij ook prima met zijn linker. "Ik ga al." Mompelde Kiro terwijl hij het torentje van zijn zusje omver wierp en alweer een stomp tegen zijn schenen kreeg. Hij grijnsde lichtjes wreef zijn hand door Laytin haar haren en verliet toen de speelplaats naar iets beters.

'HEY,' Kiro keek op naar het meisje dat op de schommel naar hem zat te zwaaien. Hij keek even om zich heen, er was niemand anders waar ze echt naar kon zwaaien. Hij zuchtte zachtjes en bleef staan. 'Jij wil mij vast wel helpen,' Lichtjes trok Kiro een wenkbrauw op en liep hij op het meisje af.
"Sorry ik kus alleen meisjes die met me mee naar huis gaan." Grijnsde hij en leunde tegen de balken van de schommel aan. 'Ik ben Wren, aangenaam.' Kiro keek naar haar hand en liet haar hand even enkele seconde in de lucht hangen voordat hij hem aannam. "Kiro." Zei hij kort en schudden haar hand. "Waar kan ik je mee helpen?" Vroeg hij. "En wat levert het mij op?" Vroeg hij er gelijk achteraan.

17 jaar Negatief Lucht **Wren** Student

Ze kon er gif op innemen: die kleuters waren uit op haar bloed. De kleuter met zand in zijn ogen was ook weer hersteld, wat betekende dat de strijdmacht weer compleet was en de kleuters snel in de aanval zouden gaan. Wren overwoog haar opties. Ze kon hier weggaan, ze kon met de kleuters proberen te bonden om ze een vals gevoel van veiligheid te geven, of ze kon een bodyguard inhuren. Of misschien kon ze alledrie de opties wel combineren, om haar supreme power over de kleuters duidelijk te maken. Het enige jammere was dat de ukkies niet zo bijster geïnteresseerd in haar leken, nu. Maar daar zou ze vast nog wel verandering in brengen, wacht maar af!
De blauwharige zwaaide nog wat heen en weer op de schommel en ging wat rechter zitten, zodat ze niet oncharmant van de schommel af zou vallen. Dan zaten die scharminkels zo op haar, zeker weten. En bam, toen was daar die soort van roodharige jongen die haar vast wel ergens mee kon helpen.

Toen Wren hem riep had ze nog niet helemaal in haar hoofd wat ze hem eigenlijk wilde vragen; er waren zoveel opties en wat de beste was, daar was ze nog niet over uit. Wat ze wel wist, was dat hij vast wel bruikbaar zou zijn en daarom lachte ze lieflijk naar hem, stak zelfs haar hand uit. Dat was meestal een kant van haar die je één keer zag en dan nooit meer. Aha, hij kwam al op haar af. Wren lachte om zijn opmerking. 'Wie weet,' zei ze, haalde haar schouders op. 'Misschien ben ik wel een te netjes meisje om zomaar met vreemde jongens mee naar huis te gaan,' voegde ze er zo onschuldig mogelijk aan toe. Hé, was dat geen idee? De jongen had misschien wel wat van haar acties gezien, maar als hij dat niet had gezien kon ze het nog op haar lieve, onschuldige kant gooien en kijken of hij erin zou trappen. Dat Wren echt geen ervaring had met jongens en zomaar mee naar huis zou gaan om 'pizza te eten en op de bank te hangen'. Sure.
Het duurde haar iets te lang voor de jongen zijn hand uitstak, maar ze besloot er nu nog niet over te klagen. Er bleven altijd genoeg muggen over om olifanten van te maken, toch? De jongen bleek verder Kiro te heten en een goed zakeninstinct te hebben, omdat hij ook gelijk naar zijn benefits hieruit vroeg. Wren zette even een paar vingers tegen haar kin en deed alsof ze nadacht. Haha, grapje, daar had ze de hersencapaciteit niet voor over. Wie dacht er nu écht na, kom op zeg.

'Laten we zeggen dat die kleine monstertjes hier het wel eens op mij gemunt kunnen zou hebben na wat onvoorziene omstandigheden,' zei ze, keek er zelfs wat zielig bij. Ja, het was echt haar schuld niet. 'Jij ziet er wel goed - betrouwbaar dus - uit en ik bedacht me dat jij me wel zou willen helpen,' legde Wren vrolijk uit. Aan haar stem was te horen dat ze de hele situatie niet zo serieus nam, maar serieus genoeg om het gesprek verder uit te voeren. Het was in ieder geval geen hidden camera prank. Daar had ze het geld niet voor. 'Dus wat er voor jou inzit.. Ik kan wel ergens met je mee naartoe gaan, als je dat zó graag wil. Of je blijft hier fijn met mij kletsen. Wie weet krijg je wel een kusje van me,' zei ze, semi-schattig. Even keek ze de jongen aan, probeerde hem te taxeren, maar haar sociale skills schoten wat te kort om hem goed te doorgronden. Ach, hij was knap, het zou wel goed zitten. 'En als je dat allemaal niet leuk vindt, kan je zelf met een voorstel komen. Wat zeg je ervan?'

17 Lucht **Kiro** Student

Yep Kiro ging hier spijt van krijgen hij voelde het gewoon, de onschuldigheid van het meisje geloofde hij niet zo heel erg na haar actie gezien te hebben met de kleuter en het zand. Maar Kiro kon het vrij weinig schelen hij was te nieuwsgierig naar wat het meisje ging doen en waar ze hem voor nodig had. "Hmm laat ik eens het geluk hebben zo onschuldig meisje tegen het lijf te lopen." Grijnsde hij charmant naar het meisje. Waarschijnlijk was zijn geluk eerder 0,0. Gelukkig wist hij nu al dat haar naam Wren was, mocht hij echt hopeloos worden kon hij haar altijd nog stalken via het telefoonboek of zo. Of mocht het echt uit de hand lopen dan wist hij wie zijn naam hij moest zeggen tegen de politie. 'Laten we zeggen dat die kleine monstertjes hier het wel eens op mij gemunt kunnen zou hebben na wat onvoorziene omstandigheden,' Kiro keek even van Wren naar de kleine monstertjes en toen weer terug naar Wren.
"Je bent zo zielig, hebben die monsters het gemunt op jou? Maar waarom dan?" Vroeg Kiro sarcastisch. Het waren monsters, maar zo erg waren ze hopelijk ook weer niet. "Zo'n arm zielig klein meisje als jij en dan die vreselijke monsters." Zei Kiro dramatisch terwijl hij plaats nam op de schommel naast haar. Hij keek nog even meelevend naar haar en toen zijn was zijn theater act over. 'Jij ziet er wel goed - betrouwbaar dus - uit en ik bedacht me dat jij me wel zou willen helpen,'
"Ugh ik had zo gehoopt dat je stopte na: Jij ziet er wel goed uit." Grijnsde hij en duwde zichzelf af waardoor hij lichtjes heen en weer schommelde.

