HISTORY
Lang geleden leefde er een machtige draak. Het was een groots en elegant dier en niemand kon zich met hem meten. Helaas werd het dier verzwolgen door zijn arrogantie en maakte het hem gek. Hij was het sterkste wezen wat er was; hij was
onsterfelijk in zijn eigen ogen.
Toch was en bleef hij maar een normaal organisme en was ook hij aan het eind gewoon sterfelijk. Hij overleed aan ouderdom, maar door zijn koppigheid was zijn ziel niet instaat heen te gaan. Dwalend over Dünya, zoekend naar een uitweg. Dit was niet zijn einde, nee: dit was zijn
begin.
Reïncarnatie vond plaats: hij had een plekje weten te claimen in de ziel van een jonge, ongeboren Astral. In het begin was er niet veel mis met het jochie: behalve zijn uiterlijk. Een witte huid, een huid die gemaakt leek te zijn van porselein; witte haren, zo wit als de sneeuw; en felblauwe ogen. Pas later bleek dat er iets niet orde was. Er was iets mis met zijn ogen, de helblauwe ogen. Direct oogcontact zorgde ervoor dat de ander overvallen werd door angst, geconfronteerd leek te worden met de dood en in sommige gevallen niet meer instaat was om te bewegen. De reden hiervoor was vrij simpel: de jongen had de ogen van een draak. Het waren de ogen van een rasechte
predator, een van de sterkste en machtigste predators op heel Dünya – het was niet vreemd dat het je angst aan zou jagen.
Toch kon men het in het dorpje in Elion niet verdragen; ze hadden het al moeilijk genoeg, ze konden niet ook nog eens voor zo’n
freak of nature zorgen! Dus besloten ze om het kind de wereld uit te werken. Helaas voor hun eindigde het hier niet mee. Er werd een nieuw kind geboren, opnieuw een
reïncarnatie van de draak. Iedere keer als de vorige doodging, kwam er gewoon een nieuwe voor terug. Nadat men het eindelijk begreep gaven ze het op: ze zaten vast aan dit vervloekte beest.
Nadat ze de eerste van de reïncarnaties gewoon een leven lieten leidden, hoewel het eerder als lijden beschreven kan worden omdat iedereen hem vermeed, ontdekte men iets merkwaardigs. Nog voordat de ander dood was, werd er een nieuw kind geboren met witte haren en helblauwe ogen. Hoe ouder dat kind werd, des te zwakker de ander werd. En er kwam een punt waarop de
voorganger gewoon overleed. Alsof de
overgave van de draak volbracht was en er dus geen functie meer was voor de voorganger.
De Astrals uit het dorpje leerden ermee leven, maakte zelfs een aanpassing: het kind dat geboren werd als een
reïncarnatie kreeg een
masker. Men voelde zich op die manier fijner, wetende dat direct oogcontact vrijwel onmogelijk was. De voorganger was verplicht om voor het nieuwe drakenkind te zorgen, omdat niemand anders het wilde doen en dit de enige was die sympathie had voor de ongelukkige ziel.
Al snel kwamen andere Astrals achter het bestaan van deze
drakenkinderen. Ze beschouwden het als een gevaar, een bedreiging – en wat doe je daarmee? Je probeert het uit te roeien. Maar het was niet genoeg om enkel de reïncarnatie te doden, nee het gehele dorp moest weggevaagd worden. Niet instaat om te vechten konden de Astrals niet veel, er was meer
een persoon die wat kon: de reïncarnatie van de draak. Deze begon het volk te beschermen tegen de Astrals van buitenaf. De Astrals die het dorp wilden overvallen, de Astrals die de drakenkinderen pijn wilden doen en de Astrals die het hele dorp weg wilden vagen.
