<sub>Met een stalen blik staarde ze uit het raampje van de trein, die met een constant ritme zachtjes op en neer wiebelde en als je goed luisterde zacht geklik liet horen, waar de wieltjes met de rails in contact kwamen. De zachte geluidjes en het zachte gewiebel van de trein gaf haar een geruststellend gevoel, iets wat haar nervositeit lichtelijk wist te verminderen. Vandaag zou ze een nieuw hoofdstuk van haar leven openslaan. Ze was op weg naar Rikka High, een school waar ze haar energie misschien meer onder controle zou krijgen en ooit een sterke magiër kon worden. Als je haar dat kon noemen, in ieder geval. Ze was geen bestuurder van een element, ondanks dat beiden van haar ouders en al haar broertjes en zusjes dit wel waren. Nee, zoals enkele anderen in Dünya bezat ze over twee energieën, zowel positief als negatief. Het feit dat ze misschien anders was dan de meesten, gaf haar een redelijk ongemakkelijk gevoel. Ze wist niet hoe ze ermee om moest gaan, het liefst bleef ze namelijk uit de schijnwerpers staan. Zo weinig mogelijk aandacht trekken, dat was hoe Louise nou eenmaal door het leven ging. Helaas was dit niet altijd te vermijden, want in de kleine stam waarin ze was opgegroeid in Elion was ze de enige geweest met beide energieën en alhoewel ze heel erg van haar familie hield, had ze zich er ondanks alles een echt buitenbeentje gevoeld. Diep van binnen probeerde ze optimistisch te zijn over het feit dat ze nu naar school mocht, desondanks dat ze nog maar 13 jaar oud was en pas in November 14 werd. Van het druk maken over haar aankomende nieuwe leven, dreven haar gedachten uiteindelijk weg in een dagdroom over dingen die ze in het echte leven nooit zou durven. Avonturen waar ze alleen maar over kon dromen en er verscheen weliswaar een lichte glimlach op het gelaat van het bruinharige meisje.
Pas toen ze de stem van de conducteur door de trein hoorde galmen, ontwaakte ze weer uit haar dagdroom. De woorden 'Rikku High' kon ze nog, weliswaar met moeite, uit zijn zin uithalen. De brunette sprong meteen op, iets te snel voor haar doen. Ze had niet opgelet en nu moest ze opschieten, of ze zou haar halte nog missen ook. De dame pakte de twee koffers bagage die ze bij zich had en begon stug richting de uitgang te lopen. Gelukkig nog net voordat de twee deuren weer sloten, stond ze buiten op het perron. De warmte die haar meteen verwelkomde overviel haar even. Ze kwam immers van het noorden van Elion af, waar het bijna altijd vrij koud was en waar vaak sneeuw lag. Warmte was ze dus echt niet gewend en de dame moest toegeven dat ze liever het ijskoude klimaat had van Elion dan het weer hier. Ze bedacht zich dat ze het er maar mee moest doen, immers zou ze alleen maar terug naar huis gaan in de vakanties. De reis die ze had moeten afleggen was namelijk vrij lang geweest, omdat de plek waar zij vandaan kwam nogal ver weg lag van Rikku High. Een beetje gedesoriënteerd begon ze met lopen. Ze had zo namelijk een gesprek met het Schoolhoofd gepland staan en daar wilde ze alles behalve laat voor zijn. Haar ouders hadden haar opgevoed dat te laat zijn onbeschoft was en haar strenge opvoeding had ervoor gezorgd dat ze tot op de dag van vandaag nog nooit echt ergens te laat was geweest. Zij was immer meestal altijd degene die tien minuten eerder aankwam en dan nog moest wachten op de rest. Degene die zich er dan aan ging ergeren dat de anderen allemaal een kwartier te laat waren.