"Dus als payment word het een filmavondje bij mij. Prima! Waar wil je me voor gebruiken? En dan heb ik het nog niet over vanavond." Vroeg Kiro met een brede grijns. Hij stopte met schommelen en draaide zich naar Wren.

17 jaar Negatief Lucht **Wren** Student

Hetgeen wat Wren heel leuk aan zichzelf vond - ja, je mocht toch van jezelf houden? - was dat ze totaal geen behoefte voelde zich aan beloften te houden. Dat kon veel negatieve gevolgen hebben, maar voor Wren was chaos geweldig. Daarom was ze nu in staat allerlei dingen te beloven, terwijl ze later misschien gewoon weg zou lopen en het erbij zou laten. Maar misschien ook niet, zou ze gewoon meegaan; Wren was te onvoorspelbaar. De loop van dit hele gesprek kon haar keuze veranderen. Tot nu toe mocht ze de jongen wel; de manier waarop hij sarcastisch reageerde maakte haar aan het lachen. Ook veroordeelde hij haar niet om haar kleuterhaat, dus dat viel ook alweer mee. Hij was natuurlijk geen Allen, die haar nu al drie keer van de schommel had proberen te duwen om daarna samen wat Astrals te gaan pranken. Maar je kon natuurlijk niet alles hebben.

Ze zette zich af en begon een beetje te schommelen, terwijl ze de jongen onschuldig uitlegde wat er aan de hand was. Als zij iets wist, was het dat je schattige dingen nooit kon vertrouwen. En dat gold al helemaal voor die kleuters. 'Ja, geluk heb je zeker,' beaamde ze. Niet helemaal sarcastisch, want iedereen moest blij zijn haar te kennen. En durf eens iets anders te beweren. 'Ik hoop dat ik ook geluk heb jou tegen te komen,' voegde ze er plagend aan toe. Eens kijken hoe deze jongen op wat porren reageerde, daar was ze altijd wel benieuwd naar.
Het gesprek ging verder en Wren voelde zich geroepen om een pruillipje te trekken. 'Die kleine monsters daar zijn niet te vertrouwen,' vertrouwde ze hem toe, ging op in haar rol als spion-actie-film actrice. Of wat ze zich dan op het moment ook voorstelde. 'I know, right?' zei ze, deed alsof ze een traantje wegpinkte. 'Ik snap er niets van, maar daarom heb ik nu een sterke man bij mijn zijde.' Dit kwam er weer wat sarcastischer uit en Wren was weer even terug in de realiteit. Of tenminste, haar versie daarvan.

Too bad, so sad. Wren gaf niet graag complimenten en dat merkte de jongen nu al op. Niet dat het haar veel kon schelen. Jeez, hij was wel grappig zeg. Wren was er nog niet helemaal over uit tot in hoeverre hij het meende, maar voor nu besloot ze mee te spelen. Ze kon altijd nog bailen en er vandoor gaan, no hard feelings. Jongens konden daar wel tegen en de meesten vielen toch niet voor zo'n uk als zij. Niet dat ze het daar zelf mee eens was. Een beetje meespelen met jongens was altijd wel grappig. 'Sure' antwoordde ze, haalde opnieuw haar schouders op. Zolang er niets zwart op wit stond, was het een droom. 'Nou, jouw taak zou zijn mij te beschermen voor die ettertjes,' zei Wren, met een kort gebaar over de gronden van de speeltuin. 'Of zorgen dat ik hier veilig weg kan komen, want als ik met iemand wegloop durven ze vást niets te doen.' Wren vond dit echt hilarisch, vooral omdat ze op een gegeven moment ook wel doorhad dat de kleuters haar autoriteit wel accepteerden en ze dus niets te vrezen had (#egomuch). Toch vond ze deze Kiro nog te interessant en te grappig om zomaar weer weg te gooien, dus was ze benieuwd hoe hij de knight in shining armour zou zijn. Wie weet werd het nog leuker!

17 Lucht **Kiro** Student

'Ik hoop dat ik ook geluk heb jou tegen te komen,' Kiro keek naar Wren en zijn grijns werd groter. "Mij tegen komen is een zegenen." Zei hij met zijn grote charmante grijns. Gelukkig nam Kiro zichzelf niet al te serieus en hoopte hij vooral ook dat Wren hem niet al te serieus nam. Wel natuurlijk over hun film avondje. Kiro had nog steeds een film maatje nodig waarmee hij films kon kijken en over nerd dingen kon praten zonder vreemd of vaag aangestaard te worden als hij een van zijn momenten heeft waar hij vertelt hoe geweldig hij de personages vind. Al met al hij heeft een nerd nodig die met hem film wilde kijken.

'Die kleine monsters daar zijn niet te vertrouwen,' Kiro knikte in deze tijden waren die monsters niet te vertrouwen. 'I know, right?' Kiro knikte opnieuw. 'Ik snap er niets van, maar daarom heb ik nu een sterke man bij mijn zijde.'
"En dat ben ik right?" Vroeg hij voor de zekerheid. "Ik bedoel natuurlijk ben ik dat heb je mijn spierballen gezien." Kiro trok zijn mouw van zijn shirt omhoog en showde ongegeneerd zijn spierballen waar zeker niets mis mee was. Hij grijnsde en rolde zijn mouw weer omlaag. Toen Wren vertelde wat Kiro zijn taak werd kwam hij iets dichterbij om geen enkel deeltje van de missie te missen.
Hij sprong op van de schommel en sprong voor Wren. "My Lady ik zal voor je sterven, maar eerst ga ik er voor zorgen dat je deze plaats veilig en wel zal verlaten. Ik zal deze monsters bevechten als dat nodig is! Ik zal vluchten met jou en zorgen dat ze geen haar van jou te pakken krijgen." Zei Kiro terwijl hij op een knie voor Wren ging zitten. Hij stak zijn hand naar haar uit.
"Ik vraag u alleen mij te vertrouwen en u uit deze vreselijke plaats te tillen." Wren was maar klein. Kiro kon haar gemakkelijk optillen en haar zo van de speelplaats tillen.