Dit was het leven van een normaal drakenkind. Tot er verandering in kwam. Verandering bij een meisje: Lùpee. Ook zij was een drakenkind. Vlak nadat ze haar ogen had geopend werd er een masker overgeplaatst. Haar moeder had vlak na haar geboorte haar eigen leven beëindigd: ze kon niet leven met het idee dat haar baarmoeder leven had gegeven aan zoiets
duivels.Zo kwam het meisje snel onder de verzorging van Hev. Hev was een erg streng en chagrijnig persoon. Het kon hem niet kwalijk genomen worden, want ze behandelden hem als vuil en meer was hij niet. Zo ging het altijd met de drakenkinderen. Toch had hij ergens wel een klein hartje voor Lùpee, zo mocht ze vaker wel zijn hand vasthouden als ze naar de grens van het dorp gingen om het te beschermen. Het waren kleinigheden, die normaliter niet op konden tegen de klappen die hij haar soms ook wel eens gaf – maar omdat het meisje niet beter wist en hij de enige was die ze had accepteerde ze het.
Lùpee was erg lief en wilde graag helpen, maar Astrals renden altijd voor haar weg. Ze vroeg vaker aan Hev waarom ze geen vrienden kon maken, waarop ze meestal een harde duw of klap als antwoord op kreeg met de woorden:
‘Snap je het dan niet?!’ erachteraan gesnauwd. Pas later kreeg ze soms half een antwoord: ze was
vervloekt. De reden dat ze een masker op had was zodat men haar ogen niet kon zien zodat ze niemand pijn kon doen. Astrals in het dorp telden de dagen af tot ze zou sterven en toch was ze verplicht ze te beschermen.
Hev was een sterke Astral. Hij kon goed overweg met zijn element. Maar hij werd zwakker, aanzienlijk zwakker na haar geboorte. Lùpee keek erg naar hem op, natuurlijk ook omdat hij de enige was in haar leven waarmee ze ook echt contact had, en was ergens ook blij toen ook zij eindelijk mocht helpen. Ze wilde niet dat hij pijn had, ze wilde
helpen. Ook zij had de beschikking over het element
wind en zoals verwacht had ze er talent voor. Lùpee was een snel en slim meisje. Ze mocht dan tenger zijn, ze wist waar ze iemand moest raken en hoe om er het beste van te maken. Maar ze was en bleef maar een meisje met weinig training.
De dag dat Hev stierf brak te vroeg aan: de training was nog niet voltooid en Lùpee was nog lang niet instaat om het dorp in haar eentje te beschermen. Het meisje bleef alleen achter,
helemaal alleen. Niet wetende wat ze moest doen wachtte ze, tot er op een dag een grote groep slechte Astrals aankwamen. Ze kon ze nooit in haar eentje tegenhouden, maar de Astrals uit het dorp zouden en konden haar nooit helpen. Ze wist niet wat ze moest doen, ze wist enkel dat ze het dorp kostte wat het kost moest beschermen. Dus rende ze naar de grens, zich realiserend dat ze maar één optie had: ze moest de
drakenogen gebruiken. Ondanks dat de stem van Hev duizendmaal echode door haar hoofd, haar zeggend dat ze die
vervloekte ogen nooit mocht gebruiken ging ze het toch doen.
Ze had geen andere keus.
Niet lang nadat ze anderen had uitgeschakeld werd ze ontdekt door de Astrals van het dorp. Uitgeput viel ze neer en kon ze nog net woorden opvangen van de dorpelingen: ze waren alles
behalve positief.
De dorpelingen werden nog afstandelijker en Lùpee gaf haar droom om ooit nog vrienden te maken op. Net zoals Hev was het enige wat ze kon doen het dorp beschermen en wachtten totdat er een nieuw drakenkind zou komen. Maar er kwam iets anders: een
reiziger. Hij was geen vijand, wilde niemand pijn doen – maar wantrouwig als Lùpee was tegenover alles wat niet afkomstig was van het dorp weigerde ze hem verder te laten gaan.
