<sub>Ze kon de joelende Astrals niet eens zien door het felle licht.
Met haar mond een beetje open, zachtjes hijgend, stond ze daar. De ander persoon lag op de grond, stond ook niet meer op. Een man, veel groter dan het kleine meisje, maar toch was zij degene die nog stond.
“Ze flikt het hem weer hoor Astrals! The Lightning Beast!”
Er kwamen eindelijk Astrals die ze wel kon zien, op haar niveau (of ja, ze waren groter maar je snapt wat ik bedoel), die de bewusteloze man meenamen. Zwijgend keek ze naar hoe de man weg weggesleept, iets wat ervoor zorgde dat ze haar mondhoeken een beetje naar achteren trok. Ja, zij was degene die hier verantwoordelijk voor was… Maar ze had hem niet disrespectvol behalend toch? Hij was eerder te persoon die gemeen was geweest. Hij had haar uitgelachen, onderschat en tja… Daar kreeg hij deze straf voor terug.
Iemand greep haar pols vast, trok deze omhoog. Ze reageerde er echter niet op, was het nu wel gewend. De Astrals aan de zijlijnen gingen los, schreeuwden zoveel en zo hard. Daarna kreeg ze haar welverdiende geld en liep ze weer weg – hoorde op de achtergrond nog hoe ze geprezen werd door de presentator.
 
Blij liep ze over de straat met haar sjaal. Hij was lekker warm en goed tegen de frisse nachten; een prima aankoop dus! Helemaal trots dat ze een goede beslissing had gemaakt met haar geld had ze niet eens door dat ze gevolgd werd. “HEY” Pas na dat woord bleef ze stilstaan, draaide zich een kwartslag om – de belletjes aan haar masker zachtjes ringelend. “Jij trut, we weten wel dat je vals hebt gespeeld!” Ze draaide zich volledig naar de mannen om en analyseerde ze vanachter haar masker. “Er was vast iemand anders in het publiek met belletjes, niet? Je bent nu op weg naar je partner, toch – je gaat hem de helft geven! Vieze valsspeler!” Ze zou bijna haar ogen rollen, wetende hoe deze situatie zou lopen – het was niet de eerste keer dat Astrals haar hiervoor beschuldigde.
Vroeger had ze zachtjes geprobeerd het uit te leggen, maar Astrals zoals dit waren niet voor rede vatbaar. Ze zakte alvast een beetje door haar knieën, hoorde voor zichzelf de belletjes al in slow motion rinkelen. Ze was klaar om op ze af te springen toen -
“Ah, daar zou je hem hebben!”

OOC; Poooeeeppp
Maar eh, Selma - get your butt over here <'3</sub>

<sub>Haar ogen schoten al verschillende kanten op, de situatie analyserend – kijkend naar hoe ze dit steegje in haar voordeel kon gebruiken. Springen was haar beste, hoger zijn dan zij. Niet alleen zorgde dat voor frustratie, waardoor de tegenstander verblind zou zijn, zo kon ze zo gemakkelijker op goede plekken raken.
Net toen ze haar plan had vastgesteld en ze door haar knieën zakte, hakken die een beetje omhoog kwamen, werd ze gestopt door de woorden van de man. Haar gezicht vertrok, wat niet echt te zien was achter haar masker – hooguit haar mondhoeken die iets naar achter trokken. Er konden geen onschuldige Astrals hierbij betrokken worden. Als een onschuldig persoon iets zou overkomen dankzij haar… O ze zou het zichzelf nooit kunnen vergeven.
 