17 jaar Negatief Lucht **Wren** Student

Hij was grappig. Voor nu besloot ze met hem in gesprek te blijven. Gewoon, hij had net zo'n valse grijns als zij en ze vroeg zich af hoe lief hij eigenlijk was. Want zo'n charmante lach nu zei niets over de persoon die er echt onder zat. Maar daar zou ze te zijner tijd wel achterkomen; voor nu vond ze het onbekende lollig, hilarisch en ging ze er graag in mee. 'Droom lekker verder,' adviseerde ze hem plagerig, toen hij zichzelf als een zegen beschreef. No offense, maar iedereen wist dat zij de enige zegen van het huidige tijdperk was. Niet te moeilijk doen. Maar hij was grappig, dus hij mocht het wel zeggen.
Hmm, spierballen. Wren kon het niet laten goedkeurend te knikken. 'Dat ben jij,' bevestigde ze. No shit, had je iemand anders hier gezien dan? Ze ging niet één van die kleuters als haar bodyguard nemen, dan vroeg je om problemen. Dat mocht dan wel Wrens dagelijkse bezigheid zijn, maar ze hield zich liever niet al teveel bezig met kleine monsters. Risky business. Even richtte ze haar blik weer op de kleine kinderen, die onschuldig aan het spelen waren. 'Onschuldig', dacht het niet! Ze vertrouwde hen van geen kanten, vooral niet het kind dat nog steeds bezig was met zand uit zijn shirt kloppen. Hij had vast de grootste wraakgevoelens en zou de hele menigte op kunnen hitsen, zoals dat in de geschiedenis wel vaker gebeurde. Hem moest ze dus vooral in de gaten houden! Maar nu had ze Kiro, dus misschien hoefde ze zich wat minder zorgen te maken. Of in ieder geval, kon ze lekker aan de zijlijn zitten als die kleuters toch tot de aanval overgingen.

Dream come true. Als je wereldheerser wil zijn, wil je ook zo behandeld worden. Zo ging het over het algemeen niet in Wrens leven, jammer genoeg. Maar deze jongen snapte hoe het werkte en Wren vond het prima de tijdelijke damsel in distress te zijn. Ze wist vrij zeker dat ze die rol goed kon spelen, aangezien ze net al 'schattig' en 'onschuldig' had gedaan. Dat kon ze nog wel een paar momenten volhouden. Niet iedereen hoefde direct te weten wat voor een naar stuk ongeluk ze was.
Wren ging wat rechter op haar schommeltroon zitten en keek Kiro goedkeurend aan tijdens zijn toespraak. Als hij nu nog zo'n draagstoel gehad had, was ze helemaal verkocht geweest, maar gewoon dragen zou ook prima moeten zijn. Het viel haar eigenlijk nog mee dat de jongen niet gelijk los was gegaan over haar abnormaal paranoïde gedrag naar een stel twee-jarigen toe. Niet dat Wren daarin helemaal serieus was geweest, maar als haar waanideeën uitgekomen waren was ze ook niet verbaasd geweest.

'Maar natuurlijk vertrouw ik je, mijn beste ridder,' antwoordde ze theatraal. Ja, bij nader inzien waren de Middeleeuwen toch wel haar ding. 'Je nobele daden zullen niet tevergeefs zijn!' Nu was ze alweer bijna door haar vocabulaire heen, maar de ander hoefde dat niet te merken. Netjes stond ze op van de schommel en legde haar hand in die van Kiro. Nou, bewijs je maar hoor. Kom maar op! Wren negeerde het feit dat de jongen dit waarschijnlijk alleen vroeg, omdat zij gemakkelijk op te tillen was. Klein en licht, geen probleem. Maar daar dacht ze niet aan, want het was natuurlijk absoluut niet waar. En iedereen die haar daarin tegensprak zou weten wat echte pijn was. Misschien ging ze iets teveel op in het idee van wereldheerser zijn. Morgen moest ze maar wat meer focussen op haar normale leven.. eventueel.

17 Lucht **Kiro** Student

Het hele idee was gestoord maar Kiro kon het niets schelen. Zij dacht aangevallen door wraakzuchtige kinderen -waarin hij die kinderen geen ongelijk zou geven. Waarschijnlijk had hijzelf ook wraak genomen als een meisje ineens zand in je ogen gooit en je schommel af zou pakken. Kiro had waarschijnlijk de hele speelplaats bij een geroepen om je om ver te werpen en je daarna te gebruiken als slaaf- dan zou hij haar helpen haar aan uit de speeltuin te krijgen. Een kleine grijns verscheen op zijn gezicht en hij was voor Wren op een knie gaan zitten. Astrals die voorbij moesten lopen zouden ook wel denken: Zijn jullie niet een beetje te jong om te trouwen. Het idee alleen al zou Kiro de rillingen geven. Trouwen blegh. Hij stak zijn hand uit en vroeg Wren hem te vertrouwen. Nou ja dan kon hij net zo goed meteen zijn trouw belofte er achter aan gooien.

'Maar natuurlijk vertrouw ik je, mijn beste ridder, Je nobele daden zullen niet tevergeefs zijn!' Kiro hield haar hand vast en met stond op. Met een soepele beweging tilde hij Wren op als een prinses die zojuist door haar ridder gered werd.
"Dan zal ik U door deze speelplaats tillen, al zal dat het laatste zijn wat ik doe. Ik zal met eer sterven wetend dat ik alles gedaan heb U te redden van deze wraakzuchtige monsters." Kiro kon zo nog wel even door praten, maar tijd drong die kinderen keken hun al vreemd aan en ergens gaf dat hem de kriebels om kei hard weg te rennen.
Vol trots hield hij Wren omhoog en liep hij door de speeltuin. Sommige kinderen lachte toen ze voorbij kwamen lopen andere kinderen konden het geen bal interesseren en vonden hun zandkoekjes een stuk interessanter. Bij het einde van de speelplaats zetten Kiro Wren weer op de grond.
"Ik hoop dat U vond dat ik dapper heb gestreden." Zei hij met grijns. "En dat ik Uwe Majesteit mag trakteren op een ijsje." Daar verscheen weer zijn eeuwige charmante grijns waar hij zoveel harten mee had gewonnen.