Uiteindelijk stond ze voor de immense deuren die haar het gebouw in zouden leiden. Even keek ze omhoog naar het grote gebouw dat nu voor haar stond. Ze moest haar nek helemaal naar achteren trekken om tot boven te kunnen kijken vanuit het punt waar zij stond. Ze mocht dan wel niet zo heel groot zijn, nee ze was eerder vrij klein, maar zo'n groot gebouw had het meisje nog nooit gezien. Haar stam was dan ook altijd vrij klein geweest en ze had niet zo heel veel gereisd, haar ouders konden het immers niet echt veroorloven om vaak weg te gaan van hun stam. Bovendien waren ze nou eenmaal niet zo rijk. Vervolgens, nadat ze een grote hap adem in had genomen en alle moed die ze in zich had bijeen had gespaard, opende ze de deuren om naar binnen te stappen. De zaal ontnam haar adem even en sprakeloos bekeek ze ieder klein detail. Ze moest toegeven dat ze wel hield van de manier waarop het gebouw was ingericht. Toch kon ze niet te lang blijven kijken, ze moest snel de weg vinden naar het kantoor van het schoolhoofd, ze wilde immers niet haar afspraak missen! Ze had geen idee waar ze heen moest en dat gaf haar ergens een heel ongemakkelijk gevoel. Uiteindelijk, gedwongen om niet laat te komen, had ze alle moed bijeen moeten sparen om iemand de weg te vragen naar het kantoor waar het schoolhoofd zich bevond. Nog vrij op tijd had ze de plek gevonden waar het kantoor zich bevond en stond ze nu voor de deur. Even zachtjes zuchtend klopte ze drie keer op de deur, hard genoeg om het aan de andere kant van de deur te kunnen horen. Afwachtend op een antwoord bleef ze voor de deur staan, in de hoop dat de vrouw of man die ze zo meteen zou ontmoeten wel mee zou vallen.

Fealwen</sub>

Ze was niet goed in dit soort situaties, het ontmoeten van nieuwe Astrals had het kleine meisje altijd al heel eng gevonden. Vrienden maken was dan ook iets dat vrij lastig voor haar was, ze was nou eenmaal geen kletskous en Astrals vonden haar al snel ongezellig of saai - of in ieder geval, dat was wat het meisje over haarzelf dacht. Dat ze op haar dertiende nu naar school moest, in haar eentje nog wel, gaf haar een vrij ongemakkelijk gevoel. Haar ouders hadden er echter op gestaan dat ze haar lessen op Rikku High zou starten dit schooljaar en niet het volgende. Haar krachten waren immers de afgelopen tijd erg veranderd, sterker en meer aanwezig geworden, maar omdat ze er nog nooit echt veel training in had gehad, leek de energie in haar gewoon een eigen leven te leiden. Ze had ze eens een wezen gecreëerd zonder dat ze het zelf gewenst had, toen ze boos was geworden op haar kleine broertje. Emoties konden er dan ook vrij snel voor zorgen dat haar energie erop reageerde en dat moest ze snel onder de controle krijgen. Dat wist de brunette zelf ook vrij goed.
De woorden die haar toestemming gaven om naar binnen te komen werden al snel uitgesproken. Zachtjes haalde ze even diep adem en opende ze de deur. There we go. Ze liet haar roodbruine ogen door de kamer heen vallen toen ze de deur had geopend en in de deuropening stond. Echter duurde het maar een paar seconden, of ze had de deur achter haar rug alweer geopend en naar de stoel liep die duidelijk voor haar bedoeld was om op te zitten. Zachtjes schoof ze de stoel naar achteren en ging er op zitten. Nu nam ze kort de tijd om de vrouw voor haar in haar op te nemen. Louise schatte haar rond de veertig jaar, niet al te oud, maar ook weer niet super jong. Haar gezichtsuitstraling was vrij neutraal en Louise kan er vrij weinig uithalen. Ze kon niet zeggen of de vrouw iets goedkeurde aan haar of juist afkeurde. Geen glimlach, maar ook geen diepe frons. Het maakte haar eigenlijk nog nerveuzer. Ze wilde liever meteen weten waar iets op stond, namelijk. "Hallo mevrouw," Zei ze zachtjes toen ze begroet werd. Van haar kant kwam er nu een zuinige glimlach, meer onzeker hoe ze moest handelen tegenover deze vrouw met zo'n hoge aanzien. Ze had namelijk nog nooit echt gesproken met een baas over iets, haar stam was vrij neutraal qua rangen en veel daarbuiten was ze niet geweest. Je zou haar best wereldvreemd kunnen noemen, want dit alles was vrij nieuw voor haar. De vraag of ze iets te drinken wilde werd al snel haar kant op gekaatst en even keek de brunette naar het tafeltje. Ze kon vrij duidelijk raden dat er warm water in de kan zat, een lichte damp rees de lucht in en de theezakjes die ernaast in een doosje zaten maakten dit nog veel duidelijker. Ze hield wel van een warm drankje, het deed haar denken aan haar oma die haar altijd een kopje thee aanbood na een lange dag in de kou rond te hebben gelopen. De warmte die dan door haar lichaam gleed bij de eerste slok had altijd hemels voor haar aangevoeld. Lichtjes knikte ze. "Ja, graag." Probeerde ze zo beleefd mogelijk te zeggen, want zo was ze immers opgevoed. Ze liet haar blik weer afwijken naar de vrouw aan de andere kant van het bureau. Deze begon aan een uitleg over de school en aandachtig probeerde Louise te luisteren.