Ze smeekte wel duizendmaal in haar hoofd of de andere persoon, wie het ook was – ze weigerde zich om te draaien, gewoon door kon lopen. Dit alles kon laten zijn voor wat het was. Ze had alles prima onder controle, maar als een nieuw persoon erbij zou komen zou ze haar eerdere plan wegmoeten gooien.
Maar nee hoor.
De persoon kwam juist naar haar toe, kwam voor haar op. Ze liet haar hakken weer zakken en ging rechtstaan, kin omlaag en half naar de grond starend. Hij opperde zowat dat ze haar met rust lieten. De mannen had hier als reactie op dat ze begonnen te lachen. Met een ruk draaide ze zich een kwartslag om naar de jongen en pakte zijn arm vast. Ze keek naar hem, schudde haar hoofd – maar er kwam geen woord over haar lippen. Ze wilde duidelijk maken dat alles oké was, dat hij haar niet hoefde te helpen.
Het was echter al te laat: “Oké, genoeg spelletjes gespeeld: hier met dat geld!”
Haar ogen schoten naar de man die op haar afstapte en met een hand naar haar riem rijkte. In fractie van een seconde liet ze de jongen los en trapte ze de hand van de man hard weg (met behulp van goede techniek en d’r element ofc), waarna ze opsprong en hem eenzelfde trap verkocht op zijn wang. De man was geforceerd om zijn hoofd mee te laten draaien, zelfs ook zijn lichaam gedeeltelijk.
Al rinkelend kwam Eva neer op de grond, keek naar de mannen – hopend dat dit genoeg zou zijn. Maar opnieuw was er weer teleurstelling: “Lelijk kreng dat je bent!” snauwde de man, wilde haar vastpakken maar het meisje sprong heel simpel weg.“Wat staan jullie daar dan: pak ze! Pak ze allebei!” snauwde hij over zijn schouder naar de andere twee die daar maar stonden te staren.

ooc; ja het zijn er dus... 3 :'D
Leef je uit :3</sub>

<sub>Ondanks dat haar lichaam zachtjes protesteerde had ze geen andere keus dan weer in vechtmodus te gaan. Normaliter gunde ze zichzelf altijd de welverdiende rust die ze had verdiend na een nacht hard knokken, Marcus had haar geleerd goed op zichzelf te letten – maar dat hield in dat ze daardoor minder gaf om de Astrals om haar heen. De witharige jongen naast haar was onschuldig en omdat hij vriendelijk was, moest ze hem beschermen. Het was een natuurlijk iets, een drang die ze niet kon negeren.
 
De twee andere mannen kwamen ook eindelijk in beweging, iets wat ervoor zorgde dat ze haar kaken op elkaar klemde. Verdorie, het was niet genoeg geweest. Vaak was een warning shot genoeg om ervoor te zorgen dat ze haar met rust lieten, maar net nu er iemand anders bij was – werkte het niet. Het zou ook eens niet zo zijn. Ze beschouwde zich niet als een ongelukkig persoon, maar kon wel rollen met haar ogen om situaties als dit.
De jongen was echter een paar passen naar achteren gegaan, iets wat ervoor zorgde dat ze even niet meer op hem focuste – hij zou zich wel koest houden. Behendig ontweek ze de vuist van de man toen hij haar opnieuw probeerde te slaan, draaide zich zelfs soepel terwijl ze haar voet omhoog liet komen en gaf hem een harde klap in zijn zij met haar hak.
Ze wilde hem nog een klap geven, maar zag dat de jongen toch in beweging was gekomen. Jezus, kon echt niks ging goed vandaag. Snel analyseerde, probeerde een oplossing te vinden voor dit alles en zag pas een uitweg toen de ander een windvlaag richting een van de mannen stuurde die onwetend naar haar op weg was. Snel schoot ze onder man (nummer 1) door om omhoog te schieten en gebruik te maken van de wind van de ander die man nummer twee uit balans bracht. Ze schoot omhoog, waarna ze met haar voeten landde op het gezicht van man nummer drie. Deze viel naar achteren op de grond, waarna zij zich weer afzette (op zijn gezicht) en zich nu stortte op man nummer twee.
‘Los!’ commandeerde ze met een heldere stem, erop doelend dat de jongen moest stoppen met bijten. Ze richtte met haar hak op de arm van de man (nummer twee) waarop de jongen beet en raakte deze ook, dwong de man om omlaag te gaan. Het zou haar ook niks verbazen als ze zijn botten ook een beetje had gebroken.

I dunno meng</sub>

<sub>De jongen werkte wel mee, dacht ze. Nou ja hij had in ieder geval losgelaten, het was niet alsof ze zichzelf had kunnen stoppen als hij het niet deed dus dan had hij ook een probleem gehad. Ze was het niet gewend om met een partner te vechten, zelfs met Marcus had ze altijd in haar uppie gestaan tegenover haar tegenstanders. Tuig zoals dit was ze wel gewend, vandaar dat ze er ook helemaal geen moeite mee had om er ze wat aan te doen.
Het waren toch slechte Astrals.
Vandaar ook dat het krakende geluid wat ze hoorde toen ze de arm van de man tegen de grond duwde haar geen rillingen bezorgde - ze had wel vaker dingen gebroken van anderen. Zolang het van slechte Astrals was deed het haar niks, dan kon haar niks schelen.