17 jaar Negatief Lucht **Wren** Student

Kijk, iemand snapte hier tenminste hoe je een koningin behandelde. Zelfs al was het maar voor een uur, dit maakte Wrens leven weer wat beter. Het was dan wel zo dat ze eigenlijk altijd en overal haar zin in wilde krijgen, maar dit was iets waar ze echt zelden haar zin in kreeg. Dus dat iemand vrijwillig het spelletje meespeelde, maakte het alleen maar leuker. Daarom stond ze het de jongen ook toe haar hand te pakken en haar op te tillen, hoger boven de grond dan ze met haar eigen benen haalde. Zijn woorden, overdramatische gast, lieten haar bijna lachen, maar ze bleef nog net in haar rol. 'Voorwaarts,' gebaarde ze. Ze wees naar het hek dat de speeltuin van de rest van de wereld afsloot en kruiste toen haar armen, geduldig wachtend totdat ze gered zou worden.

En daar gingen ze hoor, woosh! Wren had een blije grijns op haar gezicht. Het kon haar echt niet schelen hoe stom dit was en hoe het absoluut nergens op sloeg; het was leuk. Punt uit. En als die jongen haar hierna liet vallen en gewoon wegliep kon het haar ook geen donder schelen. Het was het moment dat voor haar telde en aan Kiro had ze zich totaal niet gehecht. Zo, dat ging snel. Een paar kinderen kregen een gemene blik toegeworpen toen ze lachten. Vieze bedienden, dit was serious business. Off with their heads! Wren probeerde in haar hoofd de tijd wat langzamer te laten gaan, zodat ze dit moment bij zich kon houden. Dit gebeurde niet iedere dag!

Ah, ze werd alweer neergezet. Even keek ze wat teleurgesteld, maar binnen een seconde had ze weer een grijns vol zelfvertrouwen op haar smoel staan en keek ze neer (lees: keek op) naar haar loyale ridder. 'Een zeer dapper vertoon, ridder Kiro,' zei ze, terwijl ze de rand van haar jurk vastpakte en een soort van reverance maakte. Tja, dat kreeg je als je vader je etiquette bij wilde brengen. Wonderbaarlijk genoeg deed herhaling af en toe de trick.
Een ijsje? Wren vertrok innerlijk haar gezicht. IJswater, daar had ze herinneringen aan. De hoofdmeester op haar vorige school had haar niet gemogen en had haar gezicht gewoon in ijswater gedoopt gedurende de les, net zolang totdat ze flauw was gevallen door de kou. Wren deed dan wel of ze oh zo tough was, maar als het op lichamelijke kracht aankwam was ze al snel K.O. Maar ijsjes waren geen water en het was vreemd om nee te zeggen. Begon het al op te vallen dat het antwoord iets te lang uitbleef? Ze kon niet laten blijken dat ze geen ijsjes durfde te eten. Zo'n mietje was ze niet! Wren sprak zichzelf streng toe en hakte toen de knoop door. 'Natuuurlijk,' zei ze, opgewekt. Zijn grijns viel haar maar half op doordat ze in een interne discussie verwikkeld was. Gelukkig voor Kiro duurde haar afwezigheid niet zó lang, omdat Wren vrij goed was in kordate beslissingen nemen - of ze er nu later spijt van kreeg of niet. Daarom stak ze haar hand door Kiro's arm en begon alvast maar richting de ijsstand te lopen. Wat voor smaakjes wilde ze?

Nu stond ze voor de ijsbakken, keek met een hand onder haar kin intens naar de verschillende kleuren. Wat moest ze kiezen? Kersenspul? Chocolade? Mint? Stroopwafel? Wren fronste diep. Dit was lastiger dan gokken op een toets. Daar kon ze altijd wel een antwoord uit haar duim zuigen, maar dit voelde toch als een belangrijkere keuze. Ja, houd je prioriteiten op een rijtje hé. 'Wat raad jij me aan?' zei ze, terwijl ze zich serieus naar Kiro keerde. Dit was een belangrijke keuze, die kon ze niet in haar eentje maken! Daarbij was de beslissing om überhaupt een ijsje te nemen al genoeg moeite geweest en ze had geen zin om nóg meer moeite te doen.

17 Lucht **Kiro** Student

'Een zeer dapper vertoon, ridder Kiro,' Kiro maakte een lichte buiging naar Wren. Hij had het meisje over de speelplaats veilig gebracht. Gelukkig waren de kinderen iets minder wraak vol naar hem dan naar Wren en durfde ze hem niet aan te vallen. Nu was Kiro gelukkig ook vele male groter dan de kleine monsters en kon hij bijna over ze heen stappen als hij dat wilde. Wren daar in tegen was een heel stuk kleiner en nu ze op haar twee voeten stond viel het Kiro pas op hoe klein ze daadwerkelijk was. Ergens vond hij het wel schattig maar was hij wij genoeg om dat voor zich te houden. Kleine astrals waren niet schattig, ze stonden dichter bij de duivel en konden daar gemakkelijker een pact mee sluiten. In elk geval dat was Kiro zijn mening of het ook echt waar was, was punt twee. Maar kiro sloot niets uit en bracht zijn leven ook zeker niet in gevaar door te zeggen dat Wren schattig was vanwege haar lengte.

Hij was ook redelijk verrast dat Wren met hem heem ging om een ijsje te halen. Ergens had hij wel verwacht dat ze meteen zou gaan vluchten en dat hij hier stond zonder meisje en zonder kus. Die kus moest hij gewoon krijgen voor zijn dappere daad. Hij grijnsde breed toen Wren in haakte en hem meesleurde naar de ijskraam.
Kiro nam zelf altijd een bolletje chocola en een bolletje kersen. Al wist hij dat mocca ook onwijs lekker was en vanille ook. 'Wat raad jij me aan?' Kiro legde nadenkend zijn vinger tegen zijn kin en keek door het ruit naar de verschillende soorten ijs.
"Ik zou voor de vanille gaan en de kersen." Zei Kiro met een grote grijns. "Of de Chocolade met Kersen, die ga ik nemen in elk geval die is zoooo lekker." Grijnsde Kiro nog breder. Hij liep naar de ijsco man en bestelde zijn ijsje. "Eentje met Chocola en Kersen en deze jongedame wilt?" Vroeg Kiro terwijl hij zich omdraaide naar Wren.