Dus bleef de man op de grens, begroette haar iedere keer als ze langskwam en observeerde haar van een afstand als er
wel slechte Astrals in de buurt waren. Na een paar dagen wist ze eindelijk haar mond te openen tegen de onbekende, enkel om hem te verzoeken om weg te gaan – maar hij weigerde. De man stelde zich voor als
Marcus. Marcus was een nieuwsgierig individu en Lùpee had zijn aandacht getrokken: waarom droeg ze dat masker, waarom vocht zo’n jong en klein meisje tegen Astrals en wat was er in dat dorp te vinden?
Na een tijd wist hij haar vertrouwen te winnen - en ze werd ook gewoon moe van hem en dit was de enige manier om van hem af te komen – en nam ze hem mee naar het dorp. In het begin was Marcus erg blij: eindelijk kreeg hij het mysterie te zien! Hetgeen wat dit kleine meisje beschermde. Maar het enige wat hij wist te vinden in het dorp was teleurstelling. De Astrals keken hem vreemd aan en Lùpee wilde hem al gauw alleen laten, maar hij hield haar tegen. Na haar gevraagd te hebben wat er aan de hand was kreeg hij de reactie terug:
‘Snap je het dan niet?’Marcus scheen het inderdaad niet te snappen want die nacht sliep Lùpee niet alleen in haar hutje. Het was niet het volgende drakenkind dat haar vergezelde; nee het was de man. Erg vond ze het echter niet, ergens was het wel fijn om eens iemand anders ademhaling te horen.
De man vergezelde Lùpee, maar kon het na een paar dagen niet meer voor zich houden: waarom had ze dat masker op. Het meisje was niet echt spraakzaam en toen ze ook zweeg wanneer hij de vraag stelde nam hij het heft maar in eigen handen, probeerde het masker af te pakken. Lùpee sloeg hem van zich af met haar lucht magie, verwondde hem bijna hiermee. Geschokt dat ze bijna een onschuldige Astral pijn had gedaan, eentje die niet gemeen tegen haar was, rende ze weg. Nadat het meisje voor een dag wegbleef besloot Marcus, als
enige, naar haar op zoek te gaan. Hij trof het meisje alleen aan bij een meer, starend naar haar eigen spiegelbeeld. Voorzichtig benaderde hij haar, ervoor zorgend dat ze niet weer weg zou rennen.
Ze hadden een conversatie, waarin de man natuurlijk meer zei dan het meisje want ze was gewoon niet zo spraakzaam. Eindelijk zette ze haar masker voor hem af, maar ze weigerde oogcontact te maken. Pas toen hij haar gezicht vastpakte en haar dwong hem aan te kijken lukte het. Ook de man was in het begin bang voor haar ogen, maar het duurde niet lang of de angst ebde weg. Pas toen kwam boven dat de angst die ze in anderen naar boven haalde gedeeltelijk iets mentaals is. Hoe zwakker de individu, des te sterker het effect. Marcus wist erdoor heen te breken omdat hij
wist dat ze hem niks zou doen; hij was niet bang voor haar omdat hij wist hoe ze in elkaar zat.
De twee brachten nog een week samen door, een van de beste weken uit heel Lùpee haar leven. Toch kondigde Marcus uiteindelijk aan dat hij weer verder wilde, hij vond het niet fijn om op een plek te blijven. Het meisje vond dit echter maar niks, wilde niet dat hij wegging – wilde bij hem blijven. De oplossing was eigenlijk vrij simpel: ze moest gewoon met hem meegaan. Als ze weg zou gaan dan zou er ook geen bedreiging meer zijn voor het dorp: want die slechte Astrals kwamen immers voor haar. Na enige twijfel besloot Lùpee mee te gaan met Marcus en liet ze haar vorige leven achter zich om te beginnen aan een
nieuw hoofdstuk.
Zo ging het meisje samen met de man op weg. Waar naartoe? Geen idee. Marcus hield van reizen, de wereld zien – Lùpee wilde gewoon bij hem zijn.