Een blaadje werd haar overhandigd en nieuwsgierig wat erop stond pakte ze het op. De vrouw voor haar legde uit dat dit eerste de lessen waren waar ze aan mee zou doen. Leraren zouden lessen ruim van te voren plannen en je kon je ervoor inschrijven, ze verbaasde zich er daarnaast een beetje over hoe vrij deze school wel niet was. Nou ja, zolang ze haar examen haalde was alles goed, niet waar? Ze knikte ondertussen, om haar lessenrooster weer rustig op de tafel neer te leggen en het andere blad in haar handen te nemen. Op de voorkant stonden de regels van de school, die voor zover ze even kon kijken vrij normaal waren. Gewoon de dingen waar ze ook mee was opgevoed, er werd van iedereen gewenst zich fatsoenlijk te kleden, normaal om te gaan met anderen en al die andere dingen die haar moeder haar allang had geleerd. Het blaadje draaide ze uiteindelijk ook nog eens om toen de vrouw erover begon dat er ook nog iets op de achterkant stond, om wat duidelijkheid te verkrijgen in welke slaapzaal ze moest zijn om te slapen en wie zich daar allemaal zouden bevinden. Meiden van haar leeftijd, niet meer dan twee jaar ouder. Wederom knikte ze. De brunette zweeg de hele tijd, haar blik van het blaadje naar de vrouw weer terug naar het blaadje gaan latend, om duidelijk te maken dat ze wel nog aan het luisteren was. Ze had namelijk soms het gevoel dat Astrals de indruk kregen dat ze soms helemaal uitviel en niet meer met de woorden die de ander uitsprak bezig was maar met haar eigen dingen - en alhoewel ze het niet wilde toegeven, kon dat soms nog wel eens gebeuren bij haar. Dagdromen was nou eenmaal niet bepaald iets wat raar was voor haar.
"Nee, bedankt. Alles is tot nu toe duidelijk." Ze besloot het blaadje weer op het bureau te leggen, ze wilde immers geen nervositeit aantonen door er de hele tijd mee te spelen. Het was namelijk een gewoonte van haar om met dingen te spelen die ze in haar handen had, ongestoord van de ene hand naar de andere hand over te laten gaan en het niet eens doorhebbend hoe irritant ze dan wel niet was. Soms kwam ze erachter of kreeg ze het door, maar meestal niet. Daarom had ze zich proberen af te leiden om, als ze niet bewust met iets bezig was, datgene gewoon voor haar neer te leggen en te focussen op iets anders. In dit geval het schoolhoofd dat haar nu een vraag stelde die haar vrijwel meteen in verlegenheid bracht. "Nou ehm.." ze zocht naar de juiste woorden om dit alles uit te leggen, ze wilde namelijk niet meteen teruggestuurd worden door deze vrouw - desondanks dat de kleine glimlach haar misschien ietsjes ten rust stelde. "Mijn moeder meent dat mijn energie het afgelopen jaar erg eh.. gegroeid is." Gadver, nee, dat klonk best dom. Ze was het er niet helemaal mee eens, maar dat kwam waarschijnlijk omdat het meisje vrij bescheiden over haarzelf was. Altijd al geweest. "Als mijn emoties te sterk worden dan kan ik soms de controle erover verliezen en euh, mijn ouders dachten dat een jaar wachten het misschien alleen maar erger zou maken.." zachtjes slikte ze, tot de conclusie komend dat door haar eigen zenuwen haar mond een beetje droog aanvoelde. Waarom vond ze het dan ook zo eng om tegen iemand die haar vrij onbekend was te praten?