17 jaar Negatief Lucht **Wren** Student

Zo, een woordelijk bedankje voor haar ridder, die haar met gevaar voor eigen leven over de speelplaats getransporteerd had. Die monsters hadden nog geen kans gehad om haar iets aan te doen! Kleine opdonders, dat zou ze leren. Wren was best trots op het vermogen dat ze gehad had om iemand te roepen, om hulp te vragen en het dan nog te krijgen ook. Dit moest de beste hulp zijn die ze ooit gekregen had! Kom op zeg, zo vaak maakte je dit nu ook weer niet mee. Terwijl dat eigenlijk wel zou moeten. Maar Wren had er vrede mee dat ze nog een paar jaartjes moest wachten tot andere Astrals haar ook zo zouden behandelen. En als het nooit zou gebeuren was het jammer, maar ze zou hoop blijven houden. Zonder hoop gebeurde er nooit iets! Ofzo.

Maar nu kwam er een groter dilemma. Welke ijssmaak zou ze kiezen? Wren fronste, besloot haar dappere ridder om raad te vragen. Als je kleuters kon verslaan wist je ook wel wat over ijs, toch? Dat kon niet anders. Ze luisterde naar de opties van Kiro en boog wat naar voren om de ijssmaken van dichterbij te bestuderen. 'Chocolade en kers,' besloot ze, na een lange stilte. Gelukkig bestelde Kiro eerst voor zichzelf en vroeg het toen pas aan haar, waardoor ze niet overkwam als een besluiteloze sukkel. Het ijsje was snel gemaakt en Wren pakte het aan van de man in de wagen. 'Thanks,' zei ze tegen Kiro, waarna ze om zich heen begon te kijken. Was er ergens waar ze konden zitten? Niet in de speelplaats, god, nee. Dat was een zelfmoordactie en ze was te leuk om te sterven.

Uiteindelijk viel haar blik op een bankje wat verderop. 'Daarheen,' stelde Wren voor, al vergat ze het 'vraagteken' toe te voegen in haar vraag. Ze begon ook alvast te lopen met het ijsje, ook al keek ze wel om of Kiro zin had om mee te komen. Als hij ergens anders wilde zitten vond zij het ook niet erg. Maar bankjes waren perfect; zij kon dan op de leuning zitten, met haar voeten op het zitvlak. Dan leek ze toch nog wat langer. Wanneer je op een muurtje ofzo zat, kon dat niet.
Toen ze zaten, voelde Wren zich eindelijk weer wat rustiger. Weg van die kleuters, weg van de oorlog. Prima! Nu moest ze het alleen nog uithouden tot ze film ging kijken met deze jongen of tot ze het zat was en er vandoor zou gaan. Tot nu toe entertainde Kiro haar nog prima, waardoor ze wel geneigd was te blijven. Maar zodra het saai werd was het dag dag Wren. Ze mocht dan kleine benen hebben, maar als ze wilde was ze snel. 'Hey, Kiro,' besloot Wren toen maar te vragen. Ze was eigenlijk wel nieuwsgierig. 'Waarom was jij eigenlijk hier?' Dit was niet echt de plaats waar grote jongens rondhingen, of in ieder geval niet alleen.

17 Lucht **Kiro** Student

Kiro moest toegeven dat hij Wren met de minuut schattiger begon te vinden. Hij had zijn ijsje besteld en wachtte geduldig af op Wren haar besluit. Hij betaalde de ijsjes en gaf Wren haar ijsje. Kiro had zich nog maar net omgedraaid en Wren had hen al gecommandeerd om naar een bankje toe te gaan. Kiro vond het niet erg, hij volgde het meisje met een brede grijns en ging naast haar zitten. Hij legde zijn arm over de rug leuning achter Wren langs. Begon van zijn ijsje te eten en leek even vergeten te zijn dat er nog meer Astrals op deze wereld bestonden dan alleen zijn ijsje. 'Hey, Kiro,' Kiro maakte een geluidje dat hij luisterde. 'Waarom was jij eigenlijk hier?' Kiro keek opzij naar Wren en glimlachte.
"Mijn kleine zusje wilde heel graag hier spelen. Ik woon hier niet zo ver vandaan en dacht laat ik maar mee lopen. Al vond ze mijn aanwezigheid meer vervelend dan gewaardeerd." Grijnsde Kiro. Misschien kwam dat ook wel omdat hij zijn kleine zusje niet zo heel veel sprak. Nu waren zijn ouders verhuist hier naar toe omdat ze Kiro in de gaten wilde houden (natuurlijk zeiden ze dat niet letterlijk maar Kiro wist wel beter). Kiro dacht dat het misschien leuk was om de banden wat meer aan te halen met zijn zusje, maar die dacht daar overduidelijk heel anders over.
"Dat kleine monster speelde veel liever met der kleine mede monsters dan met mij." Zei Kiro met een grote grijns. "Gelukkig zit ik niet elke dag met der opgescheept." Zei hij er achter aan. "Alhoewel mijn lafaan* wilde bijna bij mij intrekken, gelukkig heb ik dat kunnen voorkomen." lachte hij zachtjes.
"Waarom was jij in de speeltuin?" Vroeg Kiro lichtelijk nieuwsgierig.

*Lafaan = ouders (in de taal die hij oorspronkelijk spreekt)

17 jaar Negatief Lucht **Wren** Student

Wren was helemaal gelukkig met haar ijsje en op dat soort momenten was ze nog best een acceptabel persoon om mee rond te hangen. Over het algemeen spuide ze graag met ego-opmerkingen, maar nu viel dat eigenlijk nog alles mee. Dat was voornamelijk omdat Kiro het tot nu toe nog heel goed had gedaan: de kleine dictator tevreden houden was nog geen gemakkelijke optie. Ze moest toegeven dat hij wist hoe hij dames moest behandelen en dat verbeterde haar humeur flink. Dus had ze hem een plezier gedaan door mee te gaan om een ijsje te halen. Hélemaal los van het feit dat er een gratis ijsje zat in deze deal.
Wren zat wat te eten toen ze aan Kiro besloot te vragen waarom hij hier was. Tja, daar was ze eigenlijk nieuwsgierig naar. Ze ging er niet vanuit dat hij een stalker was die nu pas de ballen had gehad om haar te benaderen. Dat zou gewoon doodeng zijn. Ooooh, zijn kleine zusje! Dat was mooi, hij had dus nog iets meer invloed in die menigte monstertjes dan ze gedacht had. Good, good.

