Eigenlijk was hij nog nooit in de kassen geweest. Daarom had hij vandaag besloten er na de lessen heen te gaan, om eens uit te zoeken wat het voor plek was. Dave kende liever zijn gehele omgeving en voorkwam graag zwarte vlekken op zijn mental map van de omgeving. Daar kon je immers niets mee, in geval van nood. Zodra de bel gerinkeld had, had hij zijn spullen gepakt en was hij rustig naar de kassen gesloft. Zelfs nu de zon al laag aan de hemel begon te hangen, hield hij zijn zwarte, spiegelende zonnebril op. Geen behoefte aan direct contact, maar ook een soort van rust en coolheid. Dat was wat hij graag uitstraalde. Daarbij leidde de zonnebril Astrals af, keken ze meer naar die bril dan naar de andere dingen die hij deed. En dat kwam Dave maar al te goed uit.
Het was al lastig genoeg om de altijd groeiende hoop spullen op zijn dorm geheim te houden voor vijf Astrals. Dave snapte nooit helemaal waar iedereen moeilijk over deed, maar hij had zo langzamerhand wel geaccepteerd dat zijn gewoontes niet die van de rest waren. Hij nam graag spullen mee; spullen zonder emotionele waarde, spullen die beter weggegooid zouden kunnen worden. Maar in zijn ogen waren het mooie, nuttige spullen en na een paar seconden kon hij er al geen afstand meer van doen. Hij zou ze meenemen, bewaren. Want als je dingen niet bewaarde, dan kon er van alles misgaan als je het ineens nodig had. Als hij dingen weg zou gooien, zou zijn moeder boos op hem zijn. Als hij dingen weg zou gooien, zou iedereen hem verlaten.

Kijk, daar waren de kassen al! Dave versnelde zijn pas iets, werd nieuwsgierig. Dit was echter niet te zien aan zijn gezicht, waar nog steeds een neutrale uitdrukking op stond. Too cool for you, bro. De jongen opende de kasdeur en bleef daar even staan, verrast door de mix aan geuren die zijn kant op dreef. Even tikte hij met zijn vingers vijf keer op de deurpost van de kas, voordat hij naar binnen ging. Zodra hij binnen was draaide hij zich om en tikte opnieuw, weer vijf keer. Daarna schudde hij met zijn hand en blies langs zijn vingers, als om iets te verwijderen. Na dit kleine ritueeltje liep hij weer verder de kas in en begon het te ontdekken.
Wow, er waren zoveel verschillende soorten planten hier! De meeste kende hij niet eens en het verbaasde hem het allemaal te zien. Misschien was dit toch wel een vak voor hem. De meeste planten waren al flink gegroeid en stonden de zon te aanbidden. Dave baande zich steeds verder een weg naar binnen, tot hij bijna helemaal achteraan was. Daar! Kleine plantjes! Dat waren de enige plantjes die nog niet ouder dan een dag of drie konden zijn die hij hier zag. Geïnteresseerd liep hij erheen, bestudeerde de tere groene blaadjes. Wat waren ze mooi.. Even kwam er een dromerige blik in zijn ogen en zonder er verder over na te denken begon hij één van de planten uit te graven. Die kwam met hem mee, die kwam bij de rest van zijn spullen. Hij zou het ding in een mooi potje zetten - of drogen, want dat nam wat minder ruimte in en viel minder op. Hij wist niet eens wat voor plantje dat was.