Toch zat het meisje iets dwars: haar naam. Het was een naam die aan haar was gegeven door de dorpelingen omdat ze niet wisten wat ze haar anders moesten noemen. Het herinnerde haar alleen maar aan haar verleden, een verleden wat ze los wilde laten. Dus vroeg ze aan Marcus of hij een nieuwe naam voor haar kon kiezen. Zo werd ze omgedoopt tot
Evangelyne, omdat ze een wakende
beschermengel is. Ze beschermde de dorpeling en nu beschermende ze de man. Hij besloot haar ook gelijk half te adopteren en schonk haar de achternaam
Verdi.
De twee trokken samen over Dünya. Evangelyne leerde veel nieuwe dingen, over culturen en Astrals zelf. Niet iedereen was slecht, maar er waren wel veel slechte Astrals. Ze bleef haar masker dragen, mede omdat Marcus het wel een leuk ding vond en omdat ze toch een beetje bang was om oogcontact te maken. Haar technieken werden beter, ze bleek een begaafde Astral te zijn met haar element – maar dit was ergens ook te danken aan de draak in haar. Natuurlijk had ze ergens ook geen andere keus dan beter te worden: Marcus werd ook ouder en zij werd een beetje zijn bodyguard.
Later bleek echter dat Marcus’ zicht steeds slechter werd en hij moeite had zich te oriënteren, dus leidde Evangelyne hem rond – maar dit bleek soms wel eens moeilijk te zijn omdat ze gewoon niet zo spraakzaam was en een simpele: Volg mijn stem – dus niet zou werken. Toch bleek de oplossing simpeler te zijn dan verwacht: het meisje vond een paar
belletjes. Ze wist deze te bevestigen aan haar masker, waardoor ze geluid zou maken als ze liep. Hierdoor kon Marcus haar gemakkelijk volgen.
De twee reisden samen nog verder. Evangelyne was en bleef er blij met de man in de buurt, maar wat ze niet wist was dat hij haar spoedig zou verlaten. Hun laatste reis samen was die naar Eldara, naar
Rikka High om precies te zijn. Marcus kondigde aan dat ze naar een hele speciale plek zouden gaan, iets wat het meisje erg enthousiast maakte.
Bij het gebouw zelf kwam het nieuws echter naar boven dat dit haar nieuwe
thuis zou zijn. Hij had weten te regelen dat ze toegelaten zou worden op Rikka High – iets waar Evangelyne het niet mee eens was. Ze wilde bij de man blijven, maar deze zij dat het beter was als ze naar school ging. Ze zou zoveel kunnen leren en eindelijk een
normaal leven kunnen leidden, een leven dat een meisje van haar leeftijd hoort te hebben. Het ergste van dit alles was nog dat ze haar masker niet meer zomaar mocht dragen. Na heel wat gedoe wist Marcus haar toch over te halen om naar de school te gaan; met behulp van de belofte dat ze elkaar zouden blijven schrijven en hij terug zou komen als ze klaar was met school.
Het was een belofte die Marcus helaas niet kon houden.
Evangelyne was nog niet een half jaar op de school of Marcus beantwoordde haar brieven niet meer. De man was overleden aan ouderdom, iets wat hijzelf ook zag aankomen – vandaar dat hij afstand had gedaan van het meisje om haar die pijn te besparen. Sindsdien was ze weer alleen, te bang om nieuwe Astrals aan te spreken – bang dat ze haar ogen zouden zien en bang voor haar zouden zijn.
Om geld bij elkaar te sprokkelen is ze begonnen aan vechten, vechten in
The Pit. Met haar technieken is ze een geduchte tegenstander en wint ze erg vaak. Ze is inmiddels erg bekend geworden daar; maar niemand weet dat ze buiten dat maar een eenzaam meisje is op Rikka High. Ze draagt namelijk altijd haar masker tijdens haar gevechten, en ook gewoon als ze van het school terrein afgaat. Ze voelt zich er fijner achter, wetende dat Astrals niet direct oogcontact met haar kunnen maken.
Index 