Ze wist niet wat ze ervan moest vinden dat ze dit jaar al naar school moest en waarschijnlijk steeds een jaar jonger zou zijn dan de rest in haar omgeving. Ergens maakte het haar vrij nerveus en bang dat de rest haar niet zou accepteren, dat ze als 'jongste' van de groep zwak zou zijn in hun ogen. Ze slikte zachtjes bij die gedachten en in plaats van weer weg te zinken in haar eigen gedachten en niet meer te luisteren naar de vrouw die voor haar zat, deed ze alle moeite om haar aandacht erbij te houden. Het begon weer, dat afwezige gedrag van haar hoofd. Soms haatte ze haarzelf ervoor, voor dat dagdromen en al dat nadenken. Kon ze niet eens, ook al was het maar voor een paar minuten gewoon stoppen met nadenken over dingen? Ze dacht over echt alles na, alsof alles in de hele wereld zo ingewikkeld was. Haar hersenen draaiden zo vaak op volle toeren en het zorgde er bijna iedere dag voor dat ze aan het einde van de dag k.o. was en moest slapen. Ze liet haar roodbruine ogen glijden naar het kopje thee dat voor haar werd neer gezet. Bij de volgende teug lucht die ze inademde, rook ze de geur die van de warme damp afkwam. Zachtjes krulden haar lippen wat omhoog, even terugdenkend aan de lange dagen in Elion dat ze buiten was geweest en aan het einde van de dag helemaal vermoeid thuis kwam, om erachter te komen dat haar oma een heerlijk kopje thee voor haar had klaargezet. Nog lekker warm, alsof ze iedere keer wist wanneer het meisje terug thuis zou komen. Ze pakte het kopje rustig vast en nam er een voorzichtige slok van. Het ding was zo warm als hel en gelukkig wist ze te voorkomen dat ze meteen haar mond verbrandde. Dat zou een mooie eerste indruk zijn geweest namelijk.
Na het kopje weer op de tafel neer te hebben gezet, liet ze haar handen er nog even tegen rusten. Ze was zich ervan bewust dat het lente was op het moment maar het was altijd al een gewoonte geweest om haar handen heerlijk op te warmen tegen het kopje, dat nogal verwarmd was door het warme water dat nodig was om een kopje thee te kunnen maken. Het ging nog enorm wennen worden hier op Rikku High, zeker niet de plek en de temperatuur die ze gewend was. Ook de Astrals zouden even wennen zijn, ze zou zich vast een tijd uit haar huisje voelen. Niet op haar gemak. Ze knikte wat overtuigend toen de vrouw vroeg of zij het daar ook wel mee eens was. Natuurlijk was ze het daar mee eens, desondanks dat ze het doodeng vond moest het ooit gebeuren en dan had ze het liever nu, nu ze haar energie nog een beetje onder controle had, dan wanneer het alweer een stuk sterker was geworden. Ze zou het namelijk nooit over haar hart kunnen krijgen als ze thuis in haar stam iets verwoest had, zoals een huisje of het interieur daarvan. Ze hadden al zo heel weinig en het leven was al zo hard in het ijskoude noorden van Elion, dat een verwoesting er niet helemaal geaccepteerd zou worden. "Ja natuurlijk ben ik het daarmee eens, ik zou niks willen verwoesten thuis." Zelfs al zou ze het onbewust doen, haar kleine creaties konden ooit wel eens omgetoverd worden tot iets heel ergs. Iets groots dat haar stam ten onder kon brengen - al zou dat vast alleen maar in haar ergste nachtmerries kunnen gebeuren. "Ik zal zeker naar U toekomen als ik hulp nodig heb," als het echt nodig was, zou ze dat ook doen. Daarom klonk haar stem ook zo oprecht, want ze meende het. Haar volk mocht dan wel eens hard zijn - iets wat niet heel erg in Louise zichtbaar was - maar stond vooral bekend om diens eerlijkheid. Ook Louise bezat die eerlijkheid, die haar soms ook wel tegenzat natuurlijk. Eerlijk zijn was niet altijd fijn.
De vraag waar ze vandaan kwam verbaasde haar even, maar het bracht haar voor deze keer niet van haar stuk. Ze sprak graag over de plek waar ze vandaan kwam, het was haar thuis immers en ze hield ervan. De vrouw zelf zei uit Eldara afkomstig te zijn, dat was voornamelijk de plek waar de soorten Astrals met elkaar mixten. Ze kon er niet bepaald uithalen wat de vrouw nou precies allemaal kon, maar daar zou ze ook niet naar durven vragen. "Ik kom uit Elion," begon ze. Ze was trots op de plek waar ze vandaan kwam, zelfs al dachten de meeste Astrals dat daar alleen maar harde en genadeloze Astrals vandaan kwaen. "Uit een sta-, euh een dorpje in het noorden." Ze was bijna vergeten dat het woord stam niet vaak meer gebruikt werd, maar eerder de termen dorp en stad gebruikt werden. Ze haar thuis altijd een stam genoemd. Een groep Astrals met hun eigen tradities en normen en waarden, hun eigen thuis. Het was een familie voor haar en dat zou het ook altijd blijven. Ze was niet echt het soort persoon dat graag ging reizen, al zou ze wel de andere continenten willen zien van Dünya, zou ze blij zijn weer terug te kunnen keren naar Elion. De kou hoorde bij haar.