'Ah, dat is gemeen,' zei Wren. 'Maar het wordt beter als ze over die monster-leeftijd heen is,' probeerde Wren hem gerust te stellen. Ze klopte even op zijn arm. Ja, het was toch zo! Zodra kleuters wat meer volwassen werden, groeiden ze van kleuters naar basisschoolkinderen en uiteindelijk naar walgelijke bruggers. Ze werden dus steeds minder eng en dat vond Wren prima. Daarbij zou het brein van zijn zusje ook nog wel wat ontwikkelen in die jaren, zodat ze in zou zien dat haar broer veel leuker was dan wat zandkoekjes. Ach ja. Monsters stonden niet bekend om hun slimheid.
'Haha, wilden ze op de slaapzalen gaan wonen?' grapte Wren. 'Maar even serieus, dat lijkt me wel verschrikkelijk man! Mijn ouders zouden dat eens moeten proberen!' Wren gruwelde van het idee. 'Ik bedoel, ik ken die vent nauwelijks. Zou hij eens moeten proberen. En die stinkende kinderen van hem kan hij helemaal bij zich houden.' Wren snoof en begon toen weer aan haar ijsje te eten. Stomme echte vader, ze zag hem gewoon als een stiefvader. Of eigenlijk niet eens als een vader. Hij was gewoon een stom vodje dat niet op was komen dagen tot haar 'vader' was overleden en toen dacht dat hij haar wat regels op kon leggen. Onvoorstelbaar.

'Hoe heb je ze weggehouden?' vroeg Wren. Ze vroeg zich wel af hoe je dat deed, je ouders weghouden. Zij deed persoonlijk aan dreigen, gillen en lichamelijk geweld; ze kende niet zoveel andere manieren om haar zin te krijgen. Maar misschien was er wel een betere manier, dan hoorde ze dat graag. 'Ik?' Wren dacht even na. Ze had niet echt een goede reden gehad. 'Ik denk ontwijkingsgedrag van school,' zei ze uiteindelijk. 'En af en toe moet je die kleuters laten weten dat ze niet zomaar gebied kunnen claimen,' gooide ze erachteraan, nu gelukkig duidelijk een grapje. Je kon maar zover gaan met gek zijn. 'Plus, zo'n slechte keuze was het niet,' zei ze, terwijl ze haar tong kort uitstak naar Kiro. Jaja, anders was ze hem niet tegengekomen.

'En dat regel je goed. Als je dan iemand mee naar huis neemt, kan je die gelijk aan je ouders voorstellen,' grapte Wren. Scheelde weer reiskosten en al die zooi. Ze hoopte wel dat ze niet film zou hoeven kijken met die ouders erbij. Het was niet alsof ze zich dan beter voelde. Nee, ouders waren stom. Met hun regels en autoriteit waar ze niets van kon hebben. Wren kon beter van ouders uit de buurt blijven, alhoewel ze vandaag wel de goede schoondochter kon spelen. Vandaag was ze verrassend goed in haar 'good girl'-act; dat was wel eens anders geweest.
'Echt een lekkere combinatie,' merkte ze op, toen ze het ijsje op had. Ze keek even op haar horloge, zag dat het al later was. 'Dus... zal ik weggaan of toch meegaan?' zei ze, legde een vinger onder haar kin. Even daarover nadenken hoor, ze wilde zien of zijn reactie haar definitief kon overtuigen om te blijven. En anders was ze ook gemakkelijk weer weg, niet?

17 Lucht **Kiro** Student

'Ah, dat is gemeen, Maar het wordt beter als ze over die monster-leeftijd heen is,' Kiro grijnsde. Daar was hij ook niet zo heel bang voor dat het niet goed zou komen. Zijn zusje was nog jong en hij had nog genoeg tijd om het goed met haar te maken. Daarbij was dat een stuk makkelijker dan met zijn ouders die toch wel pretty pissed off waren om het feit dat hij zo maar de benen had genomen met toenmalige vriendinnetje. Kiro schudden zijn hoofd op het moment toen Wren vroeg of ze op de slaapzalen wilden komen wonen.
"Neer erger, bij mij thuis. Stel je voor dat je ouders de hele dag in je huis zijn terwijl jezelf op school bent." Lachte Kiro zachtjes. Hij vond het vreselijk om daar aan te denken. Hij wilde het echt niet dat dichterbij dan een meter bij hem zouden komen. 'Ik bedoel, ik ken die vent nauwelijks. Zou hij eens moeten proberen. En die stinkende kinderen van hem kan hij helemaal bij zich houden.' Kiro keek op zij naar Wren, hij had niet verwacht dat ze zo open zou zijn ineens.
"Wauw dat klinkt ook niet als het zonnetje in huis die man. Volgens mij hou je echt van hem." Grijnsde hij sarcastisch.

"Ik ben weggelopen van huis. Ik ben geboren in Nimriande in de Stam Reykjadalsa. Toen ik ik veertien was ben ik samen met een vriendin hier een gegaan, ons aangemeld op school en zo hebben we overleefd." Vertelde Kiro. Het moeilijkste van alles was eigenlijk de taal. Kiro sprak een volkomen andere taal dan dat hier gesproken was, maar binnen een paar maanden kon hij het redelijk spreken en na een paar jaar wist hij bijna niet anders.
'Ik? Ik denk ontwijkingsgedrag van school,' Kiro lachte zachtjes. 'En af en toe moet je die kleuters laten weten dat ze niet zomaar gebied kunnen claimen, Plus, zo'n slechte keuze was het niet,' Kiro grijnsde breed, ja die laatste zin had echt met hem te maken.

'Dus... zal ik weggaan of toch meegaan?' Kiro grijnsde nog breder op dit moment. "Ik regel het zelfs nog beter. Ik woon op mezelf dus geen last van ouders. Geen vervelende ouders die vertellen wat we wel en niet mogen doen. Dus ga je mee? Jij mag de film uitkiezen." Grijnsde Kiro breed.