Veilig vanachter haar masker keek ze naar hoe de jongen het heft weer in eigen handen nam en de man uitschakelde. Goedkeurend knikte ze naar hem, waarbij het belletje weer te klinken was - een eenzaam geluid dat door het steegje galmde. Net zoals haar stem eerder. Het was een helder en puur geluid.
Geruisloos stapte ze van de arm af, boog haar benen iets toen ze zich realiseerde dat er nog één man over was. Twee gehad, nog een te gaan - deden ze goed.
De witharige jongen besloot een steen te gooien, iets wat ervoor zorgde dat zij naar de man toe schoot. De steen raakte hem tegen zijn hoofd, hij lette blijkbaar niet goed op en was nog meer bezig geweest met het behouden van zijn evenwicht. De grote vent vloekte eens hard, maar had geen tijd om meer worden over zijn lippen te krijgen. Het meisje kwam steeds lager bij de grond, plaatste haar handen er uiteindelijk ook op en trapte hard tegen zijn enkel - trok zijn zool weg van de vloer en velde hem daarmee.
"Jij bitch," kreunde de man, die nog steeds niet bewusteloos was. Ze keek op hem neer: 'Laat dit een bericht zijn.'
Daarna draaide ze zich om, liep naar de jongen en versnelde haar pas. Ze pakte hem bij zijn pols, probeerde hem mee te trekken (ze blijft een kleine Eva en zonder gebruik van haar element is ze gewoon ielig). 'Kom.' Ze moesten weg hier. Ze zou hem later wel kunnen bedanken, maar deze plek was niet veilig.

ooc; oke dit staat vast vol met spelfouten. al mijn 'arceringen' zijn gone etc etc. heb geen zin om uit te leggen hoe en wat :U</sub>

<sub>Ze weet niet of het gemakkelijker was geweest als de jongen zich er niet mee had bemoeid, waarschijnlijk wel… Want dan was ze gewoon weggerend zoals altijd; swift as the wind. Ze had nu, echter, wel de kans gekregen om ze eens goed bang te maken en te laten zien dat ze niet met haar moesten sollen – wat alsnog onnodig leek gezien ze vrij bekend en berucht was bij dat soort Astrals. Het volk dat vocht in de ring genaamd de Pit, waar vrijwel geen regels waren. Element of geen element, je mocht alles doen wat je wilde. Ze was helaas wel de persoon die gewend was om iet te breken bij de ander om ervoor te zorgen dat deze ook echt bleef liggen en niet meer omhoog zou komen en achter haar op zou doemen.
Nee ze wist hoe ze ervoor moest zorgen dat men bleef liggen, maar blijkbaar was dat niet genoeg om anderen de les te leren om bij haar uit de buurt te blijven. Ze was buiten de Pit net zo gevaarlijk als erin, maar dat schenen ze altijd te vergeten. Het viel niet mee om een klein meisje te zijn, vooral niet als iedereen je daardoor onderschat en dat ook zo zijn nadelen kan hebben.
 
Veel moeite had de jongen niet hoeven doen om zijn arm te bevrijdden van haar grip, maar de reden waarom hij het deed verwonderde haar. Anderen zouden met hun ogen hebben gerold, Evangelyne daarin tegen kon enkel toekijken met een niet begrijpende blik verscholen achter haar masker. Zijn knikje onderbrak haar gedachtes die waarom schreeuwden en zorgde ervoor dat ze weer verder rende, gevolgd door hem.
Toen ze de voetstappen achter zich niet meer hoorde draaide ze zich een soort van huppend om, zette nog een paar weide passen achteruit om uiteindelijk ook stil te blijven staan. Waarom stopte hij? Was er iets mis? Was er nog een plantje dat hij wilde redden? Ze trok haar mondhoeken iets naar achter en draaide zich een beetje weg, maakte zich zelfs een beetje klein, toen hij haar bekeek. Waarom deed hij dat? Was er iets met haar? Herkende hij haar? Wilde hij ook haar geld hebben?
“Gaat het?”
Ze ontspande zich zichtbaar, keek met grote ogen naar hem. ‘Eh -’ Haar stem was zacht, zachter dan de zijne en verdween bijna in het briesje dat langs ze heen ging. Ze maakte het zakje met geld los van haar riem, opende het en haalde er wat uit om de hand met munten vervolgens voor zijn neus te houden. Ze maakte een nogal opdringerig geluid terwijl ze een stapje dichterbij zette, wilde daarmee duidelijk maken dat dit voor hem was. De mannen hadden het geld gewild en ondanks dat hij zaken niet gemakkelijker had gemaakt was hij gedeeltelijk de reden dat ze het nu nog had, dus had hij ook recht op zijn share.
‘Ik ben oké,’ bracht ze zachtjes uit toen ze zich realiseerde dat ze zijn vraag nog niet had beantwoord, ‘Hoe gaat ’t met je boom?’ Ze wilde er eigenlijk meer over vragen, maar durfde het niet omdat… Het was vreemd.