Na een minuutje graven had hij het ding netjes losgepeuterd en zo weinig mogelijk van de wortels beschadigd. Tevreden keek hij naar de aanwinst in zijn handen, even helemaal betoverd door wat hij zag. Een krakend geluid liet hem zowat opspringen en hij liet het plantje per ongeluk uit zijn handen vallen, zo op de stenen. Verward keek hij achterom, zag dat iemand anders binnen was gekomen, zonder dat hij het door had gehad. Verontwaardigd keek ze na een paar seconden naar hem, zodra ze ook achter in de kas was, en vroeg wie het plantje had laten vallen. En ja, dan stond je daar mooi bij met een geschrokken uitdrukking en je handen nog omhoog, vlakbij dat plantje. Dave slikte even, maar stopte toen zijn handen terug in zijn zakken en liet zijn ietwat verveelde uitdrukking terugkeren. Ze had niet gezien wat hij wilde doen en ze had nog niets om over te oordelen. Hij kon hier nog op een normale manier uitkomen. 'Ongelukje,' vertelde hij het meisje daarom, bukte om het plantje weer op te rapen. Hij ging het terugstoppen waar het vandaan kwam; een andere keer kon hij het wel ophalen, als er niemand was.

~OOC: hopelijk kan je er wat mee :3

Toen Jade haar blik verplaatste van het plantje op de grond, zag ze een jongen met blond haar en een zonnebril op. Hij stond eigenlijk vlakbij het plantje en Jade vroeg zich af waarom ze hem niet eerder had gezien. Waarschijnlijk was ze te druk geweest met het plantje. "Ongelukje," Vertelde de jongen haar. Het zwartharige meisje knikte begrijpelijk, maar bleef even stil. Door haar grote ronde bril keek ze even naar de jongen voor haar, ze had hem waarschijnlijk wel al eens gezien, maar verder kende ze hem niet. De jongen bukte en pakte het plantje op. "Wat ga je doen?" Vroeg Jade, eerder nieuwsgierig dan boos of geïrriteerd.

- jade harley :B

OOC: Misschien een beetje laat en een stuk korter dan jouw post, maar hopelijk is het goed

OOC: Tuurlijk is het goed : D Je schrijft leuk en ik kan er zeker wat mee :3 Mijn posts zijn vaak wel wat langer, maar ze zijn ook vooral uitwijdingen over wat m'n char denkt. Komt helemaal goed~

Ha, daar kwam hij nog goed vanaf. Ze knikte alsof ze het begreep en het de normaalste zaak van de wereld vond, godzijdank. Hij had echt niet geweten wat hij anders had moeten zeggen! Meestal verklaarde het uitleggen van wat OCD en hoarding inhielden nog niet genoeg voor Astrals. Niet als je met een plantje wegliep dat je net uit de aarde getrokken had. Vooral aarde astrals zouden daar nog wel eens pissig om kunnen worden, zo kon hij zich voorstellen. Maar nu viel het alles mee en het meisje accepteerde zijn zielige excuusje. Nou, gelijk alweer een reden om haar te mogen.

Haar volgende vraag liet hem even nadenken. Ja, eh, terugstoppen.. Om het later op te halen? Haha. Awkward. Dave keek even naar het plantje in zijn handen en toen naar het meisje. 'Eh, ik wil het weer in de aarde stoppen,' zei hij, waarna hij weer hulpeloos naar het plantje keek. 'Maar eigenlijk weet ik niet precies hoe.' Dat was nog waar ook. Hoe professioneel hij het ook uit de grond geplukt had, hoe jammerlijk zijn kennis van echt tuinieren was. Dit meisje was ook in de kassen. Als ze niet net zo'n reden als hij was, had ze misschien wel verstand van zaken. Daarom draaide Dave zich wat meer naar haar toe. 'Kun jij me misschien helpen?'

Hij dacht er niet eens bij na dat hij zich helemaal niet voorgesteld had. Waarschijnlijk door de stress van op heterdaad betrapt worden, haha. Wie weet. Maar nu had het redden van het plantje voorrang; anders kon hij hem alsnog niet meenemen later. Dave wist ook wel dat het net zo goed zou kunnen dat hij over een tijdje het plantje helemaal niet wilde hebben, maar voor nu kon hij de dwangmatige gedachten niet onderdrukken. Hij moest het hebben en als het meisje eerder wegging, zou hij iets anders meenemen. Nu deed die kans zich nog niet voor, dus moest hij zich eerst op de plant focussen. En wie weet kon dat meisje hem er nog wel bij helpen. Voorstellen en alles kwam later wel, als hij weer helder kon denken.