17 jaar Negatief Lucht **Wren** Student

Wrens gezicht vertrok in een uitdrukking van walging toen Kiro haar vroeg het zich voor te stellen. Je ouders. In jouw huis. JOUW HUIS. Waar welkom misschien wel op de deurmat mocht staan, maar toch niet voor dat stelletje klojo's dat je opgevoed had. Dacht het even. 'Ieuw! Het is nog erger als ze er zijn en jij bent er niet, like..' Wren maakte een soort kotsgebaar en ging toen verder aan haar ijsje, in een poging het nare beeld van zich af te schudden. 'Godzijdank dat dat niet is doorgegaan,' verzuchtte Wren. 'Anders had ik écht medelijden met je gehad,' voegde ze eraan toe. Ja, echt. Haar normale medelijden was meer een poging tot dan dat ze echt met Astrals mee voelde, maar whatever. Maar als dat je zou overkomen kon je beter harakiri plegen en jezelf neerschieten daarna, gewoon voor de zekerheid. Gewoon zodat je niet in die situatie hoefde te zitten.

Wren kon het zich heel goed voorstellen, hoe het was om met je vader opgescheept te zitten. De arme man had haar een tijdje in huis genomen toen hij ervan overtuigd was dat zij manieren nodig had. Ja, dahag. Wren was prima gemanierd, vond ze zelf. En de Astrals die het daar niet mee eens konden zijn, waren een stel zielige watjes. De wereld veranderde maar voor haar, niet andersom. Maar in huis wonen bij je vader was één ding; je vader bij jóú in huis hebben was iets heel anders en zat op een heel nieuw niveau van walgelijkheid. Nee, als haar ouders haar dat zouden flikken, zouden ze nog niet jarig zijn.
Wren grinnikte om Kiro's reactie op haar opmerkingen over haar vader. 'Ja, echte liefde! Hij vond dat ik manieren nodig had, wat zeg je daar nou van,' merkte Wren, oprecht verontwaardigd op. Daarna liet ze het al snel weer los en begon weer op andere onderwerpen. Het onderwerp van vaderhaat was wel voor een andere keer, ze had geen zin in van die Freudiaanse gesprekken.

'Oh, wow, dat is cool! Zo vroeg al op jezelf wonen,' zei Wren, duidelijk onder de indruk. Dat had zij ook wel gewild, maar stiekem was ze een verwend moederskindje en had ze al die tijd haar moeder gepaaid voor geld en aandacht. Nee, als zij op zichzelf had gewoond, was het mis gegaan. Wren was te lui om de was te doen en om te koken. Haar moeder zou binnen een dag op de stoep staan om overal mee te helpen. Misti was echt te lief en ze zag niet wat voor een rotkind haar lieve engeltje was. Alles wat Wren deed hemelde ze op, praatte ze goed. Zelfs na serieuze gesprekken met het schoolhoofd kreeg Wren niet meer straf dan dat ze haar favoriete tijdschrift een dag niet moest lezen. Na wat tranen en overleg werd die dag dan alweer een uur en zo was Wren eigenlijk nooit goed afgestraft voor haar wangedrag. Voor haar was het vrij normaal gedrag en ook leeftijdsgenoten leken niet van plan haar zodanig terecht te wijzen dat ze er echt van zou leren. Of ja, eigenlijk was ze ook al wat te oud om nog goed anders te leren.

'Oh, Nimriande! Dat is best een eindje weg. Ik kom uit Elion,' vertelde Wren. Ze was hierheen verhuisd voor het leskrijgen. Je moest ook wat als de meeste scholen in Elion zelf niet meer zo'n zin in je hadden. Daarom had ze naar het prestigieuze Rikka High gemoeten en tot nu toe had ze zich hier nog niet doodverveeld. Je kwam altijd weer leuke Astrals tegen, zo bewees Kiro maar weer. 'Ik wil nog wel een keer naar Nimriande en naar Cenarion en naar eigenlijk ieder continent,' zei Wren. 'Een wereldreis lijkt me zo leuk! Je kan dan ook lekker alles zelf bepalen,' vond ze. Ja, dat was nog eens een idee.
Nóg beter regelen? Wren trok een wenkbrauw op, als om de jongen uit te dagen. Surprise me. Geen ouders thuis. Hmmm. Tempting. En de film uitkiezen? 'Hmmmm..' Wren nam uitgebreid de tijd om erover na te denken, probeerde haar 'cute girl' act nog een beetje terug te halen door een blik op te zetten alsof ze er echt oprecht goed over na moest denken. Maar haar impulsieve zelf had natuurlijk al 'ja' gezegd zodra ze hoorde dat ze zelf de film mocht kiezen. Ieder beetje macht of invloed dat op haar pad kwam, maakte haar gelukkig. Dus waarom dan daar niet voor kiezen in plaats van teruggaan naar die saaie school met saaie Astrals en daar huiswerk gaan doen ofzo? Nee, dan vond ze dit een beter plan. 'Goed dan, ik zal je heel gelukkig maken: ik ga met je mee,' antwoordde Wren, 'en deze keer hoef je me niet te dragen.' Nou, was dat een deal of niet? Ze begon weer aan haar ijsje te eten; die moest wel op zijn, anders weigerde ze ergens heen te gaan! Ze bleef echter wel naar Kiro kijken, was benieuwd naar haar reactie. En ze vroeg zich af of hij nog steeds geloofde dat ze die schattige gezichten ook zonder er haar best voor te doen op kon zetten. Dat was namelijk nog best moeilijk. Maar voor vandaag was het grappig, dus waarom niet?

17 Lucht **Kiro** Student

Kiro grinnikte zachtjes toen Wren over haar vader begon. Manieren? Wren kon wel over komen als iemand zonder manieren, maar Kiro vond het niet vervelend. Ze was speels en misschien een beetje bijdehand maar Kiro kon daar om lachen. Hij wilde het niet perse als ongemanierd beplakken. 'Oh, wow, dat is cool! Zo vroeg al op jezelf wonen,' Kiro grijnsde breed.
"Al sinds mijn veertiende samen met een vriendin, eerst op school daarna gingen we samen wonen. Jammer genoeg is ze onlangs overleden." Vertelde Kiro. Zijn vriendinnetje heette Kira door depressie had ze haar eigen leven ontnomen. Maar ook voor een groot deel die van Kiro. Ja hun namen leken heel erg op elkaar, Kiro de mannelijk vorm en Kira de vrouwelijke vorm ware de twee meest voorkomende namen in hun stam. Die twee waren een perfect match maar het had niet zo mogen wezen. Kiro wist niet zo goed hoe hij er mee om moest gaan maar kon er ook weinig mee en probeerde het daarom maar zoveel mogelijk weg te stoppen.