Deze jongen was vreemd.</sub>

<sub>De jongen bleek nog vreemder dan verwacht, omdat hij het geld zowaar weigerde.
In haar hele leven had ze maar één persoon gekend die ook zo was, enigszins dan, maar ze had er nooit zo opgelet. Misschien dat ze er bij hem aangewend was geraakt en het daarom niet meer zag, hoewel… Dat was een leugen. Ze had het altijd gezien; ze had altijd gezien hoe aardig de man was, ondanks dat de buitenwereld niks meer te bieden had dan bederf. Ze had altijd gezien hoe hij sympathiek was, zelfs tegen anderen die hun aanvielen. Ze kreeg soms zelfs op haar kop als ze Astrals onterecht teveel verwondingen had gegeven in zijn ogen – iets wat ze nooit begreep en eigenlijk nog steeds niet begreep.
 
Ze liet haar hand naar beneden duwen, snapte zijn woorden niet. Niet alleen was het geen complete zin, maar wat wist zij nou van grammatica, de inhoud ervan klopte ook niet. ‘Er is geen partner,’ corrigeerde ze hem, ‘Ik werk alleen.’ Kon je het als echt werk zien? Niet echt, maar het voelde wel zo. Het was niet perse zo dat ze al het geld nodig had wat ze hiermee verdiende, maar ze was al erg goed in sparen – iets wat Marcus haar had geleerd. Je moest altijd goed plannen, vooral met geld! Dus was ze nu al stiekem begonnen met haar eigen spaarpotje voor… Iets. Ze wist bij god niet wat, maar ooit zou er wel iets zijn waar ze het voor nodig zou hebben.
Haar blik dwaalde af naar beneden terwijl ze haar hand ook verder liet zakken en het zakje uiteindelijk maar weer verder bevestigde aan haar riem.
Ze bleef echter zo staan, haar handen nog steeds bij het zakje. Deze verschijning, deze jongen, het was iets wat Evangelyne niet begreep. Natuurlijk zorgde de nieuwsgierigheid in haar ervoor dat ze wilde weten hoe hij functioneerde, wat zijn motieven waren – want waarom zou je in Rikka’s naam je eigen leven in gevaar brengen voor een onbekende?... Een onbekend… Meisje…
Met een ruk keek ze op, zette een stap dichterbij. ‘Waarom wilde je me helpen?’ Het feit dat ze niet zei: waarom heb je me geholpen – gaf ergens al de indicatie dat het helemaal niet nodig was geweest. Zelfs vanachter haar masker was de glim in haar ogen te zien, de nieuwsgierige glim – die van een klein meisje.

Ze moest hem bedanken, dat was iets wat Marcus haar had geleerd en iets wat ze nog trouw deed. ‘Was het omdat -’ ze pakte de stof van haar truitje vast bij een van haar schouders, ‘- je hoopte op een bepaalde beloning?’ Langzaam duwde ze de stof weg, onthulde haar hals wat meer en zelfs haar hele schouder (hoho, Eva you naughty girl). Haar sleutelbeen werd beter zichtbaar, steeds meer blote huid werd zichtbaar, langzaam zichtbaar. ‘Was dat het?’ Ze strak naar hem kijken, ze was geen idioot en zelfs als dit de vorm beloning was die hij begeerde zou hij het alsnog niet krijgen – maar het was wel fijn om te weten wat voor persoon ze nou precies voor zich had. De jongen was en bleef een raadsel in haar ogen.

OOC; Yay, go you (o u o)b</sub>