'Oh, Nimriande! Dat is best een eindje weg. Ik kom uit Elion,' Kiro knikte, dat is best wel cool. 'Ik wil nog wel een keer naar Nimriande en naar Cenarion en naar eigenlijk ieder continent, Een wereldreis lijkt me zo leuk! Je kan dan ook lekker alles zelf bepalen,' Kiro lachte zachtjes. Hij zag een wereldreis met Wren als een soort queste die nog gevaarlijk kon zijn ook.
"Ik kan je wel een keer meenemen naar Nimriande naar mijn oude thuis, vind je vast wel leuk." Zei hij met een grote grijns. Het leek hem wel leuk om dat met Wren te gaan doen. Hij kon haar de mooiste plekken van Reykjadalsa laten zien.
Hij grijnsde toen Wren zo lang mogelijk ging na denken over haar besluit. Haar act geloofde hij allang niet meer maar hij speelde gewoon mee. Wat in dit geval betekende dat hij rustig van zijn ijsje aan het eten was. 'Goed dan, ik zal je heel gelukkig maken: ik ga met je mee,'
"Goh volgens mij ben ik de gelukkigste jongen op aarde right now." Grijnsde Kiro en hij at weer verder van zijn ijsje.
"Ook als ik je wel moest dragen had ik je nog meegenomen." Zei hij zacht lachend. Hij begon de rest van zijn ijsje op te eten en wachtte rustig af totdat Wren ook klaar was. Daarna stond hij op en reikte zijn hand uit naar Wren en nam haar mee naar zijn huis.

Daar aangekomen liet hij Wren binnen en hing zijn jas op de kapstok. "Hmm ik weet niet of ik tegen jou moet zeggen: Doe alsof je thuis bent, ben dan bang dat mijn huis niet veilig is." Grijnsde Kiro en porde Wren zachtjes in haar zij en nam haar jas aan. "Dus, welke film word het?" Zei hij met een charmante grijns.

17 jaar Negatief Lucht **Wren** Student

Oh wow, dat was kut. Wren fronste even, was er niet zeker van hoe je ook alweer medelijden uitdrukte op een niet sarcastische manier. Dus keek ze soort van bezorgd en hoopte dat dat ook zou werken. 'Gecondoleerd, wat rot,' zei ze, vrij rustig. Het was echt lastig hierop te reageren! Ze wist niet hoe diep het nog zat bij de jongen, maar ze had ook geen zin om hierover te praten. Ze was er niet om de problemen van iedereen aan te horen, dag dag. Maar toch vond ze deze jongen tot nu toe te aardig om er echt een probleem van te maken dat hij dit vertelde en wilde ze het ook niet afschrijven als onbelangrijk. Haar stiefvader - van wie ze jarenlang geloofd had dat het haar echte vader was - was nog niet zolang geleden ook overleden en ze had er wel een idee van hoe hij zich voelde. Een glimp van dat verdriet over haar stiefvader was ook te zien in haar ogen, hoewel Wren dat zelf ook niet doorhad. Ze besloot er verder niet op in te gaan. Wren was gewoon niet de persoon waar je bij kwam voor advies en steun.

'Ooooh, wow, echt?' vroeg het meisje enthousiast. Ze zag er geen kwaad in en het was een stapje dichterbij de wereldreis die haar wel leuk leek. Er zou veel geld en tijd in gaan zitten, maar als je alles in stukjes deed kon het wel lukken! Zolang ze er over een paar jaar nog zin in had, dat was natuurlijk altijd de vraag. 'Ik ben echt benieuwd hoe het daaruit ziet! Ik kom uit de stad, dus zo'n stam dorpje ofzo moet er echt heel anders uitzien,' zei Wren, die Kiro met grote ogen en een brede lach aankeek. Dat zou wel serieus cool zijn, man. Daarbij was alles interessanter dan de buitenwijken die zij haar thuis mocht noemen.
'Jaja, weet ik toch,' wuifde ze zijn niet zo gemeende opmerking over de gelukkigste jongen weg. Wie zou er nu niet gelukkig zijn? Dat hoefde toch allang niet meer gezegd te worden. Hmm, kans om gedragen worden misgelopen. Maar ja, je moest je benen wel blijven gebruiken, anders had je er nog niets aan. Goed, even lopen kon geen kwaad. Hij had toch gezegd dat hij hier in de buurt woonde? Zodra Wren haar ijsje opgeknabbeld had, pakte ze Kiro's hand vast en volgde hem. Ze was wel benieuwd naar zijn huis! Huizen waren altijd lekker persoonlijk en als je oplette kon je er veel uithalen over een persoon. ALS je oplette, iets wat niet Wrens sterkste punt was. Maar een algemeen sfeerbeeld gaf ook al een aantal dingen weg. Nou, ze was nieuwsgierig.

'Okidoki,' antwoordde Wren op zijn opmerking. Doen alsof ze thuis was kon ze wel. Ze volgde zijn voorbeeld en ging op haar tenen staan om haar jas op te hangen, maar gelukkig pakte Kiro hem al aan. Mooi, ze had geen zin om te laten blijken dat ze eigenlijk iets te klein was om er fatsoenlijk bij te kunnen. Ook deed ze haar schoenen uit, in een poging beleefd te zijn. Daarna keek ze om zich heen, nam de omgeving in zich op. 'Leuk plaatsje,' zei ze uiteindelijk, om hem daarna pas te volgen.
'Hmm, okay okay okay, wat heb je?' vroeg Wren. Aan de ene kant had ze zin in horror ofzo, dat was echt hilarisch. Nepbloed en neppe ledematen, lollig. Maar aan de andere kant leek het haar ook wel leuk om een wat meer serieuze film te kijken, zodat ze nog iets had om over te lullen. Chickflicks en romatische dingen waren niets voor haar; dan lag ze binnen drie seconden te kotsen. 'Wat zeg jij, horror of iets waar je een brein voor nodig hebt?' Het meisje liep op goed geluk verder - gelukkig was daar een tv en een bank, was het de woonkamer? - en ze liet zichzelf op de bank vallen. Verwachtingsvol keek ze Kiro aan. Kom maar op met die film!

**Gesponsorde inhoud**

» Kiro Isaac Aubrey